Dis onbenullig

Op de site waar ik regelmatig prik was een topic over MPS, DIS dus. Ik las, reageerde en las met verbazing de reacties.. Nee, ze vonden zichzelf nooit terug op vreemde plekken, nee, ze hadden maar af en toe hun schild nodig...

Op mijn vraag hoe zijn te weten gekomen waren dat ze dis hadden: dat is bij mij bewezen zei er een... vaag... betekent dat dat er een diagnose gesteld is? of een zelfdiagnose..

Ik weet neit waarom ik het me zo aantrek, maar ik voel me gekwetst in mijn bestaan.. Alsof DIS, in de vorm die ik het heb ontkent wordt, neit bestaat. Ik voel me een aansteller, zoals zij allemaal zo nuchter erop reageren...
Waarom ervaren zij het zo heel anders dan ik? Hoe zit dat?
Alles in mij roept en schreeuwt.. Ik ben boos, wil nooit meer naar die site, en kan toch niet anders dan om de vijf minuten gaan kijken...
Of er al iemand gereageerd heeft.. Of iemand het met me eens is...

Wat is Dis, hoe weet je of je het hebt... En is het dan zo verschillend.. Waarom kan ik er dan niet zo mee omgaan. Of stel ik me zo aan? Of is er een truukje voor...

Mijn delen vechten, maken ruzie, laten zich horen en zien... Waarom lees ik dat bji de anderen neit terug... Hebben zij al zulke intensiefe therapie gehad... Mij is verteld dat Dis niet snel te genezen is. Eigenlijk helemaal niet te genezen is... Zij lijken redeljik beter. Hoe doen ze dat?
Ik wil dat ook.

Jaloers ben ik, maar vooral gekwetst. Het doet pijn, en ik weet niet waarom.. Pijn omdat afwijking zo onbenullig lijkt ineens, en ik zo'n aansteller. Gekwetst omdat ik schijnbaar een van de weinige ben die het allemaal niet in de hand kan houden.

Toch heb ik soms het idee dat ze het hebben over flashbacks en dissociatie. Iets heel anders. Iets losstaands waar ik ook wel last van heb, maar wat me veel minder dwars zit. Tuurlijk zijn die ook lastig, maar zij vormen niet de chaos in mijn bestaan, de onzekerheid over wat je gedaan hebt en nog zal gaan doen...
Het eeuwig je eruit praten omdat je echt geen flauw idee hebt waar de ander het over heeft. Simpelweg omdat je het je niet meer kan herrinneren...

Het maakt me moedeloos... En verdrietig... ZIt ik zo fout? Ik dacht dat ik eindelijk wist wat er mis met me was.. Ik dacht dat ik eht ook geaccepteerd had, eindelijk.. Maar nu.. Nu weet ik het niet meer....

schoolonrust

Denk je dat je alles gehad hebt, dat je alles wel zo'n beetje meegemaakt hebt, blijkt dat de verassingen nog lang niet over zijn..

Er komt vandaag een klasgenootje op school, we zitten met een groepje. Ze ziet er beroerd uit, dus ik vraag of het wel goed gaat. Komt er spontaan een verhaal uit dat ze gisteren van haar tante gehoord heeft dat die jarenlang misbruikt is door Opa, en dat die zei dat klasgenootje zelf ook last gehad schijnt te hebben van opa. Meisje zelf weet er niets meer van, maar is wel compleet in de war. Logisch...

Aan de ene kant raakte ik overstuur van dit verhaal. Ik wilde het niet horen, kon dit soort verhalen niet hebben op school, in mijn 'andere' wereld waar dit soort dingen niet thuishoren. De emoties die erbij horen mochten er hier niet zijn.
Aan de andere kant leefde ik met haar mee. Ik wilde haar helpen, heb nog een tijdje met haar gepraat enzo, vond t zo rot voor dr
Maar ik was ook jaloers, dat zij het zomaar in de groep gooide, dat dat kon.. Nouja, dat ze het gewoon deed.

Ik haatte haar. Stom kind met dr aanstellerij. Zij wel, en ze heeft het alleen maar gehoord.

*schaam*.. goed dit schoot dus uit mijn vingers.. ik ben het er niet mee eens... maar ergens in mij wel. Blehh...

Ik heb haar net iig een meeltje gestuurd, dat ik t rot voor dr vond, dat ik hoop dat ze bij iemand terecht kan, en gewoon even laten weten dat ze niet alleen is.
Weet niet of ze daar behoefte aan heeft, twijfelde er ook heel erg over. Mocht t niet doen, toen ik de eerste twee pogingen doorlas stonden er ook allemaal hatelijkheden tussendoor.. Dat wilde ik helemaal niet!
Uiteindelijk toch gelukt.. Gewoon, omdat zelfs als ze geen behoefte heeft aan contact of hulp ofzo het misschien toch fijn is om te weten dat mensen met je meeleven.. ofzo..

Ik weet het ook niet hoor. Zou mijn hoofd het hier misschien over eens kunnen worde! grrr

Nog 4 dagen...

Nou, de dag zit erop.. Eindelijk thuis. Ben er nog best redelijk doorgekomen. Ik had met mezelf afgesproken dat ik het laatste vak mocht spijbelen, maar ik ben toch gegaan.. Merk dat ik nu wel heel moe ben, maar blij dat ik het toch gedaan heb. Het ging ook nog best aardig, ik kon er redelijk bij blijven..
Kijk, en daar doe ik het voor... Om er aan het eind van de dag achter te komen dat ik me er nog niet eens zo heel gek doorheen geslagen heb. Dat, al voel ik me niet normaal, ik nog best normaal kan doen af en toe...
Dit geeft me wel weer een beetje moed voor de rest van de week moet ik zeggen.. Nog 4 dagen heel hard werken, en dan is het wiekend...
pfff.. zo klinkt het toch wel weer heel ver weg hoor...

OP

Het laatste stukje school, en Nina is aan het instortten...
Ik heb een ernstige vorm van ik-kan-niet-meer-en-ik-wil-niet-meer te pakken... Het liefst zou ik nu met alles stoppen. Stoppen met school, met sociaal zijn, niets meer doen, alles afzeggen wat gepland staat. Als ik maar niets meer moet. Niets meer hoef te doen... Laat me gewoon zijn... Laat alles voorbij zijn en over zijn.
Maar laat mij er asjeblieft buiten...

Alles lijkt zo ingewikkeld, zo veel. Op school, de laatste opdrachten, afsluiten. Thuis, de studie van mijn liefde gaat niet over rozen, mn vriendinnetje heeft verdriet... Niets lijkt vanzelf te gaan. Ik erger me aan mijn derde huisgenootje maar wil en durf er niets van tezeggen.. Heb het gevoel dat dat wel moet. Heb het gevoel dat ik zoveel moet. Praten over die irritaties, de problemen oplossen, op school alles bijhouden, goed zijn, vrolijk zijn, Tikker steunen en helpen, praten met vriendinnetje lief. Mensen melen, prikjes lezen, me sociaal blijven gedragen.
Werken, naar mn ouders, naar zijn ouders, en ondertussen vooral sociaal en normaal blijven gedragen... Therapie... En nog van alles...

En het enige wat ik kan denken is neeeeeeee... er komt niets meer uit.. mijn lijf doet het niet meer. Hoe ik ook probeer te denken dat ik me niet aan moet stellen, me eroverheen moet zetten... Ik wil alleen maar liggen.... zelfs dat wil ik eigenlijk niet... ik wil gewoon niets.. maar als ik lig dan lijkt de tijd te verdwijnen, drijven de uren aan me voorbij als een wolk in de lucht. Licht, vanzelf.
De makkelijkste manier om te blijven leven.. Het is zo leven, of neit leven...
Maar dat kan nu eenmaal niet..
Doorgaan, altijd maar doorgaan...

Maar wat als het echt niet meer gaat op gegeven moment?

Pffff. het is over... Heb net mijn presentatie over eetstoornissen gehad. Zeer zeer goed vond de begeleider. Helemaal compleet. Jippie...
Dat streelde mn ego wel ff!!!
T ging ook best wel lekker. Ik was best zenuwachtig, onderweg naar school vond ik mezelf een paar keer op de hele verkeerde weg terug, maar ik kon er redelijk bij blijven. Eigenlijk was ik tijdens het presenteren gevoelloos. Kon gewoon lekker praten, duidelijk uitleggen.

De presentatie daarna was over geweld.. Pfff. dat was wel ff lastig hoor.. Heb mijn handjes een beetje stukgekrabt, maar kon aan het einde wel mijn mening geven over wat te doen met deliquenten die hun straf hebben uitgezeten...

Had vantevoren toch maar even met de begeleidster gepraat. Gezegd dat ik niet wist hoe ik zou reageren, dat ik van de meeste onderwerpen teveel afwist, dat het triggerde...
Ze vond het fijn dat ik het zei, of zij nog wat kon doen, en dat ik zelf maar moest doen wat goed was. Weglopen is ook geen probleem, iemand meebrengen ook niet... Das wel super...

Nu zit ik hier achter de computer uit te hijgen en bij te komen. Ff tot mezelf komen. En ondertussen vreet ik een zak drop leeg (hoezo eetgestoord gedrag ;))

Straks nog weer lessen, tot half 5. pfff. kzou het liefst nu weer naar huis gaan, me verstoppen in het bed. Ff bijkomen....

overpeinzingen...

ff moeilijke overpeinzingen.. onbewerkt...


had vandaag ook therapie, we hadden het erover.
dat ik voor mezelf moetst gaan besluiten wat ik wilde: het laten gebeuren, of het neit laten gebeuren
kijk, ik WIL het niet..
maar ik wordt nu gek..
gewoon, de onzekerheid...
en ik voel me heel schuldig.
Dus uit schuldgevoel en uit het-kan-maar-beter-over-zijn en gewoon uit angst ben ik al twee keer bijna naar mn ouders gegaan. alleen.
jah
maar vandaag afgesproken dat ik t niet in stand wil houden
nu naar ze toe gaan is op korte termijn ff de makkelijkste oplossing.. T is ff een dagje tanden op elkaar, en dan weer over.
Nu uit blijven kijken, zorgen dat het niet meer gebeurt, is veel moeilijker, ook enger nu, idd omdat het zo onzeker is
maar op lange termijn...
ach, ik weet het ook niet
ik zweef ertussen in

ik heb ook altijd tegen mn therapeut gezegd dat het wel goed was zo
dat het niet erg meer was, dat het niet uitmaakte, nu zo af en toe nog eens
maar
ik wil het gewoon niet meer
niet weer de hel
de onzekerheid wat er zal gaan gebeuren in zo'n dag
ik kan het gewoon niet meer
Stom
want aan de andere kant denk ik :
ach, laat ik maa rgaan, dan ben ik er vanaf. Wat kunnen ze nou doen
maar toch
ik wil het gweoon niet meer
nooit meer
en daar moet ik zelf het beginnetje voor zetten
ik ben geen hulpeloos kind meer
ik ben nu een volwassen vrowu
nog steeds kind van mijn ouders, dus nog steeds in die moeilijke situatie
en ik kan mijn ouders niet veranderen
maar wel mezelf, en te beginnen met de keuzes die ik maak
om mezelf te beschermen
pfoei
das een ehel verhaal
moeilijk oko
heel tegenstrijdig nog
maar ik wil het proberern
ik wil vriendje ook geen verdriet doen
nee, ik ben het er ook wel mee eens
een deel van mij
maar soms vergeet ik het zeg maar
ik wil het echt niet meer

nooit meer
echtniet
dat kan ik in volle overtuiging zeggen
weetje, als ik van t weekend alleen gegaan was, was ik er nu wel vanaf geweest, zekerder geweest, en zal ik heus niet doodgegaan zijn
maar toch
ik zou wsl weer schichtiger geworden zijn
weer geheimen moeten houden
weer iets hebben om over te nachtmerrieen
en mn eigenwaarde (ik verdien dit) zou weer een deuk opgelopen hebben
nu voel ik dat ook wel, maar het wordt er ff niet ingemept
pfff..
moeilijk om dit zo te verantwoorden zo
maar wel goed
meestal praat de andere kant van mij hardop

Verwarring ten top

Eigenlijk viel het allemaal heel erg mee. Moeilijk om te vertellen, maar ze reageerden super.. Normaal zeg maar... Geen flikkering te bekennen. Zoals mijn wensouders zouden reageren...
Heb daarna nog wel 2 nachten met mn kamerdeur op slot geslapen (nouja, geslapen....) en blijf nu een week in den haag.. De reactie mag wel super geweest zijn, maar mn angst was gewoon niet weg... Nu nog niet echt.

Vriendjelief was erbij toen ik het aan ze vertelde en hij heeft ook de volgende dag de verzekeringspapieren langsgebracht. Dus ik weet nog niet hoe ze er nu echt over denken.. Ben nog wel een beetje bang wat ze er van vinden nu ze er een tijdje over nagedacht hebben... Het kan toch niet zomaar ineens allemaal veranderd zijn?

Verwarrend allemaal... Maar goed, ik ben ze heel erg dankbaar en voel me heel schuldig dat ik dan juist hun auto gekapoedewietsiet heb.. T bewijst eigenlijk alles wat ze altijd gezegd hebben. Dat zij te goed zijn voor mij en dat ik het zelf iedere keer verknoei... Alleen.. waar blijft de straf?...

Soms lijkt het nu allemaal te mooi om waar te zijn... Ik durf gewoon niet te geloven dat dit is hoe het nu voortaan gaat... Ik wacht af.. Tot de addertjes onder het gras vandaan komen... die beesten hebben een schutkleur, je ziet ze nooit aankomen. Maar ze zijn er wel degelijk...
Nu ook? Ik weet het neit...
Ik vind het lastig allemaal, onduidelijk.... Ik had liever gehad dat er vrijdag meteen 'iets' gebeurd was... Dan was dat meteen duidelijk geweest... Nu, nu is het afwachten en in onzekerheid zitten. Wel of niet, niet of wel. Veilig of niet, wat kan je wel, wat moet je laten....

Wordt het leven dan OOIT nog makkelijk????

Hoe...

Hoe leg je je lieve schoonmoeder uit dat het WEL erg is dat je een botsing hebt gehad met de auto van je ouders. Dat het dan niet alleen gaat om de schade, om wel of niet schuld, om no-claim.
Dat het gaat om angst. Om weer falen.. Om straf en ander dingen...
Vernedering.. schaamte...

Je zo dom voelen, zo stom geweest zijn om ZO'N risico te nemen.. Hun auto mee te nemen. Te gaan spelen met een bezit van hen... Te denken dat je dat kan..
Terwijl ze je nog waarschuwen...

Hoe leg je uit dat als ze nu zo goed gereageerd hebben dat alleen maar verwarrend is. Opluchtend, maar ook eng. Zullen ze er morgen nog zo over denken.. En overmorgen?... Hoe KON ik dit doen... Dit op het spel zetten... wat een gok....

Niet jouw schuld, zegt ze. Alles wordt betaald zegt ze. Ze zijn niet boos, zegt ze.
Hoe weet ze dat zo zeker... Waarom gelooft ze mij?
Hoe leg je uit dat ze wel om mindere dingen boos worden...

Hoe stop je de tranen, het verdriet die komen bij haar woorden.. Zo lief, gemeend, zo naief... Hoe stop je het verlangen... De pijn... De angst...

Hoe moet ik toch verder.. Hoe zal het verder lopen... Hoe moet dit toch...
Ik kan niet meer.....

Geen zin

Zometeen weer atletiek. Ik had vanochtend al buikpijn... Ik zie er zo tegenop.. Dat stomme hardlopen! Bleeeeeeeehhh..
Maar ik ga proberen te denken aan mijn veilige plekje, misschien helpt dat. En daarna mag ik al bijna naar huis.
Nog maar 4 uurtjes...

Alles ineen

Ik probeer rustig te slapen, maar een gedeelte van mij nachtmerriet rustig verder. Ik kan ze niet onthouden.. ze verdwijnen zodra ik weer 'bijkom'. Of ik leef nog een tijdje verder in mijn nachtmerriewereld terwijl ik al lang wakker ben, maar zodra ik dan weer een beetje bij mijn positieven ben weet ik er ook niets meer van. Mijn peutje zegt dat dat met mn dis temaken kan hebben. Dat het dingen zijn waar ik zelf geen toegang tot heb. Zelf weet ik het niet zo goed. Veel mensen kunnen hun dromen toch niet onthouden?

Ik zit nog steeds in afwachting over hoe het zal gaan met dat leerlingproblematiek op school. Heb het eerste college gespijbeld en nu is de volgende pas volgende week. Hoe geef je je een houding? Zullen mensen zien en snappen dat ik me zo aangesproken voel? Ik zie er wel enorm tegenop!...
Maar goed, bikkel die ik ben heb ik mijn eigen paper over eetstoornissen al af, geheel niet uit eigen ervaring natuurlijk :D Dat vond ik nog niet eens zo heel moeilijk. En dat ik dat moet gaan presenteren okee. Maar anderen die over Moelijke Dingen gaan praten waar ik bij ben... Dat vind ik wel heel eng...

En met mijn ouders.. Ja.. kweetniet.. T komt in therapie ook veel terug.. Zo staan ze vrolijk voor de deur en zo hangen ze boos aan de foon. Met hun praten over vroeger,over wat er gebeurd dat wil ik liever niet. En al helemaal neit de confrontatie aangaan... Waar ik bang voor ben weet ik zelf nauwelijks, een heleboel kleine dingen, en ook een heleboel grote. maar ik wil het gewoon niet.
En nu het alweer zo lang goed gaat durf ik stiekum oko wel weer een klein beetje te gaan hopen dat de laatste keer geweest is. Maar je weet het neit.

kmoet ook nog steeds aan mn peut vertellen, over Vroeger. Over Toen. Over Als het Mis ging. Maar wat valt daarover te vertellen.. Soms vraag ik me af of er wel iets over te zeggen valt... of dat zin heeft. Beschrijven en vertellen maakt het voor anderen reeeler, soms helpt het mij, voel ik me meer begrepen, kweetniet. Maar ik zoek geen medelijden, en waarom anderen details vertellen. Het is moeilijk en beschamend. En wat hebben zij eraan? Nix.. hooguit dat ze erover zullen oordelen (was dat alles? of God wat gruwelijk) en ik weet niet eens welke gedachte ik erger zal vinden.

Soms zou ik zo graag willen dat mijn hoofd leeg was, er geen gister was, alleen vandaag. Dat ik niet dingen zeg die ik zelf niet begrijp, dat ik niet dingen zie of voel die ik neit kan plaatsen.
In therapie schijn ik vorige keren iets gezegd te hebben over 'anderen' dit ging over iets ivm als het fout ging.. Mn peut had daar allerlei vragen over, maar ik weet het zelf neit eens? andere wat? andere kinderen? andere delen? andere volwassenen? Bedoelde ik wel anderen en was het waar wat ik zei. Ik droom er soms over. Andere volwassenen, soms met andere kinderen erbij.
Maar zijn dromen waar... Of zijn het gewoon mijn grootste angsten...
Sinds het in therapie ter sprake is gekomen ben ik in ieder geval angstig en ermee bezig. Ik kan het moeilijk uit mijn hoofd zetten, maar lijk wel extreem bang. Alles moet gecontroleerd worden, of er geen mensen ergens in de buurt zijn, of de ramen goed dicth zijn, de gordijnen, zodat ze niets kunnen zien.. Ik ben zelfs bang dat er camera's of microfoons hangen. T gaat echt helemaal nergens over. Dat weet ik op zich ook wel, maar toch... Die enorme angst is raar.

Of gewoon.. zolangzamerhand wen je eraan. Aan angst, aan pijn, aan verdreit. Dat besef maakt me heel verdrietig. Moedeloos af en toe.
Ik weet het gewoon neit goed meer. Of het wel goed is wat ik aan het doen ben in therapie, wat waar is, wat neit. Wat is DIS en bestaat het echt? En wat ik dan uitkraam, ben ik dat ook en spreek ik dan geen onzin? Bestaat alles wel, of alleen in mijn hoofd.
Wat is de waarheid, en hoe moet je ermee omgaan..
Dingen waar ik eigenlijk liever neit over na wil denken omdat ik er ruzie door in mijn hoofd krijg en er bang en moedeloos van wordt. Dus leef ik met vandaag, totdat gisteren zichzelf opdringt.

Nouja, je hoort het al, ik vervaag....

Meevallertje

Na een hoop tegenzin opzij te zetten ging ik gister toch nog maar naar school. Ik wist dat we nog moesten hardlopen en ik HAAAAAAAAAAT dat echt. En mezelf dan ook erbij omdat ik het niet kan. Punt een heb ik een slecht conditie en lig ik na driehonderd meter op apegapen, punt twee, na vierhonderd meter weet ik meestal niet meer waar ik mee bezig ben...

Dus je begrijpt dat ik er erg naar uitkeek om met de hele klas te gaan lopen. NOT.
Na een rondje om de baan was ik dan ook totallement de weg kwijt. Dus ben ik maar gestopt. Ja, je gaat natuurlijk niet hardlopen als je niet weet waar je bent en waarom je hardlooopt. Een klasgenoot was zo vriendelijk mij even op de hoogte te brengen en me weer te begeleiden naar de wereld van school.

Op zich niet zo leuk, maar superreaktie van de klas. Jammer alleen dat we een nieuwe leraar hebben die zich ernstig afvroeg wat er gebeurde.
Dus ik aan het eind van de les ernaartoe.. bibber bibber...
Wat blijkt: die gast studeert psychologie. Zoow, kon ik ff een lang verhaal heel kort samenvatten.. Hij stelde nog wat vraagjes, maar snapte het wel. We moestn maar ff kijken hoe het ging en of er iets aan te doen was..

Echt hoor, ik voelde me 10 kilo lichter en een stuk blijer.
Pfff.. echt de beste reactie tot nu toe die ik gehad heb bij ons op school!

wie is er gekker?

Af en toe wordt Nina wel een beetje moedeloos van deze wereld... Gaat ze twijfelen wie er nou gekker is, zij, of de wereld.

Vandaag, zag ze tijdens de les een klasgenoot uit de projectgroep in van verre herkenbare jankhouding aan de kant staan. *lichte irritatie bij Nina* Dat iets niet gaat okee, dat je je naar voelt okee, maar dit meiske trekt er zoveel aandacht bij. *Nina geeft zichzelf op dr donder* Foei, wsl heeft ze het echt ff moeilijk. Jij zou het dan ook fijn vinden als je ff aan de kant kon zitten. *Nina gaat verder waar ze mee bezig was, ze ziet dat een klasgenoot erheen gaat en besteed er verder weinig aandacht aan*

Na de les.
Troostklasgenoot komt Nina tegen in de gang. Nina zoekt zielige klasgenoot voor het project, dus ze vraagt waar die is. Troostklasgenoot verteld: ja, bij jullie mentrix. Ja, ze is zo verdrietig over hoe JIJ gister deed. *Nina dr klomp breekt*

Dus.. nu vraagt Nina zich af.. Heb ik weer zo'n vertekent wereldbeeld? Deed de rest echt normaal en vatte ik alles weer verkeerd op en heb ik lullig gedaan? In mijn beleving niet... In mijn beleving wilde een gedeelte van de rest (waaronder zielige klasgenoot) gewoon proberen onder werk uit te komen en heb ik daar wat van gezegd en me toen teruggetrokken. Ik trek dat slecht, luie mensen in een projectgroep.

Maar dit trek ik ook slecht, die twijfel aan mezelf... Pfff.. NOuja, tot overmaat van ramp zag ik toen ook nog zielige klasgenoot bij mentrix zitten huilen. Mentrix vol aandacht... Dubbel Boink In Gezicht. Mentrix vind Nina alleen maar lastig, heeft nooit aandacht. Dat zal nu dus nog wel erger worden, want ze zal dus wel fraai bij mentrix hebben zitten huilen dat ik zo gemeen was....

*zucht* Ben ik nou echt zo gemeen??? Soms denk ik dat mijn ouders gelijk hadden. Ik ben een slecht kind, toen ik nog bij hun was leerde ik nog wat van ze, toen ging het beter. Nu, nu ik niet meer opgevoed wordt ga ik hard achteruit...
Ik wordt er zo moedeloos van...

Wat is waar, wie geeft mij een bril met de waarheid?

verplicht eetstoornissen surfen!

Anders ben ik al ff drie uur bezig aan een project over leerlingproblematiek. Waar het onze over gaat? Eetstoornissen. Dus surf ik al een tijdje over internet, verzamel informatie, bewerk het en zie teveel plaatjes. Dit alles roept dingen op, ik weet niet precies wat.
Misschien kweetniet, afgunst op de wilskracht van sommigen? Nouja, in ieder geval nog nooit zoveel pagina's over eetstoornissen bekeken. Gelukkig zitten in de meeste ook helemaal geen triggers enzo. Das wel fijn.

Anyway, ik heb er echt schoon genoeg van.

Frustratie!

Soms snap ik andere mensen niet. Zoals nu. We hebben een opdracht. Ik heb die via mijn lieve vriendje voor een groot deel al binnen. Ik deel die met de groep. De groep is blij. Daarna is er alleen maar ongein en is niets goed, niemand wil wat doen, en ik breng niets in. Help me onthouden dat ik nooit meer wat deel met mijn klasgenoten.

Ik wil zo graag naar huis.. Zat bijna in tranen achter de compu.. Niet goed genoeg om hier te mogen zijn, om met hun samen te werken, niet eens goed genoeg om al hun werk te doen...

Angst...

Het is zo Gek. Het gaat al een hele tijd goed. En als het goed gaat is het alsof het nooit anders geweest is. HET bestaat niet. Totdat het er is...
Zo verwarrend is dat.. dat ik soms twijfel aan mij. Of ik het me verbeeld heb.. Deze gezellige mensen kunnen niet die hel gecreeerd hebben...
Maar ik merk dat het in me bang blijft. Dat ik zenuwachtig ben als ze gaan komen, alles goed wil doen, voorbereid moet hebben. Dat ik angst voel als ze vragen of ik langskom...
Aan de ene kant gaat het nu dus heel erg goed, we kunnen gezellige tijden samen doorbrengen.. Aan de andere kant.. ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Ze hebben al een paar keer gevraagd of ik dan de hele dag blijf. Dat we gezellig een dagje met zijn drieen door kunnen brengen. Daar krijg ik meteen pijn in mn buik van. Bang, heel bang. Ik weet niet waar het vandaag komt. Ik bedoel, het is een heel normala voorstel, en het gaat heel goed laatste tijd. En wat kunnen ze nou doen? Een dagje mij gaan slaan?
Ik droom ook weer heel veel laatste tijd, maar kan me daar dan weinig van herrinneren. Ik wordt drijfnat wakker van mijn eigen stem of mijn vriend maakt me wakker omdat ik angstig lig te doen in bed. De beelden, herrinneringen vervagen meteen, maar het gevoel dat erbij hoort blijft.... een onbestemde angst, een donker gevoel met veel pijn en verdriet.. eenzaamheid...

Back 2 school

Vandaag weer naar school, ook wel leuk. Alleen wel een zwaar blok. Leerlingproblematiek. De onderwerpen zijn kindermishandeling, middelenmisbruik, deliquentie, depressiviteit, pesten en hoogbegaafdheid, eetstoornissen. Mag ik even afvinken waar ik al meer dan genoeg over weet?
Overal gaan presentaties over gehouden worden enzo...
Wordt wel pittig.. Ik zakte net bij het eerste college al aardig weg. T is gewoon heel erg bedreigend om die onderwerpen alleen al op het bord te zien staan, zonder dat er veel over gezegd wordt. Laat staan dat er wel veel over gezegd gaat worden dalijk.

Gelukkig heb ik de rest van de week nog vrij om aan het idee te wennen...

Nerdie

De nieuwe compu is ondertussen binnen! Leukleukleuk!!! helemaal mooi ook. Blij dat ik het aangedurft heb dat kleine stemmetje in me te volgen, mijn eigen zin... Hoe eng het ook was, ik ben er nu echt superblij mee.

Nou binnenkort misschein internet, en dan wordt het nog wel wat!!!!
Alhoewel ik wel bang ben dat ik dan teveel tijd ga surfen op zoek naar 'bepaalde' sites...
Das niet goed, dat weet ik.. De behoefte is normaal, maar het is niet goed.. Het haalt teveel dingen terug, roept teveel op.. EN toch kan ik het niet laten, MOET het gewoon...
Idioot..

Schuldig aan Dis

Morgen ga ik kijken bij Sera, die nu in dagbehandeling zit. Ze heeft open dag, en ik ben uitgenodigd! Leuk, ik wil weten hoe het daar is, psychologie trekt mijn belangstelling, en ik wil graag weten hoe Sera het heeft, haar nieuwe vriendjes leren kennen.

Toch zegt iets in mij dat ik niet mag gaan. Daar niet mag zijn. De afgelopen twee gesprekken met mijn peut gingen over sera en mij. Omdat we nu op hetzelfde terrein in behandeling zijn gaat ze zich ineens zorgen maken over hoe wij elkaar beinvloeden. Nu is dat vorige keer redelijk goed uitgesproken, ze zei gewoon dat Sera en ik het goed aangepakt hadden.. Ik voelde me zo trots.. En dat het misschien haar verantwoordelijkheidsgevoel was nu. Iets waar ze eerder neit over nagedacht had.. Het was zo raar.. Dat ze dat gewoon zo zei...
Ik had zo het gevoel dat ik fout was, daar niet meer mocht komen, Sera en de groep kwaad deed. Ik schaamde me, omdat ik DIs had, dus kon switchen, en de groep of Sera dan last bezorgen... ik heb er zelfs over nagedacht om ergens anders in therapie te gaan...
Ik wil gewoon niemand last bezorgen hiermee..

Maar nu ga ik morgen dus naar Seer, op de groep... En ik heb er zin in. En ik ben bang. Dat ik zal bewijzen wat ze eerst zei. Dat ik 'raar' zal gaan doen, ik heb het gevoel dat ik neit mag gaan. Daar niet hoor, niet mag zijn. En dus ben ik zenuwachtig.
Gelukkig gaat er nog een goeie vriendin van ons. Blij dat er dus bekendheid in de buurt zal zijn...
Maar toch... Wat als ik inderdaad wegraak, of raar doe? Wat dan? Zal ik iedereen tot last zijn?

Moet ik wel gaan....

Winkelwoede

Rare dag, rare dingen... Tijd vliegt en vertraagd, slaap ik of juist niet?
Energie wisselt zich af met moeheid zonder van te voren even te waarschuwen.

Ik besluit maar te gaan sjopppen. In het pashokje van de h&m weet ik ineens zeker dat er iemand door de spiegel naar me kijkt..Durf ik niets meer. Ik voel de dreiging, het gelach van achter de spiegel, zie ineens wat zij zien.
Snel eruit, verder, verder.. het volgt me, ze hebben me bijna...
Andere h&m, mooi, rustig... alleen maar vrouwen hier.. dat is fijn... Mijn ademhaling komt terug, de ogen durven hier niet naar binnen. Ik wacht, en kijk rond. Al snel vergeet ik ze weer, verdiept in het winkelen.

Feestje

En toen was het zover... Giechelde Sera de hele avond en liep met een huisvriendin druk van haar naar mijn kamer. Zelfs vriendjelief deed iets anders dan normaal...
Toen hoorde ik ineens stemmen.. Mogen we al binnenkomen...???
Ik herkende ze niet.. Paniekte even...
Naar beneden.. Stijf de hand van TIkker vast..

Het viel mee.. Het was mooi beneden. Met kaarsjes en lekkere dingetjes.. En de stemmen waren van mijn klasgenootjes.. Ik had nooit gedacht dat die zouden komen. Dat was zo'n leuke verassing!! Verder kwamen er de nodige vriendjes en vriendinnetjes en ben ik echt e-norm verwend met kadoos enzo. Zupah...

Het was zo heerlijk dat het allemaal geregeld was.. Ik heb nog wel een paar nachten wakker gelegen: wat als ze nou iemand vergeten, wat als ik nou wegraak, wat moeten ze inkopen en hoe moet het met de boodschappen?
Maar ik had mijn 2 vriendjes dus duidelijk onderschat! Jongens, jullie zijn geweldig!!!!

Dankjewel voor deze prachtige verjaardag!!!