donderdag

Vandaag stage. Lekker op tijd op, niet superzenuwachtig ofzo. Gewoon lekker begonnen met mijn ding te doen, ik verwachte de docent van school pas om 9 uur. Stond ie ineens om half 9 al op de stoep. Ja hallooooo...
Maar gewoon lekker doorgegaan en mijn ding gedaan, en eigenlijk ging dat best lekker. Daarna de volgende groep opgestart en gedraaid, en rond kwart voor 10 had ie wel genoeg gezien. 10 uur ging hij uiteindelijk weg, en had ik een heel goed gevoel.
Nog gesprekje gehad, over wat ik zelf vond, leerdoelen enz enz, maar het was in principe dik in orde. Leerpunt is om mezelf meer te laten zien...
Hij en mijn begeleidster hadden het idee dat ze weinig van de echte Nina terugzagen...
Ik weet niet zo heel goed wta ik moet met dit commentaar... Aan de ene kant kan ik he tme voorstellen, ik weet dat ik graag vier stappen vooruit denk, en er continue mee bezig ben wat anderen zullen vinden enzo.. Aan de anderen kant had ik wel het idee dat ik redelijk relaxed was vandaag. Wel lekker mijn ding stond te doen. Grapje hier, even kijken daar...
Nouja, ik neem het mee, en we zullen zien.

Daarna thuis mn nest ingedoken. Nog steeds ziekig, en ik was bekaf. Tijdens mn poging tot lezen (lees: slapen) werd ik twee keer wakker gebeld. Een keer door secretariaat van nieuwe behandeling. Mijn behandelaar kon niet op het afgesproken tijdstip morgen.
Ik moest echt heel hard lachen. Na een week ziek, een week niet afbellen, werd ik nu gebeld door iemand anders dat zij niet kan? Terwijl ik bezig was om in lachen uit te barsten kwam het voorstel of ik drie uur later kon. Terwijl ik eigenlijk gewoon 'laat maar' wilde zeggen toch maar toegezucht.
Maar moet wel zeggen dat ik het vertrouwen errrrrug kwijt ben.
Tot overmaat van ramp kwam ik er trouwens net achter dat ik vorige week ook een afspraak had met de arts daar. Is er door alle paniek enzo natuurlijk ingeschoten..
Maar heb besloten dat die arts de pot op kan, ze bellen mij daar ook niet. Dus ik hem niet. Ik haal mn meds, als ik ermee verder ga, wel via de huisarts.
En mn behandeaar weet ik ook niet wat ik ermee aanmoet hoor. Aan de ene kant zou ik willen schreeuwen naar haar dat het niet goed gaat, dat dit niet kan, dat ik twijfel. Maar er is ook een deel dat morgen gewoon ijskoud wil beweren dat het prima gaat, en dit een tijd volhouden tot we niet meer hoeven te komen en het label 'normaal' krijgen. Lekker sociaal wenselijk liegen, lekker makkelijk.

Nouja iig, na een half uur lezen (lees: slapen) belde ineens mn oude peut.. Dat was maf!!! Ik moest echt drie keer mn hoofd schudden om te geloven dat ik echt wakker was (ik weet vaak het verschil tussen wakker en slapen echt/niet echt moeilijk).
Maar ze wilde even vragen of het goed was dat ze een uitgebreide overdracht naar mn huisarts stuurde. Ehm: NEE! Gelukkig stond ze daar neit vreemd van te kijken :) heerlijk toch, zo'n bekend iemand. Nog ff geklept en toen opgehangen. Bizar hoor.

uiteindelijk maar niet gaan trainen. longetjes werken niet echt mee, en trainen zonder lucht werkt niet ;).
En nu kan ik natuuriljk weer niet slapen. Ja, ik heb het al geprobeerd. Ja, ik lag keurig om half 12 in bed. En ja, ik werd er knettergek.
Dus nu ben ik er lekker weer uit :D.

Geen idee wat ik ga doen morgen hoor. Misschien sochtends even naar Sera om haar kledingkast leftovers door te spitten (ze moest haar kast opruimen als gevolg van mijn opruimactie waarvan zij de helft mee naar huis sleepte, dus nu kan ik kijken of ik haar spullen nog weer mee wil slepen ;)).
We shall seeeeeee.

woensdag

Vandaag..

7 uur opgestaan. Meteen gedouched, aangekleed.
Begonnen met opzet maken voor examenles van morgen. Vrij relaxed op die manier. Zag er nog tegenop om het helemaal uit te werken, dus op bed ff gaan lezen. Natuurlijk in slaap gevallen, Vriendje moest me wakker zoenen...
Toen zwangerschapstest... ja, we doen wel aan veiligheid, maar toch.. mn borsten waren al een tijdje groter en pijnlijk, en ik was zoo misselijk vanochtend.. Nouja, het was puur ter controle, maar ik duimde me rot.. Helaas geen tweede streepje, dus geen kleintje op komst :(.
Samen naar de Gamma en Karwei geweest. Kijken naar douchekasten en verf.
Uiteindelijk verf gekocht voor de badkamer, en voor de slaap en computerkamer. voor de woonkamer willen we tohc wachten tot alle spullen staan voor we besluiten over de kleur voor de muur. De rest van de kleuren staat al wel vast ;).
Wel hele koele decoratiestickers gekocht voor in de woonkamer. Rood met roze. Heel koel. Groot, bloemachtig..

Thuisgekomen begonnen mn lessen echt uit te werken en toen kwam Sera langs, om mijn twee vuilniszakken kleding-leftover te doorspitten. Fijn om haar ff te zien en te spreken enzo.. Ondertussen had vriendje heel lief een boeket gerbera's gehaald..lief!! Na sera mn lessen afgemaakt, en nog maar ff gelegen.

Daarna zijn we lekker met z'n tweetjes naar een pannekoekenhuisgeweest. was heel erg fijn. gewoon samen.. leuk.. En lekker ;).

En nu gewoon zitten, hangen enz. Mn keel is nog steeds dood, dus ik ga dalijk maar goed aan de hoestdrank, en dan hopen dat ik het er morgen een beetje uitgehoest heb voor ik volop moet gaan uitleggen enzo ;).

Nouja, op zich voelde deze dag wel okee. Alleen.. dat tweede streepje.. wat had ik die graag gehad... echt..

puntjes

Ff om mezelf te helpen herinneren dat ik nog wel Iets doe op een dag.
Even positieve dingen opschrijven..

*twee wassen gedaan
*de afwas gedaan en opgeruimd
*achter een stage aangegaan
*mijn huidige stagebegeleidster gebeld
*grove plannen gemaakt voor examenles van donderdag
*koelkast ff opgeruimd en het ijs eruit gebikt
*belangrijke papieren opgeruimd
*studiepuntenlijst doorgelopen en bijgewerkt
*gekookt
*boodschapjes gedaan
*een vriend op visite gehad
*getraind (nouja... :S het was kloot maar wat aan vandaag)

sterretjes:
*een vriend die graag langs wilde komen
*lief vriendje dat lief doet
*trainingsvriendinnetje die even haar hart luchtte
*fijn dat ik gebeld heb

blablabla.. waarom voelt het dan zo beroerd toch. zucht

dinsdag

Was ik gister nog zo blij en vrolijk, nu weer niet. Of nouja, blij en vrolijk.
Ik ging naar school, ik sprak af met twee meiden van mn oude therapiegroep, en dat was heerlijk. Ff bijpraten met zijn drieen, wat een leuke en fijne meiden zijn het toch. Uiteindelijk op de bank beland om nooit meer op te staan stonden er vrienden voor de deur om me op te halen. We gaan altijd zwemmen maandagavond. En tsja, ik wilde spijbelen, maar zo ging dat natuurlijk niet.
Vond het wel heerlijk dat ze me gewoon kwamen halen, dat betekende dat ze me graag mee wilden. Zomaar uit zichzelf 'moest' ik mee.

Vanochtend om 6 uur de wekker. Snel douchen, gister alles al klaar gezet.
Nou voel ik me altjd kut als de wekker gaat, dus ik dacht: daar moet ik doorheen. Meestal ga ik onder de douche wel 2 pannetjes naar beneden dan, of voel ik me in ieder geval zo dat ik kan funcioneren. vanochtend niet. eigenlijk kwam ik er totaal in paniek onder vandaan.
Toen heb ik eigenlijk niet eens nagedacht en per direct school afgemaild. terug naar bed. Vriendje moest om kwart over 12 smiddags moeite doen om me uit mn coma wakker tekrijgen... Halve dag verslapen. In bed voelde ik me nog wel veilig en okee, maar ik moest er eigenljk meteen uit van mezelf enzo.

Nouja, goed, rampendag. Geprobeerd veel te doen omdat dat moest, maar ja, eigenlijk lukte niets enzo.
Wel gaan trainen savonds, en dat was wel fijn.
Nu ben ik vooral blij dat ik morgen nog een dag vrij heb. Nog even niets.
Nouja niets.. Huishouden, studie..
God was het allemaal maar voorbij een keer. dat het echt niets was.

T is moeilijk, oefenen met de veilige plek, met de kleintjes.. Zoveel confrontatie met van alles. Met elkaar, met hoeveel zorg ze nodig hebben....
Echt rustgevend is het nog niet heel erg voor me. vooral spannend enzo, bang om het verkeerd te doen, dat het niet goed lukt... Want dan scheen het eraan te liggen dat ik niet genoeg wilde..

Weekend alweer geweest. drukjes. Trainen ging wel eindelijk redelijk. Ik baal er zo van dat als mijn geest een keer meewerkt, mn lichaam het zo opgeeft!
Of ik ben al moe voor ik begin, of ik krijg meteen weer last van dat getril. Echt niet grappig meer, want het is nogal vervelend bij het sporten ook.

Morgen weer een dagje toelatingstesten draaien. Altijd wel leuk. maar wel super vermoeiend als de docenten in de buurt zijn. die twee zijn zo supervermoeiend samen. Kan ik niet goed inschatten, en ze willen dat ik doe zoals ik niet ben enzo.
Maar op zich, als ik vergelijk met hoe ik er twee jaar geleden stond en hoe nu, dan scheelt het wel een stuk :). maar met een beetje mazzel zijn ze op stagebezoek enzo, en runnen we de zaal lekker met z'n viertjes. Rustiger en fijner. we zullen zien.

Er zit een hoop in mijn hoofd, maar ik geloof dat ik erniet uitkrijg wat er echt toe doet. stom.

Therapiewerk

Vandaag hard aan de slag geweest bij nieuwe peutje. Wil je geloven dat ik er barstende spierpijn van heb!
Ze vroeg even naar hoe het nu ging, en daarna gingen we aan het werk met een veilige plek. Ben ik op zich wel eens eerder mee bezig geweest, maar toen moest ik het heeeel veel zelf doen. Nu deden we ook veel door middel van 'geleiding'.
Ik moest mn ogen dichtdoen (zoooo moeilijk, vandaar de spierpijn, alles verkrampte), en die plek weer voor me halen. zij gaf me dan allerlei opdrachten (kijken, voelen, creeren enz) en ik moest veel vertellen wat ik zag.
iedereen moest/mocht een eigen plekje maken in de grote tuin, maar ook een eigen kamertje maken als ze wilde.
Vooral voor de kleintjes moest goed gezorgd worden. Ze hebben nu allemaal een eigen kamertje (behalve de kleinste die slaapt bij een grote op de kamer) met een mooi bedje, speelgoed, knuffels en van alles en nog wat. Wat een twijfel en emoties leverde dat op.. de bekkies van die kleintjes en hun reacties!!
Hun kamertjes zijn veilig gemaakt met kleine deurtjes waar alleen zei doorheen kunnen, en grote deuren met sloten, veel kussens, dekens en nachtlampjes.
En, tot groot ongenoegen moeten ze voortaan op tijd naarbed.. waar wij gezamenlijk voor moeten zorgen. Ik heb samen met nog iemand de zorgtaak op me genomen voor ze..
degene van ons die 'vrij'heeft doet de kleintjes.

Het was gewoon wel allemaal vrij bizar allemaal hoor.
Ik hebzelf in ieder geval mijn veilige bedje bovenin mn boom afgemaakt, en wat spulletjes voor de kleintjes verzameld. Ik weet niet of ik ook nog een 'losse'kamer wil verder. Kan altijd nog. maar pfoei.. t was wel superzwaar.
Om zo te focussen, terwijl ik mn ogen dicht had (hoe houd je dan de rest van de wereld in de gaten!?), om iedereen zo bezig te zien en horen, om de bijbehorende emoties te zien en horen... Om hier zo mee bezig te zijn, te merken hoe onveilig het was...

anyway, dus veel oefenen komende week met mn veilige plek. :)
ben wel onwijs onder de indruk van mn nieuwe therapie hoor. Doortastend, gericht... en mn peut komt echt okee over enzo, wat begrip, maar wel ook scherp inzicht.
Fijn.

afscheid

Wat vliegt de tijd toch!
Druk weekje gehad hoor. Twee dagen getest op school, een dag vrij (slapen!!!) gister stage en afscheid van spigiater en mn peutje, en vandaag stage en nieuwe peut.

Afscheid van oude peut ging okee. Had ik met Sera wel van te voren besproken, en dat was echt fijn, want zelf wist ik echt niet hoe of wat. Uiteindelijk besloten om geen taart mee te nemen, maar haar uit te nodigen om een bakkie te gaan doen. Gingen er wel van uit dat ze dat niet aan zou nemen (was ook zo), maar in het kader van, het is mijn afscheid, en je wilde weten wat ik leuk zou vinden, en in het kader van assertiviteit en niet voor een andere denken enzo ;).
Maar goed, uiteindelijk gewoon in ons witte hokkie gezeten, nog ff een uurtje naar 'mijn' deur, muur en klok gestaard. Nog fijn gepraat over mij, over haar als peut, over wat algemene dingen, over afscheid.
Ik had een schilderijtje gemaakt, een bijna kopie van eentje die hier in de gang hangt die ik al eens eerder gemaakt had. Doodeng, maar geloof dat ze t wel okee vond.
Een van de kleintjes had een tekening gemaakt. god wat voelde ik me stom toen ik die gaf. En ze m ook nog 'mooi' vond. Ja. Ehm. Dus. maar goed. het was okee, het voelde okee. wat dingen uitgesproken enzo.
En het bijzonderste: toen ik haar vroeg om een 'zakdingetje' wilde ze daar eigenlijk ff wat tijd voor hebben.. Dus ik zag het al geweigerd worden.. tsja, er was geen tijd meer..
Toen stelde ze zelf voor dat ze t op een kaart zou schrijven en die op zou sturen. voor haar doen is dat geloof ik wel heel bijzonder. Dus. Warm. even. en traantjes.

vrijdag

We gaan verhuizen. Het begint ook steeds een beetje echter te worden nu. Tot nu toe voelde het allemaal zo onwerkelijk.. maar nu begin ik er toch echt een beetje op te rekenen en te vertrouwen.

en ik begin me ook iets veiliger te voelen bij het idee. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dolblij met het nieuwe huis, en hoe het kan gaan worden enzo. Maar ik vind het ook heel erg moeilijk om mijn oude huis te verlaten. Dit huis, waar ik ontsnapte aan mijn ouders. Waar ik leerde hoe het ook kon, wie ik zelf was...
Mijn huis waar ik erg mezelf was, en mijn eigen baas... Niemand die er iets over kon zeggen enzo..
Vriendje die erbij kwam wonen was okee. zolang het mijn huis bleef. Waar ik best dingen aan wilde passen aan hem, maar Ik had het veto, en het bleef "mijnplekje".
Nu heb ik straks geen eigen huisje meer. Nu hebben we straks samen een huisje.. Samen... Ook van hem. Toch weer afhankelijk..
Zo eng, ik kan niet uitleggen hoe ontzettend paniek dat is..
Ik heb het er ondertussen wel met vriendje en mn peut over gehad en we hebben nu als oplossing bedacht dat het huisje op mijn naam komt te staan..
Gewoon omdat het anders toch wel heel snel en heel veel is. Ik stem erin toe dat het 'ons' huis is, en we het samen gaan inrichten en doen enzo... Maar het idee dat het op mijn naam staat... dat maakt het veiliger... Nooit meer adt ik afhankelijk ben van iemand omdat ik anders geen plek heb, geen geld heb enz... En dat is hiermee een beetje, klein beetje beschermd.
Ik weet dat het klinkt als onzin, en dat ik gelukkig moet zijn met mijn lieve lieve vriend, dat ik het zo onwijs goed getroffen heb vergeleken met sommigen hier. en ik ben ook heel blij met hem, en waardeer hem ook super.. maar ik krijg gewoon niet uit mijn achterhoofd dat alle slechte relaties ook goed beginnen.. En dat hoewel ik nu verwacht dat we samen oud gaan worden, het ook kan dat we eindigen met ruzie of weet ik het wat...
Nouja blablabla.

Vandaag ook kennisgemaakt met mn nieuwe behandelaar. Nog wel onwennig hoor, een eind reizen naar mn nieuwe (poli)kliniek, telkens kennismaken enzo.
maar ik moet zeggen dat ik op het eerste oog een hele leuke jonge vrouw getroffen heb. Ze ziet er lief uit, zacht, en ze klinkt rustig, vriendelijk maar wel zelfverzekerd. Dat geeft vertrouwen.
Ik voelde me vandaag best redelijk op mn gemak (voor zover dat kan in een eerste gesprek), en dat zegt toch wat over haar. Ook vond ze dat ik assertief overkwam. Nou is dat voor een gedeelte een houding uit onzekerheid, om mn echte gevoelens te bedekken, maar toch zegt het wel veel als ik uit mezelf dingen durf te vragen of in tebrengen.
En dat deed ik vandaag..

Dus... Wel blij met mn nieuwe behandelaar, ik heb ondertussen al engere/ergere/dommere mensen voorbij zien trekken. Heb het gevoel dat ik hier wel mee vooruit zou kunnen komende 4,5 jaar.
Want dat ga ik ondertekenen volgende week... De doelen voor het eerste half jaar, en mijn goede wil voor de komende 4,5 jaar, de gehele duur van de behandeling.
Pfff. en ik was het reizen nu al zat vandaag! Dat wordt wat! nog 4 jaar, 4 maanden en 3 weken

gesprek

ehm. donderdag uitslag over mn intake.
de intake waarvan ik dacht dat ie wel onwijs goed ging, maar waarover ik een nogal erg nietszeggend briefje kreeg met daarin een afspraak voor een orienterend gesprek
bij de afdelingsleidster (dezelde als van het informatieve gesprek)
En eigenlijk, door dat briefje, vrees ik ineens weer het ergste.. dat ik niet welkom ben, niet in het programma pas.. dat ze me niet geloven.. me een aansteller vinden, ik gewoon te gek ben.. kweetniet..

Vanmiddag toen mn schoonmoeder me aansprak op msn het heeeel nonchalant in het gesprek gegooid, dat ik donderdag die afspraak had. of ik wilde dat ze meeging... Ik durfde niets te zeggen, eroverheen gepraat enzo. dat vatte ze maar op als een ja..
Echt superlief en heel fijn! Ook gezien het natuurlijk stukkie rijden is en ik vooral opzie tegen de terugweg. Kheb ook wel eelrijk gezegd dat ik t fijn vond enzo.. en dat het bijzonder was voor me, en moeilijk ook wel, om dat toe te laten.

net spreek ik haar weer op msn. er is een kans dat ze niet kan donderdag, de vader van een kennis ligt op sterven, en als ie dit weekend gaat is de begrafenis waarschijnljk donderdag. Het was ook even iets te makkelijk en iets te mooi natuurlijk... Echt stom van mij... zo voel ik me. verschrikkelijk stom.

donderdag

En toen was het voor mij al weekend.
Afgelopen week op school niets meegedaan, enkel gekeken. Ziek pootje he, dan krijg je dat. Gisteravond nog Sinterklaas gevierd met een berg meiden, supergezellig, maar blijkbaar mijn laatste restje energie. Was vanochtend kapot, en best een beetje beroerd. Al snel bleek dat de kleintjes heeeel erg ziek waren, dus na wat angst enzo toch maar afgebeld.. Vrije ochtend. Geslapen tot 12 uur.
Vanmiddag spygiater en peutje geweest. pff, hoeveel energie kan wakker blijven kosten ;). Nu weer bedje bank, en alvast afgebeld voor mn training vanaaf en stage morgen.
waarschijnlijk zou ik het op zich wel weer moeten kunnen hoor, ik kan altijd wel door. Maar praktisch gezien is het denk ik handiger om mezelf nog lekker even een dagje rust te gunnen. Er zit namelijk ook weer een onwijs druk weekend aan te komen, en zit er toch beetje door heen te gaan enzo.. :S.
Dus. heb ik morgen een dagje weekend. jeej. uitslapen en hangen. Nu al zin in zeg!

pff, belt mn peutje net nog. Heb het ergens toch moeilijk met het afscheid hoor. Gelukkig hebben we het al 3 weken in thpie over 'afscheid nemen' en de rol van bepaalde mensen in je leven, en gevoelens daarbij. Supermoeilijk, maar wel heel goed merk ik.
Ik schaam me allen zo dan. zit ik daar met tranen omdat ik het niet koel vind om afscheid te nemen van haar. Ikb edoel kom op hee, t is mn therapeut hoor, niet mn vriendin ofzo... Ik wist dit vantevoren, en ze laat wsl geen traan om mij enzo...dus.. stomme ik!!! grrr dat ik r zo belangrijk heblaten worden!
bah

blaat

wilde wel dingen kwijt, maar kon de moed niet opbrengen om eht onder woorden te brengen.

Druk tijdje. School, ik was ziek, en dan ook nog sinterklaas. Blegh.
Vandaag intake gehad voor mn nieuwe behandeling. Viel 300% mee. Ik had een enorme vragenlijst verwacht, maar omdat mn peutje zoveel info opgestuurd had waren hun meeste vragen al beantwoord. En het was wel een okee psycholoog. Wist duidelijk waar ze het over had. Fijn!

Veel in mijn hoofd. ben ergens wel heel blij dat ik het zo druk heb. Scheelt in het me schuldig voelen. En ook gewoon in nare dingen denken enzo.
Ik kan moeilijk omschrijven waarom ik het zo meoilijk heb met Sinterklaas enzo. Ik zou het zo graag kwijt willen... delen.. maar ik kan de woorden nie tvinden, en verstop het atotmatisch weer weg... Bovendien.. wie zou het begrijpen, en wie zou er wat mee kunnen..

blaat.. zie je, ik kom toch neit verder ;) klaagzang enzo.

woensdag

Gister viel het leven me echt weer ubersuperzwaar. gewoon de druk en het moeten enzo.
Kwam vanochtend dan ook echt niet blij mn bed uit.. Naja, toch maar weer gegaan. En eenmaal bezig ging het wel.
Kheb vandaag een vak compleet afgesloten. Hoera, een V'tje erbij en een streep op de nog to do list... Die er trouwens wel steeds beter uit gaat zien :) Das fijn. Soms vraag ik me nog wel af hoe ik het allemaal moet gaan doen, maar als ik nu zo kijk is het eigenlijk wel onwijs te overzien. Zeker als je bedenkt dat 'normale' vierde jaars dat en nog veeeeeel meer moeten doen! Dush :)

Nu zit ik beetje te zuchten achter mn compu enzo. Morgen weer stage. Net al een van de 3 voorbereidingen gemaakt. Gaat me ook wel steeds iets sneller af geloof ik. kHeb er niet echt denderend veel zin in nu, maar de wetenschap dat ik nog een lange lange vrije middag en avond voor me heb schelen wel :). Hoera

Zelfs Greys Anatomy maakte me niet blij gister, en ik had er nog wel zoveel zin in. Zat zo van mezelf en het idee aan morgen te denken dat ik er vergat van te genieten. Domme ik. Moet ik weer een week wachten.

En uit sacherijn begon ik een pak speculaasjes weg te eten.. Ook niet helemaal okee natuurlijk :( na een stuk of 15 van die dingen heeft vriendjelief me gered. Wat ik hem natuurlijk niet in dank afnam ;) haha.

Nouja. nu SLAPEN! morgen stage en thpie van peutje. intake is aangevraagd hoorde ik dush.. .

Maandag

Nou, dat was m dan, de maandag.
Viel 200% mee zeg! De uren les vielen me echt mee. Contact met nieuwe mensjes ook wel, en de intensiviteit ook. Fijn dus.
Meteen uit school doorgereisd naar schoonouders waar we gingen eten. Gezellig :)
Daarna had ik zelfs nog energie om mn wekelijkse baantjes te gaan zwemmen. Nouja, eigenlijk had ik geen zin meer, en we hebben wel een halve kilometer gesmokkeld, maar hee, toch ff lekker gezwommen. Dus.

Eigenlijk best een beetje trots op mij.
Ohwja, en ook nog gezond gegeten! Jeetje...

Ohw hihi.. dit was mn eerste groepsloze maandag... Bizar he? En ik heb er eigenlijk niet eens bij stilgestaan!!! :) Whoei. Nina heeft nieuwe uitdagingen!

zondag

Zo. Nou dit wordt m dan. De start van mn nieuwe schoolcarriere ;). Ik moet zeggen dat ik ook weer net zo zenuwachtig ben als een klein kind hoor!
Maar goed, kheb de dingen redelijk uitgezocht en onder controle enzo, en ik zie deze week op zich wel zitten. Spannend, maar wel duidelijk ook weer vooruitgang. Het einde komt gewoon in zicht, ik weet waar ik het voor doe!
Maar goed, wel erg spannend. Ook nog stage erbij lopen, en ik moet deze week eigenlijk Ein-De-Lijk mn zwemstage regelen.. Kheb afgelopen weken al wel veel gebeld daarvoor, maar het moet nu gewoon ook echt gebeuren! Want ik moet nog assessment doen daarna, en de examens zwemmen zijn de her's in januari wsl :S. En voor die tijd moet ik dat alles dus afgerond hebben. En ff het examen halen natuurlijk ;).

Nouja.. ik probeer verder ook weer normaal te eten. Klus opzich altijd ;). Meestal heeft het niet mijn prioriteit, gezien het overleven, en alle andere dingen meer aandacht vragen en ik toch wel zweef tussen periodes van niet eten, veel eten enz enz, maar ik merk dat ik toch wel erg ongelukkig in mn iets te dikke velletje ga zitten nu, dus ga het maar weer eens bewust proberen.
Moeilijk!!!!!!!!!! Juist dan heb je alleeeeen maar zin in chocola, veeeeeeel chocolade. Daar helpt geen fruit tegen ;).

Tsja en verder gaat t z'n gangetje. Peut is weer terug van vakantie, dus de aanvraag voor intake disbehandeling gaan de deur uit volgende week als het goed is.
Thuis probeer ik wat aan mn theorieopdrachten te doen, dat helpt toch wel met afstuderen, en wat ik zei: ik heb nu gweoon de zenuwen voor morgen.
Ouderwets kriebels in mn buik alsof ik iets belangrijks ga doen ofzo. Dusss.. ;)

Afgezwaaaaaaid!!!

Ff ctrl C, ctrl V van het forum hoor..
Zoveel in me, zoveel... emoties/indrukken/energie/moeheid/zenuwen/van alles...
Echt, mn hele lijf trilt ondertussen en ik zou het uit willen schreeuwen, van de daken!!! Ik ben afgezwaaid!!! Ik ben klaar! En er waren mensen om dat met me te vieren! Ik heb dit kunnen vieren met de belangrijkste mensen om me heen, ik heb trots kunnen zijn en kunnen stralen en glunderen, en me verlegen voelen onder hun verwennerij en complimentjes...
Ik was helemaal... helemaal afgezwaaid!!!

Gek hoor vandaag! Laatste keer therapie, laatste keer met de groep. Superspannend, en het riep van tevoren veel verdriet en emoties bij me op. Vooral ook omdat ik het idee had dat maar weinig mensen begrepen dat ik een voor mij belangrijke stap gemaakt had.

Aangekomen op de groep zat onze ruimte op slot, wat erg gek was, en kwam iemand ons vertellen dat onze ene socio verlaat was, en de andere ziek... Begon dus onwennig en bagger.
Maar zij zou de ruimte wel voor ons opendoen zodat we vast bakkie konden doen enzo. Toen ze de deur opendeed gaf ze een soort gilletje en moest toen lachen...
Bleek dat onze socio de ruimte versierd had met blauwe ballonnen!!! Superlief!!! Ik en mede groepsgenootje liepen namelijk al weken te eikelen over ons afscheid met een grote band, luchtkussen en blauwe balonnen.
Een kwartier na starttijd bleek uiteindelijk dat dus onze hoofdsocio ziek was, en twee meiden zonder afmelden niet gekomen waren. Dat was erg jammer, maar de rest was tof.
Eerst nog pogingen gedaan tot therapieen, maar door alle taart en fruitspiezen (ja ik houd van gezond trakteren ), thee en de zenuwen kwam er weinig van.

Uiteindelijk wel heel serieus onze tijd daar nabesproken en zo afscheid genomen. Moeilijk hoor. Aandacht, en iedereen die wat over je gaat zeggen enzo, en dat je dan zelf moet laten weten hoe je gegroeid bent enzo.. Kreeg het er errug warm van en veel moeite om niet te huilen.
Bijzonder was ook dat bleek dat eigenlijk al mijn oude groepsgenootjes deze week beziggeweest waren met het afscheid en dat ze me zouden gaan missen ... Dat had ik dus echt niet gedacht. Eentje met wie ik ook wel speciale band heb heeft t complete laatste half uur zitten huilen...
Dat was.. ik weet niet.. bijzonder, bizar, onwerkelijk...
In ieder geval erg emotioneel voor me. Maar ik zat echt nog heeel erg in een soort roes.
Uiteindelijk mijn afscheidskaartjes rondgedeeld, en een map van de groep gekregen met daarin allemaal leuke/lieve kaartjes/tekeningen en teksten van ze. Toen eindelijk naar buiten, nog in een soort van roes.

En toen stonden bij de uitgang vriendje, geen naam en haar vriendje te wachten. Met een E-Norm boeket gerbera's (my favorites!!!) en een grote knuffel van Teigetje... Toen begon ik dus te janken gieren brullen he!
Echt hoor.. Kon ook echt niets meer uitbrengen..
Ik had het zo erg niet verwacht en vond het zo... zo fijn, zo bijzonder.. zo onwerkelijk.
Dat ze speciaal voor mij gekomen waren enzo.. Dat ze doorhadden hoe belangrijk t voor me was...
Pfff. Met zijn allen lachend en huilend naar huis gegaan, platgeknuffeld enzo..

Thuis van alle emoties gewoon op bed geploft, toen mn schoonouders belden dat ze rond 7 uur langs zouden komen. Vriendje en ik zouden eigenlijk uit eten gaan, en we zijn nu dus met zijn 4en geweest...
Ook al zo bijzonder... ze waren er, waren trots en lief, en vonden het logisch om ons mee uit eten te nemen om dit te vieren..
Zo moet het zijn om ouders te hebben?
Dat zij dat zomaar doen.. Mij toch zo erg 'opgenomen' hebben enzo..

Nouja, nu dus een half uurtje thuis, aan het bijkomen van alle indrukken en emoties.
De hele dag voelt zo verschrikkelijk onwerkelijk... Als ik een droom zou hebben over een wens-afscheid dan zou ik t zo dromen... Maar ik ging ervanuit, nee ik Wist Zeker, dta toch niemand het verder zou onthouden, of het de moeite waard zou vinden, en dat het in de groep ook vrij stil voorbij zou gaan...
En dan dit.. Zo... bizar? bijzonder! onecht... Alsof ik zometeen wakker kan worden ineens, en dan morgen echt dat allenige afzwaaien zal beleven.
Hoe kan dit? Wie zijn al die mensen, en waarom doen ze zo... Was dit echt voor mij bedoeld, of doen ze t omdat ze vinden dat het hoort? menen ze dit, of is het medelijden?
En als ze het al menen.. Hoe? Waarom? Zien ze dan niet dat....

Nouja, jullie horen het.. veel indrukken en emoties.. veel vragen en geluk... Ik jank nog een dagje verder vrees ik. En dan val ik in slaap voor een week.
Alle spanningen wegslapen en huilen.
En daarna? Daarna ga ik op dieet!!!
Ik heb afgelopen week uit de zenuwen namelijk 2 bakken ijs, 2 zakken chips, ong 1 kilo pepernoten, 5 pakken koekjes, twee bakken pudding en nog veel meer zoetigheid weggewerkt .
Ja, het werkte, Nee, het was vast geen goede oplossing, maar ach, what the piep...

bluh

Nou kmaak er weer een lekker zootje van.

Zo stom bezig voor maandag, het afzwaaien... Kweet zelf niet eens wat ik wil: mensen uitnodigen, of juist niet...
Ja het tuurlijk zou het geweldig zijn als er bij mij mensen waren net als bij Sera, en als ze op mij net zo trots waren als op haar. Maar ik weet dat dat niet 'zomaar' gaat gebeuren, en ik weet ook dat het logisch is dat ze t van mij niet zo belangrijk vinden enzo.
maar uitnodigen.. Nee. Ik haat het als ik aandacht loop te trekken, er gewoon om vraag. Dat mag niet. Dat wil ik niet, dat kan ik niet. Ik zou het misschien wel willen ja. gewoon kunnen zeggen dat het fijn zou zijn als er mensen waren die trots op me waren die dag.. die het met mij zouden willen vieren.
Maar ik krijg het mn bek niet uit. Ja, af en toe tegen vriendje, die zolangzamerhand vind dat ik zit te zeuren (en gelijk heeft ie), en vanmiddag een beetje tegen Sera, die het wel begreep maar vond dat ik onmogelijk onredelijk was enzo.
Mja dat is ook zo. En ik snap ook best dat mensen uit zichzelf geen zin hebben in dit soort dingen enzo.
Het bevestigd gewoon het beeld dat ik ergens al heb: dat het niet zo belangrijk is, dat ik me niet aan mag/moet stellen, dat ik me moet schamen voor mezelf en de therapie enzo.
En dat terwijl ik ergens gewoon heel trots ben, op jankens af dat ik dit afgerond heb. Dat ik er toch voor gekozen heb enzo. dat het gewoon een megastap is voor mij dta ik dit gedaan heb.
En het voelt supereenzaam dat niemand snapt hoe groot die stap was. Maar het voor normaal aanneemt. Ohwja, nou dat werd ook wel tijd he. ja. En nu, nu je klaar bent? ja ga ik nog verder... Nou, wat valt er dan te vieren. Ze hebben ook gelijk...

Schoonmoeder liet vanochtend weten dat ze savonds laat toch nog wel wilde komen, omdat ze het heel erg vond dat ze er niet was overdag. Aan de ene kant vond ik dat heel fijn om te horen, en ja ik wil graag dat ze komt enzo.
Aan de andere kant mag ze nu niet meer komen. Omdat ik zeker weet dat vriendje gezegd heeft dat ik overstuur was, en omdat ik zeker weet dta ze daarom wil komen: omdat ze niet op dr geweten wil hebben dat ik overstuur ben enzo. en dat als het zo belangrijk is dat ze dan wel komt. Maar zo hoeft het niet.
Ik wil gewoon dat iemand snapt wat het is.. dat iemand Echt trots is..

Sera's ouders blijven me zo helder voor ogen staan. Trots, blij...
Mijn ouders... haha. leuk contrast he. ja. En haar ouders hadden ook zoveel vrienden en familie om trots tegen te doen.
Ik sta in mn eentje straks. Zonder mn ouders, en dus ook zonder vrienden en familie.
Ja mn eigen schuld ja, omdat ik die niet gevraagd heb.
Stomme trut ben ik ook.

Ik voel me gewoon onwijs onwijs onwijs alleen, en wil iedereen haten en op afstand houden. Maar dat lukt niet, en lukt wel.
Vanmiddag onredelijkheid met vriendje. hij liep weg van me uit het drop. Na lang zwerven thuis aangekomen, koffer gepakt en weggegaan. Zo onredelijk, maar ik wist het ook niet meer.
Heel erg moeten vechen om mezelf niets te doen, niet toch die pillen te nemen. Het was zo aantrekkelijk.. Niet toch naar mn ouders te gaan en gewoon weer terug te stappen in dat leven van vroeger.
Uiteindeljk bij Sera op de stoep beland die me een tijd vastgehouden heeft, heeft laten uitbrullen en toen haar ongezouten mening gegeven heeft. Iets waar ik natuurlijk totaal niet op zat te wachten, maar toen wel weer kon hebben. Daar nog tijd gezeten, bang om naar huis te gaan enzo..
uiteindelijk om 7 uur toch zelf opgestapt, weer terug gegaan.
Vriend wilde meteen praten enzo. heb heel lullig gezegd dat ik dat nu neit wilde.
Laat maar gewoon. Dus doen we nu gewoon tegen elkaar, en dat is fijn. Het moet vast nog een keer uitgepraat worden, maar ik heb wel meteen mijn excuses aangeboden, maar kan en wil het nu niet uitpraten.
Dan wordt het weer de discussie wat ik nou eigenlijk wil maandag, en dat zijn moeder het lief bedoeld, en dat hij het ook nooit goed kan doen...
En dat gaat voor ons beiden nergens over. Voor mj niet omdat het zo tegenstrijdig is allemaal. Iedereen hier, maar geef me geen aandacht, houd me vast, maar zie me niet. En dan gaat hij ook nog om bevestiging vragen van allerlei dingen die ik zelf niet eens weet.

Niet dus.

Nouja. morgen nog een dagje werken. morgenmiddag huis schoonmaken en lessen voorbereiden voor maandag. En liefst ook nog ff kaartjes schrijven voor de groep.
En dan maandag stage, douchen en wegwezen.
Doe mij ff een bor. Een weekje ofzo, tot de drukte over is...

Ik heb dus in al het gedoe vandaag Geen traktatie geregeld, Geen cadeautje voor mn groepsgenootje dat ook weggaat, Geen kaartjes geschreven, en Niet alvast mn lessen voorbereid en de keuken gedaan zodat ik morgen wat minder stress heb.
Gaat heel heel heeel lekker hoor. Echt. Hoera.
Kloteleven. Klotegroep.

Ik ga gewoon niet maandag!HOef ik niet in de belangstelling te staan, zwaai ik niet af, hoef ik ook niets te vieren.

En ondertussen vreet ik me nog gek ook. per avond een bak ijs, zak chips en pak koekjes is niets. HOera. Ook dat nog.
Wat een trut ben ik ook. T is toch ook geen wonder dat er niemand zin heeft om te komen....

Onwerkelijk

Ik MOet even van me afschrijven hoor. Ik Moet dit gewoon opschrijven om het echt te maken, om te bevatten hoe ik me voel, om dit niet te vergeten...
Hyperdepyper, ik zit gewoon bijna te stuiteren. Heb net ook al zitten janken bij vriendje...

Na mn stage was ik echt doods, maar moest nog naar de kliniek voor de evaltuatie van mn deeltijd.. Ik geloof dat ik teveel tegenzin had om gespannen te zijn, maar het scheelde ook dat ik het van socio K kreeg, ipv socio M die ik stukkie enger vindt.
Toen ik mn evaluatie op papier doorlas kon ik wel janken. Er stonden best wat positieve dingen in.. Eigenlijk.. ik geloof dat er alleen maar positieve dingen instonden.. Moest echt slikken.. Wist ook niet hoe of waar ik moest kijken, kon wel door de grond zakken...
T gesprek erna was ook wel okee. Dus ging al blijig weg.. Telkens weer dat stuk teruglezend.. Moeilijk te geloven dat ze zoiets over mij schrijven..

Op de terugweg bumpte ik zomaar into een oude kennis. Gewoon, iemand die erg belangrijk voor me was, en tegen wie ik heel erg opgezien heb... Supergaaf om die weer te zien, echt. En ook het enthousiastme waarmee ik begroet werd enzo was bijzonder.. kreeg het er warm van..
Nog steeds moeilijk te geloven dat diegene zo tegen mij doet, zo enthousiast.. het echt leuk lijkt te vinden me te zien... Dat was zo bizar, zo ongeloofwaardig..
Ikv ond het zo heerlijk... echt. Hele tijd bijgepraat. Zoals gewoonlijk eerst over mij, waar komt die betrokkenheid toch van daan? al die vragen? Is die interesse echt?
Daarna, door een toevalstreffer draaiden de rollen om enheb ik een tijd zitten luisteren. Ik was ontroerd door het vertrouwen dat me gegeven werd, door al het vertelde...
Over mijn relatie, over de hare, over mijn toekomst, over de hare. Over Dis, en leven daarmee... Zo bizar.. Zo 'toevallig', zo bijzonder...
Kheb nu haar email meegekregen.. Ze vond het fijn weer eens gepraat te hebben. Het afscheid verliep in 10 delen 'ja maar nu moet ik echt gaan hoor'.

Ik kan het niet beschrijven, ik kan het niet duideljker maken.. Het was alleen zo bijzonder voor mij.. Een soort droom van vroeger die terugkwam. Een geweldig iemand die liet merken zomaar en gewoon graag met mij contact te hebben... Mij dingen toevertrouwde..
Het was geweldig, maar zo onwerkelijk.. Zou ik straks wakker worden?

He verdorie, ik baal dat het er zo uitkomt, dt ik niet beter kan verwoorden wat dit voor mij betekent.. Hoe belangrijk zij is. Altijd geweest is sinds ik haar leerde kennen.. En nu dit dan..
Het geeft hoop, kracht... Het maakt me.. trots? Alsof ik iedereen zou willenv ertellen: kijk nou, Zij praat met mij... Zij vind mij echt de moeite waard om mee te praten... Vrijwillig...
Ongeloofelijk, maar geweldig.
Net als mijn evaluatie eigenlijk... *zucht* Je hebt soms van die dagen.. die zijn onwerkelijk..

Vrijdagochtend

Gisteravond is beetje vaag, en ik heb eigenlijk alleen maar het gevoel dat ik een ontiegelijke fout gemaakt heb.. maar goed..
Vriendje was vanochtend weer okee en gezwellie, en ik was voor 10 uur uit bed, en heb al een uur huishoudelijk werk erop zitten. jaja :)

Afwas opgeruimd, keuken wat schoongemaakt, kleding opgeruimd, wassen uitgezocht, en eentje in de machine.. Nou.. he, wat wil je nog meer op een vrijdagochtend...

Zometeen komt vriendje thuis, msischien nog samen ff het dorp in ofzo? :S
Vanmiddag moet ik nog naar mn stageschool, even voordansen voor de gehele school... Hebben ze zo bedacht.. Op zich grote eer enzo, maar ik schijt er ook wel wat van hoor.. We zullen zien.

gezegd

kheb ut gezegd. Dat ik in ieder geval actief ga zoeken naar huizen, en eventueel verhuizen... En dat ik hoop dat ie meegaat, of mee gaat zoeken, maar dat ik me anders genoodzaakt voel om alleen te gaan...

Gewoon.. Omdat ik dit niet meer wil zo. Laat m dan maar kiezen...
En ik voel me gemeen en klote nu. Enzo enzo.
Maar toch... ik wil niet huisloos, en ik wil zekerheid... .

Zo!

Spannende, gekke dag vandaag.
Vanochtend stage, dacht dat ik t niet zou trekken, maar t ging eigenlijk wel weer. Op zich gaat het lesgeven wel steeds makkelijker enzo, alleen echt werken aan laatste dingen: individuele correcties bij klassikaal dansen, na het corrigeren ook controleren, achteruit van de groep weglopen, enz.

ben zelf op zich wel redelijk tevreden over de meeste dingen. Hoewel ik nog steeds een hoop leer en ervaar telkens. Maar merk ook wel dat ik wat makkelijker ben in sommige dingen als mijn begeleidster, dus dat scheelt ook :).

Orientatie gesprek ging wel okee. Voelt ook wel okee. Kijken of ik nu de intake wil gaan doen daar. Ik denk het wel, dan kan ik altijd nog beslissen dat ik het niet doe, maar dan weet ik ook in ieder geval of ik toegelaten zou worden daar. Want dat kan natuurlijk ook altijd nog anders uitvallen.
Het idee dat er vrij weinig tijd in gaat zitten is in ieder geval fijn, en hoe ze praatten over dissociatieve stoornissen, en hun visie op omgaan met verschillende delen was er prettig voor mij. Ook Sera was wel enthousiast.

Toen eenmaal thuis snel eten en trainen. Zag ik ook al weer niet zitten, maar na het hardlopen ging het allemaal wel redelijk. Behalve dan dat ik mezelf bijna een gebroken net bezorgde op gegeven moment, maar goed. Inschattingsfoutje zullen we maa zeggen. Uiteindelijk wel heel lekker gesprongen.

Daarna wilde ik eigenlijk meteen doorgaan naar mn ouders. Heb ze al ruim een maand niet gezien, wat ik onwijs chill vind, maar ze stonden vorige week hier op de stoep. En dat vind ik weer minder chill. Ik heb liever zelf de controle. Bovendien begreep ik al hoe laat het was, en dat ze zulke liefhebbende, ruimdenkende, gulle en goede ouders zijn, en niet snappen waar hun kind nu zo doet en ze zo zielig zijn met een kind dat zo weinig contact zoekt...
mja..
Daar bedank ik dus vriendelijk voor, en gezien ik me vnaaf wel ookee voelde zijn we er maar langsgesjeeds. T gesprek kwam uiteindelijk uit op huizen. Geen slecht onderwerp, lekker simpel :)
Ware het niet dat ik me onwijs erger aan Vriendje laatste tijd wat betreft huizen..
Ja zegt ie, hij wil wel een huis kopen samen, Ja, hij wil wel kinderen, maar dat kan niet in dit huis (dat klopt!), en ja, hij zou ook graag een wat beter huis hebben, en vooral wat meer zekerheid.
Maar hij zoekt NOOIT, hij kijkt NOOIT, en elke keer als ik hem wat laat zien heeft ie wel wat te zijken. Te klein, te duur, te donker... En als dat meevalt komt z'n zakjapanner erbij hoor... Gaat ie rekenen.. Ja, we wonen nu hier en betalen dat en dat. Daarvoor hebben we nu vier kamers, veel ruimte en een tuin, en ik wil er niet op achteruit gaan..
Nee halfbakken mechooogem, we betalen nu maar voor 2 kamers, en een gedeelde keuken, douche, en tuin. Plus dat we weinig betalen vanwege de vervallen staat. Ik dacht dta je daar juist vanaf wilde...
Een eigen huisje, hoeft niet al te groot, maar wel praktisch en in goede staat.
En nee minkukel, dat krijg je dus neit voor het bedrag waar je nu voor huurt, maar we hebben nu ook wel extreem mazzel. Want we hebben gratis twee kamers extra, onofficieel.
En bovenal, DIT HUIS WORDT GESLOOPT. Dus we moeten wel verder kijken.
Tenminset, dat vind ik.. ik heb geen zin om dalijk in een paar maanden tijd gestresst een nieuwe woning te gaan zoeken... Dan lukt het natuurlijk helemaal niet, zla je zien (nu is het al zeldzaam dat er eens wat geschikts tussen staat wat nog redelijk betaalbaar is). En ja, dan kan ie wel zeggen dat we nu nog kunenn sparen dan, maar dat half jaar sparen zorgt er nu toch ook niet voor dat we dalijk ineens een groter huis kunnen kopen ofzo...

Ik heb gewoon liever zekerheid, ik ben doodsbenauwd om dalijk mn plek kwijt te raken, en ik moet ook eerlijk zeggen dat ik momenteel ook op het punt sta om dan maar alleen te verhuizen.. Dan maar zekerheid.. En als hij dan niet mee wil moet dat maar.... :(
Ik dacht gewoon dat hij ook graag een huis wil, een kind wil..
Ja, en dat willie ook wel.. ooit.. als het huis spotgoedkoop is (gaat nooit gebeuren), als we verhuisd zijn (gaan dus op deze manier ook nooit gebeuren). En het moet ook ong ff aankomen waaien, want hij wil er niets voor doen..

Nee hoor, lekker. Dus.
Ik ga verhuizen! Amen. (vraag me niet wanneer, maar ik heb het bij deze besloten!)