Alweer. Welja.
Ik zit hier toch.
maar mn hoofd blijft druk.
Over waarom ik eigenlijk reageerde op dat huiselijk geweld project...
tsja..Ik las haar oproepje en dacht: ja. Ja dat wil ik.
Ja hier ben ik aan toe.
Ja ik wil laten zien wat het nu nog doet.(haar thema gaat in op de gevolgen)Ik wil dat mensen zien hoeveel pijn het soms nog doethoe idioot mijn leven nu is.
En ik daarbij.
Ik wil er zo gaag 'iets' mee doen. met alles.
Maar van binnen de onrust!!! Pfoei.
Ze vinden me stom dat ik haar geloof. Volgens mij is er een compleet psychotisch: ervan overtuigd dat het een van 'hen' (vroeger) is, die me wil testen (kan niet, algemene oproep groot forum)... Dat we gechanteerd gaan worden met de foto's... Of dat ze 'per ongeluk' ook foto's laat zien waarop iemand me herkend ofzo..
en dat zijn de 'fijne' dingen die ze verwachten geloof ik...
Geloof dat het uit handen geven van de controle het grootste probleem is?
Angst voor -opnieuw?- misbruik.
Voor ontdekking van het-grote-geheim. Want. Eerlijk zijn heeft me altijd problemen opgeleverd. (en steun ook natuurlijk. Maar nooit alleen steun. eigenlijk.)
Anyway. ben lekker bezig he? :D
Als het leven simpel is maak ik het wel moeilijk.
Zo. Nu terug naar het doel van deze week.
Vakantie houden. Jippie.
dinsdag 26 februari 2008
Wijsheid
Deze kwam ik tegen tijdens het surfen.
En hij raakte me.
Waar.
Erg waar.
''I thought how unpleasant it is to be locked out;
and I thought how it is worse,
perhaps,
to be locked in.''
En hij raakte me.
Waar.
Erg waar.
''I thought how unpleasant it is to be locked out;
and I thought how it is worse,
perhaps,
to be locked in.''
Doe es wat
Voor mn gevoel maak ik er echt een zooitje van.
De vakantie is heerlijk en relaxed, ik heb de boel tot nu toe echt de boel gelaten en ben begonnen aan een legpuzzel, wat aan het rommelen op mn blog, en lees veel.
Gezond eten schiet er echter compleet bij in, net als bewegen...
De kilootjes waren er toch al aangevlogen afgelopen maanden, en nu beginnen ze op mn geweten te werken. Dus spuug ik 3 keer per dag. Minimaal...
Maar.. deze week wel geprobeerd de tandarts te bellen *grijns*. Ironisch genoeg hield die ook vakantie!
Verder merk ik dat ik even in de knoop zit met mn lijf en geest.
Ik mailde met iemand.
Nee, ik mailde iemand.
Iemand die een project wilde doen over 'huisgelijk geweld'.
Ik was enthousiast.
En sinds die tijd is alles nogal chaotisch.
Want, foto's.
Van mij. In het kader van mn achtergrond.
Oftewel: mijn uiterlijk, identiteit, gecombineerd met mn verhaal. Compleet plaatje.
Okee, onherkenbaar als het goed is.
Maar ik merk dat er intern chaos is. De 'vriendelijke' termen die ik al in mn oren geslingerd kreeg maakten duidelijk dat ze het niet vertrouwden en mij stom vonden dat ik het wel graag wil proberen.
Zou het echt vragen om ellende zijn?
Morgen maar weer eens peuteren, voor de verandering.
Het Blijdorp verhaal is wat rustiger geworden. De angst wat weg.
Maar het blijft een moeilijk onderwerp.
Nina, liefde versus - afstand. Whaa.
Dus morgen eerst: zonnebanken @ Sera! :D Jeuj
De vakantie is heerlijk en relaxed, ik heb de boel tot nu toe echt de boel gelaten en ben begonnen aan een legpuzzel, wat aan het rommelen op mn blog, en lees veel.
Gezond eten schiet er echter compleet bij in, net als bewegen...
De kilootjes waren er toch al aangevlogen afgelopen maanden, en nu beginnen ze op mn geweten te werken. Dus spuug ik 3 keer per dag. Minimaal...
Maar.. deze week wel geprobeerd de tandarts te bellen *grijns*. Ironisch genoeg hield die ook vakantie!
Verder merk ik dat ik even in de knoop zit met mn lijf en geest.
Ik mailde met iemand.
Nee, ik mailde iemand.
Iemand die een project wilde doen over 'huisgelijk geweld'.
Ik was enthousiast.
En sinds die tijd is alles nogal chaotisch.
Want, foto's.
Van mij. In het kader van mn achtergrond.
Oftewel: mijn uiterlijk, identiteit, gecombineerd met mn verhaal. Compleet plaatje.
Okee, onherkenbaar als het goed is.
Maar ik merk dat er intern chaos is. De 'vriendelijke' termen die ik al in mn oren geslingerd kreeg maakten duidelijk dat ze het niet vertrouwden en mij stom vonden dat ik het wel graag wil proberen.
Zou het echt vragen om ellende zijn?
Morgen maar weer eens peuteren, voor de verandering.
Het Blijdorp verhaal is wat rustiger geworden. De angst wat weg.
Maar het blijft een moeilijk onderwerp.
Nina, liefde versus - afstand. Whaa.
Dus morgen eerst: zonnebanken @ Sera! :D Jeuj
Nieuwe look
Zo.
Na lang hetzelfde te hebben gehad, tijd voor wat nieuw geknutsel.
Niet dat je echt veel kan veranderen in blogger.
Maar toch :)
Na lang hetzelfde te hebben gehad, tijd voor wat nieuw geknutsel.
Niet dat je echt veel kan veranderen in blogger.
Maar toch :)
zondag 17 februari 2008
Oefenen
Stiekum ben ik afgelopen dagen ineens een beetje bang dat ze gelijk hadden...
Dat ik ìnderdaad aan mijn plafonnetje zit, en niets meer bij kan leren met turnen.
Omdat ik zo'n beroerde coordinatie heeft dat het 70000 aanwijzingen later toch nog niet lukt.
Want het omzetten van een aanwijzing in een houding van armen/benen... kàn ik dat wel?
Na het meetraininen van afgelopen donderdag weet ik het niet meer hoor.
Wat ik wel weet is dat ik heerlijk op academie niveau les kreeg.
Zelf weten of je wel of niet doet wat gezegd wordt, maar wèl goede basisoefeningen aangeboden krijgen. Mèt feedback, voor als je wel je best doet.
En hulp.
Wat dat betreft dus fantastisch! Eindelijk de mogelijkheid om bij te gaan leren.
En in eerste instantie werkte het ook, die feedback en die hulp.
Maar ja, als ik het dan zelfstandig om moet gaan zetten... :S
Nou was het ook een beetje boel extra zenuwen door 30 nieuwe mensen (waarvan ik zeker wist dat ze àllemaal naar mij keken en me uitlachten) die allemaal boel hoger niveau hadden. En elkaar goed kenden natuurlijk.
Ik hoop dat we donderdag weer verder gaan met hetzelfde onderwerp.
èn dat ik dan wat minder zenuwachtig ben.
Want ik wil oefenen. 100 keer. tot het lukt. En dan nòg 100 keer. Om het in te slijpen.
Dus dat wordt dubbel oefenen.
In turnen.
Hulp vragen.
Faalangst overwinnen.
Gewoon er mogen zijn. Niet meer of minder zijn dan de rest.
Spannend. Zoveel zin in de training.
Maar mooi niet dat ik wil!
Snap je :D
Dat ik ìnderdaad aan mijn plafonnetje zit, en niets meer bij kan leren met turnen.
Omdat ik zo'n beroerde coordinatie heeft dat het 70000 aanwijzingen later toch nog niet lukt.
Want het omzetten van een aanwijzing in een houding van armen/benen... kàn ik dat wel?
Na het meetraininen van afgelopen donderdag weet ik het niet meer hoor.
Wat ik wel weet is dat ik heerlijk op academie niveau les kreeg.
Zelf weten of je wel of niet doet wat gezegd wordt, maar wèl goede basisoefeningen aangeboden krijgen. Mèt feedback, voor als je wel je best doet.
En hulp.
Wat dat betreft dus fantastisch! Eindelijk de mogelijkheid om bij te gaan leren.
En in eerste instantie werkte het ook, die feedback en die hulp.
Maar ja, als ik het dan zelfstandig om moet gaan zetten... :S
Nou was het ook een beetje boel extra zenuwen door 30 nieuwe mensen (waarvan ik zeker wist dat ze àllemaal naar mij keken en me uitlachten) die allemaal boel hoger niveau hadden. En elkaar goed kenden natuurlijk.
Ik hoop dat we donderdag weer verder gaan met hetzelfde onderwerp.
èn dat ik dan wat minder zenuwachtig ben.
Want ik wil oefenen. 100 keer. tot het lukt. En dan nòg 100 keer. Om het in te slijpen.
Dus dat wordt dubbel oefenen.
In turnen.
Hulp vragen.
Faalangst overwinnen.
Gewoon er mogen zijn. Niet meer of minder zijn dan de rest.
Spannend. Zoveel zin in de training.
Maar mooi niet dat ik wil!
Snap je :D
woensdag 13 februari 2008
van een vogel een tijger maken
Er schijnt een heul groot patroon te zijn (alweer ja...)
Mijn enorm sterke vraag om zorg die dan direct weer afgewisseld wordt met afstoten van alles en iedereen.
Het 'red me, zorg voor me' en dan 'ga weg, ik doe het heus wel zelf'.
Eerst herkende ik het niet zo, maar toen dacht ik aan mn 'houd me vast, raak me neit aan', 'blijf bij me, ga weg' 'vind me lief, zie hoe slechtik ben', en begon ik bijna te grijzen.
Hoewel die 'zorg' wel naar klinkt. Ik HAAT zorg. Ik wil geen zorg nodig hebben, ik wil alles zelf doen, het liefst altijd. En dan te horen dat ik af en toe met mijn gedrag letterlijk lijk te zeggen 'zorg voor me', dat is moeilijk.
Grootste gedeelte zal onbewust zijn: als iets niet meer lukt, dissocieren, mezelf beschadigen.
Allemaal niet constructieve dingen die roepen 'zorg voor me'.
Maar als mensen dan dichterbij komen dan ga ik brullen en roep 'ga weg, ik kan het zelf, ik hoef je niet'.
Nu ik het zo schrijf klinkt het wel logisch. Daar kreeg ik echt schok na schok.
Kon niet eens echt over 'zorgwens' praten. Daar wat over vertellen.
Merkte dat ik verstijfde, het op afstand hield. Het ook echt echt niet wist.
Vooral de tegenstrijdigheid vna die dingen schijnt enorm verwarrend te zijn voor de omgeving.
De niet in te schatten omslag.
Peuter vergeleek het met een tijger, die soms ineens als een vogeltje was, of andersom. En dat ik door een klein zielig vogeltje te zijn liefde en zorg kreeg en een beetje kon accepteren.
Terwijl ik volgens haar een Tijger was (een 'slimme competente jonge vrouw' Waarom voelde dat zò slecht. Zò naar?Zo als bedrog?). Ik voel me helemaal geen tijger.
Ik heb een grote bek, en ik brul als een tijger, ik wil er graag een zijn. Maar ik dat lukt niet. Nooit. (dus die verwarring snap ik wel.. dat als iemand een vogeltje wil helpen er ineens een tijger gaat lopen brullen)
Ik vraag me dan af of ik geen raaf ben. Gewoon een sluwe vogel met een grote bek, waardoor het heel wat lijkt.
Maar volgens Peuter was ik zeker weten een Tijger. Alleen eentje die graag deed of ie een vogeltje was.
En op een of andere manier raakte ik daar helemaal van overstuur. De rest is vaag.
Een tijger die doet of ie een klein zielig vogeltje is. Dat klinkt als een aansteller. Of als een manipulerende tijger (hij doet het tenslotte voor de zorg=aandacht). Beiden niet koel. Beiden wat ik niet wil zijn.
Bovendien. Waarom red ik het neit tussen de andere tijgers?
Waarom trek ik het niet in de 'normale' wereld? Want dat heb ik nu zo'n 19 jaar geprobeerd, en het lukte redelijk, maar ondertussen viel de tijger af tot ie enkel nog vel en botjes had, en trok ook het vel eraf... Niet echt normaal tijgergedrag..
Ik weet het niet... Peuter zei ook dat ik als vogeltje wel fouten mag maken, eb als tijger niet. Van mezelf dan.
Dus ja, het levert me ook wel wat op om vogel te zijn.
Maar waarom ben iik nu zo overstuur.
Zo enorm overstuur dat ik bergen tijd kwijt ben, twee uur later thuis, en een flink gapend gat in mn arm heb. Terwijl ik dat al ZO LANG niet gedaan heb... Dat wordt dus wèèr een zomer lange mouwen dragen op t werk :(.
Ach. Eigen schuld dikke bult.
Net zoals dat Peuter me nu een irritante aansteller vind.
Hebbik zelf gedaan...
Ik zou bijna zeggen: help, wat moet ik nu. maar dat zal wel vogeltjess gedrag zijn.
Dus. Grauw. Rot maar op. Ik heb niemand nodig. Ik red het alleen wel.
Dan maar pijn.
Ik WEIGER me als een vogeltje te gedragen. Klote tijger.
Ik voel me dus heel niet tijgerachtig he.
Mijn enorm sterke vraag om zorg die dan direct weer afgewisseld wordt met afstoten van alles en iedereen.
Het 'red me, zorg voor me' en dan 'ga weg, ik doe het heus wel zelf'.
Eerst herkende ik het niet zo, maar toen dacht ik aan mn 'houd me vast, raak me neit aan', 'blijf bij me, ga weg' 'vind me lief, zie hoe slechtik ben', en begon ik bijna te grijzen.
Hoewel die 'zorg' wel naar klinkt. Ik HAAT zorg. Ik wil geen zorg nodig hebben, ik wil alles zelf doen, het liefst altijd. En dan te horen dat ik af en toe met mijn gedrag letterlijk lijk te zeggen 'zorg voor me', dat is moeilijk.
Grootste gedeelte zal onbewust zijn: als iets niet meer lukt, dissocieren, mezelf beschadigen.
Allemaal niet constructieve dingen die roepen 'zorg voor me'.
Maar als mensen dan dichterbij komen dan ga ik brullen en roep 'ga weg, ik kan het zelf, ik hoef je niet'.
Nu ik het zo schrijf klinkt het wel logisch. Daar kreeg ik echt schok na schok.
Kon niet eens echt over 'zorgwens' praten. Daar wat over vertellen.
Merkte dat ik verstijfde, het op afstand hield. Het ook echt echt niet wist.
Vooral de tegenstrijdigheid vna die dingen schijnt enorm verwarrend te zijn voor de omgeving.
De niet in te schatten omslag.
Peuter vergeleek het met een tijger, die soms ineens als een vogeltje was, of andersom. En dat ik door een klein zielig vogeltje te zijn liefde en zorg kreeg en een beetje kon accepteren.
Terwijl ik volgens haar een Tijger was (een 'slimme competente jonge vrouw' Waarom voelde dat zò slecht. Zò naar?Zo als bedrog?). Ik voel me helemaal geen tijger.
Ik heb een grote bek, en ik brul als een tijger, ik wil er graag een zijn. Maar ik dat lukt niet. Nooit. (dus die verwarring snap ik wel.. dat als iemand een vogeltje wil helpen er ineens een tijger gaat lopen brullen)
Ik vraag me dan af of ik geen raaf ben. Gewoon een sluwe vogel met een grote bek, waardoor het heel wat lijkt.
Maar volgens Peuter was ik zeker weten een Tijger. Alleen eentje die graag deed of ie een vogeltje was.
En op een of andere manier raakte ik daar helemaal van overstuur. De rest is vaag.
Een tijger die doet of ie een klein zielig vogeltje is. Dat klinkt als een aansteller. Of als een manipulerende tijger (hij doet het tenslotte voor de zorg=aandacht). Beiden niet koel. Beiden wat ik niet wil zijn.
Bovendien. Waarom red ik het neit tussen de andere tijgers?
Waarom trek ik het niet in de 'normale' wereld? Want dat heb ik nu zo'n 19 jaar geprobeerd, en het lukte redelijk, maar ondertussen viel de tijger af tot ie enkel nog vel en botjes had, en trok ook het vel eraf... Niet echt normaal tijgergedrag..
Ik weet het niet... Peuter zei ook dat ik als vogeltje wel fouten mag maken, eb als tijger niet. Van mezelf dan.
Dus ja, het levert me ook wel wat op om vogel te zijn.
Maar waarom ben iik nu zo overstuur.
Zo enorm overstuur dat ik bergen tijd kwijt ben, twee uur later thuis, en een flink gapend gat in mn arm heb. Terwijl ik dat al ZO LANG niet gedaan heb... Dat wordt dus wèèr een zomer lange mouwen dragen op t werk :(.
Ach. Eigen schuld dikke bult.
Net zoals dat Peuter me nu een irritante aansteller vind.
Hebbik zelf gedaan...
Ik zou bijna zeggen: help, wat moet ik nu. maar dat zal wel vogeltjess gedrag zijn.
Dus. Grauw. Rot maar op. Ik heb niemand nodig. Ik red het alleen wel.
Dan maar pijn.
Ik WEIGER me als een vogeltje te gedragen. Klote tijger.
Ik voel me dus heel niet tijgerachtig he.
donderdag 7 februari 2008
schluss
En toen ging ik duidelijkheid halen.
Op bibberbenen met mijn hart hoog in mijn keel. Beetje giebelig.
Toch maar vragen hoe zij het ervaren hadden dat gesprek. Even peilen hoe het zat.
Uiteindelijk redelijk 'goed' weer uit elkaar gegaan.
Ze (er was er maar èèn, ja die ene..) gaf aan dat ik de reden waarschijnlijk verkeerd begrepen had. Dat het niet meer aandurven niet te maken had met dat ik mijn dit-wil-ik-niet-grenzen niet goed aangaf, maar dat het te maken had met mijn hier-ligt-de-grens-van-wat-ik-kan, en of ik die in kon schatten.
Zij vinden dat ik mijn top bereikt heb, en durven me geen nieuwe dingen meer aan te leren.
Omdat ik motorisch geen held ben. (feit) En ze niet aan opbouw doen. En je als je dat combineert gevaarlijke dingen kan krijgen. Bijvoorbeeld een Nina die de verkeerde kant op vliegt omdat ze probeerde zich lang te maken maar dat even ìets anders uitpakte.
Tsja.
Wat breng je er tegenin.
Ik vind lekker dat ik nog wel nieuwe dingen kan leren, en waarschijnlijk ook goed. Als het maar in hapklare brokjes aangeboden wordt. Opgebouwd wordt.
En dan is het -mijns inziens- ook meteen veilig.
Omdat je begint met het aanleren van de kern van de beweging. Het mechanische principe dat de grondslag vormt. En dan pas de poespas eromheen. Gunstigere voorwaarden om aan dat principe te voldoen of te versterken.
Dus èèrst een afzet met rotatie oefenen. (opwerkende kracht met een zwaartepunt dat voor de werklijn van de kracht loopt, waardoor een koppel ontstaat, en dus rotatie) Maar nog zonder aanloop ( grotere opwaartse kracht) en zonder landing (netjes eindigen van het kunstje).
Maar ja, dat is vakinhoudelijke visie.
Ik hòùd van hapklare brokjes. Als leerling, maar ook als docent.
Ik vind het smullen als ik door precies de juiste deelopdrachtjes een leerling in èèn les een complete beweging zie verbeteren/aanleren. Supersmullen als ik in een beweging kan constateren wat ervoor zorgt dat het mechanische principe erachter niet tot uiting komt. En als ik dat kan verklaren in een jip-en-janneke aanwijzing, die voor dat kind echt NIETS te maken heeft met 'het plaatje'.
Dus als ik een kind een zakdoekje meegeef om tussen zijn kin en borst vast te houden, en t kind daardoor 'per ongeluk' goed klein blijft tijdens het rollen. Leuk leuk leuk.
Anyway, voor ik op mn stokpaardje klim, this is where it ends...
Ik stop bij mn oude vereniging, en ga eens bellen voor info bij een nieuwe.
Lekker een vers begin, beetje turnen, bezig blijven.
Geeeen selectie/kern/wedstrijdploeg of weet ik het heo je het wil noemen meer, maar wèl dingen blijven leren. Anders wordt het ook saai toch? Altijd hetzelfde...
Als laatste dappere daad van deze avond heb ik net het antwoordapparaat van trainster b ingesproken. Met mijn excuses voor wat ik vorige week bij het weggaan nog tegen haar zei. Want.
Het was bewust kwetsend, en achteraf niet terecht, gezien ik doelde op dat ze me nu uit de groep gooiden op dat 'jij geeft je grenzen niet aan' gedoe.
Vriendje vind het je reinste onzin dat ik mn excuses aanbied.
Maar voor mij is het nodig om dit netjes af te ronden. Want ik had het ook prettig gevonden als zij mij vorige week gebeld hadden om excuses aan te bieden. En het was niet netjes wat ik zei.
En dan kunnen zij 100 niet-nette dingen gezegd hebben, dat is geen reden voro mij om het ook te doen.
Dat vraag ik ook altijd aan mn kids op school: '' o. Dus als zij straks uitgebreid in hun neus peuteren en het daarna opeten, dan doe jij het ook?''
Het maakt me niet uit wat zij deden. Ik wil niet zo zijn. Ik wil verdorie niet in het openbaar mn neus leegeten. En als ik al in mn neus peuter, dan wil ik het op z'n minst daarna mijn vinger opsteken en vragen of ik een zakdoekje mag paken om het daar in te doen. Want.
Dat ben ik.
Ik schaam me niet voor bepaalde inperfectheden. Maar ik wil er wel graag netjes mee omgaan. Want ermee 'pronken'... nee dankje..
Op bibberbenen met mijn hart hoog in mijn keel. Beetje giebelig.
Toch maar vragen hoe zij het ervaren hadden dat gesprek. Even peilen hoe het zat.
Uiteindelijk redelijk 'goed' weer uit elkaar gegaan.
Ze (er was er maar èèn, ja die ene..) gaf aan dat ik de reden waarschijnlijk verkeerd begrepen had. Dat het niet meer aandurven niet te maken had met dat ik mijn dit-wil-ik-niet-grenzen niet goed aangaf, maar dat het te maken had met mijn hier-ligt-de-grens-van-wat-ik-kan, en of ik die in kon schatten.
Zij vinden dat ik mijn top bereikt heb, en durven me geen nieuwe dingen meer aan te leren.
Omdat ik motorisch geen held ben. (feit) En ze niet aan opbouw doen. En je als je dat combineert gevaarlijke dingen kan krijgen. Bijvoorbeeld een Nina die de verkeerde kant op vliegt omdat ze probeerde zich lang te maken maar dat even ìets anders uitpakte.
Tsja.
Wat breng je er tegenin.
Ik vind lekker dat ik nog wel nieuwe dingen kan leren, en waarschijnlijk ook goed. Als het maar in hapklare brokjes aangeboden wordt. Opgebouwd wordt.
En dan is het -mijns inziens- ook meteen veilig.
Omdat je begint met het aanleren van de kern van de beweging. Het mechanische principe dat de grondslag vormt. En dan pas de poespas eromheen. Gunstigere voorwaarden om aan dat principe te voldoen of te versterken.
Dus èèrst een afzet met rotatie oefenen. (opwerkende kracht met een zwaartepunt dat voor de werklijn van de kracht loopt, waardoor een koppel ontstaat, en dus rotatie) Maar nog zonder aanloop ( grotere opwaartse kracht) en zonder landing (netjes eindigen van het kunstje).
Maar ja, dat is vakinhoudelijke visie.
Ik hòùd van hapklare brokjes. Als leerling, maar ook als docent.
Ik vind het smullen als ik door precies de juiste deelopdrachtjes een leerling in èèn les een complete beweging zie verbeteren/aanleren. Supersmullen als ik in een beweging kan constateren wat ervoor zorgt dat het mechanische principe erachter niet tot uiting komt. En als ik dat kan verklaren in een jip-en-janneke aanwijzing, die voor dat kind echt NIETS te maken heeft met 'het plaatje'.
Dus als ik een kind een zakdoekje meegeef om tussen zijn kin en borst vast te houden, en t kind daardoor 'per ongeluk' goed klein blijft tijdens het rollen. Leuk leuk leuk.
Anyway, voor ik op mn stokpaardje klim, this is where it ends...
Ik stop bij mn oude vereniging, en ga eens bellen voor info bij een nieuwe.
Lekker een vers begin, beetje turnen, bezig blijven.
Geeeen selectie/kern/wedstrijdploeg of weet ik het heo je het wil noemen meer, maar wèl dingen blijven leren. Anders wordt het ook saai toch? Altijd hetzelfde...
Als laatste dappere daad van deze avond heb ik net het antwoordapparaat van trainster b ingesproken. Met mijn excuses voor wat ik vorige week bij het weggaan nog tegen haar zei. Want.
Het was bewust kwetsend, en achteraf niet terecht, gezien ik doelde op dat ze me nu uit de groep gooiden op dat 'jij geeft je grenzen niet aan' gedoe.
Vriendje vind het je reinste onzin dat ik mn excuses aanbied.
Maar voor mij is het nodig om dit netjes af te ronden. Want ik had het ook prettig gevonden als zij mij vorige week gebeld hadden om excuses aan te bieden. En het was niet netjes wat ik zei.
En dan kunnen zij 100 niet-nette dingen gezegd hebben, dat is geen reden voro mij om het ook te doen.
Dat vraag ik ook altijd aan mn kids op school: '' o. Dus als zij straks uitgebreid in hun neus peuteren en het daarna opeten, dan doe jij het ook?''
Het maakt me niet uit wat zij deden. Ik wil niet zo zijn. Ik wil verdorie niet in het openbaar mn neus leegeten. En als ik al in mn neus peuter, dan wil ik het op z'n minst daarna mijn vinger opsteken en vragen of ik een zakdoekje mag paken om het daar in te doen. Want.
Dat ben ik.
Ik schaam me niet voor bepaalde inperfectheden. Maar ik wil er wel graag netjes mee omgaan. Want ermee 'pronken'... nee dankje..
Wel ja!
O ja.
Dan denk je dat je alles gehad hebt
bellen je ouders
Sàmen.
Omdat ze het zo rot vinden
voor jou
Daar valt je pet toch van af...
(en toch was ik blij. Ergens. Kinderlijk blij.)
Dan denk je dat je alles gehad hebt
bellen je ouders
Sàmen.
Omdat ze het zo rot vinden
voor jou
Daar valt je pet toch van af...
(en toch was ik blij. Ergens. Kinderlijk blij.)
misser van de week
Soms kom je er achteraf achter dat het heel niet zo goed ging als jij dacht dat het ging.
Peuter concludeerde einde van het uur al dat ze 'iets' miste.
Ik pas in de auto.
Ik miste mij. Mijn gevoel.
Netjes weggerationaliseert afgelopen week.
Zodat ik fijn doorkan.
Zò deed ik dat dus al die jaren! Nu weet ik het weer!
Jammer dat ik er vooral mezelf mee heb.
Wat voelde ik me genaaid zeg.
Een heel uur zitten verkloten, een totaal ontevreden gevoel, en blijkbaar nog een boel agressie.
Ik blijk namelijk een heul aggressief persoontje.
:D
Ja ik wist het ook niet.
Maar pàssief aggressief.
Lekker zwijgen, mezelf kapot maken...
Werd ik er toch bijna pissig om. Om het idee dat ik een aggressief persoontje zou zijn.
Ik heb zo'n hekel aan aggressie dat ik walg van het idee van aggressief persoon.
Dus wilde ik in de tegenaanval maar besloot
te zwijgen.
Tot ik dacht
k*t. dan heeft ze toch gelijk....
Peuter concludeerde einde van het uur al dat ze 'iets' miste.
Ik pas in de auto.
Ik miste mij. Mijn gevoel.
Netjes weggerationaliseert afgelopen week.
Zodat ik fijn doorkan.
Zò deed ik dat dus al die jaren! Nu weet ik het weer!
Jammer dat ik er vooral mezelf mee heb.
Wat voelde ik me genaaid zeg.
Een heel uur zitten verkloten, een totaal ontevreden gevoel, en blijkbaar nog een boel agressie.
Ik blijk namelijk een heul aggressief persoontje.
:D
Ja ik wist het ook niet.
Maar pàssief aggressief.
Lekker zwijgen, mezelf kapot maken...
Werd ik er toch bijna pissig om. Om het idee dat ik een aggressief persoontje zou zijn.
Ik heb zo'n hekel aan aggressie dat ik walg van het idee van aggressief persoon.
Dus wilde ik in de tegenaanval maar besloot
te zwijgen.
Tot ik dacht
k*t. dan heeft ze toch gelijk....
maandag 4 februari 2008
Fijn virus
'Klassieke griep' riep de dokter vanochtend bijna enthousiast, toen ik me nog aan het verontschuldigen was over mijn komst voor zo-goed-als-niets.
'En ja, je keel is prachtig rood. Even je klieren voelen... Ja... Ja, dat dacht ik al. Keeltonsteking.'
Ik begon bijna te glunderen, dat al mijn pijntjes en moeheidjes een naam kregen van de dokter. Dat het niet in mijn hoofd zat.
Griep met gewrichtspijn en keelontsteking. Dan màg je best een beetje moe en hangerig zijn.
Dus nu hang ik wat rond, houd me koest, drink braaf veel water en gorgel netjes met de mondspoeling van de dokter. Dit, met behulp van een stripje ibuprofen (met doseringen moet je niet kinderachtig doen vind ik. Net als water: gewoon ruim voldoende binnenkrijgen) zorgt dat ik alleen wat hangerig ben.
Maar vriendje -die vanmiddag thuis was- behandeld me als een ernstig zieke prinses en komt steeds langs met dekentjes, glaasjes water, of gewoon om even over mn hoofd te aaien. Dus ben ik netjes rustig.
Want normaal doe ik niet aan ziek zijn. Dan doe ik àlleen aan ibuprofen. En zeker niet aan dokter.
Maar vandaag was ik ziek.
Ik belde de dokter, en ging erheen.
Dook braaf onder mijn dekentje en liet vriendje het recept ophalen.
Wat een zelfzorg he.
Zou ik spontaan geestelijk beter zijn?
'En ja, je keel is prachtig rood. Even je klieren voelen... Ja... Ja, dat dacht ik al. Keeltonsteking.'
Ik begon bijna te glunderen, dat al mijn pijntjes en moeheidjes een naam kregen van de dokter. Dat het niet in mijn hoofd zat.
Griep met gewrichtspijn en keelontsteking. Dan màg je best een beetje moe en hangerig zijn.
Dus nu hang ik wat rond, houd me koest, drink braaf veel water en gorgel netjes met de mondspoeling van de dokter. Dit, met behulp van een stripje ibuprofen (met doseringen moet je niet kinderachtig doen vind ik. Net als water: gewoon ruim voldoende binnenkrijgen) zorgt dat ik alleen wat hangerig ben.
Maar vriendje -die vanmiddag thuis was- behandeld me als een ernstig zieke prinses en komt steeds langs met dekentjes, glaasjes water, of gewoon om even over mn hoofd te aaien. Dus ben ik netjes rustig.
Want normaal doe ik niet aan ziek zijn. Dan doe ik àlleen aan ibuprofen. En zeker niet aan dokter.
Maar vandaag was ik ziek.
Ik belde de dokter, en ging erheen.
Dook braaf onder mijn dekentje en liet vriendje het recept ophalen.
Wat een zelfzorg he.
Zou ik spontaan geestelijk beter zijn?
vrijdag 1 februari 2008
Waar gààt het over!
Het moet ook niet gekker worden.
Wordt ik wakker,
is het eerste waar ik aan denk
turnen.
Potverdikkie.
Alsof ik geen belangrijkere dingen aan mijn hoofd heb.
(hoewel ik wel tot een prachtige gedachte kwam betreffende het schoolboekjesvoorbeeld van 'hoe mensen met mh-achtergrond geneigd zijn om een 'slechte' partner te zoeken (gelijk karakter als de ouder), en dit even koppelde aan het feit dat ik van mijn 12e tot 16e helemaal 'idolaat' was van 'foute' trainster. En ik maar denken dat ik zo mooi ontsnapt was uit dat boekje met vriendjelief... )
Wordt ik wakker,
is het eerste waar ik aan denk
turnen.
Potverdikkie.
Alsof ik geen belangrijkere dingen aan mijn hoofd heb.
(hoewel ik wel tot een prachtige gedachte kwam betreffende het schoolboekjesvoorbeeld van 'hoe mensen met mh-achtergrond geneigd zijn om een 'slechte' partner te zoeken (gelijk karakter als de ouder), en dit even koppelde aan het feit dat ik van mijn 12e tot 16e helemaal 'idolaat' was van 'foute' trainster. En ik maar denken dat ik zo mooi ontsnapt was uit dat boekje met vriendjelief... )
donderdag 31 januari 2008
Dissociatie
mijn handicap
alle symptomen
al jarenlang
grenzen
vervagen bij
angst
of onmacht
controle
kwijt en
veiligheid
ver te zoeken
een eeuwige
strijd
met de tijd
en mezelf
vooral
met anderen
en
de oordelen
zonder begrip
vast
steunend bedoeld
maar
zonder praten
informatie
zelf ingevuld
om te helpen
van de wal
in de sloot
alle symptomen
al jarenlang
grenzen
vervagen bij
angst
of onmacht
controle
kwijt en
veiligheid
ver te zoeken
een eeuwige
strijd
met de tijd
en mezelf
vooral
met anderen
en
de oordelen
zonder begrip
vast
steunend bedoeld
maar
zonder praten
informatie
zelf ingevuld
om te helpen
van de wal
in de sloot
Ironisch
(uit angst)
gaan dissociëren
om te voldoen
aan hun eisen
en dan
weggestuurd worden
omdat
je over je grenzen gaat
It's over....
Na twee dagen ben ik erachter dat er eigenlijk niet zoveel aan de hand is.
De wereld draait door, ik leef nog, en het blijkt dat er weinig mensen (incl. me) van wakker liggen dat ik niet meer zal turnen. (hoewel de meiden nog steeds heul lief zijn!)
Eigenlijk zijn de ergste emoties gezakt.
Het lijkt een beetje aanstellerij dat ik zo overstuur was.
Toch doet het allemaal nog wel verdriet.
Omdat ik graag turn, omdat ik graag met mijn vriendinnetjes dààr turn.
En omdat het zo onrechtvaardig voelt.
Ik heb een klap in mijn gezicht gekregen op een moment en van een persoon waarvan ik het niet verwachtte.
En liep daardoor weer eens keihard tegen mezelf, mijn onvermogen, en mn 'handicap' aan.
Daar wor je nie blijer van.
Ondertussen heb ik wel heerlijk alle wraakscenario's gehad, en mijn favo blijft toch degene waarin alle meiden EN ouders een brief naar het bestuur sturen om aan te geven dat ze het 'niet meer aandurven' met dominante trainster. En aanvragen of deze van de groep gehaald kan worden.
O wat een heerlijk droompje is dat.
In mijn achterhoofd gingen al allemaal radartjes draaien over hoe ik dat zou moeten organiseren, dat Wel-leuke-trainster de groep dan wel over zou kunnen nemen, en hoe de sfeer (en de prestatie) dan vooruit zou gaan!
Maar gezien het niet-handelen-voornemen, zit ik op mijn stoeltje tevreden te kijken, en warm ik me aan de lieve berichten en reacties die binnen blijven komen.
En nu is het donderdag. normaal rond deze tijd loop ik de deur uit. Met lichte tegenzin, maar wel wetend dat ik het sporten leuk ga vinden.
Raar om hier te zitten. 'spijbelend'
Nog raarder dat het eigenlijk ook wel 'gewoon' voelt. Omdat het net als alle andere dagen lijkt waarop ik niet train.
Maar verdomme, wat is het oneerlijk.
Mijn trainingstas ligt nog in de gang.
2 schone pakjes slingeren door het huis, klaar om -in haast- gegerepen te worden. Het menu van deze week is nog aangepast op trainen-dus-vroeg-en-licht-eten.
En Zij (die trainster) kan gewoon verder. Met training geven. Met de meiden. Met haar leven. Met alles.
Ik ook wel. Maar toch zit ik hier.
Met een gaatje.
Toch maar per direct op tennis dan?
De wereld draait door, ik leef nog, en het blijkt dat er weinig mensen (incl. me) van wakker liggen dat ik niet meer zal turnen. (hoewel de meiden nog steeds heul lief zijn!)
Eigenlijk zijn de ergste emoties gezakt.
Het lijkt een beetje aanstellerij dat ik zo overstuur was.
Toch doet het allemaal nog wel verdriet.
Omdat ik graag turn, omdat ik graag met mijn vriendinnetjes dààr turn.
En omdat het zo onrechtvaardig voelt.
Ik heb een klap in mijn gezicht gekregen op een moment en van een persoon waarvan ik het niet verwachtte.
En liep daardoor weer eens keihard tegen mezelf, mijn onvermogen, en mn 'handicap' aan.
Daar wor je nie blijer van.
Ondertussen heb ik wel heerlijk alle wraakscenario's gehad, en mijn favo blijft toch degene waarin alle meiden EN ouders een brief naar het bestuur sturen om aan te geven dat ze het 'niet meer aandurven' met dominante trainster. En aanvragen of deze van de groep gehaald kan worden.
O wat een heerlijk droompje is dat.
In mijn achterhoofd gingen al allemaal radartjes draaien over hoe ik dat zou moeten organiseren, dat Wel-leuke-trainster de groep dan wel over zou kunnen nemen, en hoe de sfeer (en de prestatie) dan vooruit zou gaan!
Maar gezien het niet-handelen-voornemen, zit ik op mijn stoeltje tevreden te kijken, en warm ik me aan de lieve berichten en reacties die binnen blijven komen.
En nu is het donderdag. normaal rond deze tijd loop ik de deur uit. Met lichte tegenzin, maar wel wetend dat ik het sporten leuk ga vinden.
Raar om hier te zitten. 'spijbelend'
Nog raarder dat het eigenlijk ook wel 'gewoon' voelt. Omdat het net als alle andere dagen lijkt waarop ik niet train.
Maar verdomme, wat is het oneerlijk.
Mijn trainingstas ligt nog in de gang.
2 schone pakjes slingeren door het huis, klaar om -in haast- gegerepen te worden. Het menu van deze week is nog aangepast op trainen-dus-vroeg-en-licht-eten.
En Zij (die trainster) kan gewoon verder. Met training geven. Met de meiden. Met haar leven. Met alles.
Ik ook wel. Maar toch zit ik hier.
Met een gaatje.
Toch maar per direct op tennis dan?
woensdag 30 januari 2008
verdrietig en boos
.zit onder oxa gaat niet goeddoe ff knop;pen en jpplakken
T is een beetje een rotavond geworden.
Ik ging weg om te trainen, had er zin an. Wordt ik tijdens de warming up (waar ik mn -letterlijk- stinkende best stond te doen) uit de groep gevist door de twee trainsters.
Heul verhaal. Korte samenvatting kwam erop neer dat ze het niet meeer 'aandurfden' met mij in de groep. Ik viel bijna om van verbazing.
Deze twee dames, bij wie ik al sinds mn 12e train, meenden ineens, dat ze mij 'moeilijk in konder schatten' of het veilig was wat ik deed. Deze dames, die ik op mijn 12e ook op heb moeten 'biechten' hoe het zat thuis. Omdat ik wel errug veel rare plekken/wonden enz. had (tsja, dat valt op in een turnpakje). Die daar nooit mee zaten. Die mij tot jankens toe gedwongen hebben dingen te doen. òòk toen ik een keer heel dapper aangaf dat dat niet zo handig was. OMdat ik dan 'dichtklapte' uit angst en blind ging doen wat zij riepen. Zonder besef wat ik deed, compleet over mn grenze.
Deze dames, die daar jarenlang niets om gegeven hebben, er geen woord over gerept hebben.
En nu, nu ineens, is daar het hoge woord: we durven het niet met je aan, want we kunnen je niet inschatten.
Niet gevraagd hoe ik dat beleefde, afgelopen jaar enkel commentaar gehad op mijn prestaties (op ieders prestaties. Het woord compliment staat niet in hun woordenboek), en op mijn gedrag.
Want ik gaf namelijk wel eens trainingsvriendinnetjes aanwijzingen. Goede aanwijzingen, al zeg ik het zelf. En dat mocht niet. Tenzij ze samen aan het praten waren (de trainsters), dan 'konden we elkaar toch wel even helpen'. Je begrijpt het: vrij moeilijk in te schatten. (vooral 1. de helaas de baas is...)
Gosh wat kwam het als donderslag bij heldere hemel dit. Hadden ze me uit de (selectie!) groep willen hebben omdat i kniet genoeg vorderingen maakte en ik bijna aan mijn top zat, dan had ik ze netjes beaamd dat ik in deze groep niet heel veel verder meer zal komen. Hier begon het gesprek namelijk mee.. met mijn vorderingen. Die zijn langzaam. Omdat ik geen motorisch wonder ben, maar ook (ook gezegd) omdat ik nieuwe dingen in stapjes moet leren, en zij niet doen aan 'stapjes'. Ook gezegd dat ik dat wist toen ik daar kwma trainen, en dat dus accepteer en respecteer. Dus dat ik me voor kon stellen dat ze voor hun selectie meisjes wilden die motorisch sneller leren.
Neeee dat was het neit.. Toen ging het over mijn gedrag: hoe ik dat vond. Ja wel best. Ik doe mijn best om de anderen niet meer te helpen of aanwijzingen te geven. Hoewel ik niet op elke aan mij gerichte vraag zeg: 'sorrie daar kan ik je niet bij helpen'. Wat ze al een stom antwoord vonden. Ik vroeg wat ik dan moest zeggen..
Ik kan die andere meiden helpen, donders goed al zeg ik het zelf, ik Wil ze ook wel helpen, het is puur uit respect voor de trainsters dat ik het zo min mogelijk doe. Wat willen ze dan dat ik antwoord? Nee dat wil ik niet, dat doe ik niet?
Toen het daarna stil viel vroeg ik waar het nou om ging. Toen wam de aap uit de mouw: ja ze dachten dat ik buiten de selectie dan beter op mijn plek zat, omdat er dan geen druk meer was enzo, en ik dan niet zo snel over mijn grenzen zou gaan.
Nou moet je weten, dat juist het afgelopen jaar, ik bijna niet meer over mijn grenzen ga op de training. Ik heb geleerd om af te bellen als ik me slecht voel. En dat doe ik met doodsangst, omdat ze boos worden als je afbelt zonder geldige reden. Maar toch probeer ik op die manier voor mezelf te zorgen. Als het tijdens een trainging toch niet gaat (dit seizeon 2 keer voorgekomen) dan probeer ik dta aan te geven. Moeilijk, maar ik probeer het. 1 krer heb ik het zelf aangegeven en ben ik naar huis gegaan. 1 keer vroeg mijn trainster of het handiger was te stoppen. Beide keren was ik niet met 'gevaarlijke' dingen bezig.
Sterker nog: tegenwoordig zeg ik 'nee' als ze me weer eens willen dwingen dingen te doen die ik niet wil/kan of durf. En het ironische is dat zij dan gaan zitten pushen dat ik het wèl moet doen.
In ieder geval. Tijdens dat gesprek ben ik de beheerste kalmte zelf gebleven. (ben heel heel trots op mezelf) Bij alles wat ze zeiden laten merken dat ik het hoorde, dat ik het vervelend vond dat ze het zo beleefden, en me voor kon stellen dat ze het dan niet zagen zitten, of daar een probleem mee hadden. Maar ook heel duidelijk gesteld dat ik de dingen anders zag, en dat ik het jammer vond dat zij ze zo beleefden.
Of ik er nog wat aan kon doe.. Nee.. Aan het einde van het seizoen wsa ik niet meer welkom.
GEzegd dat ik hun beslissing respecteerde. Want dat ik moeilijk kon zeggen dat ze het anders moesten voelen of denken. Maar dat als ik eruit gezet werdt dat ik dan liever niet het seizoen af wilde maken. Heb neit zo'n zin om mezelf te kwellen. Dat ik dan straks afscheid wilde nemen van de meiden.
Dat hadden ze niet verwacht... (nee wat dan, dat Nina stilletjes over zich heen laat lopen en oke en amen zegt) Hadden ze ook liever niet. Of ik niet volgende week lekker nog kwam enzo.
Ik dacht: ja, jullie zijn ook lekker. En dan hopen dat ik rustig ben en het gesust kan worden enzo. Heb gezegd dat ik aan het einde van het uur afscheid kwam nemen. Zij zeien dat ze dat eerder zouden stoppen om het met de meiden te bespreken. Heb gezegddat ik daar bij widle zijn. Niet omdat ik ze niet vertrouwde, maar omdat ik zeker wilde zijnd at het verhaal klopte.
(ik zag het al gebeuren dat zij zouden zeggen 'we hebben samen besloten dat het voor Nien fijner is om te stoppen). Heb ook heel duidelijk gemaakt dat het het absoluut niet mijn keuze was om weg te gaan, en dat ik ook wilde dat dat duidelijk gezegd zou worden.
Toen naar huis gegaan. Uitgehuild bij vriendje. Die meegesleept naar training, naast me op de bank. na de 'wij zagen dit niet aankomen en vinden het vreselijk' woorden van de trainster aan alle meiden verteld dat ik het ook helemaal neit aan zag komen. Dat ik nog jaren met ze doorgetraind had als het aan mij lag, en dat ik het jammer vond dat ik niet meer welkom was vanaf einde seizoen. En dat ik dan liever nu stopte. Maar daar wel heel verdrietig over was. En het heel onterecht vond.
Die lieve meiden zaten allemaal tegenover me te huilen. Dat deed me goed. zo bijzonder.
Toen ze permissie kregen vna trainster (dei nog wilde praten over de sfeer in de groep, en dat we daar met zijn allen aan moesten werken, en dan werd het vast top (ja.. leuk hoor. maar diekans krijg ik dus niet meer..) ) stormde iederen naar elkaar en werd het een grote huilende kluwe. Die trainsters compleet negeerde. Totaal.
Het was fijn, even omringd door die meiden. Door hun verontwaardigdheid. Verdriet.
Even wij samen. Vedrietig en boos op hen. Die rottige meiden die zo onterecht, zo gemeen uit de hoek kunnen komen. Altijd. Nu weer.
En het dan proberen goed te praten. Dat het met betere inzet wel weer goedkomt.
Goed voor wie? Voor hen ja.
Want ik lig eruit.
Turn je sinds je 12e selectie. Toen was ik echt gevaarlijk. Ik switchte bij alles, uit angst voor de wind van voren. Ging zonder gevoel, zonder besef verder. Doen, gewoon doen. Dat zeiden ze. Da tmoest. Dat deed ik.
Wordt je er op je 23e uitgegooid. Omdat je je grenzen aan gaat geven. Omdta je neit meer gewoon alles doet met een lege uirdrukking op je gezicht.
OMdat je contact hebt leren maken met je lichaam, en pujn voelt. Omadt je leert in het hier en nu te blijven en zèlf dingen wil proberen. Stapje voor stapje.
Sorrie. lang verhaal, ik widle even kort reageren. HEt zullen de oxas zijn. het concentreren kost meite dus ik ga slapen.
Sorrie. zitik ineens te zeuren. en te uilen.
het is ook zo machteloos. Ik kreeg deze handicap, kan daar niets aan doen. Ben bezig met zware therapie. Orientatie gaat steeds beter, ook las et op is allemaal.
Maar het is niet geneog. het zal noot goed genoeg zijn. Dat is mijn lot.
Wat ik ook doe, het is nooit goed geneog. En dis wordt gezien als een gedrag ofzo, iets bewusts. Het is alsof je een turner met 1 been ineens uit zijn groep zet omdat hij maar een been heeft. Terwijl je al 10 jaar weet dt ie maar 1 been heeft. En het je noit boeide. En dan ineens, terwijl hij al een tijdje goed overweg kan met een prothese, juist dan zeg je: ja eh. jij hebt een been. dta kan niet he..
moet nu bed in vinden. lastig
T is een beetje een rotavond geworden.
Ik ging weg om te trainen, had er zin an. Wordt ik tijdens de warming up (waar ik mn -letterlijk- stinkende best stond te doen) uit de groep gevist door de twee trainsters.
Heul verhaal. Korte samenvatting kwam erop neer dat ze het niet meeer 'aandurfden' met mij in de groep. Ik viel bijna om van verbazing.
Deze twee dames, bij wie ik al sinds mn 12e train, meenden ineens, dat ze mij 'moeilijk in konder schatten' of het veilig was wat ik deed. Deze dames, die ik op mijn 12e ook op heb moeten 'biechten' hoe het zat thuis. Omdat ik wel errug veel rare plekken/wonden enz. had (tsja, dat valt op in een turnpakje). Die daar nooit mee zaten. Die mij tot jankens toe gedwongen hebben dingen te doen. òòk toen ik een keer heel dapper aangaf dat dat niet zo handig was. OMdat ik dan 'dichtklapte' uit angst en blind ging doen wat zij riepen. Zonder besef wat ik deed, compleet over mn grenze.
Deze dames, die daar jarenlang niets om gegeven hebben, er geen woord over gerept hebben.
En nu, nu ineens, is daar het hoge woord: we durven het niet met je aan, want we kunnen je niet inschatten.
Niet gevraagd hoe ik dat beleefde, afgelopen jaar enkel commentaar gehad op mijn prestaties (op ieders prestaties. Het woord compliment staat niet in hun woordenboek), en op mijn gedrag.
Want ik gaf namelijk wel eens trainingsvriendinnetjes aanwijzingen. Goede aanwijzingen, al zeg ik het zelf. En dat mocht niet. Tenzij ze samen aan het praten waren (de trainsters), dan 'konden we elkaar toch wel even helpen'. Je begrijpt het: vrij moeilijk in te schatten. (vooral 1. de helaas de baas is...)
Gosh wat kwam het als donderslag bij heldere hemel dit. Hadden ze me uit de (selectie!) groep willen hebben omdat i kniet genoeg vorderingen maakte en ik bijna aan mijn top zat, dan had ik ze netjes beaamd dat ik in deze groep niet heel veel verder meer zal komen. Hier begon het gesprek namelijk mee.. met mijn vorderingen. Die zijn langzaam. Omdat ik geen motorisch wonder ben, maar ook (ook gezegd) omdat ik nieuwe dingen in stapjes moet leren, en zij niet doen aan 'stapjes'. Ook gezegd dat ik dat wist toen ik daar kwma trainen, en dat dus accepteer en respecteer. Dus dat ik me voor kon stellen dat ze voor hun selectie meisjes wilden die motorisch sneller leren.
Neeee dat was het neit.. Toen ging het over mijn gedrag: hoe ik dat vond. Ja wel best. Ik doe mijn best om de anderen niet meer te helpen of aanwijzingen te geven. Hoewel ik niet op elke aan mij gerichte vraag zeg: 'sorrie daar kan ik je niet bij helpen'. Wat ze al een stom antwoord vonden. Ik vroeg wat ik dan moest zeggen..
Ik kan die andere meiden helpen, donders goed al zeg ik het zelf, ik Wil ze ook wel helpen, het is puur uit respect voor de trainsters dat ik het zo min mogelijk doe. Wat willen ze dan dat ik antwoord? Nee dat wil ik niet, dat doe ik niet?
Toen het daarna stil viel vroeg ik waar het nou om ging. Toen wam de aap uit de mouw: ja ze dachten dat ik buiten de selectie dan beter op mijn plek zat, omdat er dan geen druk meer was enzo, en ik dan niet zo snel over mijn grenzen zou gaan.
Nou moet je weten, dat juist het afgelopen jaar, ik bijna niet meer over mijn grenzen ga op de training. Ik heb geleerd om af te bellen als ik me slecht voel. En dat doe ik met doodsangst, omdat ze boos worden als je afbelt zonder geldige reden. Maar toch probeer ik op die manier voor mezelf te zorgen. Als het tijdens een trainging toch niet gaat (dit seizeon 2 keer voorgekomen) dan probeer ik dta aan te geven. Moeilijk, maar ik probeer het. 1 krer heb ik het zelf aangegeven en ben ik naar huis gegaan. 1 keer vroeg mijn trainster of het handiger was te stoppen. Beide keren was ik niet met 'gevaarlijke' dingen bezig.
Sterker nog: tegenwoordig zeg ik 'nee' als ze me weer eens willen dwingen dingen te doen die ik niet wil/kan of durf. En het ironische is dat zij dan gaan zitten pushen dat ik het wèl moet doen.
In ieder geval. Tijdens dat gesprek ben ik de beheerste kalmte zelf gebleven. (ben heel heel trots op mezelf) Bij alles wat ze zeiden laten merken dat ik het hoorde, dat ik het vervelend vond dat ze het zo beleefden, en me voor kon stellen dat ze het dan niet zagen zitten, of daar een probleem mee hadden. Maar ook heel duidelijk gesteld dat ik de dingen anders zag, en dat ik het jammer vond dat zij ze zo beleefden.
Of ik er nog wat aan kon doe.. Nee.. Aan het einde van het seizoen wsa ik niet meer welkom.
GEzegd dat ik hun beslissing respecteerde. Want dat ik moeilijk kon zeggen dat ze het anders moesten voelen of denken. Maar dat als ik eruit gezet werdt dat ik dan liever niet het seizoen af wilde maken. Heb neit zo'n zin om mezelf te kwellen. Dat ik dan straks afscheid wilde nemen van de meiden.
Dat hadden ze niet verwacht... (nee wat dan, dat Nina stilletjes over zich heen laat lopen en oke en amen zegt) Hadden ze ook liever niet. Of ik niet volgende week lekker nog kwam enzo.
Ik dacht: ja, jullie zijn ook lekker. En dan hopen dat ik rustig ben en het gesust kan worden enzo. Heb gezegd dat ik aan het einde van het uur afscheid kwam nemen. Zij zeien dat ze dat eerder zouden stoppen om het met de meiden te bespreken. Heb gezegddat ik daar bij widle zijn. Niet omdat ik ze niet vertrouwde, maar omdat ik zeker wilde zijnd at het verhaal klopte.
(ik zag het al gebeuren dat zij zouden zeggen 'we hebben samen besloten dat het voor Nien fijner is om te stoppen). Heb ook heel duidelijk gemaakt dat het het absoluut niet mijn keuze was om weg te gaan, en dat ik ook wilde dat dat duidelijk gezegd zou worden.
Toen naar huis gegaan. Uitgehuild bij vriendje. Die meegesleept naar training, naast me op de bank. na de 'wij zagen dit niet aankomen en vinden het vreselijk' woorden van de trainster aan alle meiden verteld dat ik het ook helemaal neit aan zag komen. Dat ik nog jaren met ze doorgetraind had als het aan mij lag, en dat ik het jammer vond dat ik niet meer welkom was vanaf einde seizoen. En dat ik dan liever nu stopte. Maar daar wel heel verdrietig over was. En het heel onterecht vond.
Die lieve meiden zaten allemaal tegenover me te huilen. Dat deed me goed. zo bijzonder.
Toen ze permissie kregen vna trainster (dei nog wilde praten over de sfeer in de groep, en dat we daar met zijn allen aan moesten werken, en dan werd het vast top (ja.. leuk hoor. maar diekans krijg ik dus niet meer..) ) stormde iederen naar elkaar en werd het een grote huilende kluwe. Die trainsters compleet negeerde. Totaal.
Het was fijn, even omringd door die meiden. Door hun verontwaardigdheid. Verdriet.
Even wij samen. Vedrietig en boos op hen. Die rottige meiden die zo onterecht, zo gemeen uit de hoek kunnen komen. Altijd. Nu weer.
En het dan proberen goed te praten. Dat het met betere inzet wel weer goedkomt.
Goed voor wie? Voor hen ja.
Want ik lig eruit.
Turn je sinds je 12e selectie. Toen was ik echt gevaarlijk. Ik switchte bij alles, uit angst voor de wind van voren. Ging zonder gevoel, zonder besef verder. Doen, gewoon doen. Dat zeiden ze. Da tmoest. Dat deed ik.
Wordt je er op je 23e uitgegooid. Omdat je je grenzen aan gaat geven. Omdta je neit meer gewoon alles doet met een lege uirdrukking op je gezicht.
OMdat je contact hebt leren maken met je lichaam, en pujn voelt. Omadt je leert in het hier en nu te blijven en zèlf dingen wil proberen. Stapje voor stapje.
Sorrie. lang verhaal, ik widle even kort reageren. HEt zullen de oxas zijn. het concentreren kost meite dus ik ga slapen.
Sorrie. zitik ineens te zeuren. en te uilen.
het is ook zo machteloos. Ik kreeg deze handicap, kan daar niets aan doen. Ben bezig met zware therapie. Orientatie gaat steeds beter, ook las et op is allemaal.
Maar het is niet geneog. het zal noot goed genoeg zijn. Dat is mijn lot.
Wat ik ook doe, het is nooit goed geneog. En dis wordt gezien als een gedrag ofzo, iets bewusts. Het is alsof je een turner met 1 been ineens uit zijn groep zet omdat hij maar een been heeft. Terwijl je al 10 jaar weet dt ie maar 1 been heeft. En het je noit boeide. En dan ineens, terwijl hij al een tijdje goed overweg kan met een prothese, juist dan zeg je: ja eh. jij hebt een been. dta kan niet he..
moet nu bed in vinden. lastig
zondag 27 januari 2008
Plan b
Ga ik zitten om verder te tekenen aan het-grote-boek-van-prinses-Isabel (je moet wat overhebben voor je kleintjes), ben ik zomaar een hele avond aan het mailen.
De ene mail na de andere kwam binnen van mensjes die ik leuk of lief of allebei vind. En allemaal èchte brief-mails. Persoonlijke verhalen, die riepen om een antwoord. Om een reactie.
Mails die een soort van gesprek waren. Maar dan op papier. Waarbij het versturen de pauze was. Die pauze waarin je de ander even aankijkt. Inschattend. Vragend. Wachtend op de reactie.
Ik heb hardop zitten schaterlachen ~het woord geilheid gebruiken in een mail blijft onwennig, al doe je stoer~, zitten foeteren, en vol liefde zitten lezen. Vurig zitten schrijven.
En nu is de avond om.
Mijn vingers verkrampt.
de accu bijna leeg.
En Prinses Isabel nog steeds niet op papier.
Potdikkie.
Die arme schatjes.
Ikjes.
arme ik.
Zo'n leuke avond :)
De ene mail na de andere kwam binnen van mensjes die ik leuk of lief of allebei vind. En allemaal èchte brief-mails. Persoonlijke verhalen, die riepen om een antwoord. Om een reactie.
Mails die een soort van gesprek waren. Maar dan op papier. Waarbij het versturen de pauze was. Die pauze waarin je de ander even aankijkt. Inschattend. Vragend. Wachtend op de reactie.
Ik heb hardop zitten schaterlachen ~het woord geilheid gebruiken in een mail blijft onwennig, al doe je stoer~, zitten foeteren, en vol liefde zitten lezen. Vurig zitten schrijven.
En nu is de avond om.
Mijn vingers verkrampt.
de accu bijna leeg.
En Prinses Isabel nog steeds niet op papier.
Potdikkie.
Die arme schatjes.
Ikjes.
arme ik.
Zo'n leuke avond :)
dinsdag 22 januari 2008
Verrassing
Het is dinsdagochtend, 10.28 uur, en ik ben vrij.
Ik ben al aangekleed. Zorgvùldig aangekleed.
Haartjes in model-mascara op-leuke kleren-aangekleed.
Sterker nog, ik heb de badkamer al geschrobt, gedouched, èn ik ben aangekleed.
Er zit een wasje in de machine, het huis is opgeruimd, en ik zit mijn internet rondje te doen.
Jeetje. En mijn dag is nog niet eens begonnen...
Je hebt van die dagen dat je jezelf verrast.
Ik ben al aangekleed. Zorgvùldig aangekleed.
Haartjes in model-mascara op-leuke kleren-aangekleed.
Sterker nog, ik heb de badkamer al geschrobt, gedouched, èn ik ben aangekleed.
Er zit een wasje in de machine, het huis is opgeruimd, en ik zit mijn internet rondje te doen.
Jeetje. En mijn dag is nog niet eens begonnen...
Je hebt van die dagen dat je jezelf verrast.
zondag 20 januari 2008
Is dit Hèt?
Er wordt -alweer- een huwelijk gepland in onze trouwende, samenwonende, zwangere vriendengroep. Heul erg tof voor de betreffende piepolz :D. Ze zijn perfect samen.
Wat wij àltijd al gezeg hebben haha.
Maar wel beetje jammer voor mij.
Net uiteindelijk wel aan vriendje verteld dat ik teleurgesteld was dat die vriend hem voor geweest is.
Dat ik me heul erg aan het lijntje gehouden voel, al ruim een jaar, en dat ik dat hem meerdere keren geprobeerd heb te zeggen maar hij niet wil luisteren daarnaar.
Dat we in het begin van onze relatie al spraken over 'snel trouwen, vroeg kinderen krijgen' enz.
Deze keer luisterde hij wel.
En zei hij dat ie al meerdere keren op het punt gestaan heeft. Maar.. dat er dan altijd wat gebeurde. Ruzie tussen ons, crisis vna mij enz enz.
Waarop ik natuurlijk vinnig vroeg of ie daardoor dan niet meer met me wilde trouwen... Wat ie gelukkig rustig beantwoordde in 'Nee, maar het leek me dan niet zo'n gepast moment'. Tsja, zit ook wel weer wat in. Maar toch ;).
Wel fijn dat we het er even over gehad hebben.Hij is er dus wel mee bezig geweest. En nu wel weer mee bezig denk ik. Ik heb uitgesproken dat het me dwars zat en verdriet deed, en Weet nu dat ik niet zijn tussenstop naar iest beters ben, maar dat ie Echt wel serieus is in zijn 'ik wil wel bij je blijven'.
Dus. Nu maar afwachten.
Want ik wil dus WEL voor deze desbetreffende bruiloft gevraagd zijn he! En zij willen eigenlijk deze zomer al trouwen. Hihi.. dus nu zit ik hier heel stiekum wel een beetje af te tellen. En me te schamen dat ik me zo heb laten kennen.
Maar goed. Dat mag wel toch?Dat een toekomstig man ook je zwakke plekken kent?
Hoewel in mij nu wel alles schreeuwt: waaaaarom wil je met hem trouwen? omdat je van hem houd? of omdat je ervan houd dat hij van jou houd? of omdat het zo lekker veilig is zo? Of omdat hij zo goed voor je is?
Tot nu toe is mn antwoord op alles maar: omdat ik veel van m houd, er niet aan moet denken om zonder hem te zijn (langere tijd ;) een weekie is ie best te huur hoor :D). Omdat als ik denk aan later, en kinderen, ik hem zie als de pappa van mijn kindjes. OMdat ie dat nou ook eenmaal geweldig zal doen. Omdat het thuiskomen is bij hem. Ik mezelf kan zijn. En hij ook.Omdat we dingen mèt elkaar kunnen doen, maar vooral ook veel dingen zonder elkaar. En dat fijn is, die ruimte en rust. Omdat ik soms nog weer kriebels in mn buik krijg als in naar m kijk, als we samen zijn.
Okeeee, hij is niet de superhandsome, meteen knieenknikkende, ubergalante ridder waar je altijd en eeuwig van in zwijm ligt.Maar hij is wel lief, betrouwbaar, zorgzaam, sportief, gezellig en rustig. Kwaliteiten die perfect aansluiten bij mij in een relatie, want bij een SuperAdonis zou ik mezelf zo onzeker en inperfect voelen... Zijn zorg laat mij bloeien en geeft energie om hem òòk zo blij te willen maken.Ik voel me geliefd, en ik voel zoveel liefde voor hem!(soms ook zoveel -wederzijdse- irritatie. Maar dat hoort. Toch?)
Hoort dat?
Dat je eigenlijk weinig lichamelijke aantrekkingskracht voelt? Je af en toe doodergert? Ruzie maakt tot schreeuwens toe? En niet heel veel samendoet?
Is 'beste maatjes' en 'houden van' inderdaad een betere basis voor een huwelijk dan hartverterende passie? En gaat die hartverterende passie niet ook een keer over?
Wordt je daarna dan niet weer maatjes? Of neit eens.. dat je erachterkomt dat je buiten die passie om eigenlijk weinig hebt samen?
Gaat een huwelijk niet om willen en werken in plaats van om die gekmakende passie?
Of is een paar jaar passie en verder niet veel toch te verkiezen boven veiligheid en warmte?
Ik houd van onze veiligheid en warmte.
Van onze rustige en begrijpende basis.
Van zijn zorg en mijn geregel.
Van de ruimte die ik binnen onze relatie heb om mijn eigen ding te doen. En van dat hij zichzelf zo lekker kan vermaken (soms iets tè goed :P)
Ach.
Weet iemand het ooit zeker?
Waarschijnlijk alleen diegenen die ik wilde, hartverterende passie trouwen.
En tsja. Wat na die passie?
Dat blijf ik me afvragen.
Standaard he..
Nina is bezig met de heel erg basic-basis vraag voor mensen die-niets-beters-hebben-om-zich-druk-over-te-maken: Is Dit Hèt? (of kan het beter/leuker/mooier/slechter enz...)
Wat wij àltijd al gezeg hebben haha.
Maar wel beetje jammer voor mij.
Net uiteindelijk wel aan vriendje verteld dat ik teleurgesteld was dat die vriend hem voor geweest is.
Dat ik me heul erg aan het lijntje gehouden voel, al ruim een jaar, en dat ik dat hem meerdere keren geprobeerd heb te zeggen maar hij niet wil luisteren daarnaar.
Dat we in het begin van onze relatie al spraken over 'snel trouwen, vroeg kinderen krijgen' enz.
Deze keer luisterde hij wel.
En zei hij dat ie al meerdere keren op het punt gestaan heeft. Maar.. dat er dan altijd wat gebeurde. Ruzie tussen ons, crisis vna mij enz enz.
Waarop ik natuurlijk vinnig vroeg of ie daardoor dan niet meer met me wilde trouwen... Wat ie gelukkig rustig beantwoordde in 'Nee, maar het leek me dan niet zo'n gepast moment'. Tsja, zit ook wel weer wat in. Maar toch ;).
Wel fijn dat we het er even over gehad hebben.Hij is er dus wel mee bezig geweest. En nu wel weer mee bezig denk ik. Ik heb uitgesproken dat het me dwars zat en verdriet deed, en Weet nu dat ik niet zijn tussenstop naar iest beters ben, maar dat ie Echt wel serieus is in zijn 'ik wil wel bij je blijven'.
Dus. Nu maar afwachten.
Want ik wil dus WEL voor deze desbetreffende bruiloft gevraagd zijn he! En zij willen eigenlijk deze zomer al trouwen. Hihi.. dus nu zit ik hier heel stiekum wel een beetje af te tellen. En me te schamen dat ik me zo heb laten kennen.
Maar goed. Dat mag wel toch?Dat een toekomstig man ook je zwakke plekken kent?
Hoewel in mij nu wel alles schreeuwt: waaaaarom wil je met hem trouwen? omdat je van hem houd? of omdat je ervan houd dat hij van jou houd? of omdat het zo lekker veilig is zo? Of omdat hij zo goed voor je is?
Tot nu toe is mn antwoord op alles maar: omdat ik veel van m houd, er niet aan moet denken om zonder hem te zijn (langere tijd ;) een weekie is ie best te huur hoor :D). Omdat als ik denk aan later, en kinderen, ik hem zie als de pappa van mijn kindjes. OMdat ie dat nou ook eenmaal geweldig zal doen. Omdat het thuiskomen is bij hem. Ik mezelf kan zijn. En hij ook.Omdat we dingen mèt elkaar kunnen doen, maar vooral ook veel dingen zonder elkaar. En dat fijn is, die ruimte en rust. Omdat ik soms nog weer kriebels in mn buik krijg als in naar m kijk, als we samen zijn.
Okeeee, hij is niet de superhandsome, meteen knieenknikkende, ubergalante ridder waar je altijd en eeuwig van in zwijm ligt.Maar hij is wel lief, betrouwbaar, zorgzaam, sportief, gezellig en rustig. Kwaliteiten die perfect aansluiten bij mij in een relatie, want bij een SuperAdonis zou ik mezelf zo onzeker en inperfect voelen... Zijn zorg laat mij bloeien en geeft energie om hem òòk zo blij te willen maken.Ik voel me geliefd, en ik voel zoveel liefde voor hem!(soms ook zoveel -wederzijdse- irritatie. Maar dat hoort. Toch?)
Hoort dat?
Dat je eigenlijk weinig lichamelijke aantrekkingskracht voelt? Je af en toe doodergert? Ruzie maakt tot schreeuwens toe? En niet heel veel samendoet?
Is 'beste maatjes' en 'houden van' inderdaad een betere basis voor een huwelijk dan hartverterende passie? En gaat die hartverterende passie niet ook een keer over?
Wordt je daarna dan niet weer maatjes? Of neit eens.. dat je erachterkomt dat je buiten die passie om eigenlijk weinig hebt samen?
Gaat een huwelijk niet om willen en werken in plaats van om die gekmakende passie?
Of is een paar jaar passie en verder niet veel toch te verkiezen boven veiligheid en warmte?
Ik houd van onze veiligheid en warmte.
Van onze rustige en begrijpende basis.
Van zijn zorg en mijn geregel.
Van de ruimte die ik binnen onze relatie heb om mijn eigen ding te doen. En van dat hij zichzelf zo lekker kan vermaken (soms iets tè goed :P)
Ach.
Weet iemand het ooit zeker?
Waarschijnlijk alleen diegenen die ik wilde, hartverterende passie trouwen.
En tsja. Wat na die passie?
Dat blijf ik me afvragen.
Standaard he..
Nina is bezig met de heel erg basic-basis vraag voor mensen die-niets-beters-hebben-om-zich-druk-over-te-maken: Is Dit Hèt? (of kan het beter/leuker/mooier/slechter enz...)
donderdag 17 januari 2008
Poppetje gezien...
Ik voel me
matroesjka*.
Het buitenste laagje
zo mooi
beschilderd
Stevig voelend
helemaal
netjes verzorgd
en af
maar
in de buik
zoveel poppen
allen anders
geen een
te zien
elke pop
steeds iets meer
beschadigd
Iets
minder stevig
afwijkender
niet meer
normaal
De poppen
zijn wij
Samen
zo stevig
een kunstig
geheel
Compleet.
*Matroesjka: Russische houten pop, bestaand uit twee delen die uit elkaar kunnen. In de buik weer een nieuwe, zelfde pop. Die ook weer uit elkaar kan. Enz.
matroesjka*.
Het buitenste laagje
zo mooi
beschilderd
Stevig voelend
helemaal
netjes verzorgd
en af
maar
in de buik
zoveel poppen
allen anders
geen een
te zien
elke pop
steeds iets meer
beschadigd
Iets
minder stevig
afwijkender
niet meer
normaal
De poppen
zijn wij
Samen
zo stevig
een kunstig
geheel
Compleet.
*Matroesjka: Russische houten pop, bestaand uit twee delen die uit elkaar kunnen. In de buik weer een nieuwe, zelfde pop. Die ook weer uit elkaar kan. Enz.
woensdag 16 januari 2008
Dus nìet
Ik ga niet wèèr een ode aan Peuter houden.
Lijk ik wel een groupie door.
Bovendien
Ik heb helemàààl geen zin om weer een tijd rond te lopen met iemand op een voetstuk.
Dat is zò vermoeiend.
Weet ik.
Toch vrees ik
Dat ik weer iemand gevonden heb
die ik
Geweldig, aardig, leuk, grappig, slim, mooi en lief vind.
*zucht*
Niet weeeer.
En niet weeeeeer bij iemand die prive niets met me te maken heeft.
Whoehaaa
Wat is dat toch met mij
en bepaalde mensen op een voetstuk zetten?
Totaal fan zijn
En alleen maar
kunnen
wachten tot ze vallen....
Lijst van voorgangers *zucht* en -schaam-
4 juffen basisschool, 3 trainsters, 1 maatschappelijk werkster, 4 spv'ers, 2 leraressen middelbare, pleegmamma, schoonmoeder, 4 (ex)vriendinnen, Sera, Thai,
ehm...
Lijk ik wel een groupie door.
Bovendien
Ik heb helemàààl geen zin om weer een tijd rond te lopen met iemand op een voetstuk.
Dat is zò vermoeiend.
Weet ik.
Toch vrees ik
Dat ik weer iemand gevonden heb
die ik
Geweldig, aardig, leuk, grappig, slim, mooi en lief vind.
*zucht*
Niet weeeer.
En niet weeeeeer bij iemand die prive niets met me te maken heeft.
Whoehaaa
Wat is dat toch met mij
en bepaalde mensen op een voetstuk zetten?
Totaal fan zijn
En alleen maar
kunnen
wachten tot ze vallen....
Lijst van voorgangers *zucht* en -schaam-
4 juffen basisschool, 3 trainsters, 1 maatschappelijk werkster, 4 spv'ers, 2 leraressen middelbare, pleegmamma, schoonmoeder, 4 (ex)vriendinnen, Sera, Thai,
ehm...
Abonneren op:
Posts (Atom)