verder

De kleine crisis van gisteraaf zette zich vanochtend nog even voort... T was toch niet echt de goede oplossing denk ik... Achteraf heeft Tikker afgebeld omdat ik zelf al in pyjama bij de voordeur stond. 'Ik moet werken' was het enige dat eruit kwam...

Nu voel ik me nog wel schuldig, maar kan ik ook wel een beetje genieten...

Druk

Ik baal er van dat ik zo druk ben dat ik niet kan schrijven. Me niet kan uiten, mn dagboek niet bij kan houden. Het kan wel, soms heb ik tijd. Maar dan wil ik niet. Is het niet de juiste tijd. Voel ik me gedwongen en heb ik nix te zeggen.
Toch geniet ik wel van de drukte, mn week is omgevlogen en ik loop nu dus al twee weken stage!
Hoera, wie had dat ooit gedacht!!!

Oplossingen

Er moet een besluit genomen zijn. Ik moet het weten, zeker weten, anders heb ik geen rust. Zoveel mogelijke oplossingen, maar zolang geen een goed is blijf ik nieuwe bedenken, loopt het in mijn hoofd door elkaar, kan ik niet meer logisch nadenken. Wanhopig zoekend naar die ene goede oplossing. Het juiste besluit.
Dan pas is er rust.
Zoals vanavond. Ik moet eigenlijk naar huis. Morgen werken, en dus naar huis. Maar ik wil niet, kan nu niet... Het zegt neeeee.. geen oplossing. Morgenochtend zou ook kunnen, tuurlijk. Maar dan moet ik morgen op tijd op en in mn eentje reizen. Neeee!! gilt het, dat is uitstellen van het probleem. Dan wil je morgen niet. Dus nu is de beste oplossing, maar dat wil ik niet. De duizend dingen gieren door mijn hoofd, mn lijf doet zeer en ik wordt wanhopig. Het enige wat ik er dan nog uit krijg is: ik weet het niet, ik weet het niet okee!

Ik blijf hier... en morgen bel ik af... zoveel pijn als ik vandaag had lijkt het me niet handig om morgen de hele ochtend te gaan lopen!

Een oplossing.. Rust in mijn hoofd.. eindelijk.. het mag.... het is goed.. het komt goed....

Maar mag het ook? Is het ook de goede oplossing? Ik wil er nu niet meer over denken!

vanalles

Jippie, de week is om. Ik heb het overleefd. Ben niet afgemaakt. Nog niet...

Eigenlijlk ging het best wel goed... Eigenlijk zie ik de stage steeds meer zitten... Jaa... dat ik dat ooit nog eens zou zeggen.
Mijn medestagaire is een kanjer, en nog gezellig ook. De stageplekken zien er goed uit, en ik heb vandaag mijn mentrix laten weten dat ik nou nix geen gelazer meer wil. Alsof ik het nog niet moeilijk genoeg heb zonder dat zij me problemen bezorgt.

Dat ze daar nou geen wetten over gemaakt hebben in dit land he... Dat als je op gegeven moment je portie problemen gehad hebt, dat iedereen dan moet meewerken. Ben ik helemaal voor!!! Ben ik al aan de beurt???

Maar goed, hint begrepen, dus we kunnen lekker met schone lei aan de slag.


Mn Roomie houd me lekker bezig met haar plannen... Leuk om te horen, maar moeilijk ook. Goed voor haar of niet? Fijn of niet... De verschillende meningen schieten door mijn hoofd, bang voor eventuele verandering, maar ook enthousiastme voor haar. Omdat ze gewoon een supermeid is...
Ik gun dr alle geluk in de hele wereld, maar als het puntje bij paaltje komt vind ik het moeilijk als er dan ook dingen voor mij veranderen.

Maar ik hoop dat ze zich daar niets van aantrekt!! (niet doen hoor Sera!!!) Ik wen, Jij went, wij wennen... ik ben trots env erdrietig te gelijk, maar wil voorlopig nergens nog meningen over uiten.. Ik moet het gewoon even kwijt, vandaar dat het hier staat... Niet om hints door te geven of iets... Gewoon, even uitblazen.
Seer, ik hoop dat we nog veel samen zullen brainstormen en dat je me op de hoogte houd. Want wat er ook gebeurd, je verdient het zo om gelukkig te zijn! Hoe moeilijk jij en anderen het soms ook allemaal zullen vinden. Ga voor wat jij denkt dat goed is, en streef het doel na dat je voor ogen hebt!!! Durf dat sterretje dat je in de toekomst ziet stralen te volgen!!!

Ook over Tikker heb ik veel gedacht laatste tijd... Zien we elkaar teveel? Of te weinig? Volgens mijn gevoel gaat het allemaal goed. Loopt het goed. We zien elkaar iets minder dan in het begin, maar juist na zo'n dagje eigen dingen doen, of een nachtje alleen slapen vind ik het heerlijk om hem weer te zien. Ga ik het juist waarderen. En ik merk dat ik de tijd alleennodig heb. Omdat ik nu ook weer veel met school bezig ben vind ik het wel fijn om daar wat van te behouden... maar ja, dat betekent dat hij mij maar weinig ziet... Als ik met school bezig ben ziet ie me al niet, en als ik daarnaast ook nog 'vrije tijd' neem, blijft er weinig gezamenlijk over.
Dat snap ik ook heel goed, en vind ik ook heel naar... Is het raar dat ik me zo voel? Dat ik daar anders over denk dan hij? Houd ik niet genoeg van m? Mijn gevoelens zijn niet minder geworden, echt niet, juist sterker.
We kunnen veel dingen met elkaar bespreken, samen lachen, samen huilen, samen vrijen...voelen elkaar aan... Echt, hij is ondertussen niet alleen meer mijn grote liefde en god, maar ook nog mn beste maatje aan het worden!! Zou nooit meer zonder hem willen... Waarom vind ik het dan niet erg om niet dag en nacht bij hem te zijn.... en is dat erg?

Ik heb het gevoel dat ik een beetje tekort schiet.... Voel me schuldig dat ik geniet van mijn tijd alleen en hem niet mis. Maar toch vind ik het ook heerlijk om m weer te zien, kan me daar dan juist de hele dag op verheugen... Hij is zo lief... zo leuk.. Nog steeds mijn love... Lang al he... Dat had ik echt nooit kunnen denken... En al helemaal niet dat het ZO goed zou gaan.
Wauwie!!

Sja.. ik weet het niet... msgien eens overleggen met de psyg? Als ze tijd heeft en zin om te luisteren natuurlijk....

Moe

Moe ben ik.. doodjemoe... Alhoewel ik toch niet hoefde te werken (besloten ze terplekke toen ik er was, speciaal vroeg opgestaan en wakker) was het toch druk.
Niet het weekend, nee, dat ging wel.
Vader was jarig, dus wij langs. Best okee, best gezellig. Geen fammelie, dus lekker rustig.

Maandag begon mijn stage. Leuk! Heerlijk bij mn hulpmams.. zo vertrouwd, maar ook zo gek.
Voor het eerst een hele dag gestaan en gelopen. Daarna nog naar therapie, half uur heen, half uur terug.
Ik was kapot saafs.. zere alles.. lekker vroeg naar bedje.

Gister gelukkig nog vrij omdat we nog geen tweede stageplaats geregeld hadden. Dus een beetje bellen, lekker uitslapen en een beetje winkelen. HEERLIJK!!!

Vandaag weer stage en bij andere plaats wezen kijken. Leuke plaats, aardige begeleider. Alhoewel ik daar toch zenuwachtiger voor ben. Ander soort mensen, heeeeel anders. En dat is eng. Gelukkig is er een goed programma aanwezig en gaan we het langzaam opbouwen. Mzzl ons...

Nu zit ik bij tikker. Uitgeput alle internetsjit bij te werken.
Dus... meer nieuws volgt heus nog...
Maar ff niet nu. Ik ben moe! (maar wel voldaan)

Niet nix

Goeeed, het nixdoen is mislukt. Mijn werk belde, ze hadden vervangende dingen geregeld. Ik moest weer beginnen. Baaal!!!
Ze hadden plaatsvervangend werk geregeld, zittend enzo. Maar dat was werk dat ik helemaal alleen moest gaan doen. Eng vind ik dat. Doodeng, ik heb het al eens gedaan.
Dus heb ik gezegd dat ik dan wel mijn eigen baantje weer oppak.. Ik ga wel weer lopen strompelen...
Veel te vroeg, dat weet ik. En ook veel te druk nu, aangezien ik volgende week voor school veel ga strompelen... Maar ik durf geen nee te zeggen. En dat andere (zittende) baantje wil ik echt niet....
Dusss.. Gaat Nina te vroeg weer beginnen.. dr pootje nog verder in de prak helpen..
En ik baal ervan. Omdat ik zo goed weet dat ik fout zit. Maar omdat ik ook zo goed weet hoe ongelukkig ik van dat andere werk werd. En hoe zenuwachtig..
Weinig keuze dus...

We gaan weer hard aan de slag!!! maar niet te hard, als het aan mij ligt!

Af, over, uit!

Het zwemmen was KOUD!!! En ik dus ook. Niet helemaal wat ik me ervan voorgesteld had, weinig lichaamsbeweging gehad :S Helaas, want daar was ik echt heel erg aan toe!!! Morgen misschien nog een keer, maar dan lekker thuis, in een warm zwembad.

Vandaag weer naar school geweest. Kapot! Tentamen en daarna inleverstress. De hele school lijd aan tentamen en inleverstress, dus tot 1 uur zie je overal blaadjes, lopen mensen met boeken omhoog door gangen en eten vanachter hun aantekeningen, na 1 uur eten ze helemaal niet meer. De aantekeningen en boeken worden omgewisseld voor een enorm dikke multomap, 10000 losse stenciltjes en grote paniek. Want... niemand heeft prezies alle blaadjes, en waar moet je wat je dan al hebt laten. En als het dan eenmaal zit, hoe weet je wat je nog mist?
Wachttijden van een half uur of langer voor de twee kopieerapparaten, overal rood aangelopen mensen. Er ontstaat ook een levendige ruilhandel van opdrachten en notules, soms zelfs 3 tegen 1 voor de erg gewilde exemplaren.
"shit" en 'jezus' zijn de meestgebruikte woorden momenteel, en ik doe rustig mee.

Aangezien ik al 2 maanden niet op school geweest ben heb ik alle opdrachten bij elkaar moeten sprokkelen, rustig weer verderruilen voor nieuwe opdrachten, en zo had ik om half 3 mijn map compleet.
Pfff...

Achteraf gezien merk ik dat ik toch wel heeeel erg gestresst heb voor deze dagen. Tentamens waar ik nix van dacht te bakken en die inleversjit... Gelukkig is het nu achter de rug.
Vandaag nog de laatste stress van telefoontjes plegen voor een goed plekkie, maar morgen neem ik VRIJ!
Je moet dingen toch rustig opbouwen? Nou dus NIET zo!

Mijn poot hurts as hell na mijn poging vandaag om zonder kruk te lopen (okee, en misschien ook van het zwemmen), ik ben bekkie af en mijn hoofd is chaos.

Nina gaat zo lekker zitten met een glas van het een of ander en een leuk muziekie en dan doet ze NIX meer.
Nina en Tikker gaan ook lekker uit eten vanavond. Puur luiheid uit Nina's kant. Dus hoe los je dat op? Door je vriend mee uit eten te nemen!!!

Zucht.

Nina slaapt!!!

Prettig weekend allemaal!!!!!!

Klaar voor de start!

Hier zit Nina. In dr badpakje achter de computer. Klaar om dalijk te gaan zwemmen met dr klasgenoten... Denk ik..
Thuis zitten was wel lekker hoor.

Maar stiekum heb ik ook wel een klein beetje zin om strax lekker het water in te duiken. Nouja, met mijn pootje wsl meer voorzichtig stappen... Maar zin dus wel..
Alleen beetje spannend..

Enne.. ik heb een ENORME rode pukkel achterop mn been/kont whatever. :( bleeeeeeeeeeh.. herintreden wordt ook nooit makkelijker gemaakt dan het is... :P

Schoolvrees...

De eerste schooldag nadert...
En ik heb zooo geen zin. Weer hele dagen gaan bewijzen dat ik wel goed genoeg ben. Opboxen tegen alles en iedereen en vooral tegen mezelf... Het eeuwige falen daar...

Ach, het zal ook wel meevallen als ik eenmaal bezig ben, weer lekker in de zaal sta.. Hoop ik.
Toch?

En anders neem ik lekker weer twee maandjes vrij!!! :)

Peutje pleite?

Doodleuk vertelde mijn Peutje lief dat ze ergens anders ging werken... Ja, ik mocht wel meeverhuizen. Ik was een van de clienten die ze in de gelegenheid wilde stellen om mee te verhuizen. Omdat dat goed voor me zou zijn.
Ik ben bozig.. Verdrietig... Zonder reden allebei. Iedereen heeft het recht om een opleiding te gaan doen, en ik mag zelfs mee!!! Maar toch. Ze verbrak dr 'belofte' dat ze voorlopig niet weg zou gaan. Ze gaat zomaar weg, en wie weet wanneer ze dat weer gaat doen. Ze is onbetrouwbaar!

Onredelijk, dat ben ik. Ondankbaar ook. Maar ik haat het gewoon dat iedere keer als je net een beetje een band opbouwd, je begint te hechten aan iemadn, er 'afhankelijk' van wordt, van durft te worden, dat ze dan weggaan. Me weer alleenlaten. Dat is nu al te vaak gebeurd.

Ik kan waarschijnlijk ook bij een andere therapeut terecht in hetzelfde gebouw. Degene die ook ooit mn intake deed en die laatst de diagnosegesprekken deed. Ik weet nog niet of ik dat wil. Ze had heel veel kennis en is LIEF. Geduldig, aardig... eigenlijk alles waar in niet goed tegenkan.
Maar toch... ze is kundig... En ik weet dat ik een tweede amwster niet tegenkom... Dus dat ik dan meer aan kennis heb.
Die peuten zijn er niet zodat ik ze onwijs aardig kan vinden enzo, die zijn er om mij te helpen 'normaal' te leven. Leren samenwerken. Dat is het nieuwe doel geloof ik...

Maar goed.. we moeten er maar eens over nadenken...

Chat...

Zit nu online, te chatten op mh. Lang niet gedaan, miste de gesprekken met lotgenoten wel. Maar het triggert ook. Ik voel me naar en verdrietig... Toch is het fijn om even zo te praten. Zeker omdat ik weet dat Tikker strax thuiskomt. Twee warme armen om me heen en in zijn armen in slaap vallen...Veilig zijn en me vasthouden aan zijn werkelijkheid.

maar nu is het moeilijk.. ik herken wat ze zeggen, we praten, bespreken, vragen ons dezelfde dingen af. Ik zou willen gillen, schreeuwen. Dat iemand wat moet doen, me moet knuffelen.
Dat het niet eerlijk is allemaal.
Ik zou mijn lieve schoonmamma willen bellen en haar alles vertellen en dan bij haar uithuilen. waarom? Geen idee! In werkelijk heid zou ik dat ook niet willen. Maar zo voel ik het nu.... Verdraaid, net als mijn gedachten. Als mijn wereld.
Wie zijn deze mensen die zoveel op mij lijken. Mijn gedachten delen.
Hoe kunnen ze hetzelfde zijn. Zijn er anderen als ik? Er zijn anderen als ik. Ik WEET het. En toch voel ik me vaak alleen op de wereld, enig in mijn soort. Onbegrepen en alleen. Soms. En soms ook niet. Ik weet het niet. Ik zou op de wereld willen stampen.
Willen gillen dat mensen normaal moeten doen.
Elkaar neit zo kapotmaken
Zichzelf niet zo kapotmaken.
Maar ik weet dat het neit helpt.
Dat dat juist uitlokt tot nogmeer vernielingen....

Schoolbibbers

Whoepsa, morgen begint het leven weer. Hard leren, want er zijn tentamens van de week, hard werken, want er moeten dingen ingeleverd worden. En dan de stage. De gevreesde periode waarin ik mezelf moet gaan bewijzen. Proberen om mezelf zo goed te bewijzen dat ik niet meer alleen het etiketje GEK heb, maar dat dat etiketje een heel klein hoekje wordt van Nina, het wezen. Nina, die ze niet willen zien omdat ze alleen maar kijken zover hun neus lang is. Niet verder dan gek dus. En die Nina zal dus kei-hard aan de bak moeten om te bewijzen dat ze het allemaal wel waard is, dit ook mag doen... Dat ze het kan, het wil.
Maar wil Nina dat wel?

Ik heb zin in mijn stage, dat zeker. Lekker de zaal in, werken met kinderen, leuk! Maar ik zie ook op tegen mjin stage. bang dat het niet goed gaat. Dat ik juist zal bewijzen dat dit niets voor mij is...
Ik wil deze school wel doen, maar ik ben het zo moe om op de puntjes van mijn tenen te moeten lopen. Continu mezelf aan iedereen te moeten bewijzen. Uit moeten leggen, en bewijzen. Verklaringen afleggen en laten zien dat ik WEL de moeite waard ben... Hoe kan je zoiets overtuigend brengen als je er zelf steeds meer aan gaat twijfelen...

Af en toe, zou ik gewoon willen dat ze me eens zouden steunen allemaal. Gewoon, om wie ik ben, omdat ze in me geloven, omdat ik dat waard ben. Niet om een of ander zielig verhaal.
Af en toe, zou ik gewoon willen dat ik ieder ander uit mijn klas was, van onze school was, die ze erdoor zouden slepen, ze zouden willen houden... Ze goed vinden zoals ie is...

Waarom ben ik niet goed genoeg zoals ik ben?
Ik haat het om nooit goed genoeg te zijn... En daarom ben ik mezelf ook gaan haten...
Dat is toch erg eigenlijk?....

Ander blogje

Okeej, het is er toch van gekomen! Ik heb ook een ander 'blogje/website' gemaakt. gewoon, over mijn 'normale' leven. Eentje die mijn vrienden ook kunnen lezen enzo. Over mij en mijn leven, de soap in ons gezellige huis.
Een plekje waar ik lekker veel plaatjes kan posten, iets wat ik hier niet dufde...
Ik weet niet of dit blogje eronder gaat lijden..
Ik heb het minder nodig dan eerst... Kan mijn gedachten, gevoelens nu ook goed kwijt bij Lieve Tikker, Sera, en de mamma's. Super is dat...
Ja, Nina praat... en huilt... Nina erkent gevoelens... Soms!

maar goed, ben gewoon van plan dit blogje bij te houden hoor, al is het maar om alle dingen die ik niet op mijn andere blogje kwijt kan te uiten...
En omdat dit blogje gewoon mijn levenswerk is en was....
Ik heb het gevoel dat ik door dit te maken toch de waarheid van de daken schreeuw. Zwart op wit zet wat er gebeurd en gebeurd is. Wie ik ben en hoe dat komt.

ja en nee

ik heb een brace!!! Zittie lekker... mwah, issie stevig, mwah... Maar ik was van geen van allen onder de indruk. Ja, er was een heeeele stevige die wel goed zat. Maar dat was een sta-elke-ochtend-twee-uur-eerder-op-om-helemaal-in-te-rijgen brace.
Enne.. deez wordt waarschijnlijk vergoed! Jippiedepippie!!
Ik voel me helemaal verantwoord bezig :)

Nu ff lekker een bakkie bananenyoghurt eten, heeeeeeeeeeeeel mager :D

Ohw, enne.. voordat ik weg ging nog n stageschool gebeld: ja, de LERAREN waren aan het LESGEVEN he? Ja... ze kon ze moeilijk wegroepen. Had ik er niet over nagedacht om in de PAUZE te bellen? Ja, die was er morgen weer ja, goedendag!

Grrrrrrrrrrrrrrrr. Bel ik, heb je dat.

nog niet, maar toch al wel

okee, nog niet de scholen gebeld dan, maar wel een bracenmeneer.
Dus nu ga ik hier door de stad zwerven op zoek naar zijn winkel en hoop te krijgen wat ik hebben wil.... :S
Scary.......

En straks ga ik ECHT bellen!!!

Bellen

Ik moet bellen. Stagescholen, die mijn partner niet heeft kunnen bereiken. Of ik het even wilde doen. Tuurlijk. Ik wel.
Of niet... Eigenlijk niet.
Dus zit ik al twee dagen te zuchten en het uit te stellen...
Met de wetenschap dat ik dalijk dan GEEN stageschool heb. En das toch beroerder dan afgewezen worden.
Dus ga ik nu ECHT bellen. Naar de scholen.
En voor een brace voor mn manke pootje.
Echt!

Zometeen. Eerst even plassen en mn haar doen.
En mn tandenpoetsen.
maar dan ga ik bellen!
Echt!

spiegelen

Net wakker sta ik onder de douche. Zeep me in, automatisch.
Mijn handen blijven hangen op de bolling van mijn buik. Wrijven door, glijden dan terug.
Bolling?!?!?!
Critisch onderzoek volgt. Conlusie: niet te zien zo, maar het zal wel, na deze vreetdagen.
Zeep verder, sta wankel. Wankel?!?! Blik volgt lijf om te zien hoe dat komt.
Voet doet het nog niet. Nog niet? Doet het niet. Helemaal niet.
Goed. Dat ben ik dus.. fraai
Een verminkt lijf met een bolle buik. Gestreepte armen en een kreupele poot.
Ik baal. ik haat.

Naar beneden, naar de spiegel. Durf er niet goed voor te gaan staan. Bang voor wat ik zal zien.
Verlangen om het te zien.

Moment supreme.
Een meisje, in een roze onderbroekje kijkt me aan. Verlegen. Alsof ze een vreemde voor het eerst ontmoet.
Lief ookwel...
Dan kritisch. Ze staat niet echt gek.. maar jah, de spiegel blijft tot boven haar knieen. Maar toch...
Ze is niet dik.. Haar buik bolt inderdaad iets voorbij haar heupen.
Een geirriteerde blik. Nu is het genoeg. Geen gevreet meer!

Ik weet het niet.... Dit meisje, ze is niet lelijk... Maar is ze mij? Ze is ook niet mooi. Past haar strakke nieuwe broek niet meer, is niet meer zo slank als ze was... dit meisje... Heeft wel iets liefs over zich...
En iets scheefs. Dat hoort bij haar. Iets te vaak gestuiterd is het ruggetje krom gaan groeien...
Nu is ze iets scheef. Je ziet het bijna niet.
Ik zie het. In mijn roze onderbroekje, voor de spiegel.

Gelukkig ben ik niet... Ze is niet mijn ideaal.
Maar de haat is er ook af. Ze is niet het verminkte schepsel uit mijn gedachten.

Misschien toch iets vaker gedachten toetsen aan de realiteit?!?!

Free at last

ik heb mijn blogje weer ern-stig verwaarloosd...
Lekker veel thuis gezeten afgelopen dagen. Genieten, samen met mijn roomie ouwehoeren, uitslapen tot de de dag bijna voorbij is... Beetje puzzelen, spelletjes doen... Beetje tv kijken, lekker op mn gemakkie koken, wassen etc.
Samen met Tikker eruit lopen of juist binnen blijven...
Je hoort het al, echt genoten...

En het ging ook wel goed...
Oud en nieuw was fijn, gezellig samen gevierd. Later nog even langs vrienden.
Heb nog wel gesneden.. in een onbewaakt moment...

Nu zo slapen. Eindelijk zonder gips!!! Mijn poezelige pootje is vandaag bevrijd, ik ga weer gipsloos door het leven! En blij dat ik daarmee ben!!! Heb de halve middag met mijn pootje in een voetbadje gezeten om m eens lekker te verwennen.

Nu duik ik lekker bij mn mannetje het bed in! Hij ligt al zooo lief te slapen!!!

slapen

Nina gaat slapen. Het is alweer te laat, maar de tijd was ineens om.
Vastbesloten neemt Nina zich voor om nu eindelijk eens snags te gaan slapen.
Met als voordeel dat ze soggens misschien eindelijk eens op kan staan voor 12 uur.
Hoopt ze.
Maar hoe moet dat eigenlijk? snags slapen?

Nu?

Een hele avond is er om... Zomaar...
Zonder het te merken is de tijd voorbij gevlogen, verstreken...
Wat ik gedaan heb weet ik niet, het was zomaar ineens tijd.

Dus nu schrijf ik nog snel even een blogje. Want dat wilde ik gaan doen vanaaf.

Hard gewerkt vandaag, maar weinig gedaan.
Geprobeert te printen.
Wat een mysterie blijft dat toch altijd...
Doet ie het, of neit.... en waarom dan?

Wel gelukt, joepie!
Eindelijk schoolwerk wat uitgezocht.
Klasgenootjes gebeld, opdrachten bij elkaar gebedeld.
En wat blijkt: Nina doet het best aardig.
Voor iemand die straks een soort verslagenmap van de lessen van afgelopenblok in moet leveren en twee lessen heeft gevolgd... Heb ik toch mooi bijna de hele map compleet.

Dus als ik voldoende heb ff klasgenoten trakteren.