Wattig stukje

Ik heb echt een superboek ontdekt over DIS. Via mijn schoonmamma, dus ik heb m maar meteen besteld. Ben nu al he-le-maal verdiept.. Er staat zoveel in dat ik herken, of juist niet, gewoon, info..

Was vandaag wel helemaal mijn klutsje kwijt. Mijn hoofd voelt zo wattig dat het moeilijk is om me ergens op te concentreren. Ik hoop dat het wegtrekt. Samen met alle gevoelens die door mijn lijf razen en waar ik momenteel gewoon niets mee kan. Waarvan ik heb geleerd dat ze niet bij het nu en hier horen, maar er wel zijn. Het moeilijk is om dan gewoon door te gaan.

Gister belde mijn oude kamerbegeleidster trouwens zomaar. Dat vond ik zooo leuk!! Had ik nooit gedacht, het verraste me zo. Ik werd helemaal warm van binnen.. Dat ze nog aan me denkt!!! Dat vind ik zoo lief... Sjit, had helemaal de tranen ervan. Het was echt heerlijk om even met haar te praten. Ze is zo lief, echt gewoon lief, er is geen ander woord om haar te omschrijven. Ze vroeg meteen naar Sera, naar Tikker, hoe het met hun ging... ze onthoud alles en is overal in geinteresseerd... Helemaal super, helemaal raar. Maar goed, dat was dus absoluut een sterretje waar ik nog lang op vooruit kan!!!!

Proud

I wear my scars
proudly. They
represent the
battles through
which I've gone.
And I am proud
because those
battles I have
won.

De uitwerking van eigenlijk niets

Het compu drama heeft zich redelijk prima opgelost! Na een flinke discussie over wie er nou computer zocht voor wie enzo kwamen ze langs.. bij mij.. *slik* Ik bang...

Maarrrr... de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Ze kwamen vertellen dat ik zelf maar wat leuks uit moest zoeken, wat voor mij geschikt was, en dat ze dan bji zouden leggen.. Wow...

T gaat me nog niet eens zozeer om het geld... T gaat me erom dat ik in discussie ben gegaan, dat gedurfd heb, ze toen binnengelaten heb, en ze me nog gelijk kwamen geven ook. Dat ik niet bestraft en vernederd ben omdat ik mijn eigen idee heb, maar dat dat toegelaten werd.. mocht.

Ikke was er helemaal warm van....
Enne.. compu is natuurlijkl ook helemaal koel!!!

Peutenpraat

Wowie... therapie heeft weer een paar dingen verduidelijkt... Het ging over fouten maken, oftewel dat ik alles goed wil doen. Als er iets niet goed gaat is alles meteen fout. Goed, zwart-wit denken dus, tot zover okee. Maar waarom mag er niets fout gaan. Bang om het fout te doen is bang voor straf? Terwijl mijn therapeut dit vragend stelt hoor ik mezelf praten... Straf is niet fout, straf is goed..Straf is goed voor slechte meisjes.. Misschien wordt ik dan toch nog goed.

Ik haat de gedachten in mijn hoofd, de gevoelens van slecht zijn en minderwaardigheid die erbij horen. Probeer ze niet te horen, te voelen, maar ze horen bij de stem. Die luistert en gaat ertegen in. Dat straf nodig is, dat ze altijd alles fout doet, dat dat stom is.
Deze gevoelens, deze gedachten.. Het is allemaal zo bekend,zo vertrouwd. Ik vind het zo naar... Wil het buitensluiten, er niet naar luisteren. Wil weer rationeel kunnen denken. Geloven wat ik weet, dat ik niet slecht was, maar zij.. Dat ik ze niet dankbaar hoef te zijn.. En toch ben ik dat... Ik haat ze, maar ik geloof ze weer...

Nou, moge duidelijk zijn waarom ik altijd alles helemaal goed wil doen? Sommige dingen worden er nou eenmaal ingehamerd. Letterlijk.

Eigenlijk niets

krijg ik een keer een leuk aanbod van mijn ouders, is het weer niet goed... Ik weet ook niet waarom ik mezelf er zo door van streek liet raken, maar het zat me wel dwars.
What happened? Eigenlijk niets.
Ik ben, al een tijdje, op zoek naar een leuke compu voor een leuke prijs. Eisen: kleine (liefst flatscreen) monitor en een cd brander. Nou had ik die vanmiddag ongeveer gevonden, dacht ik. T ding zag er ook nog errug leuk uit, dus ik zag het helemaal zitten. Ik vaderlief nog even gemaild, hij heeft nou eenmaal veel verstand van computers. Krijg ik reactie terug, hij had een andere uitgezocht, een betere, een duurdere, maar het prijsverschil zouden ze bijbetalen. Lief toch? Super.
Dus ik kijken, GEEN cd brander, ENORM beeldscherm en nog lelijk ook.. En ja, hij was sneller, en ja er zat een betere videokaart in.. maar toch... Na het gesprek had ik het idee dat de compu die ik uitgezocht had voor geen meter deugde en voelde ik me nog ondankbaar ook dat ik hun aanbod niet aangenomen had.. Stom he... T gaat ook echt helemaal nergens over bij mij... Zijn ze lief, ben ik er weer niet tevree mee.
IK had gewoon stiekum gehoopt dat ie t pctje dat ik uitgezocht had okee vond, dat die goed genoeg zou zijn...
Ik had beter moeten weten...

Hoe minder ik probeer met alles bezig et zijn, hoe meer er los komt lijkt wel.
Allerlei gevoelens, gedachten, emoties spoken door mijn hoofd. Om alles, om nix...
Omdat ik op het rooster 'zelfverdediging' zie staan, en de gevoelens daarvan bovenkomen. Het benauwde, de angst van wat we zulllen moeten doen.. De beelden en herrinneringen die de oefeningen oproepen. Maar ook de laatste stageles, die zo enorm goed ging... Waar ik het gewoon allemaal kon. En die les dat we verwurgingen gingen doen...
Dat allemaal schiet door mijn hoofd.

Terwijl ik het hier gezellig wil maken. De kamer in sfeer brengen, vast wil beginnen met het eten. Voor als Tikker straks thuiskomt. Dan wil ik vrolijk en blij zijn, en helemaal zijn vrouw. Dan wil ik alles zijn voor hem, hem een heerlijke avond bezorgen.

Gisteren was ik ook al sad. Hoe en waarom dat weet ik niet precies, er is zoveel wat me bezig houd momenteel. De therapie, die hard gaat. Al die duizenden gevoelens, vragen, verhalen. Er lijkt zoveel ineens '' uit'' te moeten. Alsof ik ineens gehoord moet worden. Een soort nieuwe levensbehoefte naast eten en ademen.
Alhoewel eten...

Daar wordt ook mee gevochten... Morgen moet ik een hele dag in badpak met de kids. Ik haat het. Wil het niet, hoe kan ik zo nou overwicht hebben, zeker overkomen. Als ik me zo naar ga voelen... Ik haat het. Ik haat mij Echt...
En dus probeer ik niets te eten, en dus snoep ik aan een stuk door, spuug, snoep weer...
Ik wil dat het normaal wordt, mijn hoofd zich erbji neer zou kunnen leggen dat ik moet eten, dat ik daar niet dik van wordt, dat ik dat wel mag.

Zoveel, zoveel dingen tegelijk. Alsof iedereen zich ergens anders bezig mee houd. Zorgen voor het lopen in badpak, zorgen voor mijn eigen project vrijdag. Moeheid, een algeheel verzet tegen wat er moet gebeuren allemaal. Gevoelens, dingen van vroeger, alles lijkt ergens aan te doen herrinneren.

Door al die chaos van binnen weet ik niet meer wat ik zelf denk, wat ik wil. Voel ik alleen maar tegenstrijdige dingen.

Doe wat aan school, ik doe nix meer. Maar je moet t toch afmaken, je wilt je school toch afmaken? nee, ik niet. Ik ga niet meer, ze willen me daar toch niet hebben. Nou, ik vind het leuk. Ik niet, ze zijn gemeen. ja, leuk of neit, t moet toch afgemaakt worden he, denk eens aan het geld. Ja das waar. Watnou geld, wat maakt dat nou uit. Veel. Ach man, dan word ik putjesschepper, krijgen we ook geld. Ik wil rust. Dat heb je toch. je hebt de hele dag vrij, waar zeur je nou zo over. Ik heb niet vrij. Wel, je doet toch niets. Maar ik moet van alles. Verdomd ja, je zal eens wat gaan doen, lui kreng. Aan het werk, opruimen, eten maken. Geen eten. Ik zei toch niet dat jij moest eten. Geeen eten. Tikker moet eten.. ga eten maken. Je kan het toch gewoon klaar maken. Ja joh, dan dan eet ik neit. Ik eet toch wel. Ik eet altijd. Ik eet wel gewoon hoor, dat is gezond. Dan moetj e maar stoppen met snoepen. Snoepen, wie heeft er gesnoept? Weet je dat niet? Veel gesnoept! Wat!?

Ik ben moe ik wil niet meer. geen ruzie meer. Slapen. Nee, eerst opruimen. slapen. Ikke slapen. HOU OP

Wie wil...

Ik ben klaar om te schrijven. Ik zit er helemaal klaar voor. De Poging. Om mijn gedachten uit te schrijven. Anderen aan het woord te laten. Dus zit ik al 10 minuten met mijn vingers op het toetsenbord te wachten tot er wat gebeurd. Iemand op wonderbaarlijke wijze mijn beeldscherm voltypt... Maar nix....

Ik ga maar Zuma spelen...

Foetsie

Sera gaat officieel weg. Nouja, weg. Door de weeks gaat ze weg. In therapie. De dappere dodo.. Hard aan zichzelf werken.
Ik ben zo trots op haar. Dat ze dat durft, dat ze het eindelijk aandurft, zoveel beter al is, nog zoveel beter gaat worden. Zichzelf eindelijk die kans gunt op een 'normaal' leven dalijk, een gelukkige toekomst.

Ik ben zo boos op haar. Dat ze me alleen laat. Hoe kan ze nou weggaan. Wat moet ik dan? T is niet eerlijk, dat zij dalijk zomaar beter is. De kans heeft om gewoon hele dagen in therapie te gaan, neit hoeft te werken of naar school. Dat ze die kans heeft. Boos, dat zij m durft te nemen. Wel haar eigen gang durft te gaan. Of is het moet gaan, omdat aanpassen moeilijk was.

Ik weet dat ik niet jaloers op haar zou moeten zijn, of boos. Maar het gevoel zit er wel een beetje. Bang voor hoe ze zal zijn als ze terugkomt. Bang voor hoe ze zal veranderen. maar vooral bang voor de leegte... Om me alleen te voelen, en onbegrepen.

En veel trots. Dat het toch maar onze Sera is die dat gaat doen. Hoe ze gegroeid is, dat ze het durft. Trots alleen al, omdat ze er is gaan kijken.

En het scheelt gelukkig dat ze aan de overkant van mijn therapie komt te wonen. Dan kan ik r nog eens opzoeken. Of zij mij :) En ik leer me losmaken. Kan ik misschien ooooit met Tikker gaan samenwonen zonder dat we een zolder voor Sera in moeten richten ;) Misschien is het ook wel goed... Voor haar iig. En voor mij ook wel.
Maar ik ga dr wel heeeeeeeeeeel erg missen. Zeker in de zomer!!!!

Peutenpraat

pffff.. Therapie in het nieuwe gebouw. De derde keer al ondertussen. We zijn hard aan het werk. Er duiken delen op, er wordt druk gepraat... En ik... Ik heb er wel een goed gevoel over, maar het raast ook langs me heen... Alsof ze zonder mij aan het werk zijn.
Dat is niet helemaal waar. Ik weet het meeste wel, daar ben ik blij om, anders zou ik me wel buitengesloten voelen.

Maar ohw, ohw, wat gaan we hard. Eng... Ik weet dat dit is wat ik wilde. Ik wil echt werken. T is net als bij sporten: ik wil bekaf zijn aan het einde van het uur. Nou, dat gebeurt... T natte zweet is volop aanwezig!
En nu vind ik het wel moeilijk.. Eng, vooral eng.. Omdat het onwezelijk is, soms niet echt lijkt.. Die 'geheime' uurtjes, waar vrij weinig mensen van weten...
Toch ook fijn. Er wordt gewoon steeds meer besproken. Steeds meer duidelijk. En dat dat ook steeds weer nieuwe vragen oplevert vind ik minder erg. kheb het idee dat we ergens komen. Ergens naar toe gaan! Krijg weer hoop?

Binnenkort is het de bedoeling dat we het gaan hebben over vroeger. Over wat ik doe als 'het' misgaat. Dat betekent dus dat ik zal moeten vertellen... Na moet vertellen, in details zal moeten treden. Ik, of een ander volwassen deel. En daar ben ik bang voor. Bang dat ik het moet vertellen, bang dat een ander het verteld en dat ik niet precies weet wat ie verteld. Bang voor het verhaal... Mijn verhaal.

Dus speel ik met het idee om een gedeelte van mijn website te laten zien. Heb dat zelfs al een keer ter sprake gebracht, maar raakte toen zo overstuur van mijn eigen voorstel dat de rest van de therapie vooral besteed moest worden aan weer rustig worden.
En sindsdien twijfel ik. Of wij? Ik wil het wel... T zou dingen duidelijker maken, makkelijker. Zou voorkomen dat ik dingen zelf moet vertellen, weer moet voelen. Dan weet ik prezies wat er bekend wordt. Dat ik er neit dingen uitflap die ik niet wil zeggen. Er los over praten is zooo riskant.... Zo is er over nagedacht. Staat het er goed. Meestal. De 'verhalen' wel iig. Ik wil wel proberen erover te praten. Denk ik.
Maar ik vind het ook eng. Ben bang om dit plekje, mijn plekje, bekend te maken. Wat als het in mijn dossier komt? Wat als ik ooit wegga. Ik wil niet dat mijn plekje bekend wordt. Niet zo. T is niet iets wat je in kan leveren en weer terug kan vragen. Ze heeft t adres dan. Kan altijd terugkomen... Nooit meer veilig.
Maar wie zegt dat ze er terug wil komen. Wie zegt dat ze er sowieso wil komen. Waarom denk ik dat iemand sowieso geinteresseerd is.. Het is gevaarlijk om te denken dat iemand dat is. Want wat als het dan niet zo is. Dit plekje, mijn plekje, is zo belangrijk voor me... Wat als ze dat niet snappen. Er een keer vluchtig naar kijkt... ja, aardig. Kindergeknutsel.. Gebrabbel, onbetekenend. Ik ben bang om mezelf zoveel bloot te geven.

Soms zou ik dit ook aan mijn schoonmamma willen geven.. Dat ze t leest, me begrijpt. Dat ik even bij haar weg kan kruipen. Ze is lief.. Heel lief. Zeker nadat ze Nina de laatste keer gezien heeft... Kmoet daar veel aan denken.

Okeej *schaam*....

Schoonmamma en Nina

Schoonmamma heeft Nina (kleine alter) ontmoet. Of beter gezegd, Nina stapte daar gewoon binnen. Ze kwam in de bus, samen met Tikker en besloot te blijven. En dat terwijl wij een beetje onderweg waren naar schoonmamma....
Ze was een beetje verlegen, maar toen ze een kado kreeg (posters met daarop soort beestjes) vond ze het helemaal geweldig.. ik geloof dat ik dr nog niet vaak zo gelukkig gezien heb... Zomaar binnenkomen ergens en dan meteen een kadootje krijgen... Ze was super met Nina.

En nu zit ik met haar op msn.. na te praten.. en spontaan schieten de tranen me in de ogen. Tranen, hele watervallen. Het betreft hier niet alleen zo'n zeldzaam persoontje te zijn die openstaat voor Dis en niet alleen de afwijking ziet maar ook de persoon, maar ook nog eens iemand die trots is op hoe ik ermee omga. Die blij is dat ik met haar zoon ben, dat we samen zijn. Zelfs nu ze het zo weet. Iemand die aangeeft dat het haar niet zoveel uitmaakt wat ik heb, maar dat ze om me geeft om wie ik ben, om mij, om ons...

Dus nu huil ik echt... Samen met Tikker stond ik in de kamer. Hielden we elkaar stevig vast. En beseften hoe gelukkig we waren. Niet alleen met elkaar, maar ook met een schoonmamma die er zo open voor stond.
En toen kwamen er nog meer tranen. Tranen om mijn mamma, die er niets van weet. Die er nix van mag weten.. Nooit niet. Niet omdat ze er niet mee om kan gaan, niet omdat ze het door zal vertellen, maar omdat ze er verantwoordelijk voor is (mag je dat zo zeggen), omdat ik haar die 'overwinning' niet gun... Het haar nooit zal vertellen, omdat ik me niet zo kwetsbaar op wil stellen, omdat ik niet wil dat deze andere delen, die al zoveel meegemaakt hebben, dan hun veilige plek in mij kwijt zijn.. bekend zullen zijn bij hun boeman... Omdat ik het neit KAN. niet wil kunnen...

Hoe kan je de degene die jou kapot gemaakt heeft ook macht geven over de anderen in je... degene die jou beschermd hebben ook kapot laten maken....

Ik huil, om de schoonmoeder die wel kan wat mijn eigen moeder nooit kon....

ik huil.... van geluk....

Tara

Hoera, tara was er.... Heerlijk.. Ik was toch wel weer een beetje zenuwachtig hoor.. maar het was een gezellige drukte bij ons, en de dag vloog eigenlijk om! Savonds gezellig een meidenavond en daarna heerlijk naar bedje. Lang bijpraten. Vertrouwd, veilig, maar stiekum ook weer gek. Ik vond het zo heerlijk dat ze er was, ook echt goed sliep! Wauwie...
Blij dat we samen waren, dat we zo genoten hebben, en dat ik mn hart zo bij dr mocht luchten.. We hebben zoveel gepraat.. over van alles en nog wat, over thuis, over dis... Eigenlijk heb ik nu wel veel dingen wel weer op een rijtje...

Senks Taar.... Hoop je snel weer te zien..

Onzinnig

Het valt me op dat ik trouwens onwijs veel onzinnige dingen post laatste tijd... Sorrie jongens.. .Ik weet zelf amper wat er in mijn hoofd omgaat....

Ja, vakantie!!!

Zo, vakantie! Lekker. Uitslapen, shoppen, alle dingen die ieder mens doet in zijn vakantie! En wat meer. Lotgenootje Tara komt logeren, ik wil proberen wat herrinneringen uit te schrijven.. Bijslapen en even eigen tijd voor iedereen...
Maar ik vind het heerlijk. Mn humeur schiet spontaan omhoog.

De tijd is zooo snel gegaan laatste weken. Niet dat ik tijd kwijt ben, maar gewoon... T is zo snel gegaan.. Van thuis zitten, is het nu al weer vakantie... Wie had kunnen denken dat die weken zo goed zouden gaan.. Af en toe sta ik verbaasd van de tijd die voorbijvliegt en hoe makkelijk de afgelopen perioden dan leek. Terwijl het op dat moment soms helemaal niet makkeljik was..

Nouja, ik raaskal, laat maar...

Maar goed, morgen komt Tara lekker. Heb er veel zin in. Maak me zorgen om haar, en ik vind het zelf ook heerlijk weer eens met iemand te zijn die begrijpt.. weet... Ook wel eng trouwens hoor...

Nachtmerrie..

Ik heb al een tijdje last van nachtmerries uit hetzelfde genre.. heel erg naar... Echt heel naar...
De laatste heb ik geprobeerd uit te schrijven... je kan het hier lezen...

Vakantie

Hoera, bijna vakantie!!! IK ben blij, lekker niet veel doen, eigen dingen doen, uitslapen!!! En ik ga deze vakantie naar Tara toe. Eindelijk.. Ik ben echt blij dat ik dan naar dr toe kan. Als t zo slecht blijft gaan ga ik misschien meteen dit weekend al.. Ik hoop dat ze aangeeft wat ik voor haar kan doen, want dit breekt alleen mijn hart.. Ik voel me zo hulpeloos.. Heb zoveel liefde te geven, maar kan het zo niet kwijt, zou haar zo graag willen helpen maar sta vast.. Ik kan alleen luisteren en terugmelen...

Ik snap nu hoe mensen zich vroeger met mij gevoeld moeten hebben. Hoe gefrustreerd en machteloos de mamma's geweest moeten zijn...Zo graag willen helpen maar nix kunnen doen...
Ik ben in ieder geval blij dat ik deze vakantie naar haar toe ga!

ff kleine update

Van extreem veel energie naar nix, t wisselt in een minuut. Zo sta ik energiek voor de klas, zo wil ik alleen nog slapen.. En dat vind ik zelf zo gek. Want ik slaap toch heeeel veel laatste tijd. Okee, nou maak ik me ook heeeel druk de laatste tijd, maar das n ander verhaal...

En ik baal van mezelf dat ik me niet lekker in mn vel voel maar dat ik er nix aan doe. Dat wel wil, maar het doorzettingsvermogen niet heb.. Terwijl ik niet wil eten zit ik met een pepermuntje in mijn mond en heb ik vanmiddag toch een reep chocola gekocht... Dat gaat dus op.. Alhoewel ik m nu al de hele tijd kwaad aan zit te kijken...
Aan de ene kant ben ik blij dat ik weer 'gewoon' kan eten, aan de andere kant baal ik van mijn dikkere buik...

Strax denk nog wat..

Trots

En niet zo'n beetje ook! Errug trots is Nina! Op zichzelf! Omdat ze ze allemaal een poepie heeft laten ruiken! Omdat ze WEL een goede beoordeling gekregen heeft, een hele goede beoordeling zelfs, beter dan haar compleet gezonde stage genootje zonder DIS!!!
En daarmee, heeft deze Nina mooi bewezen dat mijn mentrix toch lekker de pot op kan met haar gezeur en dat de school haar nu eens moet gaan steunen. Omdat ze geboren is voor dit vak! Toevallig!
Wat een zelfvertrouwen he... Ja, dat heeft ook echt even een opsteker gekregen moet ik zeggen.. Door het verschil in niveau met mijn stagegenootje, door de goede beoordeling...

Dus.. Lange Neus naar mevrouw mentor. Ik red het lekker wel! Onkruid vergaat niet, en het doorvechten zit me nu eenmaal in het bloed!!! Tot over twee jaar! Als ik afstudeer!!!!! :D

bijna weekend!

Ik ben gegaan! Heb lekker stage gelopen, en kreeg daar complimentjes over. Daarna thuis meteen in slaap gevallen en tot een uurtje of 7 liggen pitten. TOen was ik kranky van de honger, en Tikker ook. dus hebben wij net allemaal feel-good boodschappen gedaan. Favo kant-en-klaar maaltijden gehaald (poffertjes!!), koekjes en sjippies voor vanaaf, lekker sapje.. Wij komen er wel. Ik ben blij dat ik toch gegaan ben vandaag, ik voel me voldaan.

Verder voel ik me hypocriet... ik doe dingen die ik niet wil doen, hoe ik niet wil zijn... Laf en egoistisch. Maar wel wat ik denk dat goed is....
Ik weet het niet.... t zal wel weer overgaan.

Toch wel weer moe..

Ik moet het toegeven, ik ben toch wel heel moe... Eigenlijk zou ik het liefst morgen thuisblijven en de dag voorbij slapen.
En dat snap ik dan weer niet van mezelf, want ik geniet toch echt wel van mijn stage.

Eigenlijk zou het voor mij, voor mn lijf, voor mn poot het beste zijn als ik een dagje rust nam. Ik ben bang teveel te doen, mezelf voorbij te lopen, en ja, dan neemt de kans op dissen ook weer toe natuurlijk...
Dus eigenlijk zou dat verantwoord zijn, zou ik daarmee laten zien dat ik dus goed omkan gaan met Dis, in kan schatten wat ik wel en niet kan, goed bezig ben met mn voet... Heel verantwoord dus eigenlijk.

Maarr.. voor mezelf heb ik het idee dat ik dan juist zwak ben, juist toegeef dat ik het niet aankan, ben bang dat dat tegen me wordt gebruikt. En ik weet dat het slechts tijdelijke verlichting is.. ik zal het op een ander moment weer in moeten halen... Dan dus dubbele drukte hebben. Dus echt een oplossing is het zoieso niet.... Sja, wat is dan verstandig...

Nouja, ik kijk gewoon even. ONdanks mijn tegenzin weet ik ook dat de dag waarschijnlijk voorbij vliegt en dat ik dan achteraf blij ben dat ik het toch gedaan heb... Dus voorlopig denk ik maar dat ik ga. Maar het is wel heeeel lekker om te spelen met het idee van niet gaan... zeker omdat het zo 'verantwoord' is en ik dus eigenlijk een verdomd goed excuus heb om lekker een dagje te spijbelen :):D

DIS

Vanmiddag drong het ineens door. Bleef het hangen, zag ik het ineens.
Dis... Niet iets als een griepje, tijdelijk, gaat weer over. Niet iets dat later weer over zal gaan. Ooit helemaal over zal gaan. Het is eerder een blijvende handicap. Alsof er een been verbrijzeld is door vroeger. Met een kunstbeen zal ik op den duur veel weer kunnen, maar ‘normaal’zal ik nooit meer worden, met 2 goede benen, net als iedereen.
Was het maar zoiets tastbaars... Als ik, door vroeger, idd een been kwijt geraakt was, ze het verbrijzeld hadden en ik daardoor op krukken liep, in een rolstoel zat, zou iedereen zeggen: ‘joh, die meid heeft het zwaar gehad, en di8t heeft ze eraan overgehouden. Goed he, hoeveel ze nog kan, hoe ze doorgaat.’
Nu zie je het niet, en ik zeg er niet veel van. Vind je het gek dat veel mensen me mal vinden... Alsof ik gewoon probeer door te lopen met verbrijzeld been en de mensen lachen omdat ik raar loop. Me een aansteller vinden. Terwijl ik thuis eigenlijk in een rolstoel zit.
Logisch omdat ze niet weten, niet zien, niet kunnen zien ook. Eigenlijk zou ik dus zelf meer moeten zeggen. Uitleggen dat het een blijvende handicap is, en niet een kortdurende depressie. Dat ik sommige dingen gewoon niet kan, en ook niet moet willen kunnen. Olympische spelen kunstschaatsen met verbrijzeld been. ..
Maar dat is moeilijk, en ik ben bang. Bang voor het onbegrip omdat het onzeichtbaar is, ze er weinig over weten. De afwijzing..
Moeilijk omdat ik zelf nog meoite heb die dignen te acceptreren. Beperkingen te zien, willen en kunnen zien. Heb ik dis? Voor altijd? Nooit meer ‘later, als ik beter ben’ Geen droom meer over ‘normaal zijn’. Nooit een normaal meisje kunnen zijn....
Dit besef kwam vanmiddag, en het kwam hard aan. JIk voel me er een beetje door overvallen. En geloof (nog) niet dat het blijvend is. Wetend dat ik dat idee moet leren accepteren, maar blijven hopen, vechten, voor een normaal bestaan. Een gelijke kans te hebben, als ieder ander.