peutenpraat enzo

Twee uurtjes na mijn therapie (waar ik niet veel meer van weet!! GRmblh!) werdt ik gebeld door mijn roomie uit de kliniek. Dat mijn Peutje zomaar bij haar binnen was komen vallen... Om te vragen of ze mij nog gezien had, hoe zij ermee omging..

Mijn eerste gevoelens zijn tranen in mn ogen, huppeltje in mijn hart... Ze heeft gewoon aan me gedacht, buiten werktijd.. Snikkie... Nu weet ik het niet zo goed... Roomie vond het niet zo leuk geloof ik.. Bang dat roomie boos is...

Zit nu op te passen.. Vorige keer had ik afgezegd omdat ik zo in paniek was.. Nu gaat het goed. KOn ik heerlijk genieten van het voetbal met de oudste en Tikker. Lekker het kleintje in bed gestopt, nog ff geknuffeld...
Kheb ook eindelijk gezegd dat ik het naar en moeilijk vond als er afspraken op het laatste moment niet doorgingen, of gewoon niet goed gemaakt worden ( we hadden tussen zeven en half acht afgesproken, wij haasten ons en er is niemand hier.. dan baal ik wel een beetje) of er iets misgaat. Ik kan daar niet goed tegen, het levert veel onrust op. Dat weet ik, we hadden het er in therapie ook over gehad vorige keer. En toen zou ik dat dus proberen te zeggen. Dat heb ik nu gedaan. Wel heel eng. Omdat ik dr niet wil kwetsen. Eigenlijk geen commentaar wil hebben.. Niet boos ben, en dat ook helemaal niet wil zijn. Ik niet wil dat ze het gevoel heeft dat ze iets fout doet. Ze doet namelijk zoveel.. Zo onwijs veeel. Goed dan bedoel ik... Zonder haar had ik waarschijnlijk nog thuis gewoont, met twee blauwe oogjes en als slaafje... Ik wil het niet weten...
En nu moet ik haar een beetje gaan vertellen dat ik iets niet zo fijn vind... Maar ze deed er heel gewoon over. Maar ik ben nog wel een beetje bang... Beetje boel nog wel eigenlijk.. Vind dat ik het niet had moeten zeggen. Dat het ondankbaar is. Nou gaat ze volgende keer misschien anders doen of me niet meer meevragen omdat dat te lastig is of is ze boos... Ik ben ook wel een beetje ondankbaar.

Maar ik heb het wel gezegd. Ik hoop dat Quintien gelijk had en dat het goed is. IK hoop het zo... T voelt nog neit goed... Helemaal niet goed eigenlijk.. Maar ik heb t wel gedaan. En dat is wel dapper. Dat mag ik wel zien en zeggen. Ik ben best dapper. Ja. Dapper. En bang. Bang en dapper... Pff... ik ga bij tikker liggen denk ik.

Blij

Zucht.. Nina voelt zich lichter.. Tentamens zijn achter de rug, er zitten een paar ongedwongen weken aan te komen! Het zonnetje scheen, het was een heerlijke dag om 3 uur lang cricket te spelen, wat wil je nog meer.
Klasgenoten die zelf aangeven dat ze het wel leuk vinden om op je verjaardag te komen.. En dat je dan moet zeggen dat je niet goed weet omdat je lieve vriendjes dat voor je organiseren.. Straaal!!!!!!!!!!!!! :) Heerlijk!
dat vind ik ook wel heel heerlijk, dat ik me geen zorgen hoef te maken over mijn verjaardag. Laat maar komen, ik zie het allemaal wel. Het hoeft niet perfect, ik ga niet stressen, ik zie het wel en ik ga gewoon genieten!! Hoop ik..

Maar het idee is goed!
Nu genieten van de vrijheid en de zon (ik zit dus in een hyper-up nu)

Daydreamer

Mijn leven schommelt heen en weer tussen totally up, and all-the-way down.. En iedereen lijkt daar invloed op te hebben, behalve ikzelf. Ik zou het aardig doen als achtbaan momenteel, iedere keer weer genietend in de zon op de top en dan gillend de eindeloze diepte in. Het veranderd van minuut tot minuut. Of moet ik zeggen van dag tot dag, aangezien ik het grootste gedeelte van de minuten op een dag kwijt ben.

Ik kom terug tot leven ontdekkend dat ik nog niets aan mijn tentamen gedaan heb, dat ik niet of juist wel gegeten heb (te zien aan de niet of juist wel rondslingerende resten daarvan), en puzzelend waar ik ben en wat ik gedaan zou hebben.
Ik probeer het niet te laten merken. Schaam me. Zelfs bij de mensen die het weten. Gewoon, omdat er zoveel aan me voorbij glijd, ik zo weinig grip op dingen heb, en dit zelf allemaal niet eens kan bevatten.
Ik vraag me veel af of ik droom de laatste tijd. Ben er voor mijn gevoel dan niet zeker van of ik ineens 'wakkker' wordt in de echte wereld, of dat ik weer droom terwijl ik denk dat ik wakker ben. Het is zoo onwerkelijk. De dingen glijden echt langs me heen. Het is ook heel moeilijk om me dan ergens druk over te maken. Alles lost zichzelf wel op. En zo niet, nou, dan verdwijn ik vast wel weer....

Zonniger!

Het zonnetje
op mijn gezicht
dringt langzaam
door
in mijn hoofd.

Breekt daar met
vlagen
Door de wolken
En verlicht zo
mijn gedachten
verwarmt
Mijn hart

Ik hoop
Dat de winter
snel voorgoed
voorbij zal zijn

Fijn!

Fijn.. Als je samen met je huismaatje naar therapie kunt gaan. Kleppent kunt wachten.
Fijn ook, als je vriendje en je roomie je opwachten. Zodat je na je hard-werken-therapie meteen even kunt schuilen. Je even kan verstoppen. Even jezelf zijn..

Fijn.. Om te merken dat je gemist wordt. Om te merken dat je welkom bent, ook daar! Om eindelijk een beetje eenheid te hebben met de therapeute.. Het gevoel te hebben dat je een band opbouwd.. die er voorzichtig aan komt...

Pijn... in mn hartje, maar ook fijn, om me heen!

donkere daagjes

Weinig op mn blog, wel veel geschreven. Alleen niet de rust nemend om alles uit te typen, te plaatsen.
De dagen worden weer iets donkerder, ik merk het, aan het veel willen slapen, de dwangmatige gedachtes, het nergens zin in hebben. Een patroon dat ik begin te herkennen.
Gelukkig valt het allemaal nog errug mee. Met veel slaap smiddags en af en toe een paniekaanval tussen door krijg ik nog best wat voor elkaar.
Stiekum ben ik daar best een beetje trots op!!!

op school na de les...

Even tussendoor vanuit school

Laat me zijn
Wat ik niet ben
Geef me rust
In mijn hoofd
Ik probeer
Maar paniek
Maakt me in de war
Ik oefen
Maar ben gedoemd
Te fallen
Meedoen
Kan ik niet
Ook dat
Probeer ik
Ik kijk
En luistermaar
Zie alleen
Een snelle massa
Hoor
De aanwijzingen
In mijn hoofd
Rennen ze door elkaarWanhopig
Zoek ik
Kenmerken
Kijk
Kijk nog een keer
Maar het blijft
Een snelle brij
Hoog
En laag
En opzij
Naar voren
Maar hoe?
Hoe
Doet ze dat
10 keer kijken
lijkt
nog niet genoeg
mijn lijf
staat los
en mijn ogen
zijn dom
gedoemd tot fallen
te dom
om te leren

onwil
lijkt het
irriitatie ontstaat
ik ben
en voel me
waardeloos
een zeur
de Spiegel
kijkt minachtend terug
doet niet voor
wat ik zo graag wil
loze ogen
kijken paniekerig rond
proberen de rust te vinden
die de verwarring zal verdrijven
proberen
niet te huilen
weg te lopen

de mond
maakt herrie
zet zichzelf voor schut
om maar niet
te hoeven schreeuwen
druk bezig
om maar niet
te fallen
te voelen
toch te fallen

ik ben
mislukt…

NIET!

Nina huilt, nina haat, nina schreeuwt. Nina wil geen DIS meer, Nina wil haar hoofd eraf. Rust. Eindelijk.

Ik haat het, ik haat het echt. Ik heb vanmiddag schijnbaar ruzie gemaakt met mijn vriend en ik weet er nix meer van. Ik heb hem gewoon hartstikke veel zeer gedaan en ik weet er niets meer van. Dat haat ik. Ik wil zelf weten wat ik doe, zelf dingen fout doen, en ze ook zelf weer goed kunnen maken... Ik wil dit gewoon niet...

Hoe meer ik er ook over lees, hoe meer ik en alles in me begint te protesteren... Geef me een gebruiksaanwijzing asjeblief, wat ik hiermee moet... want ik ga eraan kapot.

En ik geloof dat ik een heleboel mensen mee aan het nemen ben onderweg naar beneden. Terwijl ik dat helemaal niet wil.
Help...

weekend

Lekker he, als je donderdag om 11 uur al weekend hebt!!! Sera is haar eerste dagje away... kvin ut zooo spannend voor haar!!!

Wil onwijs graag weer mn oude mw bellen. Probeer dat ook al een paar dagen, maar het lijkt zo stom... Voelt onwijs stom. Nah, msgien meel ik haar nog wel ofzo. Dat durf ik nog wat makkelijker.
Ik meot ook nog steeds het ziekenhuis bellen.. Maar ik durf niet.. stom he... Tikker ongeduldig, ikzelf ook onzeker.. Balen gewoon.

Wattig stukje

Ik heb echt een superboek ontdekt over DIS. Via mijn schoonmamma, dus ik heb m maar meteen besteld. Ben nu al he-le-maal verdiept.. Er staat zoveel in dat ik herken, of juist niet, gewoon, info..

Was vandaag wel helemaal mijn klutsje kwijt. Mijn hoofd voelt zo wattig dat het moeilijk is om me ergens op te concentreren. Ik hoop dat het wegtrekt. Samen met alle gevoelens die door mijn lijf razen en waar ik momenteel gewoon niets mee kan. Waarvan ik heb geleerd dat ze niet bij het nu en hier horen, maar er wel zijn. Het moeilijk is om dan gewoon door te gaan.

Gister belde mijn oude kamerbegeleidster trouwens zomaar. Dat vond ik zooo leuk!! Had ik nooit gedacht, het verraste me zo. Ik werd helemaal warm van binnen.. Dat ze nog aan me denkt!!! Dat vind ik zoo lief... Sjit, had helemaal de tranen ervan. Het was echt heerlijk om even met haar te praten. Ze is zo lief, echt gewoon lief, er is geen ander woord om haar te omschrijven. Ze vroeg meteen naar Sera, naar Tikker, hoe het met hun ging... ze onthoud alles en is overal in geinteresseerd... Helemaal super, helemaal raar. Maar goed, dat was dus absoluut een sterretje waar ik nog lang op vooruit kan!!!!

Proud

I wear my scars
proudly. They
represent the
battles through
which I've gone.
And I am proud
because those
battles I have
won.

De uitwerking van eigenlijk niets

Het compu drama heeft zich redelijk prima opgelost! Na een flinke discussie over wie er nou computer zocht voor wie enzo kwamen ze langs.. bij mij.. *slik* Ik bang...

Maarrrr... de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Ze kwamen vertellen dat ik zelf maar wat leuks uit moest zoeken, wat voor mij geschikt was, en dat ze dan bji zouden leggen.. Wow...

T gaat me nog niet eens zozeer om het geld... T gaat me erom dat ik in discussie ben gegaan, dat gedurfd heb, ze toen binnengelaten heb, en ze me nog gelijk kwamen geven ook. Dat ik niet bestraft en vernederd ben omdat ik mijn eigen idee heb, maar dat dat toegelaten werd.. mocht.

Ikke was er helemaal warm van....
Enne.. compu is natuurlijkl ook helemaal koel!!!

Peutenpraat

Wowie... therapie heeft weer een paar dingen verduidelijkt... Het ging over fouten maken, oftewel dat ik alles goed wil doen. Als er iets niet goed gaat is alles meteen fout. Goed, zwart-wit denken dus, tot zover okee. Maar waarom mag er niets fout gaan. Bang om het fout te doen is bang voor straf? Terwijl mijn therapeut dit vragend stelt hoor ik mezelf praten... Straf is niet fout, straf is goed..Straf is goed voor slechte meisjes.. Misschien wordt ik dan toch nog goed.

Ik haat de gedachten in mijn hoofd, de gevoelens van slecht zijn en minderwaardigheid die erbij horen. Probeer ze niet te horen, te voelen, maar ze horen bij de stem. Die luistert en gaat ertegen in. Dat straf nodig is, dat ze altijd alles fout doet, dat dat stom is.
Deze gevoelens, deze gedachten.. Het is allemaal zo bekend,zo vertrouwd. Ik vind het zo naar... Wil het buitensluiten, er niet naar luisteren. Wil weer rationeel kunnen denken. Geloven wat ik weet, dat ik niet slecht was, maar zij.. Dat ik ze niet dankbaar hoef te zijn.. En toch ben ik dat... Ik haat ze, maar ik geloof ze weer...

Nou, moge duidelijk zijn waarom ik altijd alles helemaal goed wil doen? Sommige dingen worden er nou eenmaal ingehamerd. Letterlijk.

Eigenlijk niets

krijg ik een keer een leuk aanbod van mijn ouders, is het weer niet goed... Ik weet ook niet waarom ik mezelf er zo door van streek liet raken, maar het zat me wel dwars.
What happened? Eigenlijk niets.
Ik ben, al een tijdje, op zoek naar een leuke compu voor een leuke prijs. Eisen: kleine (liefst flatscreen) monitor en een cd brander. Nou had ik die vanmiddag ongeveer gevonden, dacht ik. T ding zag er ook nog errug leuk uit, dus ik zag het helemaal zitten. Ik vaderlief nog even gemaild, hij heeft nou eenmaal veel verstand van computers. Krijg ik reactie terug, hij had een andere uitgezocht, een betere, een duurdere, maar het prijsverschil zouden ze bijbetalen. Lief toch? Super.
Dus ik kijken, GEEN cd brander, ENORM beeldscherm en nog lelijk ook.. En ja, hij was sneller, en ja er zat een betere videokaart in.. maar toch... Na het gesprek had ik het idee dat de compu die ik uitgezocht had voor geen meter deugde en voelde ik me nog ondankbaar ook dat ik hun aanbod niet aangenomen had.. Stom he... T gaat ook echt helemaal nergens over bij mij... Zijn ze lief, ben ik er weer niet tevree mee.
IK had gewoon stiekum gehoopt dat ie t pctje dat ik uitgezocht had okee vond, dat die goed genoeg zou zijn...
Ik had beter moeten weten...

Hoe minder ik probeer met alles bezig et zijn, hoe meer er los komt lijkt wel.
Allerlei gevoelens, gedachten, emoties spoken door mijn hoofd. Om alles, om nix...
Omdat ik op het rooster 'zelfverdediging' zie staan, en de gevoelens daarvan bovenkomen. Het benauwde, de angst van wat we zulllen moeten doen.. De beelden en herrinneringen die de oefeningen oproepen. Maar ook de laatste stageles, die zo enorm goed ging... Waar ik het gewoon allemaal kon. En die les dat we verwurgingen gingen doen...
Dat allemaal schiet door mijn hoofd.

Terwijl ik het hier gezellig wil maken. De kamer in sfeer brengen, vast wil beginnen met het eten. Voor als Tikker straks thuiskomt. Dan wil ik vrolijk en blij zijn, en helemaal zijn vrouw. Dan wil ik alles zijn voor hem, hem een heerlijke avond bezorgen.

Gisteren was ik ook al sad. Hoe en waarom dat weet ik niet precies, er is zoveel wat me bezig houd momenteel. De therapie, die hard gaat. Al die duizenden gevoelens, vragen, verhalen. Er lijkt zoveel ineens '' uit'' te moeten. Alsof ik ineens gehoord moet worden. Een soort nieuwe levensbehoefte naast eten en ademen.
Alhoewel eten...

Daar wordt ook mee gevochten... Morgen moet ik een hele dag in badpak met de kids. Ik haat het. Wil het niet, hoe kan ik zo nou overwicht hebben, zeker overkomen. Als ik me zo naar ga voelen... Ik haat het. Ik haat mij Echt...
En dus probeer ik niets te eten, en dus snoep ik aan een stuk door, spuug, snoep weer...
Ik wil dat het normaal wordt, mijn hoofd zich erbji neer zou kunnen leggen dat ik moet eten, dat ik daar niet dik van wordt, dat ik dat wel mag.

Zoveel, zoveel dingen tegelijk. Alsof iedereen zich ergens anders bezig mee houd. Zorgen voor het lopen in badpak, zorgen voor mijn eigen project vrijdag. Moeheid, een algeheel verzet tegen wat er moet gebeuren allemaal. Gevoelens, dingen van vroeger, alles lijkt ergens aan te doen herrinneren.

Door al die chaos van binnen weet ik niet meer wat ik zelf denk, wat ik wil. Voel ik alleen maar tegenstrijdige dingen.

Doe wat aan school, ik doe nix meer. Maar je moet t toch afmaken, je wilt je school toch afmaken? nee, ik niet. Ik ga niet meer, ze willen me daar toch niet hebben. Nou, ik vind het leuk. Ik niet, ze zijn gemeen. ja, leuk of neit, t moet toch afgemaakt worden he, denk eens aan het geld. Ja das waar. Watnou geld, wat maakt dat nou uit. Veel. Ach man, dan word ik putjesschepper, krijgen we ook geld. Ik wil rust. Dat heb je toch. je hebt de hele dag vrij, waar zeur je nou zo over. Ik heb niet vrij. Wel, je doet toch niets. Maar ik moet van alles. Verdomd ja, je zal eens wat gaan doen, lui kreng. Aan het werk, opruimen, eten maken. Geen eten. Ik zei toch niet dat jij moest eten. Geeen eten. Tikker moet eten.. ga eten maken. Je kan het toch gewoon klaar maken. Ja joh, dan dan eet ik neit. Ik eet toch wel. Ik eet altijd. Ik eet wel gewoon hoor, dat is gezond. Dan moetj e maar stoppen met snoepen. Snoepen, wie heeft er gesnoept? Weet je dat niet? Veel gesnoept! Wat!?

Ik ben moe ik wil niet meer. geen ruzie meer. Slapen. Nee, eerst opruimen. slapen. Ikke slapen. HOU OP

Wie wil...

Ik ben klaar om te schrijven. Ik zit er helemaal klaar voor. De Poging. Om mijn gedachten uit te schrijven. Anderen aan het woord te laten. Dus zit ik al 10 minuten met mijn vingers op het toetsenbord te wachten tot er wat gebeurd. Iemand op wonderbaarlijke wijze mijn beeldscherm voltypt... Maar nix....

Ik ga maar Zuma spelen...

Foetsie

Sera gaat officieel weg. Nouja, weg. Door de weeks gaat ze weg. In therapie. De dappere dodo.. Hard aan zichzelf werken.
Ik ben zo trots op haar. Dat ze dat durft, dat ze het eindelijk aandurft, zoveel beter al is, nog zoveel beter gaat worden. Zichzelf eindelijk die kans gunt op een 'normaal' leven dalijk, een gelukkige toekomst.

Ik ben zo boos op haar. Dat ze me alleen laat. Hoe kan ze nou weggaan. Wat moet ik dan? T is niet eerlijk, dat zij dalijk zomaar beter is. De kans heeft om gewoon hele dagen in therapie te gaan, neit hoeft te werken of naar school. Dat ze die kans heeft. Boos, dat zij m durft te nemen. Wel haar eigen gang durft te gaan. Of is het moet gaan, omdat aanpassen moeilijk was.

Ik weet dat ik niet jaloers op haar zou moeten zijn, of boos. Maar het gevoel zit er wel een beetje. Bang voor hoe ze zal zijn als ze terugkomt. Bang voor hoe ze zal veranderen. maar vooral bang voor de leegte... Om me alleen te voelen, en onbegrepen.

En veel trots. Dat het toch maar onze Sera is die dat gaat doen. Hoe ze gegroeid is, dat ze het durft. Trots alleen al, omdat ze er is gaan kijken.

En het scheelt gelukkig dat ze aan de overkant van mijn therapie komt te wonen. Dan kan ik r nog eens opzoeken. Of zij mij :) En ik leer me losmaken. Kan ik misschien ooooit met Tikker gaan samenwonen zonder dat we een zolder voor Sera in moeten richten ;) Misschien is het ook wel goed... Voor haar iig. En voor mij ook wel.
Maar ik ga dr wel heeeeeeeeeeel erg missen. Zeker in de zomer!!!!

Peutenpraat

pffff.. Therapie in het nieuwe gebouw. De derde keer al ondertussen. We zijn hard aan het werk. Er duiken delen op, er wordt druk gepraat... En ik... Ik heb er wel een goed gevoel over, maar het raast ook langs me heen... Alsof ze zonder mij aan het werk zijn.
Dat is niet helemaal waar. Ik weet het meeste wel, daar ben ik blij om, anders zou ik me wel buitengesloten voelen.

Maar ohw, ohw, wat gaan we hard. Eng... Ik weet dat dit is wat ik wilde. Ik wil echt werken. T is net als bij sporten: ik wil bekaf zijn aan het einde van het uur. Nou, dat gebeurt... T natte zweet is volop aanwezig!
En nu vind ik het wel moeilijk.. Eng, vooral eng.. Omdat het onwezelijk is, soms niet echt lijkt.. Die 'geheime' uurtjes, waar vrij weinig mensen van weten...
Toch ook fijn. Er wordt gewoon steeds meer besproken. Steeds meer duidelijk. En dat dat ook steeds weer nieuwe vragen oplevert vind ik minder erg. kheb het idee dat we ergens komen. Ergens naar toe gaan! Krijg weer hoop?

Binnenkort is het de bedoeling dat we het gaan hebben over vroeger. Over wat ik doe als 'het' misgaat. Dat betekent dus dat ik zal moeten vertellen... Na moet vertellen, in details zal moeten treden. Ik, of een ander volwassen deel. En daar ben ik bang voor. Bang dat ik het moet vertellen, bang dat een ander het verteld en dat ik niet precies weet wat ie verteld. Bang voor het verhaal... Mijn verhaal.

Dus speel ik met het idee om een gedeelte van mijn website te laten zien. Heb dat zelfs al een keer ter sprake gebracht, maar raakte toen zo overstuur van mijn eigen voorstel dat de rest van de therapie vooral besteed moest worden aan weer rustig worden.
En sindsdien twijfel ik. Of wij? Ik wil het wel... T zou dingen duidelijker maken, makkelijker. Zou voorkomen dat ik dingen zelf moet vertellen, weer moet voelen. Dan weet ik prezies wat er bekend wordt. Dat ik er neit dingen uitflap die ik niet wil zeggen. Er los over praten is zooo riskant.... Zo is er over nagedacht. Staat het er goed. Meestal. De 'verhalen' wel iig. Ik wil wel proberen erover te praten. Denk ik.
Maar ik vind het ook eng. Ben bang om dit plekje, mijn plekje, bekend te maken. Wat als het in mijn dossier komt? Wat als ik ooit wegga. Ik wil niet dat mijn plekje bekend wordt. Niet zo. T is niet iets wat je in kan leveren en weer terug kan vragen. Ze heeft t adres dan. Kan altijd terugkomen... Nooit meer veilig.
Maar wie zegt dat ze er terug wil komen. Wie zegt dat ze er sowieso wil komen. Waarom denk ik dat iemand sowieso geinteresseerd is.. Het is gevaarlijk om te denken dat iemand dat is. Want wat als het dan niet zo is. Dit plekje, mijn plekje, is zo belangrijk voor me... Wat als ze dat niet snappen. Er een keer vluchtig naar kijkt... ja, aardig. Kindergeknutsel.. Gebrabbel, onbetekenend. Ik ben bang om mezelf zoveel bloot te geven.

Soms zou ik dit ook aan mijn schoonmamma willen geven.. Dat ze t leest, me begrijpt. Dat ik even bij haar weg kan kruipen. Ze is lief.. Heel lief. Zeker nadat ze Nina de laatste keer gezien heeft... Kmoet daar veel aan denken.

Okeej *schaam*....

Schoonmamma en Nina

Schoonmamma heeft Nina (kleine alter) ontmoet. Of beter gezegd, Nina stapte daar gewoon binnen. Ze kwam in de bus, samen met Tikker en besloot te blijven. En dat terwijl wij een beetje onderweg waren naar schoonmamma....
Ze was een beetje verlegen, maar toen ze een kado kreeg (posters met daarop soort beestjes) vond ze het helemaal geweldig.. ik geloof dat ik dr nog niet vaak zo gelukkig gezien heb... Zomaar binnenkomen ergens en dan meteen een kadootje krijgen... Ze was super met Nina.

En nu zit ik met haar op msn.. na te praten.. en spontaan schieten de tranen me in de ogen. Tranen, hele watervallen. Het betreft hier niet alleen zo'n zeldzaam persoontje te zijn die openstaat voor Dis en niet alleen de afwijking ziet maar ook de persoon, maar ook nog eens iemand die trots is op hoe ik ermee omga. Die blij is dat ik met haar zoon ben, dat we samen zijn. Zelfs nu ze het zo weet. Iemand die aangeeft dat het haar niet zoveel uitmaakt wat ik heb, maar dat ze om me geeft om wie ik ben, om mij, om ons...

Dus nu huil ik echt... Samen met Tikker stond ik in de kamer. Hielden we elkaar stevig vast. En beseften hoe gelukkig we waren. Niet alleen met elkaar, maar ook met een schoonmamma die er zo open voor stond.
En toen kwamen er nog meer tranen. Tranen om mijn mamma, die er niets van weet. Die er nix van mag weten.. Nooit niet. Niet omdat ze er niet mee om kan gaan, niet omdat ze het door zal vertellen, maar omdat ze er verantwoordelijk voor is (mag je dat zo zeggen), omdat ik haar die 'overwinning' niet gun... Het haar nooit zal vertellen, omdat ik me niet zo kwetsbaar op wil stellen, omdat ik niet wil dat deze andere delen, die al zoveel meegemaakt hebben, dan hun veilige plek in mij kwijt zijn.. bekend zullen zijn bij hun boeman... Omdat ik het neit KAN. niet wil kunnen...

Hoe kan je de degene die jou kapot gemaakt heeft ook macht geven over de anderen in je... degene die jou beschermd hebben ook kapot laten maken....

Ik huil, om de schoonmoeder die wel kan wat mijn eigen moeder nooit kon....

ik huil.... van geluk....

Tara

Hoera, tara was er.... Heerlijk.. Ik was toch wel weer een beetje zenuwachtig hoor.. maar het was een gezellige drukte bij ons, en de dag vloog eigenlijk om! Savonds gezellig een meidenavond en daarna heerlijk naar bedje. Lang bijpraten. Vertrouwd, veilig, maar stiekum ook weer gek. Ik vond het zo heerlijk dat ze er was, ook echt goed sliep! Wauwie...
Blij dat we samen waren, dat we zo genoten hebben, en dat ik mn hart zo bij dr mocht luchten.. We hebben zoveel gepraat.. over van alles en nog wat, over thuis, over dis... Eigenlijk heb ik nu wel veel dingen wel weer op een rijtje...

Senks Taar.... Hoop je snel weer te zien..