Jeetje, vandaag alweer een jaar voorbij. Oudejaarsdag. Wat gaat tijd toch hard. En december ook moet ik zeggen.
Afgelopen weekjes zijn zo gevlogen.
Werk, met de drukke daagjes rondom Sinterklaas en Kerst, en toen vakantie, even weg met vriendjelief, en nu dan alweer oud en nieuw.
Het geeft een soort van weemoedig gevoel, maar vooral ook kracht.
Alweer een jaar voorbij.
Dat heb ik toch maar mooi gedaan. Een jaar gehaald. En wat voor een jaar.
De highlights van 2007:
-afzwaaien bij de dagbehandeling
-afstuderen
-kiezen voor een nieuwe behandeling, en er hard aan werken
-een baan krijgen, en nu al bijna een half jaar aan het werk
-na al die jaren eindelijk stoppen met weekendswerken
-al dik 4 jaar samen met vriendjelief
-verhuizen naar ons huidige ~prachtige~ huisje
-opnieuw aan de (nieuwe)medicijnen
-dichterbij (nieuwe) vrienden komen, maar ook kunnen zien dat sommige mensen de vriendschap niet waard zijn.
- ein-de-lijk ervaren wat het is om niet vol donkere wolken te zitten, niet meer levensmoe..
-aanvaarden dat je soms niet alles moet willen, en een wajong aanvragen en krijgen
Jeetje het is zo moeilijk om in een paar punten samen te vatten! Zoveel hoogtepunten eigenlijk, ook wel dieptepunten hoor, maar terugkijkend op dit jaar valt me vooral op hoeveel rust ik gekregen heb.
Rust door goede woonruimte, afstuderen, en de wajong.
Toen als toetje de extra rust door de medicatie, een baan en daarvan kunnen genieten...
Genieten, gelukkiger zijn.
Op naar 2008...
Iets in me zegt dat het zo goed gaat dat het alleen maar slechter kan, maar eigenlijk.. Eigenlijk denk ik dat ik aan het begin van mijn leven sta... Dus ik heb zin in 2008. Een heel nieuw jaar vol mogelijkheden, vrienden, tijd...
maandag 31 december 2007
donderdag 20 december 2007
overpeinzing
Door een gesprek met vriendin mijmerde ik over toen...
Toen... Toen het nog niet bij mij hoorde. Ik er wel over las, het me aantrok, maar het niet van mij was. Toen ik het woord mishandeling absoluut niet over mn lippen kon krijgen. Toen ik grote angst had dat iemand dat woord ooit met mij in verband zou brengen.
Toen dat overging in behoefte aan praten. Aan luchten, aan beter...
Langzaam het besef dat het misschein wel op mij van toepassing was... Dat ik er bang voor was. voor het woord. Dat ik niet wilde dat het bij mij hoorde.
En dan al weten. weten ik ben dat. begrijpen dat ik dat geheim moest delen, ik ineens behoefte kreeg aan begrip, steun.
Maar ik het vooral niet direct wilde zeggen. Kon zeggen. Het woordt niet over mn lippen kreeg. Hints laten vallen, maar snel weer terugkrabbelen.
Hopen dat een ander gedachten kan lezen, maar de enorrme paniek als het erop lijkt dat iemand je erop aan gaat spreken.
Als het grote woord uberhaupt gebruikt wordt.
Tot iemand je ermee confronteerd. Tot je breekt. Toegeeft.
Hoe angstig dat iemand het weet. Je zweeft tussen wanhopig en euforie. Tussen alles gaat veranderen, houd van mij en ik heb alles verpest, wat ben ik slecht, dit kmt nooit meer goed..
Het duurt. Langzaaam neemt de angst wat af. Ga je voorzichtig spelen met het woord.
Het is zo bizar om iemand te spreken die zo in het begin zit van een help-ben-ik-dit-o-jee proces. Dan wel over een heul ander onderwerp, maar, zoals altijd als het over een help-ben-ik-dit iets gaat, net zo gevoelig. Omdat iets dat je niet wilt zijn àltijd gevoelig ligt.
Het doet me zo zien hoe ik veranderd ben!
Mishandeling. Mishandelng, mishandeling, mishandeling. Zo. Hier. Puh.
misbruik.
Zieje, daar heb ik dan nog wel heul veel moeite mee. Dat ben ik niet. Not njet nada.
Maar jee hee.
Zie me nu: ik 'weet' dat het bij mij hoort. Heb er nog meoite mee, maar accepteer het meestal.
Nina: 23,mishandeld, misbruikt, dis. Net uit depressie terug op aarde.
Stom he, maar ergens lijk ik er wel trots op dat te kunnen zeggen. het hoort bij mij. Het te kunnen zeggen geeft me een gevoel van trots, dat ik dat toch maar even voor elkaar kreeg. Het uit mn mond kreeg. Het toe durf te geven. Het overleefd heb...
Ooit, eens komt de dag dat ik mensen uitleg waarom mijn voelsprieten gaan staan als kinderen angstig zijn, of tè lief. Dat ik uit kan leggen waarom ik zo geemotioneerd raak als het over kindermishandeling gaat, in welk aspect dan ook. Dat ik vriendelijk, maar vastberaden uitleg waarom ik even haper bij het bedankje dat ik 'zulke leuke ouders heb'.
Dat ik niet meer gekscherend roep dat ik gek ben, maar eerlijk durf te zeggen dat ik verschrikkelijk met mezelf in de knoop zit, en daar een gespek over aan kan gaan.
Ooit misschien.
Maar voorlopig ben ik eigenlijk heel trots op waar ik ben nu.
Hier.
In mijn eigen huisje, met vriendjelief die me door en door kent.
Met mensen om me heen die me accepteren zoals ik ben en dat ik met mezelf in de knoop zit. Die ook accepteren dat ik het m woordt niet zal zeggen. Maar het stilzwijgend weten en me steunen.
Bij Peuter, bij wie ik het m woordt zeg. Oefen met voelen. Met leren leven.
Hier.
Hier ben ik. Zonder depressie en niet meer suicidaal.
Veilig.
Soowhee jeutje. nou is hetklaar hoor ;).
Morgen 'gek' werken. Kerstdiner. Supertof, doodeng.
Blijft de hamvraag: durf ik mn jurk aan... (misschien te vervangen door: pas ik mn jurk nog ;) )
Toen... Toen het nog niet bij mij hoorde. Ik er wel over las, het me aantrok, maar het niet van mij was. Toen ik het woord mishandeling absoluut niet over mn lippen kon krijgen. Toen ik grote angst had dat iemand dat woord ooit met mij in verband zou brengen.
Toen dat overging in behoefte aan praten. Aan luchten, aan beter...
Langzaam het besef dat het misschein wel op mij van toepassing was... Dat ik er bang voor was. voor het woord. Dat ik niet wilde dat het bij mij hoorde.
En dan al weten. weten ik ben dat. begrijpen dat ik dat geheim moest delen, ik ineens behoefte kreeg aan begrip, steun.
Maar ik het vooral niet direct wilde zeggen. Kon zeggen. Het woordt niet over mn lippen kreeg. Hints laten vallen, maar snel weer terugkrabbelen.
Hopen dat een ander gedachten kan lezen, maar de enorrme paniek als het erop lijkt dat iemand je erop aan gaat spreken.
Als het grote woord uberhaupt gebruikt wordt.
Tot iemand je ermee confronteerd. Tot je breekt. Toegeeft.
Hoe angstig dat iemand het weet. Je zweeft tussen wanhopig en euforie. Tussen alles gaat veranderen, houd van mij en ik heb alles verpest, wat ben ik slecht, dit kmt nooit meer goed..
Het duurt. Langzaaam neemt de angst wat af. Ga je voorzichtig spelen met het woord.
Het is zo bizar om iemand te spreken die zo in het begin zit van een help-ben-ik-dit-o-jee proces. Dan wel over een heul ander onderwerp, maar, zoals altijd als het over een help-ben-ik-dit iets gaat, net zo gevoelig. Omdat iets dat je niet wilt zijn àltijd gevoelig ligt.
Het doet me zo zien hoe ik veranderd ben!
Mishandeling. Mishandelng, mishandeling, mishandeling. Zo. Hier. Puh.
misbruik.
Zieje, daar heb ik dan nog wel heul veel moeite mee. Dat ben ik niet. Not njet nada.
Maar jee hee.
Zie me nu: ik 'weet' dat het bij mij hoort. Heb er nog meoite mee, maar accepteer het meestal.
Nina: 23,mishandeld, misbruikt, dis. Net uit depressie terug op aarde.
Stom he, maar ergens lijk ik er wel trots op dat te kunnen zeggen. het hoort bij mij. Het te kunnen zeggen geeft me een gevoel van trots, dat ik dat toch maar even voor elkaar kreeg. Het uit mn mond kreeg. Het toe durf te geven. Het overleefd heb...
Ooit, eens komt de dag dat ik mensen uitleg waarom mijn voelsprieten gaan staan als kinderen angstig zijn, of tè lief. Dat ik uit kan leggen waarom ik zo geemotioneerd raak als het over kindermishandeling gaat, in welk aspect dan ook. Dat ik vriendelijk, maar vastberaden uitleg waarom ik even haper bij het bedankje dat ik 'zulke leuke ouders heb'.
Dat ik niet meer gekscherend roep dat ik gek ben, maar eerlijk durf te zeggen dat ik verschrikkelijk met mezelf in de knoop zit, en daar een gespek over aan kan gaan.
Ooit misschien.
Maar voorlopig ben ik eigenlijk heel trots op waar ik ben nu.
Hier.
In mijn eigen huisje, met vriendjelief die me door en door kent.
Met mensen om me heen die me accepteren zoals ik ben en dat ik met mezelf in de knoop zit. Die ook accepteren dat ik het m woordt niet zal zeggen. Maar het stilzwijgend weten en me steunen.
Bij Peuter, bij wie ik het m woordt zeg. Oefen met voelen. Met leren leven.
Hier.
Hier ben ik. Zonder depressie en niet meer suicidaal.
Veilig.
Soowhee jeutje. nou is hetklaar hoor ;).
Morgen 'gek' werken. Kerstdiner. Supertof, doodeng.
Blijft de hamvraag: durf ik mn jurk aan... (misschien te vervangen door: pas ik mn jurk nog ;) )
maandag 17 december 2007
zo gaat ie goed
Zoveel als er in mijn hoofd rondzwerft, zo weinig schrijf ik op natuurlijk.
Niets over allerlei angsten en waanbeelden rondom Kerstmis.
Nog minder over de ideeen dat ik te slecht ben om met andere mensen om te gaan.
Niks over hoe gèk ik wordt van het gedoe in mn hoofd, hoe een stom klein kind 3 volwassenen over de zeik kan helpen terwijl ze dan ook echtNiets verkeerd doet. En hoe wij volwassenen haar erop afrekenen en haar gewoon (weer eens) in de steek laten.
Komende week de laatste (drukke) week voor de vakantie.
Werken, kerstdiner op werk, koffer pakken, kerstmenu samenstellen, kleren uitzoeken, huis aan kant maken. Bij wassen van vorig weekend weg, kattenoppas regelen, therapie en medicatie ophalen.
En natuurlijk de kerstkaarten schrijven. Whoeha.
Mijn kerstkaart-brainwave van vandaag bleek niet te passen op het al eerdere kerstkaart-idee, dus nu zit ik met voor 6 euro troep van de bruna waar ik (nog?) niets mee kan. Boehoe.
En erger nog, kerstkaarten die (nog) niet de deur uit kunnen.
Nu zit ik natuurlijk ontzettend te zemelen over kleine dingetjes, maar verder gaat het eigenlijk wel heel goed. Ik ben wat moe en geirriteerd, zoals dat hoort half december vol feestdagenstress, maar ik werk, doe dignen in huis, en voel me niet depri! jeuj!
Ik geniet echt van mijn knusse huisje met de kerstboom en lichtjes.
Heerlijk als vriendje savonds weg is en ik met alle lampjes en wat kaarsjes aan op de bank zit.
Boekje erbij, of mn lessen voor de dag erna.
Knutseltje of laptop, potje thee..
Sterker nog: ik ben (bijna) 10 kilo aangekomen ondertussen.. Mn broeken passen niet lekker meer. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het heel heel vervelend vind. Stampvoetend, spiegelvermijdend en huilbui veroorzakend vervelend.
Maarrrr Ik kots nog niet. Ik ben nog niet depressief. En eigenlijk vind ik mezelf niet eens zo vreselijk nu ik Niet meer de allllerslankste uit de vriendengroep ben.
1) driekwart van mijn vriendengroep is Nog minder slank (en nog steeds erg leuk!)
2) ik ben geen 18 meer! (hehehe)
3) het zal vanzelf wel weer een keer goedkomen
4) vriendje vind me nog steeds mooi.
5) Jeetje, het is een stuk relaxter dan continue opletten op alles wat je (niet) eet!
Dus. Ik ga goed!
(maar voornemen voor volgend jaar is toch wel die 10 kilo weer te verliezen. Rustigjes. En 5 kilo is ook al heel wat.)
Niets over allerlei angsten en waanbeelden rondom Kerstmis.
Nog minder over de ideeen dat ik te slecht ben om met andere mensen om te gaan.
Niks over hoe gèk ik wordt van het gedoe in mn hoofd, hoe een stom klein kind 3 volwassenen over de zeik kan helpen terwijl ze dan ook echtNiets verkeerd doet. En hoe wij volwassenen haar erop afrekenen en haar gewoon (weer eens) in de steek laten.
Komende week de laatste (drukke) week voor de vakantie.
Werken, kerstdiner op werk, koffer pakken, kerstmenu samenstellen, kleren uitzoeken, huis aan kant maken. Bij wassen van vorig weekend weg, kattenoppas regelen, therapie en medicatie ophalen.
En natuurlijk de kerstkaarten schrijven. Whoeha.
Mijn kerstkaart-brainwave van vandaag bleek niet te passen op het al eerdere kerstkaart-idee, dus nu zit ik met voor 6 euro troep van de bruna waar ik (nog?) niets mee kan. Boehoe.
En erger nog, kerstkaarten die (nog) niet de deur uit kunnen.
Nu zit ik natuurlijk ontzettend te zemelen over kleine dingetjes, maar verder gaat het eigenlijk wel heel goed. Ik ben wat moe en geirriteerd, zoals dat hoort half december vol feestdagenstress, maar ik werk, doe dignen in huis, en voel me niet depri! jeuj!
Ik geniet echt van mijn knusse huisje met de kerstboom en lichtjes.
Heerlijk als vriendje savonds weg is en ik met alle lampjes en wat kaarsjes aan op de bank zit.
Boekje erbij, of mn lessen voor de dag erna.
Knutseltje of laptop, potje thee..
Sterker nog: ik ben (bijna) 10 kilo aangekomen ondertussen.. Mn broeken passen niet lekker meer. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het heel heel vervelend vind. Stampvoetend, spiegelvermijdend en huilbui veroorzakend vervelend.
Maarrrr Ik kots nog niet. Ik ben nog niet depressief. En eigenlijk vind ik mezelf niet eens zo vreselijk nu ik Niet meer de allllerslankste uit de vriendengroep ben.
1) driekwart van mijn vriendengroep is Nog minder slank (en nog steeds erg leuk!)
2) ik ben geen 18 meer! (hehehe)
3) het zal vanzelf wel weer een keer goedkomen
4) vriendje vind me nog steeds mooi.
5) Jeetje, het is een stuk relaxter dan continue opletten op alles wat je (niet) eet!
Dus. Ik ga goed!
(maar voornemen voor volgend jaar is toch wel die 10 kilo weer te verliezen. Rustigjes. En 5 kilo is ook al heel wat.)
zaterdag 1 december 2007
Klaas&co
En net als je begint te begrijpen dat het allemaal anders was, en niet normaal, lees je bij een ander een anekdote die de jouwe geweest had kunnen zijn. Die je als normaal beschouwd, maar bij hem niet. Ik ben er al de hele dag van in de war.
Ik twijfel zelfs telkens weer of mijn hoofd niet weer een loopje met me neemt, of een ander deel een eigen log begonnen is. Maar de rest komt me niet bekend voor, dus dat lijkt me niet.
Ben al wel 100 keer terug geweest om te kijken ofzo. Het houd me bezig.
Net als Sklaas.
Zeker Sklaas in combinatie met ouderz. Dinsdag een smsje dat we verwacht werden, hoe laat we kwamen. Na afgelopen weekend voor mij niet meer zo vanzelfsprekend als het op mijn telefoontje stond. Voor vriendje ook niet.
Om stress en narigheid te voorkomen maar besloten om het de dag daarna eerst met Peuter te bespreken, en dan eens de knoop door te hakken.
In het uurtje bij haar druk geweest met 'samen overleggen'. Onder begeleiding van haar stem naar de veilige plek, handen vasthouden, en vertellen of je wel of niet Sklaas wil vieren bij ouderz. En luisteren naar de anderen. Alleen het handen vasthouden was al erg energievretend. Zoveel wantrouwen, verschillen en weerstand. De een angstig, de ander ongeduldig.
Natuurlijk kwamen we er niet uit, maar dat iedereen aan heeft kunnen geven of hij/zij wel of niet wilde gaan, en waarom niet was al heel wat. Zonder er verder op door te gaan ook rondvraag gedaan over contact houden of verbreken.
Eindconclusie daar was eigenlijk dat eigenlijk iedereen op een na liever niet zou gaan, maar dat het voor een aantal te ver ging om dat op eigen iniatief te doen, dus dan maar wel. Hm klinkt vaag zo.
Eigenlijk is het me in de dagen daarna steeds duidelijker geworden wat ik wil en ga doen. Ook door het overleg met de anderen. Er leeft toch nog hoop, en ergens willen we gewoon de deur nog niet definitief dichtknallen. Niet vanuit onszelf.
Dat betekent eigenlijk dat we dus wel naar Sklaasviering gaan.
Maar daarna zullen we proberen om zoveel mogelijk afstand te houden. Niet meer bellen, niet meer langsgaan, tenzij echt nodig/sociaal verplicht, en niet meer tennissen met moeder.
Ik vind het eng, maar het werd me gewoon heel duidelijk. Feitelijk is het het contact opzeggen, alleen zonder het overduidelijk hardop uit te spreken.
En mocht ik ze zien/spreken: niets meer van mezelf laten zien of vertellen, niets 'echts', over hoe het gaat, en wat voor mij erg belangrijks is. Gewoon, beetje de algemene social talk die je ook met vreemden kan hebben. Lekker veilig, en op afstand.
Ik ga het wel moeilijk vinden. Nu al ergens. dat ik dus beslis dat ik de hoop laat varen, de hoop om ooit erkenning en begrip te krijgen. Dat ik de hoop op ouders laat varen. de gezellige momenten die er toch wel waren. En vooral, wat ik heel erg ga missen, het tennis.
Door met moeder te gaan ging ik in ieder geval weer regelmatig, en dat vond ik fijn.
Ook qua niveau was het een redelijke match, en ze kon onder werktijd, waar alle vrienden gewoon werken natuurlijk.
Bovendien heb ik eigenlijk geen vrouwelijke vrienden die tennissen. Niet op mijn niveau iig. Of ze kunnen nauwelijks een bal raken, of ze doen het al jaaaren en zitten erop. Zegmaar.
Dush dat wordt doodeng gaan zoeken naar een nieuwe partner. Of het tennis toch maar laten voor wat het is... :(
Vanavond nog maar snel cadeautjes gekocht. Om niet het gevoel te krijgen dat ik afgekocht wordt morgen, dat ik dure dingen aanneem en dus goedkeur wat ze doen. Ik steek er Te veel tijd en Te veel geld in. Met Te veel waarde aan hun mening. Domme ikke.
Maar de werkweek zit er weer op. Hoera. Na twee dagen Sklaas stressvolle werkzaamheden en een workshop die toch erg spannend was om te geven is het nu klaar.
Dus hang ik doodmoe veeeel te lang voor de tv en log en surf op internet.
En morgen slaap ik uit. Tot 12 uur. O zo.
en daarna moet ik toch ouderz maar eens smsen. Dat we komen. En hoe laat...
Ik twijfel zelfs telkens weer of mijn hoofd niet weer een loopje met me neemt, of een ander deel een eigen log begonnen is. Maar de rest komt me niet bekend voor, dus dat lijkt me niet.
Ben al wel 100 keer terug geweest om te kijken ofzo. Het houd me bezig.
Net als Sklaas.
Zeker Sklaas in combinatie met ouderz. Dinsdag een smsje dat we verwacht werden, hoe laat we kwamen. Na afgelopen weekend voor mij niet meer zo vanzelfsprekend als het op mijn telefoontje stond. Voor vriendje ook niet.
Om stress en narigheid te voorkomen maar besloten om het de dag daarna eerst met Peuter te bespreken, en dan eens de knoop door te hakken.
In het uurtje bij haar druk geweest met 'samen overleggen'. Onder begeleiding van haar stem naar de veilige plek, handen vasthouden, en vertellen of je wel of niet Sklaas wil vieren bij ouderz. En luisteren naar de anderen. Alleen het handen vasthouden was al erg energievretend. Zoveel wantrouwen, verschillen en weerstand. De een angstig, de ander ongeduldig.
Natuurlijk kwamen we er niet uit, maar dat iedereen aan heeft kunnen geven of hij/zij wel of niet wilde gaan, en waarom niet was al heel wat. Zonder er verder op door te gaan ook rondvraag gedaan over contact houden of verbreken.
Eindconclusie daar was eigenlijk dat eigenlijk iedereen op een na liever niet zou gaan, maar dat het voor een aantal te ver ging om dat op eigen iniatief te doen, dus dan maar wel. Hm klinkt vaag zo.
Eigenlijk is het me in de dagen daarna steeds duidelijker geworden wat ik wil en ga doen. Ook door het overleg met de anderen. Er leeft toch nog hoop, en ergens willen we gewoon de deur nog niet definitief dichtknallen. Niet vanuit onszelf.
Dat betekent eigenlijk dat we dus wel naar Sklaasviering gaan.
Maar daarna zullen we proberen om zoveel mogelijk afstand te houden. Niet meer bellen, niet meer langsgaan, tenzij echt nodig/sociaal verplicht, en niet meer tennissen met moeder.
Ik vind het eng, maar het werd me gewoon heel duidelijk. Feitelijk is het het contact opzeggen, alleen zonder het overduidelijk hardop uit te spreken.
En mocht ik ze zien/spreken: niets meer van mezelf laten zien of vertellen, niets 'echts', over hoe het gaat, en wat voor mij erg belangrijks is. Gewoon, beetje de algemene social talk die je ook met vreemden kan hebben. Lekker veilig, en op afstand.
Ik ga het wel moeilijk vinden. Nu al ergens. dat ik dus beslis dat ik de hoop laat varen, de hoop om ooit erkenning en begrip te krijgen. Dat ik de hoop op ouders laat varen. de gezellige momenten die er toch wel waren. En vooral, wat ik heel erg ga missen, het tennis.
Door met moeder te gaan ging ik in ieder geval weer regelmatig, en dat vond ik fijn.
Ook qua niveau was het een redelijke match, en ze kon onder werktijd, waar alle vrienden gewoon werken natuurlijk.
Bovendien heb ik eigenlijk geen vrouwelijke vrienden die tennissen. Niet op mijn niveau iig. Of ze kunnen nauwelijks een bal raken, of ze doen het al jaaaren en zitten erop. Zegmaar.
Dush dat wordt doodeng gaan zoeken naar een nieuwe partner. Of het tennis toch maar laten voor wat het is... :(
Vanavond nog maar snel cadeautjes gekocht. Om niet het gevoel te krijgen dat ik afgekocht wordt morgen, dat ik dure dingen aanneem en dus goedkeur wat ze doen. Ik steek er Te veel tijd en Te veel geld in. Met Te veel waarde aan hun mening. Domme ikke.
Maar de werkweek zit er weer op. Hoera. Na twee dagen Sklaas stressvolle werkzaamheden en een workshop die toch erg spannend was om te geven is het nu klaar.
Dus hang ik doodmoe veeeel te lang voor de tv en log en surf op internet.
En morgen slaap ik uit. Tot 12 uur. O zo.
en daarna moet ik toch ouderz maar eens smsen. Dat we komen. En hoe laat...
maandag 26 november 2007
wegBlijven
Ik hoop dat ze afbellen. Dat ze zeggen dat ze geen Klaas vieren met zo iemand.
Gewoon dat zij beslissen.
Dat ik niet weer eeuwig in dubio moet: ik wil eigenlijk wel naar ze toe, maar ikw il ze nooit meer zien... Ik moet de schijn ophouden maar ik wil ze nu niet zien. Ik wil niet de spelbreker zijn, maar geen klaas met hen.
Dat ze gewoon pardoes uit het niets het contact verbreken. Dat ik boos kan worden. En kan huilen. Verdrietig kan zijn omdat ze het contact verbreken. En ook opgelucht.
Omdat het dan eindelijk over is. Zij, en alles met hen voorbij. De knoop doorgehakt, het contact verbroken.
Zodat ze eindelijk tot het verleden kunnen gaan behoren, en ik kan gaan verwerken. Of in ieder geval, niet meer in continue gevecht met mezelf zit over hoe met hen om te gaan, of ik het goed doe. Verlangen en afschuw, blijven zoeken naar hun erkenning.
Omdat ik weet dat ik anders uiteindelijk weer in de valkuil trap. Mijn allergrootste valkuil.
Dat ik uiteindelijk weer doe wat ze willen, of wat ik niet wil, of zoiets.
Maar eigenlijk heb ik er een vrij hard hoofd in. Verwacht dat ze nog over hun grote goede hart zullen strijken en zuchtend zullen bellen om te laten merken hoe groots ze zijn om ons nog een kans te geven. Waarna wij op komen dagen en alles weer opnieuw begint. Als altijd.
Overmorgen met Peuter wil ik het graag bespreken. Maar ben ook erg bang voor wat ze zal zeggen. Ze heeft al vaker gesproken over de grote krokodil met scherpe tanden. En dat als je ervoor kiest om naar een grote krokodil te gaan het een beetje raar is om dan huilend je gebeten arm onder iemands neus te houden.
Kortom: eigen schuld dikke bult...
En dat weeet ik ook wel. Ik weet het.
Maar ik wil er wel wat aan doen. Ik wil dit niet meer. En ik weet dat ik dan ook echt wat moet gaan doen. Afstand houden. En dat ga ik ook doen. Echt. Denk ik.
Dus, geen wekelijkse dingen meer met moeder, niet meer toch langsgaan als ik eenzaam voel. Gewoon afstand houden. Wegblijven. wegBlijven moet ik zeggen. de klemtoon ligt verkeerd.
Weggaan lukt altijd wel. wegBlijven niet.
Wie weet.
Vnaaf iig heerlijke avond gehad bij schoonouders. En ha, ik denk dat ik morgne lekker naar mijn allerliefste pleegmamma ga. Puh.
Ik ben hartstikke rijk met al die lieve mensen om me heen. Die Ik gekozen hebben. En zij Mij. Waar het fijn en gezellig en veilig is. Met respect.
Toevallig.
Gewoon dat zij beslissen.
Dat ik niet weer eeuwig in dubio moet: ik wil eigenlijk wel naar ze toe, maar ikw il ze nooit meer zien... Ik moet de schijn ophouden maar ik wil ze nu niet zien. Ik wil niet de spelbreker zijn, maar geen klaas met hen.
Dat ze gewoon pardoes uit het niets het contact verbreken. Dat ik boos kan worden. En kan huilen. Verdrietig kan zijn omdat ze het contact verbreken. En ook opgelucht.
Omdat het dan eindelijk over is. Zij, en alles met hen voorbij. De knoop doorgehakt, het contact verbroken.
Zodat ze eindelijk tot het verleden kunnen gaan behoren, en ik kan gaan verwerken. Of in ieder geval, niet meer in continue gevecht met mezelf zit over hoe met hen om te gaan, of ik het goed doe. Verlangen en afschuw, blijven zoeken naar hun erkenning.
Omdat ik weet dat ik anders uiteindelijk weer in de valkuil trap. Mijn allergrootste valkuil.
Dat ik uiteindelijk weer doe wat ze willen, of wat ik niet wil, of zoiets.
Maar eigenlijk heb ik er een vrij hard hoofd in. Verwacht dat ze nog over hun grote goede hart zullen strijken en zuchtend zullen bellen om te laten merken hoe groots ze zijn om ons nog een kans te geven. Waarna wij op komen dagen en alles weer opnieuw begint. Als altijd.
Overmorgen met Peuter wil ik het graag bespreken. Maar ben ook erg bang voor wat ze zal zeggen. Ze heeft al vaker gesproken over de grote krokodil met scherpe tanden. En dat als je ervoor kiest om naar een grote krokodil te gaan het een beetje raar is om dan huilend je gebeten arm onder iemands neus te houden.
Kortom: eigen schuld dikke bult...
En dat weeet ik ook wel. Ik weet het.
Maar ik wil er wel wat aan doen. Ik wil dit niet meer. En ik weet dat ik dan ook echt wat moet gaan doen. Afstand houden. En dat ga ik ook doen. Echt. Denk ik.
Dus, geen wekelijkse dingen meer met moeder, niet meer toch langsgaan als ik eenzaam voel. Gewoon afstand houden. Wegblijven. wegBlijven moet ik zeggen. de klemtoon ligt verkeerd.
Weggaan lukt altijd wel. wegBlijven niet.
Wie weet.
Vnaaf iig heerlijke avond gehad bij schoonouders. En ha, ik denk dat ik morgne lekker naar mijn allerliefste pleegmamma ga. Puh.
Ik ben hartstikke rijk met al die lieve mensen om me heen. Die Ik gekozen hebben. En zij Mij. Waar het fijn en gezellig en veilig is. Met respect.
Toevallig.
zondag 25 november 2007
naief gekwetst
En toch doet het zeer.
Om voor de zoveelste keer
Mee te gaan
In het gezin
Op te gaan
In een discussie
En dan
Gekwetst worden.
Het is dom en
naief
Mezelf toch
wat bloot te geven
Omdat
het zo goed gaat.
Niet
na te willen denken
over grenzen,
reserves en hun
nare trekjes.
Zo stom
om toch telkens weer
die kant op te trekken
toe te geven
aan het verlangen
naar een normaal gezinsleven
Begrip
Nog stommer
Om een stukje van mij
te laten zien.
Me kwestbaar
op te stellen
in het goedgelovige
vertrouwen
van verbeterde band.
vernieuwd respect.
Mijn gevoel
ontkent
Keihard
onwaar verklaard
Mijn hart
weer vertrapt
met
tranen op mijn wangen
mijn verse
optimisme
meteen
de kop ingedrukt.
Waarom
trap ik er
elke keer
weer in.
Zoek ik ze op
Stel ik me
open
Terwijl dat zo
onnatuurlijk voelt
blij
met elk sprankje
aandacht
van hun kant
alles dat op
waardering of
misschien wel
liefde
kan lijken.
Grote woorden spreken ze
in die tijden
van gezin
onvoorwaardelijke liefde, allerbelangrijkste
en begrip.
Veelbelovend klinkt het.
En ik wil het
te
graag geloven.
Even voel ik me
allerbelangrijkst
begrepen
onvoorwaardelijk geliefd in een gezin.
Zo hongerig naar meer
stel ik me open
vergeet
mijn hart te beschermen
en hen
te wantrouwen.
Al snel
blijkt onvoorwaardelijke liefde
mooi gezegd
maar vooral mooi
gebruikt
om mij schuldig te maken.
Zij onvoorwaardelijk,
ik onmogelijk.
Natuurlijk
allemaal alleen
in mijn beleving.
volgens hen.
Onmogelijk, onhandelbaar
nooit gezegd
alleen zo gehoord
door mij.
Want zij houden
onvoorwaardelijk
en ik
houd enkel
problemen.
Zo dom.
Zo boos daarna.
Op hen,
geschurkte, jokkebrokken.
Maar
meer op mezelf.
Ongelooflijk
stom en naief.
het verdriet
eigen schuld
maakt het nog moeilijker
want willen
maakt nog geen waarheid
en dus geen
erkenning
of begrip.
Niets.
Niets anders
dan
pijn.
Fijn hoor
onvoorwaardelijk
de band
tussen ouders
en kind.
Kan iemand
mijn kant even
doorknippen?
Om voor de zoveelste keer
Mee te gaan
In het gezin
Op te gaan
In een discussie
En dan
Gekwetst worden.
Het is dom en
naief
Mezelf toch
wat bloot te geven
Omdat
het zo goed gaat.
Niet
na te willen denken
over grenzen,
reserves en hun
nare trekjes.
Zo stom
om toch telkens weer
die kant op te trekken
toe te geven
aan het verlangen
naar een normaal gezinsleven
Begrip
Nog stommer
Om een stukje van mij
te laten zien.
Me kwestbaar
op te stellen
in het goedgelovige
vertrouwen
van verbeterde band.
vernieuwd respect.
Mijn gevoel
ontkent
Keihard
onwaar verklaard
Mijn hart
weer vertrapt
met
tranen op mijn wangen
mijn verse
optimisme
meteen
de kop ingedrukt.
Waarom
trap ik er
elke keer
weer in.
Zoek ik ze op
Stel ik me
open
Terwijl dat zo
onnatuurlijk voelt
blij
met elk sprankje
aandacht
van hun kant
alles dat op
waardering of
misschien wel
liefde
kan lijken.
Grote woorden spreken ze
in die tijden
van gezin
onvoorwaardelijke liefde, allerbelangrijkste
en begrip.
Veelbelovend klinkt het.
En ik wil het
te
graag geloven.
Even voel ik me
allerbelangrijkst
begrepen
onvoorwaardelijk geliefd in een gezin.
Zo hongerig naar meer
stel ik me open
vergeet
mijn hart te beschermen
en hen
te wantrouwen.
Al snel
blijkt onvoorwaardelijke liefde
mooi gezegd
maar vooral mooi
gebruikt
om mij schuldig te maken.
Zij onvoorwaardelijk,
ik onmogelijk.
Natuurlijk
allemaal alleen
in mijn beleving.
volgens hen.
Onmogelijk, onhandelbaar
nooit gezegd
alleen zo gehoord
door mij.
Want zij houden
onvoorwaardelijk
en ik
houd enkel
problemen.
Zo dom.
Zo boos daarna.
Op hen,
geschurkte, jokkebrokken.
Maar
meer op mezelf.
Ongelooflijk
stom en naief.
het verdriet
eigen schuld
maakt het nog moeilijker
want willen
maakt nog geen waarheid
en dus geen
erkenning
of begrip.
Niets.
Niets anders
dan
pijn.
Fijn hoor
onvoorwaardelijk
de band
tussen ouders
en kind.
Kan iemand
mijn kant even
doorknippen?
woensdag 21 november 2007
De prettige en amusante dingen in dit leven:
Prettige/amusante dingen:
Als Peuter, die altijd rustig is en een liefjes hoofd heeft, spontaan een kussen door de kamer smijt. En daarna erg verontwaardigd is dat ze aangekeken wordt alsof ze Beatrix Kiddo (Kill Bill) is in haar gele pakje, compleet met zwaard.
Als je collega twee kids vergeet mee te nemen en je ineens met twee verstekelingen zit die erg beduusd kijken.
Als je schoonzusje straks komt eten en jullie daarna samen naar Tarzan de musical gaan. En je lekker morgenochtend uit kan slapen.
Als je vriendje zijn sterkte schouders weer eens ter beschikking stelt, en het zo panische kindje eindeloos liefdevol blijft troosten.
Als je roemie een apen-oerkreet verstuurd via voicemessenger om je veel plezier te wensen bij Tarzan.
Als Peuter, die altijd rustig is en een liefjes hoofd heeft, spontaan een kussen door de kamer smijt. En daarna erg verontwaardigd is dat ze aangekeken wordt alsof ze Beatrix Kiddo (Kill Bill) is in haar gele pakje, compleet met zwaard.
Als je collega twee kids vergeet mee te nemen en je ineens met twee verstekelingen zit die erg beduusd kijken.
Als je schoonzusje straks komt eten en jullie daarna samen naar Tarzan de musical gaan. En je lekker morgenochtend uit kan slapen.
Als je vriendje zijn sterkte schouders weer eens ter beschikking stelt, en het zo panische kindje eindeloos liefdevol blijft troosten.
Als je roemie een apen-oerkreet verstuurd via voicemessenger om je veel plezier te wensen bij Tarzan.
De lastige dingen in het leven
Lastige dingen:
Als iemand die belangrijk voor je is vraagt hoe je haar boek vond. En je vond het mooi, maar voelde je vooral erg eenzaam en verdrietig daarna. Om de hechte band die het kind in het boek heeft met haar. Zij wel...
Als Peuter 'ineens' een kussen door het vertrek smijt. Als illustratie bij haar uitleg over het uiten van boosheid en het lekker gooien met dingen. En je je wel 10 hoedjes (en een sjaaltje in dezelfde kleur) schrikt. en dan natuurlijk wegraakt...
Als je een kind hebt dat een fobische angst heeft voor Zwarte Pieten en Sinterklazen. En Sinterklaas afgelopen weekend aangekomen is in Nederland en er O-Ver-Al Zwarte Pieten zijn nu.
Als je erop gewezen wordt hoe kapot een kind kan zijn. Zo geindoctrineerd dat zij slecht is en gestraft moet worden dat ze verbaasd blijft en lacht over de domheid van de mensen om haar heen die dit soort dingen niet goed snappen. Dat hun gecreeerde schijnwereld haar werkelijkheid is. En zij met haar kinderlogica onze waarheid voor 'domheid', 'niet snappen' en nog 'niet weten' aanziet. En bovenal hoe ontzettend wantrouwend ze blijft.
Als je wel contact wilt maken, maar je dat niet zo goed durft.
Als je zo met je schoonzusje naar Tarzan gaat, maar je nog erg in de war bent van Peuteren en je gek wordt van het panische kind en diens gegil en angst.
Als iemand die belangrijk voor je is vraagt hoe je haar boek vond. En je vond het mooi, maar voelde je vooral erg eenzaam en verdrietig daarna. Om de hechte band die het kind in het boek heeft met haar. Zij wel...
Als Peuter 'ineens' een kussen door het vertrek smijt. Als illustratie bij haar uitleg over het uiten van boosheid en het lekker gooien met dingen. En je je wel 10 hoedjes (en een sjaaltje in dezelfde kleur) schrikt. en dan natuurlijk wegraakt...
Als je een kind hebt dat een fobische angst heeft voor Zwarte Pieten en Sinterklazen. En Sinterklaas afgelopen weekend aangekomen is in Nederland en er O-Ver-Al Zwarte Pieten zijn nu.
Als je erop gewezen wordt hoe kapot een kind kan zijn. Zo geindoctrineerd dat zij slecht is en gestraft moet worden dat ze verbaasd blijft en lacht over de domheid van de mensen om haar heen die dit soort dingen niet goed snappen. Dat hun gecreeerde schijnwereld haar werkelijkheid is. En zij met haar kinderlogica onze waarheid voor 'domheid', 'niet snappen' en nog 'niet weten' aanziet. En bovenal hoe ontzettend wantrouwend ze blijft.
Als je wel contact wilt maken, maar je dat niet zo goed durft.
Als je zo met je schoonzusje naar Tarzan gaat, maar je nog erg in de war bent van Peuteren en je gek wordt van het panische kind en diens gegil en angst.
vrijdag 16 november 2007
iets van wat?
Op mijn bureau ligt een lijstje met allerei dingen waar ik over wilde schrijven.
Maar nu ik eindelijk op de bank lig, laptop eerlijk gejat van vriendje, wil ik alleen over vandaag schrijven. Andere dagen kwam ik helemaal nergens toe.
Werken zit er weer op voor deze week. Woensdag zag ik ertegenop maar ging het goed. Donderdag had ik wel zin maar viel het zwaar, en vandaag wist ik het niet meer, en was het erg leuk. Ik denk nog steeds dat het werk me wel ligt. Ik kan er echt van genieten!
maar het bezorgt ook ng wel veel stress. Merk gewoon dat ik nog niet zo geroutineerd ben. Dat is niet erg, dat komt nog wel. En dat kan me niet snel genoeg zijn ;).
Na het werk vandaag liep ik langs de school van pleegbroertje en zusje hier vlak voor mijn huis. Na het oppassen gisteravond wist ik dat ze de Albert Heijn poppen fanatiek sparen. En laat ik de zeer begeerde aap nu in mijn bezit hebben. Samen met een volle spaarkaart.
Stralende snuitjes en een pot thee met pleegmamma waren het gevolg. Even optimaal genieten.
Thuis snelsnel het eten klaarzetten en vriendje oven-instructie geven (aanzetten en eten erinschuiven), badderen, aankleden en opmaken.
Want er was een feest van mail-'mamaatje' zo gekoosnaamd.. Een Groot feest. Met hèèl vèèl kennissen, vrienden en haar kinderen en kleinkinderen.
Een hèèl sjiek feest ook.
Waar ik heel erg alleen was. Heel erg jong ook, tussen alle oudere dames en heren. En heel erg 'jeugdig' gekleed, in mijn spijkerrokje en legging, tussen alle zwarte pakken (ja ook de dames..). Heel heel erg niet op mijn plek, en ongemakkelijk, daar op een 'golf en country club'.
Niet bestaand. Voor niemand niet.
Mail mamaatje zelf had het druk. Iedereen kwam groeten, zoenen, praten en feliciteren. zoals dat hoort als je een feestje geeft. Ik stond, keek toe, wachte ergens rustig tegen een paal. Dronk een glaasje, bekeek alle mensen (op zich wel lollig) en had af en toe oogcontact met het feestvarken. iets wat ze twee seconden aanhield en dan weer wegkeek.
Ook tijdens de speech stond ik perongeluk recht tegenover haar, en toen ik even later naar de tafel liep waar ze zat lachten we even. Maar moest ze met spoed weg.
Mij daar in mijn vacuum achterlatend.
Na 1,5 uur (ik had van tevoren gedacht éven een half uurtje te gaan, omdat het voor haar belangrijk was. en ik het erg naar vond. eng) was alles superonwerkelijk en voelde ikniets meer. Was ik zo op dat ik weg Moest. Nu.
Zag ik mijn lijf naar haar toe lopen, langs de man met wie ze in gesprek reiken, en haar arm aanraken.
Niets.
Verloren, tussen alle mensen en achter de nogal grote man verstopt twijfelde ik. Mijn goede manieren hielden me erg tegen om 'gewoon' weg te lopen. Nogmaals een hand op haar arm.
Niets. Zou zehetniet voelen?
alles was ondertussen licht, de andere mensen zag ik niet meer. Ik Moest alleen nog maar Nu Naar Huis. Weg. Nu.
Ik pakte haar hand, duwde mijn andere hand ertussen om te zwaaien en playbackte 'ik ga'. Liet haar hand los, gaf een handkus en draaide me om.
'Wacht' hoor ik. Mijn lijf draait. Ik zie haar kijken naar me. hoor haar nog wel zeggen dat ze menog niet gesproken heeft. Dat ik toch nog niet wegga? Ik merk dat ik ja knik. Zij niet geloof ik. We praten heel heel even. of ik er al lang ben (ja vanaf het begin), waar ik dan geweest ben (hier. al die tijd), ook tijdens de speecht (ja ook tijdens de speecht), of ik niet naar haar toe gekomen ben (ehm.. nee).. We kussen, het lijkt eensoort korte knuffel. Aan haar blik zie ik dat ikblijkbaar huil. Kut.
Ze iwl nog dingen zeggen geloof ik. Maar ik kàn niet meer.
Ik krijg het voor elkaarom te zeggen wat ik dacht: dat ze er prachtig uitziet, dat het fijn is om haar zo te zien stralen en dat het feest een groot succes is. Ik raak haar wang aan.
en dan ren ik weg. in de garderobe kan ik niets meer zien door de tranen, en buiten blijf ik snikken en schokken en huilen.
En ik voel me zo stom. Zoooo stom.
Wie on earth kan er na een leuke dag nou in anderhalf uur zo stom gaan doen van niets.
Ik Wist dat ze druk zou zijn. Dat er veel mensen zouden zijn. Dat ik niemand zou kennen. Wat was er dan dat het zo 'onverdraaglijk' maakte?
Wat heb ik te hoog op laten lopen?
Mijn gevoel? ben ik over mn grenzen heen gegaan door uberhaupt te gaan? Mijn energie? Was het al op en ben ik toch door gegaan? En wel gevoel dan?
Verdriet? Eenzaamheid? Verlatenheid?
Ik herken het niet zo. en dat maakt het moeilijk om te kijken hoeveel te ver ik gegaan ben en waar deze uitbarsting dus vandaan komt.
(De opdracht van deze week)
En daar baal ik dan weer van! Heel duidelijk, balen. Van mezelf. En ik uit hetdoor te grommen en met laptop oop de bank te kruipen. Zo.
Niet te laat, nu.
Maar nu ik eindelijk op de bank lig, laptop eerlijk gejat van vriendje, wil ik alleen over vandaag schrijven. Andere dagen kwam ik helemaal nergens toe.
Werken zit er weer op voor deze week. Woensdag zag ik ertegenop maar ging het goed. Donderdag had ik wel zin maar viel het zwaar, en vandaag wist ik het niet meer, en was het erg leuk. Ik denk nog steeds dat het werk me wel ligt. Ik kan er echt van genieten!
maar het bezorgt ook ng wel veel stress. Merk gewoon dat ik nog niet zo geroutineerd ben. Dat is niet erg, dat komt nog wel. En dat kan me niet snel genoeg zijn ;).
Na het werk vandaag liep ik langs de school van pleegbroertje en zusje hier vlak voor mijn huis. Na het oppassen gisteravond wist ik dat ze de Albert Heijn poppen fanatiek sparen. En laat ik de zeer begeerde aap nu in mijn bezit hebben. Samen met een volle spaarkaart.
Stralende snuitjes en een pot thee met pleegmamma waren het gevolg. Even optimaal genieten.
Thuis snelsnel het eten klaarzetten en vriendje oven-instructie geven (aanzetten en eten erinschuiven), badderen, aankleden en opmaken.
Want er was een feest van mail-'mamaatje' zo gekoosnaamd.. Een Groot feest. Met hèèl vèèl kennissen, vrienden en haar kinderen en kleinkinderen.
Een hèèl sjiek feest ook.
Waar ik heel erg alleen was. Heel erg jong ook, tussen alle oudere dames en heren. En heel erg 'jeugdig' gekleed, in mijn spijkerrokje en legging, tussen alle zwarte pakken (ja ook de dames..). Heel heel erg niet op mijn plek, en ongemakkelijk, daar op een 'golf en country club'.
Niet bestaand. Voor niemand niet.
Mail mamaatje zelf had het druk. Iedereen kwam groeten, zoenen, praten en feliciteren. zoals dat hoort als je een feestje geeft. Ik stond, keek toe, wachte ergens rustig tegen een paal. Dronk een glaasje, bekeek alle mensen (op zich wel lollig) en had af en toe oogcontact met het feestvarken. iets wat ze twee seconden aanhield en dan weer wegkeek.
Ook tijdens de speech stond ik perongeluk recht tegenover haar, en toen ik even later naar de tafel liep waar ze zat lachten we even. Maar moest ze met spoed weg.
Mij daar in mijn vacuum achterlatend.
Na 1,5 uur (ik had van tevoren gedacht éven een half uurtje te gaan, omdat het voor haar belangrijk was. en ik het erg naar vond. eng) was alles superonwerkelijk en voelde ikniets meer. Was ik zo op dat ik weg Moest. Nu.
Zag ik mijn lijf naar haar toe lopen, langs de man met wie ze in gesprek reiken, en haar arm aanraken.
Niets.
Verloren, tussen alle mensen en achter de nogal grote man verstopt twijfelde ik. Mijn goede manieren hielden me erg tegen om 'gewoon' weg te lopen. Nogmaals een hand op haar arm.
Niets. Zou zehetniet voelen?
alles was ondertussen licht, de andere mensen zag ik niet meer. Ik Moest alleen nog maar Nu Naar Huis. Weg. Nu.
Ik pakte haar hand, duwde mijn andere hand ertussen om te zwaaien en playbackte 'ik ga'. Liet haar hand los, gaf een handkus en draaide me om.
'Wacht' hoor ik. Mijn lijf draait. Ik zie haar kijken naar me. hoor haar nog wel zeggen dat ze menog niet gesproken heeft. Dat ik toch nog niet wegga? Ik merk dat ik ja knik. Zij niet geloof ik. We praten heel heel even. of ik er al lang ben (ja vanaf het begin), waar ik dan geweest ben (hier. al die tijd), ook tijdens de speecht (ja ook tijdens de speecht), of ik niet naar haar toe gekomen ben (ehm.. nee).. We kussen, het lijkt eensoort korte knuffel. Aan haar blik zie ik dat ikblijkbaar huil. Kut.
Ze iwl nog dingen zeggen geloof ik. Maar ik kàn niet meer.
Ik krijg het voor elkaarom te zeggen wat ik dacht: dat ze er prachtig uitziet, dat het fijn is om haar zo te zien stralen en dat het feest een groot succes is. Ik raak haar wang aan.
en dan ren ik weg. in de garderobe kan ik niets meer zien door de tranen, en buiten blijf ik snikken en schokken en huilen.
En ik voel me zo stom. Zoooo stom.
Wie on earth kan er na een leuke dag nou in anderhalf uur zo stom gaan doen van niets.
Ik Wist dat ze druk zou zijn. Dat er veel mensen zouden zijn. Dat ik niemand zou kennen. Wat was er dan dat het zo 'onverdraaglijk' maakte?
Wat heb ik te hoog op laten lopen?
Mijn gevoel? ben ik over mn grenzen heen gegaan door uberhaupt te gaan? Mijn energie? Was het al op en ben ik toch door gegaan? En wel gevoel dan?
Verdriet? Eenzaamheid? Verlatenheid?
Ik herken het niet zo. en dat maakt het moeilijk om te kijken hoeveel te ver ik gegaan ben en waar deze uitbarsting dus vandaan komt.
(De opdracht van deze week)
En daar baal ik dan weer van! Heel duidelijk, balen. Van mezelf. En ik uit hetdoor te grommen en met laptop oop de bank te kruipen. Zo.
Niet te laat, nu.
zondag 11 november 2007
gevoel
whoeha, mn hoofd doet weer raar.
Zo tussen flauwvallen en draaierig in. Licht in mn hoofd, weinig evenwicht, tegen het misselijke aan.
Vervelend is dat!!!
en ik merk, klein beetje bezig geweest met voelen en onderzoeken enzo, dat ik me wat eenzaam voel, en behoefte heb aan begrip, erkenning en zorg.
De zorg krijg ik heel erg van vriendje. Dat is fijn.
Hij is zo zorgzaam uit zichzelf! En nu ik ziekjes ben helemaal. Dus dat is prettig. Ook nu ik het 'begrijp'. Mn gedrag dan. Ik 'voel' het nog niet heel erg. af en toe lukt het. maar het herkennen enzo lukt nu wel.
Begrip en erkenning krijg ik op zich wel van hem, maar 'voldoet' niet. het is gewoon anders. Hoe kan hij begrijpen wat het oproept dat ik me 'zwak' voel, toegeef. Wat raar in mn hoofd doet met me, of gewoon, hoe verwarrend het is om veel tijd kwijt te zijn.
Nouja, blabla. ik ren maar weer eens naar de wc. :S
Zo tussen flauwvallen en draaierig in. Licht in mn hoofd, weinig evenwicht, tegen het misselijke aan.
Vervelend is dat!!!
en ik merk, klein beetje bezig geweest met voelen en onderzoeken enzo, dat ik me wat eenzaam voel, en behoefte heb aan begrip, erkenning en zorg.
De zorg krijg ik heel erg van vriendje. Dat is fijn.
Hij is zo zorgzaam uit zichzelf! En nu ik ziekjes ben helemaal. Dus dat is prettig. Ook nu ik het 'begrijp'. Mn gedrag dan. Ik 'voel' het nog niet heel erg. af en toe lukt het. maar het herkennen enzo lukt nu wel.
Begrip en erkenning krijg ik op zich wel van hem, maar 'voldoet' niet. het is gewoon anders. Hoe kan hij begrijpen wat het oproept dat ik me 'zwak' voel, toegeef. Wat raar in mn hoofd doet met me, of gewoon, hoe verwarrend het is om veel tijd kwijt te zijn.
Nouja, blabla. ik ren maar weer eens naar de wc. :S
back to normal
Toen was het alweer zondag.
Als ik afgelopen dagen in totaal 20 uur wakker geweest ben zou het best veel zijn...
Zoals het hoort als je 'ziekjes' bent heb ik braaf bijna hele dagen geslapen. Vooral vrijdag ben ik me weinig bewust geweest van de wereld.
Zaterdag overdag wel wat uurtjes wakker, en 's avonds Toch maar naar naar cd-release van vrienden.
Gekleed in een niet-in-te-ademen-strak jurkje met een veel te laag decollete, nog veel lagere rug, zonder bh, op laarzen met hakken en heel heel heeeeeel zwaar in de schmink ging ik 's avonds uiteindelijk de deur uit. Met een auto vol vrienden kwamen we aan om daar nog een auto vol vrienden te treffen, en een zaal vol met bekende gezichten.
Het feest was tof, de muziek ge-wel-dig, en al binnen een half uurtje was ik heel erg blij met de weinige stof die ik aan had, want door de koorts had ik het me toch heet!
Ik weet niet of ik nog zo blij ben met het jurkje als ik de foto's terug zie..
Het was duidelijk een licht ontoerekeningsvatbare actie. De hele avond heb ik tussen 'ik ben erg sexy' en 'ik loop ontzettend voor lul' gezweefd, maar wel fijn dat ik aandacht besteed had aan mijn uiterlijk enzo.
En het decollete bleek ont-zettend handig: briefgeld, muntgeld, ja zelfs autosleutels konden makkelijk in het strakke stofje gestopt worden. :D
Blij dat ik gegaan ben. Het is fijn met mijn vrienden. Erg fijn.
Gewoon lekker samen een beetje hangen, dansen, drinken of praten. En of je nou in een spijkerbroek en wijd shirt zonder make-up, in een alternatief zelf gepimpt shirt met soort zwarte petticoat rok en hoge gympen, of veel te weinig jurk rondloopt, het maakt ze niets uit!! :)
Fijne lui.
Dus vandaag maar weer geslapen, geslapen, gebadderd, nog meer geslapen.
Hopen dat het nog steeds uit ziekigheid is, dan slaap ik vannacht ook nog goed.
Was het gewoon puur van het feesten-zoals-normale-mensen dan ben ik vannacht de sjaak.
En ik heb net ook mijn (ex)Roomie nog even gebeld: ik droom dus al sinds vrijdagochtend over vampieren, en ze wil me bijten. Gelukkig heeft ze telefonisch gezworen ddat ze het niet meer zal doen, en ook haar vriend zal proberen in toom houden. Hele geruststelling.
Hoewel ze tijdens dit gesprek wel ruzie hadden om de rauwe gehaktballetjes die maar niet in de soep maar in de mondjes belandden... Hmmm...
En nu.. eten!
Gister had ik uitgebreid Indiaas gekookt, vandaag heeft vriendje zelfmaak pizza gemaakt. Jamjam. Zo is eten heel niet zo vervelend als je ziek bent.
Als ik afgelopen dagen in totaal 20 uur wakker geweest ben zou het best veel zijn...
Zoals het hoort als je 'ziekjes' bent heb ik braaf bijna hele dagen geslapen. Vooral vrijdag ben ik me weinig bewust geweest van de wereld.
Zaterdag overdag wel wat uurtjes wakker, en 's avonds Toch maar naar naar cd-release van vrienden.
Gekleed in een niet-in-te-ademen-strak jurkje met een veel te laag decollete, nog veel lagere rug, zonder bh, op laarzen met hakken en heel heel heeeeeel zwaar in de schmink ging ik 's avonds uiteindelijk de deur uit. Met een auto vol vrienden kwamen we aan om daar nog een auto vol vrienden te treffen, en een zaal vol met bekende gezichten.
Het feest was tof, de muziek ge-wel-dig, en al binnen een half uurtje was ik heel erg blij met de weinige stof die ik aan had, want door de koorts had ik het me toch heet!
Ik weet niet of ik nog zo blij ben met het jurkje als ik de foto's terug zie..
Het was duidelijk een licht ontoerekeningsvatbare actie. De hele avond heb ik tussen 'ik ben erg sexy' en 'ik loop ontzettend voor lul' gezweefd, maar wel fijn dat ik aandacht besteed had aan mijn uiterlijk enzo.
En het decollete bleek ont-zettend handig: briefgeld, muntgeld, ja zelfs autosleutels konden makkelijk in het strakke stofje gestopt worden. :D
Blij dat ik gegaan ben. Het is fijn met mijn vrienden. Erg fijn.
Gewoon lekker samen een beetje hangen, dansen, drinken of praten. En of je nou in een spijkerbroek en wijd shirt zonder make-up, in een alternatief zelf gepimpt shirt met soort zwarte petticoat rok en hoge gympen, of veel te weinig jurk rondloopt, het maakt ze niets uit!! :)
Fijne lui.
Dus vandaag maar weer geslapen, geslapen, gebadderd, nog meer geslapen.
Hopen dat het nog steeds uit ziekigheid is, dan slaap ik vannacht ook nog goed.
Was het gewoon puur van het feesten-zoals-normale-mensen dan ben ik vannacht de sjaak.
En ik heb net ook mijn (ex)Roomie nog even gebeld: ik droom dus al sinds vrijdagochtend over vampieren, en ze wil me bijten. Gelukkig heeft ze telefonisch gezworen ddat ze het niet meer zal doen, en ook haar vriend zal proberen in toom houden. Hele geruststelling.
Hoewel ze tijdens dit gesprek wel ruzie hadden om de rauwe gehaktballetjes die maar niet in de soep maar in de mondjes belandden... Hmmm...
En nu.. eten!
Gister had ik uitgebreid Indiaas gekookt, vandaag heeft vriendje zelfmaak pizza gemaakt. Jamjam. Zo is eten heel niet zo vervelend als je ziek bent.
vrijdag 9 november 2007
ziekjes
En toen zat ik ziekjes thuis.
Voor het eerst mn 'nieuwe' werk afgebeld.
Oei oei wat naar en moeilijk.
Zeker ook omdat ik in mijn ogen helemaal niet 'heel ziek' ben. Wat koortsig, zeer keeltje, zware ledematen en hoofdpijn. Niets waar een mens aan ten onder gaat. Niets ergs. Echt zieks.
Dus wilde ik gaan werken.
Maar ik weet ook dat een van de kleintjes al 2 dagen Echt Heel Ziek is. IJlen, erg naar, alles pijnlijk. En Peuter heeft al vaker gezegd dat we dan eigenlijk dus allemaal ziek zijn. Als we het maar zouden kunnen voelen.
In het kader van voelen, wat deze week mijn doel is, heb ik dat heel even geprobeerd.
Mijn hoofd werd meteen erg heet, en de lettertjes van mijn computer draaiden wat. Het licht deed zeer aan mijn ogen.
Eng! Dus hop, niet meer voelen!
Maar toch maar wel afgebeld en daarna 4 uur aan eenstuk door geslapen.
Vol dromen over ontslag, aanstelleritis en boze bazen.
Maar toch!
Ik merk dat het vanbinnen rust geeft. De kleintjes ook de kans hebben om goed te slapen dan, en iedereen eigenlijk wel moe of belabberd is. Net-niet-ziek eigenlijk.
Zoals ik ook regelmatig ben.
Want ècht ziek ben ik bijna nooit. Sterke gezondheid noemen ze dat.
Ja.
Of sterke geest begin ik me nu af te vragen...
Maar ik ga aan mijn tweede pot thee beginnen, en op de bank hangen. Een beetje toegeven aan dat ik misschien ziek ben. Een klein beetje toelaten dat ik me ook ziek voel.
En ook een klein beetje genieten van mijn warme dekens terwijl de koude wind om ons huisje giert en tussen de dakpannen door goed te horen is!
Voor het eerst mn 'nieuwe' werk afgebeld.
Oei oei wat naar en moeilijk.
Zeker ook omdat ik in mijn ogen helemaal niet 'heel ziek' ben. Wat koortsig, zeer keeltje, zware ledematen en hoofdpijn. Niets waar een mens aan ten onder gaat. Niets ergs. Echt zieks.
Dus wilde ik gaan werken.
Maar ik weet ook dat een van de kleintjes al 2 dagen Echt Heel Ziek is. IJlen, erg naar, alles pijnlijk. En Peuter heeft al vaker gezegd dat we dan eigenlijk dus allemaal ziek zijn. Als we het maar zouden kunnen voelen.
In het kader van voelen, wat deze week mijn doel is, heb ik dat heel even geprobeerd.
Mijn hoofd werd meteen erg heet, en de lettertjes van mijn computer draaiden wat. Het licht deed zeer aan mijn ogen.
Eng! Dus hop, niet meer voelen!
Maar toch maar wel afgebeld en daarna 4 uur aan eenstuk door geslapen.
Vol dromen over ontslag, aanstelleritis en boze bazen.
Maar toch!
Ik merk dat het vanbinnen rust geeft. De kleintjes ook de kans hebben om goed te slapen dan, en iedereen eigenlijk wel moe of belabberd is. Net-niet-ziek eigenlijk.
Zoals ik ook regelmatig ben.
Want ècht ziek ben ik bijna nooit. Sterke gezondheid noemen ze dat.
Ja.
Of sterke geest begin ik me nu af te vragen...
Maar ik ga aan mijn tweede pot thee beginnen, en op de bank hangen. Een beetje toegeven aan dat ik misschien ziek ben. Een klein beetje toelaten dat ik me ook ziek voel.
En ook een klein beetje genieten van mijn warme dekens terwijl de koude wind om ons huisje giert en tussen de dakpannen door goed te horen is!
maandag 5 november 2007
Tijd vliegt!
Raar is het hoe tijd lijkt te vliegen, en toch weer niet.
Als mensen opmerken dat ze zich dood zouden vervelen met zo weinig werk als ik, dan wordt ik zelf ook wel eens onzeker. Bijna een hele week vrij, jeetje, dat is ook veel. Wat dòe je dan al die tijd... Ik moet me echt wel flink vervelen vaak zeg!
Toch blijkt in praktijk telkens weer dat de week te kort is, en ik nooit tijd genoeg in een dag heb zitten om alles te doen wat ik wil doen.
Zo schiet schoonmaken er regelmatig bij in. Niet omdat ik zò druk ben als al die werkende zielen hoor, maar wel omdat ik dan lekker bezig ben met allerlei andere, veul leukere dingen.
Ook naar de bieb gaan, of zelfs een brief aan mevrouw begeleidster schrijven moet nog steeds gebeuren.
Vandaag bedacht ik ineens dat ik overmorgen alweer moet werken. Ik schrok me rot! Dàn al!
Maar.. ik heb pas net vrij, en ben vandaag druk geweest en en en dacht ik.. Ik moet nog zoveel doen voordat ik ga werken. Uitrusten, lessen voorbereiden, eindelijk het hele huis eens poetsen (met name die viezevieze wc!), bij vrienden Poep&Poepie langs, weer eens kijken hoe het met baby Tetrotsemamma is. Spelletje spelen met vriendjelief, uitgebreid koken. Een lijst opstellen met de maaltijden van deze week en dus de weekbooschappen. Een begin maken aan de legpuzzel die op de eettafel me aan ligt te kijken. 3 scrapjes maken. De stapel Belangrijke Papieren op mijn bureau uitzoeken. Uberhaupt eens uitzoeken hoe mijn bureaublad er uit ziet, kijken of ik hem terug kan vinden onder de spullen.
Dus. Nee, ik verveel me HeLeMaal Niet. Not. Njet. Enkel misschien soms smiddags eventjes. Als vriendje weg is en ik allenig. Maar dat is niet zozeer vervelen. Dat is meer allenig.
Boekje erbij, dekentje erover, en hup, weer twee uur voorbij. Heerlijk.
Ik houd van het leven dat ik zo heb. De weinige vaste uren. Genoeg om me ergens naar uit te doen kijken, tegenop te doen kijken, te weinig om me overstuur te helpen. Net genoeg voor ritme, te weinig voor opgelegde structuur.
En vandaag is al weer bijna om! Nouja.. Voor de werkende mens zal de dag zo'n beetje halverwege zijn. Ze mogen zo naar huis.
Ik echter beschouw de tijd dat ik ga koken en daarna als 'avond'. Dan Hoef ik bijna nooit meer wat :). Soms lessen voorbereiden of afwassen, maar dat was het dan ook.
Geen gestress meer met huiswerk, opzien tegen de nieuwe dag, nog snel snel snel tussendoor schoonmaken.
En weet je wat het leuke is? Dat ik nu ik lekker niets meer hoef steeds vaker savonds even een wasje opruim, de keuken schoonmaak, of een 'klein rotklusje' doe. :)
Vandaag heb ik in ieder geval de schamele dagdoelen gehaald! Belangrijke UWV papieren (eindelijk) de deur uit. Naar de apotheek geweest. Boodschappies gedaan. Geld gepint, en wasje gedaan gedroogd en opgeruimd. :).
Zal ik straks nog een wasje in de machien doen? Of misschien de wc schoonmaken?
Als mensen opmerken dat ze zich dood zouden vervelen met zo weinig werk als ik, dan wordt ik zelf ook wel eens onzeker. Bijna een hele week vrij, jeetje, dat is ook veel. Wat dòe je dan al die tijd... Ik moet me echt wel flink vervelen vaak zeg!
Toch blijkt in praktijk telkens weer dat de week te kort is, en ik nooit tijd genoeg in een dag heb zitten om alles te doen wat ik wil doen.
Zo schiet schoonmaken er regelmatig bij in. Niet omdat ik zò druk ben als al die werkende zielen hoor, maar wel omdat ik dan lekker bezig ben met allerlei andere, veul leukere dingen.
Ook naar de bieb gaan, of zelfs een brief aan mevrouw begeleidster schrijven moet nog steeds gebeuren.
Vandaag bedacht ik ineens dat ik overmorgen alweer moet werken. Ik schrok me rot! Dàn al!
Maar.. ik heb pas net vrij, en ben vandaag druk geweest en en en dacht ik.. Ik moet nog zoveel doen voordat ik ga werken. Uitrusten, lessen voorbereiden, eindelijk het hele huis eens poetsen (met name die viezevieze wc!), bij vrienden Poep&Poepie langs, weer eens kijken hoe het met baby Tetrotsemamma is. Spelletje spelen met vriendjelief, uitgebreid koken. Een lijst opstellen met de maaltijden van deze week en dus de weekbooschappen. Een begin maken aan de legpuzzel die op de eettafel me aan ligt te kijken. 3 scrapjes maken. De stapel Belangrijke Papieren op mijn bureau uitzoeken. Uberhaupt eens uitzoeken hoe mijn bureaublad er uit ziet, kijken of ik hem terug kan vinden onder de spullen.
Dus. Nee, ik verveel me HeLeMaal Niet. Not. Njet. Enkel misschien soms smiddags eventjes. Als vriendje weg is en ik allenig. Maar dat is niet zozeer vervelen. Dat is meer allenig.
Boekje erbij, dekentje erover, en hup, weer twee uur voorbij. Heerlijk.
Ik houd van het leven dat ik zo heb. De weinige vaste uren. Genoeg om me ergens naar uit te doen kijken, tegenop te doen kijken, te weinig om me overstuur te helpen. Net genoeg voor ritme, te weinig voor opgelegde structuur.
En vandaag is al weer bijna om! Nouja.. Voor de werkende mens zal de dag zo'n beetje halverwege zijn. Ze mogen zo naar huis.
Ik echter beschouw de tijd dat ik ga koken en daarna als 'avond'. Dan Hoef ik bijna nooit meer wat :). Soms lessen voorbereiden of afwassen, maar dat was het dan ook.
Geen gestress meer met huiswerk, opzien tegen de nieuwe dag, nog snel snel snel tussendoor schoonmaken.
En weet je wat het leuke is? Dat ik nu ik lekker niets meer hoef steeds vaker savonds even een wasje opruim, de keuken schoonmaak, of een 'klein rotklusje' doe. :)
Vandaag heb ik in ieder geval de schamele dagdoelen gehaald! Belangrijke UWV papieren (eindelijk) de deur uit. Naar de apotheek geweest. Boodschappies gedaan. Geld gepint, en wasje gedaan gedroogd en opgeruimd. :).
Zal ik straks nog een wasje in de machien doen? Of misschien de wc schoonmaken?
zaterdag 3 november 2007
niet ongezellig
Soms denk ik, getsie, ik schrijf hier alleen over nare dingen.
Dan krijg ik ineens de neiging om in de derde persoon te gaan vertellen over allemaal dingen die andere mensen interessanter zouden moeten vinden dan mijn gedachtenkronkels.
Maarja, uiteindelijk schrijf ik hier gewoon voor mij. Om mn gedachten kwijt te kunnen, met alle kronkels. En op een of andere manier heb ik gewoon meer behoefte aan het schrijven van nare kronkels geloof ik.
Logisch ook wel, dat zijn de dingen die blijven hangen, me bezig houden. Maar ook de dingen die je niet zo makkelijk bespreekt met een ander. Juist omdat het niet boeiend is. Of allemaal wat sombertjes.
Vandaag heerlijk uitgeslapen! De hele week was ik op tijd wakker, vandaag sliep ik goddelijk tot 12 uur! Daarna maar in bad gaan liggen poedelen om het echte wakker nog een uurtje uit te stellen. Echt zaterdag dus.
Gister een fijne middag en avond gehad bij Sera en haar luver. Vaak als ik daar ben denk ik dat Vriendje en ik dat toch ook zo moeten kunnen... Verlang ik weer naar de tijd dat ik bij Sera in huis woonde en er gewoon gezelligheid in huis was, aanspraak.
Natuurlijk houd ik veel van Vriendje!
Maar Vriendje is wel een Echte Man. Of zoiets. Wat betekent dat ik vooral zijn linkeroor zie (de rest van zijn hoofd kijkt zeer aandachtig naar zijn computerbeeldscherm(en!), hij niet echt into gezelligheid is, weinig tot niet uit zichzelf opruimt/schoonmaakt (hier zal hij zelf zeker anders over denken, zoals een echte man betaamt), en romantiek nogal ver te zoeken is.
En laatste tijd heb ik gewoon erge behoefte aan iemand die meer aandacht voor mij heeft, laat merken dat ik leuk genoeg ben, ook zelf even wat schoonmaakt, en gewoon gezelligheid in huis brengt.
Maar ja. Men kan niet alles hebben.
En Vriendje is natuurlijk wel Heul Lief. Dat probeer ik altijd maar in gedachten te houden als ik me eenzaam voel.
Morgen lekker een daggie vistiteren. Zin an! :)
Dan krijg ik ineens de neiging om in de derde persoon te gaan vertellen over allemaal dingen die andere mensen interessanter zouden moeten vinden dan mijn gedachtenkronkels.
Maarja, uiteindelijk schrijf ik hier gewoon voor mij. Om mn gedachten kwijt te kunnen, met alle kronkels. En op een of andere manier heb ik gewoon meer behoefte aan het schrijven van nare kronkels geloof ik.
Logisch ook wel, dat zijn de dingen die blijven hangen, me bezig houden. Maar ook de dingen die je niet zo makkelijk bespreekt met een ander. Juist omdat het niet boeiend is. Of allemaal wat sombertjes.
Vandaag heerlijk uitgeslapen! De hele week was ik op tijd wakker, vandaag sliep ik goddelijk tot 12 uur! Daarna maar in bad gaan liggen poedelen om het echte wakker nog een uurtje uit te stellen. Echt zaterdag dus.
Gister een fijne middag en avond gehad bij Sera en haar luver. Vaak als ik daar ben denk ik dat Vriendje en ik dat toch ook zo moeten kunnen... Verlang ik weer naar de tijd dat ik bij Sera in huis woonde en er gewoon gezelligheid in huis was, aanspraak.
Natuurlijk houd ik veel van Vriendje!
Maar Vriendje is wel een Echte Man. Of zoiets. Wat betekent dat ik vooral zijn linkeroor zie (de rest van zijn hoofd kijkt zeer aandachtig naar zijn computerbeeldscherm(en!), hij niet echt into gezelligheid is, weinig tot niet uit zichzelf opruimt/schoonmaakt (hier zal hij zelf zeker anders over denken, zoals een echte man betaamt), en romantiek nogal ver te zoeken is.
En laatste tijd heb ik gewoon erge behoefte aan iemand die meer aandacht voor mij heeft, laat merken dat ik leuk genoeg ben, ook zelf even wat schoonmaakt, en gewoon gezelligheid in huis brengt.
Maar ja. Men kan niet alles hebben.
En Vriendje is natuurlijk wel Heul Lief. Dat probeer ik altijd maar in gedachten te houden als ik me eenzaam voel.
Morgen lekker een daggie vistiteren. Zin an! :)
vrijdag 26 oktober 2007
beddenliefde
En toen was de nacht zomaar voorbij. Redelijk geslapen is een mooie omschrijving, veel (naar) gedroomd is ook waar. Maar als je je na het dromen weer bewust bent van je veilige nestje, warme lieve vriendje, en grote sterke kusjes-mamma-beer dan kan je rustig weer jezelf worden en blij zijn met eerdergenoemden. Een grrrrroot verschil met de hel van eergister.
Tegen de ochtend ging het slapen zelfs Zonder dromen.
Nog steeds in korte stukjes. In beetjes. En horten.
Maar oooo
Wat kon ik weer van mijn bedje genieten.
En zo hoort het.
Want Nina en haar bedje, dat zijn twee handen op een buik.
Grote vrienden, liefste luvers.
Nu weer gelukkig.
Want als de nacht lang duurt,
of dromen naar is
of wakker een droom lijkt
Dan is een bedje ineens niet zo prettig meer.
Dus nu zit ik nog een beetje te twijfelen.
Het ziet er aantrekkelijk uit, en mn onrust en emoties zijn weer redelijk gezakt.
Na een drukke (en leuke!!!) dag ben ik ook moe.
Maar ja.. wat als..
Toch denk ik dat mijn bedje en ik zo weer èen worden.
:D
Trouwens heeeeeel leuk om vanavond twee oud klas/schoolgenoten terug te zien. Te eten, te praten, en terug te kijken op die tijd. Hoe ieder die anders beleefd had. Hoe het leven hen was vergaan. Om (een beetje) te vertellen hoe het leven mij is vergaan.
En om gewoon te merken dat het Weer gezellig is. En fijn.
Jeej!
Tegen de ochtend ging het slapen zelfs Zonder dromen.
Nog steeds in korte stukjes. In beetjes. En horten.
Maar oooo
Wat kon ik weer van mijn bedje genieten.
En zo hoort het.
Want Nina en haar bedje, dat zijn twee handen op een buik.
Grote vrienden, liefste luvers.
Nu weer gelukkig.
Want als de nacht lang duurt,
of dromen naar is
of wakker een droom lijkt
Dan is een bedje ineens niet zo prettig meer.
Dus nu zit ik nog een beetje te twijfelen.
Het ziet er aantrekkelijk uit, en mn onrust en emoties zijn weer redelijk gezakt.
Na een drukke (en leuke!!!) dag ben ik ook moe.
Maar ja.. wat als..
Toch denk ik dat mijn bedje en ik zo weer èen worden.
:D
Trouwens heeeeeel leuk om vanavond twee oud klas/schoolgenoten terug te zien. Te eten, te praten, en terug te kijken op die tijd. Hoe ieder die anders beleefd had. Hoe het leven hen was vergaan. Om (een beetje) te vertellen hoe het leven mij is vergaan.
En om gewoon te merken dat het Weer gezellig is. En fijn.
Jeej!
donderdag 25 oktober 2007
night-mare
Gaat even helemaal niet goed. Gister hebben ze mn crisis redelijk ondervangen, maar ik ben Heel Erg Bang om weer door de hel van gisternacht te gaan. Ik ben zo onrustig van de angst, maar ook van de emoties die ik zo hard weg probeer te houden, van het vechten. Niet weer alles meemaken, het verdriet voelen van alle jaren in een keer. De pijn die het doet, en alles die het oproept. Het niet weten wat echt is en wat niet, het door elkaar gooien van heden en verleden. Waardoor de lieve stem van vriendje die me probeert te troosten gemixt wordt met verkeerde gruwelijke beelden en het zo'n pijn is dat hij daar is en zegt dat ik stil moet zijn, me neit helpt. Hoekan hij me ook helpen. Dat mijn schoonmoeder die me vasthoud om me te beschermen tegen mezelf zo af en toe doordringt in de beelden en mijn angst, zodat zij door me vast te houden meewerkt aan de horror waar ik in zit. Hoe kan ze me helpen. Mijn lijf is beurs en vol spierpijn van het heen en weer schieten van angst, het krabben, spannen en slaan. Zelfs in mijn onbewustzijn. Om dat maar te voelen en niet de pijn. Ik kan niet nog zo'n nacht. Het is weer zo erg. Ik kan niet meer nog zo'n nacht. Ik ben eht moe.. en ergens ben ik ook nog wel 'bang' voor de gevolgen voor mij.. Ik 'wi'l' mezelf niets aandoen. Maar Zo graag wel. De strijd.
Peuter wel gebeld. Niet doorgezet. Dom.
Maar voelde me ook zo dom om te bellen. Vorige week al gebeld.
Kan geen feest blijven.
Peuter wel gebeld. Niet doorgezet. Dom.
Maar voelde me ook zo dom om te bellen. Vorige week al gebeld.
Kan geen feest blijven.
woensdag 24 oktober 2007
Hekje kapot
Tsja. en toen was er weer even een dipje.
Waar ie vandaan komt? Over het algemeen weet ik het niet.
Van vandaag wel.
Vandaag is het Peuter's schuld.
Duidelijk.
Ik sliep lang, werd wakker, en was wazig en onwerkelijk.
Vriendje reed me naar Peuter, waar ik rustig ging zitten om een goed gesprek te beginnen.
Halverwege het gesprek kwam het op littekens.
Dè lidtekens. Dè lidtekens die ik haar niet durfde te laten zien. (en zo erg zijn ze niet)
Ik kan niet met, en niet zonder.
Ik wil ze kwijt, maar ze horen bij mij.
Ik wil er nooit meer, maar moet zò hard vechten om het niet te doen.
Wil ze weg laten halen, maar ben ook 'bang' voor de blanke huid.. Schoon vel.
Peuter kwam het idee dat ik mijn lidtekens nodig heb om te laten zien wat er gebeurd is. Om te laten zien dat het soms niet goed gaat. Om mensen te helpen herinneren aan wat ik allemaal meegemaakt heb. Misschien vooral ook mezelf.
Toen ik uitlegde dat mn lidtekens voor mij heel erg staan voor dat ik alles Wel overleefd heb, snapte ze dat wel.
Het uitwissen van mn lidtekens zou ergens ook het uitwissen van vroeger zijn. Alsof het allemaal niet bestaan heeft.
Andere mensen huilen of praten om te vertellen hoe naar ze sommige dingen vinden. Ik 'draag' het letterlijk mee.
Dit gesprek, maar vooral haar rake, soms zelfs lieve, woorden deden me veel. Het hekje van mn gevoel begon te wankelen. De eerste emoties kwamen er al overheen dwarrelen.
Tranen.
Op gegeven moment raakte ik zelf erg in de war van alle emoties. Het verdriet deed letterlijk zo-veel pijn. Ik wilde het niet voelen, niet huilen, dus dan vermande ik me weer even. Beet op mn tong, droogde de tranen, maakte een grap. En hoewel de tranen dan meteen doorliepen ging eht wel even. Heel even.
En dan gingen de schouders weer schokken, zij Petuer weer iets, en dan deed het weer pijn. Meer pijn dan een brandwond.
En dit was nog maar een klein stukje van de lawine.
Het lukte me uiteindelijk wel om dit aan te geven bij Peuter. Zij vond het 'goed' en vroeg wat er mis was met gewoon huilen. het niet weg te stoppen, niet af te kappen, niet groot te blijven, maar gewoon te huilen. Net zo lang tot het over was. Wat volgens haar vanzelf zou zijn.
Natuurlijk werd het er niet echt beter op door haar woorden.
De wanhoop kon ik niet goed uitleggen:
ik Kàn dat niet. Echtniet. Heel even huilen, misschien. Maar het voelen, het verdriet voelen... en langere tijd voelen.. nee. De pijn voelen.. Alles wat daarbij hoort...
Ik kan het niet... Ik kan het gewoon niet verdragen.
En dan ga ik gekke dignen doen.
Daar komen zelfmoordpogingen van. Of nieuwe lidtekens.
Toen al, daar in de stoel, dacht ik alleen maar: ik wil snijden nu.. het moet eruit.
Alweer, laten zien wat ik vanbinnen meedraag... mijn uiterlijk maken als mijn innerlijk: kapot. Onooglijk lelijk, eenzaam, afstotelijk en eng.
Toenw as de tijd zo ongeveer om en 'moest' ik ineens weg. En dat was kut. Daar sta je dan. letterlijk alles shakend. bijtend op je wangen, knijpend in alles waar je bij kan om je tranen binnen te houden. Schokkend ademhalend, schouders mee.
Vriend die lief wilde doen, maar dat Kan niet. Dat Kan Ik Niet.
Zo eenzaam. Zo intens alleen.
Zoveel pijn.
En bij ieder woord alleen maar erger. eenzaamer.
Ergens verlangde ik naar een arm van Peuter, maar ik denk niet dat ik het aangekund had.
Ergens wilde ik wel wegkruipen bij vriend, die klaarstond. Maar ik was bang dat ik dan gek zou worden, alles over me heen zou krijgen.
Dat ik zou breken.
Weer dat breken.. Dat is de enige manier om het te omschrijven. Ik zou 'breken'.
Ik was al bezig met breken. er zat een grote scheur in mij. En die deed pijn, die maakte dat ik niet meer helder kon denken, dat mijn bestaan op zijn grondvesten leek te schudden.
Dat nu en gister en 10 jaar geleden een moment leken, met een grote pijn.
In de auto geprobeerd te focussen op de radio. Zo bedaarde ik weer 3 minuutjes, wanhopig gefocussed op elk woord van Koen of Sander (ja 3FM, de Koen en Sander show), maar dan drong het zich weer wanhopig ertussendoor, en kon ik alleen nog maar het laatst gehoorde woord herhalen...
Vriendje vroeg wat ik wilde.. Ik wist het niet. huilen, niets, dit stoppen, maar ook ergens troost, liefde. Ik wilde ergens heel graag naar mn pleegmoeder, maar was te bang.
Voor haar afwijzing, haar reactie, maar vooral ook om dan echt te breken. En hoe zij daarmee om zou gaan.
Uit eindelijk vroeg ik naar schone moeder te gaan. Ze heeft me eerder gezien, bijna gebroken. We hebben het erover gehad.
We gingen.
En ze waren niet thuis.
Daarna weet ik eigenlijk niet veel meer.
Ja ik heb gelegen, gegeten, getraind, gepuzzeld. Het is een waas. De lange lange training was maar net begonnen toen ik alweer omkleedde en hij toch om bleek en de puzzel waar ik al uuren aan zat bleek na 3 minuten al genoeg. Tijd is iets raars.
En nu. Nu zit ik hier.
En nu komt het weer terug.
Het was niet weg, ik was verdoofd ofzo.
Het is er nog. Nog net zo. heel erg zo.
Help.
Help Me
alsjeblieft?
Waar ie vandaan komt? Over het algemeen weet ik het niet.
Van vandaag wel.
Vandaag is het Peuter's schuld.
Duidelijk.
Ik sliep lang, werd wakker, en was wazig en onwerkelijk.
Vriendje reed me naar Peuter, waar ik rustig ging zitten om een goed gesprek te beginnen.
Halverwege het gesprek kwam het op littekens.
Dè lidtekens. Dè lidtekens die ik haar niet durfde te laten zien. (en zo erg zijn ze niet)
Ik kan niet met, en niet zonder.
Ik wil ze kwijt, maar ze horen bij mij.
Ik wil er nooit meer, maar moet zò hard vechten om het niet te doen.
Wil ze weg laten halen, maar ben ook 'bang' voor de blanke huid.. Schoon vel.
Peuter kwam het idee dat ik mijn lidtekens nodig heb om te laten zien wat er gebeurd is. Om te laten zien dat het soms niet goed gaat. Om mensen te helpen herinneren aan wat ik allemaal meegemaakt heb. Misschien vooral ook mezelf.
Toen ik uitlegde dat mn lidtekens voor mij heel erg staan voor dat ik alles Wel overleefd heb, snapte ze dat wel.
Het uitwissen van mn lidtekens zou ergens ook het uitwissen van vroeger zijn. Alsof het allemaal niet bestaan heeft.
Andere mensen huilen of praten om te vertellen hoe naar ze sommige dingen vinden. Ik 'draag' het letterlijk mee.
Dit gesprek, maar vooral haar rake, soms zelfs lieve, woorden deden me veel. Het hekje van mn gevoel begon te wankelen. De eerste emoties kwamen er al overheen dwarrelen.
Tranen.
Op gegeven moment raakte ik zelf erg in de war van alle emoties. Het verdriet deed letterlijk zo-veel pijn. Ik wilde het niet voelen, niet huilen, dus dan vermande ik me weer even. Beet op mn tong, droogde de tranen, maakte een grap. En hoewel de tranen dan meteen doorliepen ging eht wel even. Heel even.
En dan gingen de schouders weer schokken, zij Petuer weer iets, en dan deed het weer pijn. Meer pijn dan een brandwond.
En dit was nog maar een klein stukje van de lawine.
Het lukte me uiteindelijk wel om dit aan te geven bij Peuter. Zij vond het 'goed' en vroeg wat er mis was met gewoon huilen. het niet weg te stoppen, niet af te kappen, niet groot te blijven, maar gewoon te huilen. Net zo lang tot het over was. Wat volgens haar vanzelf zou zijn.
Natuurlijk werd het er niet echt beter op door haar woorden.
De wanhoop kon ik niet goed uitleggen:
ik Kàn dat niet. Echtniet. Heel even huilen, misschien. Maar het voelen, het verdriet voelen... en langere tijd voelen.. nee. De pijn voelen.. Alles wat daarbij hoort...
Ik kan het niet... Ik kan het gewoon niet verdragen.
En dan ga ik gekke dignen doen.
Daar komen zelfmoordpogingen van. Of nieuwe lidtekens.
Toen al, daar in de stoel, dacht ik alleen maar: ik wil snijden nu.. het moet eruit.
Alweer, laten zien wat ik vanbinnen meedraag... mijn uiterlijk maken als mijn innerlijk: kapot. Onooglijk lelijk, eenzaam, afstotelijk en eng.
Toenw as de tijd zo ongeveer om en 'moest' ik ineens weg. En dat was kut. Daar sta je dan. letterlijk alles shakend. bijtend op je wangen, knijpend in alles waar je bij kan om je tranen binnen te houden. Schokkend ademhalend, schouders mee.
Vriend die lief wilde doen, maar dat Kan niet. Dat Kan Ik Niet.
Zo eenzaam. Zo intens alleen.
Zoveel pijn.
En bij ieder woord alleen maar erger. eenzaamer.
Ergens verlangde ik naar een arm van Peuter, maar ik denk niet dat ik het aangekund had.
Ergens wilde ik wel wegkruipen bij vriend, die klaarstond. Maar ik was bang dat ik dan gek zou worden, alles over me heen zou krijgen.
Dat ik zou breken.
Weer dat breken.. Dat is de enige manier om het te omschrijven. Ik zou 'breken'.
Ik was al bezig met breken. er zat een grote scheur in mij. En die deed pijn, die maakte dat ik niet meer helder kon denken, dat mijn bestaan op zijn grondvesten leek te schudden.
Dat nu en gister en 10 jaar geleden een moment leken, met een grote pijn.
In de auto geprobeerd te focussen op de radio. Zo bedaarde ik weer 3 minuutjes, wanhopig gefocussed op elk woord van Koen of Sander (ja 3FM, de Koen en Sander show), maar dan drong het zich weer wanhopig ertussendoor, en kon ik alleen nog maar het laatst gehoorde woord herhalen...
Vriendje vroeg wat ik wilde.. Ik wist het niet. huilen, niets, dit stoppen, maar ook ergens troost, liefde. Ik wilde ergens heel graag naar mn pleegmoeder, maar was te bang.
Voor haar afwijzing, haar reactie, maar vooral ook om dan echt te breken. En hoe zij daarmee om zou gaan.
Uit eindelijk vroeg ik naar schone moeder te gaan. Ze heeft me eerder gezien, bijna gebroken. We hebben het erover gehad.
We gingen.
En ze waren niet thuis.
Daarna weet ik eigenlijk niet veel meer.
Ja ik heb gelegen, gegeten, getraind, gepuzzeld. Het is een waas. De lange lange training was maar net begonnen toen ik alweer omkleedde en hij toch om bleek en de puzzel waar ik al uuren aan zat bleek na 3 minuten al genoeg. Tijd is iets raars.
En nu. Nu zit ik hier.
En nu komt het weer terug.
Het was niet weg, ik was verdoofd ofzo.
Het is er nog. Nog net zo. heel erg zo.
Help.
Help Me
alsjeblieft?
woensdag 10 oktober 2007
Ab-so-luut Niet!
Welja.
Probeer ik eens eerlijk te zijn met Peuter, contact te maken met haar, te onderzoeken, gaat de tijd zo snel om.
Laatste paar weekjes wordt er hard gewerkt door Peuter en Mijzelf. En het resultaat mag er zijn. We onderzoeken, praten, kijken elkaar zelfs aan. Vragen ons af, geven antwoorden en komen tot inzichten en conclusies. Geen wereldschokkende nieuwe dingen, allemaal wel woorden die al lang passen bij wie ik ben.
Angst voor afwijzing, ik-ben-slecht zelfbeeld, bewijzingsdrang, perfectionisme, crisissen, moeite met emoties, machteloosheid bij teveel emoties, moeite met eigen verantwoordelijkheid, afhankelijkheid.
Allemaal begrippen die niet nieuw zijn. Maar wel als je deze bij elkaar in een lange zin met pijlen, komma's en dubbele punten gaat zetten. Het blijkt allemaal samen te hangen.
En eigenlijk blijken veel dagelijkse problemen zo'n beetje hiernaar terug te leiden.
Peuter en ik zaten net zo'n beetje te knikken en peinzend te kijken bij een alweer logisch klinkende verklaring van mijn kant op haar vraag 'welke emotie er hoort bij de paniekerigheid die zo kenmerkend is voor een crisis-met-laten-vallen-van-alle-verantwoordelijkheid' Machteloosheid vooral.. Machteloos omdat ik me zo naar voel en het niet kan laten stoppen. Met al die dingen zit die Nu-Moeten-Stoppen, maar niet weet hoe, en er niet mee verder kan. het niet meer kan zo. Die machteloosheid.
Peuter vroeg zich af wat er zo erg was dan. De gevoelens, de situatie, wat precies. Samen kwamen we eruit dat het vooral de emoties waren, die maken me Gek.
Goh, hoe onverwachts natuurlijk voor iemand met DIS, iemand die weinig Echt contact maakt. Ik heb dus weinig, nu blijkt pas hoe weinig, contact met mijn emoties. Ga continue over mn eigen grenzen heen en verval dan in een crisis omdat dat zoveel emotie oproept dat ik er per direct weer vanaf wil. maar hoe.
Hierop concludeerde Peuter dat ik dus vooral heel veel moeite had met het reguleren van mijn emoties. Toen ik nadenkend knikte, en een twijfelend ja eruitbracht ging ze verder.
'Dat doet me allemaal wel erg aan een persoonlijkheidsstoornis denken'.
'O' Nog niet helemaal onder de indruk van deze woorden.
'Ja...' bedachtzaam, 'moeite met emotieregulatie, weinig eigen verantwoordelijkheid. Dat zijn eigenlijk wel de basisdingen bij een persoonlijkheidsstoornis toch.'
'O' Al wat gealarmeerder. Wie, ik? Nee toch, een ander deel zeker.
Stemmen: A 'Persoonlijkheidsstoornis... Borderline, nacistisch, o wacht, psychopatisch leugenaar! ja. Of hoe het ook heet.' M: 'Ze gelooft je niet. Zie je wel. Ik wist dat ze het allemaal toch niet zou geloven!'. M2 'Nounou, gaat dat niet wat hard. Moeten we niet eerst vragen hoe of wat? O stil nou even, wat zegt ze nou?'
Peuter: 'Je klinkt wat gealarmeerd. Maar je kent zelf de kenmerken van Borderline volgens mij ook wel een beetje? Zwart-wit denken, automutilatie en destructief gedrag, moeite met omgaan met emoties, weinig eigen verantwoordelijkheid, verslavingsgevoelig. Eetstoornisje?.
Stem M: 'Ja hoor, daar komt de aap uit de mouw. Ze gelooft er geen hol van! De trut. Praat lief mee, luistert lief, maar schrijft achter je rug op dat je alles uit je duim zuigt. Borderline.'
Stem N hardop: 'Ehm, ja ehm, betekent dat dan.. Ehm. Ik bedoel, krijg ik dat er dan gezellig bij, of mag ik ruilen?' van binnen: 'borderline? dat is Sera... dat is wel herkenbaar, maar dat is zonder 'delen'. Zonder alles wat Dis is. Borderline is in dit geval een ander woord voor aansteller.. Leugenaar... Is dat wat ze vind? Vind ze me een leugenaar?'
Ondertussen ben ik zelf ook nogal in de war. Borderline. maar al die testen dan, die PO's. Waarom kwam dat er dan niet uit.
Ja, overlap met dis.. of de DIS NAO zoasl het nog staat daar in eht dossier. Nog iets waar ik zelf van merk dat ik kippenvel krijg en dat het bij de andere delen veel oproept. van boosheid tot frustratie tot machteloosheid. In ieder geval een hoop onrust.
Eigenlijk is het hierna tijd.
Allemaal een beetje in onze eigen dingen verdiept gaan we naar huis. Vriendje rijd, ik probeer aantekeningen te maken over het gesprek. Ik merk de stilte, de ongemakkelijkheid in mijn hoofd, de spanning in mijn lijf. Maar echt voelen lukt nog niet.
Onderweg naar huis bel ik even snel Sera. Zodra het woord borderline valt nodigt ze me uit voor een bakkie. Als borderliners onder elkaar. Not dus. Dat borderline dan, want even samen brainstormen is erg fijn.
We praten, googelen, en denken na. Reeel, maar ook gevoelsmatig.
Ik hoor de hoge woorden eruit komen. De angst dat het hele Dis verhaal niet bestaat, dat dat allemaal aanstellerij is. 'maar hoe kan dat dan' hoor en denk ik in stereo. 'Heb ik me dat dan allemaal ingebeeld? En hoe zit het met al die dingen, delen, stemmen, tijd kwijt? ook ingebeeld?'
Paniek in wording, een hoop onrust, beginnende emoties.
Ik merk het, Sera merkt het.
Gezamenlijk besluiten we dat Peuter NU gebeld gaat worden (het is ook geen stijl om dat soort dingen vlak voor eindtijd eruit te flappen!! ;) ). De hulpvraag wordt hoe het zit met het grote B woord, dat ik er heeel veel onrust van krijg en niet goed weet hoe dat te hanteren en of er vrijdag tijd is voor een uurtje onderzoeken hoe het zit met mij, de onrust, en het B woord.
Natuurlijk krijg ik het secretariaat, natuurlijk zit ze nog tijden in de dagsluiting, en vraag ik bibberend of ze door kunnen geven om terug te bellen, ja toch wel beetje dringend.
Als ze belt hoor ik de angst in mijn stem, en merk ik dat ik niet helder kan denken. Voelen? nee.
Met tranen over mijn wangen brabbel ik over ongeloof van dis, of ik nog wel terugkan.
Lief en rustig begint ze meteen een geruststellend verhaal over dat het 2 compleet verschillende dingen zijn. Op 2 assen staan, en los van elkaar staan, maar toch ook niet. (dit om het duidelijk te houden). Dat mensen met Dis bijna altijd ook Borderline erbij hebben, maar dat dat andersom niet geld, dus borderline niet automatisch ook dis inhoud. Ergens klinkt dit logisch, maar als ze dan nog iets geruststellends wil zeggen in de trant van dat een opmerking van haar niet meteen een diagnose inhoud begrijp ik het compleet het verkeerde en schiet de paniek weer hoog terug mijn gerustgestelde keeltje in. Geduldig herhaalt ze het hele verhaal nog een keer, met daarbij dat ze het goed vind dat ik haar dit zeg, en dat ze echt niet denkt dat ik alles uit mijn duim zuig.
Als ik stamelend toegeef dat ik al plannen zat te maken om nooit meer terug te komen en haar plant (waar ik een erg goede relatie mee heb) te ontvoeren en met hem verder te gaan, zegt ze dat ze het fijn vind om dit te weten, dat we het daaar volgende keer over moeten hebben. Met daarbij het advies om, mocht ik verder willen met PlantLief, het Grote-Planten-Lease-Bedrijf te bellen om Plant uit te kopen. Dat zou te doen moeten zijn volgens haar.
Ik denk dat Plant het voorlopig nog maar een tijdje zonder mijn fulltime aandacht moet stellen. Vooral de laatste zin, en haar toon en geduld, maken dat ik het toch nog maar weer proberen ga.
Zeker als ze me dan ook nog zegt dat ze hoopt dat we nu wat geruster zijn, en dat er anders nog maar even over gebeld moet worden, dan helpt ze me wel weer herinneren hoe het zit.
Fijn.
Een Peuter met begrip.
Fijn.
Nieuw ook. Zeker na mijn oude peuter.
Een Peuter met geduld.
ook fijn.
Een Peuter die veel inzicht blijkt te hebben.
Bleek afgelopen tijd.
Minder fijn.
Want hoewel ik het best tof vind om een kwartet te hebben zit ik NIET te wachten op mijn vierde diagnose. Not, njet, nakkes, nada.
DIS, okee.. daar benik nu een beetje aan gewend.
Terug naar DisNAO, angstig. Zit de rest dan in mijn hoofd?
Maar Borderline? Das ronduit zeggen dat ik me aanstel, dat ze me niet gelooft.
Dat is zoooo'n grote angst..
En erbij? Kan dat? Nee. Ik niet. Zo erg is het niet. Het is zo al erg genoeg.
(maar ergens zou het wel een heel mooi labeltje zijn om 'gek zijn' een naam te geven voor aan de buitenwereld. Om het ein-de-lijk eens te kunnen verklaren.)
(maar dat hoeft natuurlijk niet. Want dat heb ik niet. Njet. Nada.)
Probeer ik eens eerlijk te zijn met Peuter, contact te maken met haar, te onderzoeken, gaat de tijd zo snel om.
Laatste paar weekjes wordt er hard gewerkt door Peuter en Mijzelf. En het resultaat mag er zijn. We onderzoeken, praten, kijken elkaar zelfs aan. Vragen ons af, geven antwoorden en komen tot inzichten en conclusies. Geen wereldschokkende nieuwe dingen, allemaal wel woorden die al lang passen bij wie ik ben.
Angst voor afwijzing, ik-ben-slecht zelfbeeld, bewijzingsdrang, perfectionisme, crisissen, moeite met emoties, machteloosheid bij teveel emoties, moeite met eigen verantwoordelijkheid, afhankelijkheid.
Allemaal begrippen die niet nieuw zijn. Maar wel als je deze bij elkaar in een lange zin met pijlen, komma's en dubbele punten gaat zetten. Het blijkt allemaal samen te hangen.
En eigenlijk blijken veel dagelijkse problemen zo'n beetje hiernaar terug te leiden.
Peuter en ik zaten net zo'n beetje te knikken en peinzend te kijken bij een alweer logisch klinkende verklaring van mijn kant op haar vraag 'welke emotie er hoort bij de paniekerigheid die zo kenmerkend is voor een crisis-met-laten-vallen-van-alle-verantwoordelijkheid' Machteloosheid vooral.. Machteloos omdat ik me zo naar voel en het niet kan laten stoppen. Met al die dingen zit die Nu-Moeten-Stoppen, maar niet weet hoe, en er niet mee verder kan. het niet meer kan zo. Die machteloosheid.
Peuter vroeg zich af wat er zo erg was dan. De gevoelens, de situatie, wat precies. Samen kwamen we eruit dat het vooral de emoties waren, die maken me Gek.
Goh, hoe onverwachts natuurlijk voor iemand met DIS, iemand die weinig Echt contact maakt. Ik heb dus weinig, nu blijkt pas hoe weinig, contact met mijn emoties. Ga continue over mn eigen grenzen heen en verval dan in een crisis omdat dat zoveel emotie oproept dat ik er per direct weer vanaf wil. maar hoe.
Hierop concludeerde Peuter dat ik dus vooral heel veel moeite had met het reguleren van mijn emoties. Toen ik nadenkend knikte, en een twijfelend ja eruitbracht ging ze verder.
'Dat doet me allemaal wel erg aan een persoonlijkheidsstoornis denken'.
'O' Nog niet helemaal onder de indruk van deze woorden.
'Ja...' bedachtzaam, 'moeite met emotieregulatie, weinig eigen verantwoordelijkheid. Dat zijn eigenlijk wel de basisdingen bij een persoonlijkheidsstoornis toch.'
'O' Al wat gealarmeerder. Wie, ik? Nee toch, een ander deel zeker.
Stemmen: A 'Persoonlijkheidsstoornis... Borderline, nacistisch, o wacht, psychopatisch leugenaar! ja. Of hoe het ook heet.' M: 'Ze gelooft je niet. Zie je wel. Ik wist dat ze het allemaal toch niet zou geloven!'. M2 'Nounou, gaat dat niet wat hard. Moeten we niet eerst vragen hoe of wat? O stil nou even, wat zegt ze nou?'
Peuter: 'Je klinkt wat gealarmeerd. Maar je kent zelf de kenmerken van Borderline volgens mij ook wel een beetje? Zwart-wit denken, automutilatie en destructief gedrag, moeite met omgaan met emoties, weinig eigen verantwoordelijkheid, verslavingsgevoelig. Eetstoornisje?.
Stem M: 'Ja hoor, daar komt de aap uit de mouw. Ze gelooft er geen hol van! De trut. Praat lief mee, luistert lief, maar schrijft achter je rug op dat je alles uit je duim zuigt. Borderline.'
Stem N hardop: 'Ehm, ja ehm, betekent dat dan.. Ehm. Ik bedoel, krijg ik dat er dan gezellig bij, of mag ik ruilen?' van binnen: 'borderline? dat is Sera... dat is wel herkenbaar, maar dat is zonder 'delen'. Zonder alles wat Dis is. Borderline is in dit geval een ander woord voor aansteller.. Leugenaar... Is dat wat ze vind? Vind ze me een leugenaar?'
Ondertussen ben ik zelf ook nogal in de war. Borderline. maar al die testen dan, die PO's. Waarom kwam dat er dan niet uit.
Ja, overlap met dis.. of de DIS NAO zoasl het nog staat daar in eht dossier. Nog iets waar ik zelf van merk dat ik kippenvel krijg en dat het bij de andere delen veel oproept. van boosheid tot frustratie tot machteloosheid. In ieder geval een hoop onrust.
Eigenlijk is het hierna tijd.
Allemaal een beetje in onze eigen dingen verdiept gaan we naar huis. Vriendje rijd, ik probeer aantekeningen te maken over het gesprek. Ik merk de stilte, de ongemakkelijkheid in mijn hoofd, de spanning in mijn lijf. Maar echt voelen lukt nog niet.
Onderweg naar huis bel ik even snel Sera. Zodra het woord borderline valt nodigt ze me uit voor een bakkie. Als borderliners onder elkaar. Not dus. Dat borderline dan, want even samen brainstormen is erg fijn.
We praten, googelen, en denken na. Reeel, maar ook gevoelsmatig.
Ik hoor de hoge woorden eruit komen. De angst dat het hele Dis verhaal niet bestaat, dat dat allemaal aanstellerij is. 'maar hoe kan dat dan' hoor en denk ik in stereo. 'Heb ik me dat dan allemaal ingebeeld? En hoe zit het met al die dingen, delen, stemmen, tijd kwijt? ook ingebeeld?'
Paniek in wording, een hoop onrust, beginnende emoties.
Ik merk het, Sera merkt het.
Gezamenlijk besluiten we dat Peuter NU gebeld gaat worden (het is ook geen stijl om dat soort dingen vlak voor eindtijd eruit te flappen!! ;) ). De hulpvraag wordt hoe het zit met het grote B woord, dat ik er heeel veel onrust van krijg en niet goed weet hoe dat te hanteren en of er vrijdag tijd is voor een uurtje onderzoeken hoe het zit met mij, de onrust, en het B woord.
Natuurlijk krijg ik het secretariaat, natuurlijk zit ze nog tijden in de dagsluiting, en vraag ik bibberend of ze door kunnen geven om terug te bellen, ja toch wel beetje dringend.
Als ze belt hoor ik de angst in mijn stem, en merk ik dat ik niet helder kan denken. Voelen? nee.
Met tranen over mijn wangen brabbel ik over ongeloof van dis, of ik nog wel terugkan.
Lief en rustig begint ze meteen een geruststellend verhaal over dat het 2 compleet verschillende dingen zijn. Op 2 assen staan, en los van elkaar staan, maar toch ook niet. (dit om het duidelijk te houden). Dat mensen met Dis bijna altijd ook Borderline erbij hebben, maar dat dat andersom niet geld, dus borderline niet automatisch ook dis inhoud. Ergens klinkt dit logisch, maar als ze dan nog iets geruststellends wil zeggen in de trant van dat een opmerking van haar niet meteen een diagnose inhoud begrijp ik het compleet het verkeerde en schiet de paniek weer hoog terug mijn gerustgestelde keeltje in. Geduldig herhaalt ze het hele verhaal nog een keer, met daarbij dat ze het goed vind dat ik haar dit zeg, en dat ze echt niet denkt dat ik alles uit mijn duim zuig.
Als ik stamelend toegeef dat ik al plannen zat te maken om nooit meer terug te komen en haar plant (waar ik een erg goede relatie mee heb) te ontvoeren en met hem verder te gaan, zegt ze dat ze het fijn vind om dit te weten, dat we het daaar volgende keer over moeten hebben. Met daarbij het advies om, mocht ik verder willen met PlantLief, het Grote-Planten-Lease-Bedrijf te bellen om Plant uit te kopen. Dat zou te doen moeten zijn volgens haar.
Ik denk dat Plant het voorlopig nog maar een tijdje zonder mijn fulltime aandacht moet stellen. Vooral de laatste zin, en haar toon en geduld, maken dat ik het toch nog maar weer proberen ga.
Zeker als ze me dan ook nog zegt dat ze hoopt dat we nu wat geruster zijn, en dat er anders nog maar even over gebeld moet worden, dan helpt ze me wel weer herinneren hoe het zit.
Fijn.
Een Peuter met begrip.
Fijn.
Nieuw ook. Zeker na mijn oude peuter.
Een Peuter met geduld.
ook fijn.
Een Peuter die veel inzicht blijkt te hebben.
Bleek afgelopen tijd.
Minder fijn.
Want hoewel ik het best tof vind om een kwartet te hebben zit ik NIET te wachten op mijn vierde diagnose. Not, njet, nakkes, nada.
DIS, okee.. daar benik nu een beetje aan gewend.
Terug naar DisNAO, angstig. Zit de rest dan in mijn hoofd?
Maar Borderline? Das ronduit zeggen dat ik me aanstel, dat ze me niet gelooft.
Dat is zoooo'n grote angst..
En erbij? Kan dat? Nee. Ik niet. Zo erg is het niet. Het is zo al erg genoeg.
(maar ergens zou het wel een heel mooi labeltje zijn om 'gek zijn' een naam te geven voor aan de buitenwereld. Om het ein-de-lijk eens te kunnen verklaren.)
(maar dat hoeft natuurlijk niet. Want dat heb ik niet. Njet. Nada.)
donderdag 4 oktober 2007
Self-fulfilling prophecy
Sta ik onder de douche, een beetje te peinzen over wat Peuter gister zei, komt er ineens van alles door wat erbij hoort, het completer maakt. Grr.
En onder de douche kan je niet schrijven. En als je niet schrijft dan ben je je gedachtes zo weer kwijt, vluchtig als zeepbellen zijn ze. Dus eronderuit en met half uitgespoelde haren zit ik nu hier.
Peuter stelde vast dat ik op zoek was naar afwijzing, dat ik daar iets uithaalde blijkbaar, dat het me iets opleverde. Na kort beraad kwamen we eruit dat het me bevestiging opleverde. De bevestiging dat ik inderdaad niet de moeite waard ben, het verkeerd doe, slecht ben. Die bevestiging levert me weer op dat ik niet hoef te piekeren over het 'waarom'. Want, ouders hadden gelijk: het lag aan mij, kijk maar...
Dat niet piekeren is fijn, het scheelt een enorm conflict van binnen, en het is ergens 'makkelijker' te aanvaarden dan andersom: het lag niet aan mij, maar mijn ouders vonden mij gewoon niets waard. Op een of andere manier doet dat meer met me, dan dat ik ook echt niets waard ben.
Ik wil graag op juiste waarde geschat worden :).
Onder de douche dacht ik ineens dat ik volgens mij niet echt op zoek ben naar afwijzing, ik lok het eerder uit doordat ik er zo bang voor ben.
Hechte/eerlijke sociale contacten waarin ik mezelf laat zien vermijd ik omdat ik bang ben voor afwijzing. (Dat was al een conclusie van vorige week.) Ga ik deze contacten toch af en toe aan, dan ben ik geneigd om regelmatig terug te vallen in het patroon 'afstand afstand, ga weg'.
Dit omdat de angst me dan benauwd.
Juist bij mensen waarmee ik dat contact probeer aan te gaan, mensen die belangrijk voor me (aan het worden) zijn, ben ik er doodsbang voor, zeg maar gerust ervan overtuigd, dat ze me af zullen wijzen. Uiteindelijk.
En ja, dan ga je gekke dingen doen. Want: als ze bezweren dat ze dat niet zullen doen, denk ik 'jaja'. Ik ga het zo'n beetje uitproberen... Is het echt zo? Ik doe nu dit, wordt ik afgewezen? Als ik nu eerlijk zeg... wordt ik afgewezen? En na zo'n dappere bui van 'ik probeer het gewoon' volgt de schaamte en de enorme angst. Want geprobeerd contact te maken. Whaaa. Iemand toegelaten. En die iemand deed aardig terug. Dus, afstand afstand, ga weg.
En das bizar voor mensen die de dag daarvoor nog belast werden met zieleroerselen (in het kader van, ik probeer het gewoon). Dan horen ze ineens een tijd niets meer, of enkel afstandelijke dingen.
En dan kan het ook nog zijn dat ik iets 'eerlijk' probeer aan te kaarten, maar daarbij denk te weten/lezen/observeren dat dat echt een on-ver-geef-lijke fout is. Een Fout.
Ik die iets Fout doe. Oei. Nog zo'n oerangst. Want, fouten bewijzen dat ik slecht ben, het allemaal niet kan, het niet waard ben. Ze bewijzen dat mijn ouders gelijk hadden, en het enige gevolg daarvan kan zijn dat ik mezelf nu voor gek zet, en afwijzing zal volgen. Afwijzing door eigen stomme schuld.
Dus: het net aangekaarte onderwerp waar ik voorzichtig probeerde misschien wel een klein standpuntje te laten zien die ik eventueel wel zou willen vertegenwoordigen als-dat-zo-uitkomt-en-niet-te-lastig-is-hoor wordt ineens een heikel onderwerp. Iets waar je je slecht over moet voelen, over moet schamen. Excuses worden geuit, en een onderdanige rol aangenomen. Voor de ander wordt al verteld dat het logisch is dat hij/zij het helemaal anders ziet, of daar zo'n duidelijke mening over heeft, of waar het dan ook over gaat. Daar kan ik nog heeeeeeeel veel van leren.
En dan staat die ander, die altijd al tussen zieleroerselen en koele begroeting heen en weer geslingerd wordt, weer heel verbaast te kijken. Wat een omslag opeens. En heeft hij/zij dat gezegd dan? (Nee, dat heb ik ervan gemaakt... )
Wat weer frustratie oplevert, onbegrip, en uiteindelijk, als ik lang genoeg dit volhoud, boosheid en afwijzing.
Hoera, een self-fulfilling prophecy.
Vraag blijft nu: Hoe vat ik dit kort samen om dit volgende week in 5 minuten aan Peuter voor te leggen en naar haar mening te vragen...
En onder de douche kan je niet schrijven. En als je niet schrijft dan ben je je gedachtes zo weer kwijt, vluchtig als zeepbellen zijn ze. Dus eronderuit en met half uitgespoelde haren zit ik nu hier.
Peuter stelde vast dat ik op zoek was naar afwijzing, dat ik daar iets uithaalde blijkbaar, dat het me iets opleverde. Na kort beraad kwamen we eruit dat het me bevestiging opleverde. De bevestiging dat ik inderdaad niet de moeite waard ben, het verkeerd doe, slecht ben. Die bevestiging levert me weer op dat ik niet hoef te piekeren over het 'waarom'. Want, ouders hadden gelijk: het lag aan mij, kijk maar...
Dat niet piekeren is fijn, het scheelt een enorm conflict van binnen, en het is ergens 'makkelijker' te aanvaarden dan andersom: het lag niet aan mij, maar mijn ouders vonden mij gewoon niets waard. Op een of andere manier doet dat meer met me, dan dat ik ook echt niets waard ben.
Ik wil graag op juiste waarde geschat worden :).
Onder de douche dacht ik ineens dat ik volgens mij niet echt op zoek ben naar afwijzing, ik lok het eerder uit doordat ik er zo bang voor ben.
Hechte/eerlijke sociale contacten waarin ik mezelf laat zien vermijd ik omdat ik bang ben voor afwijzing. (Dat was al een conclusie van vorige week.) Ga ik deze contacten toch af en toe aan, dan ben ik geneigd om regelmatig terug te vallen in het patroon 'afstand afstand, ga weg'.
Dit omdat de angst me dan benauwd.
Juist bij mensen waarmee ik dat contact probeer aan te gaan, mensen die belangrijk voor me (aan het worden) zijn, ben ik er doodsbang voor, zeg maar gerust ervan overtuigd, dat ze me af zullen wijzen. Uiteindelijk.
En ja, dan ga je gekke dingen doen. Want: als ze bezweren dat ze dat niet zullen doen, denk ik 'jaja'. Ik ga het zo'n beetje uitproberen... Is het echt zo? Ik doe nu dit, wordt ik afgewezen? Als ik nu eerlijk zeg... wordt ik afgewezen? En na zo'n dappere bui van 'ik probeer het gewoon' volgt de schaamte en de enorme angst. Want geprobeerd contact te maken. Whaaa. Iemand toegelaten. En die iemand deed aardig terug. Dus, afstand afstand, ga weg.
En das bizar voor mensen die de dag daarvoor nog belast werden met zieleroerselen (in het kader van, ik probeer het gewoon). Dan horen ze ineens een tijd niets meer, of enkel afstandelijke dingen.
En dan kan het ook nog zijn dat ik iets 'eerlijk' probeer aan te kaarten, maar daarbij denk te weten/lezen/observeren dat dat echt een on-ver-geef-lijke fout is. Een Fout.
Ik die iets Fout doe. Oei. Nog zo'n oerangst. Want, fouten bewijzen dat ik slecht ben, het allemaal niet kan, het niet waard ben. Ze bewijzen dat mijn ouders gelijk hadden, en het enige gevolg daarvan kan zijn dat ik mezelf nu voor gek zet, en afwijzing zal volgen. Afwijzing door eigen stomme schuld.
Dus: het net aangekaarte onderwerp waar ik voorzichtig probeerde misschien wel een klein standpuntje te laten zien die ik eventueel wel zou willen vertegenwoordigen als-dat-zo-uitkomt-en-niet-te-lastig-is-hoor wordt ineens een heikel onderwerp. Iets waar je je slecht over moet voelen, over moet schamen. Excuses worden geuit, en een onderdanige rol aangenomen. Voor de ander wordt al verteld dat het logisch is dat hij/zij het helemaal anders ziet, of daar zo'n duidelijke mening over heeft, of waar het dan ook over gaat. Daar kan ik nog heeeeeeeel veel van leren.
En dan staat die ander, die altijd al tussen zieleroerselen en koele begroeting heen en weer geslingerd wordt, weer heel verbaast te kijken. Wat een omslag opeens. En heeft hij/zij dat gezegd dan? (Nee, dat heb ik ervan gemaakt... )
Wat weer frustratie oplevert, onbegrip, en uiteindelijk, als ik lang genoeg dit volhoud, boosheid en afwijzing.
Hoera, een self-fulfilling prophecy.
Vraag blijft nu: Hoe vat ik dit kort samen om dit volgende week in 5 minuten aan Peuter voor te leggen en naar haar mening te vragen...
dinsdag 2 oktober 2007
Vooruitzicht
Nare laat-op-de-avond reclames! En nee, dan bedoel ik niet de Tell-Sell (die ik nog best grappig vind).
Het is weer veel te laat geworden door het geknutsel met de cadeautjes die ik gistermiddag van 3 ex-collega's kreeg. Ze bleken me beter te kennen dan ik dacht: kaarsen die eruit zien als bonbons, iets met snoepkont erop, kraaltjes-voor-aan-de-spaken-van-je-fiets, en een knuffelbeest. En van de (ex-)chef nog chocoladetaart en prachtbloemen.
Gelukkig had ik ook al gerekend op voor 10 personen taart & drinks en was er dus taart genoeg, en ook alcohol in overschot gezien de alcoholdrinker ziek was.
Al met al een bijzondere en supergezellige middag, waar ik van te voren best wat zenuwachtig over was.
Vandaag lekker uitgeslapen, om bij het opstaan te ontdekken dat poezebeesten de bloemen ook érg mooi vonden. Grom. Beetje gesport, beetje geknutseld, en toen was het alweer zo goed als avond.
Alweer een dag voorbij.
Morgen op tijd (?) op, lessen voorbereiden en wat boodschapjes doen. En dan begint daarna het leven van werken, therapie en trainen weer. Voor 3 daagjes, haha.
In de agenda: Zaterdag shoppen met ex-roomie Flubber. :D Hoe leuk om een man bij je beste vrienden te hebben met wie je on-ein-dig goed kan shoppen. Of snoep uitzoeken. Of gewoon een beetje rondrijden. Eigenlijk bijna alles!
Nu duik ik mijn bedje in. Naast Vriendje. Die was ziek vandaag, de arme ziel. En zonder poezebeesten. Die hebben straf. De bloemen staan op de andere kamer, en poezebeesten zijn boos. Opvoeden, zucht, het is een ondankbare taak. ;)
Het is weer veel te laat geworden door het geknutsel met de cadeautjes die ik gistermiddag van 3 ex-collega's kreeg. Ze bleken me beter te kennen dan ik dacht: kaarsen die eruit zien als bonbons, iets met snoepkont erop, kraaltjes-voor-aan-de-spaken-van-je-fiets, en een knuffelbeest. En van de (ex-)chef nog chocoladetaart en prachtbloemen.
Gelukkig had ik ook al gerekend op voor 10 personen taart & drinks en was er dus taart genoeg, en ook alcohol in overschot gezien de alcoholdrinker ziek was.
Al met al een bijzondere en supergezellige middag, waar ik van te voren best wat zenuwachtig over was.
Vandaag lekker uitgeslapen, om bij het opstaan te ontdekken dat poezebeesten de bloemen ook érg mooi vonden. Grom. Beetje gesport, beetje geknutseld, en toen was het alweer zo goed als avond.
Alweer een dag voorbij.
Morgen op tijd (?) op, lessen voorbereiden en wat boodschapjes doen. En dan begint daarna het leven van werken, therapie en trainen weer. Voor 3 daagjes, haha.
In de agenda: Zaterdag shoppen met ex-roomie Flubber. :D Hoe leuk om een man bij je beste vrienden te hebben met wie je on-ein-dig goed kan shoppen. Of snoep uitzoeken. Of gewoon een beetje rondrijden. Eigenlijk bijna alles!
Nu duik ik mijn bedje in. Naast Vriendje. Die was ziek vandaag, de arme ziel. En zonder poezebeesten. Die hebben straf. De bloemen staan op de andere kamer, en poezebeesten zijn boos. Opvoeden, zucht, het is een ondankbare taak. ;)
Abonneren op:
Posts (Atom)