Sorrie jongens, even mijn schoolwerk opslaan... jaja, over adhd dus.. wordt nog weggehaald :)


http://users.skynet.be/aresa/
http://adhd.wereld.nl/
http://www.balansdigitaal.nl/

· medicijnen met een amfetamine-achtige werking (methylfenidaat, dexamfetamine). Deze hebben als belangrijkste bijwerkingen verminderde eetlust en slaapproblemen. Deze bijwerkingen nemen doorgaans na enkele weken af. Hinderlijk kan ook zijn dat kinderen soms erg druk worden wanneer deze medicijnen aan het eind van de dag zijn uitgewerkt.
· een medicijn dat ook wordt toegepast bij migraine en hoge bloeddruk (clonidine). Dit middel geeft bij de meeste kinderen de eerste weken wat slaperigheid. Zolang dat het geval is kan het kind beter niet onbegeleid deelnemen aan het verkeer.
· medicijnen die gebruikt worden bij depressies, de zogenaamde antidepressiva (desipramine, imipramine). De belangrijkste bijwerkingen van deze middelen zijn: hartkloppingen, duizeligheid, droge mond, hoofdpijn, slaperigheid en moeite met de ontlasting.
· medicijnen die gebruikt worden bij psychoses, de zogenaamde antipsychotica (pipamperon, thioridazine). De belangrijkste bijwerkingen van deze medicijnen zijn: moeheid, slaperigheid en spierstijfheid

Het lijkt simpel,
en dat is het ook!!!!

Ik heb vandaag (legaal!!!) zelfverdediging geskipt :):) Geen boxen voor Nina.. Want ja, met die ZWAAR gekneusde vingerS (lees licht: lichtblauwe vinger, maar wel de halve hand mooi ingetaped ;)) kan je natuurlijk ECHT NIET boxen... Jammer.. he, ik had er net zo'n zin in. En ja, ik mag hem wel inhalen als ik echt wil, maar hij denkt dat het niet zo zinvol is. Nouja, daar berust ik dan maar met moeite in...

Jabbediedabbedieboebediedeeeee!!! Deze dag begint okeeeeeeeeee!

Jippieee.... ik ben eindelijk gebeld op mijn nieuwe telefoon!! En dan eindelijk eens niet door Tikker zelf, maar... verrassing... door *!!!! Altijd leuk!!! :) Ze vroeg of ik vrijdag mee kon naar de dierentuin, maar dan moet ik naar de psychiater... Schouderklopje voor mij omdat ik zo verstandig was om niet te zeggen dat ik dat wel kon verzetten. Terwijl ik heus wel hEEEEEEEEEEEEEEel graag meewil. Maarrrr ik mag nu lekker vrijdagaaf op de jongens passen. Leuk!
Tikker heeft dan een wedstrijd, dus had ik anders toch het rijk alleen.
Ze zei dat ze snel weer zou bellen. Ik hoop het..

Op een of andere manier doe ik in mijn buien alleen diegene pijn die het niet verdienen. Tikker, die speciaal voor mij vroeg op staat om mij te helpen wordt afgesnauwd, maar die vervelende jongen in de klas laat ik z'n gang gaan...

Tikker heeft het zowieso zwaar te voorduren.. weet niet wat ie aan zal treffen, hoe hij zich het beste kan gedragen.. zo ben ik vrolijk, uitbundig, blij om vrij te zijn, zo ben ik huilerig en depressief, wil ik niets, maar ben ik boos op iedereen die zegt dat ik het niet hoef. Omdat ik weet dat het wel moet. Nix doen is gewoon geen oplossing, en je naar voelen is nergens een excuus aan.
Ik wil snijden.. diepe halen maken, maar weet dat ik het dan voor mezelf onmogelijk maak. Op school dan helemaal gek aangekeken zal worden. Een week neit kan zwemmen eigenlijk... Maar ik wil het zo graag.. de drang is zo sterk dat ik van gekkigheid niet weet wat ik dan anders moet doen... Ik wil het niet, maar toch ook wel. Wil niet weer de gek zijn, weer kapot, weer met littekens. Het gaat goed, ik kan met blote armen lopen nu.. maar ik wil wel.. het mes voelen, het bloed... de opluchting en de pijn... dan maar gek... je moet toch wat..

IK BEN GEK!!!!!

Basketbal ging rot. Ik was te laat, ging eerlijkheidsgehalve zelf naar leraar toe om dat te zeggen (hij merkte het niet, was iets anders aan het doen.) ik mocht blijven, maar de les telde als afwezig. Ik baal.. had dus net zo goed wel thuis kunnen blijven... Aan de andere kant was dit wel een veilige oplossing: kon niet meer uitgekozen worden als lesgever en heb gewoon reader neergelegd. Die was goedgekeurd aan het einde van de les, met wel als opmerking 'originaliteit?' Maar dat kon met niet echt schelen. al lang blij dat het goedgekeurd is. en ik had nog extra oefening, en die heb ik nou eenmaal wel nodig... We hebben begin gemaakt van 5-5 op heel veld.. had ik niet willen missen.


Ondertussen kreeg ik vijf minuten voor het einde van de les een bal op mn vingers, deed me pijn en wilde dus van de bal af, gewoon om uit het spel te stappen, waarop sophie begon te zeuren over terugspelen op eigen helft. Toen heb ik r verteld dat ze er in kon zakken en ben ermee gestopt. Van leraar moest ik mn vingers onder de kraan gaan houden. Die zijn toch wel btje gekneusd denk ik, want t doet kannonnetjes zeer met tiepen. En sofie kan de tieten krijgen. :P Lang leve mijn nieuwe leraar en dat ik deze basketballles net zo goed niet had kunnen doen.

IK MAAK EEN KANS OP EEN VOLDOENDE VOOR SPEL!!!! Wahoeoeoeoeoeoeoeoeoe!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dit is uniek, dit moet gevierd worden!!!! :)
Nu nog kijken of ik het ook echt waar kan maken. Maar feit is dat alleen de vooruitgang van dikke onvoldoende naar v/o me heeeeel gelukkig maakt. Net als mijn nieuwe spelleraar trouwens. Hij werkt met veeeeeeel positiviteit, weet me te stimuleren. Ik ben niet meer bang voor spel, niet meer bang voor de leraar, en de bal maakt niet spontaan allergische reacties als ie naar me kijkt, maar gaat gewoon door met waar IK mee bezig was. HOERA, ik begin basketbal leuk te vinden!!!!

Je bent lief.... Dankjewel voor het helpen met uitzoeken hoe het allemaal zat.... Dankjewel voor het me opvangen toen ik erdoorheen zat... dankjewel voor het ordenen van al mijn chaotische gedachten, zodat ik uiteindelijk kon zeggen wat me dwarszat omdat ik dat ook echt wist.. Dankjewel dat je zoveel van me houd.. Dankjewel dat jij er bent!!!!

Wat ik echt gezegd heb...
-niet veel...
-dat het niet echt werkte...
-dat ik het gevoel had dat we de tijd niet nuttig gebruikten
-dat de problemen die we behandelen voor mij geen problemen zijn
-dat ik het idee had dat we langs elkaar heen praattten
-de grote Nina theorie met dat ik bijna game over ben
-dat ik niet meer geloofde in beter worden sinds ik bij haar kwam
-dat ik het naar vond om dit hardop te zeggen

Dit allemaal in korte zinnetjes, soms met korte uitleg...

Hoe zij reageerde:
-rustig
-goed dat ik het gezegd had
-dat zij had ook opgemerkt dat ik achteruit leek te gaan en dat ik er meer aan leek te hebben als het over MIJN problemen ging
-dat ze ook voelde dat we langs elkaar oppraten..
-goh, wat vervelend...
-dat we het meer over recente problemen gingen hebben, en minder aan haar punten gingen werken.

Hoe ik me nu achteraf voel:
-opgelucht
-stukkie beter, lichter
-ongelovig dat de veranderingen blijven
-ongelovig dat ze me beter kan maken
-trots dat ik het gezegd heb
-schaamte dat ik zo tegen haar in durf te gaan
-boosheid, dat ik niet gewoon zomaar beter kan worden
-dankbaar, voor tikker, dat HIj me geholpen heeft dit allemaal uit te zoeken. Iets wat ik eigenlijk bij de loog had moeten doen.

En nu:
-volgende week diagnosteringsgesprek
-volgende week medicatieaanvraag
-bijna weekend
-heb ik heeeele moeie spieren..
-twijfel ik tussen aankomen en afvallen
-wil ik graag naar huis
-nog twee weekjes tot de vakantie
-mis ik mamma....

Wat ik wil zeggen, maar niet weet hoe

-dat het niet werkt, omdat we langs elkaar heen praten. Ik gewoon niet het gevoel heb dat ze mij ook echt HOORT, alhoewel ze heus wel luistert. En ik naar haar luister en uhuh zeg, terwijl ik eigenlijk iets anders erbij denk maar dat niet in wil/durf te brengen.
-dat ik het idee heb dat ZIJ al van tevoren bepaalt heeft wat mijn problemen zijn, en dat die toch net ergens anders liggen dan waar de problemen volgens mij liggen. Het is lastig dat ik vaak niet durf te bellen, maar daar kan je 80 mee worden, terwijl zware depressieviteit en faalangst toch ech dodenlijk kunnen zijn.
-dat het me heel veel moeite kost om eigen onderwerpen in te brengen, en dat als ik dat doe die dus meestal redelijk relevant zijn. Maar als ze dan vraagt of dat relevant is of dat we verder kunnen (terwijl ik niet van kiezen houd omdat ik bang ben dat ik het verkeerde kies en dus maar kies wat zij eigenlijk wilde doen) heb ik helemaal het gevoel dat we elkaar niet begrijpen.
-dat ik het idee heb dat ik ook veel hulp nodig heb bij de actuele, meer dagelijkse problemen. Sorrie, geen diepe psygologische sjit, maar wel belangrijke dramaatjes in mijn leven die alles behoorlijk moeilijk kunnen maken.
-dat we de zeer schaarse, kostbare tijd die we hebben niet goed gebruiken. Die gaat op aan kleine dingen die ik eigenlijk niet zo belangrijk vind, maar waar we vaak lang over doorgaan, terwijl ik de intensie heus na een halve minuut wel begrepen heb. Dan zeg ik maar nix, of ja en amen, en hoop dat ze ophoud en we snel verder kunnen en dus nog wat nuttigs doen.
-dat ik me gewoon iedere keer heel naar en rot voel als ik ervandaan kom, terwijl ik er wel naartoe leef, naartoe werk. Ik wacht op het uur in de week dat me op zou moeten lappen, waardoor ik de komende week weer even aankan, maar in plaats daarvan wordt het minder.
-dat ik mijn levenslust kwijt ben, en dat ik erachter kwam dat dat vooral kwam doordat ik niet meer in mijn levensdoel geloofde. Ik heb er geen vertrouwen meer in dat ik ooit gelukkig, beter, normaal zal worden. Zij kan me dat gevoel niet geven, ik heb niet het idee dat zij me beter kan maken. Terwijl ik weet dat ik van haar (van de therapie) afhankelijk ben, omdat het niet huubhuubbarbatruuk over zal gaan. En zoals ik nu ben wil ik gewoon geen 80 worden, is volgende week eigenlijk al te lang.. te ver...
-het er dus eigenlijk op neer komt dat mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in beter worden (positief denken) dus eigenlijk dalen, en er uhmm... eigenljk niets stijgt... conclusie: als je dat met geld doet, ga je rood staan, als je dat met mensen doet die zich toch al rottig voelen, houd je nix meer over. HET VREET ME WEG.

Theorie van Nina (onthouden, ga je later in je psygologieboeken tegenkomen!)
Mijn leven is als een computerspelletje. Je begint met nix. Door genoeg appeltjes te eten stijgt je voorraad hartjes en kan je levensreserves verdienen. Je verzamelt wapentjes, je wordt sterker. Iedere vijand vreet wat van de hartjes weg. Zorgt dat je zwakker wordt, je reserves opraken. Maar doordat je wapentjes heb kan je wel in een volgend level komen.
Uitleg: de hartjes zijn geluk.. die verzamel je.. maken dat ik me sterk voel, weer wat klappen kan hebben. Mijn hoogste levensdoel: genoeg hartjesverzamelen, niet meer geraakt worden. Mijn hartjesvoorraad is momenteel laag.. maar ik verzamel al wel mijn hele leven lang wapentjes: tussendoelen. Mijn diploma was een wapentje, mijn 18e verjaardag, nu dus mijn propedeuse.. dat soort dingen. Allemaal dingend die ervoor zorgen dat je de eindbase makkelijker haalt, de monsters kunt verslaan. Die wapentjes verzamel ik allemaal wel, dat gaat goed. Daar werk ik ook hard voor. Was eigenlijk wat ik het meeste deed. Want de monstertjes afmaken deed ik niet. Zij vraten de hartjes harder op dan ik appeltjes kon eten. Nu zit ik door mijn reserves heen, ben ik bijna game over. Iedereen zegt wel telkens dat het zo goed met me gaat, ik zo gegroeid ben, maar dan hebben de mensen het altijd over het level dat je bereikt hebt, de moeilijkheidsgraad. En tuurlijk ben ik levels hoger gegaan. Je verzamelt de benodigde wapentjes en attributen, gaat een leven hoger, dichter bij de eindbase, dus mensen denken dat het beter gaat. Maar... het level wordt ook moeilijker.. Als je geraakt wordt kost het meer van je.. de appeltjes die je eet zijn niet meer genoeg... De voorraad is bijna op.
Moraal van dit verhaal: Je kan beter op een lager level zitten met meer dan genoeg hartjes, en je niet uit de naad werken voor al die wapentjes als je daarmee hartjes verliest dan dat je op een heel hoog leven zit maar bijna game over bent. Want wat heb je dan in godesnaam nog aan al je wapens, daar zit je dan met je goede gedrag.
Vertaalt: Ik hoef momenteel niet zo nodig te groeien, hoger te komen op de maatschappelijke ladder die er nou eenmaal is. Ik wil sterker worden. Ik ben door mijn voorraad heen, wil liever gelukkig zijn dan maatschappelijk perfect. Dus even niet steeds moeilijkere dingen, geen levels hoger, gewoon blijven waar ik ben, en in dit level alle vijandjes (lees problemen) verslaan zodat ik hier ff uit kan puffen en een lekker een tijdje in een appelboom kan gaan zitten
(ik denk persoonlijk aan de appelboom van TIkker :))

Help.. na mijn stoere verhaal van vorige keer moet ik morgen mooi wel weer naar 'die pokkepsyg' toe. Eigenlijk wil ik gewoon niet meer gaan. Zonde van de tijd, zonde van mijn humeur. IK schiet er nix mee op en het kost me bergen energie en tijd die ik toch al zo weinig heb. Maar jah.. Ik ben te bang om niet te gaan. Bang omdat ze zoveel weet, bang omdat ik gewoon niet durf weg te blijven. Bang dat ik dan toch het verkeerde doe, dat ze ontiegelijk boos wordt en weet ik het wat gaat doen allemaal. Bang dat ik dan nooit meer ergens hulp zal krijgen, dat ik mijn laatste kans op een beter leven verlies...

Hoe ga ik dit oplossen.. ik heb waanzinnig veel spijt van mijn dappere daad van vorige week en wilde dat ik gewoon mijn mondje had gehouden..

Liever onzinnig tijdverdrijf in passieve vredelievende sfeer, dan zinnige tijdsbesteding waarbij ik uit moet leggen waarom ik de therapie niet goed vind gaan. Dus eigenlijk commentaar op haar moet gaan leveren....

F*ck me, en mijn grote mond, en wie er ook kwaad was en dat niet binnen kon houden!

Ik ga nooit meer naar die pokkepsyg... Het waarom komt nog wel.. maar zo gaat het niet meer. Kortgezegd kwam het erop neer dat ik mijn levenslust kwijt was omdat ik mijn levensdoel kwijt was. Ik had er geen vertrouwen meer in dat ik ooit gelukkig, beter zou worden. Zij zorgt ervoor dat ik het gevoel heb dat ik nooit meer beter kan worden. En zoals ik nu ben wil ik niet nog 80 jaar. Weet ik niet of ik volgende week haal.

Die gedachte maakt me bang. Merkte van mezelf dat ik moeite had toch door te gaan, te gaan lopen, heb een hele tijd gewoon gezeten, op de vloer, geen lust meer om overeind te komen, deed er toch nix toe. Moest een stuk langs de spoorrails en bleef maar kijken. De gedachte was zo vertrouwd.. Ik wil niet dood.. maar ik KAN niet meer zo verder.. er moet ECHT wat gebeuren. Mijn ene uur therapie in de week wordt verleuterd met 'je moet zelf leren bellen' en bandjes op willen nemen met wie ik ben... jah... Dan hoeft het dus niet, daar hoef ik geen therapie voor, want daar heb ik geen last van. Dus als ze me niet kan helpen met de dingen waar ik last van heb, laat dan maar zitten, want ze maakt het dan niet makkelijker dan moeilijker. Maar ik moet nu wel heel snel iemand vinden die het me wel makkelijker maakt, want ik ben bang van mezelf.. heb Tikker nodig om me te vertellen dat ik het leven leuk vind..

Voor hem moet dit ook zo zwaar zijn... levend met de gedachte wat ik zal doen, wat ie nu weer aan zal treffen, hoe ik nu weer zal zijn.. Niet gewoon een avond ongecompiceerd door kunnen brengen. Ik weet dat ik ook veel moois in zijn leven breng, maar ook hij komt een level hoger, waar alles ineens een stuk moeilijker wordt. Maar hij heeft meer hartjes dan ik... Ik ben bijna game over....

vrijdag

Ik zag mezelf in de spiegel vandaag. Zag mezelf echt. En in mij mijn moeder... Ik zag het vel boven mijn borsten, met daardoorheen de botten, zoals mijn moeder dat ook had.. Ik zag de borstjes... Nog steeds aanwezig, maar kleiner nu... een handje vol, niet meer de zachte berg die het ooit was. Zag de ribben onder mijn borsten, met daaronder een ronde welving van een buikje. Een buikje zoals mijn moeder dat ook heeft.. zoals iedereen het heeft die dun is, en wat meer eet. Een buikje van het avondeten dat toch ergens heen moet.. ik zag daaronder de heupbeenderen (blauw...) uitstekend door het vel, maar iets wegvallend door het buikje. Zag de billen, iets hangend.. Niet meer rond, dik, zoals vroeger... kleiner, met van dat soort hangvel... Ik zag het voor het eerst... Zag voor het eerst dat het buikje geen dikke vetrol was, de benen geen olifantjepootjes meer zijn.. Zie een slank meisje... dun echt.. gewoon, een mooi lijntje bij haar lengte.. NIet meer het kleine dikkertje van vroeger.. nee, eerder mager... zie nu wat mensen bedoelen met afgevallen.. ineens vallen de benen op die langer lijken, maar in feite gewoon dunner zijn. Niet mager, daarvoor sport ik teveel. Goed..

Maar zie ook het bovenlijf.. de bijna kippenborst.. denk aan de twee boterhammen en de appel van die dag...
Zie het ineens allemaal helder.. zie zooo mijn moeder.... haar huid.. altijd iets hangerigs, hoe noem je dat. Haar dunne (wel echt benijdenswaardige) figuurtje ala maatje 34 36. Zie ook de 'kloofjes'in haar bruine huid in de mijne terug.. Haar buikje de mijne, haar korte benen de mijne.. haar neus, haar bruine haar... Alleen mijn gezicht lijkt anders.. met scherpe jukbeenderen ineens. Zomaar ineens.

Hoe kan ik zomaar ineens dit meisje geworden zijn.. van gister op vandaag? Van kamerolifant naar 'slank'? Van vol naar botten.. En ik schrok.. schrok echt van het meisje in de spiegel.. van wat ze gegeten had die dag..

En dus zit ik op een nieuw dieet: gisteravond: Poffertjes, een rol sjokokoekjes, een halve liter sjokovla en een zakje tikkels. Vandaag: Een boterham met vlokken en sjokopasta, een kwakbolletje. Toen als compromis bij * een halve boterham, maar wel met boter EN pindakaas EN hagelslag, en toen, toen ik ineens weer aan mijn nieuwe dieet dacht.. heel schuldig een hamkaas croissant. jaja, en nu gaan we uiteten.. hmm.. ik moet zeggen dat het idee van mijn iets dikker dieet toch makkelijker is dan het uitvoeren.. wat als ik nou gewoon stop met afvallen.. probeer gezond te eten.. zou dat ook mogen denk je!? Ik zie het wel.. Weet het wel, maar kan het nog even niet veranderen. Voel me ook eigenlijkl zooo goed bij hoe ik nu ben, bang dat dat over zal gaan..

Nouja, blijven proberen.. en misschien vaker in de spiegel kijken? Goed voornemen: ergens binnenkort op de weegschaal gaan staan... denk ik..

Je hebt van die dagen.. van die dagen dat de wereld ineens wel openstaat voor je.. Dat je overstroomd wordt met.. .ik weet niet.. gewoon geniet van de dingen die de dag ineens bied..

Ik had een uurtje zwemmen vandaag en daarna lekker vrij. Het idee was kappertje pakken, ff foon sjoppen en leren. Het plan wijzigde.. naar * :) gezellie, middenin het gekkenhuis, zoals ze het zelf altijd liefkozend noemt... heerlijk.. even deel uitmaken van de drukte, waar het niet uitmaakt wat ik doe, waar ik af en toe gewoon onopgemerkt blijf in het huiselijke gebeuren.. onopvallend mee kan lopen en aanwezig kan zijn. Me fijn voelen. Ook nog lekker zitten kleppen.. super.. Zij heeft een gave om dingen soort van aan te voelen, te benoemen, voordat ik ze weet. Mijn gedachtegang te kunnen volgen en voorspellen.. dat is zo bijzonder... Ik voel me begrepen en gewaardeerd daar.. GENIETEN... Binnenkort terug om met de oudste te gaan skeeleren (hij was eerst twee uur boos omdat ie dacht dat ik kwam oppassen en zn mam dat niet verteld had, en toen ie er achter kwam dat ik weer weg ging was ie terplekke weer humeurig... :) grappig mannetje)

Ondertussen was de dag al een endje om. Ik moest eerst mn fiets ophalen voor ik naar de kapper kon, en toen kwam ik langs het kantoor van mijn oude mw... zal ik of zal ik niet... Hadden het net nog even over haar gehad.. * zei dat ze het leuk zou vinden.. ik hoopte het, maar vond het zelf erg leuk haar weer te zien dus besloot de gok te wagen... langslopend zag ik dat ze in gesprek was. Later nog een keer.

Naar de kapper dan maar. Vier kappers later waren mijn dromen van wilde krullen aardig vervlogen.. Lang zwaar haar, zal niet lang houden, ik zou het neit doen.. was het advies... okeeej.... jammer... Wil toch wel graag proberen, maar het is nog wel wat geld om iets 'zomaar' te proberen. Als het nix is heb ik toch aardig wat 'vergooid'... nog maar even een nachtje over slapen..

Toen nog een keer langs.. nog in gesprek.. geld pinnen, boodschappen doen.. ja... wilde naar binnen: deur dicht.. Sjit!!! dacht ik.. te laat.. naar huis.. maar toen ineens draaide een dapper iemand zich om en klopte op het raam. Een hoofd verscheen, een beetje verbaasd eerst, maar toen met een heel enthousiaste kreet.. dat was ZO leuk!!! Had ik niet gedacht... Ze maakte meteen even tijd.. kopje thee.. hebben een goede tijd zitten kleppen. Ik mis de gesprekken met haar wel. Haar visie op dingen. Haar gewoon simpel goed kunnen luisteren zonder al te veel langdradig geneuzel, maar wel met commentaar dat vaak raak is en waar ik vaak wat mee kan... Het was echt fijn haar weer te spreken.. zeker op deze manier.. ook nu weer voelde ik me gewoon goed... gewenst denk ik... dat het mocht, dat ik niet in de weg zat... Heel fijn!

Toen doorgesjeest, snel de bus gepakt en Tikker opgepikt. We zouden uit eten gaan, maar zien nu nog even. Hij is lekker even doesjen en dan kan ik even snel updaten :)

Er is een meisje dood... Een meisje uit de eerste klas. Ze zag het niet meer zitten, heeft zelfmoord gepleegd.. Het leven had voor haar geen zin meer, geen doel.

Er is een meisje dood... De eerste klassen staan op het veld, spelen hockey. Praten, lopen, spelen.

Een meisje, met zoveel problemen, zomaar weg... zoiets triests, dat iemand zo verdrietig, hopenloos kan zijn.. ik snap haar.. zo goed..

Er is een meisje dood.. Iedereen loopt door. Zwijgt even, maar gaat dan verder. Denkt weer verder... Alsof het niets is.. alsof ze van school is, ziek is, er nooit geweest is...

Er is een meisje dood... en iedereen speelt door.. alsof er niets gebeurd is...

zomaar een dag, zomaar een dag... een dag waarop ik alles zeggen mag.. zomaar een dag, zomaar een dag.. en dag waarop ik zeg: ik lach!!

En toen ging ik naar school... en toen lachte iemand iedere keer om me... en toen zei ik er wat van.. en nu zegt iedereen dat... En daarom lijkt het nu of ze met z'n allen zeggen dat ik helemaal geen recht heb op een deeltje van deze dag. Laat staan dat ik een reden heb om te lachen...

De dag lijkt nog oneindig lang, het licht lijkt weg... en de hoop op iets delen met je klas ook... de hoop op openheid... De nog tegane schooljaren lijken oneindig lang... het doel ineens zo vervreemd... niet meer mijn wil.. wat doe ik hier, tussen al die vreemde mensen. Proberen dingen te doen die ik niet kan. Mag ik hier zijn? Ik moet wel. Doorgaan, doorzetten... het uur lijkt oneindiglang. en daarna? Nog een uur, en nog een.. nog drie oneindigheden te gaan, en dan ben ik weer vrij. Nouja, dan mag ik gaan trainen. Nog een oneindigheid te gaan. En dan? Dan... dan... nix dan.. dan is de dag eindelijk weer om... zodat er morgen weer een nieuwe dag zal zijn. Vol oneindigheden om door te komen. Met als doel? Dit jaar doorkomen, voorbij laten gaan. Om een nieuw jaar in te gaan.. hetzelfde als het vorige.. Om af te studeren. En dan? Lesgeven? Iets wat ik eigenlijk al niet meer wil? Wat wil ik wel? Ik weet het niet.. Rust... Eindelijk rust...

School... het is er echt TE chaotisch. Roosters worden 4 keer per week door elkaar gegooid, sluiten niet aan en worden veranderd. Vooruit plannen kan dus gewoon NIET, en iedere keer als je denkt dat je nu wel een redelijk rooster hebt creeren ze het weer zo dat je weer 4 tussenuren erbij krijgt. Nu ben ik dus mijn vrije donderdag (om 10 over 10 klaar) kwijt, omdat ze een uur oefenspel om 12 uur nog willen gaan geven dan. Zodat ik vandaag er weeeer een tussenuur bij heb. Volgens het officiele rooster is dat de 4e van vandaag geloof ik. Gelukkig hebben we die zelf alweer opgevuld zodat we woensdag niet alleen het eerste en het laatste uur les hebben, maar alleen het eerste. Nee, roosteren en organiseren kunnen ze hier ECHT NIET.

EN IK BEN GEFRUSTREERD!!!

En nou zit ik potverdikkie nog medelijden met mezelf te hebben ook.. Met dat ik maar door moet gaan in dit drukke leven terwijl ik al zoveel aan mijn hoofd heb, dat ik dezelfde dingen moet kunnen en doen als de anderen, terwijl zij zo anders zijn, zo anders in elkaar zitten.. anderen gedachten, in een heel andere wereld leven. Hoe kan je een alien in een andere wereld plaatsen en dan maar verwachtten dat hij meedraait zoals de rest. Maar hoe kunnen mensen weten dat ik het niet kan, niet meer, als ik dat niet zelf zeg. ze kunnen zich geen weet maken van mijn wereld. Ik wil het niet weten, wil het zelf niet eens weten. Val er liever bij neer dan dat ik dingen opgeef. Toch zijn er zoveel dingen nu... De drukte, waar ik gek van wordt, de boosheid, op mensen die (in mijn ogen) 'nix' te doen hebben en toch hele dagen lopen te zeiken (DOE WAT MET JE LEVEN!) Iets wat helemaal neit eerlijk is van me, maar het gevoel is er nu eenmaal. Ik merkte van de week dat ik me zelfs ergerde aan Sera, toen ze zei dat ze 'dat gewoon helemaal niet wilde' toen het erover ging om weer eens een ochtend wat te gaan doen. Zo gemeen van me, ik weet dat ze het echt neit kan.. maar ik dacht toen gewoon: ja, ik wil ook zoveel niet... ik heb het ook rot.. waarom moet ik wel doorgaan. Maar ik weet dat dit mijn eigen keuze is, en dat ik haar daar niet op aan mag kijken. Haar neit mag verwijten dat zij wel voor zichzelf gekozen heeft. Maar ik vind het wel moeilijk om zoiets te horen als ik na een halve dag werken thuiskom, dan het hele huis schoonmaak en dan nog niet gewoon lekker in de tuin kan zitten, maar als een gek moet leren...

Allemaal mijn keuze, ik weet het, ik had thuis kunnen blijven wonen, dan had ik minder hoeven werken, ik had wat rustiger aan met school kunnen doen, even een jaar ertussenuit... ik kan ook gewoon genoegen nemen met een minder schoon huis... maar dat wil ik zelf niet.. ik zou wel anders willen, maar toch ook niet. Zou nooit onder willen doen voor de 'gewone' mens. Vind mezelf dan echt minderwaardig? Waarom kan ik van anderen dan zo moeilijlk hebben dat zij de keuze wel gemaakt hebben?

Ik haat r... Ben strontjaloers op dr. En toch gun ik niemand meer geluk dan haar... Ik las net een verhaal van een vriendin.. Die 'zomaar' even aan de klas had verteld over wat automutilatie was, dat ze het deed... vroeger misbruikt was... Ik las het en jankte.... De manier waarop dat daar ging.. een mentor die meteen wil helpen, actie onderneemt, met haar, samen haar verhaal doen.. er open voor staat...
HEt doet me denken aan toen ik vorig jaar de moed verzamelde... mijn mentrix me later verweet dat ik onrust veroorzaakte.. het eigenlijk niet wilde weten allemaal.. Aan mijn klasgenoten, de sfeer bij ons op school. Zouden ze begrijpen dat het geen kroegverhaal is, hoeveel invloed het heeft op mijn leven...

Zouden ze willen weten wat DIS inhoud, dat ik automutileer, en zouden ze daarna anders met me omgaan? Me begrijpen? Het klinkt als een droom... Ik ben jaloers.. zo jaloers op haar.. altijd al geweest. Op de manier waarop zij met mensen om kon gaan, haar verhaal kon brengen en dan de support krijgen die ze verdiende... Op de manier waarop ze nu opgevangen is, het opgelost heeft (met heldenmoed!!!).

Ik wilde dat ik zeker wist wat ik was, wie ik was. dat ik het ook simpel kon zeggen.. dat ik het kon zeggen, maar bij mij zijn het mijn ouderz... de kans krijgen om ook door de wereld te gaan zoals ik ben, niet geforceerd. Mensen die me nemen zoals ik ben, helemaal, ook accepteren dat ik zo ben, dingen doe zoals ik ze doe....

Nouja, eerst maar eens de diagnose gesprekken.. misschien dat ik het dan zelf eerst snap, eerst zelf kan accepteren dat ik zo ben, dat ik dingen doe zoals ik ze doe.. mezelf nemen zoals ik ben..

Ik maak er al een paar dagen een soepzooitje van.. Na me al een paar dagen geergerd te hebben aan Tikker is dat nu uitgesproken.. Heb ik hem vannacht de hele nacht wakker gehouden door een klein meisje rond te laten spoken dat wilde tekenen (zegt ie). En dan issie weer zo bijzonder... Probeert me wakker te krijgen.. troost me, iedere keer weer, praat met me, met de kleintjes... Houd van me, met wat lijkt oneindige energie.
En dan nu, als ik eigenlijk gewoon eindelijk gezellig met hem wil zijn (alleen nog heeeel even inetten...) krijg ik weer het heen en weer, komt ie weer bij me zitten... praat het eruit.. troost me.. weer... zo lief.. zo bijzonder... zo...

Ik weet het neit... hopen dat dit nooit overgaat. En natuurlijk zit ik nu te janken en staat hij me nu over mn rug te aaien en te kussen.. (brengt een koekje...) je zou m toch voor altijd op willen vreten....

ik voel me schuldig. Omdat ik wel zo'n lief vriendje heb, en zij niet... omdat hij mij dat liedje stuurde, me zo gelukkig maakte.. me begreep... gewoon omdat ie er is... Sorrie.. het was niet zo bedoeld.. ik ben gewoon zo trots op hem.. op mij, dat ik hem heb... met hem aan mijn zijde voel ik me sterk en mooi.. dapper en gesteund.. geloofd.... Van nix tot mijn alles... en dat in twee maanden tijd.. als dit maar goed gaat....