korte spui

Ja, ik heb wel een hoop waar ik het over zou willen hebben. Gewoon met iemand kunnen delen hoe en wat. Waar ik over twijfel, wat er allemaal spookt. Ik kom er alleen niet zo toe.

Dagbehandeling... Ik wil het wel denk ik.. Volgend jaar gewoon gaan beginnen en kijken of het helpt... Niet geprobeerd is altijd mis.. Maar ik denk dat ik het er wel goed met peutje over moet hebben.. Ik voel me een beetje een aanstelster... Bij mijn peutje schaam ik me er een beetje voor... Bang dat zij dat ook vind, dat ik me gewoon niet zo moet aanstellen en verder gaan met leven...
We zijn nu druk bezig met crisissignaleringsplan. Moeilijk vind ik dat.. De gevoelens en acties opschrijven gaaan nog wel, maar de achterliggende gedachten... Moeilijk terug te halen, moeilijk opnieuw te denken, en heel erg moeilijk te omschrijven... Echt hoor.. Ik heb er thuis al vrij veel tijd ingestoken, maar het lukt niet echt. Niet duidelijk genoeg iig. Wel bladen vol gekalkd ;)
Daardoor paniek ik op therapie... Ik wil het goed doen. Dat is de algemene achterliggende gedachte die voor de angst zorgt :P ik moet het goed doen.
A: een vraag, B: ik moet het goed doen C: paniek, dichtklappen
Nou, nu mn crisisplan nog zo :P:P:P

Verder... Verder heb ik verdriet. Om iemand die niets meer van zich laat horen. Iemand die zo belangrijk was, waar ik tegenop keek. Iemand waar ik in geloofde.. Geloofde dat ze echt om mij gaf op een bepaald niveau. Echt geinteressseerd was. Maar sinds de crisis... Ze weet het, ze is gebeld toen savonds, Tikker heeft haar om hulp gevraagd.. Sindsdien niets meer... Niks, nakkes, nada. Ik heb een tijd terug een sms'je gestuurd.. Niets gehoord. Nu, dit weekend een kort mailtje. Heel kort. Want ik wil gewoon zo graag weten waar ik aan toe ben.
Maar haar niet nog meer lastig vallen. Ik snap het als ze er genoeg van heeft. Ik snap het als ze hier geen zin meer in heeft, als ze ineens inziet hoe gek ik echt ben en daar een beetje bang van is. Zichzelf een beetje schaamt omdat ze nu pas inziet hoe gek ik ben, en dat niet aan mij wil laten merken?! Zoiets. Of dat het gewoon teveel is, dat ze genoeg heeft aan dr eigen dingen.
In ieder geval, ik was er altijd op voorbereid dat ze me neit meer zou moeten. Het was een van mijn angsten, is een van mijn angsten. Bij de meeste mensen die belangrijk voor me zijn. Ik ben er continue mee bezig, en denk altijd dat het nu zover is.
Toch, of misschien juist daarom, doet het zeer. Omdat ik het niet echt meer verwacht had. Omdat ik haar eerlijker ingeschat had... Omdat het gewoon pijn doet, omdat ik haar mis. Daarom. Omdat ik het naar vind dat ze niet meer om me geeft. Of in ieder geval niet niet genoeg meer aan me denkt om terug te smsén/ mailen weet ik het wat.
Ik laat haar maar. Als ze geen contact meer wil is dat okee. Ik kan het alleen maar begrijpen, niet kwalijk nemen. Maar ik vind het wel naar dat ze het dan niet eerlijk laat weten... Na alles wat ze altijd gezegd heeft... Voel ik me weeer alleen, onzeker en bedrogen. ... Stom he.

Nu moet ik trainen. Probeer echt snel weer te spuien. Ik heb het wel nodig merk ik.

inspiratieloos logje ;)

Te lang niet gelogd. Ook weinig inspiratie daartoe. Niets te zeggen. Heb vakantie nu, dat is fijn.
Vanmiddag therapie, zie ik tegenop na mn mail. Nouja, ik zie het wel.
gister veel geld uitgegeven. Onzinnige en zinnige dingen gekocht. Was wel leuk om te doen.
En toevallig ben ik nu helemaal verliefd op mn nieuwe thermosfles. :D

De vraag

Dit te melen naar mijn peutje, of niet.. Mezelf zo laten kennen en een week in onzekerheid zitten, mn best doen om te laten zien dat ik echt wel mn best doe (lekker dubbel) . Of sterk zijn, het zelf uitzoeken... Haar niet lastig vallen verder...

Grrrrrrrrrrrr (hoera, ik maak me druk)

Op

Hoe leg je uit wat op is.. Hoe kan je verwoorden wat je voelt, laten zien hoe het zit, laten voelen wie je bent..
Mijn hoofd voelt zwaar, iedere nieuwe gedachte weegt een ton. Daarom denk ik maar gewoon niet teveel na.
Dingen doen, ik zou niet weten wat, maar dingen doen, het idee eraan alleen al maakt me vaak wanhopig.
zoals nu. Ik moet morgen naar school. Het idee van mensen maakt me gek, inderdaad de verwachtingen en verplichtingen... Die jagen me veel angst aan. Maar neit alleen dat.. Het idee dat ik morgen op moet staan... Dat zorgt ervoor dat ik nu moedeloos ben.. me afvraag hoe ik morgen de dag door moet gaan komen... Alleen omdat ik daar aan denk, nog niet eens aan de schooldag die voor me ligt. Want ben ik eenmaal op school dan wordt ik wat afgeleid, dan is dat ook wel fijn. Tot de tranen weer gaan stromen, of ik gewoon door mn hoefjes zak.. Ik raak mezelf ook telkens kwijt.
Vanmiddag ook toen ik naar therapie moest. Ik weet niet goed hoe ik daar gekomen ben, ja Tikker zette me af met de auto...
Het idee van weg moeten drukte als lood op me en maakte iedere stap alsof het door modder was.. Mijn lijf steeds moeiklijker te besturen, tot ik er een tijd later achterkwam dat ik daarmee gestopt ben.. Het opgegeven heb, het allemaal wel okee vind.. Het maakt met niet uit.
Toch wilde ik wel naar therapie vanmiddag. Dat was mijn hoop op dat het wat beter zou worden misschien. Dat iemand zou begrijpen dat ik zo niet langer verder kan. Gewoon niet weet hoe dat moet.

Me rot voelen, daar kan ik tegen. Echt. Nu voel ik niets.. Eng he, want ik jank me rot. Nouja, ik voel moeheid.. Niet echt lichamelijk, ik denk dat je daarin gelijk had. Vooral geestelijk. En dat maakt mn lichaam ook weer moe. Denken kan me zo moe maken dat mn lichaam ook moe is. Ook de strijd wel of niet doen maakt me moe. Ik wil alles wel proberen, maar kan het dan niet. Dan vind ik dat ik het toch moet doen, terwijl ik dus in mn bed lig en niet kan bewegen, of huilend over straat loop. Uiteindelijk Kunnen dingen gewoon niet als je huilt, of je lichaam dienst weigert, dus leg ik me daarbij neer. Het is me teveel moeite om er wat tegen te doen, het kan me ook niet veel schelen wat anderen ervan vinden. Soms wel, ik vond het ook altijd belangrijk. Heel soms kan ik me er wel weer even druk over maken, vanmiddag ook even. Maar dat is maar een zwakke vlaag van hoe ik normaal uit mn slof kan schieten of me er druk over kan maken. Ik merkt dat ook... Maar wat eraan te doen...
Me erbij neerleggen heb ik geprobeerd, t is niet over. Ertegen vechten heb ik geprobeerd, gewoon toch de dignen doen. Mijn lijf is niet te besturen, kan dus neit. Gecontroleerd kleine stapjes heb ik geprobeerd. Het resultaat is het zelfde... Janken gieren brullen en niets doen...
Ik voel me gewoon niet eens ongelukkig op het moment geloof ik... Hoogstens zo af en toe wanhopig.. als ik me er druk over kan maken. Omdat ik me onbegrepen voel.. Omadt ik geen oplossing zie en niet de rest van mn leven als bejaarde verder wil.
maar ach.. dan denk ik.. als dat meot, waarom niet. Dan trappen ze me toch van school. Ga ik zo door, krijg ik een uitkering of weet ik het wat. Ik zie het wel. En al krijg ik neits. Wat kan er nog gebeuren. Wat kan er allemaal nog gebeuren... Ik ben niet bang meer.. Ik zie het wel...

Nouja, nu, zoveel typen later is het me nog niet gelukt uit te leggen hoe ik me voel, wat Op nou is.
Op is al sinds je thuis bent willen verwoorden wat je dwarszit, maar het teveeel moeite vinden. het is niet echt honger hebben (terwijl ik normaal altijd honger heb) en al helemaal geen moed om eten te maken. Het is huilen bij het idee van opstaan, onder de douche stappen om het eindelijk warm te krijgen en er dan maar gaan zitten omdat als je eronderuit komt het leven weer verder gaat en je niet weet of je dat kan. Het is eigenlijk alleen maar naar bed willen en je ogen dichtdoen om rust te krijgen, maar vooral niet in slaap willen vallen omdat het dan al morgen is en je alweer zoveel moet. Het is alleen maar willen slapen omdat als je slaapt de tijd sneller voorbij gaat, je er niets van merkt. Het is hopen dat het na al dat slapen over is, net als ziek zijn. dat het dan ineens beter is. Het is heel enthousiast ergens aan beginnen, onder het mom, ik ga het gewoon proberen en dan halverwege in tranen stoppen, alles in de buurt rondgooiend.
Het is Zo graag rust willen, alleen maar verlangen naar Rust en geborgenheid, en dan eenmaal thuis niet weten wat je ermee aanmoet.. Je des te onrustiger voelen. Het is continue bezig willen zijn zodat je afgeleid wordt, je niet zo nutteloos en bejaard voelt, maar het gewoon niet kunnen omdat je lijf/hoofd/ogen het gewoon opgeven alsj e het probeert. Of het lukt je maar dan loop je als een zombie rond, en moet je daarna drie dagen op bed liggen om weer bij te komen...
Het is gewoon.. Goed, ik kan het nu dus nog niet uitleggen..

Sorrie.. Ik doe echt mn best... Het frustreert me dat dat niet genoeg is. Nooit genoeg is. Dat ik zelfs niet genoeg mn best doe om mezelf beter te maken... Ik vind het verdrietig dat niemand ziet hoeveel ik mn best doe.. Hoeveel pijn het me doet dat het allemaal niet lukt, me zo 'zwak' en nuttloos te voelen...

Ik weet neit goed hoe ik verder moet. Ik probeer dag bij dag door te komen, niet verder te kijken. Volgende week heb ik vakantie. En weetje.. ik kijk er niet eens echt naar uit... Het is alleen een weekje uitstel voor de rest van mn leven.. Van de rest van al die dagen, die uren, die minuten... Goed, en daar zat ik dus alweer met tranen. Omdat ik dacht aan de vakantie.
Ik zie het wel.. We zien het wel. Wie weet gaat het volgende week wel goed, wie weet ook niet...

Ik wil alleen aangeven dat ik Wel mijn best doe. Heel Erg mijn best doe. En dat Op zijn er voor mij ongeveer zo uitziet. Ik ben bang voor morgen... Bang voor onze afspraak van volgende week omdat ik bang ben dat ik m niet na kan komen... En toch glijd dat net zo snel weer weg als dat ik het voel of bedenk... Dat is Op.

Sorrie voor de lange tekst..

Dus

jeuj, de dag zit er weer bijna op. Vandaag maar weer eens niet naar school geweest. Leek me wel verstandig aangezien t allemal weer eens op was. Thuis wat schoongemaakt (hoera, ik heb wat Gedaan!!!) en daarna therapie. Daar heb ik echt het gevoel aan over gehouden dat ik niet goed genoeg probeer, ik niet de juiste antwoorden geef en het allemaal niet goed doe...
Nu weet ik het ook niet meer.. Ik heb daar gwoon echt bijna twee uur zitten grienen...
De tranen bleven maar over mn wangen stromen, kon ze gewoon niet stoppen, en ik wilde dat dus echt Niet he! Nu weet ik dus helemaal niet meer hoe ik het moet gaan doen.. Gelukkig zit Sera daar aan de overkant en heb ik daar even mee bijgeknuffeld...

Zit nu weer eens ernstig te twijfelen over therapie en wat ik nu dan moet doen... Ik bedoel, ik probeer dingen echt wel.. Ik ben niet het type dat niet naar school gaat omdat ie niet zoveel zin heeft.. Dat zit gewoon niet in mn aard... En ik probeer ook wel te gaan, maar dan gaan die stomme tranen weer lopen, of ik zie het allemaal gewoon niet meer zitten.. Echt niet uit te leggen gewoon (vond mijn peut ook vandaag :@)... Iedereen voelt zich wel eens rot... Ik merk gewoon dat ik het geduld met mezelf en de hele wereld verlies. En tegelijkertijd kan het me niet boeien.. Want dat is teveel werk, om me er druk over te maken..
Morgen moet ik weer een hele dag naar school... Ik ben benieuwd.. Ik moet gewoon harder proberen denk ik... beter mn best doen.

En mn peut moet gewoon verhuizen naar australie en daar kangoeroes aan het huilen gaan maken ofzo. Lekker zinloos als zelfs de mensen die je ervoor betaald je niets zinnigs meer kunnen zeggen en je het gevoel geven dat je faalt...

Speciaal logje

Zo. Dit logje is speciaal voor de aparte commentator die hier laatste tijd berichtjes achterlaat...

Hij heeft namelijk helemaal gelijk... Wat ik hier log zijn jammerende logjes over alle problemen die ik tegenkom.. Niet de vrolijke/geile pagina's die er ook zijn. Maar ja, mijn leven ziet er dan ook ietsie anders uit dan die van de gemiddelde Nederlander.
Ik ben heel blij dat mijn commentator zo'n ontzettend fijne jeugd gehad heeft dat hij zich niet voor kan stellen dat dat ook anders kan en dat er mensen zijn die wel verdriet hebben. Dat moet geweldig zijn, ik ben ook echt blij voor hem.
Wat ik wel een beetje sneu voor m vind is dat er miljoentriljoenbiljoen Wel geile/vrolijke internetpagina's zijn, pagina's die hem meer aanspreken, maar dat ie die schijnbaar niet kan vinden en Telkens weer op mijn logje uitkomt. Dat moet echt frustrerend zijn!!! Zeker als het dan ook nog juist die ene van de miljoentriljoenbiljoen pagina's is die je Niet leuk vind.
Mijn tip aan hem: surf voortaan vrolijk rond op pagina's die je wel leuk vind, dan hoef je je niet meer te ergeren aan mijn internet vervuilende sjit.

Ohwja enne.. Zoek hulp... Als je ook echt de moeite genomen hebt om te lezen weet je dat ik het al heb.. Nu jij nog... Succes

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voor alle anderen, ik vond deze aparte bezoeker wel een logje waard. Hoop dat jullie je er niet aan ergeren/gekwetst voelen, ik doe dat namelijk niet. Leven en laten leven is mijn motto, dus laat hem hier maar even leven.. We zien het wel!~
Liefs!!

Auch

Pijn. Dat doet het. Dat degene om wie ik veel geef, degene die Tikker heeft gebeld tijdens de crisis twee weken terug... Diegene die mijn dag goed kan maken door alleen maar te bellen, dat niet doet.
Terwijl ze het wel beloofde..
Ze zou de dag na de crisis bellen. Maar toen heb ik zelf maar even gebeld om te zeggen dat het wel weer ging.. Was ze blij om, ze vond het zoo fijn wat van me te horen. Zou me deze week zeker nog even bellen om af te spreken... Euh... Ja.. Niets meer van gehoord.. Alsof ze het allemaal vergeten is. Mij vergeten is.
Het maakt dus niet uit.. Het maakte haar neit uit.. Misschien had ze gehoopt dat ik er echt niet meer zou zijn..
In ieder geval doet het pijn. Zeker na alle idiote dingen die achter elkaar gebeurd zijn afgelopen weken...
-flinke crisis
-foutje van de politie
-vlucht van ons
-blessure

Het ene is nog niet eens achter de rug of goed en wel verwerkt, of het volgende is er al. Serieus, mijn leven is echt net een hele slechte soap. T wordt nu gewoon goedkoop. Als ze dit op tv uit zouden zenden zou ik t echt een kloteschrijver vinden die teveel aandacht wil trekken met teveel idiote dingen in een te korte tijd.
Mag ik een nieuw schrijver alsjeblieft?

En waarom belt ze niet...

ohw wat gaat het Goed

Ik zou me goed moeten voelen. Mn blessure gaat sneller dan verwacht en verschaft me de nodige rust, ik heb besloten veel rustiger aan te gaan doen met school, iets dat ik fijn vind denk ik. Iets dat me minder 'moeten' oplevert. Dit weekend is het gezellig met Sera, goed gepraat, lekker even wat tijd samen, minder spanning.
Met Tikker gaat het ook okee, en nog maar een weekje en dan heb ik vakantie. Nouja, het is nouwelijks een weekje te noemen, want driekwart van de dagen hoef ik maar voor n uurtje naar school toe.
Kortom, alles gaat Goed.
Mijn ouders zijn gister zelfs langsgeweest met wat fruit. Ook al Goed. Niet angstig meer.
Dus...
Als alles Goed gaat.... Waarom ik dan niet? Ik kan alleen maar denken aan slapen... Zie als een berg op tegen morgen en komende week.. Waar slaat dat op, ik heb bijna vakantie, ik hoef bijna geen reet te doen...
Waarom dan zo? Zo.. moedeloos? machteloos? Op? Op denk ik...
Soms leef ik ineens op, een soort vlaag van energie, doe wat dingen, maak me ergens druk om of ga actief werken, en daarna is het dan dus niets meer... Alles lijkt op. S ochtends vreog al vraag ik me af hoe ik de dag door moet.. Dan biggelen halverwege iets ineens de tranen over mn wangen, of zak ik door mn hoefjes heen.. Op.. Of het maakt me allemaal niets meer uit... Echtniet.. Dingen waar ik normaal veel om geef, ik kan me er niet druk meer over maken...
baal van mij. Het gaat Goed. Ik wil me ook Goed voelen.... echt...

Bijgeklep

Khad even niet de moed om van me af te pennen afgelopen dagen..
Het weekend druk bezig geweest met tegen maandag opzien, maandag druk bezig geweest met de dag door komen en naar school gaan. Wat trouwens bijzonder goed gelukt is vind ik zelf!!!
Gister weer een dagje rust. Eindelijk lekker geslapen.. Heerlijk zeg...
Ook heb ik gister de thermosfles ontdekt :D Ik kon kiezen, een uur te vroeg, of net te laat op mijn stageplek komen, dus ik dacht, doe eens gek, ik kom te vroeg (zijn ze niet gewend van mij)
Flessie thee mee, boekkie mee (bernini mysterie, aanraderrrr!!!) en me verstopt ergens in een hoekkie de school. (makkelijk, de school is een klooster, hoekkies zat!!) De tijd vloog en ik vond het jammer dat het al tijd was om te vergaderen! Volgende keer weer!!!

Vandaag (zo) naar school. Een uurtje maar gelukkig :D fijn idee is dat. Dus..
Ik ga nu hassanjasssan en hupla naar de bus. Anders moet ik rennen, en daar houd ik he-le-maaaaal niet van ;)

gevoelens en gedachten

schuldig dat ik hier nu zit, niet gewoon verder kan gaan.
Waarom kan ik niet gewoon verdergaan..
Op
alle oplossingen
zorgen alleen maar
voor meer problemen
En zijn dus
geen oplossingen meer
Maar als er
geen oplossingen meer zijn
Wat moet je dan doen..
wat moet ik doen..
wie weet het..
Thuisblijven=mogelijk gevaar lopen=alleen zijn=lekker op je eigen plekje zijn=niet op school zijn=rustiger=achterstand op lopen=grote problemen krijgen
Naar school gaan=tussen veel mensen zijn=drukte=afleiding=geen achterstand op lopen en normaal doen=risico op gek worden=niet begrepen worden=ongelukkig zijn
Hier blijven=niet naar huis kunnen=blijven uitstellen=fijn=mensen belasten=niet naar school gaan=achterstand oplopen=grote problemen...

Zet me uit
voor een tijdje
en laat de wereld
maar doorgaan
dan stap ik over een tijdje
wel weer in
om te kijken
hoe het verder gaat
wat ik gedaan heb
enhoe het met me gaat
Ik wil niet meerbesluiten
niet meer nadenken
Het goede
bestaat niet
Het goede doen niet,
Het goede antwoord nie
ten goedheid ook niet...
Het kan dus alleen maar fout gaan...
De chaos in mijn hoofd wordt steeds groter
Gedachten en stemmen tollen
kinderen gillen en zijn bang
ik denk en denk en denk
maar kan niemand redden
weet gewooon niet meer hoe
de chaos maakt me paniekerig
Rust Geef me toch
Rust

Soms zou ik best een tijdje weer heel klein willen zijn. Met iemand die alle beslissingen maak,iemand op wie je alles af kan schuiven... Het mag niet van, en ik moet zijn eigenlijk heel geruststellende gedachten, hoe vervelend ook op het moment dat ze je dwarsbomen.Maar wie anders dan ik zou de keuzes kunnen maken. Wie anders dan ik zou snappen dat het gewoon niet openbaar mag worden.Niets openbaar mag worden..Ik wil niet dood. Maar ik zie geen oplossingen... De radeloosheid en wanhoop kruipt steeds hoger. Het benauwd me bij tijd en wijlen gewoon.dus.. Wat nu.. hoe verder.school, thuis.Hier, daarOuders, wegblijvenTherapie, normaal zijn
Ik weet het gewoon NIET MEER....

Klabafboem....

Ik zit nu ff ergens anders ondergedoken.. Ik weet niet wat ik kan verwachten van mn ouders.. Hoe kwaad/bang zij zullen zijn dat de politie hierbij betrokken is geraakt.. Wanneer ze me uit willen horen, waar en hoe...
Ik ben gewoon zo bang. Bang dat zij nu ook in de problemen zitten omdat de politie erbij betrokken is.. Bang dat het niet meer goed kan komen, dat mijn lang verborgen geheim op het punt staat om uit te komen.. Bang bang bang..Misschien overbodig, misschien irreel... Wie zweet zijn ze echt alleen maar bezorgt... Maar..
Ik weet het gewoon niet meer allemaal. De veilige wereld die ik in twee jaar tijd geprobeerd heb op te bouwen is gister in elkaar gestort.. Mijn wereldje viel echt ineen toen mn vader voor de deur stond... Ik heb een half mezelf opgesloten in een kamer, te bang om te bellen of te vluchten. Uiteindelijk tohc gedaan. Snel naar peutje gevlucht toen. Daar lang gepraat... Nu ben ik gewoon eigenlijk continue bang dat ze me aan het zoeken zijn.. me opsporen. Om te zorgen dat ik niet verder zal praten... Om te weten wat ik tegen de politie gezegd heb.. Wat ik tegen ze zal zeggen. Dit is ons geheim.. Het mag nooit, nooit verraden worden. Ik heb ze verraden.. Ik praat hier al, bij mn peutje... En nu is ook de politie er nog bijgeweest... Ik weet het gewoon niet meer.Ik moet naar school, maar ik kan het niet. De gedachte daar rond te lopen, waar ze me makkelijk kunnen vinden. Tussen allemaal klasgenoten enzo die echt helemaal geen idee hebben wat er aan de hand is...
Het gevoel alsof ik in een hele slechte film terecht gekomen ben... heel slecht.. Zo slecht dat het gewoon ongeloofwaardig is.. Niet meer waar kan zijn... En ik weet het gewoon niet goed meer over hoe het verder moet...

Welja joh!

Soow heej, denk je alles gehad te hebben, belt de politie op dat ze je ouders ff ingelicht hebben.. Ja sorrie hoor, ze konden toch ook niet weten dat dat niet de bedoeling was... Okeej...
Paniek dus.. Maar daar was niet veel tijd voor want toen ging de deurbel al. Verstopt, telefoons niet opgenomen, en een half uur later gevlucht. Naar peutje (jaja, zelf gebeld). tweeen nog wat uur gepraat. Met Tikker erbij. Luchtte op, was ook goed voor ons allebei.
Nu zijn we bij schoonouders om daar te slapen. Durf nog neit thuis te slapen.
Heb mijn ouders ondertussen gebeld, ze klonken wel okee. Maar toch. Je weet het niet. We zijn voorlopig dus even uit woonplaatsje weg.. Morgen moet ik eigenlijk wel naar school, maar merk nu dat alles toch wel heeel erg veel geweest is afgelopen week...

Dit ff als kleine update, binnenkort meer..

Nooit geschreven briefjes..

Dankjewel... Ik snap niet waarom je zo doet, waarom je zo bent. Snap niet waarom je me niet haat maar me verwelkomt.. Maar ik ben je er dankbaar voor. Nog zelden ben ik iemand tegengekomen die zoveel liefde en warmte uit kan stralen. Zo gemeend. Die wil dat ik bij hen hoor.. Die dat ook durft te zeggen...
Eigenlijk ben je een soort droom die uitkomt. Mijn hele leven heb ik mamma's gezocht. Pleegmamma's, oppasmamma's, mensen die van me hielden, die mij wilden zoals ik was. Daar heb ik mee geboft, heel erg, zij hebben er me doorheen gesleept en me het gevoel gegeven dat ik gewenst was. geliefd. En toch is dit iets anders lijkt wel. Nog nooit is er iemand midden in de nacht direct naar ons toegekomen omdat het niet goed ging... Maar dat heb ik ook nog nooit iemand gevraagd. Jou hoefde ik niets te vragen.. Misschien is dat het wel..
Ik heb je zomaar leren kennen, kreeg je cadeau bij iemand anders.. En ohw wat ben ik daar blij mee... Twee bijzondere mensen in een keer.. Hij waar ik zoveel van houd, maar anders van houd, diep van houd.. . En jij, die zo lief kan zijn... Soort mamma achtig... Je weet echt niet half wat dat betekent. Echt niet..
Dankjewel...

------------------------------------------------------------------------------------------------
Zo vaak heb ik geprobeerd je weg te jagen... Je af te schrikken. Verteld dat je iemadn anders moest zoeken, mij laten gaan. Toch blijf je bij me.. Na al het verdriet dat ik je gedaan heb, na alle stomme acties van mij, en de vele teleurstellingen beweer je nog steeds van me te houden.. Hoe kan dat... Waarom zie jij zo iets heel anders dan ik? Leer me te zien wat jij ziet.. Leer me te houden waar jij van houd...
Ik ben zo gek op je.. Thuiskomen is nu ook echt thuiskomen. In een huis met warmte en liefde, iemand die op je wacht.. Iemand naar wie ik verlang. Die ik mis na een lange dag weg zijn. Bijpraten, even knuffelen, maar ook gewoon naast elkaar andere dingen doen. Ik kan zo genieten van je aanwezigheid alleen al...
Dankjewel voor al die keren dat je mn tranen gedroogt hebt. Dat je me vastgehouden hebt, van me gehouden hebt. Ik snap je niet, maar ik voel dat ik alles wil doen om jou gelukkig te maken. Alleen schiet dat er soms helemaal bij in en bereik ik het tegenover gestelde... Waarom neem je me dat niet kwalijk...
Bijzondere man, liefde van mijn leven... Blijf je bij me? Ik zou niet weten wat ik zonder je moest.. Maar ik zou het je niet kwalijk kunnen nemen als je ging... Toch hoop ik dat ook jij blijft... Houd van me?!

------------------------------------------------------------------------------------------------Gek, bijzonder meisje. We stoten elkaar af omdat we elkaar tegoed snappen, teveel pijn kunnen doen. En toch komen we terug en houden we van elkaar.. Want anders kan ik het niet noemen.. In de korte tijd dat we elkaar kennen hebben we al zoveel mee gemaakt samen... Van crisissen tot hoogtepunten, van dolheid tot bloedserieus. Jij was degene die mij als eerste doorhad.. jij bent niet een, zei je.. Hoe zag je dat toen al... Ik was degene die jou soms kon troosten, terug kon brengen naar de echte wereld.. Bijzonder vond ik dat.
Die momenten mis ik heel erg sinds je weg bent, niet meer een van de belangrijkste mensjes in jou leven zijn, of in ieder geval niet meer zo veel in je buurt. Ik mis jou gewoon. Thuiskomen bij Tikker is heerlijk. Liefdevol en rustig.
Maar dat jaar dat jij met thee op me zat te wachten, ongeduldig om iets te gaan doen, iets te gaan vertellen, gekke dingen uit te spoken.
Nu, het laatste jaar, ben je zo gegroeid.. Ik ben zo trots op je... Het verschil van hoe je eerst was is zo duidelijk. Gelukkig ben je je eigen 'gekkigheid' en openheid niet kwijtgeraakt, je denkt er nu alleen wat beter over na. Voor mij ben je een voorbeeld van hoe het kan. Dat na hard werken alles toch beter kan gaan. Ik hoop dat je niet van me 'wegvlinderd', en dat we blijven praten en blijven werken aan onze band. Want twee magneten stoten elkaar af als een zich omdraait... Ik vind je lief!

schaam...

Voor mezelf opgeschreven wat er nu gebeurd is.. Mijn gedachen..

Hier gaat het nu wel weer denk ik. Van het weekend is het een beetje (beetje boel) uit de hand gelopen allemaal... Vrijdagaaf idd naar mn ouders geweest. En nee, die knuffelen niet. Nooit. Hun aanrakingen zijn niet prettig... meestal doen ze pijn.. Ik zat er toen al heel erg doorheen zoals je kon lezen, zag het licht niet meer.. wilde rust.. Een flinke overdosis pillen en angstige mensen waren het gevolg. Vriendjelief heeft 112 gebeld, en z'n ouders, ik was ondertussen eerst doodkalm aan het smeken om me te laten gaan en heb toen geprobeerd door het raam te spingen.. Nee, ik ben er niet trots op... Nouja goed, tegengehouden door politie en vriend(meer nachtmerries!), ambulance, crisisdienst weet ik het wat allemaal. Vriend was natuurlijk heel verdrietig en geschrokken net als mijn huisgenootje. Tegen 3 uur was mn schoonmamma er, die is binnengekomen, heeft niet eens gedag gezegd maar is bij me komen zitten en heeft me vastgehouden en geknuffeld tot de laatste pipos tegen 5 uur vertrokken waren... Toen heeft ze me op de bank gelegd en is nog even met vriendlief gaan praten terwijl ik in een soort comaslaap viel. Moest natuurlijk na een tijdje wakker gemaakt worden, heeft ze ook gedaan, me naar bedje gebracht, erbij komen liggen en me de hele nacht vastgehouden...Dat heeft me wel heel erg geholpen... Er straalde zoveel begrip, liefde en geduld van haar uit... Geen moment is ze boos geweest... Mn vriend was ook heel erg lief, maar omdat hij degene was die 112 gebeld had vond ik het eerst even moeilijk om hem te zien (politie.. aantekeningen gemaakt... bang dat mn ouders dit te horen krijgen... heel erg bang eerlijk gezegd), terwijl hij even te verdrietig was goed met mij om te gaan. Nu gaat het dus wel een beetje. Vriend en ik praten zijn weer helemaal okeej samen.. Ik houd heel veel van m en wil m nooit meer zoveel verdriet doen, maar weet niet goed hoe ik verder moet. Ik vecht echt wel... Doe mn best om levenslust te creeren.. Maar als ik de grip kwijtraak merk ik hoe moeilijk het is om de wens naar rust te negeren. Schoonmoeder is pas zondagaaf weer naar huisgegaan, ik vandaag gewoon naar school, je moet toch wat, dan maar doorgaan...
Nu probeer ik te vechten. Ik denk aan de liefde van mn vriend, aan de bijzondere liefde die mn schoonmoeder me dit weekend heeft laten zien.. Iets wat ik helemaal niet kende. Ik denk aan de gesprekjes en berichtjes van mensen uit mn close omgeving die het meegekregen hebben (sja, ziekenwagen en politie voor de deur rond die tijd valt nogal op...). Die dingen geven me dan even een warm gevoel.. Een glimlach. Dat zijn mn lichtpuntjes waar ik het voor doe.. Ik zoek de kleine dingen in de dag... Een doelpunt scoren met voetbal, lekker buiten op het grasveld terwijl het zonnetje schijnt en de wereld langzaam begint te ontdooien... thuiskomen in een huis dat ruikt naar versgebakken scones, speciaal voor mij gemaakt omdat ik die zo lekker vind... Ik wil het vasthouden.. ik probeer het vast te houden. Ik wil niet nog meer mensen verdriet doen.. Niet meer tot last zijn dan ik nu al ben... Had echt niet gedacht dat het allemaal zoveel op zou roepen bij iedrereen.. Terwijl het enige wat ik wilde een beetje rust was...
Nou, ik kruip mn bedje in bij vriendlief.. We kunnen wel wat lieve samentijd gebruiken.. Hij is zo geschrokken en verdrietig.. Ik was in de war en bang... Toch gaan we het zeker redden samen zo. Wat een supergozer he, dat hij nog steeds met me verder wil...

...

T gaat niet goed. Ik weet niet meer wat ik moet, hoe ik verder moet. Ik ben bang, voor mij. Wat ik zal doen. Bang voor hoe lang ik nog zo verder moet.. Dat ik altijd zo verder moet.. Ik wil gewoon rust.. niet meer dit.. maandag weer een nieuwe schoolweek.. Waarom toch... Ik weet gewoon niet meer hoe ik verder daardoor moet. Jongens, jullie zijn kanjers. Ik geef veel om jullie. Maar jullie zullen me zo vergeten. Ik weet het gewoon niet meer allemaal... Soms wilde ik zo graag dat dit 'echt' was, dat jullie hier waren om me vast te kunnen houden... Lieve allemaal, bedankt voor alles... bedankt voor de steun. Ik wilde dat ik wat terug kon geven...

Autodinges ;)

Zoow.. heeft mijn therapie me weer eens aan het denken gezet zeg...
Het onderwerp deze week: automutilatie.. Ja, verdraaid. Juist als ik weer eens openlig.
Probeer dan je peutje er maar eens van te overtuigen dat je echt gestopt bent, maar dit een per ongelukke uitbarsting was. Daar was mn peutje trouwens helemaal niet blij mee, dat ik 'zomaar' stopte daarmee... Omdat ze zich afvroeg wat er dan met al die gevoelens ging gebeuren. Volgens haar redenatie doe ik het niet voor niets... Ik bereik er dingen mee, het levert me iets op, anders zou ik het niet doen.. Hoe ga ik dat nu bereiken was haar vraag... Euhh niet?
Tweede vraag was waarom ik wilde stoppen.. Omdat het niet hoort, omdat het 'fout' is voor mijn gevoel. Omdat het onbedoeld de aandacht trekt van andere mensen die me erom veroordelen..
Dat is voor mij vooral de reden om te stoppen..
Vraag: dus als anderen zich er niet aan zouden storen, als het nou Niet Fout zou zijn, niet erg, zou je dan nog willen stoppen.. Nee. Zonder twijfel meteen schoot dit eruit..
En stoppen met snijden betekent ook niet stoppen met automutilatie.. Want als ik niet snijd doe ik mezelf wel op andere manieren zeer... Niet voor anderen zichtbare manieren.. Het voelt nog steeds 'fout' maar ik val er geen anderen mee lastig...

Eindvraag: wil ik er dus eigenlijk wel vanaf... euh... Nee?! Ja?! Van de omgeving wil ik af, van de reacties die het oplevert. Goed, dat kan dus neit. Nouja, van de drang dat het 'moet' wil ik ook eigenlijk wel af. Het allesgekmakende dat je er toe drijft wanhopig jezelf zeer te doen, hopend dat het dan rustiger zal worden, dingen weer in z'n perspectief komen...

Goedkeurend knikje. Daar kan aan gewerkt worden... Pff... moeilijk eigenlijk om er zo diep over na te denken...
Ik Deed het gewoon. In schaamte, in stilte, goed verborgen. Hier in huis zien mensen de littekens, zien mensen de helende wonden.. maar dat betekent niet dat ik me er niet voor schaam... Maar thuis hoef ik me van mezelf niet te verstoppen... Ik zou het eerst zelf niet meer 'fout' moeten gaan vinden. Stoppen met mezelf veroordelen, en iets meer begrip krijgen voor mezelf. Maar at heb ik niet.. Ik wil gewoon zijn zoals iedereen, zoals iedereen vind dat je moet zijn.. En dit past daar nu eenmaal niet in..
Maar wat dan... Strijd...

Mzzl!

Had ik vanochtend tentamen. Blijken dat nou Toevallig precies dezelfde vragen te zijn als het tentamen van vorig jaar waar ik uit gestudeerd had.... :D Toevallig he.... En fijn ook..
Wazzik ff binnen 10 minuten klaar! En samen met mij de rest van de school, die zich met datzelfde tentamen voorbereid hadden :D *lol*

Een van de twee tentamens dus zeker gehaald :D

Weegschaal

De weegschaal is er hoor! Net gekocht nog helemaal ingepakt sprong ik er dapper en enthousiast op. (met kleren en al, als het resultaat dan heel erg tegenvalt kan je altijd nog de kleren de schuld geven) Na drie keer kijken en tsjekken besloot ik dat ik toch mooier en dunner moest zijn dan ik dacht! *blij*
Tot ik op het heldere idee kwam om m ff uit de verpakking te halen.
Dat scheelde zo'n 10 kilo :(. Dussss...

Moraal van het verhaal: pak nou eerst je weegschaal uit voordat je jezelf blij maakt met een magere mus ;)

Erg gezond (ahum)

Nou, mijn gezond eten ging okee vandaag. Vind ik zelf wel. Lekker flink groente, twee stuks fruit, cashewnootjes en zelfs rustig een sundeaijsje met sjokola en nootjes van de mac vanaaf :D
Ik moest namelijk studeren en dat lukte van geen kanten...
Mijn hoofd zat zo barstensvol dat ik gek werd van alle letters die ik las maar niet snapte...
Zo'n chaos.. en ik schoot maar neit op... Ik voel me zo onmachtig om mee te doen in de wereld. Ik kan het gewoon allemaal niet op de manier die zij willen... de manier waarop het hoort.

Nu heb ik dus een mooi verband om mn arm zitten.. nouja mooi..
Zolang ingehouden, en nu in een vlaag gewoon gedaan... Btje bang maakte het me wel..
Heb t resultaat ook niemand laten zien.. nu de hele aaf al duizelig.. Ik wil graag rust..

Nieuwe Nina in de maak

Uhm.. wanneer is dit precies gebeurd vraag ik me af?.. Hoe lang heb ik niet opgelet?
Wat?
Dat Mijn Broek Veel Te Strak Zit!!!!!

Grrrrrrrrrrrrr. Dus. Het is weer zover. Het moet er toch van komen.. De hoogste tijd zelfs. Er moet een weegschaal komen...
Twee jaar is het me gelukt zonder weegschaal te leven, twee jaar van ongeveer gokken dat het wel goed zit enzo, maar nu, nu is dat over! Ik kan potverdikkie niet lekker meer zitten in mn spijkerbroek!

Ik wil NU op de weegschaal en NU weten hoe erg het is... En dan, en dan, en dan... dan ga ik vrolijk op mn lijn letten tot ik fitter, slanker en gezonder ben dan ooit! Grrrr.

En neeee, ik ga NIET doorslaan, ik ga Wel gezond eten. Lekker veel groente en volkoren, helaas minder chocola, geen melk ed meer, en veeeeel lightproducten.
Ik Kan Dit Weer.

Ik wil gewoon nooit meer worden zoals ik was en het schokt me dat ik er gewoon 'ineens' achter kom dat ik weer zoveel dikker geworden ben... Ik merkte het wel een beetje, met sporten wat minder licht, in de spiegel ietsie voller, bh's beetje te klein... Maar niet echt bewust...
Net zag ik het ineens.. Ik voelde het.. Jakkiebakkie wat ben ik vies van mij zeg!

Dus... op uw plaatsen, klaar? Hier komt een Nina Gezond!