Okeej, ineens wordt de wereld weer zwart... ik loop met muis in mijn hand door de school om door te gaan, moet nog achter cijfers aan... wil eigenlijk alleen nog maar door mijn knieen zakken en huilen... Een hopenloze leegte, en een enorme wanhoop vullen mijn lijf. Moedeloosheid, ik heb immers bewezen wat zij altijd zeiden, ik kan het niet.. kan nix.. .laat het allemaal maar gaan..

Ik heb nu dus niet de vakantie waar ik zo naar verlangde. Maandag moet ik herkansen, en dinsdag de cijferlijsten tsjekken.. kortom: gewoon nog een weekje naar school... Nouja, heel hard leren dan maar, dan kan ik gewoon mijn P nog halen!

Weet ik in mijn hoofd, maar alles heeft het opgegeven... Ik loop als stoned door de school, hyperactief giegelend. Alles om niet in te stortten... Wie komt me halen, wie vangt me op.. asjeblieft... ik wil de mamma's... bij hun me verstoppen.. naar sera, naar mijn eigen bed... maar de wetenschap dat ik dan nog anderhalf uur moet reizen, een station over moet steken.. dat maakt me moedeloos, maakt dat ik er maar niet aan begin...
Kan ik een van de mamma's bellen nu?! Waarom, waarom zou ik.. wat is er meer aan de hand dan dat ik een tentamen niet gehaald heb!? So what?! Waarom de big deal!?

Keej, nou fijn is dat, nu zit ik hier dus te huilen... Ik ga.. Verder lopen met muis.. net doen of ik niemand zie, niet gek doe.... i'm losing tha grip....

gezakt... sjit.....

Net mijn laatste tentamen gehad.. nu wachten op de uitslag.... ~spannend~

Ik wil naar mamma toe... In de keuken begon een vriendin net te vertellen dat haar moeder belde, dat die meteen aanvoelde dat ze zich naar voelde. Ik moest bijna huilen... Ja, knikte ik nog dapper, fijn is dat he? Dan belt ze net op tijd! Ja, fijn hoor! Snel draai ik me dan weer om... Fijn jah.. Een soort droefheid, pijn, steekt door me heen... ik voel de wereld weer vager worden. Niet weer... Focussen op de stem.. hierblijven... Beelden van mijn eigen moeder dwalen door mijn hoofd. Wanneer was de laatste keer dat ze mij belde? Hoe vaak zou ze gebeld hebben sinds ik op mezelf woon!? 5 keer? Zes misschien? Zou zij het eigenlijk merken als ik me naar voel? Zou ze het weten?!

Heimwee, naar de warme armen van mijn mamma, nooit gevoeld. Maar ook naar de armen van ‘de mamma’s’. De ene, bij wie ik van de week toch maar mooi weer een avond mocht schuilen.. die altijd prezies weet wanneer te knuffelen, altijd een knuffel overheeft. Bij wie je, net als haar eigen kleintjes, gewoon lekker je hoofd weg kan stoppen, vastgehouden wordt...
De ander, die inderdaad een soort telepatische gave heeft. Die als je je naam noemt door de foon al weet hoe het zit. Zonder een woord, lijkt ze toch alles te verstaan. De mamma’ van het meisje uit de keuken zeg maar, maar dan niet van mij. Of toch wel, een klein beetje...
Deze mamma, die nu haar eigen verdriet heeft.... Wat ben ik dan toch een zeur, met mijn eeuwige aanstellerigheid, eigengecreeerde crississen..

Langzaam kom ik weer een beetje bij. Mijn lijf is in en in koud en ik voel me blauw. Beurs en geschaafd. Ik ben me bewust van de vele mensen die in het huis zijn, durf niet teveel te zeggen, niet te laten merken dat ik er ben, weer ben. Wat heb ik gedaan? Au.. stil blijven liggen.. mijn lichaam lijkt helemaal gekneusd, en ondanks de dikke deken zit er een indringende kou tot in mijn botten. Ik begrijp nu dat het vrienden van Tai zijn die er zijn, terwijl Tai zelf naar een bbq is. Jaja... Vaag.. Sera zit naast me, ziet eruit alsof ze ook wel wat rust kan gebruiken. Waarom zijn ze dan hier?! Da’s toch bezopen!?

Uit.. ik weet niet wat voor gevoel prezies, zou ik allemaal halve rotopmerkingen willen plaatsen... lullig doen, zodat ze zich opgelaten gaan voelen dat ze hier zijn, weg zullen gaan, ons met rust zullen laten. Maar tegelijkertijd wil ik niet dat ze weggaan, en zou ik nooit lullig tegen ze willen doen.. Nooit willen laten zien hoe gemeen en slecht ik echt ben.

Dat gevoel is blijven hangen, naast de kou en pijn, dat ik slecht ben... Bij iedere bonk van mijn hoofd klinkt er een stemmetje mee: stout, stout, Nina is stout. Stout, stout, Nina is stout... Ik kan het relativeren hoor, maar het nare is dat het gevoel dan toch gewoon blijft hangen... Dat je het wel weet, maar dat je gevoel iets heel anders zegt, niet voor rede vatbaar is.

Ik heb een 5 voor softbal!!!!!!!!!!!!!!!! Wahoeoeoeeoeoe!!! Ik geloof dat ik nu officieel een nieuw persoonlijk record heb voor Spel.... Een 5!!!! Sjeee... Dat moet gevierd worden!!!

Wat een mazzel dat er 30 appelflappen in mijn tas zitten zeg!!! :)

Het dossier is gelezen.. Het viel mee, of toch neit... confronterend, maar geen nieuwe, negatieve dingen.. Ze doorziet me beter dan ik dacht... dat is soms moeilijk om te lezen. Vooral haar indruk over mij kwam hard aan...

Ik heb hem samen met mijn oppasmamma gelezen. Aan de ene kant dubbeleng, dat zij het nu ook meteen las, meteen diep in mij kon kijken, aan de andre kant fijn, dat ik het niet alleen hoef te doen, dat ze veilig bij me is...

Erna volgt een lang gesprek. Over mij, mijn ouders, hoe het gaat, hoe het zou moeten gaan. Over aangifte en verhuizen, over relatie en over van alles... Het is fijn om zo te kunnen praten, al je gedachten gewoon er uit te kunnen laten...

Ik ben blij dat ik daar ben, vind het fijn, voel de warmte. En tegelijkertijd mis ik mijn mamma...... Ik mis mijn mamma zo ontzettend.....

De pappa van mijn hulpmamma is overleden maandag.. Ik vind het zo naar voor dr. Zou willen bellen, hulp willen bieden, maar weet dat ze mij niet nodig heeft... Dat ik dan alleen maar tot last zou zijn.. Dus laat ik haar, hun, met rust, hoe moelijk het ook is... Ik denk veel aan ze... Wens het beste voor ze...

En denk ook veel aan mijn eigen vader. Soms is het niet eerlijk allemaal....

score 50, staat er onderaan het blaadje.. ze had het lijstje laten zien... ernstig was dat... een vrij lage score met kenmerken als suicidal en ritual behaviour.... Ben ik dat? Nee... Met mij is het niet zo ernstig toch? Het gaat soms niet goed, thuis was het niet leuk, maar zo ernstig....?!?!....

Ik schrik er zelf van... Hier schrik ik geloof ik het meeste van... Ik zeg altijd dat het allemaal wel meevalt, denk altijd dat het allemaal wel meevalt. Geloof voor mezelf dat het allemaal wel meevalt. En dan krijg je hier zo'n score: het valt niet mee......

*slik*... ~traan~

Donderdag

Ik heb mijn dossier gekregen van de psyg. Ik wilde het daar niet lezen, en nu brand het al een hele dag in mijn tas, maar het bijt als ik het eruit wil halen... Ik wil weten wat ze zegt, wat ze denkt, maar tegelijkertijd ook liever niet. Onwetendheid lijkt beter dan zekerheid over negatieve dingen, maar onzekerheid over haar mening/ideeen is weer erger dan negatieve afwijzing... Wat te doen.....

De voorlopige diagnose hebben we wel samen doorgenomen. Anders zou ik die niet begrijpen... Voorlopige diagnose: Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS), PTSS (posttraumatische stress stoornis), denkend aan borderline en afhankelijke trekken...

Fijn.... Natuurlijk niet compleet onverwacht, aan de ene kant opluchting dat ik dus niet 'gewoon' gek ben, dat het een naam heeft, btje houvast. Aan de andere kant paniek. Dat ben ik niet, wil ik niet zijn. Zo ernstig gestoord wil ik niet zijn...
Dan is er ook geen ontkennen meer aan. Dan ben ik gestoord, en is wat er gebeurd is waar. Kan het geen ziek verzinsel van mijn zieke geest meer zijn....

DIS... zo'n klein woordje, zulke grote emoties...

De laatste schoolweek... Onze klas gaat opgesplitst worden volgend jaar. Dus mijn veilige honkje is weg.. ik zal volgend jaar weer helemaal opnieuw moeten beginnen... Een nieuwe start. Dat is natuurlijk ook een nieuwe kans.. maar vooral veel nieuwe mensen.. Bibber.. Ik denk dat ik donderdag voor de hele klas appelflappen ga bakken... Is ook goed voor Sera, kunnen we samen lekker bezig zijn. Jaja, ik ben tegenwoordig niet allen indoor psygoloog, maar ook bezigheidstherapeute! (vooral voor mezelf!!!)

Help.. ik krijg bergen reacties op mijn prikje bij mh.. dat vind ik doodeng, en aan de andere kant zijn de meesten zo positief dat je er wel een glimlach van moet krijgen.. Hartverwarmend, dit soort dingen.. maar ook de bibbers, die mensen die binnenkort ook mijn site zullen bekijken. Is weer eens wat anders dan de mamma's of Ghostje...
Vind ik dit leuk?! Ik weet het nog niet.. Ik vind het in ieder geval wel weer leuk om in contact te komen met nieuwe mensen... denk ik...

Zondag

Sera had een dipje gister. Nouja dipje, zeg maar gerust crisis. Tai en ik hebben geprobeerd haar op te vangen, maar konden eigenlijk alleen maar onmachtig toekijken.. Dat voelde naar... Machteloos, hulpeloos, en angstig... Bang om wat ze zou doen, durfde ik haar haast niet alleen te laten, maar wist dat door bij haar te blijven ze alleen maar drukker werd. Wat te doen in zo'n geval.
's Avonds hebben we haar naar haar ouders gebracht. Nog lang zitten praten met Tai. Conclusie: we hebben rust nodig, anders redden we het zelf niet. We zouden een gesprek vragen met Sera& ouders en kijken of ze nog een tijdje thuis kan blijven.

Wat tref ik de volgende dag tot mijn grote verbazing aan? Tai, met Sera onderweg naaar huis. Om weer te gaan wonen... Zonder overleg, zonder gesprek (iig waar ik bij geweest ben..) sta ik ineens voor een voldaan feit.. Ik voel me genomen. Het gesprek met Tai gister leek eerlijk, maar blijkt dus niets waard geweest te zijn. Ik voel paniek, als hij zich niet aan zijn afspraken met mij houd, Sera doet het ook niet.. Hoe kunnen we dan met zijn allen 'normaal' leven....
Zondag een gesprek met de mamma van Sera en Sera zelf. Dat werkt verhelderend, geeft weer een beetje ademruimte.. Sera is (zoals altijd na zoiets) vol goede voornemens en geheel meewerkend. Dat vind ik super, ik ben er blij om dat ze dat echt weer even wil, bereid is om te vechten voor zichzelf, voor haar leven bij ons. Maar ik neem het ook met een korrel zout, want ik vrees dat ze het over twee dagen weer vergeten is.. of niet vergeten, maar niet het doorzettingsvermogen op kan brengen om de gemaakte afspraken na te komen.

Ik vind het moeilijk. Voel me aan de ene kant zooo egoistisch, dat ik erover 'klaag', niet altijd voor haar klaarsta, aan de andere kant weet ik gewoon dat ze gebaat is bij duidelijkheid. Weet ik ook dat het juist voor haar ook beter is als wij er niet in meegaan.. En dat ik dat zelf ook gewoon niet aankan... Maar dat betekent niet dat ik haar niet wil helpen.. Zo graag wil dat ze gewoon beter wordt.
Nou eindelijk eens de wilskracht in die donder verzamelt om ein-de-lijk in therapie te gaan! Want Sera kan het redden!!! Ze zal moeten!! Ze is me te lief! :P:P:P

Ik heb haar gemeeld!! Geel dan.. en nu zit ik al drie dagen in spanning.. Nog nix terug. T was een heel rustig meeltje, niet zo opgefokt... ik voel me ook niet zo opgefokt. Misschien ben ik er nu eindelijk aan toe? Anyway, het blijft spannend, en ik zweet peentjes iedere keer als ik i'net opga...

Soms is de wereld ineens te veel. Lijkt iedere stem op de andere, en zijn alle gezichten hetzelfde..
De wereld flitst in vlagen langs, afgewisseld met beelden uit het verleden. Klasgenoten van nu hebben hun gezicht, en goedbedoelde armen worden hun klappen die je aan ziet komen...

Iedere keer als je denkt: nu gaat het goed, nu ben ik er echt overheen, klapt het ineens weer in elkaar. Neemt de donkerte het over en bestaat er alleen nog maar angst. Leef ik niet in het nu, maar in het toen. Zie ik mijn oude kamertje in plaats van mijn rommelige studentenkamer. Zie ik mijn huisgenote aan voor mijn moeder en sluit mezelf op in de wc. Boxles op school is voor mij honderd keer snel weer in elkaar geslagen worden. Iedere boxhandschoen die op me af komt neemt zijn eigen filmpje mee in mijn hoofd. Iedere stoot, die in werkelijkheid maar een seconde duurt, zorgt voor een pijn en herrinnering van uren.. na dat filmpje ben je verbaasd dat de les nog niet om is, er pas een seconde verstreken is. Wil ik in elkaar rollen, hopen dat het snel over is. Me beschermen tegen de pijn, die ik fysiek weer voel, bij ieder filmpje opnieuw. De stem van de leraar hoor ik niet, klasgenoten hebben andere gezichten en de groene gymzaalvloer lijkt op de tegels uit hun keuken...

Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn!?

Het is uit tussen Tai en Sera.. Onverwachts, maar toch ook niet.. Ik had het aan zien komen, ze uit elkaar zien groeien, maar toch niet verwacht. Goed of niet, ik weet het niet.. Ze zijn beiden rustiger nu, keutelen wat langs elkaar. Sera heeft het moeilijk, eerst ons weekendje weg, nu dit. Ik probeer lief te zijn, maar vergeet dat vaak weer net zo snel, niet wetend wat ik dan moet doen. Wensend dat ik wat meer op haar leek, zodat ik mensen op de juiste tijd kan troosten of verrassen met kadootjes. Tai slaapt driekwart dag. Hij heeft nachtdiensten, en nu eenmaal ooit besloten dat als het leven moeilijk is je maar het best kan slapen tot alles spontaan weer over is. Ik maak me zorgen over hem. Af en toe is het ook net een zombie die wegloopt voor de werkelijkheid, voor het leven. Ach, wie ben ik om dat te denken.
Maar de scheiding tussen Tai en Marieke roept bij mij eigenlijk niet veel op. Ik vind het naar voor ze, wil dingen voor ze doen om ze beter te laten voelen maar weet niet goed wat. Wil laten merken dat ik er ook bij hoor, me erin wil mengen, maar wil tegelijkertijd het liefst er buiten blijven. Doe dat laatste maar, is minder ingewikkeld voor mij, en ik heb er ook geen bal mee te maken. Maar geen blijdschap of verdriet dus.. Ik hoop dat ze er samen uitkomen en er geen koude oorlog in huis ontstaat…

Zo confronterend.. goed tijden slechte tijden.. Pascal die nog steeds lastiggevallen wordt, de politie die nix doet… de angst, haar angst.. Frustraties.. dat ze eindelijk durft te praten, wat van zich af durft te bijten, en dan de ‘ontkenning’, het aanlopen tegen een blinde muur. Mijn grootse angst wordt op tv uitgebeeld als werkelijkheid. Dit versterkt mijn hele idee om nooit maar dan ook nooit aangifte te doen.. je schiet er toch niets mee op.. straatverbod hoogstens..
Wat ik ook zo naar is is die Morris die een soort van dubbele persoon is… zo pest hij Sjors, zo prijst hij haar de hemel in. Die gast is gek man.. en dan het parket waar Sjors in zit.. Hij achtervolgt haar, maar ze kan er nix mee, iedereen vindt het maar een leuke gozer. En ze weet het zelf ook niet meer ondertussen. Deze twee situaties zijn zo herkenbaar… Ik vind het zo moelijk om dat soort dingen te zien… krijg meteen buikpijn en verkramp, en toch blijf ik kijken.. vraag me niet waarom…

Woensdag

In de bus, ik sukkel net in slaap, als altijd, tevreden over mijn hardlopen, roezig van de vermoeiende dag. Dan zie ik haar. Ik schiet recht overeind, bang dat ik droom, ogen wijd open.. Een kinderwagen, dikke buik als of ze al 7 maanden zwanger is. Streepjesjurk, nix voor haar! De slag is ook wat uit haar haar, ze ziet er wat minder glanzend uit.. Ik herriner me haar als altijd stijlvol, modebewust. Altijd tiptop, kleding netjes maar modern, make-up, haar in de plooi.. En nu is ze moeder schijnbaar.. Moeder.. ik had het wel gehoord, maar haar met een kinderwagen zien is anders.. En een dikke buik.. Vreugde: zet de bus stil,ik wil eruit… Ze woont hier nog ergens. Verdriet… moeder, ik ken haar niet meer, weet nix meer van haar… ze ziet er anders uit. Dan spreekt iemand haar aan, ze lacht en ik herken meteen haar oude maniertjes… Haar hele mimiek komt zo vertrouwd over… Het is gek haar zo te zien.. Ik voel diep van binnen een pijn, dat ik haar even gezien heb, maar wetend dat ik er nix mee kan. Een steekje, was het nog maar… Maar toch blij, net als vroeger, als ik haar zag… net als nu, als ik een van de mamma’s zie, of mw. Een klein huppeltje in je hart.

Woensdagnacht

Nagedacht.. * haar vader doet me denken aan mijn eigen opa, die kanker heeft, met wie het slecht gaat… Dat ik niet naar vaderdag geweest ben bij hem, terwijl de kans groot was dat het de laatste keer was… ik voel me er schuldig over, dat ik niet geweest ben. Ben bang dat ik er spijt van zal krijgen. En dan mijn eigen vader.. tegenstijdig.. Hij is ook veel in het ziekenhuis laatste tijd, voor onderzoeken, er was angst voor kanker (ook) of iets in die aard… ik had er eigenlijk nog niet veel over nagedacht, niet veel bij gevoeld.
Nu is het ineens tegenstrijdig… Laat hem gaan, de piep.. en daartegenin: nee, niet mijn pappie…. Ik zou het vreselijk vinden. Would be broken, just like everyone else. But it would be so double… Safe at last… Can you be so sad and relieved?! Is it possible? And allowed? It’s a continuing fight in my had. I would never lose my daddy, neither want him to happen something bad or sad, but I would be free at last. I hate myself for thinking this way. And I feel so guilty. To my dad, for being so ungratefull, such a bitch, to tha world, that I can think such terrible things, to *, who is so sad, losing her dad any minute…
Je mag dit soort dingen gewoon niet denken, ik wil het niet denken, en toch schiet het stiekum steeds door mijn hoofd…. Ik maak me ineens zorgen, over de uitslag van zijn onderzoeken, over wat er kan zijn, wat er kan gebeuren… Ik weet iig dat hij zieker is dan we dachten, maar dat het waarschijnlijk geen kanker is,niets dodelijks… dat ik een hele opluchting.. en stiekum toch ook niet…

Ohw, hoe kan iemand dit soort dingen denken.. zo slecht zijn… Evil is in side of me…. Dat moet wel…

Woensdagaaf

Okeej… kleine crisis, maar deze keer niet van mij.. Hulpmamma’s vader lag ineens heel erg slecht. Ze moest daarheen. Of ik op kan passen.. sjit, nee, zat al bij ex-mentrix. De kinderen daarheen? Ja, goed idee Nina,! Even bellen, langs de mac voor de kiddo’s en dan haar wegduwen: ga maar, het komt goed… Het deed me goed dat ik eindelijk eens wat kon doen. En de avond met 4 mannetjes doorbrengen was erg leuk moet ik zeggen! Ik heb zelfs nog een proefwerk nagekeken.. Blij dat ze me gebeld heeft dat ik me eindelijk btje nuttig kan maken… zou zoveel meer willen doen, zeker nu. Maar het enige dat ik nu nog kan doen is hopen dat het een beetje gaat daar…