En toen was de nacht zomaar voorbij. Redelijk geslapen is een mooie omschrijving, veel (naar) gedroomd is ook waar. Maar als je je na het dromen weer bewust bent van je veilige nestje, warme lieve vriendje, en grote sterke kusjes-mamma-beer dan kan je rustig weer jezelf worden en blij zijn met eerdergenoemden. Een grrrrroot verschil met de hel van eergister.
Tegen de ochtend ging het slapen zelfs Zonder dromen.
Nog steeds in korte stukjes. In beetjes. En horten.
Maar oooo
Wat kon ik weer van mijn bedje genieten.
En zo hoort het.
Want Nina en haar bedje, dat zijn twee handen op een buik.
Grote vrienden, liefste luvers.
Nu weer gelukkig.
Want als de nacht lang duurt,
of dromen naar is
of wakker een droom lijkt
Dan is een bedje ineens niet zo prettig meer.
Dus nu zit ik nog een beetje te twijfelen.
Het ziet er aantrekkelijk uit, en mn onrust en emoties zijn weer redelijk gezakt.
Na een drukke (en leuke!!!) dag ben ik ook moe.
Maar ja.. wat als..
Toch denk ik dat mijn bedje en ik zo weer èen worden.
:D
Trouwens heeeeeel leuk om vanavond twee oud klas/schoolgenoten terug te zien. Te eten, te praten, en terug te kijken op die tijd. Hoe ieder die anders beleefd had. Hoe het leven hen was vergaan. Om (een beetje) te vertellen hoe het leven mij is vergaan.
En om gewoon te merken dat het Weer gezellig is. En fijn.
Jeej!
vrijdag 26 oktober 2007
donderdag 25 oktober 2007
night-mare
Gaat even helemaal niet goed. Gister hebben ze mn crisis redelijk ondervangen, maar ik ben Heel Erg Bang om weer door de hel van gisternacht te gaan. Ik ben zo onrustig van de angst, maar ook van de emoties die ik zo hard weg probeer te houden, van het vechten. Niet weer alles meemaken, het verdriet voelen van alle jaren in een keer. De pijn die het doet, en alles die het oproept. Het niet weten wat echt is en wat niet, het door elkaar gooien van heden en verleden. Waardoor de lieve stem van vriendje die me probeert te troosten gemixt wordt met verkeerde gruwelijke beelden en het zo'n pijn is dat hij daar is en zegt dat ik stil moet zijn, me neit helpt. Hoekan hij me ook helpen. Dat mijn schoonmoeder die me vasthoud om me te beschermen tegen mezelf zo af en toe doordringt in de beelden en mijn angst, zodat zij door me vast te houden meewerkt aan de horror waar ik in zit. Hoe kan ze me helpen. Mijn lijf is beurs en vol spierpijn van het heen en weer schieten van angst, het krabben, spannen en slaan. Zelfs in mijn onbewustzijn. Om dat maar te voelen en niet de pijn. Ik kan niet nog zo'n nacht. Het is weer zo erg. Ik kan niet meer nog zo'n nacht. Ik ben eht moe.. en ergens ben ik ook nog wel 'bang' voor de gevolgen voor mij.. Ik 'wi'l' mezelf niets aandoen. Maar Zo graag wel. De strijd.
Peuter wel gebeld. Niet doorgezet. Dom.
Maar voelde me ook zo dom om te bellen. Vorige week al gebeld.
Kan geen feest blijven.
Peuter wel gebeld. Niet doorgezet. Dom.
Maar voelde me ook zo dom om te bellen. Vorige week al gebeld.
Kan geen feest blijven.
woensdag 24 oktober 2007
Hekje kapot
Tsja. en toen was er weer even een dipje.
Waar ie vandaan komt? Over het algemeen weet ik het niet.
Van vandaag wel.
Vandaag is het Peuter's schuld.
Duidelijk.
Ik sliep lang, werd wakker, en was wazig en onwerkelijk.
Vriendje reed me naar Peuter, waar ik rustig ging zitten om een goed gesprek te beginnen.
Halverwege het gesprek kwam het op littekens.
Dè lidtekens. Dè lidtekens die ik haar niet durfde te laten zien. (en zo erg zijn ze niet)
Ik kan niet met, en niet zonder.
Ik wil ze kwijt, maar ze horen bij mij.
Ik wil er nooit meer, maar moet zò hard vechten om het niet te doen.
Wil ze weg laten halen, maar ben ook 'bang' voor de blanke huid.. Schoon vel.
Peuter kwam het idee dat ik mijn lidtekens nodig heb om te laten zien wat er gebeurd is. Om te laten zien dat het soms niet goed gaat. Om mensen te helpen herinneren aan wat ik allemaal meegemaakt heb. Misschien vooral ook mezelf.
Toen ik uitlegde dat mn lidtekens voor mij heel erg staan voor dat ik alles Wel overleefd heb, snapte ze dat wel.
Het uitwissen van mn lidtekens zou ergens ook het uitwissen van vroeger zijn. Alsof het allemaal niet bestaan heeft.
Andere mensen huilen of praten om te vertellen hoe naar ze sommige dingen vinden. Ik 'draag' het letterlijk mee.
Dit gesprek, maar vooral haar rake, soms zelfs lieve, woorden deden me veel. Het hekje van mn gevoel begon te wankelen. De eerste emoties kwamen er al overheen dwarrelen.
Tranen.
Op gegeven moment raakte ik zelf erg in de war van alle emoties. Het verdriet deed letterlijk zo-veel pijn. Ik wilde het niet voelen, niet huilen, dus dan vermande ik me weer even. Beet op mn tong, droogde de tranen, maakte een grap. En hoewel de tranen dan meteen doorliepen ging eht wel even. Heel even.
En dan gingen de schouders weer schokken, zij Petuer weer iets, en dan deed het weer pijn. Meer pijn dan een brandwond.
En dit was nog maar een klein stukje van de lawine.
Het lukte me uiteindelijk wel om dit aan te geven bij Peuter. Zij vond het 'goed' en vroeg wat er mis was met gewoon huilen. het niet weg te stoppen, niet af te kappen, niet groot te blijven, maar gewoon te huilen. Net zo lang tot het over was. Wat volgens haar vanzelf zou zijn.
Natuurlijk werd het er niet echt beter op door haar woorden.
De wanhoop kon ik niet goed uitleggen:
ik Kàn dat niet. Echtniet. Heel even huilen, misschien. Maar het voelen, het verdriet voelen... en langere tijd voelen.. nee. De pijn voelen.. Alles wat daarbij hoort...
Ik kan het niet... Ik kan het gewoon niet verdragen.
En dan ga ik gekke dignen doen.
Daar komen zelfmoordpogingen van. Of nieuwe lidtekens.
Toen al, daar in de stoel, dacht ik alleen maar: ik wil snijden nu.. het moet eruit.
Alweer, laten zien wat ik vanbinnen meedraag... mijn uiterlijk maken als mijn innerlijk: kapot. Onooglijk lelijk, eenzaam, afstotelijk en eng.
Toenw as de tijd zo ongeveer om en 'moest' ik ineens weg. En dat was kut. Daar sta je dan. letterlijk alles shakend. bijtend op je wangen, knijpend in alles waar je bij kan om je tranen binnen te houden. Schokkend ademhalend, schouders mee.
Vriend die lief wilde doen, maar dat Kan niet. Dat Kan Ik Niet.
Zo eenzaam. Zo intens alleen.
Zoveel pijn.
En bij ieder woord alleen maar erger. eenzaamer.
Ergens verlangde ik naar een arm van Peuter, maar ik denk niet dat ik het aangekund had.
Ergens wilde ik wel wegkruipen bij vriend, die klaarstond. Maar ik was bang dat ik dan gek zou worden, alles over me heen zou krijgen.
Dat ik zou breken.
Weer dat breken.. Dat is de enige manier om het te omschrijven. Ik zou 'breken'.
Ik was al bezig met breken. er zat een grote scheur in mij. En die deed pijn, die maakte dat ik niet meer helder kon denken, dat mijn bestaan op zijn grondvesten leek te schudden.
Dat nu en gister en 10 jaar geleden een moment leken, met een grote pijn.
In de auto geprobeerd te focussen op de radio. Zo bedaarde ik weer 3 minuutjes, wanhopig gefocussed op elk woord van Koen of Sander (ja 3FM, de Koen en Sander show), maar dan drong het zich weer wanhopig ertussendoor, en kon ik alleen nog maar het laatst gehoorde woord herhalen...
Vriendje vroeg wat ik wilde.. Ik wist het niet. huilen, niets, dit stoppen, maar ook ergens troost, liefde. Ik wilde ergens heel graag naar mn pleegmoeder, maar was te bang.
Voor haar afwijzing, haar reactie, maar vooral ook om dan echt te breken. En hoe zij daarmee om zou gaan.
Uit eindelijk vroeg ik naar schone moeder te gaan. Ze heeft me eerder gezien, bijna gebroken. We hebben het erover gehad.
We gingen.
En ze waren niet thuis.
Daarna weet ik eigenlijk niet veel meer.
Ja ik heb gelegen, gegeten, getraind, gepuzzeld. Het is een waas. De lange lange training was maar net begonnen toen ik alweer omkleedde en hij toch om bleek en de puzzel waar ik al uuren aan zat bleek na 3 minuten al genoeg. Tijd is iets raars.
En nu. Nu zit ik hier.
En nu komt het weer terug.
Het was niet weg, ik was verdoofd ofzo.
Het is er nog. Nog net zo. heel erg zo.
Help.
Help Me
alsjeblieft?
Waar ie vandaan komt? Over het algemeen weet ik het niet.
Van vandaag wel.
Vandaag is het Peuter's schuld.
Duidelijk.
Ik sliep lang, werd wakker, en was wazig en onwerkelijk.
Vriendje reed me naar Peuter, waar ik rustig ging zitten om een goed gesprek te beginnen.
Halverwege het gesprek kwam het op littekens.
Dè lidtekens. Dè lidtekens die ik haar niet durfde te laten zien. (en zo erg zijn ze niet)
Ik kan niet met, en niet zonder.
Ik wil ze kwijt, maar ze horen bij mij.
Ik wil er nooit meer, maar moet zò hard vechten om het niet te doen.
Wil ze weg laten halen, maar ben ook 'bang' voor de blanke huid.. Schoon vel.
Peuter kwam het idee dat ik mijn lidtekens nodig heb om te laten zien wat er gebeurd is. Om te laten zien dat het soms niet goed gaat. Om mensen te helpen herinneren aan wat ik allemaal meegemaakt heb. Misschien vooral ook mezelf.
Toen ik uitlegde dat mn lidtekens voor mij heel erg staan voor dat ik alles Wel overleefd heb, snapte ze dat wel.
Het uitwissen van mn lidtekens zou ergens ook het uitwissen van vroeger zijn. Alsof het allemaal niet bestaan heeft.
Andere mensen huilen of praten om te vertellen hoe naar ze sommige dingen vinden. Ik 'draag' het letterlijk mee.
Dit gesprek, maar vooral haar rake, soms zelfs lieve, woorden deden me veel. Het hekje van mn gevoel begon te wankelen. De eerste emoties kwamen er al overheen dwarrelen.
Tranen.
Op gegeven moment raakte ik zelf erg in de war van alle emoties. Het verdriet deed letterlijk zo-veel pijn. Ik wilde het niet voelen, niet huilen, dus dan vermande ik me weer even. Beet op mn tong, droogde de tranen, maakte een grap. En hoewel de tranen dan meteen doorliepen ging eht wel even. Heel even.
En dan gingen de schouders weer schokken, zij Petuer weer iets, en dan deed het weer pijn. Meer pijn dan een brandwond.
En dit was nog maar een klein stukje van de lawine.
Het lukte me uiteindelijk wel om dit aan te geven bij Peuter. Zij vond het 'goed' en vroeg wat er mis was met gewoon huilen. het niet weg te stoppen, niet af te kappen, niet groot te blijven, maar gewoon te huilen. Net zo lang tot het over was. Wat volgens haar vanzelf zou zijn.
Natuurlijk werd het er niet echt beter op door haar woorden.
De wanhoop kon ik niet goed uitleggen:
ik Kàn dat niet. Echtniet. Heel even huilen, misschien. Maar het voelen, het verdriet voelen... en langere tijd voelen.. nee. De pijn voelen.. Alles wat daarbij hoort...
Ik kan het niet... Ik kan het gewoon niet verdragen.
En dan ga ik gekke dignen doen.
Daar komen zelfmoordpogingen van. Of nieuwe lidtekens.
Toen al, daar in de stoel, dacht ik alleen maar: ik wil snijden nu.. het moet eruit.
Alweer, laten zien wat ik vanbinnen meedraag... mijn uiterlijk maken als mijn innerlijk: kapot. Onooglijk lelijk, eenzaam, afstotelijk en eng.
Toenw as de tijd zo ongeveer om en 'moest' ik ineens weg. En dat was kut. Daar sta je dan. letterlijk alles shakend. bijtend op je wangen, knijpend in alles waar je bij kan om je tranen binnen te houden. Schokkend ademhalend, schouders mee.
Vriend die lief wilde doen, maar dat Kan niet. Dat Kan Ik Niet.
Zo eenzaam. Zo intens alleen.
Zoveel pijn.
En bij ieder woord alleen maar erger. eenzaamer.
Ergens verlangde ik naar een arm van Peuter, maar ik denk niet dat ik het aangekund had.
Ergens wilde ik wel wegkruipen bij vriend, die klaarstond. Maar ik was bang dat ik dan gek zou worden, alles over me heen zou krijgen.
Dat ik zou breken.
Weer dat breken.. Dat is de enige manier om het te omschrijven. Ik zou 'breken'.
Ik was al bezig met breken. er zat een grote scheur in mij. En die deed pijn, die maakte dat ik niet meer helder kon denken, dat mijn bestaan op zijn grondvesten leek te schudden.
Dat nu en gister en 10 jaar geleden een moment leken, met een grote pijn.
In de auto geprobeerd te focussen op de radio. Zo bedaarde ik weer 3 minuutjes, wanhopig gefocussed op elk woord van Koen of Sander (ja 3FM, de Koen en Sander show), maar dan drong het zich weer wanhopig ertussendoor, en kon ik alleen nog maar het laatst gehoorde woord herhalen...
Vriendje vroeg wat ik wilde.. Ik wist het niet. huilen, niets, dit stoppen, maar ook ergens troost, liefde. Ik wilde ergens heel graag naar mn pleegmoeder, maar was te bang.
Voor haar afwijzing, haar reactie, maar vooral ook om dan echt te breken. En hoe zij daarmee om zou gaan.
Uit eindelijk vroeg ik naar schone moeder te gaan. Ze heeft me eerder gezien, bijna gebroken. We hebben het erover gehad.
We gingen.
En ze waren niet thuis.
Daarna weet ik eigenlijk niet veel meer.
Ja ik heb gelegen, gegeten, getraind, gepuzzeld. Het is een waas. De lange lange training was maar net begonnen toen ik alweer omkleedde en hij toch om bleek en de puzzel waar ik al uuren aan zat bleek na 3 minuten al genoeg. Tijd is iets raars.
En nu. Nu zit ik hier.
En nu komt het weer terug.
Het was niet weg, ik was verdoofd ofzo.
Het is er nog. Nog net zo. heel erg zo.
Help.
Help Me
alsjeblieft?
woensdag 10 oktober 2007
Ab-so-luut Niet!
Welja.
Probeer ik eens eerlijk te zijn met Peuter, contact te maken met haar, te onderzoeken, gaat de tijd zo snel om.
Laatste paar weekjes wordt er hard gewerkt door Peuter en Mijzelf. En het resultaat mag er zijn. We onderzoeken, praten, kijken elkaar zelfs aan. Vragen ons af, geven antwoorden en komen tot inzichten en conclusies. Geen wereldschokkende nieuwe dingen, allemaal wel woorden die al lang passen bij wie ik ben.
Angst voor afwijzing, ik-ben-slecht zelfbeeld, bewijzingsdrang, perfectionisme, crisissen, moeite met emoties, machteloosheid bij teveel emoties, moeite met eigen verantwoordelijkheid, afhankelijkheid.
Allemaal begrippen die niet nieuw zijn. Maar wel als je deze bij elkaar in een lange zin met pijlen, komma's en dubbele punten gaat zetten. Het blijkt allemaal samen te hangen.
En eigenlijk blijken veel dagelijkse problemen zo'n beetje hiernaar terug te leiden.
Peuter en ik zaten net zo'n beetje te knikken en peinzend te kijken bij een alweer logisch klinkende verklaring van mijn kant op haar vraag 'welke emotie er hoort bij de paniekerigheid die zo kenmerkend is voor een crisis-met-laten-vallen-van-alle-verantwoordelijkheid' Machteloosheid vooral.. Machteloos omdat ik me zo naar voel en het niet kan laten stoppen. Met al die dingen zit die Nu-Moeten-Stoppen, maar niet weet hoe, en er niet mee verder kan. het niet meer kan zo. Die machteloosheid.
Peuter vroeg zich af wat er zo erg was dan. De gevoelens, de situatie, wat precies. Samen kwamen we eruit dat het vooral de emoties waren, die maken me Gek.
Goh, hoe onverwachts natuurlijk voor iemand met DIS, iemand die weinig Echt contact maakt. Ik heb dus weinig, nu blijkt pas hoe weinig, contact met mijn emoties. Ga continue over mn eigen grenzen heen en verval dan in een crisis omdat dat zoveel emotie oproept dat ik er per direct weer vanaf wil. maar hoe.
Hierop concludeerde Peuter dat ik dus vooral heel veel moeite had met het reguleren van mijn emoties. Toen ik nadenkend knikte, en een twijfelend ja eruitbracht ging ze verder.
'Dat doet me allemaal wel erg aan een persoonlijkheidsstoornis denken'.
'O' Nog niet helemaal onder de indruk van deze woorden.
'Ja...' bedachtzaam, 'moeite met emotieregulatie, weinig eigen verantwoordelijkheid. Dat zijn eigenlijk wel de basisdingen bij een persoonlijkheidsstoornis toch.'
'O' Al wat gealarmeerder. Wie, ik? Nee toch, een ander deel zeker.
Stemmen: A 'Persoonlijkheidsstoornis... Borderline, nacistisch, o wacht, psychopatisch leugenaar! ja. Of hoe het ook heet.' M: 'Ze gelooft je niet. Zie je wel. Ik wist dat ze het allemaal toch niet zou geloven!'. M2 'Nounou, gaat dat niet wat hard. Moeten we niet eerst vragen hoe of wat? O stil nou even, wat zegt ze nou?'
Peuter: 'Je klinkt wat gealarmeerd. Maar je kent zelf de kenmerken van Borderline volgens mij ook wel een beetje? Zwart-wit denken, automutilatie en destructief gedrag, moeite met omgaan met emoties, weinig eigen verantwoordelijkheid, verslavingsgevoelig. Eetstoornisje?.
Stem M: 'Ja hoor, daar komt de aap uit de mouw. Ze gelooft er geen hol van! De trut. Praat lief mee, luistert lief, maar schrijft achter je rug op dat je alles uit je duim zuigt. Borderline.'
Stem N hardop: 'Ehm, ja ehm, betekent dat dan.. Ehm. Ik bedoel, krijg ik dat er dan gezellig bij, of mag ik ruilen?' van binnen: 'borderline? dat is Sera... dat is wel herkenbaar, maar dat is zonder 'delen'. Zonder alles wat Dis is. Borderline is in dit geval een ander woord voor aansteller.. Leugenaar... Is dat wat ze vind? Vind ze me een leugenaar?'
Ondertussen ben ik zelf ook nogal in de war. Borderline. maar al die testen dan, die PO's. Waarom kwam dat er dan niet uit.
Ja, overlap met dis.. of de DIS NAO zoasl het nog staat daar in eht dossier. Nog iets waar ik zelf van merk dat ik kippenvel krijg en dat het bij de andere delen veel oproept. van boosheid tot frustratie tot machteloosheid. In ieder geval een hoop onrust.
Eigenlijk is het hierna tijd.
Allemaal een beetje in onze eigen dingen verdiept gaan we naar huis. Vriendje rijd, ik probeer aantekeningen te maken over het gesprek. Ik merk de stilte, de ongemakkelijkheid in mijn hoofd, de spanning in mijn lijf. Maar echt voelen lukt nog niet.
Onderweg naar huis bel ik even snel Sera. Zodra het woord borderline valt nodigt ze me uit voor een bakkie. Als borderliners onder elkaar. Not dus. Dat borderline dan, want even samen brainstormen is erg fijn.
We praten, googelen, en denken na. Reeel, maar ook gevoelsmatig.
Ik hoor de hoge woorden eruit komen. De angst dat het hele Dis verhaal niet bestaat, dat dat allemaal aanstellerij is. 'maar hoe kan dat dan' hoor en denk ik in stereo. 'Heb ik me dat dan allemaal ingebeeld? En hoe zit het met al die dingen, delen, stemmen, tijd kwijt? ook ingebeeld?'
Paniek in wording, een hoop onrust, beginnende emoties.
Ik merk het, Sera merkt het.
Gezamenlijk besluiten we dat Peuter NU gebeld gaat worden (het is ook geen stijl om dat soort dingen vlak voor eindtijd eruit te flappen!! ;) ). De hulpvraag wordt hoe het zit met het grote B woord, dat ik er heeel veel onrust van krijg en niet goed weet hoe dat te hanteren en of er vrijdag tijd is voor een uurtje onderzoeken hoe het zit met mij, de onrust, en het B woord.
Natuurlijk krijg ik het secretariaat, natuurlijk zit ze nog tijden in de dagsluiting, en vraag ik bibberend of ze door kunnen geven om terug te bellen, ja toch wel beetje dringend.
Als ze belt hoor ik de angst in mijn stem, en merk ik dat ik niet helder kan denken. Voelen? nee.
Met tranen over mijn wangen brabbel ik over ongeloof van dis, of ik nog wel terugkan.
Lief en rustig begint ze meteen een geruststellend verhaal over dat het 2 compleet verschillende dingen zijn. Op 2 assen staan, en los van elkaar staan, maar toch ook niet. (dit om het duidelijk te houden). Dat mensen met Dis bijna altijd ook Borderline erbij hebben, maar dat dat andersom niet geld, dus borderline niet automatisch ook dis inhoud. Ergens klinkt dit logisch, maar als ze dan nog iets geruststellends wil zeggen in de trant van dat een opmerking van haar niet meteen een diagnose inhoud begrijp ik het compleet het verkeerde en schiet de paniek weer hoog terug mijn gerustgestelde keeltje in. Geduldig herhaalt ze het hele verhaal nog een keer, met daarbij dat ze het goed vind dat ik haar dit zeg, en dat ze echt niet denkt dat ik alles uit mijn duim zuig.
Als ik stamelend toegeef dat ik al plannen zat te maken om nooit meer terug te komen en haar plant (waar ik een erg goede relatie mee heb) te ontvoeren en met hem verder te gaan, zegt ze dat ze het fijn vind om dit te weten, dat we het daaar volgende keer over moeten hebben. Met daarbij het advies om, mocht ik verder willen met PlantLief, het Grote-Planten-Lease-Bedrijf te bellen om Plant uit te kopen. Dat zou te doen moeten zijn volgens haar.
Ik denk dat Plant het voorlopig nog maar een tijdje zonder mijn fulltime aandacht moet stellen. Vooral de laatste zin, en haar toon en geduld, maken dat ik het toch nog maar weer proberen ga.
Zeker als ze me dan ook nog zegt dat ze hoopt dat we nu wat geruster zijn, en dat er anders nog maar even over gebeld moet worden, dan helpt ze me wel weer herinneren hoe het zit.
Fijn.
Een Peuter met begrip.
Fijn.
Nieuw ook. Zeker na mijn oude peuter.
Een Peuter met geduld.
ook fijn.
Een Peuter die veel inzicht blijkt te hebben.
Bleek afgelopen tijd.
Minder fijn.
Want hoewel ik het best tof vind om een kwartet te hebben zit ik NIET te wachten op mijn vierde diagnose. Not, njet, nakkes, nada.
DIS, okee.. daar benik nu een beetje aan gewend.
Terug naar DisNAO, angstig. Zit de rest dan in mijn hoofd?
Maar Borderline? Das ronduit zeggen dat ik me aanstel, dat ze me niet gelooft.
Dat is zoooo'n grote angst..
En erbij? Kan dat? Nee. Ik niet. Zo erg is het niet. Het is zo al erg genoeg.
(maar ergens zou het wel een heel mooi labeltje zijn om 'gek zijn' een naam te geven voor aan de buitenwereld. Om het ein-de-lijk eens te kunnen verklaren.)
(maar dat hoeft natuurlijk niet. Want dat heb ik niet. Njet. Nada.)
Probeer ik eens eerlijk te zijn met Peuter, contact te maken met haar, te onderzoeken, gaat de tijd zo snel om.
Laatste paar weekjes wordt er hard gewerkt door Peuter en Mijzelf. En het resultaat mag er zijn. We onderzoeken, praten, kijken elkaar zelfs aan. Vragen ons af, geven antwoorden en komen tot inzichten en conclusies. Geen wereldschokkende nieuwe dingen, allemaal wel woorden die al lang passen bij wie ik ben.
Angst voor afwijzing, ik-ben-slecht zelfbeeld, bewijzingsdrang, perfectionisme, crisissen, moeite met emoties, machteloosheid bij teveel emoties, moeite met eigen verantwoordelijkheid, afhankelijkheid.
Allemaal begrippen die niet nieuw zijn. Maar wel als je deze bij elkaar in een lange zin met pijlen, komma's en dubbele punten gaat zetten. Het blijkt allemaal samen te hangen.
En eigenlijk blijken veel dagelijkse problemen zo'n beetje hiernaar terug te leiden.
Peuter en ik zaten net zo'n beetje te knikken en peinzend te kijken bij een alweer logisch klinkende verklaring van mijn kant op haar vraag 'welke emotie er hoort bij de paniekerigheid die zo kenmerkend is voor een crisis-met-laten-vallen-van-alle-verantwoordelijkheid' Machteloosheid vooral.. Machteloos omdat ik me zo naar voel en het niet kan laten stoppen. Met al die dingen zit die Nu-Moeten-Stoppen, maar niet weet hoe, en er niet mee verder kan. het niet meer kan zo. Die machteloosheid.
Peuter vroeg zich af wat er zo erg was dan. De gevoelens, de situatie, wat precies. Samen kwamen we eruit dat het vooral de emoties waren, die maken me Gek.
Goh, hoe onverwachts natuurlijk voor iemand met DIS, iemand die weinig Echt contact maakt. Ik heb dus weinig, nu blijkt pas hoe weinig, contact met mijn emoties. Ga continue over mn eigen grenzen heen en verval dan in een crisis omdat dat zoveel emotie oproept dat ik er per direct weer vanaf wil. maar hoe.
Hierop concludeerde Peuter dat ik dus vooral heel veel moeite had met het reguleren van mijn emoties. Toen ik nadenkend knikte, en een twijfelend ja eruitbracht ging ze verder.
'Dat doet me allemaal wel erg aan een persoonlijkheidsstoornis denken'.
'O' Nog niet helemaal onder de indruk van deze woorden.
'Ja...' bedachtzaam, 'moeite met emotieregulatie, weinig eigen verantwoordelijkheid. Dat zijn eigenlijk wel de basisdingen bij een persoonlijkheidsstoornis toch.'
'O' Al wat gealarmeerder. Wie, ik? Nee toch, een ander deel zeker.
Stemmen: A 'Persoonlijkheidsstoornis... Borderline, nacistisch, o wacht, psychopatisch leugenaar! ja. Of hoe het ook heet.' M: 'Ze gelooft je niet. Zie je wel. Ik wist dat ze het allemaal toch niet zou geloven!'. M2 'Nounou, gaat dat niet wat hard. Moeten we niet eerst vragen hoe of wat? O stil nou even, wat zegt ze nou?'
Peuter: 'Je klinkt wat gealarmeerd. Maar je kent zelf de kenmerken van Borderline volgens mij ook wel een beetje? Zwart-wit denken, automutilatie en destructief gedrag, moeite met omgaan met emoties, weinig eigen verantwoordelijkheid, verslavingsgevoelig. Eetstoornisje?.
Stem M: 'Ja hoor, daar komt de aap uit de mouw. Ze gelooft er geen hol van! De trut. Praat lief mee, luistert lief, maar schrijft achter je rug op dat je alles uit je duim zuigt. Borderline.'
Stem N hardop: 'Ehm, ja ehm, betekent dat dan.. Ehm. Ik bedoel, krijg ik dat er dan gezellig bij, of mag ik ruilen?' van binnen: 'borderline? dat is Sera... dat is wel herkenbaar, maar dat is zonder 'delen'. Zonder alles wat Dis is. Borderline is in dit geval een ander woord voor aansteller.. Leugenaar... Is dat wat ze vind? Vind ze me een leugenaar?'
Ondertussen ben ik zelf ook nogal in de war. Borderline. maar al die testen dan, die PO's. Waarom kwam dat er dan niet uit.
Ja, overlap met dis.. of de DIS NAO zoasl het nog staat daar in eht dossier. Nog iets waar ik zelf van merk dat ik kippenvel krijg en dat het bij de andere delen veel oproept. van boosheid tot frustratie tot machteloosheid. In ieder geval een hoop onrust.
Eigenlijk is het hierna tijd.
Allemaal een beetje in onze eigen dingen verdiept gaan we naar huis. Vriendje rijd, ik probeer aantekeningen te maken over het gesprek. Ik merk de stilte, de ongemakkelijkheid in mijn hoofd, de spanning in mijn lijf. Maar echt voelen lukt nog niet.
Onderweg naar huis bel ik even snel Sera. Zodra het woord borderline valt nodigt ze me uit voor een bakkie. Als borderliners onder elkaar. Not dus. Dat borderline dan, want even samen brainstormen is erg fijn.
We praten, googelen, en denken na. Reeel, maar ook gevoelsmatig.
Ik hoor de hoge woorden eruit komen. De angst dat het hele Dis verhaal niet bestaat, dat dat allemaal aanstellerij is. 'maar hoe kan dat dan' hoor en denk ik in stereo. 'Heb ik me dat dan allemaal ingebeeld? En hoe zit het met al die dingen, delen, stemmen, tijd kwijt? ook ingebeeld?'
Paniek in wording, een hoop onrust, beginnende emoties.
Ik merk het, Sera merkt het.
Gezamenlijk besluiten we dat Peuter NU gebeld gaat worden (het is ook geen stijl om dat soort dingen vlak voor eindtijd eruit te flappen!! ;) ). De hulpvraag wordt hoe het zit met het grote B woord, dat ik er heeel veel onrust van krijg en niet goed weet hoe dat te hanteren en of er vrijdag tijd is voor een uurtje onderzoeken hoe het zit met mij, de onrust, en het B woord.
Natuurlijk krijg ik het secretariaat, natuurlijk zit ze nog tijden in de dagsluiting, en vraag ik bibberend of ze door kunnen geven om terug te bellen, ja toch wel beetje dringend.
Als ze belt hoor ik de angst in mijn stem, en merk ik dat ik niet helder kan denken. Voelen? nee.
Met tranen over mijn wangen brabbel ik over ongeloof van dis, of ik nog wel terugkan.
Lief en rustig begint ze meteen een geruststellend verhaal over dat het 2 compleet verschillende dingen zijn. Op 2 assen staan, en los van elkaar staan, maar toch ook niet. (dit om het duidelijk te houden). Dat mensen met Dis bijna altijd ook Borderline erbij hebben, maar dat dat andersom niet geld, dus borderline niet automatisch ook dis inhoud. Ergens klinkt dit logisch, maar als ze dan nog iets geruststellends wil zeggen in de trant van dat een opmerking van haar niet meteen een diagnose inhoud begrijp ik het compleet het verkeerde en schiet de paniek weer hoog terug mijn gerustgestelde keeltje in. Geduldig herhaalt ze het hele verhaal nog een keer, met daarbij dat ze het goed vind dat ik haar dit zeg, en dat ze echt niet denkt dat ik alles uit mijn duim zuig.
Als ik stamelend toegeef dat ik al plannen zat te maken om nooit meer terug te komen en haar plant (waar ik een erg goede relatie mee heb) te ontvoeren en met hem verder te gaan, zegt ze dat ze het fijn vind om dit te weten, dat we het daaar volgende keer over moeten hebben. Met daarbij het advies om, mocht ik verder willen met PlantLief, het Grote-Planten-Lease-Bedrijf te bellen om Plant uit te kopen. Dat zou te doen moeten zijn volgens haar.
Ik denk dat Plant het voorlopig nog maar een tijdje zonder mijn fulltime aandacht moet stellen. Vooral de laatste zin, en haar toon en geduld, maken dat ik het toch nog maar weer proberen ga.
Zeker als ze me dan ook nog zegt dat ze hoopt dat we nu wat geruster zijn, en dat er anders nog maar even over gebeld moet worden, dan helpt ze me wel weer herinneren hoe het zit.
Fijn.
Een Peuter met begrip.
Fijn.
Nieuw ook. Zeker na mijn oude peuter.
Een Peuter met geduld.
ook fijn.
Een Peuter die veel inzicht blijkt te hebben.
Bleek afgelopen tijd.
Minder fijn.
Want hoewel ik het best tof vind om een kwartet te hebben zit ik NIET te wachten op mijn vierde diagnose. Not, njet, nakkes, nada.
DIS, okee.. daar benik nu een beetje aan gewend.
Terug naar DisNAO, angstig. Zit de rest dan in mijn hoofd?
Maar Borderline? Das ronduit zeggen dat ik me aanstel, dat ze me niet gelooft.
Dat is zoooo'n grote angst..
En erbij? Kan dat? Nee. Ik niet. Zo erg is het niet. Het is zo al erg genoeg.
(maar ergens zou het wel een heel mooi labeltje zijn om 'gek zijn' een naam te geven voor aan de buitenwereld. Om het ein-de-lijk eens te kunnen verklaren.)
(maar dat hoeft natuurlijk niet. Want dat heb ik niet. Njet. Nada.)
donderdag 4 oktober 2007
Self-fulfilling prophecy
Sta ik onder de douche, een beetje te peinzen over wat Peuter gister zei, komt er ineens van alles door wat erbij hoort, het completer maakt. Grr.
En onder de douche kan je niet schrijven. En als je niet schrijft dan ben je je gedachtes zo weer kwijt, vluchtig als zeepbellen zijn ze. Dus eronderuit en met half uitgespoelde haren zit ik nu hier.
Peuter stelde vast dat ik op zoek was naar afwijzing, dat ik daar iets uithaalde blijkbaar, dat het me iets opleverde. Na kort beraad kwamen we eruit dat het me bevestiging opleverde. De bevestiging dat ik inderdaad niet de moeite waard ben, het verkeerd doe, slecht ben. Die bevestiging levert me weer op dat ik niet hoef te piekeren over het 'waarom'. Want, ouders hadden gelijk: het lag aan mij, kijk maar...
Dat niet piekeren is fijn, het scheelt een enorm conflict van binnen, en het is ergens 'makkelijker' te aanvaarden dan andersom: het lag niet aan mij, maar mijn ouders vonden mij gewoon niets waard. Op een of andere manier doet dat meer met me, dan dat ik ook echt niets waard ben.
Ik wil graag op juiste waarde geschat worden :).
Onder de douche dacht ik ineens dat ik volgens mij niet echt op zoek ben naar afwijzing, ik lok het eerder uit doordat ik er zo bang voor ben.
Hechte/eerlijke sociale contacten waarin ik mezelf laat zien vermijd ik omdat ik bang ben voor afwijzing. (Dat was al een conclusie van vorige week.) Ga ik deze contacten toch af en toe aan, dan ben ik geneigd om regelmatig terug te vallen in het patroon 'afstand afstand, ga weg'.
Dit omdat de angst me dan benauwd.
Juist bij mensen waarmee ik dat contact probeer aan te gaan, mensen die belangrijk voor me (aan het worden) zijn, ben ik er doodsbang voor, zeg maar gerust ervan overtuigd, dat ze me af zullen wijzen. Uiteindelijk.
En ja, dan ga je gekke dingen doen. Want: als ze bezweren dat ze dat niet zullen doen, denk ik 'jaja'. Ik ga het zo'n beetje uitproberen... Is het echt zo? Ik doe nu dit, wordt ik afgewezen? Als ik nu eerlijk zeg... wordt ik afgewezen? En na zo'n dappere bui van 'ik probeer het gewoon' volgt de schaamte en de enorme angst. Want geprobeerd contact te maken. Whaaa. Iemand toegelaten. En die iemand deed aardig terug. Dus, afstand afstand, ga weg.
En das bizar voor mensen die de dag daarvoor nog belast werden met zieleroerselen (in het kader van, ik probeer het gewoon). Dan horen ze ineens een tijd niets meer, of enkel afstandelijke dingen.
En dan kan het ook nog zijn dat ik iets 'eerlijk' probeer aan te kaarten, maar daarbij denk te weten/lezen/observeren dat dat echt een on-ver-geef-lijke fout is. Een Fout.
Ik die iets Fout doe. Oei. Nog zo'n oerangst. Want, fouten bewijzen dat ik slecht ben, het allemaal niet kan, het niet waard ben. Ze bewijzen dat mijn ouders gelijk hadden, en het enige gevolg daarvan kan zijn dat ik mezelf nu voor gek zet, en afwijzing zal volgen. Afwijzing door eigen stomme schuld.
Dus: het net aangekaarte onderwerp waar ik voorzichtig probeerde misschien wel een klein standpuntje te laten zien die ik eventueel wel zou willen vertegenwoordigen als-dat-zo-uitkomt-en-niet-te-lastig-is-hoor wordt ineens een heikel onderwerp. Iets waar je je slecht over moet voelen, over moet schamen. Excuses worden geuit, en een onderdanige rol aangenomen. Voor de ander wordt al verteld dat het logisch is dat hij/zij het helemaal anders ziet, of daar zo'n duidelijke mening over heeft, of waar het dan ook over gaat. Daar kan ik nog heeeeeeeel veel van leren.
En dan staat die ander, die altijd al tussen zieleroerselen en koele begroeting heen en weer geslingerd wordt, weer heel verbaast te kijken. Wat een omslag opeens. En heeft hij/zij dat gezegd dan? (Nee, dat heb ik ervan gemaakt... )
Wat weer frustratie oplevert, onbegrip, en uiteindelijk, als ik lang genoeg dit volhoud, boosheid en afwijzing.
Hoera, een self-fulfilling prophecy.
Vraag blijft nu: Hoe vat ik dit kort samen om dit volgende week in 5 minuten aan Peuter voor te leggen en naar haar mening te vragen...
En onder de douche kan je niet schrijven. En als je niet schrijft dan ben je je gedachtes zo weer kwijt, vluchtig als zeepbellen zijn ze. Dus eronderuit en met half uitgespoelde haren zit ik nu hier.
Peuter stelde vast dat ik op zoek was naar afwijzing, dat ik daar iets uithaalde blijkbaar, dat het me iets opleverde. Na kort beraad kwamen we eruit dat het me bevestiging opleverde. De bevestiging dat ik inderdaad niet de moeite waard ben, het verkeerd doe, slecht ben. Die bevestiging levert me weer op dat ik niet hoef te piekeren over het 'waarom'. Want, ouders hadden gelijk: het lag aan mij, kijk maar...
Dat niet piekeren is fijn, het scheelt een enorm conflict van binnen, en het is ergens 'makkelijker' te aanvaarden dan andersom: het lag niet aan mij, maar mijn ouders vonden mij gewoon niets waard. Op een of andere manier doet dat meer met me, dan dat ik ook echt niets waard ben.
Ik wil graag op juiste waarde geschat worden :).
Onder de douche dacht ik ineens dat ik volgens mij niet echt op zoek ben naar afwijzing, ik lok het eerder uit doordat ik er zo bang voor ben.
Hechte/eerlijke sociale contacten waarin ik mezelf laat zien vermijd ik omdat ik bang ben voor afwijzing. (Dat was al een conclusie van vorige week.) Ga ik deze contacten toch af en toe aan, dan ben ik geneigd om regelmatig terug te vallen in het patroon 'afstand afstand, ga weg'.
Dit omdat de angst me dan benauwd.
Juist bij mensen waarmee ik dat contact probeer aan te gaan, mensen die belangrijk voor me (aan het worden) zijn, ben ik er doodsbang voor, zeg maar gerust ervan overtuigd, dat ze me af zullen wijzen. Uiteindelijk.
En ja, dan ga je gekke dingen doen. Want: als ze bezweren dat ze dat niet zullen doen, denk ik 'jaja'. Ik ga het zo'n beetje uitproberen... Is het echt zo? Ik doe nu dit, wordt ik afgewezen? Als ik nu eerlijk zeg... wordt ik afgewezen? En na zo'n dappere bui van 'ik probeer het gewoon' volgt de schaamte en de enorme angst. Want geprobeerd contact te maken. Whaaa. Iemand toegelaten. En die iemand deed aardig terug. Dus, afstand afstand, ga weg.
En das bizar voor mensen die de dag daarvoor nog belast werden met zieleroerselen (in het kader van, ik probeer het gewoon). Dan horen ze ineens een tijd niets meer, of enkel afstandelijke dingen.
En dan kan het ook nog zijn dat ik iets 'eerlijk' probeer aan te kaarten, maar daarbij denk te weten/lezen/observeren dat dat echt een on-ver-geef-lijke fout is. Een Fout.
Ik die iets Fout doe. Oei. Nog zo'n oerangst. Want, fouten bewijzen dat ik slecht ben, het allemaal niet kan, het niet waard ben. Ze bewijzen dat mijn ouders gelijk hadden, en het enige gevolg daarvan kan zijn dat ik mezelf nu voor gek zet, en afwijzing zal volgen. Afwijzing door eigen stomme schuld.
Dus: het net aangekaarte onderwerp waar ik voorzichtig probeerde misschien wel een klein standpuntje te laten zien die ik eventueel wel zou willen vertegenwoordigen als-dat-zo-uitkomt-en-niet-te-lastig-is-hoor wordt ineens een heikel onderwerp. Iets waar je je slecht over moet voelen, over moet schamen. Excuses worden geuit, en een onderdanige rol aangenomen. Voor de ander wordt al verteld dat het logisch is dat hij/zij het helemaal anders ziet, of daar zo'n duidelijke mening over heeft, of waar het dan ook over gaat. Daar kan ik nog heeeeeeeel veel van leren.
En dan staat die ander, die altijd al tussen zieleroerselen en koele begroeting heen en weer geslingerd wordt, weer heel verbaast te kijken. Wat een omslag opeens. En heeft hij/zij dat gezegd dan? (Nee, dat heb ik ervan gemaakt... )
Wat weer frustratie oplevert, onbegrip, en uiteindelijk, als ik lang genoeg dit volhoud, boosheid en afwijzing.
Hoera, een self-fulfilling prophecy.
Vraag blijft nu: Hoe vat ik dit kort samen om dit volgende week in 5 minuten aan Peuter voor te leggen en naar haar mening te vragen...
dinsdag 2 oktober 2007
Vooruitzicht
Nare laat-op-de-avond reclames! En nee, dan bedoel ik niet de Tell-Sell (die ik nog best grappig vind).
Het is weer veel te laat geworden door het geknutsel met de cadeautjes die ik gistermiddag van 3 ex-collega's kreeg. Ze bleken me beter te kennen dan ik dacht: kaarsen die eruit zien als bonbons, iets met snoepkont erop, kraaltjes-voor-aan-de-spaken-van-je-fiets, en een knuffelbeest. En van de (ex-)chef nog chocoladetaart en prachtbloemen.
Gelukkig had ik ook al gerekend op voor 10 personen taart & drinks en was er dus taart genoeg, en ook alcohol in overschot gezien de alcoholdrinker ziek was.
Al met al een bijzondere en supergezellige middag, waar ik van te voren best wat zenuwachtig over was.
Vandaag lekker uitgeslapen, om bij het opstaan te ontdekken dat poezebeesten de bloemen ook érg mooi vonden. Grom. Beetje gesport, beetje geknutseld, en toen was het alweer zo goed als avond.
Alweer een dag voorbij.
Morgen op tijd (?) op, lessen voorbereiden en wat boodschapjes doen. En dan begint daarna het leven van werken, therapie en trainen weer. Voor 3 daagjes, haha.
In de agenda: Zaterdag shoppen met ex-roomie Flubber. :D Hoe leuk om een man bij je beste vrienden te hebben met wie je on-ein-dig goed kan shoppen. Of snoep uitzoeken. Of gewoon een beetje rondrijden. Eigenlijk bijna alles!
Nu duik ik mijn bedje in. Naast Vriendje. Die was ziek vandaag, de arme ziel. En zonder poezebeesten. Die hebben straf. De bloemen staan op de andere kamer, en poezebeesten zijn boos. Opvoeden, zucht, het is een ondankbare taak. ;)
Het is weer veel te laat geworden door het geknutsel met de cadeautjes die ik gistermiddag van 3 ex-collega's kreeg. Ze bleken me beter te kennen dan ik dacht: kaarsen die eruit zien als bonbons, iets met snoepkont erop, kraaltjes-voor-aan-de-spaken-van-je-fiets, en een knuffelbeest. En van de (ex-)chef nog chocoladetaart en prachtbloemen.
Gelukkig had ik ook al gerekend op voor 10 personen taart & drinks en was er dus taart genoeg, en ook alcohol in overschot gezien de alcoholdrinker ziek was.
Al met al een bijzondere en supergezellige middag, waar ik van te voren best wat zenuwachtig over was.
Vandaag lekker uitgeslapen, om bij het opstaan te ontdekken dat poezebeesten de bloemen ook érg mooi vonden. Grom. Beetje gesport, beetje geknutseld, en toen was het alweer zo goed als avond.
Alweer een dag voorbij.
Morgen op tijd (?) op, lessen voorbereiden en wat boodschapjes doen. En dan begint daarna het leven van werken, therapie en trainen weer. Voor 3 daagjes, haha.
In de agenda: Zaterdag shoppen met ex-roomie Flubber. :D Hoe leuk om een man bij je beste vrienden te hebben met wie je on-ein-dig goed kan shoppen. Of snoep uitzoeken. Of gewoon een beetje rondrijden. Eigenlijk bijna alles!
Nu duik ik mijn bedje in. Naast Vriendje. Die was ziek vandaag, de arme ziel. En zonder poezebeesten. Die hebben straf. De bloemen staan op de andere kamer, en poezebeesten zijn boos. Opvoeden, zucht, het is een ondankbare taak. ;)
zondag 30 september 2007
Vrij weekend
Na dinsdagavond vliegt de week telkens.
Werken, uitrusten, trainen, nog meer werken, en peuteren...
Voor ik het weet is het weer weekend! Wat altijd betekende weer werken.
Maar nu niet :D. Mijn eerste vrije weekend. Jippie-a-jee.
Om dat te vieren, en gezien het feit dat ik lately voor het eerst ruim in mijn geld zit, ben ik gister uitgebreid wezen shoppen.
Hoewel ik het voornemen had om mn complete klerenkast opnieuw te vullen viel het eigenlijk heel erg mee allemaal. En eigenlijk doet dat me ook een groot plezier. Dat ik, als ik besluit om Niet op het Geld te letten, nog niet met zakkkken vol kleding thuiskom.
Okee, ik heb wel Flink geshopt. Zeker voor mijn doen. 5 kledingstukken, niet allemaal hun geld 'waard' EN bij de Didi.
Nina loves Didi, maar Didi houd niet zo van Nina. En dat uit Didi in heel venijnige getalletjes op papier. De prijskaartjes. Dus normaal is Didi voor speciale gelegenheden, of voor de uitverkoop. Maar gister dus lekker niet haha. Heb ik mooi Alles aangehad :D.
Uiteindelijk waren schoonzusje (daar was ik mee) en ik het direct eens over een aantal kledingstukken die we zonder pardon en zonder over de prijs te zeuren, denken of twijfelen afgerekend hebben. haha.
En dat is Bizar. En leuk. En al met al is de schade dus beperkt. Zo beperkt dat ik zo'n actie best een keer per kwartaal kan doen... :D Jeeeeej. hihi..
Ik moet nog een beetje wennen aan het idee van geld genoeg hebben om het 'makkelijk' uit te geven aan kleren enzo. Aan niet eerst uit hoeven rekenen hoeveel geld je bij het winkelen ongeveer uit kan geven om het te redden met schoolgeld enzo.
En vandaag?
Vandaag heb ik heeeerlijk tot 11 uur uitgeslapen en werd ik wakkergemaakt door een knuffelig lief vriendje. Toen hebben we samen in twee uur het hele huis doorgesjeest met stofzuiger, afvalbak, emmer sop en vooral veel harde muziek.
Dus nu is alles lekker fris en schoon.
NOuja, alles...
Het kijkt in ieder geval weer lekker fris en schoon. :)
Als mn wasmachine nu de levenskracht weer kan vinden om als-je-blieft nog twee witte wassen te draaien, dan komen we er wel. Of nouja, met een zou ik eigeniljk ook al heel blij zijn.
Werken, uitrusten, trainen, nog meer werken, en peuteren...
Voor ik het weet is het weer weekend! Wat altijd betekende weer werken.
Maar nu niet :D. Mijn eerste vrije weekend. Jippie-a-jee.
Om dat te vieren, en gezien het feit dat ik lately voor het eerst ruim in mijn geld zit, ben ik gister uitgebreid wezen shoppen.
Hoewel ik het voornemen had om mn complete klerenkast opnieuw te vullen viel het eigenlijk heel erg mee allemaal. En eigenlijk doet dat me ook een groot plezier. Dat ik, als ik besluit om Niet op het Geld te letten, nog niet met zakkkken vol kleding thuiskom.
Okee, ik heb wel Flink geshopt. Zeker voor mijn doen. 5 kledingstukken, niet allemaal hun geld 'waard' EN bij de Didi.
Nina loves Didi, maar Didi houd niet zo van Nina. En dat uit Didi in heel venijnige getalletjes op papier. De prijskaartjes. Dus normaal is Didi voor speciale gelegenheden, of voor de uitverkoop. Maar gister dus lekker niet haha. Heb ik mooi Alles aangehad :D.
Uiteindelijk waren schoonzusje (daar was ik mee) en ik het direct eens over een aantal kledingstukken die we zonder pardon en zonder over de prijs te zeuren, denken of twijfelen afgerekend hebben. haha.
En dat is Bizar. En leuk. En al met al is de schade dus beperkt. Zo beperkt dat ik zo'n actie best een keer per kwartaal kan doen... :D Jeeeeej. hihi..
Ik moet nog een beetje wennen aan het idee van geld genoeg hebben om het 'makkelijk' uit te geven aan kleren enzo. Aan niet eerst uit hoeven rekenen hoeveel geld je bij het winkelen ongeveer uit kan geven om het te redden met schoolgeld enzo.
En vandaag?
Vandaag heb ik heeeerlijk tot 11 uur uitgeslapen en werd ik wakkergemaakt door een knuffelig lief vriendje. Toen hebben we samen in twee uur het hele huis doorgesjeest met stofzuiger, afvalbak, emmer sop en vooral veel harde muziek.
Dus nu is alles lekker fris en schoon.
NOuja, alles...
Het kijkt in ieder geval weer lekker fris en schoon. :)
Als mn wasmachine nu de levenskracht weer kan vinden om als-je-blieft nog twee witte wassen te draaien, dan komen we er wel. Of nouja, met een zou ik eigeniljk ook al heel blij zijn.
woensdag 26 september 2007
Stoere Vrouw
Vanavond even zo alleen.
Vriendje is bij Mijn pleegmamma. Om te helpen met de computer weliswaar, maar toch voelt het raar. Angstig. Vooral onzeker. Ik mocht wel mee zei hij, maar ik wilde niet. Zei ik.
Ik wilde niets liever. Maar kan mezelf niet laten kennen dan. Vooral niet laten zien hoe belangrijk het is. Het niet belangrijk willen vinden.
En vooral ook niet in de weg willen zitten. Me daar moeten schamen en teveel voelen.
Nu gaat het weer fijn. Bankhangen met poezebeest, een streepjesdeken en alle kaarsjes aan. Fijn. Mijn Huis. Van Mij. Stoere vrouw.
Dag was ook wel okee vandaag. Werken was leuk. Daarna nog een drukke middag gehad met een open middag op werk terwijl ik normaal vrij ben. Ook wel leuk. Fijn om 'volledig' collega te zijn, en ook op die manier gewaardeerd te worden. Nog even met vriendje en collega's na te kunnen praten (en klagen) over genodigden en hun gedrag enzo.
Veel in mijn hoofd over therapie en het vervoer daarheen, maar dat is nog beetje warrig. Komt misschien nogwel.
Nu snel weer terug onder mijn streepjesdeken. Hopen dat Poezebeest nog even op mn buik komt liggen knorren. :D
Thuis nog even snelsnel gekookt.
Vriendje is bij Mijn pleegmamma. Om te helpen met de computer weliswaar, maar toch voelt het raar. Angstig. Vooral onzeker. Ik mocht wel mee zei hij, maar ik wilde niet. Zei ik.
Ik wilde niets liever. Maar kan mezelf niet laten kennen dan. Vooral niet laten zien hoe belangrijk het is. Het niet belangrijk willen vinden.
En vooral ook niet in de weg willen zitten. Me daar moeten schamen en teveel voelen.
Nu gaat het weer fijn. Bankhangen met poezebeest, een streepjesdeken en alle kaarsjes aan. Fijn. Mijn Huis. Van Mij. Stoere vrouw.
Dag was ook wel okee vandaag. Werken was leuk. Daarna nog een drukke middag gehad met een open middag op werk terwijl ik normaal vrij ben. Ook wel leuk. Fijn om 'volledig' collega te zijn, en ook op die manier gewaardeerd te worden. Nog even met vriendje en collega's na te kunnen praten (en klagen) over genodigden en hun gedrag enzo.
Veel in mijn hoofd over therapie en het vervoer daarheen, maar dat is nog beetje warrig. Komt misschien nogwel.
Nu snel weer terug onder mijn streepjesdeken. Hopen dat Poezebeest nog even op mn buik komt liggen knorren. :D
Thuis nog even snelsnel gekookt.
dinsdag 25 september 2007
natjes
Soms verlies ik het gevecht tegen mezelf weer eens.
Omdat het zo confronterend blijft om keihard tegen je eigen grenzen aan te lopen.
Om te willen trainen, maar niet goed bij de aansturing van je lichaam te kunnen.
Om zo graag te willen, maar er door de blikken van anderen erachter te komen dat de tranen over je gezicht rollen en je vuisten zo gebald zijn dat ze spierwit zijn.
O wat liep ik net tegen mijn niet-kunnen aan. En wat ben ik over mijn grenzen gegaan.
Waarom o waarom lukt het gewoon niet. Wanhoop, wanhoop.
En de enige die me afrekent op mijn gedrag, mijn niet lukken, de enige die me veroordeeld, dat ben ikzelf. Ik en alle ikken.
Hoewel ik hoor in mijn hoofd, ik zeker weet, ik Zie dat iedereen mij stom vind, een loser. Een grote mislukkeling.
Want hee, als je niet eens kan trainen... Als het nu nog niet lukt.. En als je dan ook nog staat te janken... Dan is het wel heeel zielig. Lees ik. Weet ik zeker te lezen. Heel zeker.
Waar is het plezier in sport? Het fijne van het bewegen? Waar is het gevoel met mijn lichaam, het elke spier voelen? Er is alleen nog maar spanning, angst en frustratie van over.
Als ik me dit realiseer probeer ik wanhopig weer lol te krijgen. Ga nog een keer, probeer nog een keer. Val net zo hard weer om.
Wordt naar de kant gemaand. 'je zou toch stoppen' 'o ja'.
Uiteindelijk, als de rest pauze neemt, toch maar naar de trainster:
'ik kan maar beter naar huis he?'
'beter wel he?'
'ja...'
'ja.'
'maar ik wil echt wel'
'ja. maar het gaat niet'
'nee het gaat niet.'
'nee, en dan zit je jezelf in de weg'
'ja. ik zit mezelf in de weg'
En daar was ie dan. De conclusie van de hele avond.
Ik zit mezelf in de weg.
Ik maak mezelf helemaal gek.
Ja, vind je het gek dat dan niets meer lukt.
Gek he..
En zo ga ik naar huis.
Met tranen op mn wangen
die door de heftige regen lekker toch niet opvallen.
En ik loop langzaam
en voel mezelf
heel nietig.
En nat.
Omdat het zo confronterend blijft om keihard tegen je eigen grenzen aan te lopen.
Om te willen trainen, maar niet goed bij de aansturing van je lichaam te kunnen.
Om zo graag te willen, maar er door de blikken van anderen erachter te komen dat de tranen over je gezicht rollen en je vuisten zo gebald zijn dat ze spierwit zijn.
O wat liep ik net tegen mijn niet-kunnen aan. En wat ben ik over mijn grenzen gegaan.
Waarom o waarom lukt het gewoon niet. Wanhoop, wanhoop.
En de enige die me afrekent op mijn gedrag, mijn niet lukken, de enige die me veroordeeld, dat ben ikzelf. Ik en alle ikken.
Hoewel ik hoor in mijn hoofd, ik zeker weet, ik Zie dat iedereen mij stom vind, een loser. Een grote mislukkeling.
Want hee, als je niet eens kan trainen... Als het nu nog niet lukt.. En als je dan ook nog staat te janken... Dan is het wel heeel zielig. Lees ik. Weet ik zeker te lezen. Heel zeker.
Waar is het plezier in sport? Het fijne van het bewegen? Waar is het gevoel met mijn lichaam, het elke spier voelen? Er is alleen nog maar spanning, angst en frustratie van over.
Als ik me dit realiseer probeer ik wanhopig weer lol te krijgen. Ga nog een keer, probeer nog een keer. Val net zo hard weer om.
Wordt naar de kant gemaand. 'je zou toch stoppen' 'o ja'.
Uiteindelijk, als de rest pauze neemt, toch maar naar de trainster:
'ik kan maar beter naar huis he?'
'beter wel he?'
'ja...'
'ja.'
'maar ik wil echt wel'
'ja. maar het gaat niet'
'nee het gaat niet.'
'nee, en dan zit je jezelf in de weg'
'ja. ik zit mezelf in de weg'
En daar was ie dan. De conclusie van de hele avond.
Ik zit mezelf in de weg.
Ik maak mezelf helemaal gek.
Ja, vind je het gek dat dan niets meer lukt.
Gek he..
En zo ga ik naar huis.
Met tranen op mn wangen
die door de heftige regen lekker toch niet opvallen.
En ik loop langzaam
en voel mezelf
heel nietig.
En nat.
zaterdag 15 september 2007
anti-zomer blues
Nog steeds
wil ik
eigenlijk
alleen
maar snijden
mezelf
straffen en
Pijn
doen.
Heel hard
een
mes
in mijn
armen
tot het
Echt
pijn doet
Te laat is
eigenlijk.
Maar dan heb ik morgen weer spijt.
Hoe lang vecht ik hier nu al tegen... De drang. Het op andere manieren proberen op te lossen. de pijn die ik niet wegkrijg en slecht zijn zonder echt gestraft te kunnen worden.
Maar de littekens leveren me gewoon
zoveel problemen op
Teveel.
Op het werk, met kinderen...
Voeten en
verborgen plekken
heb ik allang geprobeerd.
maar de armen
die roepen
Gillen.
Was het maar
voor altijd winter
nooit meer
t-shirts
en dus nooit meer
problemen
Ik
Wil
Mijn
Mes...
wil ik
eigenlijk
alleen
maar snijden
mezelf
straffen en
Pijn
doen.
Heel hard
een
mes
in mijn
armen
tot het
Echt
pijn doet
Te laat is
eigenlijk.
Maar dan heb ik morgen weer spijt.
Hoe lang vecht ik hier nu al tegen... De drang. Het op andere manieren proberen op te lossen. de pijn die ik niet wegkrijg en slecht zijn zonder echt gestraft te kunnen worden.
Maar de littekens leveren me gewoon
zoveel problemen op
Teveel.
Op het werk, met kinderen...
Voeten en
verborgen plekken
heb ik allang geprobeerd.
maar de armen
die roepen
Gillen.
Was het maar
voor altijd winter
nooit meer
t-shirts
en dus nooit meer
problemen
Ik
Wil
Mijn
Mes...
beetje dom gedaan
En toch blijf ik het doen.
De idiote beelden in mijn hoofd proberen te googelen.
De onverwoordbare pijn zoeken in online beelden.
Wat is dat voor behoefte?
Mezelf extra kwellen of
juist het kunnen
voelen
van alle pijn
voor en door
anderen.
Vermoeiend hoor.
Want uiteindelijk ga ik er helemaal kapot aan en draai bijna door snachts.
Paniek paniek paniek
want de pijn moet NU stoppen
De pijn die ik net
met zoveel moeite
opgezocht heb.
Stommerd ben ik ook.
De idiote beelden in mijn hoofd proberen te googelen.
De onverwoordbare pijn zoeken in online beelden.
Wat is dat voor behoefte?
Mezelf extra kwellen of
juist het kunnen
voelen
van alle pijn
voor en door
anderen.
Vermoeiend hoor.
Want uiteindelijk ga ik er helemaal kapot aan en draai bijna door snachts.
Paniek paniek paniek
want de pijn moet NU stoppen
De pijn die ik net
met zoveel moeite
opgezocht heb.
Stommerd ben ik ook.
donderdag 13 september 2007
Maar hier niet
En dat moet dus verboden worden.
Dat je gewoon lekker in de teamkamer een appeltje zit te eten met je collega's,
en dat er dan het thema kindermishandeling ineens aangesneden wordt.
Zomaar.
Met verbaasde gezichten.
Dat dat zoveel voorkomt.
'Ook hier op school?'
'Zelfs hier op school.'
'Maar niet zoveel toch?'
'Nee. Nouja, ze zeggen 1 op 5, maar..'
'Nee dat kan niet kloppen nee.'
'Dat dacht ik ook al. Ik bedoel, kijk nou'
Tsja.
Zo blijven de sterftecijfers van kindermishandeling ook wel hoog ja.
Als de leerkrachten al zo hun kop in het zand steken.
En ik..
Ik zat daar maar.
Mijn mond te houden
En mn tranen in te slikken.
Wat was ik blij met groep 3.
Tetterend met zijn 25 tegelijk aan mijn arm hangend.
Afleiding.
Dat je gewoon lekker in de teamkamer een appeltje zit te eten met je collega's,
en dat er dan het thema kindermishandeling ineens aangesneden wordt.
Zomaar.
Met verbaasde gezichten.
Dat dat zoveel voorkomt.
'Ook hier op school?'
'Zelfs hier op school.'
'Maar niet zoveel toch?'
'Nee. Nouja, ze zeggen 1 op 5, maar..'
'Nee dat kan niet kloppen nee.'
'Dat dacht ik ook al. Ik bedoel, kijk nou'
Tsja.
Zo blijven de sterftecijfers van kindermishandeling ook wel hoog ja.
Als de leerkrachten al zo hun kop in het zand steken.
En ik..
Ik zat daar maar.
Mijn mond te houden
En mn tranen in te slikken.
Wat was ik blij met groep 3.
Tetterend met zijn 25 tegelijk aan mijn arm hangend.
Afleiding.
lieve gekkerds
's ochtends om half 8 de wc schoonmaken... dat moet een record zijn!
Voor mij in ieder geval!!!
.....................................................................................................................................................................
Net terug van een etentje van mn werk. Mn oude werk moet ik zeggen, nog drie keer en dan ben ik er officieel weg. Ik kreeg vandaag de reactie op mijn ontslagbrief. Echt hoor.
Het etentje was saaier dan ik gewend ben (weinig collega's van onze afdeling), maar benadrukte wel weer even wat een maf maar bijzonder clubje het is daarzo :). heb echt een paar keer met de tranen in mn ogen gestaan. Gewoon, omdat er een groep collega's is die er al lang werken en die gewoon zo.. zo.. zo lekker zichzelf kunnen zijn maar toch maf? Zo gezellig zijn? Zo sociaal of lief tegen anderen kunnen zijn, terwijl ze juist ook heel hard kunnen zijn tegen degenen die ze niet mogen? Ik weet niet wat het is, ik heb in ieder geval een hoop sterretjes momenten gehad vanavond.
Een lang gesprek met een collegaatje over haar gehandicapte zoontje, en spigiatrische klinieken enzo. Een groep die een soort van 'hangdans' deed (armen over elkaars schouders in een kring en wiegen maar) waar ik rustig tussen twee collegaatjes indook. Gewoon, plop je hoofd tussen twee buiken steken en langzaam gaan staan, dan zit je ertussen. En hoe okee dat was enzo :) Even knuffelen met de grote man met de grote mond die stiekem toch wel een klein hartje heeft. Twee collega''s die samen proberen om 'de vlieger' ten gehore te brengen. Een van die twee collega's die standaard na twee bier aangeschoten is en dan de tekst kwijt is. Ik en een andere collega die dan rustig lalala verder zingen voor hem.
Met het groepje van 5 hechte collega's overblijven, en dan nog heel serieus wat liedjes voor elkaar zingen (tsja, de microfoon, boxen en muziek stonden er toch nog :)). Dit ook absoluut niet raar vinden. Zo'n 400 keer horen dat ik misschien Denk dat ik wegga, maar dat dat dus echt niet gaat gebeuren, of dat ik mezelf eerst moet klonen voor hen.
Met collegaatje even de mannen verdelen: hoe we naar huis gaan en wie wie meeneemt. Eeuwen wachten omdat je chefs nog van alles moeten doen, wat voornamelijk rondjes lopen inhoud, en in de bosjes piesen. Met diezelfde twee mannen in de auto onderweg naar huis nog steeds lol hebben, en aangeraden krijgen om zo snel mogelijk met kinderen te beginnen. Met daarachteraan meteen het aanbod om ze nu vast te maken.
De laatste collega in de auto thuisbrengen en dat hij nu eindelijk wil weten wat er nou gebeurd is allemaal waarom ik zo ben... ..snik..
En zo eindigde mijn avond. Terwijl ik in het donker van de auto heel casual en stoer even op zat te dreunen wat er misgegaan is in mijn vroege leventje. Collega eruit trapte richting vrouw en kinderen voor ie aan afscheidszoenen wilde gaan beginnen, en toen met traantjes terugrijden.
Ik ga ze missen, dit stel gekken.
Lieve gekken, die mij zo normaal vinden.
Voor mij in ieder geval!!!
.....................................................................................................................................................................
Net terug van een etentje van mn werk. Mn oude werk moet ik zeggen, nog drie keer en dan ben ik er officieel weg. Ik kreeg vandaag de reactie op mijn ontslagbrief. Echt hoor.
Het etentje was saaier dan ik gewend ben (weinig collega's van onze afdeling), maar benadrukte wel weer even wat een maf maar bijzonder clubje het is daarzo :). heb echt een paar keer met de tranen in mn ogen gestaan. Gewoon, omdat er een groep collega's is die er al lang werken en die gewoon zo.. zo.. zo lekker zichzelf kunnen zijn maar toch maf? Zo gezellig zijn? Zo sociaal of lief tegen anderen kunnen zijn, terwijl ze juist ook heel hard kunnen zijn tegen degenen die ze niet mogen? Ik weet niet wat het is, ik heb in ieder geval een hoop sterretjes momenten gehad vanavond.
Een lang gesprek met een collegaatje over haar gehandicapte zoontje, en spigiatrische klinieken enzo. Een groep die een soort van 'hangdans' deed (armen over elkaars schouders in een kring en wiegen maar) waar ik rustig tussen twee collegaatjes indook. Gewoon, plop je hoofd tussen twee buiken steken en langzaam gaan staan, dan zit je ertussen. En hoe okee dat was enzo :) Even knuffelen met de grote man met de grote mond die stiekem toch wel een klein hartje heeft. Twee collega''s die samen proberen om 'de vlieger' ten gehore te brengen. Een van die twee collega's die standaard na twee bier aangeschoten is en dan de tekst kwijt is. Ik en een andere collega die dan rustig lalala verder zingen voor hem.
Met het groepje van 5 hechte collega's overblijven, en dan nog heel serieus wat liedjes voor elkaar zingen (tsja, de microfoon, boxen en muziek stonden er toch nog :)). Dit ook absoluut niet raar vinden. Zo'n 400 keer horen dat ik misschien Denk dat ik wegga, maar dat dat dus echt niet gaat gebeuren, of dat ik mezelf eerst moet klonen voor hen.
Met collegaatje even de mannen verdelen: hoe we naar huis gaan en wie wie meeneemt. Eeuwen wachten omdat je chefs nog van alles moeten doen, wat voornamelijk rondjes lopen inhoud, en in de bosjes piesen. Met diezelfde twee mannen in de auto onderweg naar huis nog steeds lol hebben, en aangeraden krijgen om zo snel mogelijk met kinderen te beginnen. Met daarachteraan meteen het aanbod om ze nu vast te maken.
De laatste collega in de auto thuisbrengen en dat hij nu eindelijk wil weten wat er nou gebeurd is allemaal waarom ik zo ben... ..snik..
En zo eindigde mijn avond. Terwijl ik in het donker van de auto heel casual en stoer even op zat te dreunen wat er misgegaan is in mijn vroege leventje. Collega eruit trapte richting vrouw en kinderen voor ie aan afscheidszoenen wilde gaan beginnen, en toen met traantjes terugrijden.
Ik ga ze missen, dit stel gekken.
Lieve gekken, die mij zo normaal vinden.
dinsdag 11 september 2007
kortkortkort
Zo, even mezelf dwingen om er weer voor te gaan zitten en een stukje te schrijven.
Vorige week eerste werkweek. Spannend hoor. Afgelopen weekend moest ik ook werken en merkte ik meteen dat hoe weinig het voor anderen ook lijkt, het voor mij meer dan genoeg uren zijn. Genoeg om te proeven van het werk, van de kids. Het leuk te vinden en enthousiast te blijven. Te weinig om compleet gestresst te raken, over'moet' enzo...
Nu morgen dus weer. En aan de ene kant heb ik er superrrrrveel zin in, aan de andere kant moet ik ervan zuchten. Maar de lessen zijn voorbereid en zitten in mn map, vanavond nog even in de zaal gekeken, er zijn weer wat materialen geleverd, dus het wordt steeds completer!
Vandaag lekker uitgeslapen. Heerlijk. hoewel ik dan wel altijd heel schuldbewust opsta daarna. Meteen mn lessen afgemaakt en opgeruimd, Vriendje's tante kwam nog langs, en daarna met vriendje op stap geweest om zijn nieuwe fiets op te halen. Wat een kuiken daar in de fietsenwinkel. Alles wat we gevraagd hadden hadden ze niet gedaan... Maar goed, fiets is mee, en donderdag wordt de rest gedaan.
Morgen ook weer peuteren. Moeiluk hoor. Ook omdat het juist zo anders is dan de oude tpie. Peuter wil graag dat ik thema's inbreng aan de hand van de praktijk. Kleine dingen waar we achterliggende gedachten en emoties uit kunnen halen en onderzoeken waar dat vandaan komt.
Peuter houd sowiezo van onderzoeken. Ze wil het liefs Alles onderzoeken. Wat ik vertel dan. Als ik dat wil. En natuurlijk wil ik dat. Want ik wil beter worden. Maar hoe doe je dat? Onderzoeken...
Volgens Peuter, aan wie ik het vorige week toch maar eens vroeg, door te voelen, de emoties die erbij horen te benoemen en te kijken waar die vandaan komen. Jaja.
Nouja, emoties genoeg ;). Maar goed, mag dus nog iets leuks bedenken voor morgen.
Gelukkig kom ik door mn pil'z wel redelijk okee mn bed uit. Jippie.
Ik heb trouwens ook het nadeel van die dingen ontdekt (moesten ze ergens wel hebben.. ze waren Te perfect). Het werkt niet echt stimulerend voor je sexleven. Zachtjes uitgedrukt ;). Geeft niet, extra stimulans voor Vriendjelief om Ontzettend Romantisch en Verleidend te zijn ;).
Vorige week eerste werkweek. Spannend hoor. Afgelopen weekend moest ik ook werken en merkte ik meteen dat hoe weinig het voor anderen ook lijkt, het voor mij meer dan genoeg uren zijn. Genoeg om te proeven van het werk, van de kids. Het leuk te vinden en enthousiast te blijven. Te weinig om compleet gestresst te raken, over'moet' enzo...
Nu morgen dus weer. En aan de ene kant heb ik er superrrrrveel zin in, aan de andere kant moet ik ervan zuchten. Maar de lessen zijn voorbereid en zitten in mn map, vanavond nog even in de zaal gekeken, er zijn weer wat materialen geleverd, dus het wordt steeds completer!
Vandaag lekker uitgeslapen. Heerlijk. hoewel ik dan wel altijd heel schuldbewust opsta daarna. Meteen mn lessen afgemaakt en opgeruimd, Vriendje's tante kwam nog langs, en daarna met vriendje op stap geweest om zijn nieuwe fiets op te halen. Wat een kuiken daar in de fietsenwinkel. Alles wat we gevraagd hadden hadden ze niet gedaan... Maar goed, fiets is mee, en donderdag wordt de rest gedaan.
Morgen ook weer peuteren. Moeiluk hoor. Ook omdat het juist zo anders is dan de oude tpie. Peuter wil graag dat ik thema's inbreng aan de hand van de praktijk. Kleine dingen waar we achterliggende gedachten en emoties uit kunnen halen en onderzoeken waar dat vandaan komt.
Peuter houd sowiezo van onderzoeken. Ze wil het liefs Alles onderzoeken. Wat ik vertel dan. Als ik dat wil. En natuurlijk wil ik dat. Want ik wil beter worden. Maar hoe doe je dat? Onderzoeken...
Volgens Peuter, aan wie ik het vorige week toch maar eens vroeg, door te voelen, de emoties die erbij horen te benoemen en te kijken waar die vandaan komen. Jaja.
Nouja, emoties genoeg ;). Maar goed, mag dus nog iets leuks bedenken voor morgen.
Gelukkig kom ik door mn pil'z wel redelijk okee mn bed uit. Jippie.
Ik heb trouwens ook het nadeel van die dingen ontdekt (moesten ze ergens wel hebben.. ze waren Te perfect). Het werkt niet echt stimulerend voor je sexleven. Zachtjes uitgedrukt ;). Geeft niet, extra stimulans voor Vriendjelief om Ontzettend Romantisch en Verleidend te zijn ;).
vrijdag 31 augustus 2007
Sterkere bril
Ik denk dat ik kan gaan zeggen dat het 'goed' gaat.
Klinkt normaal.
'Hoe gaat het?' 'Goed'
Behalve dan dat ik eigenlijk nooit goed zeg als ik serieus ben. Dan maak ik er meestal van, ja aardig, ja gaat wel, ja wel okee. Wat soms staat voor wat ik op dat moment zeg, maar meestal ook voor, ja ik kom de dag door maar daar houd het mee op. Of voor: erg rot, maar wat doe je eraan en wat kan je ermee. Of: ja ik leef nog. helaas.
Maar nu lijkt het dus 'goed' te gaan.
Hoe moeilijk zo'n klein antwoord kan zijn eigenlijk, als je het serieus wil geven. Bij peuter vind ik dat ook vaak de lastigste vraag. Hoe gaat het?
Dan je namelijk vaak 'theoretisch gezien' (hoe je je zou moeten voelen gezien de omstandigheden) maar dat komt vaak niet overeen met hoe ik me voel. En dan heb je hoe je je voelt wat weer niets zegt over hoe je leven gaat of eruit ziet momenteel (want soms functioneer ik prima als het echt kut gaat).
Maar goed, goed dus. Ja, het kost wat moeite allemaal, ik moet veel slapen smiddags, het is spannend maar het is ook leuk, en het lukt en het gaat gewoon en het voelt zo fijn als het klaar is.
Het is allemaal minder uitzichtloos, beter door te komen. het is het 'zo wil ik misschien wel 30 worden gevoel'. Dat moet 'goed' betekenen.
En het verbaast me zo!!! Nog steeds als iemand vraagt 'hoe gaat het' ben ik verbaasd en blijig dat ik 'goed' kan antwoorden.
Dus lang leve de enge spyg en deze meds. Laatste keer aangevraagd of ik nog een verhoging mocht proberen. Kan nog net ;). Dus ik ben nog een stukje omhoog gegaan. kijken of het nog meer effect heeft..
Ik heb weer het soort deja-vu gevoel van toen ik net een bril gekregen had.
Dat ik wel merkte dat ik niet zo goed zag, maar dat je het verschil pas merkt als je een bril op hebt. Dat ik niet doorhad dat het echt zo zou verbeteren. En ik weet nog dat toen ik lenzen kreeg ik nog verbaasder was dat dat weer zoveel scheelde. Dat een mens zo goed kon zien, zomaar.
Dus nu krijg ik pil-lenzen ;). of gewoon een sterker glaasje. Want ja, ogen kan je meten en glazen berekenen, maar feitelijk zit ik met die pillen nog bij de opticien waar ze allerlei glaasjes draaien en vragen: zo beter? of is dit duidelijker. maakt dit verschil?
dus ik ben benieuwd.. Stiekum, heel stiekum hoop ik weer op verwondering. dat het ook zo kan. zo gemakkelijk. Nog gemakkelijker... Maar dat is voor heel stiekum en niet om hardop uit te spreken. Want niet verheugen.. dan valt het zo tegen straks.
Klinkt normaal.
'Hoe gaat het?' 'Goed'
Behalve dan dat ik eigenlijk nooit goed zeg als ik serieus ben. Dan maak ik er meestal van, ja aardig, ja gaat wel, ja wel okee. Wat soms staat voor wat ik op dat moment zeg, maar meestal ook voor, ja ik kom de dag door maar daar houd het mee op. Of voor: erg rot, maar wat doe je eraan en wat kan je ermee. Of: ja ik leef nog. helaas.
Maar nu lijkt het dus 'goed' te gaan.
Hoe moeilijk zo'n klein antwoord kan zijn eigenlijk, als je het serieus wil geven. Bij peuter vind ik dat ook vaak de lastigste vraag. Hoe gaat het?
Dan je namelijk vaak 'theoretisch gezien' (hoe je je zou moeten voelen gezien de omstandigheden) maar dat komt vaak niet overeen met hoe ik me voel. En dan heb je hoe je je voelt wat weer niets zegt over hoe je leven gaat of eruit ziet momenteel (want soms functioneer ik prima als het echt kut gaat).
Maar goed, goed dus. Ja, het kost wat moeite allemaal, ik moet veel slapen smiddags, het is spannend maar het is ook leuk, en het lukt en het gaat gewoon en het voelt zo fijn als het klaar is.
Het is allemaal minder uitzichtloos, beter door te komen. het is het 'zo wil ik misschien wel 30 worden gevoel'. Dat moet 'goed' betekenen.
En het verbaast me zo!!! Nog steeds als iemand vraagt 'hoe gaat het' ben ik verbaasd en blijig dat ik 'goed' kan antwoorden.
Dus lang leve de enge spyg en deze meds. Laatste keer aangevraagd of ik nog een verhoging mocht proberen. Kan nog net ;). Dus ik ben nog een stukje omhoog gegaan. kijken of het nog meer effect heeft..
Ik heb weer het soort deja-vu gevoel van toen ik net een bril gekregen had.
Dat ik wel merkte dat ik niet zo goed zag, maar dat je het verschil pas merkt als je een bril op hebt. Dat ik niet doorhad dat het echt zo zou verbeteren. En ik weet nog dat toen ik lenzen kreeg ik nog verbaasder was dat dat weer zoveel scheelde. Dat een mens zo goed kon zien, zomaar.
Dus nu krijg ik pil-lenzen ;). of gewoon een sterker glaasje. Want ja, ogen kan je meten en glazen berekenen, maar feitelijk zit ik met die pillen nog bij de opticien waar ze allerlei glaasjes draaien en vragen: zo beter? of is dit duidelijker. maakt dit verschil?
dus ik ben benieuwd.. Stiekum, heel stiekum hoop ik weer op verwondering. dat het ook zo kan. zo gemakkelijk. Nog gemakkelijker... Maar dat is voor heel stiekum en niet om hardop uit te spreken. Want niet verheugen.. dan valt het zo tegen straks.
vluchtende peuter
Soms baal ik van therapie. En dan niet eens van dat ik het heb of van de peut.
Nee, soms baal ik ervan dat het nu maar 3 kwartier per keer is. Dat je dus gewoon niet echt lekker opschiet. Omdat als je net op dreef komt, je klaar bent.
Of dat het zo zwabbert. Dat je met een thema bezig bent en daar continue omheen zwabbert omdat je zoveel lult, en zo snel op andere dingen uitkomt.
Soms baal ik ervan dat therapie geen wiskunde is. Er is geen formule hoe het moet, verbanden en conclusies zijn moeilijk te vinden, en je moet alles 'onderzoeken' zonder dat er een oplossing of goed of fout is.
Nee soms, soms zou ik gewoon eens duidelijkheid willen. We gaan vandaag dit behandelen. Dat doen we tot we een end ermee zijn, we noteren punten en conclusies en trekken verbanden. Uiteindelijk komen we dan tot een eindconstatering of een werkwijze, of in ieder geval tot Iets.
Iets anders, iets duidelijkers dan gedachten, hersenspinsels en kleine inzichten of ohw ja's.
Mijn hoofdconclusie van vandaag na 2 keer peuteren was deze:
Gesprekken zijn vluchtig. Als je probeert je vinger op de hoofdpunten te leggen lossen deze op voordat je ze kan pakken en ben je het weer kwijt.
Gaan we dit analyseren dan zal eruit tevoorschijnkomen dat hieraan ten grondslag ligt dat de gesprekken dus nog erg onveilig zijn voor me. Het kost me veel moeite om me tijdens te gesprekken te focussen op het onderwerp en mijn gedachten helder te krijgen, laat staan te verwoorden. Dit wijst op dissociatie, afstand nemen van emoties, heden en gesprek. Omdat danwel het onderwerp, de emoties, de persoon, de ruimte of enig ander iets, bedreigend is. Met als gevolg dat men deze dingen niet goed opslaat, of in een andere staat (gedissocieerd) op slaat in zijn geheugen. En er niet meer bijkan.
Hoera.
U heeft dis. :)
Kloterig nadeel: de conclusie van deze week. Je kan elke weer onmogelijk moeite doen om te proberen op te vissen waar je therapie eigenlijk over ging. Zodra je in de buurt van de gedachten komt of bijna aanraakt waar het gesprek over ging lossen ze weer op. Om Gek van te worden.
Dus maar weer netjes elke week meteen aantekeningen maken. Moei-lijk.
Zelfs tijdens het gesprek kan ik woorden van 5 minuten terug al moeilijk terughalen. En dan Ben ik pot-ver-dikkie nog half dissociatief volgens bovenstaande analyse.
Dissociatie is een prachtige knappe oplossing van de menselijke geest om te overleven.
Ik werk te goed.
Nee, soms baal ik ervan dat het nu maar 3 kwartier per keer is. Dat je dus gewoon niet echt lekker opschiet. Omdat als je net op dreef komt, je klaar bent.
Of dat het zo zwabbert. Dat je met een thema bezig bent en daar continue omheen zwabbert omdat je zoveel lult, en zo snel op andere dingen uitkomt.
Soms baal ik ervan dat therapie geen wiskunde is. Er is geen formule hoe het moet, verbanden en conclusies zijn moeilijk te vinden, en je moet alles 'onderzoeken' zonder dat er een oplossing of goed of fout is.
Nee soms, soms zou ik gewoon eens duidelijkheid willen. We gaan vandaag dit behandelen. Dat doen we tot we een end ermee zijn, we noteren punten en conclusies en trekken verbanden. Uiteindelijk komen we dan tot een eindconstatering of een werkwijze, of in ieder geval tot Iets.
Iets anders, iets duidelijkers dan gedachten, hersenspinsels en kleine inzichten of ohw ja's.
Mijn hoofdconclusie van vandaag na 2 keer peuteren was deze:
Gesprekken zijn vluchtig. Als je probeert je vinger op de hoofdpunten te leggen lossen deze op voordat je ze kan pakken en ben je het weer kwijt.
Gaan we dit analyseren dan zal eruit tevoorschijnkomen dat hieraan ten grondslag ligt dat de gesprekken dus nog erg onveilig zijn voor me. Het kost me veel moeite om me tijdens te gesprekken te focussen op het onderwerp en mijn gedachten helder te krijgen, laat staan te verwoorden. Dit wijst op dissociatie, afstand nemen van emoties, heden en gesprek. Omdat danwel het onderwerp, de emoties, de persoon, de ruimte of enig ander iets, bedreigend is. Met als gevolg dat men deze dingen niet goed opslaat, of in een andere staat (gedissocieerd) op slaat in zijn geheugen. En er niet meer bijkan.
Hoera.
U heeft dis. :)
Kloterig nadeel: de conclusie van deze week. Je kan elke weer onmogelijk moeite doen om te proberen op te vissen waar je therapie eigenlijk over ging. Zodra je in de buurt van de gedachten komt of bijna aanraakt waar het gesprek over ging lossen ze weer op. Om Gek van te worden.
Dus maar weer netjes elke week meteen aantekeningen maken. Moei-lijk.
Zelfs tijdens het gesprek kan ik woorden van 5 minuten terug al moeilijk terughalen. En dan Ben ik pot-ver-dikkie nog half dissociatief volgens bovenstaande analyse.
Dissociatie is een prachtige knappe oplossing van de menselijke geest om te overleven.
Ik werk te goed.
zondag 26 augustus 2007
zoveel
Wat een emoties in mijn hoofd.
Vandaag post van het UWV. Toen ik binnenkwam lopen van mn werk riep vriendje al dat er 4 (!) enveloppen van ze waren. Alles direct laten vallen en gaan kijken.
De korte samenvatting van wat ik ervan begrijp houd in dat ik voor 80-100% afgekeurd ben en dat mijn beperkingen op mijn 17e al duidelijk aanwezig waren, dus ik krijg een wajong..
Waar ik heel erg van schrok waren de twee brieven waar in stond dat ik blijkbaar automatisch een jaar met terugwerkende kracht uitgekeerd zou krijgen.. Ik dacht eerst dat ik de bedragen die er stonden moest gaan betalen, en daarna snapte ik het niet zo goed..
Maar volgens de brieven krijg ik een aanzienlijk bedrag uitgekeerd...
Sinds die tijd zijn alle emoties en gedachten in ons op hol... in het begin totale verbijstering.. ongeloof. Ongemak ook. Ergens ook een soort van blijheid, maar wel gedempt. Kriebels, opluchting. Maar ook schaamte. Ik heb dat geld niet verdient! Waarom? Ik heb het vorige jaren goed gered met mijn stufi. En dan nu dit. Als 'extraatje'? Omdat ik er recht op had... Eigenlijk al 5 jaar. Maar moet je altijd krijgen waar je recht op hebt, als je het niet nodig gehad hebt?
Het voelt als geld dat je vind in een gevonden tas of portomonee waar niemand om komt en zonder adres erin. Afgeven bij de politie is zonde, dan verwijnt het in de algemene pot.. Aan de andere kant voelt het 'slecht' om het te houden. En ergens is iemand het kwijt. Het is niet van jou... Maar het zou wel leuk zijn 'zomaar' geld. En altijd welkom.
Sera gilde meteen toen ze het hoorde. Zij vond het 'smartegeld' omdat ik een 'kutleven' gehad heb zei ze. Haha in die verwoording kon ik er wel mee leven.
Maar ik weet niet, het voelt wel fout. En maatschappelijk onverklaarbaar, dat merkte ik vanaag ook wel.
De familie was bij elkaar en ik lichtte even kort vader in. Dat klinkt misschien gek, maar we gaan weer redelijk met elkaar om, en ik heb geen zin om me daar over te verdigen (oef wat klinkt dta stoer.. ). Vader feliciteerde me, zij dat dat mooit meegenomen was en vroeg wanneer het feest was. Alsof ik de lotto gewonnen heb end at moet delen, dus niet 'verdiend'.
Moeder die het wat later van vader hoorde reageerde 'beter'. hebben het er daarna ook nog even over gehad, zij is wel echt blij voor me. Omdat ze merkte hoe moeilijk het allemaal ging laatste jaren, omdat ze het me gunt. En me daarbij ook zei dat ik me niets van de buietnwereld aan moest trekken..
Dat betekende trouwens wel heel veel voor me... Moest echt heel hard huilen. En ik heb dat ook gezegd dat ik het fijn vond dat ze dat zei..
Maar later die avond liet een tante al weer duidelijk blijken dat het echt 'not-done' was dat wij jongeren maar vooral genoten en niet gingen werken ofzo.. Teveel bezig met genieten, dat zij daar geen keuze in hadden, en wacht maar tot we ouder werden, dan snapten we het wel.
Ja hallo, tantelief leeft voor haar eigen winkeltje waar ze lekker over de hele buurt roddelt, niets moet (want ze heeft er personeel dat het werk doet), veel aanspraak heeft, en wat ze gewoon ook leuk vind. Ze WIL het niet verkopen, want ze wil niet stoppen met werken.
En toen ik zei dat ik liever geen geld had en wel gelukkig was dan dat ik veel zou werken, ongelukkig was maar wel veel geld verdiende vond ze dat ik daar later wel op terug zou komen, dat wij jongelui verwend waren omdat zij als ouders ons altijd zoveel gegeven hadden, dat wij nooit zover gekomen waren zonder alle ouders, en dat we nog wel zouden merken dat de wereld enit zo werkt als we zelf kinderen kregen.
Toen dacht ik, lekke rmakkelijk gezegd, dat wij nooit arm geweest zijn, en dat je niet ongelukkig wordt van veel werken. Zij schijnbaar niet, en armoede is relatief. Afgelopen jaren heb ik krapper bij kas gezeten dan mijn hele leven, en ik heb het er echt voor over!!!
Zij is schijnbaar nog nooit echt ongelukkig geweest ofzo dat ze dat zo makkelijk kan zeggen.
Maarja, dat wilde ik weer niet terugkaatsen.
En hoewel i kmn mond wilde houden hoorde ik mezelf reageren op haar woorden. Mezelf dingen zeggen, en dan ook nog slecht geformuleerd enzo.. Wat was ik boos op mij. En op haar, omdat ze gewoon zo vol was van haar eigen overtuiging (die ik voor een gedeelte nog wel kon begrijpen, ik denk dat er best mensen zijn die heel goed kunnen leven op die manier.. maar dta verschilt toch per persoon?), en eigenlijk gewoon verklaarde dat ik nog veel te jong was om te weten waar ik het over had en dat ik nog wel zou merken dat ze gelijk had...
Uiteindelijk lukte het me om mijn lijf te laten luisteren en me af te wenden.
Vriendjelief leek dit wel aan te voelen, en toen ik hem voelde lukte het me om te zeggen dat ik naar huis wilde.
Eenmaal buiten waar moeder ons gedag kwam zeggen barstten alle emoties los. Moeder en vriendje reageerden toen wel heel goed.
En ik Weet dat ik het me veel te persoonlijk aantrok, dat ze niet beter weet, dat ik haar moet laten praten, dat neimand kan voelen wat ik voel enz enz enz.
Maar ik schaamde me voor het geld dta ik zou gaan krijgen, ik was boos en wanhopig dat er eenoordeel over 'mij' (al ging het over algemeen het voelde als mij) geveld werd... Zo makkelijk.
Het was fijn om de steun van vriendje en moeder te hebben. Even van me af te praten.
De terugweg verschrikkelijk gehuild, en nu echt even schrijven.
Het is zoveel in mijn hoofd...
Morgen mijn werk opzeggen. Eindelijk. Mijn weekendbaantje opzeggen.
Jeetje wat heb ik daar lang op gewacht, naartoe geleefd.
Nooit heb ik durven dromen dat ik die baan op kon zeggen en maar weinig uren door de weeks werken.
Het leven lijkt me eindelijk een kans te geven.
Een echte, eerlijkere kans.
En wat doe ik....
Ik voel me schuldig... Mafkees ben ik ook. Maar eelijk lijkt niet voor mij te gelden...
Ben ik blij, verdrietig, opgetogen, genegeerd, opgelucht, wanhopig?
Naar wie moet ik luisteren.. Houden, weigeren, feesten sparen. Navragen, geloven genieten of nog even opzijzetten uit mn hoofd.
Zoveel gedachten, zoveel meningen, zoveel emoties.
en nu ook
zoveel moeheid.
Vandaag post van het UWV. Toen ik binnenkwam lopen van mn werk riep vriendje al dat er 4 (!) enveloppen van ze waren. Alles direct laten vallen en gaan kijken.
De korte samenvatting van wat ik ervan begrijp houd in dat ik voor 80-100% afgekeurd ben en dat mijn beperkingen op mijn 17e al duidelijk aanwezig waren, dus ik krijg een wajong..
Waar ik heel erg van schrok waren de twee brieven waar in stond dat ik blijkbaar automatisch een jaar met terugwerkende kracht uitgekeerd zou krijgen.. Ik dacht eerst dat ik de bedragen die er stonden moest gaan betalen, en daarna snapte ik het niet zo goed..
Maar volgens de brieven krijg ik een aanzienlijk bedrag uitgekeerd...
Sinds die tijd zijn alle emoties en gedachten in ons op hol... in het begin totale verbijstering.. ongeloof. Ongemak ook. Ergens ook een soort van blijheid, maar wel gedempt. Kriebels, opluchting. Maar ook schaamte. Ik heb dat geld niet verdient! Waarom? Ik heb het vorige jaren goed gered met mijn stufi. En dan nu dit. Als 'extraatje'? Omdat ik er recht op had... Eigenlijk al 5 jaar. Maar moet je altijd krijgen waar je recht op hebt, als je het niet nodig gehad hebt?
Het voelt als geld dat je vind in een gevonden tas of portomonee waar niemand om komt en zonder adres erin. Afgeven bij de politie is zonde, dan verwijnt het in de algemene pot.. Aan de andere kant voelt het 'slecht' om het te houden. En ergens is iemand het kwijt. Het is niet van jou... Maar het zou wel leuk zijn 'zomaar' geld. En altijd welkom.
Sera gilde meteen toen ze het hoorde. Zij vond het 'smartegeld' omdat ik een 'kutleven' gehad heb zei ze. Haha in die verwoording kon ik er wel mee leven.
Maar ik weet niet, het voelt wel fout. En maatschappelijk onverklaarbaar, dat merkte ik vanaag ook wel.
De familie was bij elkaar en ik lichtte even kort vader in. Dat klinkt misschien gek, maar we gaan weer redelijk met elkaar om, en ik heb geen zin om me daar over te verdigen (oef wat klinkt dta stoer.. ). Vader feliciteerde me, zij dat dat mooit meegenomen was en vroeg wanneer het feest was. Alsof ik de lotto gewonnen heb end at moet delen, dus niet 'verdiend'.
Moeder die het wat later van vader hoorde reageerde 'beter'. hebben het er daarna ook nog even over gehad, zij is wel echt blij voor me. Omdat ze merkte hoe moeilijk het allemaal ging laatste jaren, omdat ze het me gunt. En me daarbij ook zei dat ik me niets van de buietnwereld aan moest trekken..
Dat betekende trouwens wel heel veel voor me... Moest echt heel hard huilen. En ik heb dat ook gezegd dat ik het fijn vond dat ze dat zei..
Maar later die avond liet een tante al weer duidelijk blijken dat het echt 'not-done' was dat wij jongeren maar vooral genoten en niet gingen werken ofzo.. Teveel bezig met genieten, dat zij daar geen keuze in hadden, en wacht maar tot we ouder werden, dan snapten we het wel.
Ja hallo, tantelief leeft voor haar eigen winkeltje waar ze lekker over de hele buurt roddelt, niets moet (want ze heeft er personeel dat het werk doet), veel aanspraak heeft, en wat ze gewoon ook leuk vind. Ze WIL het niet verkopen, want ze wil niet stoppen met werken.
En toen ik zei dat ik liever geen geld had en wel gelukkig was dan dat ik veel zou werken, ongelukkig was maar wel veel geld verdiende vond ze dat ik daar later wel op terug zou komen, dat wij jongelui verwend waren omdat zij als ouders ons altijd zoveel gegeven hadden, dat wij nooit zover gekomen waren zonder alle ouders, en dat we nog wel zouden merken dat de wereld enit zo werkt als we zelf kinderen kregen.
Toen dacht ik, lekke rmakkelijk gezegd, dat wij nooit arm geweest zijn, en dat je niet ongelukkig wordt van veel werken. Zij schijnbaar niet, en armoede is relatief. Afgelopen jaren heb ik krapper bij kas gezeten dan mijn hele leven, en ik heb het er echt voor over!!!
Zij is schijnbaar nog nooit echt ongelukkig geweest ofzo dat ze dat zo makkelijk kan zeggen.
Maarja, dat wilde ik weer niet terugkaatsen.
En hoewel i kmn mond wilde houden hoorde ik mezelf reageren op haar woorden. Mezelf dingen zeggen, en dan ook nog slecht geformuleerd enzo.. Wat was ik boos op mij. En op haar, omdat ze gewoon zo vol was van haar eigen overtuiging (die ik voor een gedeelte nog wel kon begrijpen, ik denk dat er best mensen zijn die heel goed kunnen leven op die manier.. maar dta verschilt toch per persoon?), en eigenlijk gewoon verklaarde dat ik nog veel te jong was om te weten waar ik het over had en dat ik nog wel zou merken dat ze gelijk had...
Uiteindelijk lukte het me om mijn lijf te laten luisteren en me af te wenden.
Vriendjelief leek dit wel aan te voelen, en toen ik hem voelde lukte het me om te zeggen dat ik naar huis wilde.
Eenmaal buiten waar moeder ons gedag kwam zeggen barstten alle emoties los. Moeder en vriendje reageerden toen wel heel goed.
En ik Weet dat ik het me veel te persoonlijk aantrok, dat ze niet beter weet, dat ik haar moet laten praten, dat neimand kan voelen wat ik voel enz enz enz.
Maar ik schaamde me voor het geld dta ik zou gaan krijgen, ik was boos en wanhopig dat er eenoordeel over 'mij' (al ging het over algemeen het voelde als mij) geveld werd... Zo makkelijk.
Het was fijn om de steun van vriendje en moeder te hebben. Even van me af te praten.
De terugweg verschrikkelijk gehuild, en nu echt even schrijven.
Het is zoveel in mijn hoofd...
Morgen mijn werk opzeggen. Eindelijk. Mijn weekendbaantje opzeggen.
Jeetje wat heb ik daar lang op gewacht, naartoe geleefd.
Nooit heb ik durven dromen dat ik die baan op kon zeggen en maar weinig uren door de weeks werken.
Het leven lijkt me eindelijk een kans te geven.
Een echte, eerlijkere kans.
En wat doe ik....
Ik voel me schuldig... Mafkees ben ik ook. Maar eelijk lijkt niet voor mij te gelden...
Ben ik blij, verdrietig, opgetogen, genegeerd, opgelucht, wanhopig?
Naar wie moet ik luisteren.. Houden, weigeren, feesten sparen. Navragen, geloven genieten of nog even opzijzetten uit mn hoofd.
Zoveel gedachten, zoveel meningen, zoveel emoties.
en nu ook
zoveel moeheid.
woensdag 22 augustus 2007
vakantie
Ik ging heel veel doen vandaag. Dacht ik.
Dus toen ik om 12 uur wakker werd barstte ik van de energie en de plannen. Die verslapen tijd haal ik zo in. Er was ook nog wel even tijd om tussendoor te hyven, want ik moest toch op de computer om naar mn lessen te kijken voor komende week.
Goed. Uiteindelijk heb ik dus enkel een jaarplan uitgedraaid, een map leeggemaakt en een wasje gedaan. Hihi...
Ach, het is nog vakantie zullen we maar zeggen :).
Wel goed om even te kijken naar het jaarplan en de lessen enzo. Kreeg er weer ideen door en werd wat gerustgesteld in mijn 'OMG ik ga zelf aan de slag'. Zelfs wel zin in.
Ook geprobeerd om mn collega op die school te bellen, maar die was er niet. Ondertussen wel de nieuwe werkplek gezien thnx to a friend die er foto's van had. Altijd prettig :).
En eind van de middag kwam een andere vriendin langs met enthousiaste verhalen, en ik denk dat de beslissing gemaakt is: Nina gaat op turnkamp..
Ja, eindelijk.
Al sinds 12 jaar over gedroomd, nooit gemogen, daarna nooit meer gedurfd, en nu met mijn ruime leeftijd gaat ik het gewoon maar eens proberen denk ik. Je moet toch wat.
Dus. Nu hopen dat ik voor het volgende kamp (wsl winter) niet van gedachten verander ;).
Zo naar bed. Rug doet pijn.
Maar dat levert dan wel weer massages op van vriendjelief ;) dus hee ;)
Dus toen ik om 12 uur wakker werd barstte ik van de energie en de plannen. Die verslapen tijd haal ik zo in. Er was ook nog wel even tijd om tussendoor te hyven, want ik moest toch op de computer om naar mn lessen te kijken voor komende week.
Goed. Uiteindelijk heb ik dus enkel een jaarplan uitgedraaid, een map leeggemaakt en een wasje gedaan. Hihi...
Ach, het is nog vakantie zullen we maar zeggen :).
Wel goed om even te kijken naar het jaarplan en de lessen enzo. Kreeg er weer ideen door en werd wat gerustgesteld in mijn 'OMG ik ga zelf aan de slag'. Zelfs wel zin in.
Ook geprobeerd om mn collega op die school te bellen, maar die was er niet. Ondertussen wel de nieuwe werkplek gezien thnx to a friend die er foto's van had. Altijd prettig :).
En eind van de middag kwam een andere vriendin langs met enthousiaste verhalen, en ik denk dat de beslissing gemaakt is: Nina gaat op turnkamp..
Ja, eindelijk.
Al sinds 12 jaar over gedroomd, nooit gemogen, daarna nooit meer gedurfd, en nu met mijn ruime leeftijd gaat ik het gewoon maar eens proberen denk ik. Je moet toch wat.
Dus. Nu hopen dat ik voor het volgende kamp (wsl winter) niet van gedachten verander ;).
Zo naar bed. Rug doet pijn.
Maar dat levert dan wel weer massages op van vriendjelief ;) dus hee ;)
dinsdag 21 augustus 2007
wie, ik?
Wat een tijd weer niet geschreven. Toch merk ik wel dat ik er vaak behoefte aan heb, maar toch ook weer niet ofzo. weet ht niet.
Net terug van Sera. Ben ik veel geweest afgelopen twee weken, end at vind ik echt heel fijn. Echt weer een beetje als vanouds. haar vriendlief was er ook veel, dus net weer als vroeger met zijn drieen. Dat vind ik echt fijn :). Veilig enzo.
Heb daar van de week ook een nachtje geslapen. Ook al zo veilig, vertrouwd...
Gister heb ik bij Sterretje en Brit geslapen. Jaja, alweer logeren. Ging goed. Vond het wel wat spannend, maar het ging echt wel goed :). En het was heel gezellig.
Daar slapen we altijd met zijn allen in een kamer, en dat is toch gezelliger dan als zij hier slapen, op hun eigen kamer.
Elk een eigen kamer is meer.. hoe noem je dat? Volwassen? Doe mij maar lekker samen kletsend in slaap vallen enzo.
Hoewel.. dat gaat uiteindelijk dan vaak wel ten koste van mn nachtrust. Hmm... nouja, iig voor zo af en toe een naggie bij lieve vriendinnetjes vink het wel gezellig! :)
Vind het ook wel heel fijn om weer zo veel met andere mensen om te gaan. Doet me goed. Merk dta als ik hele dagen thuis zit ik me toch snel weer terugtrek in slapen, lezen of zoiets. Op zich ook fijn om af en toe bij te komen (bv vnamiddag, na het logeren en voor Sera, dan MOET ik echt ff bijslapen), maar het helpt niet mee als het hele dagen zo is..
Merk dat ik laatste tijd echt makkelijker 'door' de somberte heenbreek.. Ook met opstaan.
Eindelijk niet meer dat eindeloze gevecht met weer een neiuwe dag.. De tegenzin en wanhoop enzo. Echt voor het eerst sinds ik me bewust kan herinneren wil ik niet janken bij het opstaan. Okee, het is nog steeds nie tmijn favo bezigheid, maar ik kan me er sneller toezetten, en de emoties zijn minder heftig.
Zou de eindeloze depressie eindelijk wegtrekken? In dat geval stuur ik de uitvinders van mijn redelijk nieuwe meds een enorme taart! Volgende keer nog een keer verhoging aanvragen, en als dat net zo veel effect heeft als de vorige verhogingen, dan ben ik echt verbaasd..
En waar ik nog vebaasder over ben is dat ik eigenlijk niet eens heel hard merk dat het makkelijker gaat. Pas na even besef ik ineens: hee, er is al een tijd geen crisis geweest, hee, ik ben minder met de dood bezig, hee, wakker worden is niet meer zo vreselijk naar...
Eerlijk gezegd begin ik eindelijk weer een beetje hoop in de toekomst te krijgen... Diploma binnen, een baan, kans op wat centjes, eindelijk zicht op het einde van een eindeloze reeks depressies, goede therapie die ook aanslaat en rust brengt, dit huis, vriendjelief die graag kindjes wil en snel ook, en lieve vrienden waarvan ik eindelijk echt op aan kan.. Ook voor het eerst echt lieve vaste vrienden die ik soms een tijdje niet zie, maar die voor elkaar door het vuur gaan, en voor mij.
Nee, op deze manier, zeker als het allemaal financieel nog wat meevalt, kan ik misschien wel 30 worden. (nou niet meteen zeuren over 60,80 of 100, blij zijn met wat je krijgt! ).
Ohw en.. en... mijn ik-moet-nu-een-kindje-drang begint wat af te nemen :) ook heel fijn! (en een beetje raar, het maakt me onzeker!) Ik wil nog graag een kindje, maar ik voel me soms zo zeker van Vriendje nu, en dat hij me niet aan het lijntje houd, dta ik wat meer rust heb. Nu voor het eerst in mn leven denk ik: eerst maar even werken en genieten van het leven dat ik dan heb, alle rust die ik dan eindelijk heb.
Bizar he. Genieten vna het leven, rust.. Niet nu een kindje willen..
Ben ik dit?
neee een alter waarschijlijk.. LOL
Net terug van Sera. Ben ik veel geweest afgelopen twee weken, end at vind ik echt heel fijn. Echt weer een beetje als vanouds. haar vriendlief was er ook veel, dus net weer als vroeger met zijn drieen. Dat vind ik echt fijn :). Veilig enzo.
Heb daar van de week ook een nachtje geslapen. Ook al zo veilig, vertrouwd...
Gister heb ik bij Sterretje en Brit geslapen. Jaja, alweer logeren. Ging goed. Vond het wel wat spannend, maar het ging echt wel goed :). En het was heel gezellig.
Daar slapen we altijd met zijn allen in een kamer, en dat is toch gezelliger dan als zij hier slapen, op hun eigen kamer.
Elk een eigen kamer is meer.. hoe noem je dat? Volwassen? Doe mij maar lekker samen kletsend in slaap vallen enzo.
Hoewel.. dat gaat uiteindelijk dan vaak wel ten koste van mn nachtrust. Hmm... nouja, iig voor zo af en toe een naggie bij lieve vriendinnetjes vink het wel gezellig! :)
Vind het ook wel heel fijn om weer zo veel met andere mensen om te gaan. Doet me goed. Merk dta als ik hele dagen thuis zit ik me toch snel weer terugtrek in slapen, lezen of zoiets. Op zich ook fijn om af en toe bij te komen (bv vnamiddag, na het logeren en voor Sera, dan MOET ik echt ff bijslapen), maar het helpt niet mee als het hele dagen zo is..
Merk dat ik laatste tijd echt makkelijker 'door' de somberte heenbreek.. Ook met opstaan.
Eindelijk niet meer dat eindeloze gevecht met weer een neiuwe dag.. De tegenzin en wanhoop enzo. Echt voor het eerst sinds ik me bewust kan herinneren wil ik niet janken bij het opstaan. Okee, het is nog steeds nie tmijn favo bezigheid, maar ik kan me er sneller toezetten, en de emoties zijn minder heftig.
Zou de eindeloze depressie eindelijk wegtrekken? In dat geval stuur ik de uitvinders van mijn redelijk nieuwe meds een enorme taart! Volgende keer nog een keer verhoging aanvragen, en als dat net zo veel effect heeft als de vorige verhogingen, dan ben ik echt verbaasd..
En waar ik nog vebaasder over ben is dat ik eigenlijk niet eens heel hard merk dat het makkelijker gaat. Pas na even besef ik ineens: hee, er is al een tijd geen crisis geweest, hee, ik ben minder met de dood bezig, hee, wakker worden is niet meer zo vreselijk naar...
Eerlijk gezegd begin ik eindelijk weer een beetje hoop in de toekomst te krijgen... Diploma binnen, een baan, kans op wat centjes, eindelijk zicht op het einde van een eindeloze reeks depressies, goede therapie die ook aanslaat en rust brengt, dit huis, vriendjelief die graag kindjes wil en snel ook, en lieve vrienden waarvan ik eindelijk echt op aan kan.. Ook voor het eerst echt lieve vaste vrienden die ik soms een tijdje niet zie, maar die voor elkaar door het vuur gaan, en voor mij.
Nee, op deze manier, zeker als het allemaal financieel nog wat meevalt, kan ik misschien wel 30 worden. (nou niet meteen zeuren over 60,80 of 100, blij zijn met wat je krijgt! ).
Ohw en.. en... mijn ik-moet-nu-een-kindje-drang begint wat af te nemen :) ook heel fijn! (en een beetje raar, het maakt me onzeker!) Ik wil nog graag een kindje, maar ik voel me soms zo zeker van Vriendje nu, en dat hij me niet aan het lijntje houd, dta ik wat meer rust heb. Nu voor het eerst in mn leven denk ik: eerst maar even werken en genieten van het leven dat ik dan heb, alle rust die ik dan eindelijk heb.
Bizar he. Genieten vna het leven, rust.. Niet nu een kindje willen..
Ben ik dit?
neee een alter waarschijlijk.. LOL
maandag 12 maart 2007
ik zie ik zie...
ik zie ik zie
wat jij niet ziet
rode vlekken
vervaagd door
blauwe druppels
de striemen
van het verleden
de pijn
van zwijgen
ik zie ik zie
wat niemand ziet
een meisje
gebroken
van alles
zat
van het leven
gevangen
in
vroeger
wat jij niet ziet
rode vlekken
vervaagd door
blauwe druppels
de striemen
van het verleden
de pijn
van zwijgen
ik zie ik zie
wat niemand ziet
een meisje
gebroken
van alles
zat
van het leven
gevangen
in
vroeger
Abonneren op:
Posts (Atom)