het helpt niet. ik relativee me gek maar ik ben bang. Ik wil niet. echt niet. Ik weet dat ik nu maar heel even door hoef te zetten, dat ik er dan al vanaf ben.. Maar toch... Ik heb het gevoel dat ik niet weet hoe ik dit ga overleven... Hoe dit moet...
Pieker over mijn voorbereidingen, over wat ik moet doen, moet zeggen...
Bang.. zo bang... Terwijl dit toch is wat ik wil. Zou horen te willen...
Hoe dan die angst... zo bang... help
donderdag 27 oktober 2005
woensdag 26 oktober 2005
Bergen te relativeren
Nou, halverwege de week. Nog twee daagjes, de twee moeilijkste. Morgen stage en daarna op school twee vakken afsluiten. Waarbij ik dus ook nog lessen gemist heb doordat ik ziek was. Geen idee wat ik af moet sluiten dus... Nouja, ik ga erheen met het idee dat ik het toch niet ga redden. Dan is het als het wel lukt mooi meegenomen.
Ondertussen heb ik een klein beetje inzicht gekregen in volgend blok. Dat gaat er wat rustiger uitzien. Lekker maar een dagje in de week stage, 1 dagje dagbehandeling, en een dagje school. Lekker afwisseling, lekker okee.
Gister was rampenplan. Van mn therapie bijna niets meegekregen. kreeg daar heftige herbeleving, zat continue in de knoop met gevoelens die ik niet kon plaatsen, en daarna de beelden en dingen van de herbeleving, de emoties daarbij. Zo eenzaam. Ik voelde me zooon enorm alleen toen... School daarna was ronduit klote. Training omgaan met agressie viel nog best mee, maar heb toch zitten janken. Tegen alle voornemens in. T was gewoon VOL. een pan 5 dag.
Mijn dagje vrij vandaag was dus wel wijs gekozen. T is echt jammer voor school, maar ik merkte echt dat ik t nodig had. Nu morgen dus wel een lange dag.. Pfff.. Pittig.. Maar ik kan het wel. Het is op te delen in twee stukken: stage en school. Die tijd is te overzien. En dan is stage op te delen in een te geven en een te kijken les. Helemaal te overzien! Als ik het zo relativeer dan valt het ook wel mee.. maar toch zie ik er als een blok tegenop. Het ligt ook zwaar in mijn maag... Delen die laten merken dat ze geen zin hebben/het niet aankunnen???
Morgenaaf zou ik Weer moeten trainen... We zien wel even... T gaat wel steeds beter trouwens hoor... Dat merk ik wel. En als het iig lukt, dan schaam ik me niet zo allesoverheersend voor mijn aanwezigheid. Dus.
Met de mamma/dochter dingen gaat het gek. Er is dus echt iemand die behoefte heeft aan een dochter.. aan mij.. Dat is zo bizar. Ik bedoel, tuurlijk is er ook mijn pleegmamma, die erg gek is op me, maar zij zou ook echt heel goed zonder me kunnen denk ik... Dit voelt wel anders... Bizar. Zo bizar. Ongeloofwaardig.. Ik durf het niet goed te gaan geloven..
We zullen zien...
Ondertussen heb ik een klein beetje inzicht gekregen in volgend blok. Dat gaat er wat rustiger uitzien. Lekker maar een dagje in de week stage, 1 dagje dagbehandeling, en een dagje school. Lekker afwisseling, lekker okee.
Gister was rampenplan. Van mn therapie bijna niets meegekregen. kreeg daar heftige herbeleving, zat continue in de knoop met gevoelens die ik niet kon plaatsen, en daarna de beelden en dingen van de herbeleving, de emoties daarbij. Zo eenzaam. Ik voelde me zooon enorm alleen toen... School daarna was ronduit klote. Training omgaan met agressie viel nog best mee, maar heb toch zitten janken. Tegen alle voornemens in. T was gewoon VOL. een pan 5 dag.
Mijn dagje vrij vandaag was dus wel wijs gekozen. T is echt jammer voor school, maar ik merkte echt dat ik t nodig had. Nu morgen dus wel een lange dag.. Pfff.. Pittig.. Maar ik kan het wel. Het is op te delen in twee stukken: stage en school. Die tijd is te overzien. En dan is stage op te delen in een te geven en een te kijken les. Helemaal te overzien! Als ik het zo relativeer dan valt het ook wel mee.. maar toch zie ik er als een blok tegenop. Het ligt ook zwaar in mijn maag... Delen die laten merken dat ze geen zin hebben/het niet aankunnen???
Morgenaaf zou ik Weer moeten trainen... We zien wel even... T gaat wel steeds beter trouwens hoor... Dat merk ik wel. En als het iig lukt, dan schaam ik me niet zo allesoverheersend voor mijn aanwezigheid. Dus.
Met de mamma/dochter dingen gaat het gek. Er is dus echt iemand die behoefte heeft aan een dochter.. aan mij.. Dat is zo bizar. Ik bedoel, tuurlijk is er ook mijn pleegmamma, die erg gek is op me, maar zij zou ook echt heel goed zonder me kunnen denk ik... Dit voelt wel anders... Bizar. Zo bizar. Ongeloofwaardig.. Ik durf het niet goed te gaan geloven..
We zullen zien...
zondag 23 oktober 2005
relativerende
Whaaaaaaaaaaa... vakantie is bijna voorbij. Nouja, is dus voorbij. Sjips. Ben beetje bang voor het leven dat weer gaat beginnen..
Heb zo gefaald voor de vakantie... Bijna twee weken ziek geweest.. teveel lessen gemist (moet ik het nu Weer inhalen? Opnieuw? Als vijfdejaars tussen de tweedejaars?), stage afgezegd...
Wat zullen ze denken, ze zullen me allemaal zo'n loser vinden. Bang dat leraren boos/teleurgesteld zijn... Geen begrip zullen hebben en het afkeuren... Bang dat stagebegeleidster slecht over me denkt.
Niemand mag slecht over me denken... Ik wil dat ze goed over me denken. ik doe zo mn best. het jaagt me angst aan... Waarom vind ik het toch zo belangrijk wat anderen ervan vinden...
Ik was toch ziek. Lichamelijk onwel, dus kon niet gaan.
Maar... als ik nou iets harder geprobeerd had... me iets minder aangesteld had... gewoon niet zo flauw gedaaan had....
Ik weet gewoon dat zij er ook allemaal zo over denken...
Ik ben slecht... :( donderdag en vrijdag zijn de dagen die ik vrees. Tot die tijd gaan de dagen wel, maar zal ik me op gaan vreten en steeds slechter worden uit angst. Ja, ik heb mezelf wel leren kennen afgelopen tijd is het steeds zo geweest. Hoera, ik herken het patroon.. Maar wat doen we eraan.... :S
Gewooon in het diepe springen denk ik.. Vanaf morgen gaan we er weer hard tegenaan. Met frisse moed. En dan, dan valt het vast wel mee uiteindelijk. Het gaat maar om een weekje stage EN academie, dan ik mijn blok afgelopen en hoef ik alleen nog maar de stage en wat tentamens enzo. Meer rust dus. Fijn.
En de show natuurlijk.. :S Maar ook daar ben ik over twee weken vanaf. Kortom: nog twee weken bikkelen. Dat is mijn streven, daar ga ik voor. Het is te overzien! Toch? Ja. Dit kan ik, dit ga ik doen.
Nog twee weken, 14 nachtjes, dan is alles achter de rug... En over 4 weekjes is mn stage ook ten einde. 4 keer 5 is 20. Nog maar 20 lessen. Waarvan ik maar de helft hoef te geven (lang leve het stagekoppel :P) dus nog maar 10 lessen. Nou! Waar maak ik me eigenlijk zo druk om! Tsss.
Gelukkig komen de feestdagen eraan. Heb ik tenminste Echt iets om tegenop te zien :P
Heb zo gefaald voor de vakantie... Bijna twee weken ziek geweest.. teveel lessen gemist (moet ik het nu Weer inhalen? Opnieuw? Als vijfdejaars tussen de tweedejaars?), stage afgezegd...
Wat zullen ze denken, ze zullen me allemaal zo'n loser vinden. Bang dat leraren boos/teleurgesteld zijn... Geen begrip zullen hebben en het afkeuren... Bang dat stagebegeleidster slecht over me denkt.
Niemand mag slecht over me denken... Ik wil dat ze goed over me denken. ik doe zo mn best. het jaagt me angst aan... Waarom vind ik het toch zo belangrijk wat anderen ervan vinden...
Ik was toch ziek. Lichamelijk onwel, dus kon niet gaan.
Maar... als ik nou iets harder geprobeerd had... me iets minder aangesteld had... gewoon niet zo flauw gedaaan had....
Ik weet gewoon dat zij er ook allemaal zo over denken...
Ik ben slecht... :( donderdag en vrijdag zijn de dagen die ik vrees. Tot die tijd gaan de dagen wel, maar zal ik me op gaan vreten en steeds slechter worden uit angst. Ja, ik heb mezelf wel leren kennen afgelopen tijd is het steeds zo geweest. Hoera, ik herken het patroon.. Maar wat doen we eraan.... :S
Gewooon in het diepe springen denk ik.. Vanaf morgen gaan we er weer hard tegenaan. Met frisse moed. En dan, dan valt het vast wel mee uiteindelijk. Het gaat maar om een weekje stage EN academie, dan ik mijn blok afgelopen en hoef ik alleen nog maar de stage en wat tentamens enzo. Meer rust dus. Fijn.
En de show natuurlijk.. :S Maar ook daar ben ik over twee weken vanaf. Kortom: nog twee weken bikkelen. Dat is mijn streven, daar ga ik voor. Het is te overzien! Toch? Ja. Dit kan ik, dit ga ik doen.
Nog twee weken, 14 nachtjes, dan is alles achter de rug... En over 4 weekjes is mn stage ook ten einde. 4 keer 5 is 20. Nog maar 20 lessen. Waarvan ik maar de helft hoef te geven (lang leve het stagekoppel :P) dus nog maar 10 lessen. Nou! Waar maak ik me eigenlijk zo druk om! Tsss.
Gelukkig komen de feestdagen eraan. Heb ik tenminste Echt iets om tegenop te zien :P
mammakronkels
De reacties hier op mijn logje deden me al met tranen in de ogen zitten... Net kreeg ik een reactie van degene aan wie ik het geschreven had... Dat maakte me lachen en huilen tegelijk...
Zij verlangt zo naar haar dochter.. Een dochter die haar wil, open staat voor haar, waar ze van mag houden, en dat aan mag laten zien...
En hoewel ik weet dat ze Haar dochter wil, dat ik heel iemand anders ben, dat ze mij vast wel aardig vind, maar dat ik haar niet kan troosten, hoewel ik dat allemaal weet, begint mn hart te bonzen, slaat mn hoofd op hol.
In gedachten zag ik mezelf bij haar aan tafel zitten... Zij gelukkig met haar dochter, ik gelukkig met een mamma... Zo simpel, maar zo n enorm fijn idee...
Ik haat mezelf erom dat ik zo ga hopen.. dit durf te denken. Dat ze haar dochter mist wil niet zeggen dat ze mij in de buurt wil hebben.. En als ze mij al wel in de buurt wil hebben, dan kan ik nooit de plaats innemen van haar echte dochter, het zal... Ik moet me geen illusies maken. Ik haat die eeuwige fantasieen van mij... Het doet zoveel pijn, telkens weer, als ze ineens instorten...
En toch.. toch wil ik haar nu per direct uitnodigen altijd langs te komen, wanneer ze wil. En toch hoop ik dan stiekum dat ze er al is morgen... Dat ze eigenlijk niets liever wil dan zo snel mogelijk langskomen en bij mij zijn... Maar ik zal het niet vragen. Nooit. Ik zal hopen dat zij het doet... Dan komt het uit haarzelf.. dan is het niet omdat ze mij zo zielig vind, me een plezier wil doen, liefdadigheidswerk..
Nee dan is het omdat zij het wil.
Zo hee, ik ben niet een beetje veeleisend. Dat iemand langskomt omdat ie om me geeft en me graag een plezier wil doen, dat is niet goed genoeg... Nee, het moet zijn omdat ze MIJ willen, van me houden... Goedzo Nina, ga zo door. ZO weet je zeker dat dromen dromen blijven...
Ik wil haar vragen nu te komen, vragen of ik straks mag komen, of ze me vast wil houden. Of ze wil komen naar de show, en of ze mn haar wil verven. Zoals dat gaat met mamma's en hun kinders. Ik wil haar nu alweer mailen, ik wil dat ze terugmailt...
En ik haat mezelf, haat haar dat ze me zo laat voelen. Wil een mailtje sturen waarin ik schrijf dat het onzin is, dat t nergens op slaat en dat t nou maar eens over moet zijn. Afstand nemen, haar wegschoppen, voordat ik ooit gekwetst wordt...
Ik wil niet, kan niet, weer hoop krijgen op een mamma... Weer hopen op die band, die liefde, die ene persoon voor wie ik zo belangrijk zal zijjn... Ik heb het al tevaak gedaan.... Mijn vp'tje, therapeutes, schone mamma, pleegmamma... Ik heb ze allemaal als mamma gedroomd, gehoopt... Me veilig gewaand in hun omgeving, gebeden om hun liefde, mijn bestaan aangepast aan hen, zodat ze me maar zouden willen... Soms ging het goed, soms ging het niet goed. Ik heb er dierbare contacten aan over gehouden... Ik heb mijn pleegmamma, voor mij een moeder, maar ik durf me er niet naar te gedragen... Te bijzonder, te kwetsbaar...
En nu.. niet weer. Ik denk niet dat ik het weer kan.. Weer de teleurstelling aankan, het verdriet. Als het misloopt.. En als het wel goed gaat, als we wel Nog closer worden... Wat dan? Zou ik dan wel durven zijn zoals in mijn dromen... Uithuilen, mijn verhaal kwijt kunnen? Of zou ik dan weer voorzichtig zijn?
Zij verlangt zo naar haar dochter.. Een dochter die haar wil, open staat voor haar, waar ze van mag houden, en dat aan mag laten zien...
En hoewel ik weet dat ze Haar dochter wil, dat ik heel iemand anders ben, dat ze mij vast wel aardig vind, maar dat ik haar niet kan troosten, hoewel ik dat allemaal weet, begint mn hart te bonzen, slaat mn hoofd op hol.
In gedachten zag ik mezelf bij haar aan tafel zitten... Zij gelukkig met haar dochter, ik gelukkig met een mamma... Zo simpel, maar zo n enorm fijn idee...
Ik haat mezelf erom dat ik zo ga hopen.. dit durf te denken. Dat ze haar dochter mist wil niet zeggen dat ze mij in de buurt wil hebben.. En als ze mij al wel in de buurt wil hebben, dan kan ik nooit de plaats innemen van haar echte dochter, het zal... Ik moet me geen illusies maken. Ik haat die eeuwige fantasieen van mij... Het doet zoveel pijn, telkens weer, als ze ineens instorten...
En toch.. toch wil ik haar nu per direct uitnodigen altijd langs te komen, wanneer ze wil. En toch hoop ik dan stiekum dat ze er al is morgen... Dat ze eigenlijk niets liever wil dan zo snel mogelijk langskomen en bij mij zijn... Maar ik zal het niet vragen. Nooit. Ik zal hopen dat zij het doet... Dan komt het uit haarzelf.. dan is het niet omdat ze mij zo zielig vind, me een plezier wil doen, liefdadigheidswerk..
Nee dan is het omdat zij het wil.
Zo hee, ik ben niet een beetje veeleisend. Dat iemand langskomt omdat ie om me geeft en me graag een plezier wil doen, dat is niet goed genoeg... Nee, het moet zijn omdat ze MIJ willen, van me houden... Goedzo Nina, ga zo door. ZO weet je zeker dat dromen dromen blijven...
Ik wil haar vragen nu te komen, vragen of ik straks mag komen, of ze me vast wil houden. Of ze wil komen naar de show, en of ze mn haar wil verven. Zoals dat gaat met mamma's en hun kinders. Ik wil haar nu alweer mailen, ik wil dat ze terugmailt...
En ik haat mezelf, haat haar dat ze me zo laat voelen. Wil een mailtje sturen waarin ik schrijf dat het onzin is, dat t nergens op slaat en dat t nou maar eens over moet zijn. Afstand nemen, haar wegschoppen, voordat ik ooit gekwetst wordt...
Ik wil niet, kan niet, weer hoop krijgen op een mamma... Weer hopen op die band, die liefde, die ene persoon voor wie ik zo belangrijk zal zijjn... Ik heb het al tevaak gedaan.... Mijn vp'tje, therapeutes, schone mamma, pleegmamma... Ik heb ze allemaal als mamma gedroomd, gehoopt... Me veilig gewaand in hun omgeving, gebeden om hun liefde, mijn bestaan aangepast aan hen, zodat ze me maar zouden willen... Soms ging het goed, soms ging het niet goed. Ik heb er dierbare contacten aan over gehouden... Ik heb mijn pleegmamma, voor mij een moeder, maar ik durf me er niet naar te gedragen... Te bijzonder, te kwetsbaar...
En nu.. niet weer. Ik denk niet dat ik het weer kan.. Weer de teleurstelling aankan, het verdriet. Als het misloopt.. En als het wel goed gaat, als we wel Nog closer worden... Wat dan? Zou ik dan wel durven zijn zoals in mijn dromen... Uithuilen, mijn verhaal kwijt kunnen? Of zou ik dan weer voorzichtig zijn?
vrijdag 21 oktober 2005
lang verhaal
Mijn vingers schreven aan iemand. konden niet stoppen. Dit kwam eruit. Eenhoop gevoel..
Ze zeggen je hebt toch een lieve vriend, je hebt toch een lieve therapeute, je hebt toch lieve vrienden.. Ja dat is waar. En hoe meer ik die om me heen heb, hoe eenzamer het soms voelt.
Ja, ik mag uithuilen bij vriendjelief, ja hij wil me troosten. Maar sommige pijn kan hij niet troosten, sommige dingen kan ik bij hem niet uithuilen.
Tuurlijk kom ik na een rotdag bij hem thuis. En natuurlijk wil hij me dan helpen, knuffelen. En soms helpt dat. Maar, als ik me rot voel, echt pijn heb, dan Kan hij me niet helpen.. zijn aanrakingen zijn te onveilig, de wetenschap dat hij pijn heeft van mijn verdriet, dat ik hem pijn zal doen met mijn verhaal... Dat maakt het onveilig, maakt dat ik hem afstoot...
En hij is niet wat ik in mijn leven het meest zoek van alles... Een mamma. Een echte mamma. En ja, mijn pleegmamma is lief. En ja daar ga ik af en toe knuffelen. Maar nee, daar wil ik niet teveel zijn, ik wil haar niet opzadelen met mijn pijn en verdriet. Te bang om haar af te stoten, weer kwijt te raken. Zij is een van de kostbaarste 'dingen' die ik heb... Ja, waarschijnlijk gelijk of zelfs boven vriendje. Zij kan inderdaad af en toe de pijn wegknuffelen... Maar zij, juist zij, mag niet weten wat er precies gebeurd is... Ze zou me haten, ik zou me schamen.. Ze zou me vast nooit meer willen zien..
Het is ook mijn eigen schuld... Ik verdien haar neit..
En vriendinnen, ach, vriendinnen. Wat zijn vriendinnen? Mensen waar ik graag mee optrek. Mijn huisgenootje annex -Jeuj- nichtje -Jeuj- waar ik heeeel goed mee kan babbelen, die me wel wat troost kan bieden in moeilijke momenten. Gewoon door haar gepraat, haar begrip van wat er speelt. Ze heeft/had borderline. Af en toe is het eng hoeveel onze gedachtenkronkels hetzelfde zijn. Hoe we geen van tweeen terug lopen in een bus, zelfs als er voorin wel plaats is en achterin niet. Met dezelfde motivatie. Hoe we mensen afstoten, liefst elkaar, omdat ze belangrijk zijn. Te belangrijk, teveel risico vormen. Omdat je ze weer kwijt kan raken.
Nee, vriendinnen zijn erg fijn, als ik me niet zo lekker voel kunnen ze afleiding bieden, me wat helpen door me te accepteren wie ik ben. Maar wat kennen ze nu van me...
Hoe kunnen ze ooit een beetje begrijpen wat er in me zit. De pijn, het verdriet. Woede, machteloosheid. Alles verdeelt achter dikke muren, zodat ik niet eens weet waar de geveolens bij horen.. Hoe kunnen zij weten hoe het is om dingen in je hoofd herhaalt te zien, te voelen... Niet te weten hoe te moeten ademen omdat je zoveel verdriet hebt dat het fysiek zeer doet...
En nee, dat wil ik ze ook niet uitleggen. De meeste van hen zo 'gezegend' in mijn ogen. Met als hoofdprobleem dat ze niet weten welke schoenen aanmoeten, of waar ze heen op vakantie moeten. Nee dat is niet eerlijk, ik weet dat zij soms ook dingen hebben, luister daar ook naar, leef mee en probeer te helpen.. Maar.. Dat is in zo'n andere catagorie als mijn 'probleempjes'. Dat ga ik ze niet aandoen. Laat ze alsjeblieft in hun eigen 'naieve' wereld blijven. Zelfs degene die wel een idee hebben over hoe of wat zullen de waarheid twijfelachtig vinden, ongeloofwaardig. Mensen doen dat niet bji elkaar, en zeker niet in hun omgeving.
Mijn peutje? Tsja, ik vind haar idd erg lief. Ze is 'redelijk' veilig voor mij, maar aan de andere kant onveiliger dan wie dan ook. Omdat ik om haar ben gaan geven. Omdat dat eenzijdig is, ik weet dat ik voor haar maar werk ben. Omdat ik toegegeven heb dat ze belangrijk is... Omdat ze uit zichzef afstandelijk is. Haar en knuffelene... haha. nee.. De kleintjes willen dat maar wat graag... Ik heb er zelfs soms ook meer behoefte aan dan wat dan ook... Gedurende therapie als ik denk dat ik zal 'breken'... En juist dan, juist na therapie is het leven eenzamer an ooit. Geconfronteerd met gedachten, gevoelens, niet weg te drukken heftig, en niemand om te troosten, uit te huilen. Ik KAN het niet kwijt bji vriendjelief... Het kan niet.. Stom. ik weet het. Ik moet harder proberen. Maar...
En hij is geen mamma.. Hij zal het niet kunnen wegnemen...
En de wens om bij jou weg te kruipen... Tsja, misschien is die er wel omdat het zo veilig is. Omdat ik weet dat het niet kan, niet mag. Omdat ik weet dat ik die wens kan koesteren, zonder onze relatie in gevaar te brengen, doordat het niet kan, niet mag. Jij zit daar, ik zit hier.
Ik zal niet naar je toekomen, het risico is te groot... Je zou het toch niet willen uiteindelijk, misschien schrikken, alles verbreken... En dan nog zou je niet iemand willen zien die een hoopje pijn is. Je hebt wel leukere dingen te doen. Betere dingen ook. Ik zou het niet laten zien. Ook dat is teveel risico.
En jij, je zal niet naar mij toe komen. Waarom zou je... Maar het blijft mooi om over te dromen.. Een stille wens/droom dat iemand bij Mij zou willen zijn... Mijn schone mamma is een keer dicht in de buurt gekomen.. Door midden in de nacht op te komen draven. Jammer alleen was dat ik toen midden in een crisis zat en ik t dus daar maar aan wijt. Dat ze haar zoon verdriet wilde besparen, vond da thet 'moest'. Maar ik koester die herrinnering, de gevoelens. Ik denk niet dat ze dat weet, maar het was voor mij zo belangrijk.. zo... Een wens.. Een mamma. Even.
Te lang verhaal geworden... Ik weet niet. Had het geveol dat ik mezelf moest uitleggen, moest verdedigen. Merk dat je woorden wel wat pjin deden.. Dat ik vrienden heb, een vriendje, een therapeut... Voor mn therepeut ben ik werk, niets meer, mijn vrienden... wie zal het begrijpen. Mijn vriendje... Dei kan ik dit niet vertellen. Hij weet wel ongeveer, maar t maakt hem alleen maar verdrietig. De hele waarheid zou hem veel pijn doen. Ik wil mensen geen pijn doen. Een iemand met pijn is wel genoeg.
Zelfs jou vertel ik maar weinig. Bang om je af te schrikken. Bang dat je me niet meer zal geloven, bang wat je ervan zal vinden. Een aanstelster, dat ik zo'n drukte maak om niets, of juist ongeloofwaardig omdat je het wel gruwelijk vind. Ik weet zelf niet eens wat ik ervan moet vinden.
Een aanstellerige verraadster, dat is wat ik ben. Iemand die aandacht probeert te krijgen over de rug van zijn/haar ouders.. Ik mag geen kwaad spreken over ze. Ik mag er niet over spreken. Ik zou niets liever willen dan het allemaal eindelijk te kunnen delen... Erkenning krijgen, troost krijgen, liefde krijgen. Voor wie ik echt ben, om wat ik echt ben. Niet om wat men denkt dat ik ben.
Afgelopen nachten wordt ik wakker en kots ik me gek. Ik ben misselijk van nachtmerries en herbelevingen. T doet fysiek pijn allemaal momenteel. En ik kan het niet uitleggen. Ikz ou het logishc vinden als mensen me een aansteller gaan vinden... Als jij me een aansteller zou vinden. Elke mailtje waarin ik wat van mezelf laat zien, van mijn binnnenzelf, van de pijn, het verdriet of de herrinneringen, ga ik ervan uit dat ik het nu echt voorgoed verpest heb...
Elk mailtje van jou maakt mijn vertrouwen in je weer een klein stukje groter, en tegelijkertijd mijn wantrouwen in je een stuk groter: wat moet je van me, waarom heb je me nog niet gedumpt... Je vind me zielig, of voelt je verplicht... Waarom doe je dit? Waarom zeg je dat ik naar je toe mag komen, dat je er wilt zijn voor me.
Je zou niet willen dat ik er echt was, alleen maar wensen dat ik weer weg was en dan nooit meer contact willen. Je zou er niets mee kunnen, en niet willen weten hoe of wat. Omdat het naar is, omdat het iets is dat als je het niet hoeft te weten, je het niet wilt weten. Je wil niet weten dat je veilige wereld onveilig is, dat de mooie mens niet mooi is en de wereld gewoon ronduit klote en gemeen. Nee de schijnwereld is mooier en fijner. Waarom die vrijwillig opgeven als het niet hoeft. Waarom ellende als het fijn kan zijn.
Nee , ik denk dat ik maar gewoon blijf hopen en dromen. Dat iemand ooit meent wat ie tegen me zegt... En dat ik ooit echt de 'mamma' zal vinden waar ik al zo lang naar op zoek ben... Een mamma die mij als kind wil. Mij met alles wat ik heb, en alles wat ik ben, en die me het liefst zo dicht mogelijk bij zich wil hebben, zoals mamma's dat hebben met hun kinderen.
Die droom daar ga ik elke nacht weer mee slapen, die droom maakt het mogelijk om door te kunnen leven. De droom dat iemadn mij de moeite waard vind. Ooit.
Die droom die wil ik vooral niet op het spel zetten door hem et gaan uitproberen. Blijkt niemand me te willen, dan heb ik zelfs geen droom meer...
Sorrie. Voor dit verhaal, dit mailtje. Alles loopt door elkaar en ik heb veel te veel geschreven.. Sorrie.. Haat me niet..
Ze zeggen je hebt toch een lieve vriend, je hebt toch een lieve therapeute, je hebt toch lieve vrienden.. Ja dat is waar. En hoe meer ik die om me heen heb, hoe eenzamer het soms voelt.
Ja, ik mag uithuilen bij vriendjelief, ja hij wil me troosten. Maar sommige pijn kan hij niet troosten, sommige dingen kan ik bij hem niet uithuilen.
Tuurlijk kom ik na een rotdag bij hem thuis. En natuurlijk wil hij me dan helpen, knuffelen. En soms helpt dat. Maar, als ik me rot voel, echt pijn heb, dan Kan hij me niet helpen.. zijn aanrakingen zijn te onveilig, de wetenschap dat hij pijn heeft van mijn verdriet, dat ik hem pijn zal doen met mijn verhaal... Dat maakt het onveilig, maakt dat ik hem afstoot...
En hij is niet wat ik in mijn leven het meest zoek van alles... Een mamma. Een echte mamma. En ja, mijn pleegmamma is lief. En ja daar ga ik af en toe knuffelen. Maar nee, daar wil ik niet teveel zijn, ik wil haar niet opzadelen met mijn pijn en verdriet. Te bang om haar af te stoten, weer kwijt te raken. Zij is een van de kostbaarste 'dingen' die ik heb... Ja, waarschijnlijk gelijk of zelfs boven vriendje. Zij kan inderdaad af en toe de pijn wegknuffelen... Maar zij, juist zij, mag niet weten wat er precies gebeurd is... Ze zou me haten, ik zou me schamen.. Ze zou me vast nooit meer willen zien..
Het is ook mijn eigen schuld... Ik verdien haar neit..
En vriendinnen, ach, vriendinnen. Wat zijn vriendinnen? Mensen waar ik graag mee optrek. Mijn huisgenootje annex -Jeuj- nichtje -Jeuj- waar ik heeeel goed mee kan babbelen, die me wel wat troost kan bieden in moeilijke momenten. Gewoon door haar gepraat, haar begrip van wat er speelt. Ze heeft/had borderline. Af en toe is het eng hoeveel onze gedachtenkronkels hetzelfde zijn. Hoe we geen van tweeen terug lopen in een bus, zelfs als er voorin wel plaats is en achterin niet. Met dezelfde motivatie. Hoe we mensen afstoten, liefst elkaar, omdat ze belangrijk zijn. Te belangrijk, teveel risico vormen. Omdat je ze weer kwijt kan raken.
Nee, vriendinnen zijn erg fijn, als ik me niet zo lekker voel kunnen ze afleiding bieden, me wat helpen door me te accepteren wie ik ben. Maar wat kennen ze nu van me...
Hoe kunnen ze ooit een beetje begrijpen wat er in me zit. De pijn, het verdriet. Woede, machteloosheid. Alles verdeelt achter dikke muren, zodat ik niet eens weet waar de geveolens bij horen.. Hoe kunnen zij weten hoe het is om dingen in je hoofd herhaalt te zien, te voelen... Niet te weten hoe te moeten ademen omdat je zoveel verdriet hebt dat het fysiek zeer doet...
En nee, dat wil ik ze ook niet uitleggen. De meeste van hen zo 'gezegend' in mijn ogen. Met als hoofdprobleem dat ze niet weten welke schoenen aanmoeten, of waar ze heen op vakantie moeten. Nee dat is niet eerlijk, ik weet dat zij soms ook dingen hebben, luister daar ook naar, leef mee en probeer te helpen.. Maar.. Dat is in zo'n andere catagorie als mijn 'probleempjes'. Dat ga ik ze niet aandoen. Laat ze alsjeblieft in hun eigen 'naieve' wereld blijven. Zelfs degene die wel een idee hebben over hoe of wat zullen de waarheid twijfelachtig vinden, ongeloofwaardig. Mensen doen dat niet bji elkaar, en zeker niet in hun omgeving.
Mijn peutje? Tsja, ik vind haar idd erg lief. Ze is 'redelijk' veilig voor mij, maar aan de andere kant onveiliger dan wie dan ook. Omdat ik om haar ben gaan geven. Omdat dat eenzijdig is, ik weet dat ik voor haar maar werk ben. Omdat ik toegegeven heb dat ze belangrijk is... Omdat ze uit zichzef afstandelijk is. Haar en knuffelene... haha. nee.. De kleintjes willen dat maar wat graag... Ik heb er zelfs soms ook meer behoefte aan dan wat dan ook... Gedurende therapie als ik denk dat ik zal 'breken'... En juist dan, juist na therapie is het leven eenzamer an ooit. Geconfronteerd met gedachten, gevoelens, niet weg te drukken heftig, en niemand om te troosten, uit te huilen. Ik KAN het niet kwijt bji vriendjelief... Het kan niet.. Stom. ik weet het. Ik moet harder proberen. Maar...
En hij is geen mamma.. Hij zal het niet kunnen wegnemen...
En de wens om bij jou weg te kruipen... Tsja, misschien is die er wel omdat het zo veilig is. Omdat ik weet dat het niet kan, niet mag. Omdat ik weet dat ik die wens kan koesteren, zonder onze relatie in gevaar te brengen, doordat het niet kan, niet mag. Jij zit daar, ik zit hier.
Ik zal niet naar je toekomen, het risico is te groot... Je zou het toch niet willen uiteindelijk, misschien schrikken, alles verbreken... En dan nog zou je niet iemand willen zien die een hoopje pijn is. Je hebt wel leukere dingen te doen. Betere dingen ook. Ik zou het niet laten zien. Ook dat is teveel risico.
En jij, je zal niet naar mij toe komen. Waarom zou je... Maar het blijft mooi om over te dromen.. Een stille wens/droom dat iemand bij Mij zou willen zijn... Mijn schone mamma is een keer dicht in de buurt gekomen.. Door midden in de nacht op te komen draven. Jammer alleen was dat ik toen midden in een crisis zat en ik t dus daar maar aan wijt. Dat ze haar zoon verdriet wilde besparen, vond da thet 'moest'. Maar ik koester die herrinnering, de gevoelens. Ik denk niet dat ze dat weet, maar het was voor mij zo belangrijk.. zo... Een wens.. Een mamma. Even.
Te lang verhaal geworden... Ik weet niet. Had het geveol dat ik mezelf moest uitleggen, moest verdedigen. Merk dat je woorden wel wat pjin deden.. Dat ik vrienden heb, een vriendje, een therapeut... Voor mn therepeut ben ik werk, niets meer, mijn vrienden... wie zal het begrijpen. Mijn vriendje... Dei kan ik dit niet vertellen. Hij weet wel ongeveer, maar t maakt hem alleen maar verdrietig. De hele waarheid zou hem veel pijn doen. Ik wil mensen geen pijn doen. Een iemand met pijn is wel genoeg.
Zelfs jou vertel ik maar weinig. Bang om je af te schrikken. Bang dat je me niet meer zal geloven, bang wat je ervan zal vinden. Een aanstelster, dat ik zo'n drukte maak om niets, of juist ongeloofwaardig omdat je het wel gruwelijk vind. Ik weet zelf niet eens wat ik ervan moet vinden.
Een aanstellerige verraadster, dat is wat ik ben. Iemand die aandacht probeert te krijgen over de rug van zijn/haar ouders.. Ik mag geen kwaad spreken over ze. Ik mag er niet over spreken. Ik zou niets liever willen dan het allemaal eindelijk te kunnen delen... Erkenning krijgen, troost krijgen, liefde krijgen. Voor wie ik echt ben, om wat ik echt ben. Niet om wat men denkt dat ik ben.
Afgelopen nachten wordt ik wakker en kots ik me gek. Ik ben misselijk van nachtmerries en herbelevingen. T doet fysiek pijn allemaal momenteel. En ik kan het niet uitleggen. Ikz ou het logishc vinden als mensen me een aansteller gaan vinden... Als jij me een aansteller zou vinden. Elke mailtje waarin ik wat van mezelf laat zien, van mijn binnnenzelf, van de pijn, het verdriet of de herrinneringen, ga ik ervan uit dat ik het nu echt voorgoed verpest heb...
Elk mailtje van jou maakt mijn vertrouwen in je weer een klein stukje groter, en tegelijkertijd mijn wantrouwen in je een stuk groter: wat moet je van me, waarom heb je me nog niet gedumpt... Je vind me zielig, of voelt je verplicht... Waarom doe je dit? Waarom zeg je dat ik naar je toe mag komen, dat je er wilt zijn voor me.
Je zou niet willen dat ik er echt was, alleen maar wensen dat ik weer weg was en dan nooit meer contact willen. Je zou er niets mee kunnen, en niet willen weten hoe of wat. Omdat het naar is, omdat het iets is dat als je het niet hoeft te weten, je het niet wilt weten. Je wil niet weten dat je veilige wereld onveilig is, dat de mooie mens niet mooi is en de wereld gewoon ronduit klote en gemeen. Nee de schijnwereld is mooier en fijner. Waarom die vrijwillig opgeven als het niet hoeft. Waarom ellende als het fijn kan zijn.
Nee , ik denk dat ik maar gewoon blijf hopen en dromen. Dat iemand ooit meent wat ie tegen me zegt... En dat ik ooit echt de 'mamma' zal vinden waar ik al zo lang naar op zoek ben... Een mamma die mij als kind wil. Mij met alles wat ik heb, en alles wat ik ben, en die me het liefst zo dicht mogelijk bij zich wil hebben, zoals mamma's dat hebben met hun kinderen.
Die droom daar ga ik elke nacht weer mee slapen, die droom maakt het mogelijk om door te kunnen leven. De droom dat iemadn mij de moeite waard vind. Ooit.
Die droom die wil ik vooral niet op het spel zetten door hem et gaan uitproberen. Blijkt niemand me te willen, dan heb ik zelfs geen droom meer...
Sorrie. Voor dit verhaal, dit mailtje. Alles loopt door elkaar en ik heb veel te veel geschreven.. Sorrie.. Haat me niet..
zaterdag 15 oktober 2005
Grenzen
Zo, eerste dagje weer wat beter. Vandaag gewerkt, had ik echt zin in. Supergezellig, ik kreeg gewoon zelfs zin om uit te gaan! Blij om weer uit bed te zijn en me wat beter te voelen!
Nu oppassen. Lekker geknuffeld en gekeuteld met de kids, lang voorgelezen (vind ik zelf zo leuk) en nu liggen ze zo ongeveer. Zo groot worden ze... Af en toe schrik ik er gewoon van. Gelukkig blijven het nog wel lekkere knuffels... Bij het voorlezen kruipt de kleinste lekker in je schoot weg, en de oudste blijft knuffelen en vasthouden als het nu écht tijd is om te gaan slapen.
Mooi spul, kinderen. Vermoeiend, maar wel heel leuk.
Verder alles beetje verwarrend. Baal beetje van mezelf wat eten betreft, binnenkort grote show en ik vreet me gek. Ben dus ook dik. Dikker dan normaal. Grote spijkerbroeken dik (ik heb drie verschillende maten spijkerbroeken in mn kast hangen :P voor elk figuur eentje). Daar baal ik dan wel van. Ik baal sowieso als ik die broek weer aandoe omdat ie lekkerder zit. Gelukkig zit ie niet strak ofzo hoor. Ik kan mn kleine nog wel aan, maar dat vind ik niet zo lekker zitten en bankhangen enzo. Ja zo'n zeikerd ben ik dan ook wel weer ;)
Maar goed, normaal eet ik dus voor zo'n show vrij weinig, maar ik kan de discipline even niet opbrengen. Nouja, het moet maar, we zien het wel.
Nu eindelijk vakantie. Eindelijk ff officieel vrij. Want afgelopen tijd heb ik wel veel thuisgezeten, maar met een schuldgevoel van hier tot tokio. Baal er echt van dat ik zoveel uren gemist heb.. Heb van twee vakken een les teveel gemist... Ben bang dat ik die nu Weer in moet gaan halen volgend jaar :S Wilde er zo graag vanaf dit jaar. Loser ben ik ook.
Echt, ik voel me dan zo'n aansteller. Zo van: ja ziek, maar als ik even doorzet kan ik het best allemaal, ik vind het alleen niet zo fijn. Maar wat is dan de grens. Dat vind ik zo moeilijk. Waar ligt het verschil tussen het niet fijn vinden, en niet meer kunnen. Want heel vaak vind ik naar school gaan, of werken, of verplichtingen 'niet fijn'. Omdat het druk is in mn koppie, of ik andere dingen te doen heb, of gewoon ff op ben.
Op het 'geestelijk' vlak weet ik mn grens nu een klein beetje. Het verschil tussen 'geen zin' en 'het gaat niet meer' kan ik daar nu een beetje waarnemen.Na vee vallen en opstaan.
Maar lichamelijk.. ai, dat is een ander verhaal. Lichamelijk ongemak is voor mij zo iets normaals. Iets waarvoor ik eigenlijk nooit thuis geblevne ben. Wat is hoofdpijn als je gewend bent te studeren en schoon te maken met een hersenschudding... Wat is buikpijn in vergelijking met inwendige kneuzingen of vergifiging... Wat is misselijk als je gewend bent aan het leven met zeepsop in je maag... Is een kneuzing of verstuiking erg als je gewend bent aan blauwe plekken en spierpijn?
Ziek zijn is zo vaag... Wat maakt het voor verschil of de koorts komt van een griepvirus of van een voedselvergiftiging. En waarom zou ik er nu ineens voor thuisblijven (okee, omdat ik merk dat het makkelijker is ;)). Ik weet dat ik met een beetje doorzettingsvermogen gewoon door kan gaan. Makkelijk. Ik weet dat ik het kan. Dat het niet mijn grens is.
Wanneer trek je de grens 'ik zeg iets af' en wanneer heb je 'geen zin'? Ik vind dat zo moeilijk...
Ik denk dat ik dit een heel mooi thema vind voor mn volgende therapie. Als ik het durf in te brengen... :S
Nu oppassen. Lekker geknuffeld en gekeuteld met de kids, lang voorgelezen (vind ik zelf zo leuk) en nu liggen ze zo ongeveer. Zo groot worden ze... Af en toe schrik ik er gewoon van. Gelukkig blijven het nog wel lekkere knuffels... Bij het voorlezen kruipt de kleinste lekker in je schoot weg, en de oudste blijft knuffelen en vasthouden als het nu écht tijd is om te gaan slapen.
Mooi spul, kinderen. Vermoeiend, maar wel heel leuk.
Verder alles beetje verwarrend. Baal beetje van mezelf wat eten betreft, binnenkort grote show en ik vreet me gek. Ben dus ook dik. Dikker dan normaal. Grote spijkerbroeken dik (ik heb drie verschillende maten spijkerbroeken in mn kast hangen :P voor elk figuur eentje). Daar baal ik dan wel van. Ik baal sowieso als ik die broek weer aandoe omdat ie lekkerder zit. Gelukkig zit ie niet strak ofzo hoor. Ik kan mn kleine nog wel aan, maar dat vind ik niet zo lekker zitten en bankhangen enzo. Ja zo'n zeikerd ben ik dan ook wel weer ;)
Maar goed, normaal eet ik dus voor zo'n show vrij weinig, maar ik kan de discipline even niet opbrengen. Nouja, het moet maar, we zien het wel.
Nu eindelijk vakantie. Eindelijk ff officieel vrij. Want afgelopen tijd heb ik wel veel thuisgezeten, maar met een schuldgevoel van hier tot tokio. Baal er echt van dat ik zoveel uren gemist heb.. Heb van twee vakken een les teveel gemist... Ben bang dat ik die nu Weer in moet gaan halen volgend jaar :S Wilde er zo graag vanaf dit jaar. Loser ben ik ook.
Echt, ik voel me dan zo'n aansteller. Zo van: ja ziek, maar als ik even doorzet kan ik het best allemaal, ik vind het alleen niet zo fijn. Maar wat is dan de grens. Dat vind ik zo moeilijk. Waar ligt het verschil tussen het niet fijn vinden, en niet meer kunnen. Want heel vaak vind ik naar school gaan, of werken, of verplichtingen 'niet fijn'. Omdat het druk is in mn koppie, of ik andere dingen te doen heb, of gewoon ff op ben.
Op het 'geestelijk' vlak weet ik mn grens nu een klein beetje. Het verschil tussen 'geen zin' en 'het gaat niet meer' kan ik daar nu een beetje waarnemen.Na vee vallen en opstaan.
Maar lichamelijk.. ai, dat is een ander verhaal. Lichamelijk ongemak is voor mij zo iets normaals. Iets waarvoor ik eigenlijk nooit thuis geblevne ben. Wat is hoofdpijn als je gewend bent te studeren en schoon te maken met een hersenschudding... Wat is buikpijn in vergelijking met inwendige kneuzingen of vergifiging... Wat is misselijk als je gewend bent aan het leven met zeepsop in je maag... Is een kneuzing of verstuiking erg als je gewend bent aan blauwe plekken en spierpijn?
Ziek zijn is zo vaag... Wat maakt het voor verschil of de koorts komt van een griepvirus of van een voedselvergiftiging. En waarom zou ik er nu ineens voor thuisblijven (okee, omdat ik merk dat het makkelijker is ;)). Ik weet dat ik met een beetje doorzettingsvermogen gewoon door kan gaan. Makkelijk. Ik weet dat ik het kan. Dat het niet mijn grens is.
Wanneer trek je de grens 'ik zeg iets af' en wanneer heb je 'geen zin'? Ik vind dat zo moeilijk...
Ik denk dat ik dit een heel mooi thema vind voor mn volgende therapie. Als ik het durf in te brengen... :S
maandag 10 oktober 2005
Pechdag
wat een dag. Ik ben echt helemaal klaar met een klasgenootje van mij. Telkens als we afspreken wie wat doet aan een opdracht en ik mijn deel dan af heb moet ik op de dag zelf haar deel ook nog doen. Op zich niet zo erg, maar aangezien ik nog steeds niet beter ben zat ik er niet op te wachten. Klotezooi.
Uiteindelijk is het wel gelukt.
Vanmiddag afspraak over dagbehandeling. Eigenlijk is het zo goed als rond allemaal nu, ik heb alleen nog een afspraak met de socio om mn 'entree' verhaal duidelijk te krijgen. Omdat ik ook meteen wil vertellen dat ik DIS heb (dan is dat maar achter de rug) en de rest daar niet zoveel van weet...
De middag heb ik alleen maar gelegen en geslapen. Morgen toch echt weer naar school. Hoop dat het lukt.. Mijn warm-koud-zweet buien zijn nog steeds niet over, en ik weet niet zo goed hoe ik op lichamelijke inspanning ga reageren. Merken we vanzelf wel weer.. Ik zie er wel tegenop..
Nouja, nog 4 daagjes en dan heb ik vakantie. Dat houd ik maar in mn achterhoofd. En morgen valt op zich wel mee (actief dan), en overmorgen ook... en donderdag en vrijdag zal ik wel weer beter zijn en dan is het echt bijnabijnabijna vakantie. Dus.
Nog even doorzetten!
Uiteindelijk is het wel gelukt.
Vanmiddag afspraak over dagbehandeling. Eigenlijk is het zo goed als rond allemaal nu, ik heb alleen nog een afspraak met de socio om mn 'entree' verhaal duidelijk te krijgen. Omdat ik ook meteen wil vertellen dat ik DIS heb (dan is dat maar achter de rug) en de rest daar niet zoveel van weet...
De middag heb ik alleen maar gelegen en geslapen. Morgen toch echt weer naar school. Hoop dat het lukt.. Mijn warm-koud-zweet buien zijn nog steeds niet over, en ik weet niet zo goed hoe ik op lichamelijke inspanning ga reageren. Merken we vanzelf wel weer.. Ik zie er wel tegenop..
Nouja, nog 4 daagjes en dan heb ik vakantie. Dat houd ik maar in mn achterhoofd. En morgen valt op zich wel mee (actief dan), en overmorgen ook... en donderdag en vrijdag zal ik wel weer beter zijn en dan is het echt bijnabijnabijna vakantie. Dus.
Nog even doorzetten!
zondag 9 oktober 2005
ziekies
T regelmatig van me afschrijven lukt even niet. Punt een heb ik maar weinig tijd achter de computer doorgebracht afgelopen weken, punt twee zit mijn hoofd vol maar neem ik de tijd niet om m te legen, punt drie, de tijd die ik achter de compu doorbreng wil ik lessen voorbereiden,andere logjes tsjekken en daarna relaxen, punt 4 ik ben al vier dagen ziek.
Ja echt ja. Ik ben al vier dagen ziek. Ik, die nooit ziek ben, en er al helemaal niet voor thuis wil blijven lig al vier dagen op een bedje bank. En, al ijl ik me rot, nog steeds voel ik me een aanstelster dat ik niet gewoon even Iets meer mn best doe, even iets meer doorzettingsvermogen heb, en me er zo makkelijk vanaf maak.
Dat komt ook voor een gedeelte omdat ik merk dat sommige delen meer last hebben van ziek zijn dan andere delen. Dat wil dus ook zeggen dat ik me soms wel ziek voel, en soms ook niet, terwijl ik toch echt straal van koorts.
Het is heel lullig, maar vooral de kleintjes hebben last van het ziek zijn. Ze hebben keelpijn, bijna geen stem, hoesten zich rot en ijlen van koorts.
Zelf merk ik meerendeel alleen dat mn stem wat slechter is, mn keel dik is en dat ik wiebelbenen heb en zweet en het koud heb tegelijk. Waardoor ik geneigd ben gewoon lekker door te gaan waar ik mee bezig ben. Tot het te laat is en de kleintjes erdoorheen breken en ik door mn benen zak en echt heel ziek ben ineens... Echt vervelend, raar, en heel lang geleden dat ik het zo te pakken had. Laat staan zo lang. Laat staan dat ik ervoor thuis gebleven ben...
Verder doet het me wel goed. Het thuiszitten geeft rust. Veel rust. En daar was ik nou net aan toe. Ik slaap me gek, puzzel af en toe wat, val dan weer in slaap, en probeer wat harry potter te luisteren. Met als direct gevolg dat ik dan dus weer in slaap val. Niet dat het boek zo slaapverwekkend is, maar meer dat zo'n rustige stem er gewoon per direct voor zorgt dat ik weer afdaal naar andere werelden.
De afgelopen dagen glijden dus een beetej voorbij in wolken van mistige en af en toe even heldere momenten. Oplevingen, direct bestraft met koortsaanvallen en huilende kleintjes die het neit leuk meer vinden.
Bizar. On top of that had ik dit weekend wat bizarre ontmoetingen en belde Anna. Flinke tijd geleden, echt heerlijk om haar weer eens te spreken, maar het was echt heel gek, en (merkte ik achteraf) ook heel inspannend om haar weer te spreken... Spanning dat ze niet boos zou zijn enzo... Maar lieve an, ik vond het erg fijn, snel weer overdoen!!!
Nu hoop ik van de week weer naar school te gaan. Laatste weekje voor de vakantie. Jippie. Nog blij dat ik nu vast een weekje tot rust kom zodat ik in de vakantie al wat otnstresst ben, en dan lekker weer beter. Hoera. Lang leve flink ziek zijn.
En nu begint de boel weer wolkerig te worden en mijn keel ineens wel erg zeer te doen.
Terug naar bedje dus. (ik ben ook al bijna twee hele uren wakker ;))
Ja echt ja. Ik ben al vier dagen ziek. Ik, die nooit ziek ben, en er al helemaal niet voor thuis wil blijven lig al vier dagen op een bedje bank. En, al ijl ik me rot, nog steeds voel ik me een aanstelster dat ik niet gewoon even Iets meer mn best doe, even iets meer doorzettingsvermogen heb, en me er zo makkelijk vanaf maak.
Dat komt ook voor een gedeelte omdat ik merk dat sommige delen meer last hebben van ziek zijn dan andere delen. Dat wil dus ook zeggen dat ik me soms wel ziek voel, en soms ook niet, terwijl ik toch echt straal van koorts.
Het is heel lullig, maar vooral de kleintjes hebben last van het ziek zijn. Ze hebben keelpijn, bijna geen stem, hoesten zich rot en ijlen van koorts.
Zelf merk ik meerendeel alleen dat mn stem wat slechter is, mn keel dik is en dat ik wiebelbenen heb en zweet en het koud heb tegelijk. Waardoor ik geneigd ben gewoon lekker door te gaan waar ik mee bezig ben. Tot het te laat is en de kleintjes erdoorheen breken en ik door mn benen zak en echt heel ziek ben ineens... Echt vervelend, raar, en heel lang geleden dat ik het zo te pakken had. Laat staan zo lang. Laat staan dat ik ervoor thuis gebleven ben...
Verder doet het me wel goed. Het thuiszitten geeft rust. Veel rust. En daar was ik nou net aan toe. Ik slaap me gek, puzzel af en toe wat, val dan weer in slaap, en probeer wat harry potter te luisteren. Met als direct gevolg dat ik dan dus weer in slaap val. Niet dat het boek zo slaapverwekkend is, maar meer dat zo'n rustige stem er gewoon per direct voor zorgt dat ik weer afdaal naar andere werelden.
De afgelopen dagen glijden dus een beetej voorbij in wolken van mistige en af en toe even heldere momenten. Oplevingen, direct bestraft met koortsaanvallen en huilende kleintjes die het neit leuk meer vinden.
Bizar. On top of that had ik dit weekend wat bizarre ontmoetingen en belde Anna. Flinke tijd geleden, echt heerlijk om haar weer eens te spreken, maar het was echt heel gek, en (merkte ik achteraf) ook heel inspannend om haar weer te spreken... Spanning dat ze niet boos zou zijn enzo... Maar lieve an, ik vond het erg fijn, snel weer overdoen!!!
Nu hoop ik van de week weer naar school te gaan. Laatste weekje voor de vakantie. Jippie. Nog blij dat ik nu vast een weekje tot rust kom zodat ik in de vakantie al wat otnstresst ben, en dan lekker weer beter. Hoera. Lang leve flink ziek zijn.
En nu begint de boel weer wolkerig te worden en mijn keel ineens wel erg zeer te doen.
Terug naar bedje dus. (ik ben ook al bijna twee hele uren wakker ;))
woensdag 28 september 2005
En toen was eht weer zover. Hoop gebeurd ondertussen, best veel gedaan, maar nu wil t ff niet meer... ff op. En ik moest natuurlijk trainen. Wat ik neit meer zag zitten..
Maar ja, na het drama vorige week met mijn trainsters wilde ik eigenlijk ook niet afzeggen..
Ik voel me zo'n loser. Me dan maar 'ziek' melden terwijl er neits met me mankeerd. En eigenlijk heb ik niet zo heel veel gedaan vandaag. En gister.. En eergister... En dan toch zo. Lui. Zo voelt het. Aartslui.
Morgen weer stage. Bestwel eng, maar minder dan vorige week. Ook omdat ik niet de eerste les doe :D. Wel naar: ik heb onwijs zitten bikkelen op mn les~voorbereid*ing. Onzeker over of ie goed is. Schrijven, herschrijven, bedenken denken denken en weer afkeuren. Vrijdag al aan begonnen. En nu vanaaaf begint mijn stagegenootje over haar les. En ze stuurt een kopie van die van mij door...
Daar baal ik dan best wel van. Zeker omdat zij de eerste les doet en het dan dus net lijkt of ik haar nadoe. Er zit onwijs veel tijd en energie in die voorbereiding... Over nagedacht, aangepast op de klas.. En zij kopieert m zo maar ff... Daar baal ik dan eigenlijk wel van. Kan ik beswel van janken eigenlijk...
Maar goed... Uiteindelijk past ze m nu toch iets aan geloof ik.. dus dat is wel fijn vind ik... En verder zie ik het wel hoor...
Iig blij dat ik niet meer weghoefde vanaaf. Alhoewel ik ook niet naar de verjaardag van mijn pleegzusje geweest ben... 6 werd ze... Schaam me wel heel erg daarvoor. Net als voor het feit dat ik niet ben gaan trainen...
nouja, ff blurrieblurrieblup.
Okee, en t lijnen lukt niet en ik vreet me rot en ik voel me daar wel rot over ja. Een loser again. Maar GOSH wat is chocola toch lekker :P
Maar ja, na het drama vorige week met mijn trainsters wilde ik eigenlijk ook niet afzeggen..
Ik voel me zo'n loser. Me dan maar 'ziek' melden terwijl er neits met me mankeerd. En eigenlijk heb ik niet zo heel veel gedaan vandaag. En gister.. En eergister... En dan toch zo. Lui. Zo voelt het. Aartslui.
Morgen weer stage. Bestwel eng, maar minder dan vorige week. Ook omdat ik niet de eerste les doe :D. Wel naar: ik heb onwijs zitten bikkelen op mn les~voorbereid*ing. Onzeker over of ie goed is. Schrijven, herschrijven, bedenken denken denken en weer afkeuren. Vrijdag al aan begonnen. En nu vanaaaf begint mijn stagegenootje over haar les. En ze stuurt een kopie van die van mij door...
Daar baal ik dan best wel van. Zeker omdat zij de eerste les doet en het dan dus net lijkt of ik haar nadoe. Er zit onwijs veel tijd en energie in die voorbereiding... Over nagedacht, aangepast op de klas.. En zij kopieert m zo maar ff... Daar baal ik dan eigenlijk wel van. Kan ik beswel van janken eigenlijk...
Maar goed... Uiteindelijk past ze m nu toch iets aan geloof ik.. dus dat is wel fijn vind ik... En verder zie ik het wel hoor...
Iig blij dat ik niet meer weghoefde vanaaf. Alhoewel ik ook niet naar de verjaardag van mijn pleegzusje geweest ben... 6 werd ze... Schaam me wel heel erg daarvoor. Net als voor het feit dat ik niet ben gaan trainen...
nouja, ff blurrieblurrieblup.
Okee, en t lijnen lukt niet en ik vreet me rot en ik voel me daar wel rot over ja. Een loser again. Maar GOSH wat is chocola toch lekker :P
maandag 19 september 2005
Erkenning
Whoei! Dapper ikje is net naar de dokter geweest. Hij beet niet, hij was zelfs meedenkend. Dapper ikje heeft zonder protest weer een mooie voorraad anti depri En plat-in-een-pilletje gekregen. Altijd fijn, en altijd weer eng. Altijd weer bang dattie t onzin zal vinden (en hij is niet zo bang om te zeggen wat ie vind als ik).
En, eindelijk na een jaar, is het me gelukt om te vragen of ie het formulier voor extra stufi wilde bekijken en misschien invullen...
Deed ie... Hij heeft er een 'structurele stoornis' van gemaakt, omdat dat voor mij gunstiger zou zijn...
Sinds ergens 2002 heb ik 'complexe psychische problematiek met dissociatieve component. Gebruikt antidepri om haar angstniceau te verlagen en wisselende stemmingen te stabiliseren.'
Stom, maar ik voel me ff zo 'erkend'. Ik was zo bang dattie het onzin zou vinden, of zo'n beetje fronsend zijn handtekening zou zetten na wat geknor... Ja ik ben dus bang voor mn dokter ;). Maar hij was dus echt rustig en uit zichzelf alles ingevuld en uitgelegd enz... Pfieuw..
Echt even een heel goed gevoel... Wat ik zei: erkend... Fijn is dat.
Nu eigenlijk nog even heel hard studeren..
Ohw, en Sera's tante gaat niet mee naar haar afscheid... Das echt klote voor mij, want ik had gehoopt dat ik me daar aan vast kon klampen als t trotse oudergedoe mij teveel werd... Ik zie er ZO tegenop... Nu dus echt heel erg..
Maar ik wil er wel zijn. Voor Sera, en omdat ik er gewoon bij wil zijn! Het is wel mijn vriendinnetje dat dr behandeling afgemaakt heeft!! Dat moet gevierd worden, daar moet ik bij zijN!!!
En, eindelijk na een jaar, is het me gelukt om te vragen of ie het formulier voor extra stufi wilde bekijken en misschien invullen...
Deed ie... Hij heeft er een 'structurele stoornis' van gemaakt, omdat dat voor mij gunstiger zou zijn...
Sinds ergens 2002 heb ik 'complexe psychische problematiek met dissociatieve component. Gebruikt antidepri om haar angstniceau te verlagen en wisselende stemmingen te stabiliseren.'
Stom, maar ik voel me ff zo 'erkend'. Ik was zo bang dattie het onzin zou vinden, of zo'n beetje fronsend zijn handtekening zou zetten na wat geknor... Ja ik ben dus bang voor mn dokter ;). Maar hij was dus echt rustig en uit zichzelf alles ingevuld en uitgelegd enz... Pfieuw..
Echt even een heel goed gevoel... Wat ik zei: erkend... Fijn is dat.
Nu eigenlijk nog even heel hard studeren..
Ohw, en Sera's tante gaat niet mee naar haar afscheid... Das echt klote voor mij, want ik had gehoopt dat ik me daar aan vast kon klampen als t trotse oudergedoe mij teveel werd... Ik zie er ZO tegenop... Nu dus echt heel erg..
Maar ik wil er wel zijn. Voor Sera, en omdat ik er gewoon bij wil zijn! Het is wel mijn vriendinnetje dat dr behandeling afgemaakt heeft!! Dat moet gevierd worden, daar moet ik bij zijN!!!
vrijdag 9 september 2005
beschermend deeltje :P
Ik haat die klotetrend dat iedereen ineens delen heeft...
Ohw het kleine meisje is er zoveel. Ik deed het niet en toch gebeurde het... Ja, t is alsof ik iemand anders ben dan, dat heb jij toch ook...
Klotezooi! Laat het dan diagnosterne ofzo. Ze hebben geen idee hoe het is om Echt een klein meisje te zijn en Echt telkens de controle kwijt te raken.
Nouja, een aangezien iedereen eht heeft tegenwoordig enzo, ben ik dus een aansteller...
Zoek een eigen stoornis ofzo...
(okee, een paar uitzonderingen daargelaten die broodnodig eens echt met een specialist ernaar moeten gaan kijken)
Nee ik wil geen DIS hebebn, en ik heb het niet ook! Maar zij al helemaal niet. Blijf van mijn DIS die ik niet heb af! Grrrrr
Ohw het kleine meisje is er zoveel. Ik deed het niet en toch gebeurde het... Ja, t is alsof ik iemand anders ben dan, dat heb jij toch ook...
Klotezooi! Laat het dan diagnosterne ofzo. Ze hebben geen idee hoe het is om Echt een klein meisje te zijn en Echt telkens de controle kwijt te raken.
Nouja, een aangezien iedereen eht heeft tegenwoordig enzo, ben ik dus een aansteller...
Zoek een eigen stoornis ofzo...
(okee, een paar uitzonderingen daargelaten die broodnodig eens echt met een specialist ernaar moeten gaan kijken)
Nee ik wil geen DIS hebebn, en ik heb het niet ook! Maar zij al helemaal niet. Blijf van mijn DIS die ik niet heb af! Grrrrr
donderdag 8 september 2005
Ik Haat mezelf! Ik jank me kapot en wil blij zijn. Zo naar school. Dit is verdorie pas mn eerste week.
Bovendien ben ik bang dat ik haar nu gekwetst heb.. T loopt al zo slecht, dat doet pijn genoeg.. Ik wil niet dat ze me haat... maar daar is het waarschijnlijk al te laat voor....
Al mn gedrag spring ff met sprongen achteruit.. automutilatie, eetgedrag en suicidaliteit vechten om de aandacht..
EN DAT WIL IK NIET!
Ik ga gewoon zelf de controle houden vandaag, laat de anderen dit maar utizoeken. Ohw zo.
Bovendien ben ik bang dat ik haar nu gekwetst heb.. T loopt al zo slecht, dat doet pijn genoeg.. Ik wil niet dat ze me haat... maar daar is het waarschijnlijk al te laat voor....
Al mn gedrag spring ff met sprongen achteruit.. automutilatie, eetgedrag en suicidaliteit vechten om de aandacht..
EN DAT WIL IK NIET!
Ik ga gewoon zelf de controle houden vandaag, laat de anderen dit maar utizoeken. Ohw zo.
ouders en therapie
Pfff. Sinds Tikker en ik afgesproken hebben dat hij mn logje niet meer leest (beter voor hem, en dan durf ik weer alles te schrijven) heb ik eigenlijk bijna niet meer geschreven. Niet daarom hoor, maar ik had juist gedacht dat het een reden zou zijn om meer te gaan schrijven.. Eerlijker weer te durven zijn..
Kvoel me ff kloterig... Vriendinnetje van mij is bijna klaar met een lange klinische behandeling... Echt heel knap dat ze t afgerond heeft, en natuurlijk ben ik onwijs blij voor haar, en heel erg trots op haar... Ze had gevraagd of ik op haar laatste dag wilde zijn om haar op te wachten, samen met few other close friends.. Ja tuurlijk wil ik dat graag... Ik baalde ook echt toen ik eerst niet kon, maar gelukkig is het nu geregeld.
Leuk allemal toch? Ja...
Maar vanochtend viel mn oog op een brief. Een envelopje versierd met stickertjes van haar lievelingsdier, met zorg uitgetypte brief met daarin nog een keer t beestje...
Van haar ouders... Een zo'n lieve brief, waaruit zoveel trots blijkt. Zoveel liefde spreekt. Een feestje organiseren ze omdat ze klaar is.
Toen stond ik te huilen... Hoe lang zit ik al in therapie... En hoe gaan mijn ouders daarmee om... Ze zullen nooit trots op me zijn omdat ik een therapie afgerond heb. Maar goed, de komende jaren ben ik ook nog lang niet klaar blijkt... Ik weet dat ik het in hun opinie allemaal aan mn kloterige zelf te danken heb.. maar toch...
Soms voelt het zo oneerlijk!!!! Ze heeft lieve ouders.. die haar steunen met alles.. Trots op haar zijn. Ze kan zeggen wat ze heeft: borderline. Uitleggen wat dat is zonder zich te hoeven schamen of iemand te verraden... Soms ben ik zo jaloers, doet alles zo'n pijn...
Ohw ja, ik weet wel dat ik nu ook een 'etiketje' heb. DIS en PTSS. Maar ja.. kan ik dat uitleggen..? Ja zegt men. Nee zeg ik.. Nooit, dat Kan ik gewoon niet..
En dus weten niet veel mensen hoeveel pijn en verdriet er zit. Hoe moeilijk het soms kan zijn. Ohwja, ze zien wel dat er wat is. Willen meeleven enzo. Maar snappen minder...
Ik zie nu al best op tegen de dag dat ze afzwaait... Liefdevol tussen twee ouders in.. En ik Haat mezelf erom.
Ze verdient het zo... Ik gun het haar zo...
Maar het doet zo'n pijn.... zo veel pijn...
Kvoel me ff kloterig... Vriendinnetje van mij is bijna klaar met een lange klinische behandeling... Echt heel knap dat ze t afgerond heeft, en natuurlijk ben ik onwijs blij voor haar, en heel erg trots op haar... Ze had gevraagd of ik op haar laatste dag wilde zijn om haar op te wachten, samen met few other close friends.. Ja tuurlijk wil ik dat graag... Ik baalde ook echt toen ik eerst niet kon, maar gelukkig is het nu geregeld.
Leuk allemal toch? Ja...
Maar vanochtend viel mn oog op een brief. Een envelopje versierd met stickertjes van haar lievelingsdier, met zorg uitgetypte brief met daarin nog een keer t beestje...
Van haar ouders... Een zo'n lieve brief, waaruit zoveel trots blijkt. Zoveel liefde spreekt. Een feestje organiseren ze omdat ze klaar is.
Toen stond ik te huilen... Hoe lang zit ik al in therapie... En hoe gaan mijn ouders daarmee om... Ze zullen nooit trots op me zijn omdat ik een therapie afgerond heb. Maar goed, de komende jaren ben ik ook nog lang niet klaar blijkt... Ik weet dat ik het in hun opinie allemaal aan mn kloterige zelf te danken heb.. maar toch...
Soms voelt het zo oneerlijk!!!! Ze heeft lieve ouders.. die haar steunen met alles.. Trots op haar zijn. Ze kan zeggen wat ze heeft: borderline. Uitleggen wat dat is zonder zich te hoeven schamen of iemand te verraden... Soms ben ik zo jaloers, doet alles zo'n pijn...
Ohw ja, ik weet wel dat ik nu ook een 'etiketje' heb. DIS en PTSS. Maar ja.. kan ik dat uitleggen..? Ja zegt men. Nee zeg ik.. Nooit, dat Kan ik gewoon niet..
En dus weten niet veel mensen hoeveel pijn en verdriet er zit. Hoe moeilijk het soms kan zijn. Ohwja, ze zien wel dat er wat is. Willen meeleven enzo. Maar snappen minder...
Ik zie nu al best op tegen de dag dat ze afzwaait... Liefdevol tussen twee ouders in.. En ik Haat mezelf erom.
Ze verdient het zo... Ik gun het haar zo...
Maar het doet zo'n pijn.... zo veel pijn...
dinsdag 6 september 2005
Dus
Ondertussen ben ik weer zo'n beetje begonnen met school. Iets waar ik heel erg tegenop zag omdat mijn rooster eerst ontiegelijk druk leek, en ik ook aan het eind zat van de intake voor mn dagbehandeling.
Nu, eenmaal bezig, blijkt dat de school z'n informatie weer eens vals verspreid heeft en heb ik veel meer rust voor mezelf ingeroosterd, en ben ik klaar met de intake en start mn dagbehandeling pas in november.
Ja ik ben dus toegelaten!! Waar ik wilde. Niet te ver weg, en voor mij een heel bekende omgeving dus dat is fijn. Verder is het maar een dag in de week, dus te doen met school enzo, en mag ik waarschijnljik mijn eigen therapeute houden :D Iets wat ik ook erg fijn vind.
Want hoe erg ik ook mn best gedaan heb om geen binding te krijgen met haar, hoe vaak ik haar ook 'utigeprobeerd heb', vervloekt.. Ik moet eerlijk toegeven dat ze erg belangrijk voor me is gaan worden. Iets wat ik erg naar vind, en eigenlijk niet wil weten, laat staan toegeven. Iets wat ik egwoon niet wil.
Ik wil niet afhankelijk zijn van iemand, geven om iemand... En dus kwetsbaar zijn.. Zeker als ik voor die iemand maar werk ben. Onbelangrijk en makkelijk vervangbaar... Naar dus...
;)
Nouja, en verder gaat het wel. Hard aan het trainen. Binnenkort een aantal demo's.
Stressen, werken onderdruk, prestatiegericht... ;) Ik voel me zo'n loser. Ik houd maar gewoon in mn achterhoofd dat t publiek een radslag meestal al geweldig vind... ;)
Maar op zich, dit jaar is voor het eerst dat ik er niet heel bang voor ben.. heel heel heel erg ongelukkig bij het idee dat er onwijs veel mensen gaan kijken naar niets kunnend mijtje..
Ik wil zelfs wat mensen uit gaan nodigen.... Jaja.. de wonderen zijn de wereld nog neit uit...
;)
Nu, eenmaal bezig, blijkt dat de school z'n informatie weer eens vals verspreid heeft en heb ik veel meer rust voor mezelf ingeroosterd, en ben ik klaar met de intake en start mn dagbehandeling pas in november.
Ja ik ben dus toegelaten!! Waar ik wilde. Niet te ver weg, en voor mij een heel bekende omgeving dus dat is fijn. Verder is het maar een dag in de week, dus te doen met school enzo, en mag ik waarschijnljik mijn eigen therapeute houden :D Iets wat ik ook erg fijn vind.
Want hoe erg ik ook mn best gedaan heb om geen binding te krijgen met haar, hoe vaak ik haar ook 'utigeprobeerd heb', vervloekt.. Ik moet eerlijk toegeven dat ze erg belangrijk voor me is gaan worden. Iets wat ik erg naar vind, en eigenlijk niet wil weten, laat staan toegeven. Iets wat ik egwoon niet wil.
Ik wil niet afhankelijk zijn van iemand, geven om iemand... En dus kwetsbaar zijn.. Zeker als ik voor die iemand maar werk ben. Onbelangrijk en makkelijk vervangbaar... Naar dus...
;)
Nouja, en verder gaat het wel. Hard aan het trainen. Binnenkort een aantal demo's.
Stressen, werken onderdruk, prestatiegericht... ;) Ik voel me zo'n loser. Ik houd maar gewoon in mn achterhoofd dat t publiek een radslag meestal al geweldig vind... ;)
Maar op zich, dit jaar is voor het eerst dat ik er niet heel bang voor ben.. heel heel heel erg ongelukkig bij het idee dat er onwijs veel mensen gaan kijken naar niets kunnend mijtje..
Ik wil zelfs wat mensen uit gaan nodigen.... Jaja.. de wonderen zijn de wereld nog neit uit...
;)
vrijdag 26 augustus 2005
van alles wat van me af schrijfsel
Ik weet het, ik blog teveel. Maar ik schrijf ook zoveeel... Er zit zoveel..
T was een lange dag gister. Moeilijke start ook. Ik voelde me rot en 'op' en toen moest ik nog naar therapie. Dat ging op zich wel goed, maar was ook heel moeilijk. Moeilijk om toe te geven dat het veel pipijn doet dat mn ouders nu zo 'involved' bij mijn ziusje zijn. Moeilijk ook om dat voor heel even toe te laten. Te voelen.
Gehad over automutilatie. Hoe ik mezelf 'gestraft' heb afgelopen week. Wat ik 'gedaan' heb. Zo eng en moeilijk om op te biechten. Zo sick ook, ik schaamde me zo. Ik wilde dat ik weer gewoon kon snijden. Dat 'werkte'het beste. Dit lijkt allemaal niet te helpen en ik verzin steeds ziekere dingen... Maar ik wil gewoon perse m'n armen 'clean'houden. Met de kiddo's enzo. Dat kan gewoon echt niet dan. Ja of ik moet het hele jaar lange mouwen dragen. Ook s'zomers. En met mijn actieve werkveld is dat gewon bjina niet te doen. Ben ik achter gekomen.
Heb ook heel veel nagedacht over snijden op andere pleken. Ik gebruik nu af en toe mijn voeten, (dat voel je ook de hele dag) maar ben achteraf erg bang om spieretn teraken. Die zitten daar nogal wat, en mn enkelspiertjes zijn al zo slecht...
M'n ehhm.. ja daar dus.. :$ heb ik ook wel gesneden. Maar dat triggerde enorm. Weinig optie.
Vroeger sneed ik altijd in mn bovenbenen.. Ik weet het niet, mar dat lijkt nu ook niet mer te voldoen. Geen enkele optie lijkt te kunnen tippen aan mn armen.. Dus blijf ik bezig met alternatieven.. :S
We kwamen tourwns ook tot de conclusie dat ik afgelopen week eigenlijk continue pannetje vier inloop. als er maar iets, gebeurd, of ik me maa reen beetje in moet spannend... Dus zodra er dan iets van stres of trigger bijkomt schiet ik 5 in... Gelukkig blijf ik er niet echt lang in hangen..
Maar het is wel klote om te beseffen dat mijn uitgangswaarde dus 3/4 is en dat ik dicht bij eeen crisis ben. En dat terwijl ik midden in mijn valkuil gestapt ben en het volgned blok weer te vol gepropt eb. Ik ga er dus niet echt naar handlen. Maar heb ook even het gevoel dat ik geen andere keuze heb. Even alle grip op mn leven kwijt, het stuur. Terwijl ik daar eigenlijk heel bewust mee bezig was...
S avonds kwam Tikkers mamma.
De kleintjes zijn helemaal gek oop haar. Ik ook trouwens, ze is ook heel lief, maar ik wil het eigenlijk niet zo weten of laten merken. (is risico...) We hebben een tijdje zitten praten. Over mn ouders, over mijn geloven..
Soms zou ik dan gewoon willen vertellen.. Ze straalt warmte uit, veiligheid. Dan zou ik willen vertellen, wilen delen. Zodat ze me vast zou houden en zou troosten. Zodat ze zou begrijpen. Zodat ik erom kan huilen.. Getroost door een mamma.
Maar goed dat kan niet, dat weet ik ook wel.Het zou ook te schaamtevoel en eng zijn. Te belastend... Ikwil haar niet ook afschrikken.
Maar ga haar wel een mail sturen. Om te vertellen hoe bijzonder het is voor me, dit. Hoe dankbaar ik haar ben.. Kweet niet of dat stom is.. maar .. nouja kweetniet...
Ben trouwens ook bang om peutje kwijt te raken.. Ze zij vandaag dat ik geen nr was. Mn hart maakte een sprongetje. Ik houd het bij me, maar wil het niet geloven. Te gevaarlijk.. Nog kwetsbaarder..
T was een lange dag gister. Moeilijke start ook. Ik voelde me rot en 'op' en toen moest ik nog naar therapie. Dat ging op zich wel goed, maar was ook heel moeilijk. Moeilijk om toe te geven dat het veel pipijn doet dat mn ouders nu zo 'involved' bij mijn ziusje zijn. Moeilijk ook om dat voor heel even toe te laten. Te voelen.
Gehad over automutilatie. Hoe ik mezelf 'gestraft' heb afgelopen week. Wat ik 'gedaan' heb. Zo eng en moeilijk om op te biechten. Zo sick ook, ik schaamde me zo. Ik wilde dat ik weer gewoon kon snijden. Dat 'werkte'het beste. Dit lijkt allemaal niet te helpen en ik verzin steeds ziekere dingen... Maar ik wil gewoon perse m'n armen 'clean'houden. Met de kiddo's enzo. Dat kan gewoon echt niet dan. Ja of ik moet het hele jaar lange mouwen dragen. Ook s'zomers. En met mijn actieve werkveld is dat gewon bjina niet te doen. Ben ik achter gekomen.
Heb ook heel veel nagedacht over snijden op andere pleken. Ik gebruik nu af en toe mijn voeten, (dat voel je ook de hele dag) maar ben achteraf erg bang om spieretn teraken. Die zitten daar nogal wat, en mn enkelspiertjes zijn al zo slecht...
M'n ehhm.. ja daar dus.. :$ heb ik ook wel gesneden. Maar dat triggerde enorm. Weinig optie.
Vroeger sneed ik altijd in mn bovenbenen.. Ik weet het niet, mar dat lijkt nu ook niet mer te voldoen. Geen enkele optie lijkt te kunnen tippen aan mn armen.. Dus blijf ik bezig met alternatieven.. :S
We kwamen tourwns ook tot de conclusie dat ik afgelopen week eigenlijk continue pannetje vier inloop. als er maar iets, gebeurd, of ik me maa reen beetje in moet spannend... Dus zodra er dan iets van stres of trigger bijkomt schiet ik 5 in... Gelukkig blijf ik er niet echt lang in hangen..
Maar het is wel klote om te beseffen dat mijn uitgangswaarde dus 3/4 is en dat ik dicht bij eeen crisis ben. En dat terwijl ik midden in mijn valkuil gestapt ben en het volgned blok weer te vol gepropt eb. Ik ga er dus niet echt naar handlen. Maar heb ook even het gevoel dat ik geen andere keuze heb. Even alle grip op mn leven kwijt, het stuur. Terwijl ik daar eigenlijk heel bewust mee bezig was...
S avonds kwam Tikkers mamma.
De kleintjes zijn helemaal gek oop haar. Ik ook trouwens, ze is ook heel lief, maar ik wil het eigenlijk niet zo weten of laten merken. (is risico...) We hebben een tijdje zitten praten. Over mn ouders, over mijn geloven..
Soms zou ik dan gewoon willen vertellen.. Ze straalt warmte uit, veiligheid. Dan zou ik willen vertellen, wilen delen. Zodat ze me vast zou houden en zou troosten. Zodat ze zou begrijpen. Zodat ik erom kan huilen.. Getroost door een mamma.
Maar goed dat kan niet, dat weet ik ook wel.Het zou ook te schaamtevoel en eng zijn. Te belastend... Ikwil haar niet ook afschrikken.
Maar ga haar wel een mail sturen. Om te vertellen hoe bijzonder het is voor me, dit. Hoe dankbaar ik haar ben.. Kweet niet of dat stom is.. maar .. nouja kweetniet...
Ben trouwens ook bang om peutje kwijt te raken.. Ze zij vandaag dat ik geen nr was. Mn hart maakte een sprongetje. Ik houd het bij me, maar wil het niet geloven. Te gevaarlijk.. Nog kwetsbaarder..
donderdag 25 augustus 2005
blurrie!
kvoel me echt doods.. Das een soort van mengeling tussen superklote en het maakt me allemaal niet meer uit...
T ging al een paar dagen niet zo lekker, maar nu, de wetenschap dat ik over een weekje weer voortaan Elke Dag Heel Vroeg Op Moet en tot Heel Laat Door Moet en over het algemeen Heel Veel Moet... :S dat maakt me gek... Echt, ik heb eigenlijk best zin om weer wat te doen. Alleen die stage was prima geweest. Eng, maar wel leuk om weer wat te doen. Mijn eigen klassenvakken van dit jaar waren ook goed geweest. Dat waren maar twee dagen die ingeroosterd waren.. en dan een dag dagbehandeling, dat was ook goed te doen geweest.. Maar alles lijkt Ineens tegelijk te komen...
Een stage die ik niet meer verwacht had, En inhaalvakken (die eigenlijk maar 4 vakken per week zijn zit ik net te rekenen, dus dat is 'maar' 6 uur)die ergens ertussen gepropt meoten worden, en die natuurlijk zo gegeven worden dat ze neit samengaan met mijn eigen rooster.
Weetje, als je eht zo redeneert, tsja dan valt het wel mee op zich..
-Ik moet denk ik zo'n 10 u stage lopen per week.. Dat is anderhalve dag als het meezit, minimaal. Ik heb een hele en twee halve dagen ervoor ingeroosterd... Desnoods loop ik langer door. Daar ga ik eigenlijk maar al vanuit.. dat is altijd een optie
-Dus 6 uur per week inhaalvakken. Aanwezig zijn en meedoen met vreemde klassen (heb niet eens meer de energie om erover te freaken) en daarna afsluiten. (met de helft van de lessen, zij schijnen vorig jaar al een heel blok gehad te hebben.. :S)
-1 dag per week dagbehandeling.. Ik weet nog niet of het doorgaat, ik weet nog niet wat de uren zijn, maar ik weet op welke dag het valt, dus die houd ik er vrji voor.. Ik heb de intake gedaan.. ik wil dit gaan proberen.. (denk ik hoor.. als ik afgewezen wordt ben ik ook erg opgelucht)(heeeeeel erg opgelucht bedenk ik net.. )
-en ik ga nu 3 van de vijf 'praktijklessen' met mijn eigen klas meevolgen.. (de andere twee zijn gewoon niet in te passen.. echtniet.. reistijdtechnisch enzo.. ) dat is dan dus weer 6 uur
-ik wil perse 2 theorievakken proberen te volgen, puur alleen aanwezig zonder er wat voor te maken/leren enz. maar wel zodat ik 'opgestart' wordt, en de theorie (echt enorme opdrachten) de rest van het jaar kan gaan doen in mijn tempo. 3 uur per week op wisselende tijden (echt heel fijn want mijn rooster is redelijk naadloos :S)
-4 uur per week trainen. T is geen school, maar wel even een 'verplichting' in mijn rooster waar ik nu rekening mee moet houden.. Klote maar waar.. :S
Dus dat maakt.. hmm.. ehm 10+6+6+3 Dat is in totaal.. ehm.. 25 uur. ja.
Voor 4 schooldagen, dus dat is dan.. ehm. 6 uur per dag. Valt opzich mee zou je zeggen.. Jep. maar de reistijden zitten er nog niet bij .. Dus 6 uur per dag..
Dat betekend dat ik ( op een dag dat ik alleen maar naar school ga) om half negen moet beginnen, dan is het 6 uur later.. ehm.. half 3. met ietwat speling tussen de lessen door (ja je moet toch lopen enzo en af en toe eten) wordt dat dus half 4. dan nog anderhalf uur naar huis.. dus dan ben ik 5 uur thuis. Twee van de 4 dagen moet ik dan 6 uur alweer trainen. (en soggends om 6 uur op om op tijd op school te zijn..
Dat zijn dus dagen van 6 tot 8 saafs met zonder rust.. :S
En dat is als ik Geen stage loop, want anders is het dus
8 uur stage zijn. tot uur of half 1. als de sodemieter naar school daar om 2 uur weer beginnen (en dan hopen dat je er al bent)tot 5 uur dan als de sodemieter terug naar huis en kijken hoe je het gaat redden om om 6 uur weer te trainen.
Okee, dat eerste, met die cijfers en het optellen hielp beter ;) toen leek het wel mee te vallen, 6 uur per dag.
Nouja goed. ik heb dat rooster iig gemaakt, dat is fijn want nu heb ik iig weer duidelijkheid, en ik voel me veel minder nutteloos. :P mag ook wel :P En misschien valt het in praktijk ook wel mee. Het is maar voor een aantal weekjes. Daarna wort het weer beter!!!Dus.
Nu moet ik zo naar therapie. (wat ik nog niet heb weten in te roosteren in dat rooster :S). Er is zoveel om over te hebben.. Hoe kloterig ik me voel.. Dat ik zit met het schoolprobleem (maar daar kan zij oko weer niets mee behalve zeggen dati k het dan rustiger aan moet gaan doen.. maar dat betekent vakken missen (nog meer) en dat zie ik niet zo zitten :S), hoe dat zit met Nina en Nina... De gevolgen van vorige week. Doorgaan op vorige week..
En ik heb ineens het gevoel deze week dat ze 'weggaat'. Vraag me niet waarom.. maar dat is er.. En ik ben bang dat dat me veel gaat doen.. :S Verrek, ik haat het om afhankelijk te zijn.. Daarom heb ik dr altijd op afstand gehouden.. ! Te laaaaat...
maar daar wil ik het misschien ook over hebben. Iets meer zekerheid.
En mijn lijf doet overal zeer. Ik heb erge spierpijn van ineens 4 uur trainen uit het niets en houdingen aannemen die ik al heeeel lang niet aangenomen had (hoezo thuis grondoefeningen doen in de vakantie :S). En doordat we momenteel trainen met mattentekort ben ik dus echt beurs op rug schouders en heupen.... Veel rollen en doen op de grond. Die toch best hard is als je telkens op hetzelfde plekje neerkomt...
Op zich is dit geen ramp hoor, spierpijn is zeker te overleven.. Alleen.. Eeen soort van beursheid over je hele lijf.. Pijn bij het bewegen.. alles gezwollen, bijna gekneusd.. Blauwe plekken op vreemde plaatsen.. Het roept zoveel op..
En ik klaag me nu dan al gek.. Stom maar dat helpt eenbeetje.. Dan is het niet als vroeger, niet alleen van mij geheim.. Nouja niet uit te leggen laatmaar..
Te lang verhaal.. T gaat gewoon zo klote.. Ik voel me zo klote. Dat zal ook wel aan het tijdstip liggen en het feit dat ik snagts nog steeds niet veel slaap. Ochtenden zijn sowieso niet mijn ding.
oohw.. en dan straks weer elke ochtend om 6 uur op.. Verrek.. Waar doe ik het toch voor...
Ik weet het wel, maar ik weet het ook niet.. Misschien is het echt tijd om mn oxa weer te gaan slikken..
Weet ook niet of ik mn eetproblemen ter sprake moet gaan brengen. Wil wel, het neemt plaats in in mijn hoofd, maar wil niet, wil niet gezond moeten eten, ik weet zelf ookw el dat het zo niet goed is... maar toegeven is misschien al de eerste stap.. ?
navign vapiognipangaiognpna;gji Moet zo weg.. vmaiongaiopgnm
T ging al een paar dagen niet zo lekker, maar nu, de wetenschap dat ik over een weekje weer voortaan Elke Dag Heel Vroeg Op Moet en tot Heel Laat Door Moet en over het algemeen Heel Veel Moet... :S dat maakt me gek... Echt, ik heb eigenlijk best zin om weer wat te doen. Alleen die stage was prima geweest. Eng, maar wel leuk om weer wat te doen. Mijn eigen klassenvakken van dit jaar waren ook goed geweest. Dat waren maar twee dagen die ingeroosterd waren.. en dan een dag dagbehandeling, dat was ook goed te doen geweest.. Maar alles lijkt Ineens tegelijk te komen...
Een stage die ik niet meer verwacht had, En inhaalvakken (die eigenlijk maar 4 vakken per week zijn zit ik net te rekenen, dus dat is 'maar' 6 uur)die ergens ertussen gepropt meoten worden, en die natuurlijk zo gegeven worden dat ze neit samengaan met mijn eigen rooster.
Weetje, als je eht zo redeneert, tsja dan valt het wel mee op zich..
-Ik moet denk ik zo'n 10 u stage lopen per week.. Dat is anderhalve dag als het meezit, minimaal. Ik heb een hele en twee halve dagen ervoor ingeroosterd... Desnoods loop ik langer door. Daar ga ik eigenlijk maar al vanuit.. dat is altijd een optie
-Dus 6 uur per week inhaalvakken. Aanwezig zijn en meedoen met vreemde klassen (heb niet eens meer de energie om erover te freaken) en daarna afsluiten. (met de helft van de lessen, zij schijnen vorig jaar al een heel blok gehad te hebben.. :S)
-1 dag per week dagbehandeling.. Ik weet nog niet of het doorgaat, ik weet nog niet wat de uren zijn, maar ik weet op welke dag het valt, dus die houd ik er vrji voor.. Ik heb de intake gedaan.. ik wil dit gaan proberen.. (denk ik hoor.. als ik afgewezen wordt ben ik ook erg opgelucht)(heeeeeel erg opgelucht bedenk ik net.. )
-en ik ga nu 3 van de vijf 'praktijklessen' met mijn eigen klas meevolgen.. (de andere twee zijn gewoon niet in te passen.. echtniet.. reistijdtechnisch enzo.. ) dat is dan dus weer 6 uur
-ik wil perse 2 theorievakken proberen te volgen, puur alleen aanwezig zonder er wat voor te maken/leren enz. maar wel zodat ik 'opgestart' wordt, en de theorie (echt enorme opdrachten) de rest van het jaar kan gaan doen in mijn tempo. 3 uur per week op wisselende tijden (echt heel fijn want mijn rooster is redelijk naadloos :S)
-4 uur per week trainen. T is geen school, maar wel even een 'verplichting' in mijn rooster waar ik nu rekening mee moet houden.. Klote maar waar.. :S
Dus dat maakt.. hmm.. ehm 10+6+6+3 Dat is in totaal.. ehm.. 25 uur. ja.
Voor 4 schooldagen, dus dat is dan.. ehm. 6 uur per dag. Valt opzich mee zou je zeggen.. Jep. maar de reistijden zitten er nog niet bij .. Dus 6 uur per dag..
Dat betekend dat ik ( op een dag dat ik alleen maar naar school ga) om half negen moet beginnen, dan is het 6 uur later.. ehm.. half 3. met ietwat speling tussen de lessen door (ja je moet toch lopen enzo en af en toe eten) wordt dat dus half 4. dan nog anderhalf uur naar huis.. dus dan ben ik 5 uur thuis. Twee van de 4 dagen moet ik dan 6 uur alweer trainen. (en soggends om 6 uur op om op tijd op school te zijn..
Dat zijn dus dagen van 6 tot 8 saafs met zonder rust.. :S
En dat is als ik Geen stage loop, want anders is het dus
8 uur stage zijn. tot uur of half 1. als de sodemieter naar school daar om 2 uur weer beginnen (en dan hopen dat je er al bent)tot 5 uur dan als de sodemieter terug naar huis en kijken hoe je het gaat redden om om 6 uur weer te trainen.
Okee, dat eerste, met die cijfers en het optellen hielp beter ;) toen leek het wel mee te vallen, 6 uur per dag.
Nouja goed. ik heb dat rooster iig gemaakt, dat is fijn want nu heb ik iig weer duidelijkheid, en ik voel me veel minder nutteloos. :P mag ook wel :P En misschien valt het in praktijk ook wel mee. Het is maar voor een aantal weekjes. Daarna wort het weer beter!!!Dus.
Nu moet ik zo naar therapie. (wat ik nog niet heb weten in te roosteren in dat rooster :S). Er is zoveel om over te hebben.. Hoe kloterig ik me voel.. Dat ik zit met het schoolprobleem (maar daar kan zij oko weer niets mee behalve zeggen dati k het dan rustiger aan moet gaan doen.. maar dat betekent vakken missen (nog meer) en dat zie ik niet zo zitten :S), hoe dat zit met Nina en Nina... De gevolgen van vorige week. Doorgaan op vorige week..
En ik heb ineens het gevoel deze week dat ze 'weggaat'. Vraag me niet waarom.. maar dat is er.. En ik ben bang dat dat me veel gaat doen.. :S Verrek, ik haat het om afhankelijk te zijn.. Daarom heb ik dr altijd op afstand gehouden.. ! Te laaaaat...
maar daar wil ik het misschien ook over hebben. Iets meer zekerheid.
En mijn lijf doet overal zeer. Ik heb erge spierpijn van ineens 4 uur trainen uit het niets en houdingen aannemen die ik al heeeel lang niet aangenomen had (hoezo thuis grondoefeningen doen in de vakantie :S). En doordat we momenteel trainen met mattentekort ben ik dus echt beurs op rug schouders en heupen.... Veel rollen en doen op de grond. Die toch best hard is als je telkens op hetzelfde plekje neerkomt...
Op zich is dit geen ramp hoor, spierpijn is zeker te overleven.. Alleen.. Eeen soort van beursheid over je hele lijf.. Pijn bij het bewegen.. alles gezwollen, bijna gekneusd.. Blauwe plekken op vreemde plaatsen.. Het roept zoveel op..
En ik klaag me nu dan al gek.. Stom maar dat helpt eenbeetje.. Dan is het niet als vroeger, niet alleen van mij geheim.. Nouja niet uit te leggen laatmaar..
Te lang verhaal.. T gaat gewoon zo klote.. Ik voel me zo klote. Dat zal ook wel aan het tijdstip liggen en het feit dat ik snagts nog steeds niet veel slaap. Ochtenden zijn sowieso niet mijn ding.
oohw.. en dan straks weer elke ochtend om 6 uur op.. Verrek.. Waar doe ik het toch voor...
Ik weet het wel, maar ik weet het ook niet.. Misschien is het echt tijd om mn oxa weer te gaan slikken..
Weet ook niet of ik mn eetproblemen ter sprake moet gaan brengen. Wil wel, het neemt plaats in in mijn hoofd, maar wil niet, wil niet gezond moeten eten, ik weet zelf ookw el dat het zo niet goed is... maar toegeven is misschien al de eerste stap.. ?
navign vapiognipangaiognpna;gji Moet zo weg.. vmaiongaiopgnm
woensdag 24 augustus 2005
Niet dus
Pfff. klotezooi.
Naja, het is dus geen vervangende opdracht geworden, sterker nog, het moest Nu ingehaald worden (als ik het dit jaar nog wilde doen..)
Kortom: in plaats van een rustig blok heb ik nu een extreem overvol rooster waarin ik niet de dingen kan volgen die ik wilde, Wel stage loop (wat voor mij erg energievretend is, aangezien deze stage niet met kleine kinderen is) en ook Veel, en ook nog probeer het gewone rooster te volgen.
Nouja goed. Ik zie het dus ff helemaal niet zitten. Maar goed, het is even doorbikkelen. En dan wordt eht volgend blok hopenlijk eindelijk rustiger...
Na de vakantie heb ik altijd wel even wat energie om hard te werken.
Waar ik nu stiekum op hoop.. En dat is heel stom, want dat was echt het enige wat ik perse wilde, is dat mn dagbehandeling nog een blok uitgesteld wordt. Dat zou net wat meer speling geven. Nouja, net wat meer.
Het zou een hele dag extra tijd betekenen, dus minder stresslange dagen! Plus dat ik nog niet die zware dagbehadneling hoef te beginnen zonder tijd enzo om bij te komen, ruimte om in te stortten. :S
Stom.. maar dat hoop ik nu maar... Dus.. Nog ff geen dagbehandeling dan maar?
Ofzo.
Teringzooi, ik voel me gewoon klote. !
Naja, het is dus geen vervangende opdracht geworden, sterker nog, het moest Nu ingehaald worden (als ik het dit jaar nog wilde doen..)
Kortom: in plaats van een rustig blok heb ik nu een extreem overvol rooster waarin ik niet de dingen kan volgen die ik wilde, Wel stage loop (wat voor mij erg energievretend is, aangezien deze stage niet met kleine kinderen is) en ook Veel, en ook nog probeer het gewone rooster te volgen.
Nouja goed. Ik zie het dus ff helemaal niet zitten. Maar goed, het is even doorbikkelen. En dan wordt eht volgend blok hopenlijk eindelijk rustiger...
Na de vakantie heb ik altijd wel even wat energie om hard te werken.
Waar ik nu stiekum op hoop.. En dat is heel stom, want dat was echt het enige wat ik perse wilde, is dat mn dagbehandeling nog een blok uitgesteld wordt. Dat zou net wat meer speling geven. Nouja, net wat meer.
Het zou een hele dag extra tijd betekenen, dus minder stresslange dagen! Plus dat ik nog niet die zware dagbehadneling hoef te beginnen zonder tijd enzo om bij te komen, ruimte om in te stortten. :S
Stom.. maar dat hoop ik nu maar... Dus.. Nog ff geen dagbehandeling dan maar?
Ofzo.
Teringzooi, ik voel me gewoon klote. !
schoolstuff
Dapper Dodo Ikje! Na veel zorgen, piekeren en huilen over school en hoe het nu moet dit jaar heb ik net twee mailtjes de deur uitegedaan voor plaatsvervangende opdrachten!!! Dit omdat de dingen die ik in moet halen 1. onzinnig waren gezien ik de rest wel allemaal gehaald had (ook van jaar later), en er veel schooluren in gaan zitten die ik nu niet echt heb aangezien ik dit blok toch veel voller zit dat gedacht met een dag dagbehandeling erbij (ja die rooster ik lekker vast in :P). en 2. schaatsen niet gaat lukken met mijn kapotte poot. Vorig jaar geprobeerd, maar dat was na een keer flinke tijd geblesseerd. Heb ik niet zo'n zin in om dat zo wee te doen. Ik kan nl niet eens skeeleren (en dan vanwege mn poot, niet omdat ik dat niet kan!!!).
Dus ik hoop nu op twee vervangende theoretische opdrachten die ik lekker thuiz in mijn eigen tijd en indeling kan maken. Dat zou dan toch moeten lukken!
Vorige week heb ik ook al gevraagd hoe het moet met t gemiste kamp.. Heb nl niet zo'n zin om dat dit jaar met 150 vreemden in te gaan halen.. Als het al niet lukte met bekenden... :S
Nuja, t is gewoon een fijn gevoel dat ik er wat concreets mee gedaan heb ipv erover piekeren. Ik heb verschillende opties neergelegd bij de desbetrefende docenten, en heb er gewoon eindelijk wat aan gedaan! Dat is fijn... Nu hopen dat ze mijn opties okee vinden, of zelf een oplossing hebben (ik sta voor alle zinnigs open ;)).
T geeft me iets meer geruststelling voor dit jaar. Omdat het betekent dat ik dit in mijn eigen tempo in kan gaan halen dan. Zonder dat rooster gestress. En dat betekent weer dat ik makkelijker dingen van mijn eigen jaar kan gaan volgen. Want daar kwam ik anders wsl niet aan toe. Met vreemde klassen dingen inhalen kost niet alleen praktisch veel (reis en) tijd, maar ook heeeeeeeel veel energie..
En wat ook okee is is dat mijn stagegenootje van afgelopen jaren gister ineens belde dat ze een stageplek aan het regelen was (wel voor drie dagen in de week, maar goed). Lekker een schop onder mn kont, samen is zoiets toch makkelijker, ik begin er makkelijker aan, en dan heb ik dat tenminste afgerond en gedaan!! :D het eerste onderdeel van het vierde jaar wat ik dan WEL zou gaan doen.
Aangezien het er nog steeds naar uitziet dat de vakken die ik wilde voglen op de dag van mn dagbehandeling vallen ;)
Nouja, goed.. Ik ga nu zitten afwachten dan maar :P Nee. dat is bluf. Ik ga nog opdrachten maken.
Oei fuck. Er verschijtn nu net een pop-up schermje van msn. U heeft mail van. *docent*.. Sjit sjit sjit.
Ik ga nu zenuwachtig lezen denk ik :S Hellupp
Dit is nog enger dan die mail sturen... *wish me luck*
Dus ik hoop nu op twee vervangende theoretische opdrachten die ik lekker thuiz in mijn eigen tijd en indeling kan maken. Dat zou dan toch moeten lukken!
Vorige week heb ik ook al gevraagd hoe het moet met t gemiste kamp.. Heb nl niet zo'n zin om dat dit jaar met 150 vreemden in te gaan halen.. Als het al niet lukte met bekenden... :S
Nuja, t is gewoon een fijn gevoel dat ik er wat concreets mee gedaan heb ipv erover piekeren. Ik heb verschillende opties neergelegd bij de desbetrefende docenten, en heb er gewoon eindelijk wat aan gedaan! Dat is fijn... Nu hopen dat ze mijn opties okee vinden, of zelf een oplossing hebben (ik sta voor alle zinnigs open ;)).
T geeft me iets meer geruststelling voor dit jaar. Omdat het betekent dat ik dit in mijn eigen tempo in kan gaan halen dan. Zonder dat rooster gestress. En dat betekent weer dat ik makkelijker dingen van mijn eigen jaar kan gaan volgen. Want daar kwam ik anders wsl niet aan toe. Met vreemde klassen dingen inhalen kost niet alleen praktisch veel (reis en) tijd, maar ook heeeeeeeel veel energie..
En wat ook okee is is dat mijn stagegenootje van afgelopen jaren gister ineens belde dat ze een stageplek aan het regelen was (wel voor drie dagen in de week, maar goed). Lekker een schop onder mn kont, samen is zoiets toch makkelijker, ik begin er makkelijker aan, en dan heb ik dat tenminste afgerond en gedaan!! :D het eerste onderdeel van het vierde jaar wat ik dan WEL zou gaan doen.
Aangezien het er nog steeds naar uitziet dat de vakken die ik wilde voglen op de dag van mn dagbehandeling vallen ;)
Nouja, goed.. Ik ga nu zitten afwachten dan maar :P Nee. dat is bluf. Ik ga nog opdrachten maken.
Oei fuck. Er verschijtn nu net een pop-up schermje van msn. U heeft mail van. *docent*.. Sjit sjit sjit.
Ik ga nu zenuwachtig lezen denk ik :S Hellupp
Dit is nog enger dan die mail sturen... *wish me luck*
dinsdag 23 augustus 2005
Nina of Nina???
Volgens mij is er nog een kleintje... Een 'tweede Nina' Ik weet niet of ze van elkaar weten.. Ik denk het niet.. maar ik heb dat idee. Nina weet namelijk niets van vroeger volgens mij. Meestal is ze vrolijk en enthousiast, nergens bang voor. Kortom, een gezonde kleuter, gek op Tikker
Soms echter merk ik dat er een kleuter is die Wel bang is. Erg bang. Die ook altijd bang is dat iemand boos is. Een kleuter met weinig eigenwaarde. Ik merk het aan de dignen die ze zegt.. die ze doet... Een kleuter ook die heel erg aan haar mamma hangt, die haar mamma mist.. maar.. het gevoel heeft dat ze daar niet heen mag? Daar niet welkom is? zoiets...
Heeft Nina een zusje? Ze lijken wel heel veel op elkaar? Is Nina een tweeling? ze zijn ongeveer even oud denk ik. Alhoewel het bij beiden nog wel eens wil wisselen.. tussen 3 en 5 denk ik..? nee nog geen 5... 3, 4?
Nina zegt altijd dat ze gee zusjes heeft... Maar volgens mij weten ze niet vna elkaars bestaatn af.. Het is jammer dat Pien niet kan praten, want ze lijken haar beiden te kennen... Ik vond het al langere tijd gek hoe het gedrag van Nina kon varieren.. dat ze soms zo bang was en soms ook helemaal niet. Soms alles leek te weten en soms niets... Nu denk ik dat het er twee zijn.
Eng idee... gek ook... Hoe kan dat nu weer. Ik dacht dat ik wist wat er zat.. Nouja, ongeveer...
Ik wou dat er gewoon eens even een rontgenfoto van mijn hoofd gemaakt kon worden. Lekker duidelijk wie wat en waar!
T maakt me onzeker... Kunnen er zomaar delen 'opfloepen'? Weten andere delen precies wie er zijn? Zijn er meer delen die ik niet ken? Kunnen er nu nog delen bijkomen ofzo?
Hellup.. :S
Soms echter merk ik dat er een kleuter is die Wel bang is. Erg bang. Die ook altijd bang is dat iemand boos is. Een kleuter met weinig eigenwaarde. Ik merk het aan de dignen die ze zegt.. die ze doet... Een kleuter ook die heel erg aan haar mamma hangt, die haar mamma mist.. maar.. het gevoel heeft dat ze daar niet heen mag? Daar niet welkom is? zoiets...
Heeft Nina een zusje? Ze lijken wel heel veel op elkaar? Is Nina een tweeling? ze zijn ongeveer even oud denk ik. Alhoewel het bij beiden nog wel eens wil wisselen.. tussen 3 en 5 denk ik..? nee nog geen 5... 3, 4?
Nina zegt altijd dat ze gee zusjes heeft... Maar volgens mij weten ze niet vna elkaars bestaatn af.. Het is jammer dat Pien niet kan praten, want ze lijken haar beiden te kennen... Ik vond het al langere tijd gek hoe het gedrag van Nina kon varieren.. dat ze soms zo bang was en soms ook helemaal niet. Soms alles leek te weten en soms niets... Nu denk ik dat het er twee zijn.
Eng idee... gek ook... Hoe kan dat nu weer. Ik dacht dat ik wist wat er zat.. Nouja, ongeveer...
Ik wou dat er gewoon eens even een rontgenfoto van mijn hoofd gemaakt kon worden. Lekker duidelijk wie wat en waar!
T maakt me onzeker... Kunnen er zomaar delen 'opfloepen'? Weten andere delen precies wie er zijn? Zijn er meer delen die ik niet ken? Kunnen er nu nog delen bijkomen ofzo?
Hellup.. :S
maandag 22 augustus 2005
Nutteloze takenlijsten ;)
T slaat erg om van goed naar slecht. Op zich wel nuttig dagje gehad, dat voelt goed. Alhoewel het blijft voelen dat ik faal met mn studie. En dat terwijl ik vandaag toch echt een flinke tijd gestudeerd heb! Nouja, morgen weer hard verder! T idee helpt niet echt, maar ik hoop dat het wat overgaat als ik regelmatig dingen doe.
Ik heb wel besloten dat de vakantie voor mij ook echt afgelopen is. Rustiger aandoen is okee, maar niets doen niet. Dus maak ik keurig elke dag een soort 'lijstje' met wat ik ongeveer wil doen. Een leidraad.
Voor morgen staat er *bep werkboek* uitlezen&samenvatten, douche schoonmaken, garage fixen voor auto, werken aan crisisplan, was opruimen.
Ik weet dat het niet veel lijkt voor een hele dag, maar voor mij, als ik dit morgen allemaal afkrijg is het heel wat. Alhoewel ik me achteraf dan nog nutteloos voel...
Minder dan de rest iig. Omdat zij wel gewoon het hele rooster volgen. En dat is nog niet eens begonnen verdikkie. Ohw, dat gaat wat worden dit jaar :S
Ik heb wel besloten dat de vakantie voor mij ook echt afgelopen is. Rustiger aandoen is okee, maar niets doen niet. Dus maak ik keurig elke dag een soort 'lijstje' met wat ik ongeveer wil doen. Een leidraad.
Voor morgen staat er *bep werkboek* uitlezen&samenvatten, douche schoonmaken, garage fixen voor auto, werken aan crisisplan, was opruimen.
Ik weet dat het niet veel lijkt voor een hele dag, maar voor mij, als ik dit morgen allemaal afkrijg is het heel wat. Alhoewel ik me achteraf dan nog nutteloos voel...
Minder dan de rest iig. Omdat zij wel gewoon het hele rooster volgen. En dat is nog niet eens begonnen verdikkie. Ohw, dat gaat wat worden dit jaar :S
Abonneren op:
Posts (Atom)