knap&schuldig=knapschuldig

Wat een dag... Vanmorgen na het douchen toch stage afgebeld...
Nu moet ik eigenlijk dus nog uitleg gaan geven aan mn begeleidster waarom ik zoveel afgezegd heb lately... Maar durf haar niet te bellen... Ga proberen van de week t mailadres te vragen.

Maar goed dus thuisgebleven. Vanmorgen na het afbellen bij Sera en vriendje in bed gekropen. Hihi in het midden :) Was erg fijn. Wilde gewoon niet alleen zijn, en Vriendjelief was druk bezig met klaarmaken voor werk. Sera hoefde er pas later uit.
Toen zij opstonden nog in eigen bed beland.. Naar, vast maar chaotisch geslapen..
Naar wakker. Na een uurtje alleen had ik het bekeken..
Pleegmamma gebeld dat ik niet alleen wilde zijn en of ik naar haar mocht komen.
Zij was thuis aan het werken.. Ik mocht komen..
Schuldig, maar fijn.. Gewoon gezeten, tegenover haar aan tafel. Beetje gepuzzeld, beetje geinternet, gewoon, beetje 'geweest'.
Afleiding, liefde... Gezelschap, gezelligheid...
Ze praat hardop als ze werkt, en is (volgens haar niet, voglens mij wel) gauw afgeleid en begint dan gezellig een gesprek :) Dat was fijn.
Ik voelde me gewoon Niet Teveel, en hoefde Niet op mijn tenen te lopen om stil te zijn of niet in de weg te zitten..
T was gewoon goed zo... Lekker daar thuis, gewoon zijn..
Beetje verzorgd worden, ze heeft me een tosti en een mandarijn voorgeschoteld :)... Zo lief vind ik dat soort dingen... Dat ze ook snapt dat als ik ergens nee tegen zeg ik eigenlijk misschien wel ja zou willen zeggen maar neit kan of mag...
Of dat zij vind dat ik het wel kan of mag..

Middag was fijn... Veilig...
Nu is het eindelijk avond, na school en werktijd, en voel ik me eindelijk wat minder schuldig... Ja, ik weet dat het misschien voor mijzelf een goede keuze was om thuis te blijven.. Maar naar de buitenwereld toe staat het slecht. :( En daar baal ik van.. (zacht uitgedrukt).
Nouja, we zullen maar zeggen dat het goed en knap is van mij dat ik vandaag zo goed voor mezelf gezorgd heb... (alhoewel het niet zo voelt.. het voelt fout en als een aansteller) (en stiekum, ergens ook wel een beetje fijn)

ben trouwens nog steeds boos op mijn ouders... Wil ze gewoon eigenlijk niet zien.
Dat is geloof ik ook wel goed. Vanuit de psychologie gezien dan, niet vanuit mn geweten ;)

schrik..

Even ctrl C ctrl V van wat ik net lossschreef.. sorrie. later misschien verse hap


Net individuele therapie gehad..

Ik dacht dat ik al een flinke tijd ehm. 'traumavrij' was om het maar oz te noemen.. dat er niets meer gebeurd was..
Net, tijdens een gesprek over de feestdagen, vertelde een deel dat zij nog wel *** was in tussentijd... Dat ze mn ouders geen problemen had willen bezorgen en daarom gedaan had wat er van haar verlangt werd...
Ook omdat wij de afspraak gemaakt hadden dat als er ooit nog wat zou gebeuren, of op het punt stond om te gebeuren, we zouden zeggen tegen ouders en/of anderen dat we het niet langer meer verborgen konden/wilden houden, en het dan dus bekend zou worden...
Ze wist hoe moeilijk we dat vonden en daarom was ze zelf maar gegaan en heeft alles laten gebeuren...
Zodat wij niet hoefden te kiezen tussen ouders en onszelf... Zodat peutje trots kon zijn, iig niet boos hoefde te zijn omdat we t lieten gebeuren.. Zodat wij niet bang meer hoefden te zijn...

Ik dacht dat ik het zo goed gedaan had... dat het over was.. t voelde een beetje of ik ook een klein beetje macht had over wat er gebeurde.. dat ik het kon laten stoppen... Dat ik dat gedaan had...
Nu, zo machteloos ineens.. Boos en verdrietig... Gek, ik ben nu boos en verdrietig over iets wat ik me niet kan herrinneren.. heb net bij mn huisgenootje zitten huilen... Iets wat ik nooit gedaan heb als ik het wel wist... Nu lijkt het zo ver weg... Ik ben boos om iets wat iemand aangedaan is.. Toevallig is die iemand ik, maar het voelt nog niet zo...
Ik ben verdrietig, dat het gebeurd is.. Dat het met mij gebeurd is... Dat ik het heb laten gebeuren..
En zoooo onmachtig... Zo ontzettend onmachtig... Dat ik dus helemaal geen controle heb. Niet over 'hen die dit doen', niet over mezelf, niet over *nare dingen*...
Het deel is m ondertussen gepiept.. Logisch ook.. we waren allemaal woedend...
Het ergste.. het allerergste vind ik nog dat mn peutje zo... teleurgesteld? boos? afstandelijk werd toen ze het hoorde..
Wel heel geduldig hoor.... En ze zei dat het goed was dat het nu verteld was... Maar ook dat we een probleem hebben.. dat ik de samenwerking gesaboteerd heb met haar... Ik vind dat zo erg...
Ik wilde het zo graag goed doen. Dat was een van de redenen waarom ik die afspraak uiteindelijk doorgezet heb. Nouja achteraf dus geprobeerd heb door te zetten. Ik wilde dat ze trots op me zou zijn...
Nu is dus helemaal het tegenovergestelde bereikt...
Ik weet niet of ik nog terugdurf... Ik vind het zo erg... En ik schaam me zo... Ik wilde niet haar bedriegen ofzo... Echtniet...
Totaal ondankbaar kreng ben ik...

Weet niet zo goed wat ik nu moet. Snap nu wel waarom ik zo bang werd bij de gedachten aan de kerstdagen (werd ik meestal gebruikt als kerstcadeautje voor 'mensen'...), terwijl ik sterk en veilig zou moeten zijn. Niet dus...
Heb het er net even met huisgenootje geprobeerd over te hebben.. t zit me zo hoog... Ik weet gewoon niet wat ik aanmoet met alle emoties die het oproept..
Heb de neiging er over te praten met iedereen... Wil het vertellen, boos zijn, me laten troosten (bizar, heb ik dus niet als ik zelf iets naars meegemaakt heb). Maar weet niet hoe. Wil anderen er niet mee lastig vallen, wil niet 'slecht zijn en praten', ik schaam me en ben bang dat ik mn ouders of anderen problemen bezorg (risico dat het uitkomt).

Mn vriendje wil ik het echt niet vertellen eigenlijk.. Hij denkt nog steeds dat ik vroeger 'alleen' mishandeld ben... Van de anderen enzo weet hij niets.. Niemand eigenlijk.. ik geloof dat dit een van de eerste keren is dat ik erover schrijf... Maar ik moet het zo kwijt...

Wat een stomme koe ben ik ook...
En dan morgen stage lopen.. Had mn les vanmiddag al voorbereid, dat scheelt, maar toch... T is gewoon allemaal te veel...
De tranen blijven zo stromen en eeuwige rust en vergeten lijkt zo aantrekkelijk nu... Dan is alles gewoon over...

pijn

Het doet pijhijn... Veel pijn.
Ik schrijf hier, lees daar, post daar nog een stukje.. Het lucht wat op, maar de pijn blijft. ik kan er niets mee, niemand kan er iets mee.. ik wordt er alleen mar roekelozer van.
Schrijf/post dingen die ik niet mag... vertel te veel...

Slecht, zo slecht.

Zo naar ouders toe. Ze hebben immers al gebeld van de week.. Vriendje vraagt of ie mee moet.. Nee.. Ja.. Ik weet het neit. Weet niet wat ze willen, wil ze niet boos maken, maar wil ook geen .. risico lopen?

Ik Haat het.. Ik wil dit niet hoeven voelen!

Sinterklaas

En toen was het weekend al weer om. Vandaag vloog voorbij... Eigenlijk niets gekomen van alles wat ik gepland had, alleen een beetje gehangen.. Voelde me ook niet meer zo als gister. Ach, dat kon ook niet zo blijven...

Gisteraaf nog even nagepraat met pleegmamma. Over van alles en nog wat, en over Sinterklaas... Ohw wat vind ik dat toch moeilijk...
Lootjes trekken enzo ken ik alleen van school/vrienden, dat vind ik nog wel leuk, alhoewel ook heel eng, maar je schoen zetten.. oi..
Ook als ik Sinterklazen tegenkom in real life krijg ik het spaans benauwd. Zwarte Pieten gaan wel een stukje beter. Zeker als er geen Sinterklazen bij in de buurt zijn.. Anders krijg ik het meteen benauwd.. bang, misselijk...
Ik weet niet precies wat het is, wel een beetje...

De briefjes die in mn schoen zaten hielden bijna altijd straf in. Ik wist dat de kadootjes van mijn ouders kwamen, omdat ze het sneu vonden dat ik niets kreeg van Sinterklaas, maar die briefjes... Daar hielden ze zich toch maar aan.. Wilden Sinterklaas ten slotte niet nog bozer maken...
Mijn schoen zetten.. ik voel nu nog de angst.. het afwachten welke straffen er deze keer in zouden zitten...
Regelmatig ook naar Sinterklaas toe.. Boetedoen... door hemzelf gestraft worden... Nodig was dat.. Ik weet daar weinig van.. alleen de angst, de misselijkheid, en de pijn daarna.. Veel pijn.... Grijnzende zwarte pieten..

Ik hoop dat het een beetje helpt dit van me af te schrijven..
Veel verwarring ook. Een van de kleintjes heeft de slechte herinneringen aan Sinterklaas volgens mij niet.. zij zal het vroeger misschien voor ons gedaan hebben als we onze schoen gingen zetten ofzo, en dat een ander de straf ontving? zij misschien de kadoos? Anyway, zij vind het wel leuk en spannend en hoopt op kadootjes blablabla...

Ik weet ook wel dat nu Sinterklaas heel anders is... Dat ik verwend wordt met teveel kadoos, zeker bij mijn ouders nu. Dat de buitenwereld vind dat ik daar verwend wordt, terwijl het eigenlijk niet eens gegund is. Vroeger kreeg ik wel kadoos op pakjesavond. Heel vroeger gewoon niet veel, vanaf dat mn zusje het kon merken eerst shit terwijl zij mooie gave cadeaus kreeg, later ook wel mooie dingen, maar die dan terug moesten, die ik nooit meer terugzag, en nog later, waarschijnlijk uit angst voor wat de buitenwereld zou zien, veel cadeaus...
Geloof me, ik hoef ze niet...
Alhoewel ik ook weet dat er delen in mij zijn die wel heel blij zijn met de kadoos. Vooral t kleintje dus.. pakjes openmaken... Pakjes krijgen..
Ikzelf.. Ik zou al mijn Sinterklaas kadoos voor altijd op willen geven, inleveren tegen de nare herrinneringen en gevoelens...

Waarom.. komt er ook naar boven.. Waarom toch...

Hihaheppie

Ik heb zin in de dag!!! Gewoon wakker worden en niet opzien tegen alle uren die het duurt voordat je weer naar bed mag.. Wakker worden en enthousiast onder de douche springen..
Ik moet zo werken, en daar heb ik zin in! Mijn collegas zijn helden. Gisteravond zo gezellig met zijn allen uit eten geweest. Ik voelde me niet alleen erbij horen, nee meer... Ik voelde dat ze het leuk vonden dat ik er was.. Ik heb interesse gevoeld, vriendschap, aandacht... Ik heb midden in de groep gezeten en gewoon genoten, maar ook meegedaan, drukte gemaakt, opgeschept en serieus gepraat...
Het was net als donderdagmiddag, iets waar ik heel erg tegenop gezien had (nee Anna, niet tegen jou, tegen de onderneming). Hoe moet ik er komen, en wat als het niet gaat. Vinden ze het wel leuk, mag ik dit wel, ik verdien dit niet.
Paniek alom, onzekerheid overal, daardoor ook te laat... Maar t maakte ze niets.
Ik wil ze eigenlijk bedanken... Ze hebben geen idee hoe goed het voelt om zo geaccepteerd te worden... Hoe goed ze me hebben laten voelen.

In het serieuze deel schrok ik ook toen ik mezelf eerst hoorde beamen toen iemand lanceerde dat het leven toch al tekort was... Na druk van binnenuit, nadenken en weten dat ook deze euforie tijdelijk is, heb ik het terug genomen.
Mezelf foppen, daar ben ik goed in.
Ik weet dat twee leuke avonden niet betekenen dat ik geen pijn meer zal hebben. Maar het betekent wel dat het de pijn weer wat draagzamer maakt. Even afwisseling...
Daar doe ik het voor, voor dit soort momenten, nu weet ik het weer... :D

Vandaag werken, verder klieren, en dan vanavond naar mn pleegmamma. Oppassen, maar wsl zie ik haar ook nog wel. Dat is ook altijd heerlijk. Meestal als ze thuiskomt wil ze nog ff zitten, nakleppen, enz. Is ze wel moe, maar wakker. Dat zijn momenten die ik koester.
Met zijn tweetjes beneden, het donker en de slaap hangt overal om je heen, pleegpappa is al naar bedje toe, soezerig verder praten. Lachen, huilen. Op zo'n moment is de nacht echt te kort.. maar ik ga me heel verstandig daar maar niet op voorbereiden... Niets verwachten.. Dalijk komt het er niet van...

He, ik hoop dat dit even blijft hangen. Eerlijk gezegd was ik tot ik beneden kwam zelfs even vergeten wie en wat ik was, en hoe het afgelopen tijd geweest is...
Ik voelde me.. normaal? Vrolijk!
Ik houd van vrolijk zijn... :)

eng

Stuk van me af zitten schrijven. Over vroeger. Gewoon, omschrijven hoe het was, wat er gebeurd is... Durven toe te geven wat er gebeurd is..
Moeilijk. Het zat me hoog, zit nu nog hoog.
Met schoon moeder op msn praten helpt wel. Afschrijfsel doorsturen? Het voelt al zo slecht dat ik het geschreven heb.. Laat staan het laten lezen.. Wil ik dat. Ja. ik wil begrepen worden. vastgehouden worden.. laten weten hoe het was.
Nee! Ik wil niet dat ze weet hoe het was. Dat ze er verdriet om heeft, of zal zien hoe slecht ik ben... Wat ik echt ben... teveel schaamte, te slecht...
Maar we willen gehoord worden... Ze zal het niet verder vertellen.. zal ze ons gaan haten? Ons veroordelen?

Het is er nu.. erover praten? durf ik dat? Kan zij dat? Willen we dat?
Ja.. help me, bevrijd me.. Nee... te eng.. Jawel...

Okee. heb dit doorgestuurd op msn... Eng.. bang.. vluchten.. kan he tnog terug.. kan ik nog weg... bang.. durf haar niet meer aan te spreken... ze zal me haten..

Ze praat terug. ze vind me nog lief....

Weekend

Gevoel is weer uit, we hobbelen door.
Gewerkt vandaag, zittend. De lichamelijke pijn leid ook wel lekker af.
Ik doe veel te veel, maar kan me daar niet zo druk over maken.
Alles voor wat rust in mijn hoofd.

Dus, no worriez, thingz will get better. Denk ik. Uiteindelijk.

help

ze maken ruzie. in mijn hoofd, bij de buren. alles schreeuwt, alles haat, alles huilt. Ze hadden gelijk, ik hoor hier niet, mag hier niet zijn.. Ik ben slecht, een hoer, en nog een egoistische ook.
ik kan niet meer mamma. kom me helpen. ik kan niet meer. laat het stoppen. ik breek. ik ben bang om te breken. het maakt me kapot. ik ben zo bang dat ik zo breek. help nou mamma

pillen liggen boven ik ben benee. t moet stoppen, ik moet stoppen. stout, goed.. ik wil weg... help me dan...

Soap

Sjeez, mijn leven is ook echt een niet te voorspelen idiote soap!!! Echt hoor...
Erg emotionele week gehad.
Na de overdosis per dag noodplannen gemaakt, aangezien er flinke shows aan zaten te komen... Zag erg tegen de vrijdag op, was zware dag, en dan het weekend op*treden...
Gaat ik vrijdagavond weer eens op mn giechel... T zal ook eens niet..
Kortom: hele weekend op krukken gelopen..
Wilde nog wel meedoen, mocht niet.. mocht de vloer niet op... Okee, beetje terecht misschien ook wel, t zag er wel beroerd uit, maar toch had ik t liever geprobeerd...
Zo omringd met mensen, zo midden in al het gefeest, maar zo buitengesloten, zo eenzamer dn ooit...
T is zo'n onwijs emotioneel weekend geweest... Eerst vrijdag met alle spanningen.. Ik kon geen oxa slikken, dus erg veel vechten en erg moeilijk. Toen savonds de lichamelijke pijn...
De volgede dag pas het verdriet en de teleurstelling, maar vooral ook de confrontatie daar: ik ben er wel het hele weekend geweest, gewoon om bij de meiden te zijn, omdat ik daar hoor! Maar zo moeilijk om het te zien... Het succes, de glunderende gezichten, te weten dat je daar hoort te staan, daartussen hoort. Te delen in dat applaus. Heb veel gehuild

Maar heb ook verbaasd gestaan van de liefde dit weekend... De meiden zelf: huilen en zorgen, lief zijn.. voor mij... Me erbij willen betrekken, het zo naar vinden, continue knuffelen enz. En ik maar janken ;) wat ze niet eens gek vonden.
Mijn ene trainster... Ik weet nu weer waarom ik haar zo'n bijznoder mens vond. Hoe ze meteen achter me aan rende vrijdag, voor mij heeft gehuild daar op de vloer. Hoe we samen hebben gelachen met de tranen op onze wangen... Zaterdag, toen de definitieve doorslag kwam dat ik niets mocht.. Hoe ze me doorhad... Hoe zij huilde dat ik over mn grenzen heen ging... Dat doet zoveel... Zo onwijs veel... Iemand die voor mij huilt... die pijn heeft voor mij... Ze heeft me iets bijzonders meegegeven, iets tastbaars... Ook dat is zo bijzonder... zo lief...
Ik weet ook weer waarom ik mn andere trainster een bitch vond ;) Maar dat doet er wat minder toe. Kortom: erg emotioneel en vermoeiend weekend.
Doordat ik veeel daar geweest ben en afgeleid was door de show en alle emoties die dat meebracht vloog de tijd wel.. 's avonds kapot op. Lichamalijk, mn lijf en vooral mn poot (PIJN), maar ook mn hoofd, gedachten en gevoelens die weer terugkwamen.
Goede is dat ik weer kon huilen. Ik heb me dus echt rotgehuild, maar zodra ik thuiswas aan de pijnstillers en de oxa. Alles om dan op uit te gaan...

En nu.. nu is het over... Nu zit ik met een soort van 'kater' van een feestje dat niet van mij was. Waar ik naar binnen heb kunnen kijken, hoe mijn feestje had kunnen zijn. Blij dat het over is. Blij dat ik toch gegaan ben. Ik ben er geweest, ik deel wel dezelfde beelden als de meiden, ik was erbij en hoor erbij. VOor hen wel! Dat is belangrijk.
Nu begint al het gevoel weer een beetje te komen, alles tegelijk. De paniek hoe het nu moet... okee, dit grote 'iets' is achter de rug: maar nu zit ik weer met die krukken... Alweeeeeeer... Hoe moet het met school, met stage, en erger nog, morgen begint mn dagbehandeling.
Ach, kunnen ze er vast aan wennen dat ik een krukkenverslaving heb ;)
nee dat is bluf... Ach, ik probeer de rest van mn gevoel nog een beetje buiten te houden...

Het enige wat momenteel allesoverheersend aanwezig is is de teleurstelling in mezelf, en de verbazing over de buitenwereld... Het verdriet dat ik niet meedeed, tegenover alle lieve reacties...

Dus... Misschien heeft dit alles een beetje gebroken? ik weet het ook niet. We zien wel weer ;)

En hee, ik heb toevallig wel een heeeele lieve pinguin ontmoet :) Dus!

ik faal, hij faalt, wij falen

Zo, nou dat was weer een dag. Middagje pleegmamma was fijn. Wat ik nodig had. Veel gepraat, gewoon, lekker gezeten..

Grappig, maar minder leuk: mijn pleegbroertje die nadat ik een half uur naast om op de bank gezeten had ineens vroeg: wie ben jij eigenlijk... (hij was ziek en had koorts) toen ik hem vertelde dat ik het was vond ie het blijkbaar toch wel beetje gek dus zei ie: ohw, maar je hebt een andere trui aan. Dus... ;)

's avonds toch gaan trainen. Ik was zo bang. gister af moeten zeggen door dat hele gedoe... was zo bang dat ze boos waren. Dus ben er maar meteen op af gegaan om sorrie te zeggen.. Maar ze reageerde super... dat ik geen sorrie moest zeggen enzo.. stond meteen te janken... Lekker is dat ;) wat de meiden van me denken daar... ik weet het niet hoor... Het beoit me eerlijk gezegd ook niet meer zo. Degene die er naar vroegen heb ik ook gewoon gezegd dat het niet zo goed ging. Ze mogen weten dat t leven niet altijd perfect is, en dat ik niet perfect ben... denk ik.
Alleen over mn handen heb ik gelogen. dat vind ik tever gaan.

Toch merk ik nu ook wel hoeveel lieve mensen ik om me heen heb. Trainster die ineens toch lief doet, sera, tikker, pleegmamma. Mn schone*moeder die over msn ook wilde weten hoe het was,lief was enz... vriendinnejte dat zich zorgen maakt en dan ineens op de stoep staat. Niet handig, wel lief.... therapeutje die me toch maar extra laat komen, later op de dag nog belt, dingen regelt. Huisarts die eigenlijk meteen wilde helpen enzo... Warm om te merken, maar moeilijk om toe te laten. Om te geloven. Om te durven voelen en geloven uit angst dat het nep is, dat het zo weer weg is.
'Hun' mening zit nu zo diep, zo op de voorgrond... Ik Weet dat ook wel, en probeer er niet teveel naar te handelen, maar t zorgt ervoor dat ik me continue minder voel dan anderen, niets waard... etcetc.

Wat ik trouwens ook wel moeilijk vind is dat als mensen horen dat het slecht ging dat ze dan gaan vragen: en hoe is het nu? of voel je je al beter?
Jongens, het is geen hoofdpijn hoor. Het is een opstapeling van dingen, druppels in een emmer. En doordat ik de spanning niet kan verminderen blijft de emmer vol... Het is ook niet zo dat een zmpoging, of een flinke crisis, of wat dan ook voor moeilijk gedrag er ineens voro zorgt dat die emmer weer leeg is. Welnee, er komt daardoor alleen maar meer bij... wat heb ik gedaan, nu kan ik niet... hoe leg ik dit uit... ik ben slect...
Tsja, en wat zeg je dan? ja het gaat wel weer? Dat is wat mensen willen horen. dat ik ook wat ze zien. Want ik heb vanavond wel gewoon meegetraind, drukte gemaakt enz. maar ja, dat ben ik ik stort me daarin, afleiding is welkom. Maar het gevolg is dat mn trainster achteraf zegt: nou dat ging wel weer geod he? ...
Tsja, in die zin ging eht geod dat ik even afgeleid was van mn doodswens, mn wens naar rust... in die zin dat ik me even zorgen kon maken over andere dingen. Maar nog steeds blijft het door mn hoofd spoken, bij alles wat ik doe, wat ik fout doe, hoe slecht ik ben, (kortom bevestigende cirkel), en of het niet beter geweest zou zijn om het ineen keer af te maken.
De allesoverheersende neiging om weg te rennen en mezelf tegen alle muren kapot te rennen. Gewoon, met volle vaart erin. Snijden. Diep. Alles wegsnijden...
Maar ja de*mo he. korte mouwen.. dat kan ik dan weer niet maken.

Nee, als het aan mij ligt kan ik niets maken.
1. ik moet alles (perfect) kunnen
2. ik mag niet falen
3. ik moet bewijzen dat ik niet slecht ben

combineer dat met ernstige vormen van zwartwit denken (iets is of perfect, of gefaald)(gefaald dus, met mijn hoge eisen), een berg herbelevingen waar je ziek van wordt (ja ik kots nog steeds bijna elke nacht als ik wakker wordt), een aantal delen dat aan het instortten is en je krijgt eigenlijk vanzelf een redelijke portie suicidaliteit.

Ik merk wel dat ik met die oxa op er alles maar uitflap hoor. T geeft ook wel wat rust veel te praten, te merken hoe dingen zit door vragen van anderen te beantwoorden enz. En door de oxa wordt de ergste angst enzo geremd.

nouja goed, ik ga maar eens proberen te slapen. ik heb morgen namelijk een drukke dag vol niets voor me. Dus. Nu nog kijken hoe ik erdoor kom. Aangezien ik alleen thuis ben... :S We shall see...

erg geestelijk flexibel

Volgens mij ben ik nu echt officieel gek. Of in ieder geval gerenommeerd psychiatrisch patient.Of hoe je het ook noemen wilt.
Ben alweer een tijdje de weg kwijt, gister liep het helemaal mis... Ik ben wel blij dat ik na mn overdosis nog het lef had om Sera te bellen, die naar huis kwam en voor me gezorgd heeft... Al met al was er weinig paniek en crisis gelukkig...
Want ik voel me al een tijdje klote, maar ben ook al een tijd te bang om in crisis te komen, gezien hoe dat de vorige keer afliep...
Nu wel beter. Sera bracht wat rust. Peutje gebeld, die heeft de crisisdienst ingeschakeld, en tegen de tijd dat ik daar wat contact mee had gehad was ik zo high als een konijk en schijn ik iedereen alles verteld te hebben wat me te binnenschoot (oooohw... schaaaaam) Maar goed, alles dus goed afgelopen, op het blok beton in mn hoofd na, en dat ik nu gister niet getraind heb en de rest van de week mn stage af ga zeggen... (JA dat is voor mij een groot probleeem ja!)

Bezig met praktisch crisisplan.
1. kijken of er iets gedaan kan worden dat de druk/spanning verminderd
2. kijken of dat haalbaar is (afbellen levert bij mij nog meer stress op)
3. anders de spanning laten, maar voorkomen dat ik ernaar handel en dus zorgen dat ik veilig ben
4. iemand vragen bij me te zijn en medicijnen inleveren
5. als dat niet helpt en ik heb mezelf niet meer in de hand contact opnemen met de crisisdienst
6. eventueel opname.

Zo... pff :( dat is eruit. Moeilijk hoor. Ik wil gewoon alles kunnen en doen. Nee, ik MOET gewoon alles kunnen en doen. Dat is het hoofdprobleem...

Nu, afleiding zoeken hoort bij puntje 1, net als een mammafiguur, dus onder dat mom ga ik nu als de sodewiedeweerga naar mn pleegmamma toe! ff gezelligheid, ff knus.

Ohwja, ze weet alleen nog neit dat de crisis zo ernstig is... *fluit een wijsje* lala...

bang

het helpt niet. ik relativee me gek maar ik ben bang. Ik wil niet. echt niet. Ik weet dat ik nu maar heel even door hoef te zetten, dat ik er dan al vanaf ben.. Maar toch... Ik heb het gevoel dat ik niet weet hoe ik dit ga overleven... Hoe dit moet...
Pieker over mijn voorbereidingen, over wat ik moet doen, moet zeggen...
Bang.. zo bang... Terwijl dit toch is wat ik wil. Zou horen te willen...
Hoe dan die angst... zo bang... help

Bergen te relativeren

Nou, halverwege de week. Nog twee daagjes, de twee moeilijkste. Morgen stage en daarna op school twee vakken afsluiten. Waarbij ik dus ook nog lessen gemist heb doordat ik ziek was. Geen idee wat ik af moet sluiten dus... Nouja, ik ga erheen met het idee dat ik het toch niet ga redden. Dan is het als het wel lukt mooi meegenomen.
Ondertussen heb ik een klein beetje inzicht gekregen in volgend blok. Dat gaat er wat rustiger uitzien. Lekker maar een dagje in de week stage, 1 dagje dagbehandeling, en een dagje school. Lekker afwisseling, lekker okee.

Gister was rampenplan. Van mn therapie bijna niets meegekregen. kreeg daar heftige herbeleving, zat continue in de knoop met gevoelens die ik niet kon plaatsen, en daarna de beelden en dingen van de herbeleving, de emoties daarbij. Zo eenzaam. Ik voelde me zooon enorm alleen toen... School daarna was ronduit klote. Training omgaan met agressie viel nog best mee, maar heb toch zitten janken. Tegen alle voornemens in. T was gewoon VOL. een pan 5 dag.

Mijn dagje vrij vandaag was dus wel wijs gekozen. T is echt jammer voor school, maar ik merkte echt dat ik t nodig had. Nu morgen dus wel een lange dag.. Pfff.. Pittig.. Maar ik kan het wel. Het is op te delen in twee stukken: stage en school. Die tijd is te overzien. En dan is stage op te delen in een te geven en een te kijken les. Helemaal te overzien! Als ik het zo relativeer dan valt het ook wel mee.. maar toch zie ik er als een blok tegenop. Het ligt ook zwaar in mijn maag... Delen die laten merken dat ze geen zin hebben/het niet aankunnen???

Morgenaaf zou ik Weer moeten trainen... We zien wel even... T gaat wel steeds beter trouwens hoor... Dat merk ik wel. En als het iig lukt, dan schaam ik me niet zo allesoverheersend voor mijn aanwezigheid. Dus.

Met de mamma/dochter dingen gaat het gek. Er is dus echt iemand die behoefte heeft aan een dochter.. aan mij.. Dat is zo bizar. Ik bedoel, tuurlijk is er ook mijn pleegmamma, die erg gek is op me, maar zij zou ook echt heel goed zonder me kunnen denk ik... Dit voelt wel anders... Bizar. Zo bizar. Ongeloofwaardig.. Ik durf het niet goed te gaan geloven..
We zullen zien...

relativerende

Whaaaaaaaaaaa... vakantie is bijna voorbij. Nouja, is dus voorbij. Sjips. Ben beetje bang voor het leven dat weer gaat beginnen..
Heb zo gefaald voor de vakantie... Bijna twee weken ziek geweest.. teveel lessen gemist (moet ik het nu Weer inhalen? Opnieuw? Als vijfdejaars tussen de tweedejaars?), stage afgezegd...
Wat zullen ze denken, ze zullen me allemaal zo'n loser vinden. Bang dat leraren boos/teleurgesteld zijn... Geen begrip zullen hebben en het afkeuren... Bang dat stagebegeleidster slecht over me denkt.

Niemand mag slecht over me denken... Ik wil dat ze goed over me denken. ik doe zo mn best. het jaagt me angst aan... Waarom vind ik het toch zo belangrijk wat anderen ervan vinden...
Ik was toch ziek. Lichamelijk onwel, dus kon niet gaan.
Maar... als ik nou iets harder geprobeerd had... me iets minder aangesteld had... gewoon niet zo flauw gedaaan had....

Ik weet gewoon dat zij er ook allemaal zo over denken...
Ik ben slecht... :( donderdag en vrijdag zijn de dagen die ik vrees. Tot die tijd gaan de dagen wel, maar zal ik me op gaan vreten en steeds slechter worden uit angst. Ja, ik heb mezelf wel leren kennen afgelopen tijd is het steeds zo geweest. Hoera, ik herken het patroon.. Maar wat doen we eraan.... :S

Gewooon in het diepe springen denk ik.. Vanaf morgen gaan we er weer hard tegenaan. Met frisse moed. En dan, dan valt het vast wel mee uiteindelijk. Het gaat maar om een weekje stage EN academie, dan ik mijn blok afgelopen en hoef ik alleen nog maar de stage en wat tentamens enzo. Meer rust dus. Fijn.
En de show natuurlijk.. :S Maar ook daar ben ik over twee weken vanaf. Kortom: nog twee weken bikkelen. Dat is mijn streven, daar ga ik voor. Het is te overzien! Toch? Ja. Dit kan ik, dit ga ik doen.
Nog twee weken, 14 nachtjes, dan is alles achter de rug... En over 4 weekjes is mn stage ook ten einde. 4 keer 5 is 20. Nog maar 20 lessen. Waarvan ik maar de helft hoef te geven (lang leve het stagekoppel :P) dus nog maar 10 lessen. Nou! Waar maak ik me eigenlijk zo druk om! Tsss.
Gelukkig komen de feestdagen eraan. Heb ik tenminste Echt iets om tegenop te zien :P

mammakronkels

De reacties hier op mijn logje deden me al met tranen in de ogen zitten... Net kreeg ik een reactie van degene aan wie ik het geschreven had... Dat maakte me lachen en huilen tegelijk...
Zij verlangt zo naar haar dochter.. Een dochter die haar wil, open staat voor haar, waar ze van mag houden, en dat aan mag laten zien...
En hoewel ik weet dat ze Haar dochter wil, dat ik heel iemand anders ben, dat ze mij vast wel aardig vind, maar dat ik haar niet kan troosten, hoewel ik dat allemaal weet, begint mn hart te bonzen, slaat mn hoofd op hol.
In gedachten zag ik mezelf bij haar aan tafel zitten... Zij gelukkig met haar dochter, ik gelukkig met een mamma... Zo simpel, maar zo n enorm fijn idee...

Ik haat mezelf erom dat ik zo ga hopen.. dit durf te denken. Dat ze haar dochter mist wil niet zeggen dat ze mij in de buurt wil hebben.. En als ze mij al wel in de buurt wil hebben, dan kan ik nooit de plaats innemen van haar echte dochter, het zal... Ik moet me geen illusies maken. Ik haat die eeuwige fantasieen van mij... Het doet zoveel pijn, telkens weer, als ze ineens instorten...

En toch.. toch wil ik haar nu per direct uitnodigen altijd langs te komen, wanneer ze wil. En toch hoop ik dan stiekum dat ze er al is morgen... Dat ze eigenlijk niets liever wil dan zo snel mogelijk langskomen en bij mij zijn... Maar ik zal het niet vragen. Nooit. Ik zal hopen dat zij het doet... Dan komt het uit haarzelf.. dan is het niet omdat ze mij zo zielig vind, me een plezier wil doen, liefdadigheidswerk..
Nee dan is het omdat zij het wil.
Zo hee, ik ben niet een beetje veeleisend. Dat iemand langskomt omdat ie om me geeft en me graag een plezier wil doen, dat is niet goed genoeg... Nee, het moet zijn omdat ze MIJ willen, van me houden... Goedzo Nina, ga zo door. ZO weet je zeker dat dromen dromen blijven...

Ik wil haar vragen nu te komen, vragen of ik straks mag komen, of ze me vast wil houden. Of ze wil komen naar de show, en of ze mn haar wil verven. Zoals dat gaat met mamma's en hun kinders. Ik wil haar nu alweer mailen, ik wil dat ze terugmailt...
En ik haat mezelf, haat haar dat ze me zo laat voelen. Wil een mailtje sturen waarin ik schrijf dat het onzin is, dat t nergens op slaat en dat t nou maar eens over moet zijn. Afstand nemen, haar wegschoppen, voordat ik ooit gekwetst wordt...

Ik wil niet, kan niet, weer hoop krijgen op een mamma... Weer hopen op die band, die liefde, die ene persoon voor wie ik zo belangrijk zal zijjn... Ik heb het al tevaak gedaan.... Mijn vp'tje, therapeutes, schone mamma, pleegmamma... Ik heb ze allemaal als mamma gedroomd, gehoopt... Me veilig gewaand in hun omgeving, gebeden om hun liefde, mijn bestaan aangepast aan hen, zodat ze me maar zouden willen... Soms ging het goed, soms ging het niet goed. Ik heb er dierbare contacten aan over gehouden... Ik heb mijn pleegmamma, voor mij een moeder, maar ik durf me er niet naar te gedragen... Te bijzonder, te kwetsbaar...
En nu.. niet weer. Ik denk niet dat ik het weer kan.. Weer de teleurstelling aankan, het verdriet. Als het misloopt.. En als het wel goed gaat, als we wel Nog closer worden... Wat dan? Zou ik dan wel durven zijn zoals in mijn dromen... Uithuilen, mijn verhaal kwijt kunnen? Of zou ik dan weer voorzichtig zijn?

lang verhaal

Mijn vingers schreven aan iemand. konden niet stoppen. Dit kwam eruit. Eenhoop gevoel..

Ze zeggen je hebt toch een lieve vriend, je hebt toch een lieve therapeute, je hebt toch lieve vrienden.. Ja dat is waar. En hoe meer ik die om me heen heb, hoe eenzamer het soms voelt.
Ja, ik mag uithuilen bij vriendjelief, ja hij wil me troosten. Maar sommige pijn kan hij niet troosten, sommige dingen kan ik bij hem niet uithuilen.
Tuurlijk kom ik na een rotdag bij hem thuis. En natuurlijk wil hij me dan helpen, knuffelen. En soms helpt dat. Maar, als ik me rot voel, echt pijn heb, dan Kan hij me niet helpen.. zijn aanrakingen zijn te onveilig, de wetenschap dat hij pijn heeft van mijn verdriet, dat ik hem pijn zal doen met mijn verhaal... Dat maakt het onveilig, maakt dat ik hem afstoot...

En hij is niet wat ik in mijn leven het meest zoek van alles... Een mamma. Een echte mamma. En ja, mijn pleegmamma is lief. En ja daar ga ik af en toe knuffelen. Maar nee, daar wil ik niet teveel zijn, ik wil haar niet opzadelen met mijn pijn en verdriet. Te bang om haar af te stoten, weer kwijt te raken. Zij is een van de kostbaarste 'dingen' die ik heb... Ja, waarschijnlijk gelijk of zelfs boven vriendje. Zij kan inderdaad af en toe de pijn wegknuffelen... Maar zij, juist zij, mag niet weten wat er precies gebeurd is... Ze zou me haten, ik zou me schamen.. Ze zou me vast nooit meer willen zien..
Het is ook mijn eigen schuld... Ik verdien haar neit..

En vriendinnen, ach, vriendinnen. Wat zijn vriendinnen? Mensen waar ik graag mee optrek. Mijn huisgenootje annex -Jeuj- nichtje -Jeuj- waar ik heeeel goed mee kan babbelen, die me wel wat troost kan bieden in moeilijke momenten. Gewoon door haar gepraat, haar begrip van wat er speelt. Ze heeft/had borderline. Af en toe is het eng hoeveel onze gedachtenkronkels hetzelfde zijn. Hoe we geen van tweeen terug lopen in een bus, zelfs als er voorin wel plaats is en achterin niet. Met dezelfde motivatie. Hoe we mensen afstoten, liefst elkaar, omdat ze belangrijk zijn. Te belangrijk, teveel risico vormen. Omdat je ze weer kwijt kan raken.
Nee, vriendinnen zijn erg fijn, als ik me niet zo lekker voel kunnen ze afleiding bieden, me wat helpen door me te accepteren wie ik ben. Maar wat kennen ze nu van me...
Hoe kunnen ze ooit een beetje begrijpen wat er in me zit. De pijn, het verdriet. Woede, machteloosheid. Alles verdeelt achter dikke muren, zodat ik niet eens weet waar de geveolens bij horen.. Hoe kunnen zij weten hoe het is om dingen in je hoofd herhaalt te zien, te voelen... Niet te weten hoe te moeten ademen omdat je zoveel verdriet hebt dat het fysiek zeer doet...
En nee, dat wil ik ze ook niet uitleggen. De meeste van hen zo 'gezegend' in mijn ogen. Met als hoofdprobleem dat ze niet weten welke schoenen aanmoeten, of waar ze heen op vakantie moeten. Nee dat is niet eerlijk, ik weet dat zij soms ook dingen hebben, luister daar ook naar, leef mee en probeer te helpen.. Maar.. Dat is in zo'n andere catagorie als mijn 'probleempjes'. Dat ga ik ze niet aandoen. Laat ze alsjeblieft in hun eigen 'naieve' wereld blijven. Zelfs degene die wel een idee hebben over hoe of wat zullen de waarheid twijfelachtig vinden, ongeloofwaardig. Mensen doen dat niet bji elkaar, en zeker niet in hun omgeving.

Mijn peutje? Tsja, ik vind haar idd erg lief. Ze is 'redelijk' veilig voor mij, maar aan de andere kant onveiliger dan wie dan ook. Omdat ik om haar ben gaan geven. Omdat dat eenzijdig is, ik weet dat ik voor haar maar werk ben. Omdat ik toegegeven heb dat ze belangrijk is... Omdat ze uit zichzef afstandelijk is. Haar en knuffelene... haha. nee.. De kleintjes willen dat maar wat graag... Ik heb er zelfs soms ook meer behoefte aan dan wat dan ook... Gedurende therapie als ik denk dat ik zal 'breken'... En juist dan, juist na therapie is het leven eenzamer an ooit. Geconfronteerd met gedachten, gevoelens, niet weg te drukken heftig, en niemand om te troosten, uit te huilen. Ik KAN het niet kwijt bji vriendjelief... Het kan niet.. Stom. ik weet het. Ik moet harder proberen. Maar...
En hij is geen mamma.. Hij zal het niet kunnen wegnemen...

En de wens om bij jou weg te kruipen... Tsja, misschien is die er wel omdat het zo veilig is. Omdat ik weet dat het niet kan, niet mag. Omdat ik weet dat ik die wens kan koesteren, zonder onze relatie in gevaar te brengen, doordat het niet kan, niet mag. Jij zit daar, ik zit hier.
Ik zal niet naar je toekomen, het risico is te groot... Je zou het toch niet willen uiteindelijk, misschien schrikken, alles verbreken... En dan nog zou je niet iemand willen zien die een hoopje pijn is. Je hebt wel leukere dingen te doen. Betere dingen ook. Ik zou het niet laten zien. Ook dat is teveel risico.
En jij, je zal niet naar mij toe komen. Waarom zou je... Maar het blijft mooi om over te dromen.. Een stille wens/droom dat iemand bij Mij zou willen zijn... Mijn schone mamma is een keer dicht in de buurt gekomen.. Door midden in de nacht op te komen draven. Jammer alleen was dat ik toen midden in een crisis zat en ik t dus daar maar aan wijt. Dat ze haar zoon verdriet wilde besparen, vond da thet 'moest'. Maar ik koester die herrinnering, de gevoelens. Ik denk niet dat ze dat weet, maar het was voor mij zo belangrijk.. zo... Een wens.. Een mamma. Even.

Te lang verhaal geworden... Ik weet niet. Had het geveol dat ik mezelf moest uitleggen, moest verdedigen. Merk dat je woorden wel wat pjin deden.. Dat ik vrienden heb, een vriendje, een therapeut... Voor mn therepeut ben ik werk, niets meer, mijn vrienden... wie zal het begrijpen. Mijn vriendje... Dei kan ik dit niet vertellen. Hij weet wel ongeveer, maar t maakt hem alleen maar verdrietig. De hele waarheid zou hem veel pijn doen. Ik wil mensen geen pijn doen. Een iemand met pijn is wel genoeg.
Zelfs jou vertel ik maar weinig. Bang om je af te schrikken. Bang dat je me niet meer zal geloven, bang wat je ervan zal vinden. Een aanstelster, dat ik zo'n drukte maak om niets, of juist ongeloofwaardig omdat je het wel gruwelijk vind. Ik weet zelf niet eens wat ik ervan moet vinden.
Een aanstellerige verraadster, dat is wat ik ben. Iemand die aandacht probeert te krijgen over de rug van zijn/haar ouders.. Ik mag geen kwaad spreken over ze. Ik mag er niet over spreken. Ik zou niets liever willen dan het allemaal eindelijk te kunnen delen... Erkenning krijgen, troost krijgen, liefde krijgen. Voor wie ik echt ben, om wat ik echt ben. Niet om wat men denkt dat ik ben.

Afgelopen nachten wordt ik wakker en kots ik me gek. Ik ben misselijk van nachtmerries en herbelevingen. T doet fysiek pijn allemaal momenteel. En ik kan het niet uitleggen. Ikz ou het logishc vinden als mensen me een aansteller gaan vinden... Als jij me een aansteller zou vinden. Elke mailtje waarin ik wat van mezelf laat zien, van mijn binnnenzelf, van de pijn, het verdriet of de herrinneringen, ga ik ervan uit dat ik het nu echt voorgoed verpest heb...
Elk mailtje van jou maakt mijn vertrouwen in je weer een klein stukje groter, en tegelijkertijd mijn wantrouwen in je een stuk groter: wat moet je van me, waarom heb je me nog niet gedumpt... Je vind me zielig, of voelt je verplicht... Waarom doe je dit? Waarom zeg je dat ik naar je toe mag komen, dat je er wilt zijn voor me.
Je zou niet willen dat ik er echt was, alleen maar wensen dat ik weer weg was en dan nooit meer contact willen. Je zou er niets mee kunnen, en niet willen weten hoe of wat. Omdat het naar is, omdat het iets is dat als je het niet hoeft te weten, je het niet wilt weten. Je wil niet weten dat je veilige wereld onveilig is, dat de mooie mens niet mooi is en de wereld gewoon ronduit klote en gemeen. Nee de schijnwereld is mooier en fijner. Waarom die vrijwillig opgeven als het niet hoeft. Waarom ellende als het fijn kan zijn.

Nee , ik denk dat ik maar gewoon blijf hopen en dromen. Dat iemand ooit meent wat ie tegen me zegt... En dat ik ooit echt de 'mamma' zal vinden waar ik al zo lang naar op zoek ben... Een mamma die mij als kind wil. Mij met alles wat ik heb, en alles wat ik ben, en die me het liefst zo dicht mogelijk bij zich wil hebben, zoals mamma's dat hebben met hun kinderen.
Die droom daar ga ik elke nacht weer mee slapen, die droom maakt het mogelijk om door te kunnen leven. De droom dat iemadn mij de moeite waard vind. Ooit.
Die droom die wil ik vooral niet op het spel zetten door hem et gaan uitproberen. Blijkt niemand me te willen, dan heb ik zelfs geen droom meer...

Sorrie. Voor dit verhaal, dit mailtje. Alles loopt door elkaar en ik heb veel te veel geschreven.. Sorrie.. Haat me niet..

Grenzen

Zo, eerste dagje weer wat beter. Vandaag gewerkt, had ik echt zin in. Supergezellig, ik kreeg gewoon zelfs zin om uit te gaan! Blij om weer uit bed te zijn en me wat beter te voelen!
Nu oppassen. Lekker geknuffeld en gekeuteld met de kids, lang voorgelezen (vind ik zelf zo leuk) en nu liggen ze zo ongeveer. Zo groot worden ze... Af en toe schrik ik er gewoon van. Gelukkig blijven het nog wel lekkere knuffels... Bij het voorlezen kruipt de kleinste lekker in je schoot weg, en de oudste blijft knuffelen en vasthouden als het nu écht tijd is om te gaan slapen.
Mooi spul, kinderen. Vermoeiend, maar wel heel leuk.

Verder alles beetje verwarrend. Baal beetje van mezelf wat eten betreft, binnenkort grote show en ik vreet me gek. Ben dus ook dik. Dikker dan normaal. Grote spijkerbroeken dik (ik heb drie verschillende maten spijkerbroeken in mn kast hangen :P voor elk figuur eentje). Daar baal ik dan wel van. Ik baal sowieso als ik die broek weer aandoe omdat ie lekkerder zit. Gelukkig zit ie niet strak ofzo hoor. Ik kan mn kleine nog wel aan, maar dat vind ik niet zo lekker zitten en bankhangen enzo. Ja zo'n zeikerd ben ik dan ook wel weer ;)
Maar goed, normaal eet ik dus voor zo'n show vrij weinig, maar ik kan de discipline even niet opbrengen. Nouja, het moet maar, we zien het wel.

Nu eindelijk vakantie. Eindelijk ff officieel vrij. Want afgelopen tijd heb ik wel veel thuisgezeten, maar met een schuldgevoel van hier tot tokio. Baal er echt van dat ik zoveel uren gemist heb.. Heb van twee vakken een les teveel gemist... Ben bang dat ik die nu Weer in moet gaan halen volgend jaar :S Wilde er zo graag vanaf dit jaar. Loser ben ik ook.
Echt, ik voel me dan zo'n aansteller. Zo van: ja ziek, maar als ik even doorzet kan ik het best allemaal, ik vind het alleen niet zo fijn. Maar wat is dan de grens. Dat vind ik zo moeilijk. Waar ligt het verschil tussen het niet fijn vinden, en niet meer kunnen. Want heel vaak vind ik naar school gaan, of werken, of verplichtingen 'niet fijn'. Omdat het druk is in mn koppie, of ik andere dingen te doen heb, of gewoon ff op ben.
Op het 'geestelijk' vlak weet ik mn grens nu een klein beetje. Het verschil tussen 'geen zin' en 'het gaat niet meer' kan ik daar nu een beetje waarnemen.Na vee vallen en opstaan.
Maar lichamelijk.. ai, dat is een ander verhaal. Lichamelijk ongemak is voor mij zo iets normaals. Iets waarvoor ik eigenlijk nooit thuis geblevne ben. Wat is hoofdpijn als je gewend bent te studeren en schoon te maken met een hersenschudding... Wat is buikpijn in vergelijking met inwendige kneuzingen of vergifiging... Wat is misselijk als je gewend bent aan het leven met zeepsop in je maag... Is een kneuzing of verstuiking erg als je gewend bent aan blauwe plekken en spierpijn?
Ziek zijn is zo vaag... Wat maakt het voor verschil of de koorts komt van een griepvirus of van een voedselvergiftiging. En waarom zou ik er nu ineens voor thuisblijven (okee, omdat ik merk dat het makkelijker is ;)). Ik weet dat ik met een beetje doorzettingsvermogen gewoon door kan gaan. Makkelijk. Ik weet dat ik het kan. Dat het niet mijn grens is.
Wanneer trek je de grens 'ik zeg iets af' en wanneer heb je 'geen zin'? Ik vind dat zo moeilijk...
Ik denk dat ik dit een heel mooi thema vind voor mn volgende therapie. Als ik het durf in te brengen... :S

Pechdag

wat een dag. Ik ben echt helemaal klaar met een klasgenootje van mij. Telkens als we afspreken wie wat doet aan een opdracht en ik mijn deel dan af heb moet ik op de dag zelf haar deel ook nog doen. Op zich niet zo erg, maar aangezien ik nog steeds niet beter ben zat ik er niet op te wachten. Klotezooi.
Uiteindelijk is het wel gelukt.

Vanmiddag afspraak over dagbehandeling. Eigenlijk is het zo goed als rond allemaal nu, ik heb alleen nog een afspraak met de socio om mn 'entree' verhaal duidelijk te krijgen. Omdat ik ook meteen wil vertellen dat ik DIS heb (dan is dat maar achter de rug) en de rest daar niet zoveel van weet...

De middag heb ik alleen maar gelegen en geslapen. Morgen toch echt weer naar school. Hoop dat het lukt.. Mijn warm-koud-zweet buien zijn nog steeds niet over, en ik weet niet zo goed hoe ik op lichamelijke inspanning ga reageren. Merken we vanzelf wel weer.. Ik zie er wel tegenop..
Nouja, nog 4 daagjes en dan heb ik vakantie. Dat houd ik maar in mn achterhoofd. En morgen valt op zich wel mee (actief dan), en overmorgen ook... en donderdag en vrijdag zal ik wel weer beter zijn en dan is het echt bijnabijnabijna vakantie. Dus.
Nog even doorzetten!

ziekies

T regelmatig van me afschrijven lukt even niet. Punt een heb ik maar weinig tijd achter de computer doorgebracht afgelopen weken, punt twee zit mijn hoofd vol maar neem ik de tijd niet om m te legen, punt drie, de tijd die ik achter de compu doorbreng wil ik lessen voorbereiden,andere logjes tsjekken en daarna relaxen, punt 4 ik ben al vier dagen ziek.

Ja echt ja. Ik ben al vier dagen ziek. Ik, die nooit ziek ben, en er al helemaal niet voor thuis wil blijven lig al vier dagen op een bedje bank. En, al ijl ik me rot, nog steeds voel ik me een aanstelster dat ik niet gewoon even Iets meer mn best doe, even iets meer doorzettingsvermogen heb, en me er zo makkelijk vanaf maak.
Dat komt ook voor een gedeelte omdat ik merk dat sommige delen meer last hebben van ziek zijn dan andere delen. Dat wil dus ook zeggen dat ik me soms wel ziek voel, en soms ook niet, terwijl ik toch echt straal van koorts.
Het is heel lullig, maar vooral de kleintjes hebben last van het ziek zijn. Ze hebben keelpijn, bijna geen stem, hoesten zich rot en ijlen van koorts.
Zelf merk ik meerendeel alleen dat mn stem wat slechter is, mn keel dik is en dat ik wiebelbenen heb en zweet en het koud heb tegelijk. Waardoor ik geneigd ben gewoon lekker door te gaan waar ik mee bezig ben. Tot het te laat is en de kleintjes erdoorheen breken en ik door mn benen zak en echt heel ziek ben ineens... Echt vervelend, raar, en heel lang geleden dat ik het zo te pakken had. Laat staan zo lang. Laat staan dat ik ervoor thuis gebleven ben...

Verder doet het me wel goed. Het thuiszitten geeft rust. Veel rust. En daar was ik nou net aan toe. Ik slaap me gek, puzzel af en toe wat, val dan weer in slaap, en probeer wat harry potter te luisteren. Met als direct gevolg dat ik dan dus weer in slaap val. Niet dat het boek zo slaapverwekkend is, maar meer dat zo'n rustige stem er gewoon per direct voor zorgt dat ik weer afdaal naar andere werelden.
De afgelopen dagen glijden dus een beetej voorbij in wolken van mistige en af en toe even heldere momenten. Oplevingen, direct bestraft met koortsaanvallen en huilende kleintjes die het neit leuk meer vinden.
Bizar. On top of that had ik dit weekend wat bizarre ontmoetingen en belde Anna. Flinke tijd geleden, echt heerlijk om haar weer eens te spreken, maar het was echt heel gek, en (merkte ik achteraf) ook heel inspannend om haar weer te spreken... Spanning dat ze niet boos zou zijn enzo... Maar lieve an, ik vond het erg fijn, snel weer overdoen!!!

Nu hoop ik van de week weer naar school te gaan. Laatste weekje voor de vakantie. Jippie. Nog blij dat ik nu vast een weekje tot rust kom zodat ik in de vakantie al wat otnstresst ben, en dan lekker weer beter. Hoera. Lang leve flink ziek zijn.
En nu begint de boel weer wolkerig te worden en mijn keel ineens wel erg zeer te doen.
Terug naar bedje dus. (ik ben ook al bijna twee hele uren wakker ;))

En toen was eht weer zover. Hoop gebeurd ondertussen, best veel gedaan, maar nu wil t ff niet meer... ff op. En ik moest natuurlijk trainen. Wat ik neit meer zag zitten..
Maar ja, na het drama vorige week met mijn trainsters wilde ik eigenlijk ook niet afzeggen..
Ik voel me zo'n loser. Me dan maar 'ziek' melden terwijl er neits met me mankeerd. En eigenlijk heb ik niet zo heel veel gedaan vandaag. En gister.. En eergister... En dan toch zo. Lui. Zo voelt het. Aartslui.
Morgen weer stage. Bestwel eng, maar minder dan vorige week. Ook omdat ik niet de eerste les doe :D. Wel naar: ik heb onwijs zitten bikkelen op mn les~voorbereid*ing. Onzeker over of ie goed is. Schrijven, herschrijven, bedenken denken denken en weer afkeuren. Vrijdag al aan begonnen. En nu vanaaaf begint mijn stagegenootje over haar les. En ze stuurt een kopie van die van mij door...
Daar baal ik dan best wel van. Zeker omdat zij de eerste les doet en het dan dus net lijkt of ik haar nadoe. Er zit onwijs veel tijd en energie in die voorbereiding... Over nagedacht, aangepast op de klas.. En zij kopieert m zo maar ff... Daar baal ik dan eigenlijk wel van. Kan ik beswel van janken eigenlijk...
Maar goed... Uiteindelijk past ze m nu toch iets aan geloof ik.. dus dat is wel fijn vind ik... En verder zie ik het wel hoor...

Iig blij dat ik niet meer weghoefde vanaaf. Alhoewel ik ook niet naar de verjaardag van mijn pleegzusje geweest ben... 6 werd ze... Schaam me wel heel erg daarvoor. Net als voor het feit dat ik niet ben gaan trainen...

nouja, ff blurrieblurrieblup.

Okee, en t lijnen lukt niet en ik vreet me rot en ik voel me daar wel rot over ja. Een loser again. Maar GOSH wat is chocola toch lekker :P