whatever

Ik schrijf weinig, niets lijkt belangrijk genoeg, en het lijken allemaal herhalingen van elkaar.. Aanstellerige stukjes, aandachttrekkers...

Afgelopen dagen druk geweest, niet gevoeld, veel gedaan. Bijna alles is ondertussen verhuisd, dat is erg fijn!

Vanochtend werken, maar het idee alleen al maakte me aan het huilen.. Wilde niet afbellen, maar deel van mij weigerde te gaan.. Supersuicidaal, en het maakte me niet eens uit...
Vriend heeft afgebeld omdat ie het niet verantwoord vond..

Het continue gedram over doodgaan in mijn hoofd begint aardig te werken.. Ja, ik denk dat hij op sommige punten wel gelijk heeft. en ach, wat maakt het ook uit...
Toch zal ik het zelf nooit doen..

Ik zie het nut er gewoon niet meer van.. Het doorgaan, vrolijk doen.. Het voor iedereen volhouden dat het zo goed gaat, dat je hard bezig bent en dat je ervan geniet.
Nou ik geniet er niet van..
Ik haat het dat we altijd wat te doen hebben. Alles gaat voor, behalve ik.. Werken moet, werk kan je niet afzeggen, Oma willen we graag heen, maar kan je ook niet maken om dat af te zeggen.. Schoolwerk moet ook gedaan worden.. Je kan je groepsgenoten niet teleurstellen.. Bovendien: hoe moet dat uitgelegd worden...
Verhuizen moet ook.. Kan vriendje niet alles zelf laten doen.. Ik wil toch ook graag dat hij hier komt wonen...

En ik? Wat wil ik? Dat boeit ze niet, dat maakt niemand uit..
Ik wil niet meer al dat ggewerk, al dat gedoe. Waar doen we het voor? Zodat ze ons aardig vinden? Zodat we een diploma halen en dalijk nog meer kunnen gaan werken.
Niet omdat het dan allemaal rustiger en fijner wordt.. Nee, dat heb ik nu wel gemekrt..
Het wordt gwoon niet rustiger en fijner.
Nu niet, Nooit neit..
Dus waarom dan doorgaan en blijven werken voor iets wat toch niets uitmaakt...
Nee, wat mij part kan het allemaal gestolen worden. Ze zoeken het maar uit.

foutje bedankt...

Wat een dagje..
Begon zo goed, lekker in huis aan het klussen en opruimen, toen naar therapie..
Voorzichtigjes gemeld dat het 'niet goed' ging, waarop ze meteen reageerde.. Meestal zeg ik dat nl niet..
Diep op in gegaan, maar ik wist gewoon niet goed waar het gevoel vandaan kwam, waar de drang om mezelf wat aan te doen vandaan kwam...

Uiteindelijk probeerde ze met de andere delen in gesprek te komen..
Een van de delen durfde op gegeven moment eindelijk te zeggen dat zij ons beschadigd had.. Niet omdat ze me kwaad wilde doen, ze was gewoon wanhopig, besefte schijnbaar niet dat als zij zichzelf pijn deed wij daar allemaal last van hebben...
Maar ze was erg bang... machteloos voor een ander deel..

Na een tijdje kwam de aap uit de mouw.. Mijn is alles zat.. Hij ziet er gewoon geen uitweg meer in, het maakt hem allemaal niets meer uit. Leven, okee, maar dan niets meer doen, dood, nog beter, eindelijk rust.. Hij wil niet meer zo..
Eenmaal aan de praat schrok ik van hoe hij het meende.. Van hoe hij zich voelde.... Zo anders dan ik.. Zo hopeloos...

Ik ken het wel, bij tijd en wijlen vind ik de boel ook niet de moeite waard, maar snap nu dus een beetje waar het vandaan komt...
Peutje was heel lief, maar vooral heel bezorgd.. Wilde proberen afspraken te maken.. maar hij wilde niet meer, had het opgegeven.. Hij was ronduit grof, tegen het brutale aan.. En ze bleef maar lief..
Nouja, uiteindelijk heeft ie toegestemd met een afspraak, omdat we anders niet wegmochten, maar ik ben bang dattie gelogen heeft...

Ik weet het niet zo goed meer nu.. Mijn huisgenootje en een vriendin kwamen me ophalen.. .Achterin de auto heb ik eerst even zitten snikken toen bij haar. Een kleintje was ook gewoon erg bang en overstuur. Daarna heb ik het aan de kant gezet en wilde er niet meer aan denken.
Hartstikke leuke avond gehad... Maar t bleef wel een beetje spoken..
Wat als ik de controle verlies? Wat als ie het echt doet...

Wat ben ik in staat mezelf aan te doen..

Begrijp me goed, ik wil dit niet.. Ik ben vast besloten te stoppen met am, wil gelukkig worden, deze samenwoonactie meemaken, gaan genieten... Ik wil mn school afmaken, trouwen, kindjes krijgen... Hard werken en normaal worden..

Maar ik merk gewoon dattie er niet meer in gelooft.. Dat hij het gehad heeft, het niet meer aan kan...

Heb nu de afspraak dat ik mijn peutje 'moet' bellen als het weer heel erg niet goed gaat.. Omdat ik dr nooit bel, omdat ik het eigenlijk nooit erg genoeg vind...
Pff.. Tsja, en wanneer doe ik dat..
Nu ben ik bang voor de nacht.. bang om de controle kwijt te raken... Maar net voelde ik me goed, zat ik vrolijk spelletjes te doen met de meiden..

Mn vriendje is nu weer thuis, huisgenootje is terug naar de kliniek... En ik.. ik weet het niet.. Moet ik me nu rot voelen? Ik maak me een beetje zorgen, maar er is wel wat rust in mn hoofd nu...

Nouja, we zien het wel...

alweer spijbel....

De doelen van gisteren zijn gehaald. Nouja, vind ik.. (over dat eten valt misschien te twistten ;))

Vandaag een nieuwe dag. Ik hoefde eigenlijk alleen naar mn stageschooltje om een volleybal toernooitje te fluiten. Hartstikke leuk, ik had er ook best wel zin in.. Maar freakte uit.... Het idee om te moeten gaan vond ik ineens al heel naar, en toen werd het onderweg moeten tanken een on-over-komelijk probleem... Temeer mijn pinpas momenteel even geblokkeerd is (nieuwe pas aangevraagd) en ik niet met Tikkertjes pas wilde, maar ook niet met contant geld, ik wilde dus eigenlijk helemaal niets...

Afgebeld.. Moeilijk en dooooodeng.. Klasgenootjes reageerde best lief maar ik vond het zo naar om ze Weer te laten zitten... Weer ergens niet heen te gaan.. Is al de derde keer deze maand dat ik iets met school afzeg... Voel me ontzettend schuldig, maar was wel heel erg opgelucht...

Spontaan met een zak chocopepernoten (ZONDIG!!!) op de bank gekropen. Deken tot aan mn kin, Tikkertje naast me en gedachtenloos video kijken... Wegkruipen... Helemaal wegkruipen. Ik wilde huilen, maar het ging niet..
Even veilig, in mijn holletje, naast Tikker... Toen de film afgelopen was moest Tikker werken (ja, een van ons twee moet toch wat doen ;))...
Zag ik wel een beetje tegenop, maar uiteindelijk goed vermaak gevonden!

Heb me zo'n twee uur bezig gehouden met zingen en inzingen... :S Ik wilde nu zelf wel eens horen hoe dat kattegekrijs van mij klonk...
Goed, niet zo mooi dus.. Maar ik vond het wel koel om te doen...
Voel me ook een stukje beter.. Net of je wat loszingt op gegeven moment..

Nouja goed... Zometeen gaan we ff verf kopen wsl. :S
Nog schuldiger... Ik zou op school moeten zijn.......

Vandaag...

Een dagje verder.. Natuurlijk peutje niet gebeld.. Waarom zou ik ook.. Ik bedoel, zij kan er ook niets mee dat ik me naar voel... Waarom dan bellen.. ik zou ook niet weten wat ik moest zeggen..

T ging op zich wel vandaag, ik was wat minder paniekerig... Minder leuk alleen dat ik tegen een uur of 12 wakker gemaakt werd door Tikker, terwijl het laatste wat ik me kon herrinneren was dat ik om 10 uur opgestaan was om te gaan doesjen..

In de tussentijd is het me schijnbaar gelukt om te gaan doesjen, tv te kijken, en.. mn armpje naar de grootjes te helpen..
Wat ik er precies mee gedaan heb.. geen idee... maar er zitten rederlijk grote plekken zonder velletje op.. *auchie*
Toch voelt het goed... die pijn... Ik zal het wel verdiend hebben...

Morgen lekker nog een dagje vrij.
Goede voornemens:

• iets aan school doen
• bij pleegmamma langsgaan
• afwassen
• genoeg eten zodat ik energie heb om te trainen.. :S

Kijken wat ervan komt....

Hoe het echt gaat.....

Ik vind dit behoorlijk moeilijk om te schrijven..
Ik wil eigenlijk niet dat anderen het weten, en ik wil het zelf ook niet weten...

Eigenlijk gaat het neit zo goed laatste tijd... Alleen ik besloot dat het wel goed ging... Logisch, veel vrije tijd, lieve vriend die wil samenwonen, veel gezelligheid om me heen..
Maar ik voelde me wel rot... Voel me rot.. Nouja, rot..
Ik kan het niet omschrijven... Dat lustelozen, huilen om niets, om alles.. Vroeger en nu door elkaar...

Waarom ik het dan nu opbiecht... Tsja.... Vannacht schrok ik toch ook wel een beetje van mijn eigen gedachtes.. Die waren ronduit behoorlijk suicidaal...
Ik heb van alles bedacht om mezelf helemaal kapot te maken... Heb ook gekrabd, op mn tong en wangen gebeten, mn handen stuk getrokken...

Ik wilde snijden, mn hele lichaam openschuren.. Ik wilde heel langzaam al dat bloed weg zien lopen.. weg voelen lopen. De rust voelen... Rust houden..

Leven beangstigd me zo enorm momenteel... Alles wat moet, al die verplichtingen... Ik weet dat niets moet, maar het lijkt zo.. Iedere dag lijkt weer zo ontzettend veel hindernissen te hebben.. Onoverkomelijk lang.. Ik leef naar de vrije dagen toe, maar zelfs dan ben ik niet happie meer...

Ik lummel wat rond, ben bekaf van niets, slaap en voel me naar.... En ik HAAT DAT. Ik heb helemaal geen reden om me naar te voelen. Alles gaat goed, alles loopt eindelijk eens een keer goed!!!
Maar ik weet niet hoe ik mezelf in de hand moet houden, hoe ik deze gedachten kan beheersen....

Deze week heb ik helaas-pindakaas geen therapie.. (misschien morgen toch maar even bellen?!) Laatste tijd denk ik veel na over opname.. Of klinische behandeling ofzo... Rust in mijn hoofd, of in ieder geval niet ook nog de drukte vna school en werken erbij.. Begrip, van mensen die het snappen, niet het onbegrip van hard werken en het nog niet kunnen...

Ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud.. Ik durf ook ff niet goed alleen te zijn..
Zie op tegen deze lange nacht met nog meer ideeen...

Nouja.. ... :$:$:$

dat was het dus wel een beetje...

fusie!

Tikker en ik gaan samenwonen!!!
Hij trekt in mijn stulpie erbij in, dus voor mij nog best wel veilig, er veranderd niet zo heel veel.. Ben ik stiekum ook wel blij om.
Dus zijn we nu druk bezig met opruimen, weggooien en ruimte maken...

Wauwie.. ik had dit dus echt nooit gedacht he.. Maar het voelt zo goed.. zo vertrouwd.. Eigenlijk alsof er niet zoveel veranderd, we waren al zoveel bij elkaar..

Sera vind het ook erg leuk, we gaan het huis nu dus met zijn drieen delen, en zij en Tikker schieten erg goed op samen (zwak uitgedrukt.. ze missen me he-le-maal niet als ik aan het werk ben!!)

Maar pff... Ik.. samenwonen... Vast.. Iemand die zoveel van me houd dattie met me in een huisje wil.. Samen een huisje wil...
Iemand die ik zo vertrouw, waar ikzoveel van houd...
Dat dit kan... Dat ik dit kan, en hij...
Zo dapper van m.... Van ons...

Maar stiekum wel ff een beetje engig.. zeker tot het allemaal gebeurd is.. Wat een hoop geregel erbij...

schoolonrus

Zo post ik drie keer per dag, zo nooit...
T was ook rotzooitje afgelopen dagen... Hoeveel ik ook vrij heb, toch blijft school in mn achterhoofd.. het lijkt gewoon teveel, hoe weinig het ook is..
Gister zag ik het licht even niet meer. Ziek, zwak, misselijk, ongesteld en een zere rug.. Dus maar thuisgebleven.
Ik haatte mezelf omdat ik zo zwak was, maar een stem vond het wel goed... dapper..

Uiteindelijk was het wsl wel goed, veel gerust, veel geslapen, ook wat aan school en het huishouden gedaan.

Vandaag weer naar school geweest.. Ik ben bang.. dat ik het allemaal niet ga halen.. Dat ik het niet aankan.
Dit blok paniek ik al.. en dit is het eerste blok van het jaar... Met veel vrij.
Volgend blok wordt het veeeel drukker... En dan moet ik nog van alles in gaan halen..
Vandaag in ieder geval een en ander uitgezocht, er kunnen gelukkig nog wat dingen uitgesteld worden.. Pfff... T zal ook wel lukken...
T wordt alleen een hoop gestress...
Ik wilde dat ik niet altijd overal zo tegenop zag...

Wanneer ga ik het glas halfvol zien?! Ik probeer het wel hoor..

Peutenpraat

Hier nog even het beloofde updatetje over mijn therapie van vorige keer.. wat me zo aangegrepen had zegmaar... Wel heel eng om dit te plaatsen hoor... :S

We zouden proberen om via mijn peutje mn delen met elkaar in gesprek te laten komen.. Nou, dat is gelukt...
Er ontstonden levige gesprekken via mijn mond.... Dat was voor mij toch wel even schrikken... Ik hoor ze wel vaak in mijn hoofd, maar kan dan niet precies onderscheiden wie of wat... Soms is het alleen geschreeuw, of een bepaalde stem die ik wel duidelijk kan horen, of ik weet niet wat bij wie hoort...
Nu, toen.. ik weet niet.. het was, ik hoorde ze gewoon praten, hardop..Kon ze beter begrijpen nu.. Er zijn een heleboel dingen nu wat duidelijker geworden. Maar ik was wel ronduit in shock..
Ik bedoel, ik WIst het wel, maar dit.. Wat ik helemaal heel eng vond was dat mijn peutje ze kon zien zei ze...Daar schrok ik echt van... Pfff. ik weet ook nog niet zo goed wat ik ervan moet vinden hoor....
T is net alsof je denkt dat je kiespijn hebt, en dat iemand dan verteld dat je een heel dik opgezwollen gezicht hebt.. Denk je, ja vast, houd ie je een spiegel voor....
Nouja, ik heb nu dus 5 delen gezien. Of gehoord, hoe je het noemen wil. Ik kan ze nu ook beter onderscheiden in mn hoofd..

Pientje, babie-achtig, klein, kan nog niet praten. Heeft veel verdriet over vroeger, maar kan het niet verwoorden.
Nina, kleuter, 4/5/6 jaar ofzo. (je weet niet wanneer ze er nou echt eerlijk over is en wanneer niet...) meestal heel vrolijk en lief. Dol op knuffelbeesten en snoep. Is degene die vaak voor Pien praat, die haar begrijpt. Ze zijn veel samen. Ze is ook gek op mijn vriend. Is de enige die naar buiten komt en dr eigen naam gebruikt in het dagelijks leven.

Anouk, of wel Nouk 16 ofzo..
Lekker eigenzinnig, probeert dingen op haar eigen manier op te lossen. Heeft 'het' niet meegemaakt, wel gezien, en vooral ook de gevolgen gezien. Ziet zich als 'vriendin' van mij. Soms extreem, eetstoornis, straft zichzelf of anderen (automutileert). Probeert alles voor de rest te regelen, probeert (op haar manier) de kleintjes ook veel te helpen.
Valt niet erg op als ze buiten is. Hoogstens omdat ze zo druk is.

Mara, jong volwassen, rustig, verstandig. Zij is degene die goed kanleren, ze is bescheiden, en houd niet van mijn en Nouk's wat opvallendere stijl, ze voelt zich dan bekenen. Ze kan dingen relativeren en houd ook veel van de kleintjes, maar laat zich soms wat onder de voet lopen door Nouk of Mijn. Valt niet echt op, hoogstens omdat ze zo stil, verlegen en soms serieus is.

Mijn. Boos, heeft pijn, verdriet.. Heeft gevoelens en herrinneringen van vroeger. Is heel kwaad op ouders, maar tegelijkertijd is hun waarheid, De waarheid. Dus ik ben slecht... Heeft weinig geduld met de kleintjes en kan goed hard tegen hard gaan met Nouk...
Valt niet heel erg op buiten, is wat stiller, grof in de mond en kan ruzie maken. Is degene die boosheid goed voelt en ook uit.

Pfff. verhaal he... Ik denk ik zal het eens opschrijven.. T lucht wel een beetje op...

giebel en schaapje

soms heb je van die nachten.. Je gaat in bed liggen en je bent Wakker...
Gisteravond was zo'n nacht. Gelukkig had ik mijn Schaapje ook in bed. En die was heeeeeel erg wakker en onderzoekend :) Sja, ik kan er natuurlijk niets aan doen als mijn knuffelbeest niet wil slapen...
Uiteindelijk hebben we (vrienlief en ik) geloof ik een half uur de lachstuipen gehad..
Wat heerlijk.. Ik wist niet dat je als je eenmaal 20 bent nog steeds snachts de slappe lach kan hebben. Gewoon puur om het feit dat je naast elkaar in bed ligt en moet lachen :)

Ik vond het errug leuk. Vriendjelief ietsje minder, maar ja, die moest dan ook werken..
Maar nou moet ik wel zeggen dat als je lachend 'i-hi-hik wihihihihil sla-ha-ha-haha-pen' hikt het niet erg overtuigend overkomt.....

wel weet beter

Okeej.. overleefd...
Ben naar buiten gegaan, heb hulpmamma 1 gebeld... Die zat op school, maar dook speciaal voor mij even de wc in.. Dat was fijn, zeker omdat ik haar heel lang niet gesproken had, en ze zoveel lief uitstraalt, zelfs door de foon..
Zij bracht uiteindelijk in dat ik naar huis zou gaan... En aangezien de tranen bleven stromen leek me dat het beste.. Dus gedaan.
Toen pleegmamma gebeld om te kijken of ik daar terecht kon smiddags. Helaas pindakaas was die weg, maar we hebben wel een half uur aan de foon gehangen (lang leve de mobieltjes). Tranen liepen over mn wangen, terwijl zij zich lekker boos maakte om school die dit soort vakken verplichtte.
Als een echte moeder stond ze op het punt kwaad de school te bellen en wilde ze dat ik een afspraak zou maken om op school verhaal te gaan doen. En dan wilde ze ook mee! Want ze was het er allemaal ab-so-luut niet mee eens met wat ik allemaal moest en niet mocht..
Zo lief....

Toen ik thuiskwam had mijn vriendje speciaal voor mij ergens een puddingbroodje voor me opgedoken... Daarna ben ik meteen in mn bed gedoken en werd ik om 4 uur (!!!) pas weer wakker door de telefoon..

Duurde even voor ik toen weer bijgekomen was, maar het ergste was over... De rest van mijn dag heb ik heeeeeel schuldbewust aan die ene opdracht gezeten. En ja, hij is helemaal Af.
*trots*

Ik zit er over te twijfelen om morgen ook nog maar thuis te blijven.. Moet vergaderen op mn stageplaats, dat duurt vaak niet zo lang, maar heeft wel een enorme reistijd... Het zou me dus zo'n 4 uur schelen als ik een half uur niet ga vergaderen, en daarmee gun ik mezelf heel veel rust voor andere dingen (hoofd legen enzo).

Nouja, verder vind ik het wel knap van mezelf dat ik vanmiddag zomaar om hulp gebeld heb... Dat doe ik normaal niet, vind ik doodeng...

En.. Ik ga woensdag lekker naar pleegmamma, mn pleegzusje is jarig!! En Vrijdag naar hulpmamma. Lekker daar eten met de hele fammelie, en als kids in bed zijn en man met vrienden op stap hebben wij een hele avond om bij te kleppen. En die hebben we hard nodig.. Het was weer veeel te lang geleden...

Goed einde dus (ben nog helemaal high omdat ik die opdracht net afgemaakt heb.. Wat een kick geeft dat knopje Save toch...) van een moeilijk beginnend dagje... Maar toch nog maar even niet teveel mensjes omme heen...

Nu weet ik het ff niet meer...

Niet Goed

Okeej, ik moet echt wat aan school doen... Sinds mn therapie vorige week ben ik al een beetje de kluts kwijt, maar nu is het helemaal ver te zoeken.
Ik zit hier achter de compu, proberend niet te huilen of wanhopig te worden en ik weet niet wat ik moet.
Het word-document voor mn neus blijft leeg, de opdracht naast mn toetsenbord zegt me niets..
Ik zit hier, tussen duizend mensen die allemaal bezig en druk zijn, en ik voel me zo alleen...En ik MOET gewoon wat aan school doen. Moet die opdracht maken.
Moet me ergens op kunnen stortten.
Kan ik iemand bellen, ik wil het graag.. laat me nu iemand bellen, maar ik weet niet wie....

Waarom is er op deze hele verdomde school niet een klein plekje waar ik me terug kan trekken.. Waar ik tot mezelf kan komen..

Pokke zelfverdediging... Pokke gast... Ga zitten met je ogen dicht.. Ja, en dan iemand je aan laten vallen.. Nadat er honderd mensen vlak langs je gerend zijn, kabaal gemaakt hebben, doodstil worden...

Ik moet me concentreren, die opdracht afmaken... ik moet... Maar ik weet niet hoe... Zet het uit.. alsjeblieft.. Zet me uit...
Ik wil alleen maar in bed liggen met de dekens over mijn hoofd... Onder de douche, met kokend water over mijn gore, slechte lijf...
Misschien moet ik gewoon eens in mijn hoofd snijden.. Kan al het slechte eruit stromen....

Okeej, nu ga ik dus echt weer verder met mn opdracht.. .Misschien dat ik dan straks ga proberen om een van de mamma's te bellen....

Superliftster!

Gesprekje met de leraar is uiteindelijk goed afgelopen. Ze was op haar manier heeeeel begrijpend, en ik 'mag' het volgend blok bij haar in de les overdoen, lekker vertrouwd, onder haar toezicht, zo was haar redenering.. Ja goed....
Maar ze was iig niet boos ofzo, en daar was ik echt heeeeeeeel blij om.

Vandaag apart dagje. Was nog steeds ziekjes, en had een vroege bus genomen om een beetje op tijd op school te komen. Staking natuurlijk! Wist ik wel, maar dacht dat het pas vanaf 11 uur was. Niet dus..

Dus zat ik daar echt midden in de stad helemaal vast op een halfuur lopen van school... Toen heb ik.... GELIFT!!!!
Jaaaaa.... Gewoon een meisje in een auto aangesproken of ze dezelfde kant op moest.. Dit meisje wilde me wel helemaal naar school brengen!!!
Wauwie.. zomaar.. echt heel bijzonder! En ik was nog op tijd ook.
Ik vind het zo leuk dat ik zomaar een vreemde durfde te vragen of ik mee mocht rijden, en dat diegene me ook zomaar even naar school bracht..
Dat geeft me weer wat vertrouwen in de mensheid!!!

Nu lekker weer even vrij! Hoera!

LOG (leraar ontwijkend gedrag)

Jippie.. Ik mag dalijk naar therapie... :S
Kweetnogniet of ik zin heb.. Achterlijk feit: ik weet eigenlijk nooit meer uit mezelf waar we het de vorige keer over gehad hebben.. Stom he?!
En het eerste wat ze altijd wil doen is een reflectie op de vorige keer... Tsja.. Dan knik ik maar ja en amen tot ik uiteindelijk uit haar woorden op kan maken waar het ook al weer over ging.. Dan komt het vaak wel weer een beetje..

Ik hersenloos...
Zit nu trouwens moed te verzamelen om naar de docent toe te gaan die leiding heeft over de jankles van maandag. Want dat moet ik nog gaan verklaren.. Jippie-a-jee.... Hoera.. weer iemand die deknt dat ik gek ben.. (sja.. het is een feit, maar om iedereen dat nou te laten denken... )

Ben lekker wel met de tuut-tuut naar school :) Hoop alleeen dat ie straks ook weer start!

mist

Dingen
Dwalen
Door mijn hoofd

benoemen
kan ik ze niet
ze zweven
als wolken
Ongrijpbaar

soms
dalen ze
als mist
Kan ik niets zien
Verblind door dingen
die niet tastbaar zijn

Zelfs warm aangekleed
Doet hun kilte
me rillen
Waar
Is de zon
Die ik zo graag wil zien
Waar ik mee opstond

Maar wolken
laten zich
niet duwen
Dus
Moet je wachten
en schuilen
Tot de mist
Weer optrekt

Pokkedag met een fijn eindje

Wat een pokkedag...
In een vlaag van verstandsverbijstering had ik me opgegeven om de les aerobics voor deze week te verzorgen. Wetend dat ik dat doodeng vind.. Wetend dat ik dat vorig jaar ook niet durfde, maar hopend dat het nu beter zou gaan...
Mezelf dwingend de angst te overwinnen.

Dus alles voorbereid, dus een nacht niet geslapen, dus steeeeeds ongenietbaarder in de loop van de dag...
En dus stond ik trillend voor de deur van de zaal.. Tranen wegknipperend...
Naar binnen.. Maar weer naar buiten.. De spiegels.. Ik haaaat ze..
Tranen wegslikken, weer naar binnen...
Paniek... Ik kan dit niet..
Blikken vol verwachting, wetend dat ik dit eng vind, bemoedigend...
Tranen... De blikken trotseren, en gaan overleggen.. Paniek stijgt.. Probeer tranen in te slikken, binnen te houden...
Mens zegt gewoon proberen. Mens zegt komop. Mens zegt je mag je blaadje erbij houden. ALSOF HET DAAROM GAAT!
Klasgenoten hebben het ondertussen door, maar zijn erg lief. Houden zich koest, dansen zelf wat door de zaal, staan vast klaar en praten zachtjes. Geven me een kans. Zeggen niets, vragen niets als ik besluit het niet te doen...
Ik schaam me. Met mijn rode ogen op de bank.. Voel de blikken die er helemaal niet zijn...

Pff. tijdens de les, gegeven door een vriendin die wel durft en het heeel goed doet (zoooooooo trots op dr, wie had dat verwacht!!!) werd ik weer wat rustiger. En BOOS! Op mij, dat ik het weer niet gedaan had... Ik kon de passen meetellen, wist het precies... :(
Ik heb uiteindelijk alsnog de cooling down gedaan.. een paar minuutjes.. Met mn verlopen kop.. Klas was heel lief.. (sttt, luistern, heej!Koppen dicht...ze gaat het doen!) en ik kreeg daverend aplaus, maar weet dat dat nergens over ging, ze waren gewoon lief..
Toch steunde dat wel.. Ben stiekum wel bang dat ze me achter mn rug om nog heel erg uitgelachen hebben hoor...

Nouja, toen was het eindelijk tijd om naar huis te gaan. Daar had vriendjelief lekker gekookt en als verrassing voor mij een puddingbroodje gehaald...
ZOoooo lief.... *zucht*
Dat soort kleine dingne maakt echt mijn hele dag weer goed... gewoon, dattie zo aan me gedacht heeft....

Daarna hebben we lekker spelletjes gespeeld, en ik heb lekker gewonnen :D:D:D
Kijk, dat is altijd goed natuurlijk..
Dus nu ben ik opgelucht, dat vandaag erop zit.. Dat de rest van de week lang zo erg niet meer kan zijn. Denk ik.

Want gussie, wat ben ik boos op mezelf zeg!

Eindelijk weekend

Woensdag therapie was zoo heftig... Erna heb ik dus gewoon verstand uitgezet en doorgegaan... Toen ik savonds thuis zat wist ik niet meer waar ik het moest zoeken.. Ik zat maar te huilen daarin mn eentje....
Heb toen heel lang met mijn schoonmamma op msn gezeten (vriend was pas heel laat thuis )
Ze is echt heel lief, maar dit was zooo eng heel eng...
ze wist al dat ik dis had maar nu ook dat het doo rmn ouders komt...
niet precies wat maar...

Ik kwam er ook pas na een tijdje in shok achter wat ik zat te vertellen.. met wie ik zat te praten... Maar ze is zoo lief..
Ik wilde gwoon zo graag even die liefde voeeln, even van me af schrijven...

dush...

Ik zit nog steeds met de therapie in mn hoofd ook...
Ze hebben heel bewust mij aangepraat dat ik slecht was...
Het was niet uit omacht ofoz wat ze deden, dat ze uit woede alles kort en klein sloegen...
Het was gewoon... te .. te.. hoe noem je dat.. te uitgedacht daarvoor?
En toch lieten ze mij al die tijd geloven dat ik slecht was.
Ik ben ze zoo dankbaar geweest dat zij mijn ouders waren.. Wist zeker dat ieder ander me allang weggedaan had...
Schaamde me voor mezelf enzo..
Ik BEN slecht! En ik ben heeeeeeel erg dankbaar dat zij probeerde me beter te maken

kijk, het is dat ik niet in god geloof, maar anders had je God, mijn ouders, en de engelen.. Alwetend, almachtig..
en nu..
nu 'weten' ze nergens meer van
Aardig, vriendelijk, er valt een gesprek, zelfs een discussie te voeren.
Ik weet het gewoon niet meer

En deze mensen zijn niet de mensen die mij zo kwaad gedaan hebben, maar tegelijk ook wel..
Deze mensen wil ik niet kwetsen, maar ik haat ze om wat ze gedaaan hebben..

Ik ben bang dat ze weer verdwijnen, dat als ik het met ze probeer te bespreken dat ze het neit weten of niet willen weten. Of zullen doen of ik gek ben.
Dat zou ik niet aankunnen

Verder doet mijn hele lijfje zeer van de spierpijn.. gister en vanochtend was het op zijn ergst, en ik voelde me af en toe net alsof het weer vroeger was... Alles gekneusd en niemand die het mocht weten..
Om dat gevoel een beetje kwijt te raken heb ik heel erg hardop geklaagd en geauwd (mocht vroeger nooit) en me lekker een beetje laten verzorgen door vriendjelief... Dat hielp wel om in het hier en nu te blijven moet ik zeggen..
Alleen vannacht had ik het even naar...

Maar ach, shit happens...

gedachtenspinsels

Als Zij ziek zijn
en ik niet
waarom dan
dit groot verdriet

Het mag niet, bestaat niet
Kan niet echt
Dat ik goed ben
En Zij slecht...

Hun waarheid een leugen
Dat leek me zo fijn
Maar t is nu verwarrend
En doet nog steeds pijn...

-----------------------------------

Haar stem
praat zacht
wijze woorden
die niet mag
geloven

Ik hoor
haar logica
zie
de rede
maar mijn gevoel
weet
dat het anders is

Lieve dingen
Zegt ze soms
Die afkaatsen
Als op een schild
Maar wel
Gekoesterd worden
Ze zijn
Niet waar
Maar wel
Bijzonder
Om te horen
En vol schaamte
Want
Ik verdien ze niet

---------------------------------------------------

Laat me praten
laat me alles vertellen
en houd me dan vast
als ik huil

praat met me
breng me tot reden
Reinig mn ziel
Ik voel me zo vuil

Ik wil je vertrouwen
De pijn kunnen delen
Je klinkt zo oprecht
Ik durf het aan

Maar stemmen zijn bang
Dat jij 'een van hen' bent
Me zult verraden
Naar Hen toe zal gaan

Dus blijf ik zwijgen
Al snap ik niet
Wat er met
'een van hen'
Wordt bedoeld.....

Help me...

---------------------------------------------------

Nog steeds niet vergeten
Nog steeds in mijn hart
Nog steeds zo belangrijk
Nog steeds dus veel smart

--------------------------------

Nooit zo alleen als
Na therapie
Opstaan en weggaan
Alleen weer verder
In de koude wereld
Vol onbegrip
Nog volgestopt met emoties
Waar je niets mee kan
Overgeleverd aan
Jezelf

peutenpraat

Zooo.. kan het eindelijk even komen..
Wat een therapie vanmiddag zeg... Over dat een kind niet slecht kan zijn, dat ik dus niet slecht ben... Dat zij heel erg ziek zijn....
Kvond het zoo moeilijk.. Heb geloof ik een uur lang zitten grienen.. De tranen bleven echt lopen (lang leve de zonnebril voor de busreis terug).
En dan, aan het einde van de therapie, voel ik me zo alleen. Overweldigd door gevoelens, emoties. Iemand die wel lief zit te kijken aan de overkant, maar daar kan je verder ook zo weinig mee op dat moment..
Ik zou zo graag wegkruipen op dat moment... Helemaal bij iemand weg mogen kruipen en klein zijn en huilen...

Moest daarna nog trainen.. Pfoei.. gedachten uit en lijfje aan. Dat wordt morgen Spierpijn met een hoofdletter S. Af en toe wordt ik gewoon bang van mezelf hoe fanatiek ik kan zijn...

gediggie

Als leven overleven wordt
Als een kind in zijn groei wordt gestoord
Als een kind gebruikt wordt voor andermans lust
En ook nog een met allerlei rot excuses word gesust
Dan is de schade groot
En raakt een ziel in grote nood

En als dat kind volwassen is geworden
En denkt het is voorbij
En denkt hoera is ben vrij
Zal dat kind nog harder moeten knokken
Voor alle brokken…

Kwam ik net ergens tegen... Zo mooi, zo waar... Vooral dat laatste stuk...
Ik voelde me zo vrij, maar het was niet zomaar over.. Nu begint het echte werk pas.... Het vechten om te mogen zijn lijkt nooit op te houden... Lijkt n u pas echt te beginnen....

stomme blogger

En dan kan ik dat k*t stukje nog niet eens posten ook!!! Grrrrrrrrrrr!