heej... op een of andere manier mis ik hier een logje (gepeuter), en staan mn andere in de verkeerde volgorde...
Dus... Ik was het niet...
Maar vervelend is het wel!
dinsdag 21 februari 2006
Nee
Nee, ik weet nog steeds de helft van vorige therapie niet.
Nee, ik heb het maandag niet in de groep gegooid, en
Nee, ik heb nog geen betere oplossing dan gewoon niet gaan.
Dus.
Ik denk ik zeg het even.
Nee, ik heb het maandag niet in de groep gegooid, en
Nee, ik heb nog geen betere oplossing dan gewoon niet gaan.
Dus.
Ik denk ik zeg het even.
Ode aan Nina
Whaaaaaaaaa... Net superdapper bezig geweest. Zeven (7!!!) mailtjes naar docenten gevoerd. Allen met vragen over verkeerde codes, onvoldoendes of dingen die ik nog in moet halen, met verzoek dit na te zoeken en te mailen over een oplossing...
Whoei... Heb dit heeeel lang uitgesteld... Gewoon, bang dat er nog een shitload werk bij zou komen, maar vooral ook bij voorbaat al opgelaten omdat ik ze extra werk bezorgde... Om een gunst moest vragen, moest toegeven dat ik achterliep met sommige dingen. En dat terwijl de meeste dingen waar ik nu mee bezig ben de heel legale reden hadden dat ik toen op krukken liep... Maar heej, zelfs dat is niet genoeg ;)
Maar goed, die mailtjes zijn de deur uit, hopen dat een aantal dingen hiermee opgelost zijn, en hopen dat er over een aantal zaken wat meer duidelijkheid komt over hoe ik ze in kan halen.
Verder vandaag sowiezo goed bezig geweest. Naar school geweest. Laatste blokuurtje K**fbal met een vreemde klas ingehaald (*whoehaaa doodeng... ik kan geen spel, en ik haaaaat teamsporten omdat ik me altijd schuldig voel tegenover de rest van het team dat met mij opgescheept zit...) en verwonderenswaardig een zeer goede beoordeling gekregen... (bizar, dat is me in 4 jaar nog nooit gelukt voor spel :) zeker nieuwe bril ofzo).
Verder daar moed verzameld en twee docenten opgezocht. Een met de vraag of ik morgen een uur h**key met een wildvreemde klas in kon halen (zelfde whoehaaa geval), waarna ik te horen kreeg dat dat niet hoefde en dat ie dat zou regelen :) (kschijn het al gedaan te hebben?) Ik blij :). En bij een andere docent stagemap en beoordeling van vorig jaar opgehaald en dus weer studiepunten.
Nuttig dagje dus. Maar wel Whoehaa.
Knappe momenten:
*Toch gewoon die les in gaan halen terwijl de paniekerigheid vliegt
*zelf vragen om beoordeling
*eindelijk onder ogen willen zien dat er nog een les ingehaald moet worden en dat meteen regelen
*docent opzoeken voor stageshit
*thuis aangekomen Lekker Rust nemen. Precies op tijd :)
*opzoeken waar ik nu nog vragen/opmerkingen over heb
*mailtjes sturen met verzoeken/vragen of regelingsvoorstellen
Dus. Bij deze even een ode aan mezelf. Ik kan eht nog wel. (alhoewel er natuurlijk klinkt dat we dit vroeger normaal vonden, nog meer gedaan hadden, en dat als we niet zo'n loser waren we dit uberhaupt niet hoefden te doen. Maar la-la-la dat hoor ik lekker toch niet)
Whoei... Heb dit heeeel lang uitgesteld... Gewoon, bang dat er nog een shitload werk bij zou komen, maar vooral ook bij voorbaat al opgelaten omdat ik ze extra werk bezorgde... Om een gunst moest vragen, moest toegeven dat ik achterliep met sommige dingen. En dat terwijl de meeste dingen waar ik nu mee bezig ben de heel legale reden hadden dat ik toen op krukken liep... Maar heej, zelfs dat is niet genoeg ;)
Maar goed, die mailtjes zijn de deur uit, hopen dat een aantal dingen hiermee opgelost zijn, en hopen dat er over een aantal zaken wat meer duidelijkheid komt over hoe ik ze in kan halen.
Verder vandaag sowiezo goed bezig geweest. Naar school geweest. Laatste blokuurtje K**fbal met een vreemde klas ingehaald (*whoehaaa doodeng... ik kan geen spel, en ik haaaaat teamsporten omdat ik me altijd schuldig voel tegenover de rest van het team dat met mij opgescheept zit...) en verwonderenswaardig een zeer goede beoordeling gekregen... (bizar, dat is me in 4 jaar nog nooit gelukt voor spel :) zeker nieuwe bril ofzo).
Verder daar moed verzameld en twee docenten opgezocht. Een met de vraag of ik morgen een uur h**key met een wildvreemde klas in kon halen (zelfde whoehaaa geval), waarna ik te horen kreeg dat dat niet hoefde en dat ie dat zou regelen :) (kschijn het al gedaan te hebben?) Ik blij :). En bij een andere docent stagemap en beoordeling van vorig jaar opgehaald en dus weer studiepunten.
Nuttig dagje dus. Maar wel Whoehaa.
Knappe momenten:
*Toch gewoon die les in gaan halen terwijl de paniekerigheid vliegt
*zelf vragen om beoordeling
*eindelijk onder ogen willen zien dat er nog een les ingehaald moet worden en dat meteen regelen
*docent opzoeken voor stageshit
*thuis aangekomen Lekker Rust nemen. Precies op tijd :)
*opzoeken waar ik nu nog vragen/opmerkingen over heb
*mailtjes sturen met verzoeken/vragen of regelingsvoorstellen
Dus. Bij deze even een ode aan mezelf. Ik kan eht nog wel. (alhoewel er natuurlijk klinkt dat we dit vroeger normaal vonden, nog meer gedaan hadden, en dat als we niet zo'n loser waren we dit uberhaupt niet hoefden te doen. Maar la-la-la dat hoor ik lekker toch niet)
dinsdag 14 februari 2006
veranderd
Tijd geleden.
T gaat op zich best okee. Vandaag naar school geweest, met een andere klas meegedaan. Geen daverend succes, maar ik ben gegaan en hoef nog maar een keer en dan heb ik weeeer een stukje verder.
Maak me wel zorgen hoe het verder gaat allemaal.. Hoe het eigenlijk echt gaat..
Het lijkt wel of ik door dat rustiger aan doen ook mezelf kwijt raak... De mateloze energie die ik ooit had.. Ik deed 3000 dingen op een dag, en had altijd plannen en nooit genoeg tijd.
Nu zit ik veel thuis, weet niet goed hoe de dag door te komen, ik doe zoals vandaag maar een ding en zie daar dan ook nog tegenop... Vroeger was ik echt blij geweest met zo'n dagje! Dan had ik smiddags lekker nog wat leuks gedaan, of wat aan het huishouden ofzo.. Nu heb ik geslapen en mn training afgebeld.
Okee, ik ben niet zo heel lekker, en okee, ik geniet ook wel meer dan vroeger...
Maar toch. Soms vraag ik me af of ik niet alleen maar meer achteruit ga met dat rustiger aan doen.
Ik bedoel, iedereen ziet op tegen een dag werken waarschijnlijk, maar de meesten zetten door en ik geef nu telkens op. Ik vraag me af of het niet gewoon allemaal weer makkelijker zou gaan als ik weer wat minder stilsta bij 'ohw maar kan ik dat wel' en het gewoon ga doen. Weer iets minder voelen en iets meer doen...
Ik weet het niet...
Bizar nieuws is dat ik ineens een sms'je kreeg van oude vp. Ze had me gemist op de reunie afgelopen vrijdag. Dat klopt, ik was na lang nadenken thuisgebleven (nog zoiets waar ik vroeger niet eens over gepiekerd zou hebben, ik bedoel duuuh, leraren!). Na lang piekeren kwam ik erachter dat ik mijn oud klasgenootjes eigenlijk niet echt hoefde te zien. Sterker nog, ik had ze niet echt iets te vertellen, en al helemaal geen dingen om trots op te zijn (meer dat ik me behoorlijk schaam ondertussen, studieachterstand, gekkenhuis). Ik zou willen gaan voor een aantal docenten die ik graag terug zou willen zien. Kortom: weer in mijn rol vallen van het meisje dat aandacht en liefde wil van volwassenen om haar heen. En zich daardoor waarschijnlijk overdreven gaat gedragen, ook niet echt iets om trots op te zijn. Zeker gezien die volwassenen daar waarschijnlijk niet echt op zitten te wachten, en ik me daarna ook af ging vragen wat ik nu dan eigenlijk van ze wilde.. vertellen hoe het was toen? En waarom? Voor de aandacht? Zodat ze me eindelijk zouden begrijpen? Laten zien dat ik nu wel wat waard was? En wat moet ik dan vertellen?
Nee, ik wil gewoon niet meer het meisje zijn dat haar aandacht vooral bij de leraren zoekt... Die daar voor leeft.. En als ik zou gaan, dan zou ik daar eerlijk gezegd weer voor gaan. Bovendien zat ik verder in pannetje 4 bij de gedachte aan al die drukte, oud klasgenoten waar ik vast geen binding meer mee had enz enz enz. Dus lekker thuisgebleven. Achteraf prima!
Maar dan wel een glundermoment dat ze me achteraf gemist heeft... Terwijl het zo druk geweest schijnt te zijn, en ze zoveel mensen om zich heen had. heeft ze mij lekker gemist :D. En daar nog een sms'je over gestuurd ook.
Hoera :)
Maar even bellen? Of is dat dan weer stom.. Waaaaaa.. Twijfel ikke...
T gaat op zich best okee. Vandaag naar school geweest, met een andere klas meegedaan. Geen daverend succes, maar ik ben gegaan en hoef nog maar een keer en dan heb ik weeeer een stukje verder.
Maak me wel zorgen hoe het verder gaat allemaal.. Hoe het eigenlijk echt gaat..
Het lijkt wel of ik door dat rustiger aan doen ook mezelf kwijt raak... De mateloze energie die ik ooit had.. Ik deed 3000 dingen op een dag, en had altijd plannen en nooit genoeg tijd.
Nu zit ik veel thuis, weet niet goed hoe de dag door te komen, ik doe zoals vandaag maar een ding en zie daar dan ook nog tegenop... Vroeger was ik echt blij geweest met zo'n dagje! Dan had ik smiddags lekker nog wat leuks gedaan, of wat aan het huishouden ofzo.. Nu heb ik geslapen en mn training afgebeld.
Okee, ik ben niet zo heel lekker, en okee, ik geniet ook wel meer dan vroeger...
Maar toch. Soms vraag ik me af of ik niet alleen maar meer achteruit ga met dat rustiger aan doen.
Ik bedoel, iedereen ziet op tegen een dag werken waarschijnlijk, maar de meesten zetten door en ik geef nu telkens op. Ik vraag me af of het niet gewoon allemaal weer makkelijker zou gaan als ik weer wat minder stilsta bij 'ohw maar kan ik dat wel' en het gewoon ga doen. Weer iets minder voelen en iets meer doen...
Ik weet het niet...
Bizar nieuws is dat ik ineens een sms'je kreeg van oude vp. Ze had me gemist op de reunie afgelopen vrijdag. Dat klopt, ik was na lang nadenken thuisgebleven (nog zoiets waar ik vroeger niet eens over gepiekerd zou hebben, ik bedoel duuuh, leraren!). Na lang piekeren kwam ik erachter dat ik mijn oud klasgenootjes eigenlijk niet echt hoefde te zien. Sterker nog, ik had ze niet echt iets te vertellen, en al helemaal geen dingen om trots op te zijn (meer dat ik me behoorlijk schaam ondertussen, studieachterstand, gekkenhuis). Ik zou willen gaan voor een aantal docenten die ik graag terug zou willen zien. Kortom: weer in mijn rol vallen van het meisje dat aandacht en liefde wil van volwassenen om haar heen. En zich daardoor waarschijnlijk overdreven gaat gedragen, ook niet echt iets om trots op te zijn. Zeker gezien die volwassenen daar waarschijnlijk niet echt op zitten te wachten, en ik me daarna ook af ging vragen wat ik nu dan eigenlijk van ze wilde.. vertellen hoe het was toen? En waarom? Voor de aandacht? Zodat ze me eindelijk zouden begrijpen? Laten zien dat ik nu wel wat waard was? En wat moet ik dan vertellen?
Nee, ik wil gewoon niet meer het meisje zijn dat haar aandacht vooral bij de leraren zoekt... Die daar voor leeft.. En als ik zou gaan, dan zou ik daar eerlijk gezegd weer voor gaan. Bovendien zat ik verder in pannetje 4 bij de gedachte aan al die drukte, oud klasgenoten waar ik vast geen binding meer mee had enz enz enz. Dus lekker thuisgebleven. Achteraf prima!
Maar dan wel een glundermoment dat ze me achteraf gemist heeft... Terwijl het zo druk geweest schijnt te zijn, en ze zoveel mensen om zich heen had. heeft ze mij lekker gemist :D. En daar nog een sms'je over gestuurd ook.
Hoera :)
Maar even bellen? Of is dat dan weer stom.. Waaaaaa.. Twijfel ikke...
zondag 29 januari 2006
soap
ff kort, kan er ff nog niet meer mee.
mn z!usje vertelde gister ineens vanuit het niets, vlak voor een verjaardag, dat ze begin dit jaar zwanger was. 12 weken. niet vrijwillig. verkracht haha zei ze.
door een vriend van haar die bij mijn ouders in het gezin vaak opgevangen is.
onderweg naar de verjaardag ging 150 km van huis onze auto kaduuk. Echt Kaduuk.
Dus toen konden we ook geen kant meer op, feeststemming.
Uiteindelijk met mijn ouders mee terug gereden snachts om 1 uur (die waren op die verjaardag) en pas laat thuis.
Daar ging het niet goed.
Uiteindelijk hardop gaan denken en nog lang samen liggen praten over z!usje. Haar verhaal is gek en roept vragen op maar dat mag niet.
Vandaag werken en eigelijk studeren, hoewel dat geen zin meer heeft wsl.
Morgen pmt, en dan drie kwartier later tentamen.. alleen zonder auto kan ik dat wel vergeten... dus of niet naar laatste keer pmt, of geen tentamen.
Hoop dat ik voorlopig zombie blijf...
mn z!usje vertelde gister ineens vanuit het niets, vlak voor een verjaardag, dat ze begin dit jaar zwanger was. 12 weken. niet vrijwillig. verkracht haha zei ze.
door een vriend van haar die bij mijn ouders in het gezin vaak opgevangen is.
onderweg naar de verjaardag ging 150 km van huis onze auto kaduuk. Echt Kaduuk.
Dus toen konden we ook geen kant meer op, feeststemming.
Uiteindelijk met mijn ouders mee terug gereden snachts om 1 uur (die waren op die verjaardag) en pas laat thuis.
Daar ging het niet goed.
Uiteindelijk hardop gaan denken en nog lang samen liggen praten over z!usje. Haar verhaal is gek en roept vragen op maar dat mag niet.
Vandaag werken en eigelijk studeren, hoewel dat geen zin meer heeft wsl.
Morgen pmt, en dan drie kwartier later tentamen.. alleen zonder auto kan ik dat wel vergeten... dus of niet naar laatste keer pmt, of geen tentamen.
Hoop dat ik voorlopig zombie blijf...
zaterdag 28 januari 2006
Mamaatje K
Ik heb iets heel bizars gedaan vanavond...
Na t gesprek met tikker merkte ik dat ik of in crisis ging, of iets moest doen... Ik wilde zo graag een mamma...
heb mail'mamaatje' gebeld... (tijd terug al over gelogd..) iemand die ik al heeeeeel lang via de mail ken, uit een toevallig contact, naar elkaar toegegroeid..
Zij een oudere vrouw, ervaren en bekend psychologe, ik een 'gek' meisje, vaak boos/onbeschoft tegen haar. zij altijd lief. we kregen een band..
Zij mocht mijn verleden weten, echt Heel Veel Verleden, ik hoorde dingen van haar die ze weinig anderen verteld. Ik zocht een mamma, zij een dochtertje...
Toch hield ik het altijd veilig op afstand. te bang om waar ik over droomde kapot te maken met de werkelijkheid..
Vanavond merkte ik dat ik erg een moeder nodig had. Heel erg. Dus ik belde haar... (whaaaaaaaaa eng) kreeg haar man aan de foon, stamelde iets geks (onverstaanbaar, en de aardige beleefde kerel bleef maar: nee maar zegt u nou u naam nog een keer, echt, ze wil het vast graag weten, kom toe) en viel bijna dood neer.
Reanimeerde, at mn soep, vocht tegen de spoken in mn hoofd. Hoorde de aardige meneer die mij zover probeerde te krijgen om enkel maar mn naam te zeggen en belde nog een keer. Al was het maar voor die aardige meneer.
Hoera die kreeg ik, maar dit keer gaf hij direct de telefoon door. Schrik.
Zo moeilijk te beginnen. Zo onwennig ook... Zo bang dat dit een wanhopige kreet in het niets zou zijn...
En ik snap zelf nog niet hoeveel liefde en gehoor ik terugkreeg... Hoe we een uur lang hebben zitten praten en lachen... Hoe boos en jaloers ik was op haar clienten, die haar elke week zagen, hoe bang dat het gesprek afgelopen zou zijn en ik weer alleen. hoe ik me de moeite waard voelde, vaak zelfs beschaamd, dat ik het durfde haar te bellen. haar kostbare tijd in beslag te nemen...
Zo'n mooi mens moest wat beters te doen hebben dan met mij praten..
Ze vroeg en luisterde echt. Vertelde zelf, maar vroeg dan weer... Even, heel even had ik het geveol dat ik een echte mamma aan de foon had... Hoe de kleintjes zich over de bol geaaid voelde.
Toen ik ophing straalde ik volgens mij letterlijk...
Sindsdien straal en twijfel ik.
Ik heb het weer hoor.. die idiote buien van mij:
Zoek een moeder, vidn een slachtoffer en laat het nooit meer gaan... Ik wil bij haar zijn, wegkruipen en praten.. luisteren en getroost worden.
Ik wil wat ik altijd wil als ik weer een moeder gevonden denk te hebben...
En ik ben als altijd bang om het kwijt te raken...
Enkel deze keer hebben we het van tevoren gehad over mijn mammawens, haar moedergevoelens... Deze keer schrijf ik al een heel tijdje erg erg erg open met deze persoon en zij met mij...
Ik voel me belachelijk...
Zie zelf het patroon dat ik continue op zoek ben naar een moederfiguur, iemand denk te vinden, daarin opga, ervoor leef, en mezelf belachelijk maak...
Aan de andere kant... Het heeft me laten komen waar ik nu ben..
Ooit de eerste tegen wie ik praatte... mijn trainsters, OVP, mijn pleegmamma, maatschappelijk werkster, kamerbegeleidster, schoonmoeder...
Bij hen allemaal hoopte ik, wenste ik dat zij mn moeder zouden zijn.. Sommigen, mn pleegmamma, mn schoonmoeder, weten ongeveer, en willen met liefde een gedeelte van die rol op zich nemen.. Mij helpen..omdat ze in het echt ook van me houden.
Zo ook deze hmmm mamailtje? Ja. zo gaat ze hier maar heten ;) anderen, zoals mijn OVP, maatschappelijk werkster weten hoe zoekede ik ben maar willen niet zo dichtbij zijn, willen die rol niet, kunnen dat ook niet.
sommigen, mijn trainsters, de eerste tegen wie ik ooit praatte.. zij wisten het neit. en wilden het niet weten..
Zo belachelijk... als een tiener die telkens weer verliefd wordt, zo smelt ik voor 'moeders': nog steeds eeuwig op zoek naar erkenning en liefde...
Toch hebben al deze 'droom'moeders me geholpen te overleven... In mijn interne wereld, mijn dagdromen, was ik bij hen als het misging, als ik alleen was, of verdrietig.
Mijn dagen vroeger vulde ik met lezen of 'binnen zijn': me terugtrekken in mijn hoofd en daar leven in het gezinnetje dat ik daar had. met de moeder van dat moment... Als ik terugkijk heb ik dat vanaf de kleuterklas gedaan...
Het veilige huis fenomeen heb ik altijd al gehad... alleen variabel..
In mij was er altijd wel een huis, een moeder die wel op me wachtte. Die leuke dingen met me wilde doen, me wilde troosten en soms zelfs beschermen..
Nachten lang was ik daar, gelukkig. Heel gelukkig.
Okee, eerlijk. Zelfs nu nog. Als ik me naar voel kan ik me terugtrekken... ben ik bij pleegmamma die zich boosmaakt over vroeger, bij schoonmamma die me knuffelt.. of.. ja okee ik zou eerlijk zijn..
in de bus... waar toevallig ook mamailtje binnenkomt.. of bij haar thuis, waar ik dan mag zitten op de stoeltjes die ze gekocht heeft toen haar dochter kindjes kreeg maar die bijna nooit gebruikt worden wat ze zo naar vind... ik ben bij iemand die van me houd, die me kan troosten, zich voor mij boos kan maken op wat er is gebeurd.. voor mij verdrietig kan zijn zodat ik me groot kan houden...
Ach, ik voel em zo stom.. Zeker omdat zij nu waarschijnlijk allang vergeten is dat ik gebeld heb. Of het 'grappig' of misschien zelfs lastig vond. alhoewel ze niet zo klonk.. Ze heeft vast nooit gedroomd dat ik op haar stoeltjes zat, en zou ze dit weten zou ze vast hard gillend wegrennen...
Toch droom ik nu weer en doet dit contact me weer stralen en hopen...
Ook omdat ik gemerkt heb dat als ik voorzichtig omga met de mensen in mijn omgeving die ik zo lief heb, als ik ze toch belast als dat nodig is, maar probeer niet te overbelasten, dat dat dan mag... dat ze dan in het echt ook lief zijn...
Zo mijn pleegmamma, en mijn schoonmoeder... en ja, ook OVP is heel lief, en kan 'droommomentjes' in het echt maken.
Ik voe me ook schuldig ten opzichte van mamailtje. Omdat ik dit nu schrijf en het lijkt of ze 'de zoveelste' is, ik me een soort 'moederslet' voel.. wat ik zei, als een puber die alle jongens afloopt, verliefd op verliefd zijn.
Maar toch is ze bijzonder voor me. erg bijzonder. Heel erg. (duus, dat was vast nog niet duidelijk na 3 kantjes) Niet de zoveelste moeder, maar meer misschien wel die ene moeder... Mijn moeder?
Ja ik zit te denken... Ik noem graag mensen 'mamma': pleegmamma, schoonmamma, hulpmamma.. omdat het woord aanduid dat zij als een moeder zouden zijn... die gevoelens zouden hebben. Goed gekeken is het echter meer dat ik HEN als moeder zie, zou willen. Niet dat zij mij zo graag als kind willen hebben. Pleegmamma houd echt van mij, dat weet ik zeker.. wil me graag helpen, vind me fijn in de buurt.. Maar of ze echt moedergevoelens heeft? ja op dat moment misschien... Maar ik ben niet zoals haar eigen kindjes... voor haar meer als een vriendin waar ze veel van houd en bezorgd over is?
Dat maakt mamailtje weer anders en geeft weer nieuwe hoop.. Hoop op deze keer een Echte Mamma. Eentje voor wie ik net zo belangrijk ben als zij voor mij. Eentje die vor mij hetzelfde voelt als voor een eigen kindje, of in ieder geval aan mij denkt bij dingen die voro haar belangrijk zijn. Die soms wenst dat haar dochter er zou zijn, of wat haar dochter daarvan zou vinden, of gewoon aan me moet denken omdat dat eht iets is wat haar aan haar dochter doet denken. Zoals je dat hebt, met echte meoders en dochters...
Ik denk dat dat is waar ik echt naar op zoek bent... iemand ie erg erg erg veel van mij houd en voor wie ik erg erg erg belangrijk ben...
Wie weet gevonden? Ze is in ieder geval erg lief... Voor mij, en voor ons allen.
Lief, intelligent bovendien en..op een of andere manier... geinteresseerd in mij...
Zo bizar...
Zo schuldig dat ik dit aanga... haar tijd en liefde verspil... het durf haar zo 'voor te liegen': dat ze niet ziet hoe slecht ik ben... me zo 'goed voordoen'...
maar ik ben wel eerlijk geweest.. ze weet hoe het was.. wie ik was. wie ik ben...
Dat ik haar belast, vervuil me mijzelf..
Hoonlach naar mezelf: dat ik denk dat ik belangrijk ben voor haar... de illusie.. dat ze naar al haar clienten zo is, dat ik niets bijzonders ben.. niet bijzonderder dan de doorsnee client, maar dan gratis..
Jaloezie dat ik dit niet altid gehad heb, dat ze zo ver weg is, dat er mensen veel dichter bij haar staan...
angst om het kwijt te raken, om te geloven in iets wat niet is, haar af te schrikken. angst om niet alleen haar in het echt, maar ook de droommamma kwijt te raken.. angst voor de openheid.. voor liefde, om bedrogen uit te komen..
angst om voor gek te staan..
zou dit een therapiethema moeten zijn??? ik weet niet of ik dat kan/durf..
'ehm, ja hallo.. ik wilde het vandaag hebben over een vrouw waar ik al lang mee mail en waar ik over droom dat het mijn moeder is. Ik heb haar gebeld vrijdag. Ik verlang namelijk heel erg naar een moeder.'
Okee, klinkt nog niet eens zo heel belachelijk als ik het zo teruglees... We zien wel....
Na t gesprek met tikker merkte ik dat ik of in crisis ging, of iets moest doen... Ik wilde zo graag een mamma...
heb mail'mamaatje' gebeld... (tijd terug al over gelogd..) iemand die ik al heeeeeel lang via de mail ken, uit een toevallig contact, naar elkaar toegegroeid..
Zij een oudere vrouw, ervaren en bekend psychologe, ik een 'gek' meisje, vaak boos/onbeschoft tegen haar. zij altijd lief. we kregen een band..
Zij mocht mijn verleden weten, echt Heel Veel Verleden, ik hoorde dingen van haar die ze weinig anderen verteld. Ik zocht een mamma, zij een dochtertje...
Toch hield ik het altijd veilig op afstand. te bang om waar ik over droomde kapot te maken met de werkelijkheid..
Vanavond merkte ik dat ik erg een moeder nodig had. Heel erg. Dus ik belde haar... (whaaaaaaaaa eng) kreeg haar man aan de foon, stamelde iets geks (onverstaanbaar, en de aardige beleefde kerel bleef maar: nee maar zegt u nou u naam nog een keer, echt, ze wil het vast graag weten, kom toe) en viel bijna dood neer.
Reanimeerde, at mn soep, vocht tegen de spoken in mn hoofd. Hoorde de aardige meneer die mij zover probeerde te krijgen om enkel maar mn naam te zeggen en belde nog een keer. Al was het maar voor die aardige meneer.
Hoera die kreeg ik, maar dit keer gaf hij direct de telefoon door. Schrik.
Zo moeilijk te beginnen. Zo onwennig ook... Zo bang dat dit een wanhopige kreet in het niets zou zijn...
En ik snap zelf nog niet hoeveel liefde en gehoor ik terugkreeg... Hoe we een uur lang hebben zitten praten en lachen... Hoe boos en jaloers ik was op haar clienten, die haar elke week zagen, hoe bang dat het gesprek afgelopen zou zijn en ik weer alleen. hoe ik me de moeite waard voelde, vaak zelfs beschaamd, dat ik het durfde haar te bellen. haar kostbare tijd in beslag te nemen...
Zo'n mooi mens moest wat beters te doen hebben dan met mij praten..
Ze vroeg en luisterde echt. Vertelde zelf, maar vroeg dan weer... Even, heel even had ik het geveol dat ik een echte mamma aan de foon had... Hoe de kleintjes zich over de bol geaaid voelde.
Toen ik ophing straalde ik volgens mij letterlijk...
Sindsdien straal en twijfel ik.
Ik heb het weer hoor.. die idiote buien van mij:
Zoek een moeder, vidn een slachtoffer en laat het nooit meer gaan... Ik wil bij haar zijn, wegkruipen en praten.. luisteren en getroost worden.
Ik wil wat ik altijd wil als ik weer een moeder gevonden denk te hebben...
En ik ben als altijd bang om het kwijt te raken...
Enkel deze keer hebben we het van tevoren gehad over mijn mammawens, haar moedergevoelens... Deze keer schrijf ik al een heel tijdje erg erg erg open met deze persoon en zij met mij...
Ik voel me belachelijk...
Zie zelf het patroon dat ik continue op zoek ben naar een moederfiguur, iemand denk te vinden, daarin opga, ervoor leef, en mezelf belachelijk maak...
Aan de andere kant... Het heeft me laten komen waar ik nu ben..
Ooit de eerste tegen wie ik praatte... mijn trainsters, OVP, mijn pleegmamma, maatschappelijk werkster, kamerbegeleidster, schoonmoeder...
Bij hen allemaal hoopte ik, wenste ik dat zij mn moeder zouden zijn.. Sommigen, mn pleegmamma, mn schoonmoeder, weten ongeveer, en willen met liefde een gedeelte van die rol op zich nemen.. Mij helpen..omdat ze in het echt ook van me houden.
Zo ook deze hmmm mamailtje? Ja. zo gaat ze hier maar heten ;) anderen, zoals mijn OVP, maatschappelijk werkster weten hoe zoekede ik ben maar willen niet zo dichtbij zijn, willen die rol niet, kunnen dat ook niet.
sommigen, mijn trainsters, de eerste tegen wie ik ooit praatte.. zij wisten het neit. en wilden het niet weten..
Zo belachelijk... als een tiener die telkens weer verliefd wordt, zo smelt ik voor 'moeders': nog steeds eeuwig op zoek naar erkenning en liefde...
Toch hebben al deze 'droom'moeders me geholpen te overleven... In mijn interne wereld, mijn dagdromen, was ik bij hen als het misging, als ik alleen was, of verdrietig.
Mijn dagen vroeger vulde ik met lezen of 'binnen zijn': me terugtrekken in mijn hoofd en daar leven in het gezinnetje dat ik daar had. met de moeder van dat moment... Als ik terugkijk heb ik dat vanaf de kleuterklas gedaan...
Het veilige huis fenomeen heb ik altijd al gehad... alleen variabel..
In mij was er altijd wel een huis, een moeder die wel op me wachtte. Die leuke dingen met me wilde doen, me wilde troosten en soms zelfs beschermen..
Nachten lang was ik daar, gelukkig. Heel gelukkig.
Okee, eerlijk. Zelfs nu nog. Als ik me naar voel kan ik me terugtrekken... ben ik bij pleegmamma die zich boosmaakt over vroeger, bij schoonmamma die me knuffelt.. of.. ja okee ik zou eerlijk zijn..
in de bus... waar toevallig ook mamailtje binnenkomt.. of bij haar thuis, waar ik dan mag zitten op de stoeltjes die ze gekocht heeft toen haar dochter kindjes kreeg maar die bijna nooit gebruikt worden wat ze zo naar vind... ik ben bij iemand die van me houd, die me kan troosten, zich voor mij boos kan maken op wat er is gebeurd.. voor mij verdrietig kan zijn zodat ik me groot kan houden...
Ach, ik voel em zo stom.. Zeker omdat zij nu waarschijnlijk allang vergeten is dat ik gebeld heb. Of het 'grappig' of misschien zelfs lastig vond. alhoewel ze niet zo klonk.. Ze heeft vast nooit gedroomd dat ik op haar stoeltjes zat, en zou ze dit weten zou ze vast hard gillend wegrennen...
Toch droom ik nu weer en doet dit contact me weer stralen en hopen...
Ook omdat ik gemerkt heb dat als ik voorzichtig omga met de mensen in mijn omgeving die ik zo lief heb, als ik ze toch belast als dat nodig is, maar probeer niet te overbelasten, dat dat dan mag... dat ze dan in het echt ook lief zijn...
Zo mijn pleegmamma, en mijn schoonmoeder... en ja, ook OVP is heel lief, en kan 'droommomentjes' in het echt maken.
Ik voe me ook schuldig ten opzichte van mamailtje. Omdat ik dit nu schrijf en het lijkt of ze 'de zoveelste' is, ik me een soort 'moederslet' voel.. wat ik zei, als een puber die alle jongens afloopt, verliefd op verliefd zijn.
Maar toch is ze bijzonder voor me. erg bijzonder. Heel erg. (duus, dat was vast nog niet duidelijk na 3 kantjes) Niet de zoveelste moeder, maar meer misschien wel die ene moeder... Mijn moeder?
Ja ik zit te denken... Ik noem graag mensen 'mamma': pleegmamma, schoonmamma, hulpmamma.. omdat het woord aanduid dat zij als een moeder zouden zijn... die gevoelens zouden hebben. Goed gekeken is het echter meer dat ik HEN als moeder zie, zou willen. Niet dat zij mij zo graag als kind willen hebben. Pleegmamma houd echt van mij, dat weet ik zeker.. wil me graag helpen, vind me fijn in de buurt.. Maar of ze echt moedergevoelens heeft? ja op dat moment misschien... Maar ik ben niet zoals haar eigen kindjes... voor haar meer als een vriendin waar ze veel van houd en bezorgd over is?
Dat maakt mamailtje weer anders en geeft weer nieuwe hoop.. Hoop op deze keer een Echte Mamma. Eentje voor wie ik net zo belangrijk ben als zij voor mij. Eentje die vor mij hetzelfde voelt als voor een eigen kindje, of in ieder geval aan mij denkt bij dingen die voro haar belangrijk zijn. Die soms wenst dat haar dochter er zou zijn, of wat haar dochter daarvan zou vinden, of gewoon aan me moet denken omdat dat eht iets is wat haar aan haar dochter doet denken. Zoals je dat hebt, met echte meoders en dochters...
Ik denk dat dat is waar ik echt naar op zoek bent... iemand ie erg erg erg veel van mij houd en voor wie ik erg erg erg belangrijk ben...
Wie weet gevonden? Ze is in ieder geval erg lief... Voor mij, en voor ons allen.
Lief, intelligent bovendien en..op een of andere manier... geinteresseerd in mij...
Zo bizar...
Zo schuldig dat ik dit aanga... haar tijd en liefde verspil... het durf haar zo 'voor te liegen': dat ze niet ziet hoe slecht ik ben... me zo 'goed voordoen'...
maar ik ben wel eerlijk geweest.. ze weet hoe het was.. wie ik was. wie ik ben...
Dat ik haar belast, vervuil me mijzelf..
Hoonlach naar mezelf: dat ik denk dat ik belangrijk ben voor haar... de illusie.. dat ze naar al haar clienten zo is, dat ik niets bijzonders ben.. niet bijzonderder dan de doorsnee client, maar dan gratis..
Jaloezie dat ik dit niet altid gehad heb, dat ze zo ver weg is, dat er mensen veel dichter bij haar staan...
angst om het kwijt te raken, om te geloven in iets wat niet is, haar af te schrikken. angst om niet alleen haar in het echt, maar ook de droommamma kwijt te raken.. angst voor de openheid.. voor liefde, om bedrogen uit te komen..
angst om voor gek te staan..
zou dit een therapiethema moeten zijn??? ik weet niet of ik dat kan/durf..
'ehm, ja hallo.. ik wilde het vandaag hebben over een vrouw waar ik al lang mee mail en waar ik over droom dat het mijn moeder is. Ik heb haar gebeld vrijdag. Ik verlang namelijk heel erg naar een moeder.'
Okee, klinkt nog niet eens zo heel belachelijk als ik het zo teruglees... We zien wel....
relatie
over onze relatie. Die is echt dood aan het bloeden. Ik voel en vrees het al een tijd, maar wil het niet en wil het ook niet weten.
Ik houd van hem, en hij van mij. Maar het lijkt alsof ie me niet meer aantrekkelijk vind, ik merk iig niet dat hij me 'wil', of met me flirt (in vergelijking met de jongens/mannen op mn werk, dan weet ik altijd weer hoe het ook kan). Niet dat ik nou zo graag een sekssymbool wil zijn (in tegendeel). Maar voelen en merken dat je begeert wordt, dat ze je met jou errug graag een beschuitje zouden willen eten, een beetje vleien enz. dat mis ik . Merk ook dat ik daarvna opbloei en me ook zekerder en beter ga voelen dan (zolang ze ondertussen wel op afstand blijven :) maar dat doen ze ook. het is daar meer gegein dan dat ze me serieus willen versieren, maar toch merk ik dat ze me daar de moeite waard vinden).
Anyway.. er zijn wel echt serieus troubles in onze relatie:
1) ik voel me onbegeerd en onaantrekkelijk, niet vrouw genoeg voor hem
2) ik voel me zelf ook minder (lichamelijk) tot hem aangetrokken (buikje, maar vooral door hoe hij doet, doordat ik niet meer merk dat hij mij sexy vind)
3) we krijgen een soort rolpatroon waarin ik degene ben die zegt hoe het moet en hoe ik het wil en hij het soort van mopperend uitvoert.
4) als ik dus niets van hem vraag 'speelt' ie (computer spellen)
5) daardoor is ie verder niet aanspreekbaar en krijg ik weinig/geen aandacht
6) daardoor ben ik dus altijd de zeikert als ik wat van hem wil omdat ie dan moet stoppne met spelen
7) hij neemt geen verantwoordelijkheid: belangrijke dignen schuift ie weg (verzekeringen, tandarts, wat mijn dis met hem doet)
8) we doen steeds minder samen
Kortom.. ik heb regelmatig het gevoel dat ik een kind heb ipv een vriend. Die ik continue moet vragen zijn zooi op te ruimen, of ie z'n klusjes wel gedaan heeft, deze dan te controleren, te zeggen dat ie neit te lang moet spelen, of ie aljeblieft Met Groente wil koken, misschien een keer uit zichzelf wat wil doen, en niet teveel te snoepen en zeker niet voor het eten.
Dordat ik in die rol kom laat hij alles maar sloffen: ik vraag het hem toch wel en kan ie lekker sacho worden op mij.
Loopt dus niet.
Nouja, dat tussendoor dus ook eruit gegooid en gezegd dat ik hier dus al flink lang mee zat en ook eigenlijk de hoop een beetje opgegeven had voor verbetering, maar dat ik besloten had dat ik vna m hield en dat geen enkele relatie perfect was, maar dat ikwel bang was dat het erger zou worden... Had het hier ook echt al vaak met Sera over gehad...
Ondertussen voelde ik me helemaal kloterig maar ook onecht.. ik was slecht en dan deed ik nog zo gemeen ook (bizar ik heb het helemaal niet op mezelf betrokken, niets, veel leek zijn fout op dat moment, en dat heb ik duidelijk gezegd.. :S), ik maakte hem aan het huilen, ik was net zoals mn ouders, hij verdiende me neit enz enz.
Niets gezegd. Daarna teruggetrokken.
Toen ik weer beneden kwam ging het met mij stuk beter en hij was ook rustiger.
Samen langs de fitness gelopen (jaaaa hij gaat weer sporten!! Hoera, kom maar op goddelijk lichaam) en samen film gekeken...
Ben wel bang voor hoe het verder moet. Hij zit nu vol goede voornemens enzo..
Maar wat als hij veranderd maar ik krijg het gevoel niet meer terug.. wat als ik moeite blijf houden met hem aanraken?
Ik houd van hem, en hij van mij. Maar het lijkt alsof ie me niet meer aantrekkelijk vind, ik merk iig niet dat hij me 'wil', of met me flirt (in vergelijking met de jongens/mannen op mn werk, dan weet ik altijd weer hoe het ook kan). Niet dat ik nou zo graag een sekssymbool wil zijn (in tegendeel). Maar voelen en merken dat je begeert wordt, dat ze je met jou errug graag een beschuitje zouden willen eten, een beetje vleien enz. dat mis ik . Merk ook dat ik daarvna opbloei en me ook zekerder en beter ga voelen dan (zolang ze ondertussen wel op afstand blijven :) maar dat doen ze ook. het is daar meer gegein dan dat ze me serieus willen versieren, maar toch merk ik dat ze me daar de moeite waard vinden).
Anyway.. er zijn wel echt serieus troubles in onze relatie:
1) ik voel me onbegeerd en onaantrekkelijk, niet vrouw genoeg voor hem
2) ik voel me zelf ook minder (lichamelijk) tot hem aangetrokken (buikje, maar vooral door hoe hij doet, doordat ik niet meer merk dat hij mij sexy vind)
3) we krijgen een soort rolpatroon waarin ik degene ben die zegt hoe het moet en hoe ik het wil en hij het soort van mopperend uitvoert.
4) als ik dus niets van hem vraag 'speelt' ie (computer spellen)
5) daardoor is ie verder niet aanspreekbaar en krijg ik weinig/geen aandacht
6) daardoor ben ik dus altijd de zeikert als ik wat van hem wil omdat ie dan moet stoppne met spelen
7) hij neemt geen verantwoordelijkheid: belangrijke dignen schuift ie weg (verzekeringen, tandarts, wat mijn dis met hem doet)
8) we doen steeds minder samen
Kortom.. ik heb regelmatig het gevoel dat ik een kind heb ipv een vriend. Die ik continue moet vragen zijn zooi op te ruimen, of ie z'n klusjes wel gedaan heeft, deze dan te controleren, te zeggen dat ie neit te lang moet spelen, of ie aljeblieft Met Groente wil koken, misschien een keer uit zichzelf wat wil doen, en niet teveel te snoepen en zeker niet voor het eten.
Dordat ik in die rol kom laat hij alles maar sloffen: ik vraag het hem toch wel en kan ie lekker sacho worden op mij.
Loopt dus niet.
Nouja, dat tussendoor dus ook eruit gegooid en gezegd dat ik hier dus al flink lang mee zat en ook eigenlijk de hoop een beetje opgegeven had voor verbetering, maar dat ik besloten had dat ik vna m hield en dat geen enkele relatie perfect was, maar dat ikwel bang was dat het erger zou worden... Had het hier ook echt al vaak met Sera over gehad...
Ondertussen voelde ik me helemaal kloterig maar ook onecht.. ik was slecht en dan deed ik nog zo gemeen ook (bizar ik heb het helemaal niet op mezelf betrokken, niets, veel leek zijn fout op dat moment, en dat heb ik duidelijk gezegd.. :S), ik maakte hem aan het huilen, ik was net zoals mn ouders, hij verdiende me neit enz enz.
Niets gezegd. Daarna teruggetrokken.
Toen ik weer beneden kwam ging het met mij stuk beter en hij was ook rustiger.
Samen langs de fitness gelopen (jaaaa hij gaat weer sporten!! Hoera, kom maar op goddelijk lichaam) en samen film gekeken...
Ben wel bang voor hoe het verder moet. Hij zit nu vol goede voornemens enzo..
Maar wat als hij veranderd maar ik krijg het gevoel niet meer terug.. wat als ik moeite blijf houden met hem aanraken?
vrijdag 27 januari 2006
kut kut kut kut en nog een keertje kut
klllllote dag!
Werd vanochtend pas om half 12 wakker. Ben daar nog steeds sjacho over. Had veel willen doen, op tijd op willen staan en studeren enz enz. Merkte dat er opluchting was dat de halve dag al om was, maar ook veel paniek. T was zo fout. zo ontzettend fout.
Maar goed, feit dat ik gister mn vijf oxa van deze week in twee happen naar binnen geslobberd heb zou daar wel mee te maken kunnen hebben. Anyway, ik werd wakker met een dof hoofd en een 'kut wat fout' 'hoe ga ik nu nog genoeg kunnen doen' paniek.
Om het beter te maken (not) heb ik toen de zak sjips en bak snoep die ik gisteraaf heeeel verstandig had laten staan maar opgegeven, ben een uurtje kwijt geweest en kwam weer bij met een schaaf/brand (?)plek om mn been/heup van flinke omvang.
Kut dus. (nu ik het zo schrijf moet ik aan jeroen van merwijk denken, maar eigenlijk is dat pas achteraf)
Tikker stelde voor om mn krukken terug te gaan brengen (brief gehad, ook kut) en dan meteen maar ff naar de karwei te gaan om te kijken of ze zo'n grote passpiegel hadden waar ik al eeuwen over loop te zeiken. Dus gedaan.
Studieplannen lekker weggepropt achterin mn hoofd. (waar ze bleven zeiken bij elke stap: fout-je-moet-studeren lui-je-kan-ook-niehiets, heerlijk ritme, echt) Alleen maar dure klotespiegels gevonden, dus maar weer naar huis.
bedacht ondertussen (ernstig studie ontwijkend gedrag) dat ik Oud Vertrouwens Persoontje (verder OVP) twee weken terug gesproken had, me zorgen maakte om haar, maar belangrijker nog ik me erg kut voelde, behoefte had aan een lief volwassen iemand met aandacht.
Van smiddags 3 uur af geprobeerd te bellen, maar dat mens nam nooit op. ga je je nog zorgen maken of ze dood is ook, en ondertussen irriteren, angstig zijn en verdriet hebben. Kut dus.
Onder het bellen door uit ellende nog maar een hoofdstuk doorgelezen. (gelukkig is het boek engels en langdradig anders zou te makkelijk zijn op zo'n dag)Uiteindelijk foon weggesmeten en nagedacht.
Behoefte aan (mamma)liefde en gezelschap. Niet Tikker, we houden veel van elkaar, maar t loopt gewoon niet zo soepel lately. Pleegmamma viel meteen af, die had een zware week gehad, had haar dinsdag nog aan de foon gehad, toen zei ze dat we volgende week op de thee konden komen. Weet dat als he tniet goed gaat t vast ook eerder mag, maar durfde dat niet. Pleegmamma viel af, wilde niet weeer dat ze zag dat het niet zo lekker ging.. Te bang om haar kwijt te raken ofzo..
uiteindelijk fijne vrienden gebeld om te kijken of ze film wilden kijken maar die gingen sporten (ja echt, ik zei ook al.. maar nee..). Kut dus.
Geen zin meer om OVP te bellen omdat het frustreerde, omdat ik bang was dat ze nog niet opnam en omdat de kans errug klein was dat ze saafs zin/tijd had voor een bakkie.
Uiteindelijk nog maar flink geargued (is daar een goed nederlands woord voor?) met tikker en daarna gebeld. Toen was het minder kut.
Maar mn studie.. ai ai ai...
Werd vanochtend pas om half 12 wakker. Ben daar nog steeds sjacho over. Had veel willen doen, op tijd op willen staan en studeren enz enz. Merkte dat er opluchting was dat de halve dag al om was, maar ook veel paniek. T was zo fout. zo ontzettend fout.
Maar goed, feit dat ik gister mn vijf oxa van deze week in twee happen naar binnen geslobberd heb zou daar wel mee te maken kunnen hebben. Anyway, ik werd wakker met een dof hoofd en een 'kut wat fout' 'hoe ga ik nu nog genoeg kunnen doen' paniek.
Om het beter te maken (not) heb ik toen de zak sjips en bak snoep die ik gisteraaf heeeel verstandig had laten staan maar opgegeven, ben een uurtje kwijt geweest en kwam weer bij met een schaaf/brand (?)plek om mn been/heup van flinke omvang.
Kut dus. (nu ik het zo schrijf moet ik aan jeroen van merwijk denken, maar eigenlijk is dat pas achteraf)
Tikker stelde voor om mn krukken terug te gaan brengen (brief gehad, ook kut) en dan meteen maar ff naar de karwei te gaan om te kijken of ze zo'n grote passpiegel hadden waar ik al eeuwen over loop te zeiken. Dus gedaan.
Studieplannen lekker weggepropt achterin mn hoofd. (waar ze bleven zeiken bij elke stap: fout-je-moet-studeren lui-je-kan-ook-niehiets, heerlijk ritme, echt) Alleen maar dure klotespiegels gevonden, dus maar weer naar huis.
bedacht ondertussen (ernstig studie ontwijkend gedrag) dat ik Oud Vertrouwens Persoontje (verder OVP) twee weken terug gesproken had, me zorgen maakte om haar, maar belangrijker nog ik me erg kut voelde, behoefte had aan een lief volwassen iemand met aandacht.
Van smiddags 3 uur af geprobeerd te bellen, maar dat mens nam nooit op. ga je je nog zorgen maken of ze dood is ook, en ondertussen irriteren, angstig zijn en verdriet hebben. Kut dus.
Onder het bellen door uit ellende nog maar een hoofdstuk doorgelezen. (gelukkig is het boek engels en langdradig anders zou te makkelijk zijn op zo'n dag)Uiteindelijk foon weggesmeten en nagedacht.
Behoefte aan (mamma)liefde en gezelschap. Niet Tikker, we houden veel van elkaar, maar t loopt gewoon niet zo soepel lately. Pleegmamma viel meteen af, die had een zware week gehad, had haar dinsdag nog aan de foon gehad, toen zei ze dat we volgende week op de thee konden komen. Weet dat als he tniet goed gaat t vast ook eerder mag, maar durfde dat niet. Pleegmamma viel af, wilde niet weeer dat ze zag dat het niet zo lekker ging.. Te bang om haar kwijt te raken ofzo..
uiteindelijk fijne vrienden gebeld om te kijken of ze film wilden kijken maar die gingen sporten (ja echt, ik zei ook al.. maar nee..). Kut dus.
Geen zin meer om OVP te bellen omdat het frustreerde, omdat ik bang was dat ze nog niet opnam en omdat de kans errug klein was dat ze saafs zin/tijd had voor een bakkie.
Uiteindelijk nog maar flink geargued (is daar een goed nederlands woord voor?) met tikker en daarna gebeld. Toen was het minder kut.
Maar mn studie.. ai ai ai...
donderdag 26 januari 2006
zo alleen
beelden
steeds meer
steeds weer
niet te delen
niet te uiten
gewoon
doorgaan
niet stilstaan
bij de ogen
de handen
de stemmen
het lachen
stil zijn
en niets
laten merken
net als toen
vooral
niets laten merken
weer
ontwijk ik
de slagen
met mijn gedachten
ontken ik
de kou
ook nu
druk ik de pijn weg
letterlijk
ziek van ellende
zonder
het te mogen voelen
handen, dingen
pijn en kou
horen
bij wie ik was
meisje,
dochter,
hoer,
ding,
onderdeel.
minder
dan het minste
dat
ben ik
onwaardig en lelijk
bij voorbaat gefaald
slecht en onnuttig
zo door hen bepaald
gewend aan hun daden,
zo slecht te zijn
zo dankbaar voor
de gedane pijn
ik hoopte gewoon,
geloofde
dat ze gelijk hadden
dat als ik
goed zou luisteren
genoeg gestraft zou worden
dat ik dan
ooit weer
rein zou worden
achteraf
zo vies
ik hoopte gewoon
geloofde
dat als ik
dit onderging
ik beter zou worden
de moeite waard
misschien
om van te houden
achteraf
minachting
ik hoopte gewoon
moest geloven
dat er een kans was
hoop
om mezelf te
verbeteren
het leven
de moeite waard
dat ik
te redden was
beelden
steeds meer
steeds weer
niet te delen
niet te uiten
gewoon
doorgaan
niet stilstaan
bij de ogen
de handen
de stemmen
het lachen
stil zijn
en niets
laten merken
net als toen
vooral
niets laten merken
weer
ontwijk ik
de slagen
met mijn gedachten
ontken ik
de kou
ook nu
druk ik de pijn weg
letterlijk
ziek van ellende
zonder
het te mogen voelen
handen, dingen
pijn en kou
horen
bij wie ik was
meisje,
dochter,
hoer,
ding,
onderdeel.
minder
dan het minste
dat
ben ik
onwaardig en lelijk
bij voorbaat gefaald
slecht en onnuttig
zo door hen bepaald
gewend aan hun daden,
zo slecht te zijn
zo dankbaar voor
de gedane pijn
ik hoopte gewoon,
geloofde
dat ze gelijk hadden
dat als ik
goed zou luisteren
genoeg gestraft zou worden
dat ik dan
ooit weer
rein zou worden
achteraf
zo vies
ik hoopte gewoon
geloofde
dat als ik
dit onderging
ik beter zou worden
de moeite waard
misschien
om van te houden
achteraf
minachting
ik hoopte gewoon
moest geloven
dat er een kans was
hoop
om mezelf te
verbeteren
het leven
de moeite waard
dat ik
te redden was
woensdag 25 januari 2006
onunieke frustratie
Had ik al gezegd dat ik een hekel heb aan mensen die me na doen? Nee, nou bij deze!
Ik snap dat ik superhip ben, een echte trendsetter en de moeite van het volgen, maar soms wordt ik het erg beu.
Nou was ik het al een beetje zat dat telkens als ik mn huis of kamer verf ik die verfkleur duur moet laten mengen en dat het daarna dan vet hip wordt en overal verkrijgbaar is, net als met mn bank ed. maar okee, daar kon ik nog wel om lachen.
Dat mensen inspiratie opdoen van mn knutsels.. okee, complimentje! Zolang ze niet letterlijk dezelfde dingen maken enzo.
Maar soms, soms raak is zo gefrustreerd... Zo interessant ben ik nou ook weer niet jongens... Eigenlijk ben ik vooral iemadn die zich een beetje wil afzetten/afscheiden van alle anderen, maar verder vooral niet teveel opvallen...
Ik weet dat DIS reteboeiend is voor sommige mensen.. Dat psychiatrische problemen dat zijn, en dat sommige mensen de neiging hebben om mee te doen met het gedrag van anderen...
Maar heeej.. laat me verder alsjeblieft met rust ofzo...
En nee, niemand snapt hier waarschijnlijk wat van, ik ben gewoon ff gefrustreerd... Dat was ik al toen mn trainster 'stiekum' vlechten liet zetten terwijl ze perse mijn dreads eruit wilde voor de uitvoering... Dat was ik vroeger al, jarenlang gelachen om mn knalgroene trui en daarna kon het ze allemaal niet kleurig genoeg zijn.
Okee, mijn schoonzusje en ik hadden waarschijnlijk rond dezelfde tijd die 'ballenkettingen' dat vidn ik wel heel grappig. En vooral ook een compliment.
Ik heb namelijk een supertof en heel erg hip schoonzusje en dat we dan dus ongeveer dezelfde stijl hebben is erg okee :) (zeker omdat ik altijd haar kleren erf)
(en nee, dat vind ik dan weer geen na-apen, ik Krijg ze, ik doe niet snel hetzelfde)
Whaaaaaaaaaa. Nou ik weet het ook eigenlijk niet wat ik heb. Frustratie denk ik. Op en top ;) Waar het vandaan komt? God mag het weten.
Tot zover dit beklag waar niemand wat mee kan, maar ik ben het kwijt.
Ik wil gewoon mijn unieke zelf zijn.... in ieder geval die delen van mezelf waar ik wel blij mee ben, of als ik er moeite voor doe om zo te zijn.. blablabla laat maar.
(Neeeeee jullie bedoel ik dus niet, dus vraag het maar niet eens!!!! Het is gewoon frustratie)
Ik snap dat ik superhip ben, een echte trendsetter en de moeite van het volgen, maar soms wordt ik het erg beu.
Nou was ik het al een beetje zat dat telkens als ik mn huis of kamer verf ik die verfkleur duur moet laten mengen en dat het daarna dan vet hip wordt en overal verkrijgbaar is, net als met mn bank ed. maar okee, daar kon ik nog wel om lachen.
Dat mensen inspiratie opdoen van mn knutsels.. okee, complimentje! Zolang ze niet letterlijk dezelfde dingen maken enzo.
Maar soms, soms raak is zo gefrustreerd... Zo interessant ben ik nou ook weer niet jongens... Eigenlijk ben ik vooral iemadn die zich een beetje wil afzetten/afscheiden van alle anderen, maar verder vooral niet teveel opvallen...
Ik weet dat DIS reteboeiend is voor sommige mensen.. Dat psychiatrische problemen dat zijn, en dat sommige mensen de neiging hebben om mee te doen met het gedrag van anderen...
Maar heeej.. laat me verder alsjeblieft met rust ofzo...
En nee, niemand snapt hier waarschijnlijk wat van, ik ben gewoon ff gefrustreerd... Dat was ik al toen mn trainster 'stiekum' vlechten liet zetten terwijl ze perse mijn dreads eruit wilde voor de uitvoering... Dat was ik vroeger al, jarenlang gelachen om mn knalgroene trui en daarna kon het ze allemaal niet kleurig genoeg zijn.
Okee, mijn schoonzusje en ik hadden waarschijnlijk rond dezelfde tijd die 'ballenkettingen' dat vidn ik wel heel grappig. En vooral ook een compliment.
Ik heb namelijk een supertof en heel erg hip schoonzusje en dat we dan dus ongeveer dezelfde stijl hebben is erg okee :) (zeker omdat ik altijd haar kleren erf)
(en nee, dat vind ik dan weer geen na-apen, ik Krijg ze, ik doe niet snel hetzelfde)
Whaaaaaaaaaa. Nou ik weet het ook eigenlijk niet wat ik heb. Frustratie denk ik. Op en top ;) Waar het vandaan komt? God mag het weten.
Tot zover dit beklag waar niemand wat mee kan, maar ik ben het kwijt.
Ik wil gewoon mijn unieke zelf zijn.... in ieder geval die delen van mezelf waar ik wel blij mee ben, of als ik er moeite voor doe om zo te zijn.. blablabla laat maar.
(Neeeeee jullie bedoel ik dus niet, dus vraag het maar niet eens!!!! Het is gewoon frustratie)
zei zij
zo zinloos
zo alleen,
laat mij maar sterven
en met mij
de onrust.
de leegte die
probeert
het verdriet op
te vullen.
moeders
maken meer kapot
dan ik zelf ooit
gedaan krijg.
vaders
kunnen afnemen
wat je nooit meer
terugkrijgt.
vreemden
laten zomaar
je lijf
je ziel
je hart
achter,
naast
het kind
dat je ooit
was
zo alleen,
laat mij maar sterven
en met mij
de onrust.
de leegte die
probeert
het verdriet op
te vullen.
moeders
maken meer kapot
dan ik zelf ooit
gedaan krijg.
vaders
kunnen afnemen
wat je nooit meer
terugkrijgt.
vreemden
laten zomaar
je lijf
je ziel
je hart
achter,
naast
het kind
dat je ooit
was
dinsdag 24 januari 2006
Boos
Wat verwachten ze nu van me?
Er is een moeder gekomen op t forum. Of in ieder geval een berichtje van haar. Een vrouw die zelf in de knel heeft gezeten met haar ex-man. Ja wsl mishandeld, vernederd, enz enz. Echt onwijs klote voor haar. echt.
Weggegaan toen hij haar kleine meid teveel schade ging doen. Om een nieuwe vriend te nemen die dat meisje dus ook veel te streng strafte, mishandelde, en wsl ook misbruikte. Ze ging weg bij hem, bleef terugkomen..
Mensen heten haar welkom.. Wat verwachten ze van mij... voor mij is zij een dader....
In de eerste relatie was ze slachtoffer, zeker weten.. maar dan, bij een man blijven die nadat ie je kind afgeranseld heeft tegen je zegt 'ga haar pipi maar opkuisen' (citaat)... daar weer bij terugkomen...
Dat is toch hetzelfde..
Okee, mijn moeder deed mee... Okee, dat is anders... Maar als je toch weet dat het gebeurd... Als je toch de gevolgen ziet... Je weet dan dus dat je een kinderleven laat verwoesten.. Dan ben je toch medeverantwoordelijk??
Wat willen ze nu van mij... Ik weet niet of ik daar veel langer kan blijven... Voor mij is ze als mijn moeder, die me rustig een weekend liet *#@#%)&% door vreemden. Me achteraf terug nam en er niets over zei. Hoogstens dat ik mn kop moest houden...
Ik kan niet, wil niet zien dat ze 'excuses' heeft... Dan ga ik mijn ouders ook weer excuses maken...
Maar een ieder daar... maakt dat ik me slecht voel. egoistisch, een onaardige trut... Want zij kunnen wel de keerzijde zien... Zij denken te weten hoe zwaar het is voor de moeder... Jesus...
soms waren er ook andere kinderen dat was zo naar ze leken nog zo klein ik moest ze beschermen zorgen dat zij niet zo zouden eindigen soms lukte dat soms weet ik niet meer hoe het dan verder ging maar ik probeerde het wel zij waren nog zo niet slecht? zij verdienden het niet
het doet zoveel verdriet te lezen dat iemand dit laat gebeuren en dat mensen daar achteraf geen moeite mee hebben als zij een excuus heeft wat was dan het excuus van onze
Weetje, ik zal eens lekker een verkrachter daar toevoegen. He, zeggen dat ik iemand ben die een paar keer iemand verkracht heeft, maar dat ik daar neits aan kan doen omdat ik me klote voelde omdat ik gepest ben. Kijken hoe ze dan reageren. Maar nee, dit is Nina maar. Zeurende Nina. Overgevoelige, egoistische Nina. Waarvan ze hopen dat ze nu eindelijk eens oprot als ze er niet op ingaat.
Nina, waar ik alle troep van op heb kunnen vangen. Een hoer kunnen spelen, klappen geweerd, toyboy geweest, of gewoon het lijdend voorwerp van weer een zinloze agressieuiting. Maar dat doet er niet toe, dat valt compleet in het niets met de overige mensen daar die misschien wel gepest zijn vroeger.. of door hun oom aangerand... En die vertellen ons nu, dat wij onze probleempjes met een zielige moeder maar even aan de kant moeten zetten.
Nou niet dus. Zielepoten. Krijg eerst eens iets om over te klagen, en durf dan pas mee te oordelen.. Durven te zeggen dat ze me begrijpen... Ze snappen er niets van!!!
Hoe het is om ouders te hebben die nooit betrouwbaar zijn. Die zeggen dta ze dit doen omdat ze zo goed zijn. Die zichzelf tot een helper van god op aarde verheffen, en de hele wereld zo verdraaien dat hun geschifte fictie, hun horrorscenes echt lijken en zo horen.
Driekwart van de mensen daar heeft niet eens een idee van hoe mijn leven ongeveer geweest is. En dat soort mensen zegt dat je iemand niet mag veroordelen, ze had het zelf zwaar... Wat the fuck!!!! Ik heb het ook zwaar, ga ik toch ook geen kidneren slopen!!!!!!!!!!!
Zo, laat ze dit maar eens plaatsen!
Er is een moeder gekomen op t forum. Of in ieder geval een berichtje van haar. Een vrouw die zelf in de knel heeft gezeten met haar ex-man. Ja wsl mishandeld, vernederd, enz enz. Echt onwijs klote voor haar. echt.
Weggegaan toen hij haar kleine meid teveel schade ging doen. Om een nieuwe vriend te nemen die dat meisje dus ook veel te streng strafte, mishandelde, en wsl ook misbruikte. Ze ging weg bij hem, bleef terugkomen..
Mensen heten haar welkom.. Wat verwachten ze van mij... voor mij is zij een dader....
In de eerste relatie was ze slachtoffer, zeker weten.. maar dan, bij een man blijven die nadat ie je kind afgeranseld heeft tegen je zegt 'ga haar pipi maar opkuisen' (citaat)... daar weer bij terugkomen...
Dat is toch hetzelfde..
Okee, mijn moeder deed mee... Okee, dat is anders... Maar als je toch weet dat het gebeurd... Als je toch de gevolgen ziet... Je weet dan dus dat je een kinderleven laat verwoesten.. Dan ben je toch medeverantwoordelijk??
Wat willen ze nu van mij... Ik weet niet of ik daar veel langer kan blijven... Voor mij is ze als mijn moeder, die me rustig een weekend liet *#@#%)&% door vreemden. Me achteraf terug nam en er niets over zei. Hoogstens dat ik mn kop moest houden...
Ik kan niet, wil niet zien dat ze 'excuses' heeft... Dan ga ik mijn ouders ook weer excuses maken...
Maar een ieder daar... maakt dat ik me slecht voel. egoistisch, een onaardige trut... Want zij kunnen wel de keerzijde zien... Zij denken te weten hoe zwaar het is voor de moeder... Jesus...
soms waren er ook andere kinderen dat was zo naar ze leken nog zo klein ik moest ze beschermen zorgen dat zij niet zo zouden eindigen soms lukte dat soms weet ik niet meer hoe het dan verder ging maar ik probeerde het wel zij waren nog zo niet slecht? zij verdienden het niet
het doet zoveel verdriet te lezen dat iemand dit laat gebeuren en dat mensen daar achteraf geen moeite mee hebben als zij een excuus heeft wat was dan het excuus van onze
Weetje, ik zal eens lekker een verkrachter daar toevoegen. He, zeggen dat ik iemand ben die een paar keer iemand verkracht heeft, maar dat ik daar neits aan kan doen omdat ik me klote voelde omdat ik gepest ben. Kijken hoe ze dan reageren. Maar nee, dit is Nina maar. Zeurende Nina. Overgevoelige, egoistische Nina. Waarvan ze hopen dat ze nu eindelijk eens oprot als ze er niet op ingaat.
Nina, waar ik alle troep van op heb kunnen vangen. Een hoer kunnen spelen, klappen geweerd, toyboy geweest, of gewoon het lijdend voorwerp van weer een zinloze agressieuiting. Maar dat doet er niet toe, dat valt compleet in het niets met de overige mensen daar die misschien wel gepest zijn vroeger.. of door hun oom aangerand... En die vertellen ons nu, dat wij onze probleempjes met een zielige moeder maar even aan de kant moeten zetten.
Nou niet dus. Zielepoten. Krijg eerst eens iets om over te klagen, en durf dan pas mee te oordelen.. Durven te zeggen dat ze me begrijpen... Ze snappen er niets van!!!
Hoe het is om ouders te hebben die nooit betrouwbaar zijn. Die zeggen dta ze dit doen omdat ze zo goed zijn. Die zichzelf tot een helper van god op aarde verheffen, en de hele wereld zo verdraaien dat hun geschifte fictie, hun horrorscenes echt lijken en zo horen.
Driekwart van de mensen daar heeft niet eens een idee van hoe mijn leven ongeveer geweest is. En dat soort mensen zegt dat je iemand niet mag veroordelen, ze had het zelf zwaar... Wat the fuck!!!! Ik heb het ook zwaar, ga ik toch ook geen kidneren slopen!!!!!!!!!!!
Zo, laat ze dit maar eens plaatsen!
maandag 23 januari 2006
ff wegschrijven
Het is druk in mn hoofd, en het valt me moeilijk te besluiten wat nu goed en fout is.
Sommige dingen roepen gewoon ontzettend veel emoties op.
Vandaag PMT ging wel okee. Veel minder intensief dan vorige keer, maar ook veel minder geswitched, dat zal er ook mee te maken hebben.
Heb geoefend met zelf de deur open maken, van het slot halen.. In 'geoorloofde' situaties (dingen van en naar het materiaalhok brengen) mocht ik t wel. De deur open maken. Bovendien had ik het hardop uitgesproken, dus moest ik t ook doen vond ik.
Tussendoor had ik het ook niet echt nodig om te weten dat ik kon vluchten. Hoewel het me ook gewoon hielp te weten dat de 'grote deur' van het slot bleef (ff uitleg: de zaal is vrij klein en heeft drie deuren. Die gaan eigenlijk allemaal op slot (tegen binnenstormende mensen, niet andersom)).
Kreeg van tevoren mee dat ik bij elke oefening even stil moest staan of ik het wel of niet kon en wilde doen. Dit omdat er vorige keer een kleintje naar voren kwam. Iets wat me eigenlijk de hele pmt dwars gezeten heeft. omdat zoals ze het bracht ik opvatte als dat ik helemaal niet mocht switchen, omdat ik voelde hoeveel weerstand haar opmerking opriep... de hele middag is onwerkelijk aan me voorbij gegaan. Ik weet ook nog maar flarden merk ik nu. Wat stom...
Sera stond vanmiddag ineens op de stoep. Okee, het was om haar troep uit onze tuin te halen, en nee ze kwam niet binnen, maar toch was het wel even fijn! Vrijdagmiddag kwam ze ook zomaar even langs. Dat was nog boel fijner, maar toch dit was ook leuk.
En moeilijk omdat ik dan besef hoe weinig ik haar zie enzo. Ben van plan van de week langs te gaan, en ook langs mn pleegmamma.
Die had ik vorige week al gebeld, maar die zat met een mamma die net uit het ziekenhuis kwam. Voor de verandering voelde ik me he-le-maal NIET afgewezen. Echt niet. Zoals ze praatte en deed voelde ik gewoon dat ze daar druk mee was, dat ze me lief vond, me graag wilde zien, maar baalde van het hele gedoe en alles wat ze nog ff snel moest regelen. Erg okee, dus daar wil ik deze week echt langs.
En hoewel er NIETS ingeroosterd staat verder (2 trainingen en woensdag individuele) heb ik het gevoel dat ik er noooit aan toe ga komen.. Zo stom..
Moet vooral studeren deze week. Volgende week 3 tentamens.
Haal ik die, ben ik voor eens en altijd klaar met tentamens Hoera. Ben er afgelopen weken al wel mee bezig geweest, heb er al wel wat uurtjes inzitten, maar nog laaaaang niet genoeg, en afgelopen weekend en vandaag dus niets gedaan..
*schaaaammmm*
Heb schijnbaar nu weer een 'ik kan het niet, ik moet alles dus doe ik niets' tijd... Dan willen we zoveel dingen doen, van alles, maar kunnen niet kiezen... en wordt het neits... Stom stom stom...
Nouja, nog 6 dagen tot het eerste tentamen... wish me luck ;)
Sommige dingen roepen gewoon ontzettend veel emoties op.
Vandaag PMT ging wel okee. Veel minder intensief dan vorige keer, maar ook veel minder geswitched, dat zal er ook mee te maken hebben.
Heb geoefend met zelf de deur open maken, van het slot halen.. In 'geoorloofde' situaties (dingen van en naar het materiaalhok brengen) mocht ik t wel. De deur open maken. Bovendien had ik het hardop uitgesproken, dus moest ik t ook doen vond ik.
Tussendoor had ik het ook niet echt nodig om te weten dat ik kon vluchten. Hoewel het me ook gewoon hielp te weten dat de 'grote deur' van het slot bleef (ff uitleg: de zaal is vrij klein en heeft drie deuren. Die gaan eigenlijk allemaal op slot (tegen binnenstormende mensen, niet andersom)).
Kreeg van tevoren mee dat ik bij elke oefening even stil moest staan of ik het wel of niet kon en wilde doen. Dit omdat er vorige keer een kleintje naar voren kwam. Iets wat me eigenlijk de hele pmt dwars gezeten heeft. omdat zoals ze het bracht ik opvatte als dat ik helemaal niet mocht switchen, omdat ik voelde hoeveel weerstand haar opmerking opriep... de hele middag is onwerkelijk aan me voorbij gegaan. Ik weet ook nog maar flarden merk ik nu. Wat stom...
Sera stond vanmiddag ineens op de stoep. Okee, het was om haar troep uit onze tuin te halen, en nee ze kwam niet binnen, maar toch was het wel even fijn! Vrijdagmiddag kwam ze ook zomaar even langs. Dat was nog boel fijner, maar toch dit was ook leuk.
En moeilijk omdat ik dan besef hoe weinig ik haar zie enzo. Ben van plan van de week langs te gaan, en ook langs mn pleegmamma.
Die had ik vorige week al gebeld, maar die zat met een mamma die net uit het ziekenhuis kwam. Voor de verandering voelde ik me he-le-maal NIET afgewezen. Echt niet. Zoals ze praatte en deed voelde ik gewoon dat ze daar druk mee was, dat ze me lief vond, me graag wilde zien, maar baalde van het hele gedoe en alles wat ze nog ff snel moest regelen. Erg okee, dus daar wil ik deze week echt langs.
En hoewel er NIETS ingeroosterd staat verder (2 trainingen en woensdag individuele) heb ik het gevoel dat ik er noooit aan toe ga komen.. Zo stom..
Moet vooral studeren deze week. Volgende week 3 tentamens.
Haal ik die, ben ik voor eens en altijd klaar met tentamens Hoera. Ben er afgelopen weken al wel mee bezig geweest, heb er al wel wat uurtjes inzitten, maar nog laaaaang niet genoeg, en afgelopen weekend en vandaag dus niets gedaan..
*schaaaammmm*
Heb schijnbaar nu weer een 'ik kan het niet, ik moet alles dus doe ik niets' tijd... Dan willen we zoveel dingen doen, van alles, maar kunnen niet kiezen... en wordt het neits... Stom stom stom...
Nouja, nog 6 dagen tot het eerste tentamen... wish me luck ;)
woensdag 18 januari 2006
ongenuanceerd minder blij
En toen was het al weer over. Ik haat dat, dat dat blije gevoel zo langzaam tussen mn vingers doorglipt, en dat ik opeens denk: heej, ik was toch blij, maar dat ik dan alweer dippig ben.
Mn moeder heeft dus een half uur lang gebeld (ja uit zichzelf ja), en ik ga daar dan nog op in ook.. Ik weet neit wat het is met mij hoor. Aan de ene kant wil ik zoveel mogelijk afstand, niets met ze te maken hebben, aan de andere kant ga ik er wel op in en zoek ik het ook vaak op. Ik kan tijdens zo'n telefoongesprek ook niet gewoon ja, amen en dag zeggen, maar moet dan ook echt ingaan op wat ze zegt enzo.
Voornamelijk doodvermoeiend voor mezelf, hoewel mn moeder dr ei nu kwijt is.
Moeten vanavond nog langs. Mn pa bleek gister jarig.. (wij dachten vandaag) en daar kunnen we nu natuurlijk niet meer onderuit. Sjit.
T is gewoon veel te onrustig daarvoor, zeker op een therapiedag.. Al zoveel geveolens en emoties... Maar geod, net snel nog een kadootje gekocht, we gaan vnaaf laat nog wel ff langs.
Morgen gelukkig toch vrij, en heb besloten om vandaag en morgen ook weer echt proberen even vrij te nemen. Heb afgelopen tijd op mn vrije dagen veel gedaan: studie, opdrachten, huishouden, regeldingen. Super, echt, ik ben er heel blij om. Maar het werkt bij mij ook 'verslavend'? Nee, meer verplichtend. Dat het dan nu verder ook zo moet. Terwijl ik eigenlijk rustig aan zou doen natuurlijk. Dus.
Om mezelf maar even op te vrolijken en het terug te halen en niet meer te vergeten: mw was heerlijk! Liep eigenlijk langs met de bedoeling alleen ff te zwaaien (te vaak te grote teleurstelling als ze drukdrukdruk is dus stel me nergens meer op in), maar ze sprong meteen op :) *bloos*
Fijn om daar weer even te zijn. Ik genoot echt van hoe ze rustig door rommelde, de chaos op haar kamer, de foto's van haar konijn die daar al jaren staan, en hoe ze een gekke bek kan trekken terwijl ze een (zeur?) client aan de telefoon heeft :).
Ik heb alles diep opgezogen. De plant, hoe ze lacht, gewoon de sfeer.
Ze vraagt nog steeds zo geinteresseerd naar dingen, maar niet 'krampachtig' zoals op een reunie ofzo. Wat moet ik ook weer vragen, hoe zat het ook al weer. Meer in het algemeen. Om dan rustig te zeggen dat mn rose schoenen echt niet staan bij mn rode jas :) En bedankt :D Dat waardeer ik dus ook :)
He, gelukkig, mn glimlach komt weer terug. Ik wil dat alles gwoon zo lang mogelijk vasthouden, met al mijn zintuigen waarnemen hoe het daar is, zo vertrouwd en onwennig nu tegelijk. Gewoon..
Okee, volgens mij klinkt dit nu heel erg stom... Soort van obsessief? Nee, ze is gewoon een bijzonder iemand voor me waar ik veel om geef, maar die ik weinig of nooit meer zie. En zo iemand dan weer zien, en gewoon weer precies verder kunnen gaan waarwe gebleven waren: lachen, beetje praten.. ja dat is fijn.
Ik durf alleen nooit goed dingen aan haar te vragen.. Is dat stom? Het voelt zo egoistisch en slecht om het alleen over mij te hebben, en ik er schieten gewoon ook zoveel vragen enzo door mn hoofd heen, gewoon interesse: hoe is het met je vriend, woon je nog waar je woonde enz enz. Dingen die zij wel gewoon vraagt.
Maar dat lijkt dan ook niet te mogen. Te brutaal, te onzeker, waarom zou ze dat aanmij willen vertellen. En dan lijkt het dus ongeinteresseerd en egoistisch...
anyway. Ik dagdroom nog maar even terug. T laat me glimlachen en geeft me een warm gevoel. En dat is fijn, na alle emoties van vanochtend en t gesprek met mn moeder.
(waarom komt de moeheid/emotie van therapie vaak pas smiddags/savonds, ik voel er nooit wat vna, en 'ineens' ben ik bekaf/overemotioneel whatever...)
Mn moeder heeft dus een half uur lang gebeld (ja uit zichzelf ja), en ik ga daar dan nog op in ook.. Ik weet neit wat het is met mij hoor. Aan de ene kant wil ik zoveel mogelijk afstand, niets met ze te maken hebben, aan de andere kant ga ik er wel op in en zoek ik het ook vaak op. Ik kan tijdens zo'n telefoongesprek ook niet gewoon ja, amen en dag zeggen, maar moet dan ook echt ingaan op wat ze zegt enzo.
Voornamelijk doodvermoeiend voor mezelf, hoewel mn moeder dr ei nu kwijt is.
Moeten vanavond nog langs. Mn pa bleek gister jarig.. (wij dachten vandaag) en daar kunnen we nu natuurlijk niet meer onderuit. Sjit.
T is gewoon veel te onrustig daarvoor, zeker op een therapiedag.. Al zoveel geveolens en emoties... Maar geod, net snel nog een kadootje gekocht, we gaan vnaaf laat nog wel ff langs.
Morgen gelukkig toch vrij, en heb besloten om vandaag en morgen ook weer echt proberen even vrij te nemen. Heb afgelopen tijd op mn vrije dagen veel gedaan: studie, opdrachten, huishouden, regeldingen. Super, echt, ik ben er heel blij om. Maar het werkt bij mij ook 'verslavend'? Nee, meer verplichtend. Dat het dan nu verder ook zo moet. Terwijl ik eigenlijk rustig aan zou doen natuurlijk. Dus.
Om mezelf maar even op te vrolijken en het terug te halen en niet meer te vergeten: mw was heerlijk! Liep eigenlijk langs met de bedoeling alleen ff te zwaaien (te vaak te grote teleurstelling als ze drukdrukdruk is dus stel me nergens meer op in), maar ze sprong meteen op :) *bloos*
Fijn om daar weer even te zijn. Ik genoot echt van hoe ze rustig door rommelde, de chaos op haar kamer, de foto's van haar konijn die daar al jaren staan, en hoe ze een gekke bek kan trekken terwijl ze een (zeur?) client aan de telefoon heeft :).
Ik heb alles diep opgezogen. De plant, hoe ze lacht, gewoon de sfeer.
Ze vraagt nog steeds zo geinteresseerd naar dingen, maar niet 'krampachtig' zoals op een reunie ofzo. Wat moet ik ook weer vragen, hoe zat het ook al weer. Meer in het algemeen. Om dan rustig te zeggen dat mn rose schoenen echt niet staan bij mn rode jas :) En bedankt :D Dat waardeer ik dus ook :)
He, gelukkig, mn glimlach komt weer terug. Ik wil dat alles gwoon zo lang mogelijk vasthouden, met al mijn zintuigen waarnemen hoe het daar is, zo vertrouwd en onwennig nu tegelijk. Gewoon..
Okee, volgens mij klinkt dit nu heel erg stom... Soort van obsessief? Nee, ze is gewoon een bijzonder iemand voor me waar ik veel om geef, maar die ik weinig of nooit meer zie. En zo iemand dan weer zien, en gewoon weer precies verder kunnen gaan waarwe gebleven waren: lachen, beetje praten.. ja dat is fijn.
Ik durf alleen nooit goed dingen aan haar te vragen.. Is dat stom? Het voelt zo egoistisch en slecht om het alleen over mij te hebben, en ik er schieten gewoon ook zoveel vragen enzo door mn hoofd heen, gewoon interesse: hoe is het met je vriend, woon je nog waar je woonde enz enz. Dingen die zij wel gewoon vraagt.
Maar dat lijkt dan ook niet te mogen. Te brutaal, te onzeker, waarom zou ze dat aanmij willen vertellen. En dan lijkt het dus ongeinteresseerd en egoistisch...
anyway. Ik dagdroom nog maar even terug. T laat me glimlachen en geeft me een warm gevoel. En dat is fijn, na alle emoties van vanochtend en t gesprek met mn moeder.
(waarom komt de moeheid/emotie van therapie vaak pas smiddags/savonds, ik voel er nooit wat vna, en 'ineens' ben ik bekaf/overemotioneel whatever...)
Ongenuanceerd blij :)
Soms ben je gewoon ongenuanceerd blij :)
en zelfs als je moeder belt kan dat niet deren.
Gewoon, blij!
Therapie gehad, heen en weer gefietst, langs oude maatschappelijk werkster geweest, potje gevreeen, nu mn moeder aan de foon.
Toch overheerst het blije :) Hoera.
(vooral mw was blijmaken :))
en zelfs als je moeder belt kan dat niet deren.
Gewoon, blij!
Therapie gehad, heen en weer gefietst, langs oude maatschappelijk werkster geweest, potje gevreeen, nu mn moeder aan de foon.
Toch overheerst het blije :) Hoera.
(vooral mw was blijmaken :))
woensdag 11 januari 2006
Conclusies
Getrokken conclusies naar aanleiding van monoloog richting tikker/ vandaag over het algemeen
1. wij zijn ontzettend perfectionistisch. als het in onze ogen niet goed is, verpest, dan is er een grote kans dat anderen het nog steeds erg goed vinden.
2. vechten tegen hoe erg het is maakt het alleen maar erger.. snikkend 'opgeven' lijkt soms onmogelijk en the hard way, maar werkt vaak wel (niet dat ik het altijd kan, of op tijd kan)
3. de angst voor ouders is toch wel groot. Wel of niet in therapie, wel of geen weerstand bieden.. Merk ik, afgelopen tijd aan het 'experimenteren' geweest bent met eigen veiligheid/wil versus wat ouders willen. Ik merk van mezelf dat ik kracht put uit pogingen, dat de angst wat omlaag gaat, dat het zelfs wat 'gaat wennen', makkelijker gaat...
Nouja, dit zijn eigenlijk meer feiten die ik ontdekt heb, maar waar ik alleen wat mee kan als het heel goed gaat... Zodra er ook maar een beetje onrust of paniek ontstaat dan weten we het misschien wel ergens, maar er wat mee doen.. ho maar..
Maar ik dacht laat ik ze snel opschrijven voor ze me weer ontglippen.
Zeker net als sinterklaasgedichten. ineens zijn ze er, maar als je ze dan niet meteen opschrijft, dan lukt het nooit meer het te herinneren als het nodig is.
1. wij zijn ontzettend perfectionistisch. als het in onze ogen niet goed is, verpest, dan is er een grote kans dat anderen het nog steeds erg goed vinden.
2. vechten tegen hoe erg het is maakt het alleen maar erger.. snikkend 'opgeven' lijkt soms onmogelijk en the hard way, maar werkt vaak wel (niet dat ik het altijd kan, of op tijd kan)
3. de angst voor ouders is toch wel groot. Wel of niet in therapie, wel of geen weerstand bieden.. Merk ik, afgelopen tijd aan het 'experimenteren' geweest bent met eigen veiligheid/wil versus wat ouders willen. Ik merk van mezelf dat ik kracht put uit pogingen, dat de angst wat omlaag gaat, dat het zelfs wat 'gaat wennen', makkelijker gaat...
Nouja, dit zijn eigenlijk meer feiten die ik ontdekt heb, maar waar ik alleen wat mee kan als het heel goed gaat... Zodra er ook maar een beetje onrust of paniek ontstaat dan weten we het misschien wel ergens, maar er wat mee doen.. ho maar..
Maar ik dacht laat ik ze snel opschrijven voor ze me weer ontglippen.
Zeker net als sinterklaasgedichten. ineens zijn ze er, maar als je ze dan niet meteen opschrijft, dan lukt het nooit meer het te herinneren als het nodig is.
maf wijf: ik
Wat een maf wijf ben ik ook...
Zo ben ik euforisch over het gesprek met de psychiater, zo zit ik in een crisis...
Vanmiddag niet naar Sera gegaan, terwijl ik dat eigenlijk wel had willen doen. Ff dr huisje kijken enzo. Merkte teveel weerstand, er waren teveel angsten ook om overbodig/afgewezen/teveel te zijn. Hoewel we het daarover gehad hebben.
Vanmiddag vol goede moed (okee, wel met de nodige tegenzin en zuchten) aan mn voorbereiding begonnen voor stage morgen. Moest twee dingen voorbereiden.
Had eigenlijk al aan hoe ik bezig was kunnen merken dat het niet ging werken, achteraf gezien. Niets was goed genoeg, overal over twijfelen. Terwijl ik eigenlijk een zeer uitgesproken mening heb over hoe ik het vind en wil, en dat achteraf ook wel kon verwoorden merkte ik. Iig, tegen de tijd dat ik moest eten en trainen was ik al somber erover, een enorme druk op mijn schouders, telkens balend als ik op de klok keek en de dag was alweer wat verder om. Weer iets dichter bij morgen.
Na het trainen was het ineens exit. Toen de gedachte in me op kwam: 'ik zou ook kunnen afbellen' was de crisis in gang gezet. Kwam er niet meer uit wat ik moest keizen, wat ik moest doen, alles voelde verkeerd, er leek geen oplossing.
Tot ik midden daarin tot het frustrerende inzicht kwam dat ik mijn eigen crisis aan het creeeren was, dat mijn hoofdprobleem is dat ik het mezelf zo moeilijk maak en dat ik NU in moest grijpen, omdat het anders niet goed zou komen.
Geprobeerd Sera te bellen, maar die nam neit op. Overwogen crisisdienst te bellen, maar vond het zo'n stom verhaal. Maar wel gewoon voor het eerst overwogen om crisisdienst te bellen... Gewoon omdat ik dacht dat het zou helpen om nuchter te overleggen, het er even over te kunnen hebben.
Uiteindelijk tikker dichterbij toe kunnen laten.
Toen plotsklaps ineens besloten dat het genoeg was, dat ik de moeilijkste weg maar moest nemen (had al besloten dat nooit meer terug gaan naar school of zm plegen de beste wegen zouden zijn, wsl ook de makkelijkste). Per direct stagebegeleidster opgebeld, en ook echt gezegd dat het gewoon niet ging. Met veel excuses, vond het echt zoo vervelend, voelde me zo lullig, zo gefrustreerd. Omdat ik gewoon netjes volgens het boekje me redelijk kalm gehouden had vandaag, op tijd begonnen was met mn lessen, en toch over de zijk was gegaan. Zij klonk redelijk zo van.. ja eh.. kut voor je maar eh... ja.. wat moet ik ermee. Dat zei ze niet, ze zei dat het voor haar niets uitmaakte, en dat we zelf moesten kijken hoe we dingen konden regelen zo dat ze voor ons goed waren. Dat was ff okee. wat ik nodig had. Nuchterheid, begrip op een simpel niveau (als het niet gaat dan gaat het niet), en ook zoiets van ja lullig maar ik kan er ook niets mee dusse als dit het was... Toen stagegenootje gebeld, nog moeilijker... Eindelijk ook uitgelegd dat het gewoon al flinke tijd neit goed ging.
Toen heeeeeeeeel lang op de bank gefrustreerd zitten zijn, zitten praten met Tikker. Zoveel van me af te praten... Hoe het nou kon zo ineens, of dit nou goed was of juist niet. Of ik nou lui ben, of juist niet.
En vooral pislink op het feit dat het paniekerige crisisgevoel overging, ik kalm werd en nog met veel enthousiasme kon vertellen over wat ik morgen in mijn stage wilde gaan doen. Puur omdat het nie tmeer hoefde.. Omdat ik zo opgelucht was.
Frustratie omdat ik continue niet doe wat ik wil doen. Omdat het me niet lukt op een of andere manier. Voor mijn gevoel omdat ik niet genoeg doorzet, maar in werkelijkheid wsl ook omdat het gewoon allemaal teveel is. (en ik doe echt geen reet.. heo kan het dan teveel zijn...)
Nouja, het lukt me niet echt om enorm kort van stuk te zijn vandaag...
Ik baal gewoon van mezelf dat alles zo ineens omslaat, dat goede bedoelingen, plannen, niet helpen om ze tot uitvoer te brengen... Dat ik niet doe wat ik zou willen dat ik deed. Dat ik lui lijk, bejaard bijna. En dat ik morgen verdorie nu Weer een vrije dag heb, en er niet eens van kan genieten. Omdat ik me schuldig voel. Con-ti-nue.
Positieve kant van dit alles? Ik hoop nog steeds dat ik nt zo snel weer omsla naar euforie. Alles is immers mogelijk?
Zo ben ik euforisch over het gesprek met de psychiater, zo zit ik in een crisis...
Vanmiddag niet naar Sera gegaan, terwijl ik dat eigenlijk wel had willen doen. Ff dr huisje kijken enzo. Merkte teveel weerstand, er waren teveel angsten ook om overbodig/afgewezen/teveel te zijn. Hoewel we het daarover gehad hebben.
Vanmiddag vol goede moed (okee, wel met de nodige tegenzin en zuchten) aan mn voorbereiding begonnen voor stage morgen. Moest twee dingen voorbereiden.
Had eigenlijk al aan hoe ik bezig was kunnen merken dat het niet ging werken, achteraf gezien. Niets was goed genoeg, overal over twijfelen. Terwijl ik eigenlijk een zeer uitgesproken mening heb over hoe ik het vind en wil, en dat achteraf ook wel kon verwoorden merkte ik. Iig, tegen de tijd dat ik moest eten en trainen was ik al somber erover, een enorme druk op mijn schouders, telkens balend als ik op de klok keek en de dag was alweer wat verder om. Weer iets dichter bij morgen.
Na het trainen was het ineens exit. Toen de gedachte in me op kwam: 'ik zou ook kunnen afbellen' was de crisis in gang gezet. Kwam er niet meer uit wat ik moest keizen, wat ik moest doen, alles voelde verkeerd, er leek geen oplossing.
Tot ik midden daarin tot het frustrerende inzicht kwam dat ik mijn eigen crisis aan het creeeren was, dat mijn hoofdprobleem is dat ik het mezelf zo moeilijk maak en dat ik NU in moest grijpen, omdat het anders niet goed zou komen.
Geprobeerd Sera te bellen, maar die nam neit op. Overwogen crisisdienst te bellen, maar vond het zo'n stom verhaal. Maar wel gewoon voor het eerst overwogen om crisisdienst te bellen... Gewoon omdat ik dacht dat het zou helpen om nuchter te overleggen, het er even over te kunnen hebben.
Uiteindelijk tikker dichterbij toe kunnen laten.
Toen plotsklaps ineens besloten dat het genoeg was, dat ik de moeilijkste weg maar moest nemen (had al besloten dat nooit meer terug gaan naar school of zm plegen de beste wegen zouden zijn, wsl ook de makkelijkste). Per direct stagebegeleidster opgebeld, en ook echt gezegd dat het gewoon niet ging. Met veel excuses, vond het echt zoo vervelend, voelde me zo lullig, zo gefrustreerd. Omdat ik gewoon netjes volgens het boekje me redelijk kalm gehouden had vandaag, op tijd begonnen was met mn lessen, en toch over de zijk was gegaan. Zij klonk redelijk zo van.. ja eh.. kut voor je maar eh... ja.. wat moet ik ermee. Dat zei ze niet, ze zei dat het voor haar niets uitmaakte, en dat we zelf moesten kijken hoe we dingen konden regelen zo dat ze voor ons goed waren. Dat was ff okee. wat ik nodig had. Nuchterheid, begrip op een simpel niveau (als het niet gaat dan gaat het niet), en ook zoiets van ja lullig maar ik kan er ook niets mee dusse als dit het was... Toen stagegenootje gebeld, nog moeilijker... Eindelijk ook uitgelegd dat het gewoon al flinke tijd neit goed ging.
Toen heeeeeeeeel lang op de bank gefrustreerd zitten zijn, zitten praten met Tikker. Zoveel van me af te praten... Hoe het nou kon zo ineens, of dit nou goed was of juist niet. Of ik nou lui ben, of juist niet.
En vooral pislink op het feit dat het paniekerige crisisgevoel overging, ik kalm werd en nog met veel enthousiasme kon vertellen over wat ik morgen in mijn stage wilde gaan doen. Puur omdat het nie tmeer hoefde.. Omdat ik zo opgelucht was.
Frustratie omdat ik continue niet doe wat ik wil doen. Omdat het me niet lukt op een of andere manier. Voor mijn gevoel omdat ik niet genoeg doorzet, maar in werkelijkheid wsl ook omdat het gewoon allemaal teveel is. (en ik doe echt geen reet.. heo kan het dan teveel zijn...)
Nouja, het lukt me niet echt om enorm kort van stuk te zijn vandaag...
Ik baal gewoon van mezelf dat alles zo ineens omslaat, dat goede bedoelingen, plannen, niet helpen om ze tot uitvoer te brengen... Dat ik niet doe wat ik zou willen dat ik deed. Dat ik lui lijk, bejaard bijna. En dat ik morgen verdorie nu Weer een vrije dag heb, en er niet eens van kan genieten. Omdat ik me schuldig voel. Con-ti-nue.
Positieve kant van dit alles? Ik hoop nog steeds dat ik nt zo snel weer omsla naar euforie. Alles is immers mogelijk?
nieuwe psychiater
kom net terug van een afspraak met mijn nieuwe psychiater. Vond het erg spannend van tevoren, maar had het al zolang uitgesteld dat ik aan het idee begon te wennen en toch maar gegaan ben.
Dat was dus een goede beslissing. Ik was van tevoren heel erg bang voor 'wat voor typ' het zou zijn, dat ik niet uit mn woorden zou komen enz enz. De meiden van de groep hadden alwel gezegd dat het een lief mens was, maar heej, smaken verschillen ;)
Maar goed het is dus echt een heel aardig mens. Was echt superzenuwachtig bij het binnenkomen enzo, maar kweetniet, ze was zo .. rustig? dat ik er ook rustig van werd..
Heb echt verbaasd gestaan over mezelf. In het begin veel onrust en angst in mij, nog niet besloten of we eerlijk zouden zijn of niet. maar op een of andere manier was alles zo geaccepteerd, niet veroordeeld.. Binnen no time was zelfs M naar voren gekomen om te vertellen over DIS en hoe dat werkt.. Ze nam het gewoon bloedserieus, vulde aan en vroeg naar dingen... Voor haar was het zijn van 'ons' gewoon meteen een feit.. Dat maakte het zoveel makkelijker om dingen goed te kunnen verwoorden, om zorgen over medicatiegebruik van alle kanten te kunnen bekijken!
Ze zei zelf echt meteen dat medicatie bij ons dan niet zoveel zin zou hebben, omdat het waarschijnlijk maar bij bepaalde delen effect heeft.Ik stond echt even met mijn oren te klapperen.. Dat ze uit zichzelf zo de losse delen bevestigde..
Het verklaarde ook wel weer dingen trouwens! Ik ben er ook achter waarom ik zo ziek kon zijn van de prozac. Een van ons heeft waarschijnlijk last van die bijwerkingen. En ik maar telkens uitzoeken met welk eten het nou precies te maken had.. Heb echt veel geprobeerd!!Achteraf zo logisch! En dus ook dat de oxa soms niet werkt. Sommige delen zullen er biochemisch anders op reageren. Voor de kleintjes kan het zelfs giftig zijn!!! Zij zijn waarschijnlijk ook degene die soms 'buiten westen' raken als ik dat geslikt heb.
Ohw, he, het was echt gewoon zo'n goed gesprek.. Maar zo bizar ook. Hoe we 'open gingen' en ons zomaar veilig genoeg voelden om veel te vertellen, en dan ook nog heel duidelijk... Bizar om te zien.. Hoe iedereen zijn stukje heeft kunnen vertellen, maar ook hoe 'vanzelfsprekend' sommige dingen voor haar waren.
Dat we DIS hadden, dat we tijd kwijt zijn, dat medicatie dan anders werkt, dat het dus moeilijk kan izjn om bij haar eerlijk te zijn, en dat een afspraak eerst goed intern overlegd moet worden omdat het anders niet werkt...
Ik voelde me zo.. begrepen???
Iig, ik heb over drie weken weer een afspraak staan. Dan ga ik een beslissing nemen over weer aan de prozac of niet. Het is namelijk voor een paar delen wel degelijk gunstig, en als de anderen er geen schade aan ondervinden is het toch weer een beetje hulp. Mijn oxa is de afspraak nu dat ik ga proberen om er max. 5 per week te slikken. Dan gaan we het misschien zo regelen dat ik die dosis per week bij de apotheek op kan halen ipv een heel doosje als ik erom vraag. Maar eerst kijken of ik komende drie weken door kan komen met de 15 oxa die ik nog heb.. :S Vond het heel eng om die afspraak te maken, omdat ik bang was dat ik me er niet aan kon houden.. Daarom is het nu 'proberen', en dan zien we wel.Als ik het gebruik maar bijhoud voor haar. Eng, maar okee.
En... en dat is misschien wel het grootste nieuws: vanaf morgen ga ik aan de cafeine vrije cola. Wat in mijn geval heeeeeeeeeeeeeel veel cafeine gaat schelen. Ik drink namelijk een fles per dag zo ongeveer... En omdat mijn angstniveau al hoog genoeg is zonder dat ik ook nog continue door cafeine nog 'alerter' ben... Zij dacht dat het misschein zou helpen, en ik vind het iig een interessant experiment om te proberen :D
Ga ook kijken of ik nu eindelijk een normale hartslag krijg dan!
haha, ik lach me nu al rot. Kijk, op school voor het hardlopen meten we wel eens rusthartslag. die ligt bij mij dan echt al op 100-110. Nu meet ik hem net voor het eerst, ligt ie op 60, de tweede keer op 66. Bizar kind ben ik :D
Ga straks voor en na het sporten ook nog even meten, dit is echt Te leuk :D
Maar goed, afkicken dus. Ik heb net mijn laatste restje cafeine naar binnen gewerkt, vanaf nu ga ik over op de decaf.. ik ben benieuwd :D
Ohwja, minder grappig... er stond niet in mijn dossier dat ik een DIS diagnose had... Dat kwam wel even hard aan.. het verbaasde me ook.. Ik heb toendertijd diagnostische gesprekken gehad enzo... en dat zijn ze 'ff vergeten ofzo'? Het stond iig niet in de omschrijvende diagnose zei ze, er zat wel wat onder een andere tab, maar daar stond Dissociatieve stoornis NAO. Ik schrok echt wel.. Is het dan niet zo? Heb ik het ingebeeld, heb ik verkeerd begrepen dat het diagnose gesprekken waren, heb ik de uitslag verkeerd begrepen? Is dat waarom mijn eigen peutje zo veel meer de boot afhoud met andere delen? Het riep zoveel op.. Onzekerheid ineens weeer...
Ik voelde me ook voor lul staan.. kom ik ff met mijn eigen diagnose aan dan.. terwijl ik zo goed weet dat dat niet kan. Dat je die niet zelf kan stellen...
Gelukkig deed zij er heel makkelijk over. Dat ze het wel wilde veranderen in t dossier.. nouja, dat leek me niet zo'n goed idee... Dat ik het even na moest vragen bij mijn peutje, waarom het er zo stond, en daarna was het voor haar afgehandeld. Wij hadden DIS, en dat was duidelijk...
Zomaar geloofd, uit het niets.. ZO bizar.
Ja, deze mevrouw heeft erge indruk gemaakt. Hoop gegeven ook weer. Ze wist zoveel, begreep zoveel... Zou het met haar hulp lukken?
Pfff wat een hoop geshrijf. maar ik zat (zit) er ook echt vol van. Wij allemaal. Zo ongewoon. Zij, maar ook wij.
Toen ik klaar was belde ik Tikker meteen op.. zat zo bomvol (heb daar anderhalf uur gezeten!!! ze heeft afspraken van een half uur!!! dat alleen deed me al goed. Ik haat hulpverleners die praten met een oog op de klok). Maar hij had geen aandacht.
Hij had ff geen tijd zei ie eerlijk na 4 minuten waarin ik me groen e n geel ergerde, ik hoorde al hoe laat het was. Hij was een computerspellejte aan het doen.
Vaak krijg ik bij hem echt het gevoel dat het een gunst is als ik even met m mag praten ofzo. Als ik m dan bel (wat echt geen 10 keer per dag is, t is nog niet eens iedere dag, en bijna nooit onder werktijd), dan heeft ie niet echt aandacht, of moet echt moeite doen om die op te brengen. Vaak vraag ik dan: stoor ik, en dan zegt ie 'nee, je mag wel even praten hoor'. Ja HALLO! zo hoeft het niet.
Punt een: zeg dan ik zit te computeren, je beoit me niet, je mag wel tegen me aanlullen maar voor mij hoeft het niet en je moet al helemaal niet verwachten dat ik het volg ofzo
Punt twee: verzin dan geen smoesjes als ik inderdaaad maar even tegen je aanpraat waarom je eromheen lult en geen idee hebt waar het over gaat
Punt drie: zeg niet: maar ik hoor het straks wel als je thuiskomt toch? dat is ook veel gezelliger. Zeg dan gewoon dat het je nu niet beoit en dat je straks wel wil kijken of je de moeite op kan brengen.
Sorrie, ik vond het gewoon echt naar. Van mij hoeft het dan al niet meer. Ik zat echt vol van dat gesprek, hij was al dik 2 uur vrij en dus thuis, en hij zat een computerspelletje te doen (doet ie de hele dag). Ja, het is niet fijn om dan te merken dat ie dan geen aandacht kan opbrengen voor hoe het ging bij de psychiater, terwijl ie zo graag 'betrokken wil zijn'. maar goed. Toen ik thuis kwam had ik natuurlijk helemala geen zin meer om het er met hem over te hebben. Voelde me zo'n nummertje... Bleh.
Nouja, toen was hij natuurlijk gepikeerd, want hij kwam achter z'n computer vandaan toen ik binnenkwam en vond het natuurlijk niet koel dat ik dat gebaar niet waardeerde als enorme aanpassing speciaal voor mij.
Goed, nu houd ik op want het wordt echt te lang... En ik kan nog wel een uur dooschrijven en zeuren geloof ik. En dat vind ik zonde van mij bui, ik wil graag het gevoel vasthouden dat ik had toen ik haar kamer uitliep...
Verbaasd, de moeite waard, geloofd... Geaccepteerd en vol hoop. Ietsje lichter dan normaal.. Verwonderd, maar ook erg rijk.. Ja ik voelde me rijk op dat moment..
Hihi, ook omdat ze vroeg of ze me ff in mn jas zou hijsen... Volgens mij heb ik heel raar gekeken... Zo bizar dat iemand dat zomaar vraagt/aanbied... dat schijnbaar normaal vind, en jou ook 'normaal' behandeld, je goed genoeg vind voor dat soort dingen... het voelde... verwend? kweetniet... bizar iig, maar wel fijn.
Alsof je in de droomvlucht zit ofzo.
Okee, nu houd ik echt op. Lang leve mijn nieuwe psychiater en de uitvinding van de cafeine vrije cola (anders had ik moeten stoppen met cola!!!!) Hoera, hoera, hoera!!!
Dat was dus een goede beslissing. Ik was van tevoren heel erg bang voor 'wat voor typ' het zou zijn, dat ik niet uit mn woorden zou komen enz enz. De meiden van de groep hadden alwel gezegd dat het een lief mens was, maar heej, smaken verschillen ;)
Maar goed het is dus echt een heel aardig mens. Was echt superzenuwachtig bij het binnenkomen enzo, maar kweetniet, ze was zo .. rustig? dat ik er ook rustig van werd..
Heb echt verbaasd gestaan over mezelf. In het begin veel onrust en angst in mij, nog niet besloten of we eerlijk zouden zijn of niet. maar op een of andere manier was alles zo geaccepteerd, niet veroordeeld.. Binnen no time was zelfs M naar voren gekomen om te vertellen over DIS en hoe dat werkt.. Ze nam het gewoon bloedserieus, vulde aan en vroeg naar dingen... Voor haar was het zijn van 'ons' gewoon meteen een feit.. Dat maakte het zoveel makkelijker om dingen goed te kunnen verwoorden, om zorgen over medicatiegebruik van alle kanten te kunnen bekijken!
Ze zei zelf echt meteen dat medicatie bij ons dan niet zoveel zin zou hebben, omdat het waarschijnlijk maar bij bepaalde delen effect heeft.Ik stond echt even met mijn oren te klapperen.. Dat ze uit zichzelf zo de losse delen bevestigde..
Het verklaarde ook wel weer dingen trouwens! Ik ben er ook achter waarom ik zo ziek kon zijn van de prozac. Een van ons heeft waarschijnlijk last van die bijwerkingen. En ik maar telkens uitzoeken met welk eten het nou precies te maken had.. Heb echt veel geprobeerd!!Achteraf zo logisch! En dus ook dat de oxa soms niet werkt. Sommige delen zullen er biochemisch anders op reageren. Voor de kleintjes kan het zelfs giftig zijn!!! Zij zijn waarschijnlijk ook degene die soms 'buiten westen' raken als ik dat geslikt heb.
Ohw, he, het was echt gewoon zo'n goed gesprek.. Maar zo bizar ook. Hoe we 'open gingen' en ons zomaar veilig genoeg voelden om veel te vertellen, en dan ook nog heel duidelijk... Bizar om te zien.. Hoe iedereen zijn stukje heeft kunnen vertellen, maar ook hoe 'vanzelfsprekend' sommige dingen voor haar waren.
Dat we DIS hadden, dat we tijd kwijt zijn, dat medicatie dan anders werkt, dat het dus moeilijk kan izjn om bij haar eerlijk te zijn, en dat een afspraak eerst goed intern overlegd moet worden omdat het anders niet werkt...
Ik voelde me zo.. begrepen???
Iig, ik heb over drie weken weer een afspraak staan. Dan ga ik een beslissing nemen over weer aan de prozac of niet. Het is namelijk voor een paar delen wel degelijk gunstig, en als de anderen er geen schade aan ondervinden is het toch weer een beetje hulp. Mijn oxa is de afspraak nu dat ik ga proberen om er max. 5 per week te slikken. Dan gaan we het misschien zo regelen dat ik die dosis per week bij de apotheek op kan halen ipv een heel doosje als ik erom vraag. Maar eerst kijken of ik komende drie weken door kan komen met de 15 oxa die ik nog heb.. :S Vond het heel eng om die afspraak te maken, omdat ik bang was dat ik me er niet aan kon houden.. Daarom is het nu 'proberen', en dan zien we wel.Als ik het gebruik maar bijhoud voor haar. Eng, maar okee.
En... en dat is misschien wel het grootste nieuws: vanaf morgen ga ik aan de cafeine vrije cola. Wat in mijn geval heeeeeeeeeeeeeel veel cafeine gaat schelen. Ik drink namelijk een fles per dag zo ongeveer... En omdat mijn angstniveau al hoog genoeg is zonder dat ik ook nog continue door cafeine nog 'alerter' ben... Zij dacht dat het misschein zou helpen, en ik vind het iig een interessant experiment om te proberen :D
Ga ook kijken of ik nu eindelijk een normale hartslag krijg dan!
haha, ik lach me nu al rot. Kijk, op school voor het hardlopen meten we wel eens rusthartslag. die ligt bij mij dan echt al op 100-110. Nu meet ik hem net voor het eerst, ligt ie op 60, de tweede keer op 66. Bizar kind ben ik :D
Ga straks voor en na het sporten ook nog even meten, dit is echt Te leuk :D
Maar goed, afkicken dus. Ik heb net mijn laatste restje cafeine naar binnen gewerkt, vanaf nu ga ik over op de decaf.. ik ben benieuwd :D
Ohwja, minder grappig... er stond niet in mijn dossier dat ik een DIS diagnose had... Dat kwam wel even hard aan.. het verbaasde me ook.. Ik heb toendertijd diagnostische gesprekken gehad enzo... en dat zijn ze 'ff vergeten ofzo'? Het stond iig niet in de omschrijvende diagnose zei ze, er zat wel wat onder een andere tab, maar daar stond Dissociatieve stoornis NAO. Ik schrok echt wel.. Is het dan niet zo? Heb ik het ingebeeld, heb ik verkeerd begrepen dat het diagnose gesprekken waren, heb ik de uitslag verkeerd begrepen? Is dat waarom mijn eigen peutje zo veel meer de boot afhoud met andere delen? Het riep zoveel op.. Onzekerheid ineens weeer...
Ik voelde me ook voor lul staan.. kom ik ff met mijn eigen diagnose aan dan.. terwijl ik zo goed weet dat dat niet kan. Dat je die niet zelf kan stellen...
Gelukkig deed zij er heel makkelijk over. Dat ze het wel wilde veranderen in t dossier.. nouja, dat leek me niet zo'n goed idee... Dat ik het even na moest vragen bij mijn peutje, waarom het er zo stond, en daarna was het voor haar afgehandeld. Wij hadden DIS, en dat was duidelijk...
Zomaar geloofd, uit het niets.. ZO bizar.
Ja, deze mevrouw heeft erge indruk gemaakt. Hoop gegeven ook weer. Ze wist zoveel, begreep zoveel... Zou het met haar hulp lukken?
Pfff wat een hoop geshrijf. maar ik zat (zit) er ook echt vol van. Wij allemaal. Zo ongewoon. Zij, maar ook wij.
Toen ik klaar was belde ik Tikker meteen op.. zat zo bomvol (heb daar anderhalf uur gezeten!!! ze heeft afspraken van een half uur!!! dat alleen deed me al goed. Ik haat hulpverleners die praten met een oog op de klok). Maar hij had geen aandacht.
Hij had ff geen tijd zei ie eerlijk na 4 minuten waarin ik me groen e n geel ergerde, ik hoorde al hoe laat het was. Hij was een computerspellejte aan het doen.
Vaak krijg ik bij hem echt het gevoel dat het een gunst is als ik even met m mag praten ofzo. Als ik m dan bel (wat echt geen 10 keer per dag is, t is nog niet eens iedere dag, en bijna nooit onder werktijd), dan heeft ie niet echt aandacht, of moet echt moeite doen om die op te brengen. Vaak vraag ik dan: stoor ik, en dan zegt ie 'nee, je mag wel even praten hoor'. Ja HALLO! zo hoeft het niet.
Punt een: zeg dan ik zit te computeren, je beoit me niet, je mag wel tegen me aanlullen maar voor mij hoeft het niet en je moet al helemaal niet verwachten dat ik het volg ofzo
Punt twee: verzin dan geen smoesjes als ik inderdaaad maar even tegen je aanpraat waarom je eromheen lult en geen idee hebt waar het over gaat
Punt drie: zeg niet: maar ik hoor het straks wel als je thuiskomt toch? dat is ook veel gezelliger. Zeg dan gewoon dat het je nu niet beoit en dat je straks wel wil kijken of je de moeite op kan brengen.
Sorrie, ik vond het gewoon echt naar. Van mij hoeft het dan al niet meer. Ik zat echt vol van dat gesprek, hij was al dik 2 uur vrij en dus thuis, en hij zat een computerspelletje te doen (doet ie de hele dag). Ja, het is niet fijn om dan te merken dat ie dan geen aandacht kan opbrengen voor hoe het ging bij de psychiater, terwijl ie zo graag 'betrokken wil zijn'. maar goed. Toen ik thuis kwam had ik natuurlijk helemala geen zin meer om het er met hem over te hebben. Voelde me zo'n nummertje... Bleh.
Nouja, toen was hij natuurlijk gepikeerd, want hij kwam achter z'n computer vandaan toen ik binnenkwam en vond het natuurlijk niet koel dat ik dat gebaar niet waardeerde als enorme aanpassing speciaal voor mij.
Goed, nu houd ik op want het wordt echt te lang... En ik kan nog wel een uur dooschrijven en zeuren geloof ik. En dat vind ik zonde van mij bui, ik wil graag het gevoel vasthouden dat ik had toen ik haar kamer uitliep...
Verbaasd, de moeite waard, geloofd... Geaccepteerd en vol hoop. Ietsje lichter dan normaal.. Verwonderd, maar ook erg rijk.. Ja ik voelde me rijk op dat moment..
Hihi, ook omdat ze vroeg of ze me ff in mn jas zou hijsen... Volgens mij heb ik heel raar gekeken... Zo bizar dat iemand dat zomaar vraagt/aanbied... dat schijnbaar normaal vind, en jou ook 'normaal' behandeld, je goed genoeg vind voor dat soort dingen... het voelde... verwend? kweetniet... bizar iig, maar wel fijn.
Alsof je in de droomvlucht zit ofzo.
Okee, nu houd ik echt op. Lang leve mijn nieuwe psychiater en de uitvinding van de cafeine vrije cola (anders had ik moeten stoppen met cola!!!!) Hoera, hoera, hoera!!!
maandag 9 januari 2006
Acceptatie
Dit stukje kwam uit mijn vingers toen ik iemand mailde net. Mijn oude vertrouwensperoontje, die ik nog regelmatig bel. Toen ik het net teruglas was ik wel een klein beetje trots op wat er stond...
''Maar (oei.. kan dit hier en nu? we willen het wel graag vragen..) ik wil wel graag realistisch blijven.. en in dat kader vind ik het wel heel lief dat je me probeert op te beuren en zo in me blijft geloven, dat het over een poosje allemaal over is, beter is, en het is niet dat ik het allemaal zomaar weg wil wuiven, maar ik leer gewoon wel steeds meer over mij, of over ons is het eigenlijk.
En hoeveel hoop het ook geeft om te denken 'straks als ik beter ben', en mezelf voor te houden dat alles wel gaat veranderen en goed komen, het doet ook veel verdriet telkens weer te merken dat dat niet echt het geval is... Telkens weer tegen mezelf aan te lopen en te horen en merken hoe het echt zit.
Ik (en stiekum ook de mensen om me heen...) moet leren dat ik Nina ben,dat dit het is... Met een stoornis, en een flinke ook... Wij zijn 'Nina', en hebben DIS... Geloof me, het kost me nog steeds moeite om dit te schrijven... Zeker omdat het voor anderen niet te zien is, en het zo makkelijk is te geloven in wat andere mensen zien en ze zeggen: dat we er wel weer overheen komen, dat we ons niet zo'n zorgen moeten maken. Vaak heel goed bedoeld, als compliment, omdat ze kracht denken te zien en niet de handicap daarachter. Onze kracht is onze overleving geweest, nu onze handicap.
Maar wij moeten leren dat het zo is, dat we zo zijn, en hoe we ermee om moeten gaan. Met alle maffe, verdrietige, moeilijke en grappige dingen die daarbij horen. Met alle vechtlust die we samen hebben, maar ook met de suicidedrang die velen van ons ook hebben. Leren leven met elkaar, met alle persoontjes die wij zijn, groot of klein, maar ook ieder met zichzelf, en zijn eigen schaamte, verdriet, vreugde en pijn. En bovenal moeten we leren omgaan met wat er allemaal gebeurd is, met hoe het niet hoorde, en hoe het nu wel mag.
Flinke klus, veel te lang verhaal.. Moraal van het verhaal:
Het zou voor mij heel veel betekenen als de mensen waar ik veel om geef ook echt kunnen accepteren dat het zo is... Dat t niet 'even een depressie' is, maar een blijvende handicap...
He getsie, het komt er niet lekker uit. wat ik je 'gewoon' zou willen vragen: kan je accepteren/geloven dat het niet is wat we beiden dachten toen op 'school'... Een trauma, beetje therapie, gaat wel over... Durf je of kan je zien wie we zijn? (dat ik jou ooit zou vertellen dat het Wel ernstig is he, wie had dat kunnen denken...)
Goh, ik wilde even een kort mailtje sturen, maar dit schiet er gewoon uit... Het zou gewoon veel voor me betekenen als je zou kunnen zien dat ik, en mijn leven toch niet is zoals we beiden zo gehoopt hadden. Geen ramp, geen drama(ja, dat maak ik er wel regelmatig van ;)), maar wel anders... Jij hebt een baan en kinderen, ik heb crisissen en alters... Jij bent moeder, ik ben gek...
Okee, ik breng het nu een beetje cru... Ach, ik denk dat je het ook wel snapt.
Je hebt je antenne nu eenmaal. Een ramp of zegen, net hoe je het ziet.''
''Maar (oei.. kan dit hier en nu? we willen het wel graag vragen..) ik wil wel graag realistisch blijven.. en in dat kader vind ik het wel heel lief dat je me probeert op te beuren en zo in me blijft geloven, dat het over een poosje allemaal over is, beter is, en het is niet dat ik het allemaal zomaar weg wil wuiven, maar ik leer gewoon wel steeds meer over mij, of over ons is het eigenlijk.
En hoeveel hoop het ook geeft om te denken 'straks als ik beter ben', en mezelf voor te houden dat alles wel gaat veranderen en goed komen, het doet ook veel verdriet telkens weer te merken dat dat niet echt het geval is... Telkens weer tegen mezelf aan te lopen en te horen en merken hoe het echt zit.
Ik (en stiekum ook de mensen om me heen...) moet leren dat ik Nina ben,dat dit het is... Met een stoornis, en een flinke ook... Wij zijn 'Nina', en hebben DIS... Geloof me, het kost me nog steeds moeite om dit te schrijven... Zeker omdat het voor anderen niet te zien is, en het zo makkelijk is te geloven in wat andere mensen zien en ze zeggen: dat we er wel weer overheen komen, dat we ons niet zo'n zorgen moeten maken. Vaak heel goed bedoeld, als compliment, omdat ze kracht denken te zien en niet de handicap daarachter. Onze kracht is onze overleving geweest, nu onze handicap.
Maar wij moeten leren dat het zo is, dat we zo zijn, en hoe we ermee om moeten gaan. Met alle maffe, verdrietige, moeilijke en grappige dingen die daarbij horen. Met alle vechtlust die we samen hebben, maar ook met de suicidedrang die velen van ons ook hebben. Leren leven met elkaar, met alle persoontjes die wij zijn, groot of klein, maar ook ieder met zichzelf, en zijn eigen schaamte, verdriet, vreugde en pijn. En bovenal moeten we leren omgaan met wat er allemaal gebeurd is, met hoe het niet hoorde, en hoe het nu wel mag.
Flinke klus, veel te lang verhaal.. Moraal van het verhaal:
Het zou voor mij heel veel betekenen als de mensen waar ik veel om geef ook echt kunnen accepteren dat het zo is... Dat t niet 'even een depressie' is, maar een blijvende handicap...
He getsie, het komt er niet lekker uit. wat ik je 'gewoon' zou willen vragen: kan je accepteren/geloven dat het niet is wat we beiden dachten toen op 'school'... Een trauma, beetje therapie, gaat wel over... Durf je of kan je zien wie we zijn? (dat ik jou ooit zou vertellen dat het Wel ernstig is he, wie had dat kunnen denken...)
Goh, ik wilde even een kort mailtje sturen, maar dit schiet er gewoon uit... Het zou gewoon veel voor me betekenen als je zou kunnen zien dat ik, en mijn leven toch niet is zoals we beiden zo gehoopt hadden. Geen ramp, geen drama(ja, dat maak ik er wel regelmatig van ;)), maar wel anders... Jij hebt een baan en kinderen, ik heb crisissen en alters... Jij bent moeder, ik ben gek...
Okee, ik breng het nu een beetje cru... Ach, ik denk dat je het ook wel snapt.
Je hebt je antenne nu eenmaal. Een ramp of zegen, net hoe je het ziet.''
woensdag 4 januari 2006
Wij hebben met sterretjes op het balkon van vrienden gestaan. Erg gezellig, ik heb de hele avond staan dansen en veel lol gehad! Nog even geslapen, en toen gaan werken. Na oud en nieuw werken vind ik nooit zo'n straf, de meesten komen meteen door van feest/kroeg de volgende ochtend en zijn dus nog errug gezellig :)
voor de rest gaat het hier allemaal wel denk ik. Het leven is als een film momenteel, ik zie, maar voel het niet, soms heb ik alleen geluid, soms alleen beeld, en vaak helemaal niets.. Maar daar hoor ik de anderen ook over klagen, dus het zal wel gewoon de spanning zijn, we zitten allemaal niet lekker in ons vel.
De druk van ouders&hun 'vrienden' begint zo langzamerhand een beetje af te nemen. Ik durf weer een beetje alleen over straat, wil dat ook gewoon weer, anders kan ik wel binnen blijven... En na vorige weer de hele week achterom kijken en gevolgd worden is het nu gewoon op...
Ik wil niet dat ze me meenemen en hun dingen doen, maar dit is gewoon zo.... slopend?
Continue de angst dat ze in de buurt zijn, alle mensen in de straat in de gaten houden (ik herken niet zelf.. een ander deel wordt bang en zegt het, dan weet ik pas dat ze er zijn.. maar dat maakt me heel achterdochtig.. bij iedereen die ik zie vraag ik me af of ie erbij hoort... op zoek is naar mij)
De paniek als er gezichte herkend worden, blinde vluchtpaniek en angst, veel angst. Dan weer een hele tijd op uit of verdoofd... Ergens thuis opgesloten tot ik weer durf te kijken of naar buiten durf.
Soms kunnen we het niet meer... Dan gaat ze naar buiten ,in de tuin staan, hopend dat ze komen, me meenemen, en dat het over zal zijn... Tot nu toe hebben we mazzel gehad, achteraf gezien...
Dan baal ik ervan dat we dat risico genomen hebben.. Ben ik blij dat ze t niet gezien hebben..
En balen we omdat het nog niet afgelopen is...
Mijn peutje zij vandaag dat we zeker wel trots waren... maar eigenlijk neit.. We voelen ons er slecht onder.. zo ongehoorzaam, en het is maar niet 'over' zo.. het blijft een lopende zaak...
Mijn ouders mokken nu verschrikkelijk. NOuja, naar mij zijn ze gewoon boos, maar naar de buitenwereld zijn ze verschrikkelijk zielig en in de steek gelaten door hun ondankbare rare dochter die niet eens met kerst en nieuwjaar langskomt. En dat terwijl ze altijd alles zo goed gedaan hebben... Ik krijg boze telefoontjes, de blikken buiten worden dreigender...
Minder, maar dreigender...
Dat maakt het dubbel angstig als er nu ineens een gezicht herkend wordt.. Ik merk dat we zo langzamerhand toch weer wat meer ruitme krijgen en er niet meer elke seconde mee bezig zijn. Dan is het ineens dubbel schrikken en onverwachts als ze er wel weer staan.. Dreigender, opdringeriger, duidelijker...
Degene die het meest van 'ze' (vrienden van ouders) weet heeft er vandaag voor het eerst beetje met peutje over gepraat... maar die wilde meteen weten of ze wist wie het waren, hoeveel het er waren... en dat ze een schema ging maken hoe te handelen bij dit soort 'gevaar'.
Dat was een beetje erg voortvarend, ze was nog heel bang omdat ze uberhaupt over ze gepraat had...
Zelf ben ik er ook wel een beetje bang van geworden... Ik snap nu wel waarom ik zomaar bang kan worden op straat.. Zij is de enige die de gezichten kent.. Niet allemaal zei ze, maar de meeste..
En alleen van de 'vaste groep'.. Dit maakt me eigenlijk wel heel bang..
Ik wist wel dat we 'uitgeleend' werden... maar wat er dan precies gebeurde, daar weet ik weinig van. Soms iets met 'feesten' ??? Waar we een rol in hadden? Had wel begrepen dat er misbr**k plaatsvond.. maar een 'vaste groep'... ????
Wat is dit.. dit gaat niet over mij...
Het maakt me bang mam... het maakt dat ik nu ik er weer verder over nadenk alles weer onwerkelijk voel worden... afglijd naar mijn roes, mijn donsdekentje dat de wereld en mezelf op afstand lijkt te houden..
Kon ik maar veilig wegkruipen... Wist ik maar gewoon hoe het zat... Kon ik het maar gewoon stoppen...
voor de rest gaat het hier allemaal wel denk ik. Het leven is als een film momenteel, ik zie, maar voel het niet, soms heb ik alleen geluid, soms alleen beeld, en vaak helemaal niets.. Maar daar hoor ik de anderen ook over klagen, dus het zal wel gewoon de spanning zijn, we zitten allemaal niet lekker in ons vel.
De druk van ouders&hun 'vrienden' begint zo langzamerhand een beetje af te nemen. Ik durf weer een beetje alleen over straat, wil dat ook gewoon weer, anders kan ik wel binnen blijven... En na vorige weer de hele week achterom kijken en gevolgd worden is het nu gewoon op...
Ik wil niet dat ze me meenemen en hun dingen doen, maar dit is gewoon zo.... slopend?
Continue de angst dat ze in de buurt zijn, alle mensen in de straat in de gaten houden (ik herken niet zelf.. een ander deel wordt bang en zegt het, dan weet ik pas dat ze er zijn.. maar dat maakt me heel achterdochtig.. bij iedereen die ik zie vraag ik me af of ie erbij hoort... op zoek is naar mij)
De paniek als er gezichte herkend worden, blinde vluchtpaniek en angst, veel angst. Dan weer een hele tijd op uit of verdoofd... Ergens thuis opgesloten tot ik weer durf te kijken of naar buiten durf.
Soms kunnen we het niet meer... Dan gaat ze naar buiten ,in de tuin staan, hopend dat ze komen, me meenemen, en dat het over zal zijn... Tot nu toe hebben we mazzel gehad, achteraf gezien...
Dan baal ik ervan dat we dat risico genomen hebben.. Ben ik blij dat ze t niet gezien hebben..
En balen we omdat het nog niet afgelopen is...
Mijn peutje zij vandaag dat we zeker wel trots waren... maar eigenlijk neit.. We voelen ons er slecht onder.. zo ongehoorzaam, en het is maar niet 'over' zo.. het blijft een lopende zaak...
Mijn ouders mokken nu verschrikkelijk. NOuja, naar mij zijn ze gewoon boos, maar naar de buitenwereld zijn ze verschrikkelijk zielig en in de steek gelaten door hun ondankbare rare dochter die niet eens met kerst en nieuwjaar langskomt. En dat terwijl ze altijd alles zo goed gedaan hebben... Ik krijg boze telefoontjes, de blikken buiten worden dreigender...
Minder, maar dreigender...
Dat maakt het dubbel angstig als er nu ineens een gezicht herkend wordt.. Ik merk dat we zo langzamerhand toch weer wat meer ruitme krijgen en er niet meer elke seconde mee bezig zijn. Dan is het ineens dubbel schrikken en onverwachts als ze er wel weer staan.. Dreigender, opdringeriger, duidelijker...
Degene die het meest van 'ze' (vrienden van ouders) weet heeft er vandaag voor het eerst beetje met peutje over gepraat... maar die wilde meteen weten of ze wist wie het waren, hoeveel het er waren... en dat ze een schema ging maken hoe te handelen bij dit soort 'gevaar'.
Dat was een beetje erg voortvarend, ze was nog heel bang omdat ze uberhaupt over ze gepraat had...
Zelf ben ik er ook wel een beetje bang van geworden... Ik snap nu wel waarom ik zomaar bang kan worden op straat.. Zij is de enige die de gezichten kent.. Niet allemaal zei ze, maar de meeste..
En alleen van de 'vaste groep'.. Dit maakt me eigenlijk wel heel bang..
Ik wist wel dat we 'uitgeleend' werden... maar wat er dan precies gebeurde, daar weet ik weinig van. Soms iets met 'feesten' ??? Waar we een rol in hadden? Had wel begrepen dat er misbr**k plaatsvond.. maar een 'vaste groep'... ????
Wat is dit.. dit gaat niet over mij...
Het maakt me bang mam... het maakt dat ik nu ik er weer verder over nadenk alles weer onwerkelijk voel worden... afglijd naar mijn roes, mijn donsdekentje dat de wereld en mezelf op afstand lijkt te houden..
Kon ik maar veilig wegkruipen... Wist ik maar gewoon hoe het zat... Kon ik het maar gewoon stoppen...
Abonneren op:
Posts (Atom)