dus...

Wow.. ik had een mailtje gestuurd dat ik niet meer kwam..
Dit kreeg ik net terug... *auch*

Hoi Nina,

Wat dapper dat je durft toe te geven dat je er beter aan doet om niet verder te gaan met deze stage. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel jammer vind omdat ik het idee had dat je al heel goed bezig was met de kinderen en de leerstof. Alle respect hoor, voor je beslissing want niemand kan beter bepalen wat ie wel of niet moet doen dan hij/zij zelf. Je hebt me maandag een heel klein beetje over jezelf verteld en ik denk dat ik wel een klein beetje snap wat je bedoelt met het feit dat je (te) veel van jezelf in de kinderen herkende.

Ik hoop dat je studietechnisch niet in de in de problemen komt nu je deze stage hebt bëindigd en dat je je stage-uren ergens kunt maken waar je je goed voelt. Ik vond het gezellig om een dagje met je samen te werken en wil je complimenteren met je open en enthousiaste houding en je leuke uitstraling. Nogmaals, ik meen het als ik zeg dat ik het jammer vind dat je niet meer komt (er waren trouwens ook kinderen die wilden weten wanneer jij weer zou komen) want in mijn ogen ben je al een hele goeie. Misschien is je beslissing om van dit type onderwijs (voorlopig) af te zien daar juist wel een bevestiging van.

Mocht je, na verloop van tijd, alsnog op "school" stage willen komen lopen dan ben je uiteraard van harte welkom.

Het beste met jou en met je studie.

groeten *docent*.

Update

Pfff het is beslist.. De stage is voor de rest van het schooljaar afgezegd... :$
Lozer ben ik zeg.. maar het lucht wel heel erg op. Ik ga proberen om een gedeelte van de nog te lopen uren bij Tikker te lopen op de twee 'overgebleven' dagen die ik nu dus heb. De dagen die ik officieel stage zou moeten lopen maar wat ik dus niet doe.. Dat geeft wat meer rust, omdat ik dan wat meer speling heb en makkelijker kan zeggen of het wel of niet gaat. Maar dat betekent niet dat ik het niet serieus ga doen of me er vanaf wil maken! De uren die ik loop wil ik ook zeker goed gaan lopen, en anders volgend jaar inhalen ofzo. Dat ik het iets makkelijker voor mezelf maak door bij bekenden te lopen betekent niet dat ik er misbruik van wil gaan maken. Dat is niet de reden waarom ik geswitched ben.

Nouja, 10 kilo lichter, wel een stukkie lozeriger, maar vooral opgelucht eigenlijk!..
Dus...

Foetsie

Ohwja, en ik Weet dat mn reactiedingsels kapot zijn.. !! Ik baal er ook van, maar goed, het zij zoo... je sms't maar :P Of stuur een onderbroek ofzo ;)

Of klad het gastenboek vol.. Staat daar ook nog eens wat ;)

afzakkertje

ja, te lang geleden, ik weet het.
maar ik loop weer vast merk ik. Waar ik een tijdje terug inzat, het uitzichtloze hopeloze enzo komt weer terug. Sterker, het is er al weer even, maar ik wilde het neit weten. Maar goed, its back.

De hoopgevende oplossing vorige keer, de dagbehandeling, blijft door mn hoofd spoken, maar dat dit dus geen optie is maakt het deze keer Nog Hopelozer... Dus hik ik weer tegen alles aan, eet ik niets of alles (de laatste drie dagen alles, de week daarvoor liever niets) want het maakt toch niets uit en zie ik de oplossing niet meer.

het enige wat ik kan denken: stop de tijd, laat het nu blijven want dan moet ik even niets, maar ik moet nog zoveel ik moet nog.. ik moet.. moet moet....

En ik weet niet goed meer hoe ik het moet stoppen. Vanochtend niet wezen werken, in de hoop dat de rust me wat goed zal doen. maar de onrust zit in mij, niet in het werk. En dus gaat het mee en ben ik hier net zo erg als daar. Alleen kan ik hier wel gek doen en daar niet..
Morgen stage~Spe~ciaal ~onderwijs, maar ik zou neit weten hoe ik dat moest doen. hoe ik daar moest komen. Alleen de gedachten aan kinderen al, aan de lessen die ik nog voor moet bereiden.. Maar ik kan niet niet gaan, niet niets blivjen doen..
Aan de andere kant is het mijn verantwoording dingen op tijd af te zeggen, te bewijzen dat ik omkan gaan met mijn DIS en de kinderen er neit mee in aanraknig breng..
Wat moet ik nou.. Ik Moet wel stage lopen, maar ik Kan niet stage lopen. Ik Mag het niet missen, maar ik Mag daar ook niet'onverantwoordelijk' zijn. Ik Weet Het Niet Meer. Zou zo graag even een weekje met mijn hoofd onder de dekens blijven.

En dat het dan ook niet uit maakt dat je overdag de hele dag ligt en ligt en ligt en dat je savnods nog wat leest omdat je dan niet kan slapen omdat je de hele dag al gelegen hebt, omdat je toch niets Moet de volgende dag. Ik wil zo graag een hele poos niets moeten...

Maar goed.. de oplossing.. Wat is de oplossing.. wat kan ik doen..

Niet gaan: Falen, stagegenootje alleen laten zitten op een moeilijke school, aangeven dat het niet zo goed gaat, aandacht vestigen op slechte mij, rust, te weinig stageuren, misschien in te halen bij Tikker (is ook wat rustiger), mezelf teleurstellen door niet te gaan, goed voro mezelf zorgen door niet te gaan, gevoel hebben aansteller te zijn, hulp kunnen vragen, niet alleen ver weg en in de moeilijkheden kunnen komen, dichter bij hulp zitten

Wel gaan: stage uren halen, doorzetten en niet falen, mogelijkheid op crisis/instorten. Mogelijkheid op 'Disgedrag' op stage. Aandacht vestigen op gekke mij, overantwoordelijk zijn, bewijzen dat ik het wel kan, meer kans op rest van de week ook niets kunnen, bang, moe, tegenzin, Moet-Moet-Moet-Moet, slecht voor mezelf zorgen, minder hulpmogelijkheden vanwege afstand

Okee, als ik dit teruglees zie ik ook wel dat Niet Gaan wsl verstandiger is. Ook om te zorgen dat ik niet nog een fase verder kom en straks weer vreselijk suicidaal wordt. maar me houden aan mijn plan is niet zo makkelijk gezegd als gedaan hoor!
T voelt zo lozerig, zo slecht om af te bellen... Ik zou wel heel graag willen, maar toch ook mezelf haten...

*zucht, ik pieker nog f verder*

Denksel

Dus... Waarom heb ik tot nu toe altjid voor mn ouders gekozen..? Omdat het logisch was.. omdat ik ze niet kwijt wilde. Bang ze nog meer (of ze echt een reden te geven om) teleur te stellen. Het Enige te doen wat Echt Echt Echt fout was. En dan dus niet schoenen in de kamer laten staan fout. Nee, Echt Overgeeflijk Fout.
Dat wil ikn og steeds niet, die fout maken. En ze kwijt... Tsja... Ik zou zeggen nee, ik wil ze niet kwijt.
Maar dat is niet geheel eerlijk kwam ik laatste therapie achter, aangezien ik er toen uitflapte 'ik wou dat ik geen ouders had'. Dat zegt dus ook wel wat.
Maar als ik geen ouders had, zou ik ze ook niet kunnen teleurstellen, niet hoeven te kiezen tussen hen en mij, zouden ze mijn eigen 'geluk'(veiligheid) niet meer in de weg staan.
Ik verwens ze dus zeker wel! Perfect zou zijn als ze naar Afrika zouden emigreren (ja of ik, maar dat zie ik dan weer helemaal Niet zitten) zodat ik ze nooit meer zou zien ofzo, of dat ze (per ongeluk)sterven.
Maar dat zou ik vreselijk vinden. Zeker als ze doodgaan. Ik zou echt verdrietig zijn, over mn toeren, ze gaan missen. Maar het zou ook opluchting zijn. De Enige Zekere manier dat het Over is. Niets meer om bang voor te zijn van hun kant. En dat zou Fijn zijn. Dus het zou erg verdrietig, naar en moeilijk, en fijn zijn.
Driedubbel dus. Ik houd van ze, wil ze niet kwijt, maar dit zou definitief veilig zijn. Zonder ze te hoeven verraden.

Maar goed, dat zijn een soort droomoplossingen. Net zoals dat ik nog graag zou willen dat ik weg zou kunnen vliegen, zou kunnen toveren, of een leuk huis met zwembad zou kunnen kopen en dat ook nog inrichten. Leuk om over na te denken, helemaal als je dan ook nog een lot koopt met kans op 10 miljoen, maar errug kleine kans dat het werkelijkheid wordt... Errug klein.
Ik zie het dus ook zo. De wens 'ik wou dat ik geen ouders had' is er dus op gericht dat ze er ook echt niet meer zijn en dat dat niet door mij veroorzaakt is. En hij zit in mijn hoofd naast de wens op die 10 miljoen ;) T zou leuk zijn, maar we rekenen er maar even niet op, dus gaan we maar zo verder als het nu is.
En dat betekent dus dat ze er Wel zijn.
En dat ik dus moet kiezen... Kies ik voor mijn eigen veiligheid, onvoorwaardelijk, volgens peutje dus ook mijn geluk/genezing, of kies ik voor hun veiligheid, hun geheim bewaren, hun geluk en toekomst. Kies ik voor hen of voor mij zou je kunnen zeggen, maar voor mij is dat dus niet zo.
Omdat 'voor mij' kiezen niet gelijk staat aan een leven zonder ouders, of een leven waarin ik ze zou moeten kwetsen/verraden. Dat is niet voor mij kiezen, dat is voor mij voor mijn omgeving kiezen. Doen wat zij graag zouden willen, ik zou het ook voor hen doen. Niet voor mij. Dus hoe kan het dan voor mij kiezen zijn.
Ik vind ook niet dat de andere optie 'voor hen' kiezen is. Ik ben toch echt niet meer hun speelbal, die met afstandsbediening bestuurd kan worden, volledig in hun macht. Ik ben niet meer totaal onder hun invloed en alleen maar bezig met wat zij zouden willen enzo. Ik heb last van vroeger, maar wat mij betreft, zouden dat momenteel twee compleet andere mensen kunnen zijn.
Ik doe namelijk mijn ding, laat me niet zomaar mishandelen, uitlenen of wat dan ook. Maar ik laat me ook niet meer opsluiten in mijn eigen huis, continue in de gaten zijn of ik wel veilig genoegn ben, bij ieder bezoek escorte meenemen. Dat is namelijk ook niet mijn idee van een eigen leven leiden.
En ja, tuurlijk houd ik rekening met ze zo af en toe. Als er gevaar dreigt, als ik het niet aankan. Maar, zou ik met een ander verleden dat niet ook gedaan hebben. Houd niet iedereen wel rekening met zijn ouders, op een zekere manier. Dus hoe erg is dat nou precies.

Ik geloof dat ik er wel redelijk uitben. Voor mij is de keuze waar mij om gevraagd wordt (voor ouders of voor mijzelf) dus voor mijzelf (zo laten) of voor mijn omgeving (complete veiligheid koste wat kost), en ja, dan kies ik dus wel voor mezelf. Zet het in de krant, ik kies voor mezelf!!!

Verder.. wil ik complete veiligheid, koste wat kost? Sja, zou willen wel. Is het me waard wat ze waarschijnlijk dan van me vragen? Nee. Wil ik in een luxe huis wonen? Ja. Is het me waard dat ik dan 3 extra bijbaantjes moet nemen en nog ontzettend zuinig leven? Nee.
Zo zit dat. Het is een soort droom, complete veiligheid. net als het luxe huis, ligt het zeker wel in mijn bereik. Het kost alleen enorme offers. En dat is het me neit waard. Ik ben gelukkig met hoe het nu is, met het huisje waarin ik nu woon. En ja, misschien, ik kijk heus rond, verhuis ik nog wel naar een iets grotere tussenwoning. Een iets meer veiligheid situatie. Maar alleen als het kan, als ik het op kan brengen, niet koste wat kost. Dus wil ik werken aan mijn veiligheid: ja. Op Mijn manier. Maar dat ga ik dus niet in therapie zeggen denk ik want ik ben bang dat het dan niet op mijn manier gaat. Ik wil niet koste wat kost dingen forseren omdat anderen denken dat dat beter is...
En ja, ik weet dat ik stronteigenwijs en ondankbaar ben. Ik wil wel geholpen worden, maar alleen op mijn manieren en op mijn voorwaarden. Waarom vraag ik ook eigenlijk hulp... Als ik toch denk het zelf beter te weten... Stom en ondankbaar..
Maar ik weet het juist niet beter... Ik weet absoluut niet hoe het moet, hoe het leven anders wordt. Ik weet alleen wat absoluut niet moet. En een van die dingen is frunniken aan de relatie met mijn ouders.
Dat is altijd het uitgangspunt geweest vanwaar ik hulp gezocht heb. Bij mn pleegmamma, bij mn vertrouwenspersoontje, bij vriendinnen, bij Tikker, ja zelfs bij maatschappelijk werk.
Eerlijk gezegd voel ik me nu dan ook telkens behoorlijk in het nauw gedreven als het hierover gaat. Dit is zo Mijn ding.. Ik wil het er best over hebben, echt.. Maar zodra ik ook maar iets van een 'push' waarneem, extreem opfilter, iets wat ook maar lijkt op dat er iets moet veranderen aan die relatie, op dat moment is het gesprek afgelopen. Mijn veiligheid is van mij, op die manier houd ik grip op alles, weet ik waar ik aan toe ben..
Dat mensen daaraan willen tornen.. Nee dan gaan de poorten meteeen dicht en krijg wordt ik erbinnen opgesloten.. een hard leeg fort is alles wat er dan achterblijft, kokend pek staat klaar op de randen voor een ieder die alleen al aan de poort komt kloppen. Ik zit in de kelder, de rest beschermd het fort.
Blijf van mijn ouders af! Als is het maar voor mij vrijheid!

Denken

Ik moet Denken. Over meerdere dingen. Dingen waar ik tegenaan loop, dingen die ik al te lang uitstel, dingen die ineens aan komen waaien.

Maar Denken blijkt moeilijk. Zeker als het om allemaal dingen gaat waar je normaal vooral Niet Aan Wil Denken. Blijkt een moeilijke omschakeling. Vooral het denken in opdracht (wat ik zelf ook wel wilde na therapie) blijf ik uitstellen.
Dus. en net nu ik ernstig wil gaan denken.... moet ik poepen.

Preek

Zoveel sterretjes als de dag toch had, zo donker verliep ie. Misschien dat ik juist in donker of slechte bui meer opzoek ben naar de sterretjes...
Sterretjes van vandaag:
-Vrolijk en lief huisgenootje
-De reactie van sommige vrienden op een bbq, het ze weer zien, het daar blij om zijn
-Mijn superkoele kikkersloffen weer aan mogen trekken
-Met mn superkoele kikkerachtige spons douchen
-Sera die aan het zingen was
-Tikker die zo blij is met zijn nieuwe broek
-mn schoonmamma die ik nog even aan de foon had en lief klonk
-Poes die grappige capriolen uithaalt en knuffelig is
-Een vriend die maar wat graag bij ons wil komen logeren vannacht (als ie straks de weg nog kan vinden vanuit de bbq naar ons ;))

Minder:
-de drukte bij de bbq, de onzekerheid daardoor
-de instortting vanochtend waardoor ik niet ben gaan werken, het schuldgevoel daardoor
-het jankerige dat ik de hele dag heb gehad
-Dat ik per ongeluk een verkeerd iemand belde toen ik vriendelijk even wilde informeren of vrienden van ons een einde aan de vrijpartij wilde maken en nu Ein-De-Lijk wilden komen bbqen (honger, bordengebrek)
-het idee dat ik morgen moet werken... de angst na vandaag.. de tegenzin van moeten, de moeheid
-Dat we straks een logee krigjen waar ik gek op ben maar nu even niet

Kortom: ik stel me gruwelijk aan, maar kan niet stoppen met janken en dralen. Ik Moet nu ook echt naar bed, anders ben ik morgen weer zo, maar ben bang om niet te kunnen slapen, bang dat het straks al morgen is, dat ik moet werken.. bang wat ze daarz ulllen zeggen, bang om af te bellen, bang om te gaan.. Ik kan het niet, niet dat ik niet kan werken, maar ik kan het gewoon neit aan om verplicht dingen te moeten doen. sociaal te meoten zijn.
Ben ook midden tijdens de bbq ineens weggegaan. kwam erachter dat er brandgaten in mn favo schooltrui zitten.. Terwijl ik zo vaak gevraagd had geen papier op de vuurkorf te gooien ivm opvliegende vonken ed. Zo stom, maar dat was ineens weer een druppel.. De hele wereld leek zo onwerkelijk toen.. Nu nog wel.
Dat ik morgen weer gewoon moet doen lijkt zo onwerkelijk, zo ver weg. Net als dat ik weet dat er hier ieder moment een logee kan zijn.. Ik lijk te wachten op het moment dat ik wakker wordt...
Maar ach, dan kan ik morgen net zo goed gaan werken. Als het toch zo afstandelijk onwerkelijk is.
STomme is dat mijn lijf gewoon dienst weigert af en toe en mn mind me wegduwt bij dingen die ik eigenlijk wel wil proberen.

Nu ga ik slapen.

Ohwnee, ik wil nog even zeggen dat Apen Koel zijn en Bep lief. En dat ik (en dit is heel serieus) echt nooit meer zo gruwelijk kadootjes wil krijgen. Dus bij deze weet iedereen dat. Hoe lief ik het ook vond, hoe lief het ook bedoeld is, ik heb me er de hele dag vrij naar en schuldig door gevoeld... Begrijp me niet verkeerd lieve Bep, vind het prachtig, ik draag mn sloffen dag en nacht. Maar ik voel me te schuldig... het mag niet zo, kan neit zo. Hoe lief ook.
Ik Neem dus Geen Kadoos meer aan. Echtniet. Hoe fijn jullie het misschien ook vinden, het weegt niet op tegen hoe ik me daarna voel. Dus, als jullie me echt blij willen maken.. Maak dan maar een mooie tekening, of stuur een dikke zoen op.
Alles waar geld en moeite in gaat zitten scheept me op met een schuldgevoel (ik gister dus gruwelijk veen nachtmerries gehad over kwaaie ouders van Bep die het schandalig vonden dat ik het aannam en niets terugdeed... Ik krijg er gewoon waanideen en beelden van en wordt paranoia. Vooral eigeniljk omdat ik zo snel Niets Terug kan doen. Bij mijn vrienden hier kan ik stiekum geld in hun zakken stoppen zodat ze geen onkosten maken, cadeautjes terugkopen, ze verwennen en vertroetelen of weet ik het wat ik weet dat ze fijn vinden.. Nu kan dat niet... Ik voel me al zo naar omdat ik jullie nooit bel of kaartjes stuur..)

Sjit, veel te lang verhaal.. Maar goed. Echt Geen Kadeaus meer dus. Je maakt het geld maar over aan een goed doel (kindermishandeling, verwaarlozing, stichting zinloos geweld ofzo) (of geef de orgelman dat tientje en vraag of ie voor de deur van iemadn die je haat wil gaan staan voor dat geld :D, dan genieten we er allebei van:D). En als iemand dus wat wil doen voor mn verjaardag... Dat je aan me denkt is al genoeg. Believe Me.

Als jullie het niet erg vinden, excuseer me nu verder, ik ga deze wonderschone nacht in bed verderpiekeren. Slapen noemen ze dat geloof ik.

*trigger*

In mijn hoofd..

De keer dat ik droomde van schoenen met hakjes, of ze gepast had of zoiets.Ikweet het niet eens meer. En een avond lang op mn tenen heb gestaan in de hoek. Onder mijn voeten glasscherven. Als ik groot wilde zijn moest ik maar op mn tenen leren staan, wie mooi wil zijn moet pijnlijden. Het bloed aan het einde van de avond op de vloer, dat ik verspreide, de woede die dat teweeg bracht... daarna zwart. Het glas dat er niet meer uitging...
De cd waar ik lang voor gespaard had. van verjaardagsgeld en weet ik het wat eindelijk gekocht. Kapot. Ik was had het geld bij elkaar gespaard van hoerengeld, dus het was slecht,ik was slecht.
Het zeepsop, bij brutaliteit, vloeken of iets anders dat ze niet uitkwam. Dat brandende gevoel, de misselijheid, maar vooral niet spugen.. Want dan proefde je het nog nog weer langer... En moest dat ook weer opgeruimd/gegeten weet ik het wat worden.
Een springtouw dat ik graag wilde hebben. Dat ik kreeg voor mijn verjaardag van iemand. Dat kon mooi gebruikt worden om wat aan mijn vette lijf te doen. Hoe ik avonden aan eenstuk door moest springen. Voor iedere gemiste sprong een riemslag, voor stilstaan ook. Vastgebonden worden met datzelfde springtouw. en dan hun woede of andere dingen. bloot of niet bloot. Het springtouw was niet fijn meer.
Hoe het maar afwachten was of je eten kreeg.. en zo ja wat... Of er iets door zou zitten.. Of het te eten zou zijn. En anders niet laten merken.. Ondankbaarheid jegens eten was nog langer geen eten. En ik was toch al vet genoeg.. Lelijk vet wijf.
Hoe ik anders moest werken voor eten. Geld en eten moesten verdiend worden, voor niets gaat de zon op, ik mocht al blij zijn dat ze me niet wegdeden, maar kon me toch nog wel een beetje nuttig maken? ik was al schaamte, geld en overlast genoeg, dus ik kon op zijn minst wat terug doen... ik deed mn best. echt.
De keer dat ik de tafel afruimde en opweg naar de keuken de borden liet vallen. die nacht. die oneindige nacht.
Naakt klusjes moeten doen. geen kleren waard zijnde. Je moeten schamen voor je eigen lijf. Zo kan je niet weglopen. Naakt zijn en je schamen.
Douchen met alleen maar heet water, met alleen maar koud water... Afgeschrobt worden met een stinkend bijtend goedje.. (terpetine?) In een ijskoud bad zitten. Hopend dat je er die nacht nog uitmag. Afgeschrobt worden, de slechtheid eraf, eruit. de zonde en mn huid weggeschrobt.
's winters wakker worden zonder dekens, met het raam open.. Niet in bed mogen slapen, of op het balkon..
Riemslagen... Slagen met een lat, met de hand.. met een pan.. Een kaasschaaf, alles binnen handbereik. Het strijkijzer... een hete pan.. Heet water.. De oven... De brandwonden daarvan.. Geen verband waard zijn, het moeten verstoppen. De smoesjes, de eeuwige smoesjes.
De lok haar die eruit geknipt werd.. zomaar.. Omdat er geen redden meer aan was is alles er toen afgegaan... De plukken haar die misten doordat ze eraan getrokken hadden.. Met mn hoofd in de stront.. je eigen kots op moeten eten.. Honger.. zo'n honger.. Eten wat je krijgt of vind zo snel mogelijk opeten, voor het weggehaald wordt, voor ze zich bedenken... daar ziek van worden... Op gegeven moment zelf maar je eten uit gaan spugen, het niet waard zijnde om te eten...
Lief willen zijn, goed willen doen.. Niet weten hoe en dus maar niets doen. Niets meer doen omdat het toch wel fout is. De missende logica... De angst.
De angst toen school belde... Ik in mijn rolstoel zat.. geen kant opkon.. Het gesprek daarna, net weer uit het ziekenhuis ontslagen.. in de rolstoel dikke jas aan. boze school omdat ik neits zei, boze ouders omdat ik zo slecht was,ze te schande maakte. Pijn en afwezigheid.. de wereld die in eeen roes van pijnstillers en afwezigheid voorbij gleed. Nouk die naast me zat. Rondliep, me probeerde af te leiden. De stemmen.. Het gevoel zo alleen te zijn.. Niemand die door de dikke jas heenkeek.. zag wat er in die twee weken gebeurd was... snapte waarom ik zweeg.. moest zwijgen. die avond.. de nachten daarvoor.. Nouk, die bij me bleef. Me hielp.
Het schoongeschrobt worden, opgetut worden, mooi aangekleed, en in de auto. Weg.. Het snachts uit bed gehaald worden..
De eenzaamheid. De enorme eenzaamheid.. De angst dat iedereen zou, nee zal ontdekken hoe slecht ik ben, hoe goor. De neiging nogsteeds het slecht met heet water eraf te schrobben. Te schrobben tot mn vel eraf is. En dan te 'desinfecteren'. Mijn binnenste te reinigen met zeep, weet ik het wat. Nuttig te zijn. Me alsjeblieft dan maar nuttig te maken.
De schaamte om te bestaan. Om gezien te worden, te leven.
Zo alleen.

Nu even niet

En zomaar opeens is het daar weer. Na een leuke dag, leuke week, weet ik het alles leuk blabla niets ineens anders, is het er weer.
Ik haat het. Dat je ineens niet meer heenkan om alles wat er gebeurd is, alles wat er in je zit.. Hoe vies en smerig je bent, hoe gekneusd je was, hoe gebroken.
Wat ze deden en hoe, hoe het voelt om beurs te zijn, om bang te zijn.
Om alleen maar te proberen vooruit te denken wat het volgende zou kunnen zijn.
Om alleen maar schuld en paniek te kennen, en eigenlijk weinig boosheid en frustratie. Angst.

Waarom nu ineens wel. Het is er, ik wil schreeuwen, ik wil praten, ik wil huilen. Vastgehouden worden, kunnen vertellen wat ze deden. Ik wil dat mensen weten hoe het was, weten waarom ik me nu zo voel. Ik wil dat mensen zeggen dat ik niet fout en stout ben maar lief, dat het een wonder is dat ik nog leef.
En ja, ik weet dat er een paar mensen zijn, een altijd, maar juist daarvan kan ik het niet goed hebben... Waarom weet ik niet. Omdat mijn verdriet ook zijn verdriet is denk ik. Omdat ik die intense liefde niet aankan, niet wil voelen nu.

Zometeen komen er vrienden voor een spelletje, ze belde net. Daar had ik de hele avond op gehoopt, mensen om ff mee te spelen, had zelf al wat rondgebeld, maar iedereen had al plannen. Nu eindelijk leukleuk, maar ff niet zegmaar.

Ohw ze zijn er.

Sterretjes

Jaja, hier dan even snel een updeetje, anders kladden jullie alles onder zie ik al :P
Nee hoor.. Ik vind het echt heel leuk!! Dankjeallemaalwel voor alle lappen tekst!!!

Mn verjaardag was wel okee en is best goed gegaan allemaal. Vond het superspannend, heb de avond tevoren echt een flinke overdosis geslikt.. Gelukkig (voor de mensen om mij heen) niets aan overgehouden.
Vakantie was super!! Ik heb genoten, en de andere delen ook. Vooral de kleintjes hebben hun ogen uitgekeken en het gevoel gehad dat ze in sprookjesland waren.
Jammer detail is dat het Tikker moeilijk viel ze uit te leggen dat die mooie prinsessenjurk toch Echt Te Klein was... (en de teigetjepyjama, en al het andere wat ze zagen en wilden hebbe hebbe hebbe)

Gister kreeg ik trouwens nog een onwijs lief telefoontje van mijn oude kamerbegeleidster!!! Ze begeleid me nu echt al .. twee jaar ofzo? niet meer maar belde toch voor mn verjaardag... Zo lief.. Ze was ook al twee keer langsgeweest afgelopen tijd, maar we waren er niet..
Echt, ik had de tranen in mn ogen en werd helemaal warm en koud.. T is zo'n onwijs lief mens namelijk.. echt niet voor te stellen.. En dat ze gewoon nog regelmatig aan ons gekke huishoudentje denkt... (Sera is ook gek op haar en andersom) Waarom.. waarom zou ze me nog bellen en nog aan me denken..
Nouja, het deed in ieder geval mn humeur nog meer stijgen en mn hart gloeien. Heb dr vandaag ook gesmsd dat ik dat zo bijzonder vond enzo en dat het superleuk zou zijn haar weer te zien.. Kreeg ook meteen een berichtje terug.. Zou ze dat met al dr oud-clienten doen..?

Nouja, vandaag dus ff een daggie school, maar gelukkig nu weer vrij tot maandag! Jippie. Straks uit schranzen met de schone ouders.
Goeie zaak, want ik heb vandaag alleen nog maar een muslireep in de kasten kunnen vinden en dus HONGERRRRR (nee dit is niet mijn nieuwe starve-dieet, we hadden gewoon geen eten in huis) (okee, en het kwam wel mooi uit)

prikje

Ik moet trouwens opbiechten, dat, als ik wat gepost heb op het forum, ik de volgende dag toch altijd een soort trillertje in mn beentjes heb om te kijken of er op gereageerd is... Mensen me de moeite waard vinden/aardig genoeg vinden om op te reageren... Moet ook eerlijk zeggen dat ik de laatse tijd errug aan mezelf begin te twijfelen... Vooral omdat een meisje waar ik niet goed tegenkan wel 1000 postjes op een dag prikt en er evenveel terugkrijgt, en er bij mij na 3 dagen nog niets staat...

Bewijs: ziejewel, ze haten me, ik stel me aan, mag hier niet zijn... Ik ben nog veel irritanter dan dat ene meisje.. wie denk ik wel niet dat ik ben met mn stomme kop... Wat geeft mij het recht te prikken... *stomkop*

anti depressed

Heerlijk weekend gehad. Familiekoninginnedag, een blije schoonoma, lieve schoonouders, lekker weer en rommelmarkten. Vandaag heerlijk genoten van de zon en met Sera naar het strand. Tijd geleden dat we gewoon lekker samen waren, samen praten over van alles en nog wat. Daar door heb ik denk ik ook wel wat meer rust nu over die dagbehandeling enzo. Ik heb me er een beetje bij neergelegd dat 'ze' zo denken. Sera en Tikker (en ik zelf ook wel een beetje) denken dat ik het wel aan zou kunnen. Hoe eng het ook is om tegen iemand in te gaan die ervoro geleerd heeft.. Ik bedoel, wie ben ik dat ik denk het beter te weten.
Maar goed, zon zee strand en Sera zijn goed voor mn humeurtje. Daarna gingen we een bikini winkelen voor Sera, maar de bikini die ze aanhad stond r zo goed dat ik ook spontaan verliefd werd.. Dus.. heb ik mijn verjaardagskadootje gekregen :D Superrrrrrr :D

Morgen dus weer therapie. Weet nog steeds niet zeker of ik ga, maar het stellige 'ik ga nooit meer' is wel zo'n beetje weggeebt. Ik ben nu eigenlijk wel benieuwd wat ze gaat zeggen ;). En boos dat ze pas vorige keer zei dat ze het toch geen goed idee vond.

Nouja, ik hoop dat dit een beetje zo blijft.. Hmm, zou het misschien liggen aan de enorme dosis anti-depressiva die ik vrijdagochtend genomen heb?! (wanhopige ik wil me beter voelen poging).

Ohwja, voor op mn to-do list: de dokter bellen en een afspraak maken voor nieuwe seresta en voor het invullen van mn stufi formulier... (ja, daar heb ik tegenwoordig een dokter bij nodig)

En zo gaan we verder

Pff. Ondanks alles hebben we geprobeerd er een feestdagje van te maken. We zijn gaan lunchen bji ons favo zaakje, 'smiddags gaan shoppen met als doel geld uitgeven aan onzinnige dingen, en hebben onszelf vanavond verwend met een favoriete 'allemaal kleine dingen' maaltijd en ijs. Als afleiding. Misschien nog wel meer voor Tikker dan voor mij. Dus. De dag goed doorgekomen.
Sera is ook thuis. Ik voel niet, ik denk niet, ik ga door. Voor hen.
Ze gaan kapot als ik instort. Alleen als er niemand in de buurt is ga ik weer op uit. Ik probeer bezig te blijven als en mensen om me heen te houden. Want in mn eentje ga ik liggen in mn coconnetje. Sera en Tikker zijn lief voor me. Mn vriendinnetjes zijn lief voor me. Zelfs de poezen zijn lief voor me en knuffelen zodra ik alleen ben mn handen van mn lijf af. Ik probeer ook lief te doen. Het leuk te houden, en alles weg te duwen.
Morgen werken, nu maar weer naar bed. Slapen is fijn. Dan gaat de tijd vanzelf.

erg slecht

slecht. peutje vind t toch ineens geen goed idee om 1daagse te gaan doen. zolang ik mijn veiligheid niet kan waarborgen niet. En aangezien ik zelf niet stabiel ben en het dus veel boven gaat halen is dat toch niet zo okee. En omdat ik vind dat de situatie met mijn ouders enzo nu veilig genoeg is (zij vind van niet) en daar verder niets meer aan wil veranderen is dat ook niet okee.
Ze denkt dat ze dat daar ook zeggen bij de intake. Komt ze nu mee... Dat vind ik dus heel erg, want ik heb haar zoooo vaak direct gevraagd of het wel een goed idee was enzo. Niet dus.
Verder vind ze dat ik meer aan mijn eigen veiligheid moet gaan werken zodat mijn ouders niet meer toch de meerdere zijn als het erop aankomt. Dat kan en wil ik niet. Zoals het nu is ben ik onwijs veilig voor mn gevoel, maar ik ga niet koste wat kost mn veiligheid beschermen..

Kortom, ik kies er dus zelf voor om 'onveilig' te blijven leven, en kies dan dus ook voor de consequenties die daarbij horen. Dat is dus dat ik dan dus eigenlijk niet geholpen kan worden. Ik kies er dus voor om zo te blijven.. zo verder te moeten.
Maar die keuze kan ik niet aan.
Ik kan gewoon niet kiezen voor iets wat de badn met mn ouders misschien nog verder beschadigd of daarmee in verband houd... Maar ik kan ook absoluut niet leven met de zogenoemde consequenties. Ik kies er echt niet voor om zo te zijn... Maar dus wel eigenlijk.. want anders moet ik dus iets doen zodat mn ouders mij geen kwaad meer kunnen doen als ze zouden willen. Dat kan ik neit...
Dus eigeniljk zie ik maar een oplossing.. Weetje, ik ben wel vaker suicidaal als ik hopenloos ben.. maar nu.. nu zit ik er gewoon heel 'rustig' over na te denken.. omdat het gewoon dus het enige is dat overblijft...
Verder is er geen hoop... Ik kies er zelf voor... en die keuze kan ik niet aan...

Hoe het was

Hoe het was...
De afdeling was helemaal leeg, dat was wel fijn, veilig.. niet allemaal kijkende mensen, niemand die me kon herkennen.. De vrouw die ons begeleidde was aardig, erg aardig. Wat ouder, vriendelijk, en Tikker mocht gewoon mee, zonder problemen enzo. Dat was ook fijn.

Dus op zich heel okee. Ze liet de afdeling even zien, we zochten een gesprekskamer op, en ze ging allemaal uitleg geven over de verschillende groepen enzo. Heb niet zoveel gezegd in het begin enzo. laten vertellen. klonk wel duidelijk, alleen het ging vooral over de driedaagse behandeling.. maar die wil ik niet... En die was dus heel erg gericht op 'structuur leren aanbrengen in je dagen enzo'. Tsja, dat is niet echt waar ik aan wilde gaan werken.
Maar de eendaagse blijkt dus wel heel pittig te zijn... En toen ik vertelde dat ik DIS had keek ze wel even moeilijk... Ik ben dus heel bang dat ik er niet voor in aanmkerking kom.. Voelde me sowieso wel heel stom dat ik ff zou vertellen welke behandeling ik moest hebben enzo.. alsof het een school is die je zelf uitzoekt...
Dus wat dat betreft was het moeilijk...
Moeilijk om niet meteen heel negatief te gaan denken en voelen enzo.. het op te geven allemaal... Stiekum heb ik dat gevoel dus nog wel een beetje...
Maar ik wil het eigenlijk wel gewoon gaan proberen. Wat ik hoorde over de eendaagse klonk goed. Heftig, erg moeilijk en pittig, maar goed. Datgene waar ik op zich aan wil gaan werken..
Dus.. kijken of ik intake durf te gaan doen.. daar zie ik heel erg tegenop, bang als ik ben om te horen dat ze me niet willen daar blablabla.

Ohw, enop het einde moest ik een formulier invullen met mn gegevens.. voor haar om haar uren te declareren.. dat was naaaaaaaaaar. ben zo bang dat het uitlekt.. dat het bij mn ouders komt, of ergens anders waar het niet hoort.. probeer er maar niet aan te denken,maar het blijft er zitten.. onderbewust.. :S

maar goed, overleefd dus, en op zich wil ik het denk ik wel gaan wagen... eng...

neem me mee

Getsedemme. Zag t niezo zitten vnog. Tikker zei dat ik thuis mocht blijven, kon blijven. Ik wilde echt niets liever... Wegkruipen en de wereld lekker laten gaan... Ontwijken en niet zijn.
Moet toch naar school... Moet wel. Kan niet dingen blijven missen.. Kan gewoon niet.. MIs morgen ook al lessen omdat ik naar gesprek moet. Alweer dingen missen..
Kwam op school, fase 3, gaan we 2 uur lang hardlopen.. *pling*
Nu zit ik geloof ik wel tegen fase 4 aan.. :S Beroerd..
Maar ik probeer mezelf gewoon zo lang mogelijk af te leiden.. Dan is de dag vast om voor ik het doorheb. TOch?

Wil iemand me hier weg komen halen? me meenemen naar een warm en veilig plekje, waar ik mag zijn, waar ik kan zijn. Me weg laten kruipen en de wereld stilzetten. Net zolang tot ik het weer aankan allemaal. Want ik weet niet of ik het nu kan.
Ja, ik kan het denk ik nog wel, gewoon doorgaan of er niets aan de hand is. Het idee dat ik morgen bijna niet naar school hoef helpt wel. Het idee van gesprek niet...

Waarom ben ik hier zo alleen.. Waarom hebben ze hier geen wegkruipplekjes? Ik ga..

Kuikentjes :D

Mijn leuke, melige lieve schoolgenootje stuurde dit --> *KLIK* door... Omdat ze weet dat ik dit nog heeeeel graag op eens wil uitvoeren.
Mijn dag is weer stukken beter.

Dus nu allemaal kijken en genieten :D

avnaoergnagn!

Wat een onwijs godsgruwelijke klotedag. Ja. En als je dan bedenkt dat ik pas zo'n half uur wakker ben.. :S
Ik voel me gewoon naarrrrrrr!!! En dat terwijl Poezje hier echt heeeel erg haar best doet om mji weer vrolijk te vrijen. Iets wat normaal heel goed lukt...
Ik zou nu stage moeten lopen. NOt dus... Vanmiddag mischien...
Tikker heeft gevraagd nog even wat boodschapjes te gaan doen, ik ga het zo proberen.

wwwwwwwwwweeeeeeeeeeeeenvoa;ngoaenanhboahngjon!!!
Zo!
En mn fiets is ook nog kapot! grrrrr. Dus...

Zonnestralen

Af en toe he, af en toe is impulsiviteit best okee!! :D
Zoals vrijdag, toen ik spontaan in de trein sprong om met Anna een terrasje te gaan pakken!! Onderweg dacht ik nog, waar ben ik aan begonnen, maar ik heb echt Geen Spijt gehad..
Echt zo'n supertoffe middag gehad. Vol met gelach, serieus gepraat en weer gelach. Echt helemaal waar ik aan toe was... Ik voelde me echt zo okee bij haar, zo helemaal okee dat ik de hele dag echt een stralend hum gehad heb.
Waarschuwing: de mensen van de Swirl op CS kunnen daar wat moeite mee hebben... Ik zat me ook net te bedenken dat we op moeten passen omdat we anders helemaal nergens meer welkom zijn op centraal... Het cafe hebben we natuurlijk vorige keer al laten weten wie we zijn, en nu dus ook de swirl.. Hmmm... :D

Alleen de bus op de terugweg was naar... Vergeten dat het stapavond was, en dat bepaalde mensen aantrekt in de bus... Dus ik heb daar een halfuur lang steeds kleiner en onzichtbaarder geprobeerd te worden... Uiteindelijk natuurlijk niets aan het handje, maar ja, dat weet je van tevoren niet ;)

En nu, nu moet ik zo werken,en dan hoop ik weer op een middag vol zon, net als gister. Zodat ik mijn zonnige humeur nog even kan houden.
Ja gister was dus ook zeer okee. AlWeer met vrienden gegeten.
En ja, ook al Weer salade.. Maar het is ook echt salade weer...
Deze keer de variant: geitenkaas, appel, pijnboompitjes, walnootjes en honing-citroendressint.
AANRADER!!!

okee dan!

Tentamen gister was echt een doosje eieren (een eitje is niet genoeg). Ik was klaar voordat ik het wist, ruim voldoende, serieus prettig!
Ik flipte alleen compleet toen ik bji de bushalte kwam en mn fietsslot niet meer openging... Daarrrr kan ik dus niet tegen...half jankend naar huis gelopen, meteen bed in gekropen! Na een uurtje kwam Sera thuis om even wat spullen te halen. Zij heeft me er geweldig bovenop geholpen. Soms is de vrolijke bui van een ander genoeg om je zelf ook weer te laten lachen. Dit werkte iig op en top. Dus tegen de tijd dat we samen naar de kliniek vertrokken (zij to stay, ik voor mn therapie) was ik weer terug in fase 1... JOE GO SERA!!!

Therapie ging goed. Aangegeven hoe moeilijk het is dat ik niet goed aan haar kan zien wat ze van me vind.. Dat die onzekerheid veel angst brengt. Dat vond ik ook heeel eng om te zeggen, maar ze pakte het wel aardig op. Dat stommmme crisisplan is veeel minder prominent aan bod geweest, we hebben het eerst een flinke tijd over andere dingen gehad. Fijn!
En ja, ze kwam zelf meteen terug op wat ik verteld had... dat dat okee was, en dat we daarmee langzaam aan het werk zullen gaan.. :S Nouja, t voelde gewoon goed!!!

Nu heb ik strakkies weer tentamens. En ik heb voor eentje zelfs gestudeerd. Jaja. Nu ik dat niet van mezelf 'verwacht' omdat ik deze tentamens eigenlijk over zou slaan, is de druk een stuk minder groot en wordt studeren best weer okee... Dus wie weet.. ;)

Mood momenteel: fase 1!!! :D (dit ga ik regelmatig meten (en dus maar neerzetten denk ik) ik moet oefenen in mn fases herkennen)