Wakker!

Help.. ik ben al wakker... (en gedouched en aangekleed)..
En nu? Nu ligt er een heeeele lange dag op mij te wachten..
Ik wilde eigenlijk bij mn oppasmamma langs... Ik mis dr heel erg. Maar ik durf telkens niet.. Echt alles is een excuus om niet te gaan..
Dus heb ik nu maar lekker een jogbroek en zachte trui aangedaan voor een tijdje chillen en bankhangen...
Pffff.. en de rest van de dag zie ik vanzelf wel dan.

Ohwjeej, vanaaf bbqen.. En ik zit in mijn niet teveel eten periode...
Nouja, heb er op zich wel zin in denk ik... En dan eet ik toch gewoon niet. Ga ik gewoon gezellig een boel drukte maken :)

Nou, chill ze!

Regen

Grrrrrrr.. Heb ik mn dag ZO goed gepland (klusje-leuk-klusje-leuk)
Heb je DIT weer... Ja, als mn leuk niet doorgaat doe ik mn klusjes ook niet!
Daar gaat weer een mooi geplande dag.... :(

doorbraak?!

Nou, over de kookkunst heen..
Daarna gelukkig therapie, kon ik het ff van me afzetten.. ff op andere dingen focussen..
T gaat wel steeds ietsje beter heb ik het idee.
Deze keer hebben we het (was mijn voorzichtige idee...) over vroeger gehad.
Ik heb geprobeerd te vertellen, van toen de kruipruimte.. Ik vond het heel eng, en onder het vertellen was het moeilijk, ik was daar gewoon weer... Heb ook niet veel verteld.. Maar heb het wel gedurfd...

En zij.. ze zat daar.. luisterde gewoon..Oordeelde niet.. Eng vond ik het, bang voor wat ze zou zeggen.. Dat ze me niet zou geloven.. Dat het 'stom' zou klinken, niet als iets heel ergs.. Dat ik een aansteller zou lijken...
Kvond het wel fijn dat ze niet heel erg kwaad ofzo werd, zoals de mamma's (als ik 'moet' vertellen hoe t komt dat ik er Zo uitzie), dat maakte het wat makkelijker.. Maar wat zou ze gedacht hebben...

Achteraf was ik wel bang.. Is dit het goede, heb ik het goede gedaan.. Maar ik moet haar vertrouwen.. Wil haar vertrouwen... Iemand kunnen vertrouwen..
Moet dat nu gewoon proberen denk ik..

PFfff.. kwil dr wel mee doorgaan denk ik... Misschien, als ik het uitspreek, dat ik het dan wat meer een plekje kan geven?
Ik kon nu in ieder geval huilen om het meisje dat daar zo bang zat, zo'n pijn had. Huilen om mij, om wat er gebeurd was... Ik denk dat dat voor het eerst was, dat ik haar (mijn) pijn zo duidelijk en bewust voelde, dat ik wist waar het vandaan kwam, en erover huilde en praatte...

Ja, ik ben er nog wel een beetje vna onder de indruk.. Heb ook wel het idee dat de er geen delen heel kwaad zijn.. Wel bang, wantrouwend... Bij ieder geluidje aan het raam schrik ik op, zeker wetend dat Zij het zijn, dat ze het weten, me nu komen straffen omdat ik zo ongehoorzaam geweest ben.. Ik weet wat de gevolgen zijn... Wat de gevolgen zouden moeten zijn. Dus daar wacht ik nog op...
Nu moet het bewijs komen dat Hun waarheid niet de waarheid is.. Dat ze niet alles altijd weten, dat ik niet gestraft wordt omdat ik praat, dat er mensen zijn die mij geloven..
En dan heel misschien, kan ik gaan aannemen dat zij dus niet altijd gelijk hebben.. En dat het dus misschien aan hen lag, niet aan mij.. Dat ik niet zo fout en stout en weet ik het wat nog meer ben...
Maar dat zal vast nog wel even duren...

BAAL!

K*T! Ik was zo goed bezig, alles van tevoren voorbereid, boodschappen gedaan.. en dan nu.. Nu ziet het er zo uit...

Ik zou koken, het is belangrijk voor me.. heel belangrijk.. Het moest lukken.. Het lukte ook zo.. Nu, nu voel ik me mislukt...
Mijn huisgenootje snapt het niet, 'beetje donker, maar heel goed eetbaar hoor'.
Maar daar gaat het niet om.. Ik heb dus weer bewezen dat ik het niet kan, dat wat ik doe gedoemd is om te mislukken...

Ik baal! Maar ik heb al helemaal geen zin om het over te doen...
Sjit... Kan wel janken...

bezig!

De rest van de week ben ik wel redelijk doorgekomen. Ik heb mezelf lekker druk gehouden. 2 boeken gelezen en veeel gepland, daardoor ging het.
Woensdag zelfs een flink moment van euforie, de eerste training na de vakantie. Altijd lekker :D

Nu komt de eerste schooldag toch echt snel dichterbij.. Zenuwen en zin.. zin en Zenuwen.. Alles giert, een groot deel van mij werkt tegen, dat merk ik, dat voel ik. Weigert te beseffen dat mijn laatste vrije dagen tussen mijn vingers door wegglippen, dat de verplichtingen er weer aankomen... Er Geen Rust meer zal zijn vanaf volgende week.. Dat is een naar idee, het benauwd me.

Ik ben nu zelfs al een beetje rusteloos.. Vandaar wsl dat ik mezelf zo druk bezig houd..

Ohw, joepie.. morgen therapie bedenk ik net... :S

kleine crisis

Wat een nacht.... Gisternacht rond half twaalf hield ik niet meer..
Ik Moest wat gaan doen... Kwam erachter dat ik mijn eerste kans op meetrainen ergens gemist had.. Dat ze alweer begonnen waren..
Dat was geloof ik de druppel..

Omdat ik Iets Moest ben ik gaan fietsen. Als een gek.. Ik weet niet precies meer waarheen, maar ik denk dat ik toch wel het olympisch record naderde met mijn snelheid... Gek natuurlijk, midden in de nacht rond gaan crossen, maar het hielp wel wat moet ik zeggen... Ik raakte iets van mn 'energie?' 'frustratie'? kwijt..

Nouja, je moet toch naar huis op gegeven moment.. Daar aangekomen stond ik ineens te trillen op mijn benen... Toen Tikker de deur opendeed stroomden de tranen al en viel ik eigenlijk in z'n armen...
Hij heeft me toen nog heel lief onder de doesj en op de bank gezet, maar dr was geen redden meer aan...
Ik heb zitten janken.. Niet gezond meer.. huilen en schreeuwen.. al mn frustraties kwamen een beetje los...
Ik heb het gevoel dat ik voor het eerst niet alleen gehuild heb ommijn gedachten, maar ze ook nog een beetje geuit heb...

Het was zooo machteloos.. Ik voel me naar, wil daar zo graag wat aan doen, probeer van alles, maar eigenlijk helpt dat niet, is het meer mezelf foppen.. Het gevoel blijft.. de pijn, het verdriet.. En ik kan er gewoon niets aan doen..
Ja, in therapie gaan.. maar wat helpt dat nou.. Niet veel.. de pijn blijft, het verdriet wordt alleen maar groter... :( Wat ik daar leer maakt me meer bewust van mezelf, mijn gedachtenpatronen.. Van vroeger. Leert me de dingen beter te begrijpen, wie wil dit nou begrijpen..
Ik wil gewoon eindelijk geen pijn meer.. Over klaar...
Daar wacht ik op, daar wacht ik al zo lang op. Het is ook altijd Later...
Later hoef je niet meer naar school, dan gaat het leven beginnen, Later ga ik het huis uit, dan wordt ik gelukkig. Later krijg ik een lieve vriend, dan wordt ik gelukkig... NOT

En nu.. Nu is het Later gaan we samenwonen, Later worden we samen gelukkig oud, later krijgen we kindjes...
Maar wat als ik dalijk 60 ben en het is nog niet later? Ik voel me nog steeds zo? Dan wil lik helemaal geen 60 worden...

Ik ben het gewoon zo moe.. De pijn, het verdriet, alle machteloze gevoelens die erbij horen.. Ik kan het gewoon niet meer.. En dan moet ik straks ook weer naar school, blijven werken.. Alsof er niets aan de hand is..
Want ja, 'ik voel me niet zo goed' is nog altijd geen geaccepteerd excuus om dat soort dingen niet te doen.. En als je naar de bank gaat met 'ik voelde me niet zo goed, ik kon niet werken' krijg je ook geen geld...
Nee, dan kan mijn peutje me wel mooi aanpraten dat het moeilijk is, en dat ik rustig moet doen, in mijn tempo, maar daar kan ik niets mee. Dat moet ze mij niet vertellen, maar de rest van de wereld!!!

En wat ik het meest wilde.. gisteravond, nu nog, is een mamma...
Iemand die me kon troosten, die het verdriet weg kon nemen, begreep en weg aait, tot ik in slaap val..
Ik weet dat ik twee lieve hulpmamma's heb.. dat ik daar heel gelukkig mee moet zijn echt, maar dat moet zo van mijn kant komen... 'je kan altijd langskomen hoor' brullen ze, maar ze bellen eigenlijk alleen als ze oppas nodig hebben. En als je zelf belt zijn ze wel heel lief, heel enthousiast, maar...
Ik weet niet. .ik zou zo graag echt eenmoeder hebben, die gewoon af en toe langskomt.. Die wil weten hoe het gaat.. Die me mist...
Die als je haar belt midden in de nacht (zoals gister) meteen komt... Die dat ook niet erg vind...

Ohw, wat wil ik graag een mamma.. Mamma.. ik mis je zo.......

Hoe zit het

pfff.. ik maak me af en toe wel bang over wat er vroeger nou nog meer gebeurd is hoor... Sommige dromen, gevoelens bij bepaalde dingen...

Ik was net zo'n beetje aan het vrijen met mijn vriendje.. Maar door iets werd ik ineens helemaal misselijk en paniekerig... Heel naar vind ik dat, omdat ik vrijen met mijn vriend wel degelijk fijnen leuk vind...
Ik wil dat dan ook gewoon kunnen doen.. ben bang hem te kwetsen door deze gevoelens te hebben..
Ik heb hem gezegd dat het niet doo rhem komt.. maar toch... Ik wil hem geen pijn doen.

En ik ben bang voor die gevoelens.. Wat hoort daarbij? ... ik dacht, weet zeker dat dat vroeger neit gebeurd is... Ik kan het me niet herrinneren...
Maar ja, is dat nou juist niet het idee achter DIS..
Dat maakt me bang..
En schuldig. Ik wil niet zo slecht over ze denken... Zo slecht zijn ze niet...
T was allemaal met goede bedoelingen.. Toch?

Stoeiangst

Op zich best een redelijk weekje gehad. Veel vrij, maar toch ook nog wel wat verplichtingen. Een verjaardag, een bezoekje aan ouders, schoonouders, therapie.
Kleine verplichtingen, maar ze vergen wel wat energie. Ben in ieder geval blij dat ik bijna alles wat ik wilde doen gedaan heb.

En de mamma's zijn lekker weer in het land! Gister lekker wezen oppassen en bijknuffelen bij oppasmamma. Heerlijk.. huisje boosje beestje en veel liefde.. Zo fijn om daar bij te zitten!
Op gegeven moment gingen ze stoeien, dat vond ik wel heel eng.. Ik weet dat ze van elkaar houden, dat ze elkaar niet echt pijn willen doen, maar de beelden zijn te bekend, nemen andere vormen aan en tranen zitten in mijn ogen...
Ik wil ze redden, dat er niemand pijn heeft, maar durf niet te bewegen, bang dat ze mij zullen zien.. Zich zullen herinneren dat ik er ook was... ik wil onzichtbaar worden...
Ik weet dat er geen gevaar voor me dreigt, maar toch ben i bang.. zo bang...

Achteraf, als ze lachend en hijgend bij elkaar kruipen, nog naplagend zien ze me... Begrijpen ineens.. blozen en stamelen verontschuldigingen..
En ik.. Ik schaam me... Dat ik me zo liet meeslepen, voor de tranen, die over mijn wangen rollen.. Dat ik me nou nooit eens gewoon kan gedragen en dta ik hun plezier verpest...

Dan.. wordt ik geknuffeld.. houd mamma me vast.... zo lief...
Mamma... ook een beetje mijn mamma...
En ze houd van me.

bleh

Het is een feit.. Een stom feit dat hoe meer er in mijn hoofd zit, hoe minder eruit komt! Ik snap er zelf ook helemaal niets meer van.

Mijn stemming wisselt sneller dan mijn ondergoed en van aanhalig sla ik zo om in vijandig... Weet niet goed meer waar ik het zoeken moet... Wat ik met mezelf aanmoet in zo''n periode.

Zou zo graag weten waar die gevoelens vandaan kwamen, alles kunnen verklaren, uitleggen en dan opschrijven...
Nu blijft het allemaal binnenin mij.. De gevoelens, de verwarring die dat veroorzaakt... Mijn gekke gedrag, dat ik dan niet kan beheersen.. Ik voel de ruzie, voel de strijd om wie er wat mag zeggen, voel alle emoties, maar kan ze niet goed thuisbrengen... Van razend naar pijn in een halve minuut zonder te weten waarom....
Ik kan het niet uitleggen, ik kan het zelf niet eens begrijpen... Hoe moet dat toch verder allemaal...

Ik mis mijn mamma's zo.. Zo'n boelberg!!

Open

De uitlaatklep in mijn hoofd lijkt eindelijk weer op open te staan... Via mijn mond en handjes kan ik wel weer redelijk spuien. vannacht ook warempel wat geslapen...

Ik houd mezelf voorlopig nog maar even bezig. En als ik niets te doen heb probeer ik te slapen. Zo kom ik sneller de dagen door met weinig tijd om teveel na te denken en te voelen.
Jammer dat ik zo weinig vrienden heb met wie ik dingen kan doen.. Niemand om te bellen... :( Of iig niemand die ik durf te bellen... Daar baal ik wel van, want in mn eentje dingen ondernemen zoals winkelen ofzo dat gaat nog wel, maar in mn eentje naar het strand.. Dat vind ik echt naar...

Toch ga ik het vandaag proberen! Bikkelen... We have a mission!

Weer een dagje verder

T gaat weer een beetje beter in mijn hoofd, ik kan het wat meer onder woorden brengen, beheersen.
Gister met peutje gehad over herbelevingen. Niet wat ik zie, meemaak, maar gewoon, wat je eraaan kan doen. Omdat ik soms tijden heb dat echt ALLES triggert.. Het licht, het donker. Als je me aanraakt, maar ook als ik alleen ben. Mijn naam, ieder liedje.. Alles heeft wel een betekenis, en hoe haal je de waarde daarvan weg...
Niet...
Ga nu hard nadenken over wat ik in een hypergevoelig voor triggers periode kan doen zodat dat sneller overgaat.. Eindeiljk een beetje aanpak... Niet de triggers ontwijken, maar proberen om te zorgen dat ik minder gevoelig ben voor die triggers... Per periode..
Het lucht me op.

Ik sta er sceptisch tegenover.. Als er een uitknopje voor gevoel zou zijn zou ik die toch al lang gevonen hebbn!!

Ach, het is weer iets om hoop op te vestigen..
En ik wil proberen om de herrinnering waar ik aan begonnen was af te maken.. erover te praten met iemand.. Het op die manier aanvaarden en een plekje geven... Ontlopen helpt toch niet...

memoriez

Vannacht niet echt veel geslapen... Het was donker (duuuh, snags is het donker!) en iedere keer als ik mijn ogen opendeed dan leekhet net of ik echt weer in die kruipruimte zat... Wil proberen om het toch te typen... wat ik zie in mijn hoofd... wat er gebeurd is.. Voel iets aan een hand.. Probeer ogen open te doen, te bewegen om het weg schudden.. het kriebelt. Ogen lijken niet open te willen, alles blijft zwart.. Zou ik blind zijn? Mijn hoofd doet erg zeer, net als de rest van mijn lijf.. Zouden ze me blind gemaakt hebben? Opeens, na een tijdje, besef ik dat mijn ogen wel degelijk open zijn. Het is gewoon pik zwart om me heen.. Waar benik? De grond waar ik op lig is hard, voelt vies... Er lopen beestjes... Jakkie, spinnen.. Dus dat zat er op mijn hand... Probeer overeind te komen, te gaan zitten, dat lukt, maar dan stoot ik mijn hoofd.. wat is dit? waar ben ik... Vlak boven mijn hoofd is een laag plafond... Paniek.. hebben ze me begraven? Het ruikt muf, aarde en stoffig... Een beetje vochtig ook... Ik schrik iedere keer als er weer een beestje over me heen loopt. pff... ff genoeg... Naja, t blijkt de kruipruimte te zijn, daar kom ik na een dag achter... Gekke geluiden, onzekerheid... Geen eten, niet naar de wc kunnen.. T blijft spoken... Voel weer de wanhoop, verdriet Deze 'herinnering' heb ik gister teruggevonden... Hij lijkt niet van mij. Als ik het probeer te herrinneren lijkt het een filmpje, van een ander dat ik kijk. Alleen door de herbeleving weet ik de gevoelens erbij, de gedachten die in mijn hoofd zaten. Ik wou dat die herbelevingen weg gingen.. dat ik weer alleen het filmpje had.. Beeld, zonder teveel geluid, en lekker zonder gevoel.....

Lannggg verhaal..

Pfff. vandaag samen weggeweest met de nieuwe tuut-tuut.. Ik zou rijden..
Dat vind ik leuk, maar ik voel me dan wel heel onzeker. Bang dat het allemaal niet goed genoeg is.
Mijn vriend is een echte lieverd, maar in de auto nogal schrikachtig. Hij heeft de neigin om zelf nogal 'mee te rijden', en dat trok ik echt heel slecht... Wilde eigenlijk huilend stoppen en niet meer verder rijden, maar ik kon niet meer huilen...

Heb geprobeerd het er met hem over te hebben. Dat ik door zijn reacties echt het gevoel krijg dat ik verrot rij en dat ik er niet meer in kan en mag rijden. Dat was absoluut niet zijn bedoeling. dat weet ik ook wel..
Maar hoe verander ik het nou.. Ik voel me gewoon zo onzeker... IN alles...

Pfff. Ben blij dat ik nu even vakantie heb.
Ik wil gewoon rust en niets doen. Maar voel me wel heel lui dat ik niet ga werken. Ik kan goed geld gebruiken en krijg dus ook regelmatig de opmerking 'dan ga je toch vakantiewerk doen'. Maar het idee van in een nieuwe omgeving komen, met nieuwe mensen moeten leren werken... Dan voel ik de paniek en schakel ik vrij direct om....

Ik had me zooo verheugd op deze zes weekjes vrij.. Nu vind ik eigeljk dat ik toch moet gaan werken en kan ik alleen maar denken: het is maar zes weken.. Dan mag ik weer naar school...
En dat terwijl ik mn school best ff zat was...
Het is gewoon echt oorlog in mn hoofd... Stemmen schreeuwen en roepen, mijn stemming wisselt sneller dan mn sokken en ik kan geen beslissing maken. Nog niet van wat ik op mn brood moet doen tot of ik dus vakantie werk moet gaan doen. Het verschilt per minuut. Ik hoor mezelf tegenstrijdige dingen zeggen. Beweren dat ik het niet doe, terwijl ik drie minuten later ergens anders zeer enthousiast aan het reageren ben op mogelijk werk om dan in de pauze weer te gaan huilen bij het idee...

Ik ben dit weekend ook gister en vandaag bij mijn ouders geweest. Om de tuut-tuut te laten zien en om wat kampeer spulletjes op tehalen...
Dat was moeilijk.
Niet omdat het naar was, nee, het was eigenlijk wel gezellig. Maar er kwam zo'n raar gesprek uit voort.. Over opvoeden, dat ze mij heel anders opgevoed hadden dan mijn zusje, maar dat dat bij zulke verschillende kinderen ook nodig is (Hint duidelijk, en bedankt...), dat ze om mijn zusje veel zorgen hadden enzo, dat ze dat met mij veeel minder hadden, dat ik veel meer verantwoordelijkheidsgevoel had (ja.. zo kan je het ook noemen... Ik noem datgewoon geen fouten willen of durven maken..). Maar ook dat ze ons opgevoed hadden zoals ze toen dachten dat goed was...

Ik zat daar maar, vrolijk mee te kleppen, te reageren, allemaal heel goed eigenlijk. Ik hoorde ze in me ook niet. Tot we naar huis gingen.. Toen kwam alles eigenlijk los. Toen hoorde en voelde ik de woede van de anderen, het verdriet.
Ineens werd ik zo bang, zo verdrietig.. Mijn vriend had bij dit gesprek gezeten.. Wat moest hij wel niet denken.. Het klonk zo lief allemaal wat mijn ouders zeiden, zo verantwoord enzo.. Hartstikke goed bedoeld...
En ik, ik had gewoon lekker mee zitten lullen, helemaal geen tegengas gegeven of raar gedaan.. Ik had ook gewoon neit eens die behoefte.. De gevoelens kwamen later pas, ik voelde daar niet. Alleen maar instemming.. ja, ze hadden het goed gedaan, ik had de opvoeding nodig gehad blablabla...

Af en toe heb ik dan echt het gevoel dat ik gek ben... Klopt het, de dingen in mijn hoofd.. de gevoelens, de beelden...
Nu, na zo'n gesprek lijkt het zo irreeel.. Lijkt het zo... ... zo... niet te kloppen... Ze leken leuk en verantwoord en helemaal de waarheid te vertellen..
Dan ga ik twijfelen.. Ik bedoel, als je gek genoeg bent om meerdere persoonlijkheden te ontwikkelen, waarom dan niet gek genoeg om idiote fantasieen als werkelijkheid aan te nemen. Ik ben soms zoo bang dat mijn hoofd gewoon weer een loopje met me neemt...

Stiekum weet ik ook wel dat het echt is.. allemaal.. maar ik ben er gewoon zo bang voor..

Ik ben over het algemeen bang nu.. Wat moet ik geloven, wat moet ik doen. Hoe kon ik zo meepraten, wat zal mijn vriend ervan denken.

Eerdaags willen mijn schoonouders mijn ouders ontmeoten... en dan.. Als er dan dit soort gesprekken ontstaan...
Het doet me pijn, zo serieus te horen dat ze 'het beste' gedaan hebben..

Liegen ze nu zo goed, of geloven ze er echt in? Weten ze wel wat ze gedaan hebben? Soms ga ik aan al die dingen twijfelen...
Of zou het echt allemaal nodig geweest zijn...
Soms denk ik: het was makkelijker toen ik nog thuiswoonde.. Toen wist ik tenminste wat de werkelijkheid was... Toen was het gewoon 'normaal'. Maar nu... wat moet ik nu...

Wat een verhaal he.. .
Maar ik ben wel heel blij dat het er even uit is...

Dis onbenullig

Op de site waar ik regelmatig prik was een topic over MPS, DIS dus. Ik las, reageerde en las met verbazing de reacties.. Nee, ze vonden zichzelf nooit terug op vreemde plekken, nee, ze hadden maar af en toe hun schild nodig...

Op mijn vraag hoe zijn te weten gekomen waren dat ze dis hadden: dat is bij mij bewezen zei er een... vaag... betekent dat dat er een diagnose gesteld is? of een zelfdiagnose..

Ik weet neit waarom ik het me zo aantrek, maar ik voel me gekwetst in mijn bestaan.. Alsof DIS, in de vorm die ik het heb ontkent wordt, neit bestaat. Ik voel me een aansteller, zoals zij allemaal zo nuchter erop reageren...
Waarom ervaren zij het zo heel anders dan ik? Hoe zit dat?
Alles in mij roept en schreeuwt.. Ik ben boos, wil nooit meer naar die site, en kan toch niet anders dan om de vijf minuten gaan kijken...
Of er al iemand gereageerd heeft.. Of iemand het met me eens is...

Wat is Dis, hoe weet je of je het hebt... En is het dan zo verschillend.. Waarom kan ik er dan niet zo mee omgaan. Of stel ik me zo aan? Of is er een truukje voor...

Mijn delen vechten, maken ruzie, laten zich horen en zien... Waarom lees ik dat bji de anderen neit terug... Hebben zij al zulke intensiefe therapie gehad... Mij is verteld dat Dis niet snel te genezen is. Eigenlijk helemaal niet te genezen is... Zij lijken redeljik beter. Hoe doen ze dat?
Ik wil dat ook.

Jaloers ben ik, maar vooral gekwetst. Het doet pijn, en ik weet niet waarom.. Pijn omdat afwijking zo onbenullig lijkt ineens, en ik zo'n aansteller. Gekwetst omdat ik schijnbaar een van de weinige ben die het allemaal niet in de hand kan houden.

Toch heb ik soms het idee dat ze het hebben over flashbacks en dissociatie. Iets heel anders. Iets losstaands waar ik ook wel last van heb, maar wat me veel minder dwars zit. Tuurlijk zijn die ook lastig, maar zij vormen niet de chaos in mijn bestaan, de onzekerheid over wat je gedaan hebt en nog zal gaan doen...
Het eeuwig je eruit praten omdat je echt geen flauw idee hebt waar de ander het over heeft. Simpelweg omdat je het je niet meer kan herrinneren...

Het maakt me moedeloos... En verdrietig... ZIt ik zo fout? Ik dacht dat ik eindelijk wist wat er mis met me was.. Ik dacht dat ik eht ook geaccepteerd had, eindelijk.. Maar nu.. Nu weet ik het niet meer....

schoolonrust

Denk je dat je alles gehad hebt, dat je alles wel zo'n beetje meegemaakt hebt, blijkt dat de verassingen nog lang niet over zijn..

Er komt vandaag een klasgenootje op school, we zitten met een groepje. Ze ziet er beroerd uit, dus ik vraag of het wel goed gaat. Komt er spontaan een verhaal uit dat ze gisteren van haar tante gehoord heeft dat die jarenlang misbruikt is door Opa, en dat die zei dat klasgenootje zelf ook last gehad schijnt te hebben van opa. Meisje zelf weet er niets meer van, maar is wel compleet in de war. Logisch...

Aan de ene kant raakte ik overstuur van dit verhaal. Ik wilde het niet horen, kon dit soort verhalen niet hebben op school, in mijn 'andere' wereld waar dit soort dingen niet thuishoren. De emoties die erbij horen mochten er hier niet zijn.
Aan de andere kant leefde ik met haar mee. Ik wilde haar helpen, heb nog een tijdje met haar gepraat enzo, vond t zo rot voor dr
Maar ik was ook jaloers, dat zij het zomaar in de groep gooide, dat dat kon.. Nouja, dat ze het gewoon deed.

Ik haatte haar. Stom kind met dr aanstellerij. Zij wel, en ze heeft het alleen maar gehoord.

*schaam*.. goed dit schoot dus uit mijn vingers.. ik ben het er niet mee eens... maar ergens in mij wel. Blehh...

Ik heb haar net iig een meeltje gestuurd, dat ik t rot voor dr vond, dat ik hoop dat ze bij iemand terecht kan, en gewoon even laten weten dat ze niet alleen is.
Weet niet of ze daar behoefte aan heeft, twijfelde er ook heel erg over. Mocht t niet doen, toen ik de eerste twee pogingen doorlas stonden er ook allemaal hatelijkheden tussendoor.. Dat wilde ik helemaal niet!
Uiteindelijk toch gelukt.. Gewoon, omdat zelfs als ze geen behoefte heeft aan contact of hulp ofzo het misschien toch fijn is om te weten dat mensen met je meeleven.. ofzo..

Ik weet het ook niet hoor. Zou mijn hoofd het hier misschien over eens kunnen worde! grrr

Nog 4 dagen...

Nou, de dag zit erop.. Eindelijk thuis. Ben er nog best redelijk doorgekomen. Ik had met mezelf afgesproken dat ik het laatste vak mocht spijbelen, maar ik ben toch gegaan.. Merk dat ik nu wel heel moe ben, maar blij dat ik het toch gedaan heb. Het ging ook nog best aardig, ik kon er redelijk bij blijven..
Kijk, en daar doe ik het voor... Om er aan het eind van de dag achter te komen dat ik me er nog niet eens zo heel gek doorheen geslagen heb. Dat, al voel ik me niet normaal, ik nog best normaal kan doen af en toe...
Dit geeft me wel weer een beetje moed voor de rest van de week moet ik zeggen.. Nog 4 dagen heel hard werken, en dan is het wiekend...
pfff.. zo klinkt het toch wel weer heel ver weg hoor...

OP

Het laatste stukje school, en Nina is aan het instortten...
Ik heb een ernstige vorm van ik-kan-niet-meer-en-ik-wil-niet-meer te pakken... Het liefst zou ik nu met alles stoppen. Stoppen met school, met sociaal zijn, niets meer doen, alles afzeggen wat gepland staat. Als ik maar niets meer moet. Niets meer hoef te doen... Laat me gewoon zijn... Laat alles voorbij zijn en over zijn.
Maar laat mij er asjeblieft buiten...

Alles lijkt zo ingewikkeld, zo veel. Op school, de laatste opdrachten, afsluiten. Thuis, de studie van mijn liefde gaat niet over rozen, mn vriendinnetje heeft verdriet... Niets lijkt vanzelf te gaan. Ik erger me aan mijn derde huisgenootje maar wil en durf er niets van tezeggen.. Heb het gevoel dat dat wel moet. Heb het gevoel dat ik zoveel moet. Praten over die irritaties, de problemen oplossen, op school alles bijhouden, goed zijn, vrolijk zijn, Tikker steunen en helpen, praten met vriendinnetje lief. Mensen melen, prikjes lezen, me sociaal blijven gedragen.
Werken, naar mn ouders, naar zijn ouders, en ondertussen vooral sociaal en normaal blijven gedragen... Therapie... En nog van alles...

En het enige wat ik kan denken is neeeeeeee... er komt niets meer uit.. mijn lijf doet het niet meer. Hoe ik ook probeer te denken dat ik me niet aan moet stellen, me eroverheen moet zetten... Ik wil alleen maar liggen.... zelfs dat wil ik eigenlijk niet... ik wil gewoon niets.. maar als ik lig dan lijkt de tijd te verdwijnen, drijven de uren aan me voorbij als een wolk in de lucht. Licht, vanzelf.
De makkelijkste manier om te blijven leven.. Het is zo leven, of neit leven...
Maar dat kan nu eenmaal niet..
Doorgaan, altijd maar doorgaan...

Maar wat als het echt niet meer gaat op gegeven moment?

Pffff. het is over... Heb net mijn presentatie over eetstoornissen gehad. Zeer zeer goed vond de begeleider. Helemaal compleet. Jippie...
Dat streelde mn ego wel ff!!!
T ging ook best wel lekker. Ik was best zenuwachtig, onderweg naar school vond ik mezelf een paar keer op de hele verkeerde weg terug, maar ik kon er redelijk bij blijven. Eigenlijk was ik tijdens het presenteren gevoelloos. Kon gewoon lekker praten, duidelijk uitleggen.

De presentatie daarna was over geweld.. Pfff. dat was wel ff lastig hoor.. Heb mijn handjes een beetje stukgekrabt, maar kon aan het einde wel mijn mening geven over wat te doen met deliquenten die hun straf hebben uitgezeten...

Had vantevoren toch maar even met de begeleidster gepraat. Gezegd dat ik niet wist hoe ik zou reageren, dat ik van de meeste onderwerpen teveel afwist, dat het triggerde...
Ze vond het fijn dat ik het zei, of zij nog wat kon doen, en dat ik zelf maar moest doen wat goed was. Weglopen is ook geen probleem, iemand meebrengen ook niet... Das wel super...

Nu zit ik hier achter de computer uit te hijgen en bij te komen. Ff tot mezelf komen. En ondertussen vreet ik een zak drop leeg (hoezo eetgestoord gedrag ;))

Straks nog weer lessen, tot half 5. pfff. kzou het liefst nu weer naar huis gaan, me verstoppen in het bed. Ff bijkomen....

overpeinzingen...

ff moeilijke overpeinzingen.. onbewerkt...


had vandaag ook therapie, we hadden het erover.
dat ik voor mezelf moetst gaan besluiten wat ik wilde: het laten gebeuren, of het neit laten gebeuren
kijk, ik WIL het niet..
maar ik wordt nu gek..
gewoon, de onzekerheid...
en ik voel me heel schuldig.
Dus uit schuldgevoel en uit het-kan-maar-beter-over-zijn en gewoon uit angst ben ik al twee keer bijna naar mn ouders gegaan. alleen.
jah
maar vandaag afgesproken dat ik t niet in stand wil houden
nu naar ze toe gaan is op korte termijn ff de makkelijkste oplossing.. T is ff een dagje tanden op elkaar, en dan weer over.
Nu uit blijven kijken, zorgen dat het niet meer gebeurt, is veel moeilijker, ook enger nu, idd omdat het zo onzeker is
maar op lange termijn...
ach, ik weet het ook niet
ik zweef ertussen in

ik heb ook altijd tegen mn therapeut gezegd dat het wel goed was zo
dat het niet erg meer was, dat het niet uitmaakte, nu zo af en toe nog eens
maar
ik wil het gewoon niet meer
niet weer de hel
de onzekerheid wat er zal gaan gebeuren in zo'n dag
ik kan het gewoon niet meer
Stom
want aan de andere kant denk ik :
ach, laat ik maa rgaan, dan ben ik er vanaf. Wat kunnen ze nou doen
maar toch
ik wil het gweoon niet meer
nooit meer
en daar moet ik zelf het beginnetje voor zetten
ik ben geen hulpeloos kind meer
ik ben nu een volwassen vrowu
nog steeds kind van mijn ouders, dus nog steeds in die moeilijke situatie
en ik kan mijn ouders niet veranderen
maar wel mezelf, en te beginnen met de keuzes die ik maak
om mezelf te beschermen
pfoei
das een ehel verhaal
moeilijk oko
heel tegenstrijdig nog
maar ik wil het proberern
ik wil vriendje ook geen verdriet doen
nee, ik ben het er ook wel mee eens
een deel van mij
maar soms vergeet ik het zeg maar
ik wil het echt niet meer

nooit meer
echtniet
dat kan ik in volle overtuiging zeggen
weetje, als ik van t weekend alleen gegaan was, was ik er nu wel vanaf geweest, zekerder geweest, en zal ik heus niet doodgegaan zijn
maar toch
ik zou wsl weer schichtiger geworden zijn
weer geheimen moeten houden
weer iets hebben om over te nachtmerrieen
en mn eigenwaarde (ik verdien dit) zou weer een deuk opgelopen hebben
nu voel ik dat ook wel, maar het wordt er ff niet ingemept
pfff..
moeilijk om dit zo te verantwoorden zo
maar wel goed
meestal praat de andere kant van mij hardop

Verwarring ten top

Eigenlijk viel het allemaal heel erg mee. Moeilijk om te vertellen, maar ze reageerden super.. Normaal zeg maar... Geen flikkering te bekennen. Zoals mijn wensouders zouden reageren...
Heb daarna nog wel 2 nachten met mn kamerdeur op slot geslapen (nouja, geslapen....) en blijf nu een week in den haag.. De reactie mag wel super geweest zijn, maar mn angst was gewoon niet weg... Nu nog niet echt.

Vriendjelief was erbij toen ik het aan ze vertelde en hij heeft ook de volgende dag de verzekeringspapieren langsgebracht. Dus ik weet nog niet hoe ze er nu echt over denken.. Ben nog wel een beetje bang wat ze er van vinden nu ze er een tijdje over nagedacht hebben... Het kan toch niet zomaar ineens allemaal veranderd zijn?

Verwarrend allemaal... Maar goed, ik ben ze heel erg dankbaar en voel me heel schuldig dat ik dan juist hun auto gekapoedewietsiet heb.. T bewijst eigenlijk alles wat ze altijd gezegd hebben. Dat zij te goed zijn voor mij en dat ik het zelf iedere keer verknoei... Alleen.. waar blijft de straf?...

Soms lijkt het nu allemaal te mooi om waar te zijn... Ik durf gewoon niet te geloven dat dit is hoe het nu voortaan gaat... Ik wacht af.. Tot de addertjes onder het gras vandaan komen... die beesten hebben een schutkleur, je ziet ze nooit aankomen. Maar ze zijn er wel degelijk...
Nu ook? Ik weet het neit...
Ik vind het lastig allemaal, onduidelijk.... Ik had liever gehad dat er vrijdag meteen 'iets' gebeurd was... Dan was dat meteen duidelijk geweest... Nu, nu is het afwachten en in onzekerheid zitten. Wel of niet, niet of wel. Veilig of niet, wat kan je wel, wat moet je laten....

Wordt het leven dan OOIT nog makkelijk????