Het is uitgesproken en opgelost.
MamaK en Nien begrijpen elkaar weer, en zijn weer blij.
Blij? Zielsgelukkig allebei. Er een beetje high van.
Hoe kan het ook anders, als je vandaag langskomt en je mama binnen 3 minuten veranderd in een hoopje verdriet, omdat ze zo bang is dat ze je kwijtraakt en ze echt een slechte moeder is.
Het verhaal? We bleken beiden naar hetzelfde plaatje te kijken, maar dan in een andere kleur. Het beeld dat ik had van mama-Nien was gelukkig toch wel hetzelfde als het beeld dat zij had. Hoe bang ik ook was dat we toch een ander plaatje voor ogen hadden, een ander boek lazen zelfs. Alleen zag zij het duidelijk geel, en ik rood. Tsja, daar kom je pas achter als je elkaars plaatje langzaam kan zien.
En hoe goed ik ook gecheckt had wat er op haar plaatje stond, de kleur was niet ter sprake gekomen. En zowel mama als Nien schrokken zich kapot toen bleek dat de verwachtingen zo verschillend waren.
Nien voelde zich slecht, niets waard, alleen. Mama voelde zich klem gezet, falend en een slechte moeder. Twee erg gevoelige typjes die zo bang zijn om gekwetst te worden.
Nu zoeken we het in Oranje. Ik zie dat ze niet alle tijd van de wereld heeft, en zij probeert wat tijd vrij te maken. Ik begrijp dat ze niet de spontaan-zien mama is die ik dacht, zij snapt dat ik meer behoefte heb aan zien dan zij dacht. We leren elkaar kennen..
Zoals ik vanochtend dacht, en Sera vanmiddag zei: dit is goed. We praten.
We leren elkaar kennen. Komen in moeilijkheden, maar lossen het samen op. Samen.
En ja Har, je hebt gelijk.
Ik wèèt dat ik nooit haar bio-kindje zal zijn. Zoals zij nooit mijn bio-mams zal zijn.
Maar dat maakt het voor mij nog bijzonderder. Zij koos namelijk voor mij. En ik voor haar. Daar waar mijn mormels, en haar kinderen ons 'zomaar' kregen. En er duidelijk niet op zaten te wachten.
Je berichtje maakte me -even heel hard- bewust van wat ik ergens weet. Maar voorlopig kies ik ervoor om tòch te geloven dat het kan. Een adoptiekindje en mama samen.
Het gaat me vast nog menig huilbui kosten. Maar ook euforische momenten.
Ik Wil dit geloven. Zo graag.
Ik wil zo graag even geloven dat mijn droom werkelijkheid geworden is. Aan het worden is is misschien redelijker.
Jou nuchterheid is waarschijnlijk de wijsheid. En veiliger.
Vergeef je me dat ik toch mn droom achterna ga?
Beter spijt van wat ik gedaan heb dan van wat er nooit van gekomen is toch?
(en help je me onthouden, volgende keer dat ik hier uithuil?Dat het eigen schuld dikke bult is?)
dinsdag 29 april 2008
maandag 28 april 2008
mamaloog
Het is niet dat ik alleen wil loggen als er uitschieters zijn hoor, pieken of dalen, maar op een of andere manier grijp ik dan juist naar hier.
Als het in mn hoofd vastzit, en het niet met iemand deelbaar lijkt.
Ik ben verdrietig.
Merk dat ik voor mezelf erg afstand aan het nemen ben van MamaK.
Ze is nog steeds fantastisch lief! Mailt haar liefde, interesse en warmte door.
Haar vertrouwen kan me doen overlopen van geluk.
Maar ik merk dat ik wèèr in een ongelijke relatie zit.
Ik hier aan de ene kant, wachtend, nee smachtend, op een levensteken van haar. Vol drang om te bellen, langs te gaan, te zien/horen/contact te maken.
Zij daar, vooral druk. Wel trouw mailend, en tot nu toe steeds wel lief aan de telefoon.
Maar...
Ik voel de maar...
Ik voel me bezwaard om te bellen, ik stoor vaak, het komt toch van mijn kant... Het sms'en wat zo enthousiast begon neemt af.
En waar ik meteen dingen uit mijn agenda schrapte toen ik hoorde dat ze een spannend en pijnlijk onderzoek in het ziekenhuis had, zei zij mij niet langs te komen. Ze wist niet hoe ze zou zijn daarna. Wel belde ze zelf om de goede uitslag te delen. Maar moest ook meteen weer weg.
In alle tijd dat we nu zo zijn ben ik al 2 keer 'zomaar' langs geweest. Voor dichte deur, kan gebeuren! Maar ben ook beetje bang dat het helemaal niet zo gewenst is. Want het enthousiaste: 'shit, gemist' heb ik nog niet gehoord. Enkel druk... Het is me al duideljk geworden dat elkaar zien op afspraak gaat worden. Ruim van tevoren ingepland. heel ruim.
De weekenden, vrije middagen/uren/avonden zijn blijkbaar voor ècht belangrijke mensen? Vrienden en familie...
Mijn verjaardag was dan ook te laat...
Ik had me er heel erg op verheugd om haar uit te nodigen. Sera&lover, zo vol enthousiastme nog steeds, wilden graag kennis maken. En ik wilde het zo graag kunnen 'delen'. Voor hen ook 'echt' maken. Maar de dag ervoor (waarvoor ik haar uit wilde nodigen), had ze al een 'traditie', en op mijn verjaardag zelf, waarvoor ik haar toen uitnodigde (natuurljk gooi ik dan gewoon mijn hele dagprogramma om!) werd de verjaaradg van haar kleindochter gevierd.
Wel stelde ze voor om de afspraak die ze al had voorgesteld dan een verlaat taartje te vieren...
Nu ik het zo schrijf heb ik weer het gevoel dat mijn hart uit mijn lijf gerukt wordt.
Het zal stom klinken, en niemand zal het begrijpen.
Maar zelfs mijn bio-mormels komen als ze uitgenodigd worden. De ouders van Vriendje willen eigenlijk even terugkomen van hun vakantie, of hem uitstellen.
Maar de vrouw die zo graag mijn moeder wilde worden, die ik mijn hart in handen legde, geeft geen antwoord.
Allerlei dingen dacht ik toen.
Over even snel voor de verjaardag van kleindochter langskomen, of snel erna. Of, als ik erg belangrijk ben, misschien half half. Is dat dan erg raar gedacht?
Of dat ik zelf in ieder geval wel alles op alles gezet zou hebben om het te combineren. Zeker als kleindochter om de hoek zou wonen, en ik ook niet zo ver weg.
Of misschien zou k zelf toch gevraagd hebben of de dag ervoor nog gold. En de traditie wat omgooien. Of weer proberen het ervoor of achter te proppen...
Maar dat ben ik...
De mensen van wie ik houd zijn erg belangrijk voor me. Voor de verjaardagen van Vriendje, Sera, Seralover en andere dierbaren zou ik veel proberen te schuiven.
Ook dacht ik, en dat vind ik het ergst, en zorgt ook voor de afstand:
met je eigen docher had je dit niet gedaan. Die had je wel bij je willen hebben na een zwaar ziekenhuisbezoek. Graag zelfs, met tranen in je ogen dankbaar. Daarvoor zet je alles opzij om naar een uitnodiging van haar te kunnen. Niet eens haar verjaardag, maar alles. Een viering van het een of ander, of gewoon een middagje wijntje doen.
Plan je haar ook in, ergens een keer in de maand? En is het lastig als ze belt?
Je mist een dochter zo, zeg je... Wil zo graag een dochter...
Maar heb je daar wel tijd voor? Wil je er wel tijd voor maken? Had je tijd voor je eigen dochter, of was dat ook zo moeilijk? Want dan snap ik het wel...
Ik neem nu al afstand... Ik kan dit niet. Het breekt mijn hart. Heb je het hare eerst gebroken en zij toen pas het jouwe? Of was het toch zoals je zei...
En als dat zo is...
Wil je mij dan gewoon niet als dochter? Of probeer je wel maar valt het toch tegen. Ben ik niet haar?
Wat heb ik aan al die mooie woorden over de mail, als mijn verjaardag te lastig is om te komen. En ik alleen op op tijd aangevraagde afspraak langs kan komen. Mails kunnen tussendoor, maar zelf even aanwippen kost teveel tijd. Of moeite?
Ik voel de deur langzaam weer dichter gaan.
Het gaat snel.
Het doet me verdriet, want het heeft zo lang geduurd voor ie wat open was. Ik was er zo trots op ook.
Nu ben ik vooral bang dat ik morgen val voor je mailtje vol lieve mooie woorden en beloftes. Weer hoop krijg, en ga stralen bij het vooruitzicht. Weer op wolken ga lopen.
En nog veel banger dat ik dan weer teleurgesteld wordt.
Want ik weet hoe het is als je altijd zelf moet bellen. Als mensen aardig doen over de telefoon, in een email, maar eigenlijk nooit tijd hebben.
Zeggen je belangrijk te vinden, maar je weren uit hun prive leven.
En ik weet ook dat die mensen het 'schattig' vinden dat je zoveel om ze geeft. Zo aan ze hangt.
Maar dat ik mezelf ermee kapot maak.
Want ik vind het wèl erg als ik niet gebeld wordt. Ik heb er het meeste last van als ik wanhopig mijn best doe om een paar dagen niet te bellen. En stiekem hoopt dat de ander dan belt.
Die ander voelt dat niet, is het zich vaak niet eens bewust.
Goeie goden, ik heb me er nu, na 6 jaar, eindelijk bij neergelegd dat ik C los moet laten. Dat ze nìet zelf gaat bellen. Of zelfs maar terugbellen. Dat ze helemaal geen interesse heeft in mij, geen behoefte aan contact. dat ze het aanhield voor mij. Omdat het voor haar niet al te lastig was, en wel ego-strelend. Ja, ik kan me voorstellen dat een meisje dat je aanbid leuk is om mee om te gaan.
Niet weer mama, niet weer.
Mail me, bel me, doe iets. Voor de deur dicht zit dalijk en ik je kwijt ben. Of jij mij moet ik mischien beter zeggen.
Als ik echt belangrijik ben voor je, echt je dochter, laat het merken. Voor mijn vrees dat ik vooral je ego streel en in een bepaalde aandacht-behoefte voorzie de overhand neemt.
Je weet dat ik 'ziek' ben, een dis-meisje, erg opgesplitst. Dingen zijn zwart of wit, goed of fout, uitersten.
Ook in een mama, in liefhebben, ken ik geen grijs, geen middenweg.
Het is alles of niets mama.
Een dochter, die overloopt van liefde en aandacht voor jou, maar zelf ook tijd nodig heeft, OF gewoon een mailmeisje. Ook leuk, maar met de deur van liefde veilig toe. En de aandacht voortaan meer gedoseerd.
Ik laat het aan jou mama.
Ik geloof dati k al drie mails gestuurd heb vanavond, en 6 smsjes. Van wanhopig tot vlijend van 'hou van mij' tot 'vriendelijke groeten'. Waarschijnlijk heb ik je gekwetst, gevleid, aan eht lachen en aan he thuilen gemaakt.
een extra mail als deze, ach, het zal geen zin hebben. De boodschap zal in voorgaande berichtjes duideljk geweest zijn.
Je telefoon staat vol met 'laat even wat van je horen' 'ik vind dit erg erg moeilijk en zou het fijn vinden om je te kunen spreken'. Mijn telefoon is stil.
waarschijnlijk slaap je.
Jij wel.
na je mail ben je gaan slapen.
Ik niet. Na jou mail kon ik niet mer slapen. Nooit meer, zo voelt het.
Terwijl ik niets liever zou willen.
Ik ga maar naar bed.
Slapen.
Als dat lukt.
Veel te bang ben ik om te dromen. Van jou. En van dat je voor me kiest. Voor de tweede keer, deze keer bewuster. niet voor de rose wolk, maar voor de harde werkelijkheid. geen schattige baby vol liefde, maar een gehandicapt dochtertje met veel behoeftes.
En toch.
Toch denk ik alleen maar
'kies mij, neem mij, houd van mij'.
Maar dat zegt ook niet veel.
Niet veel meer dan dat ik veel te veel Greys gekeken heb.
En ook weet dat McDreamy daarna nog heel lang niet vol gaat voor Meredith.
Dus houd ik het maar bij mijn andere favo.
'seriously'.
Heb ik weer, een moeder, maar toch niet. Seriously. I mean, come on, seriously!
Als het in mn hoofd vastzit, en het niet met iemand deelbaar lijkt.
Ik ben verdrietig.
Merk dat ik voor mezelf erg afstand aan het nemen ben van MamaK.
Ze is nog steeds fantastisch lief! Mailt haar liefde, interesse en warmte door.
Haar vertrouwen kan me doen overlopen van geluk.
Maar ik merk dat ik wèèr in een ongelijke relatie zit.
Ik hier aan de ene kant, wachtend, nee smachtend, op een levensteken van haar. Vol drang om te bellen, langs te gaan, te zien/horen/contact te maken.
Zij daar, vooral druk. Wel trouw mailend, en tot nu toe steeds wel lief aan de telefoon.
Maar...
Ik voel de maar...
Ik voel me bezwaard om te bellen, ik stoor vaak, het komt toch van mijn kant... Het sms'en wat zo enthousiast begon neemt af.
En waar ik meteen dingen uit mijn agenda schrapte toen ik hoorde dat ze een spannend en pijnlijk onderzoek in het ziekenhuis had, zei zij mij niet langs te komen. Ze wist niet hoe ze zou zijn daarna. Wel belde ze zelf om de goede uitslag te delen. Maar moest ook meteen weer weg.
In alle tijd dat we nu zo zijn ben ik al 2 keer 'zomaar' langs geweest. Voor dichte deur, kan gebeuren! Maar ben ook beetje bang dat het helemaal niet zo gewenst is. Want het enthousiaste: 'shit, gemist' heb ik nog niet gehoord. Enkel druk... Het is me al duideljk geworden dat elkaar zien op afspraak gaat worden. Ruim van tevoren ingepland. heel ruim.
De weekenden, vrije middagen/uren/avonden zijn blijkbaar voor ècht belangrijke mensen? Vrienden en familie...
Mijn verjaardag was dan ook te laat...
Ik had me er heel erg op verheugd om haar uit te nodigen. Sera&lover, zo vol enthousiastme nog steeds, wilden graag kennis maken. En ik wilde het zo graag kunnen 'delen'. Voor hen ook 'echt' maken. Maar de dag ervoor (waarvoor ik haar uit wilde nodigen), had ze al een 'traditie', en op mijn verjaardag zelf, waarvoor ik haar toen uitnodigde (natuurljk gooi ik dan gewoon mijn hele dagprogramma om!) werd de verjaaradg van haar kleindochter gevierd.
Wel stelde ze voor om de afspraak die ze al had voorgesteld dan een verlaat taartje te vieren...
Nu ik het zo schrijf heb ik weer het gevoel dat mijn hart uit mijn lijf gerukt wordt.
Het zal stom klinken, en niemand zal het begrijpen.
Maar zelfs mijn bio-mormels komen als ze uitgenodigd worden. De ouders van Vriendje willen eigenlijk even terugkomen van hun vakantie, of hem uitstellen.
Maar de vrouw die zo graag mijn moeder wilde worden, die ik mijn hart in handen legde, geeft geen antwoord.
Allerlei dingen dacht ik toen.
Over even snel voor de verjaardag van kleindochter langskomen, of snel erna. Of, als ik erg belangrijk ben, misschien half half. Is dat dan erg raar gedacht?
Of dat ik zelf in ieder geval wel alles op alles gezet zou hebben om het te combineren. Zeker als kleindochter om de hoek zou wonen, en ik ook niet zo ver weg.
Of misschien zou k zelf toch gevraagd hebben of de dag ervoor nog gold. En de traditie wat omgooien. Of weer proberen het ervoor of achter te proppen...
Maar dat ben ik...
De mensen van wie ik houd zijn erg belangrijk voor me. Voor de verjaardagen van Vriendje, Sera, Seralover en andere dierbaren zou ik veel proberen te schuiven.
Ook dacht ik, en dat vind ik het ergst, en zorgt ook voor de afstand:
met je eigen docher had je dit niet gedaan. Die had je wel bij je willen hebben na een zwaar ziekenhuisbezoek. Graag zelfs, met tranen in je ogen dankbaar. Daarvoor zet je alles opzij om naar een uitnodiging van haar te kunnen. Niet eens haar verjaardag, maar alles. Een viering van het een of ander, of gewoon een middagje wijntje doen.
Plan je haar ook in, ergens een keer in de maand? En is het lastig als ze belt?
Je mist een dochter zo, zeg je... Wil zo graag een dochter...
Maar heb je daar wel tijd voor? Wil je er wel tijd voor maken? Had je tijd voor je eigen dochter, of was dat ook zo moeilijk? Want dan snap ik het wel...
Ik neem nu al afstand... Ik kan dit niet. Het breekt mijn hart. Heb je het hare eerst gebroken en zij toen pas het jouwe? Of was het toch zoals je zei...
En als dat zo is...
Wil je mij dan gewoon niet als dochter? Of probeer je wel maar valt het toch tegen. Ben ik niet haar?
Wat heb ik aan al die mooie woorden over de mail, als mijn verjaardag te lastig is om te komen. En ik alleen op op tijd aangevraagde afspraak langs kan komen. Mails kunnen tussendoor, maar zelf even aanwippen kost teveel tijd. Of moeite?
Ik voel de deur langzaam weer dichter gaan.
Het gaat snel.
Het doet me verdriet, want het heeft zo lang geduurd voor ie wat open was. Ik was er zo trots op ook.
Nu ben ik vooral bang dat ik morgen val voor je mailtje vol lieve mooie woorden en beloftes. Weer hoop krijg, en ga stralen bij het vooruitzicht. Weer op wolken ga lopen.
En nog veel banger dat ik dan weer teleurgesteld wordt.
Want ik weet hoe het is als je altijd zelf moet bellen. Als mensen aardig doen over de telefoon, in een email, maar eigenlijk nooit tijd hebben.
Zeggen je belangrijk te vinden, maar je weren uit hun prive leven.
En ik weet ook dat die mensen het 'schattig' vinden dat je zoveel om ze geeft. Zo aan ze hangt.
Maar dat ik mezelf ermee kapot maak.
Want ik vind het wèl erg als ik niet gebeld wordt. Ik heb er het meeste last van als ik wanhopig mijn best doe om een paar dagen niet te bellen. En stiekem hoopt dat de ander dan belt.
Die ander voelt dat niet, is het zich vaak niet eens bewust.
Goeie goden, ik heb me er nu, na 6 jaar, eindelijk bij neergelegd dat ik C los moet laten. Dat ze nìet zelf gaat bellen. Of zelfs maar terugbellen. Dat ze helemaal geen interesse heeft in mij, geen behoefte aan contact. dat ze het aanhield voor mij. Omdat het voor haar niet al te lastig was, en wel ego-strelend. Ja, ik kan me voorstellen dat een meisje dat je aanbid leuk is om mee om te gaan.
Niet weer mama, niet weer.
Mail me, bel me, doe iets. Voor de deur dicht zit dalijk en ik je kwijt ben. Of jij mij moet ik mischien beter zeggen.
Als ik echt belangrijik ben voor je, echt je dochter, laat het merken. Voor mijn vrees dat ik vooral je ego streel en in een bepaalde aandacht-behoefte voorzie de overhand neemt.
Je weet dat ik 'ziek' ben, een dis-meisje, erg opgesplitst. Dingen zijn zwart of wit, goed of fout, uitersten.
Ook in een mama, in liefhebben, ken ik geen grijs, geen middenweg.
Het is alles of niets mama.
Een dochter, die overloopt van liefde en aandacht voor jou, maar zelf ook tijd nodig heeft, OF gewoon een mailmeisje. Ook leuk, maar met de deur van liefde veilig toe. En de aandacht voortaan meer gedoseerd.
Ik laat het aan jou mama.
Ik geloof dati k al drie mails gestuurd heb vanavond, en 6 smsjes. Van wanhopig tot vlijend van 'hou van mij' tot 'vriendelijke groeten'. Waarschijnlijk heb ik je gekwetst, gevleid, aan eht lachen en aan he thuilen gemaakt.
een extra mail als deze, ach, het zal geen zin hebben. De boodschap zal in voorgaande berichtjes duideljk geweest zijn.
Je telefoon staat vol met 'laat even wat van je horen' 'ik vind dit erg erg moeilijk en zou het fijn vinden om je te kunen spreken'. Mijn telefoon is stil.
waarschijnlijk slaap je.
Jij wel.
na je mail ben je gaan slapen.
Ik niet. Na jou mail kon ik niet mer slapen. Nooit meer, zo voelt het.
Terwijl ik niets liever zou willen.
Ik ga maar naar bed.
Slapen.
Als dat lukt.
Veel te bang ben ik om te dromen. Van jou. En van dat je voor me kiest. Voor de tweede keer, deze keer bewuster. niet voor de rose wolk, maar voor de harde werkelijkheid. geen schattige baby vol liefde, maar een gehandicapt dochtertje met veel behoeftes.
En toch.
Toch denk ik alleen maar
'kies mij, neem mij, houd van mij'.
Maar dat zegt ook niet veel.
Niet veel meer dan dat ik veel te veel Greys gekeken heb.
En ook weet dat McDreamy daarna nog heel lang niet vol gaat voor Meredith.
Dus houd ik het maar bij mijn andere favo.
'seriously'.
Heb ik weer, een moeder, maar toch niet. Seriously. I mean, come on, seriously!
zaterdag 5 april 2008
A state of Happiness
En toen zat ik thuis met prachtige stof voor een jurk. Patroon nog uit te zoeken, want. Keuzes maken is zo moeilijk!
Ideeen genoeg, maar buik teveel momenteel. Geeft niets.
Ik kan de hele wereld aan.
En alle aliens ook. Makkelijk. Kommaarop!
In mijn hoofd blijft mijn mamaK. Mijn mama.
Bij alles wat ik doe of hoor zit er wel een mamak-verhaal aan vast op een of andere manier. Een soort trigger, maar dan andersom. Heerlijk vind ik het. Vol geluk.
Helaas wordt ik er geen betere huisvrouw door haha. Dus morgen maar hard aan de slag.
Het blijft frustrerend, dat iets waar je zoveel tijd in steekt een paar dagen later weer compleet nutteloos bleek. Nooit klaar.
Maar voorlopig ben ik nu al blij met het idee van ons schone frisse huis morgenavond. Denk ik :).
En hoe tevreden dat dan voelt.
Nu maar jurken googelen.
Jippie. :)
Ideeen genoeg, maar buik teveel momenteel. Geeft niets.
Ik kan de hele wereld aan.
En alle aliens ook. Makkelijk. Kommaarop!
In mijn hoofd blijft mijn mamaK. Mijn mama.
Bij alles wat ik doe of hoor zit er wel een mamak-verhaal aan vast op een of andere manier. Een soort trigger, maar dan andersom. Heerlijk vind ik het. Vol geluk.
Helaas wordt ik er geen betere huisvrouw door haha. Dus morgen maar hard aan de slag.
Het blijft frustrerend, dat iets waar je zoveel tijd in steekt een paar dagen later weer compleet nutteloos bleek. Nooit klaar.
Maar voorlopig ben ik nu al blij met het idee van ons schone frisse huis morgenavond. Denk ik :).
En hoe tevreden dat dan voelt.
Nu maar jurken googelen.
Jippie. :)
vrijdag 4 april 2008
Dolgelukkig
Hoe het is, met mammaK?
Verwarrend.
Zo vertrouwd en fijn, maar tegelijkertijd daardoor ook zo angstig en onveilig!
Want wat weet ze veel. En wat als ze nu weer weg gaat? Zich bedenkt.
Al meerdere malen vertelden we elkaar deze week hoe eng het was. Maar ook hoe fijn.
En hoe we de zenuwen hadden.
Niet alleen ik, zij ook.
Zo bizar, als ze dat zegt.
Zo'n lieve, mooie vrouw. Wijs en geliefd. Zenuwachtig dat ik hààr niet leuk vind.
Ik kan het me gewoon zo moeilijk voorstellen....
Geliefd.. Zò geliefd.
Ik zou willen dat ik haar uit kon leggen wat ze voor me doet... Onder woorden brengen wat dit betekent. Een mamma. Mijn mamma, die echt duidelijk om me geeft.
Waar ik gewenst ben. Echt gewenst. Niet geduld.
Die zo lief doet dat ik er erg van in de war raak.
We praten, verkennen, vragen.
Kijken foto's, drinken thee.
Ik leerde haar sms'en, en zij verspilt nu haar beltegoed. Zo onzeker, zenuwachtig dat ze het niet zou leren. Heus wel natuurlijk! Eindelijk krijg ik ook smsjes van mn moeder. Zo vaak verlangend gekeken naar vriendinnen die teleurgesteld 'o mn moeder maar' zeiden als de telefoon biepte.
We praten. Praatten zoveel dat het ineens 7 uur was. En ik me rotschrok.
Zij praatte. Over haar kinderen. Haar liefde en verdriet. Beantwoordde mijn vragen. En ik praatte ook. Over mijn werk, over vriendje. En beantwoordde haar vragen. Over vroeger. Over hen.. Ik praatte, probeerde uit te leggen en was bang. Zo bang.
Ik vertelde en merkte hoe ik kromp.
Me schaamde. Voor het vertelde. Voor mijn zijn.
Zij bleef zitten. Rustig. Nog lief.
Ik hoorde mn stem. Staken. Raakte even de wereld kwijt. Haar kwijt.
In angstig niets tussen vroeger en nu. Voelde ik me weer even zo verschrikkelijk alleen.
Terugkomend op aarde met mijn hand in die van mijn moeder.
Het tegenovergestelde van alleen.
Nooit had ik gedacht dat ik het zo raar, zo verwarrend zou vinden.
Maar ook dat het zo.. zo zou zijn.
Een gewenst kind zijn.
Ik geniet me suf en ben dolgelukkig.
Stiekem wachtend tot ze het zal zien. Mij.
Zal zien, zal schrikken.. zal weggaan...
Verwarrend.
Zo vertrouwd en fijn, maar tegelijkertijd daardoor ook zo angstig en onveilig!
Want wat weet ze veel. En wat als ze nu weer weg gaat? Zich bedenkt.
Al meerdere malen vertelden we elkaar deze week hoe eng het was. Maar ook hoe fijn.
En hoe we de zenuwen hadden.
Niet alleen ik, zij ook.
Zo bizar, als ze dat zegt.
Zo'n lieve, mooie vrouw. Wijs en geliefd. Zenuwachtig dat ik hààr niet leuk vind.
Ik kan het me gewoon zo moeilijk voorstellen....
Geliefd.. Zò geliefd.
Ik zou willen dat ik haar uit kon leggen wat ze voor me doet... Onder woorden brengen wat dit betekent. Een mamma. Mijn mamma, die echt duidelijk om me geeft.
Waar ik gewenst ben. Echt gewenst. Niet geduld.
Die zo lief doet dat ik er erg van in de war raak.
We praten, verkennen, vragen.
Kijken foto's, drinken thee.
Ik leerde haar sms'en, en zij verspilt nu haar beltegoed. Zo onzeker, zenuwachtig dat ze het niet zou leren. Heus wel natuurlijk! Eindelijk krijg ik ook smsjes van mn moeder. Zo vaak verlangend gekeken naar vriendinnen die teleurgesteld 'o mn moeder maar' zeiden als de telefoon biepte.
We praten. Praatten zoveel dat het ineens 7 uur was. En ik me rotschrok.
Zij praatte. Over haar kinderen. Haar liefde en verdriet. Beantwoordde mijn vragen. En ik praatte ook. Over mijn werk, over vriendje. En beantwoordde haar vragen. Over vroeger. Over hen.. Ik praatte, probeerde uit te leggen en was bang. Zo bang.
Ik vertelde en merkte hoe ik kromp.
Me schaamde. Voor het vertelde. Voor mijn zijn.
Zij bleef zitten. Rustig. Nog lief.
Ik hoorde mn stem. Staken. Raakte even de wereld kwijt. Haar kwijt.
In angstig niets tussen vroeger en nu. Voelde ik me weer even zo verschrikkelijk alleen.
Terugkomend op aarde met mijn hand in die van mijn moeder.
Het tegenovergestelde van alleen.
Nooit had ik gedacht dat ik het zo raar, zo verwarrend zou vinden.
Maar ook dat het zo.. zo zou zijn.
Een gewenst kind zijn.
Ik geniet me suf en ben dolgelukkig.
Stiekem wachtend tot ze het zal zien. Mij.
Zal zien, zal schrikken.. zal weggaan...
maandag 31 maart 2008
Mijn geboorte
Morgen heb ik een afspraak.
Zij wil zo graag nog een dochter.
Ik zo graag een mama.
En de klik was er al.
Maar nu mailden we het dus in deze benaming.
Ik voel me raar.
Zo'n tiener die praat over 'hartsvriendin' enzo.
En een groupie die eeuwig mama's spaart.
Maar voor nu
ben ik ziels en ziels
gelukkig.
Zij wil zo graag nog een dochter.
Ik zo graag een mama.
En de klik was er al.
Maar nu mailden we het dus in deze benaming.
Ik voel me raar.
Zo'n tiener die praat over 'hartsvriendin' enzo.
En een groupie die eeuwig mama's spaart.
Maar voor nu
ben ik ziels en ziels
gelukkig.
zondag 30 maart 2008
De belangrijke vragen in dit leven...
Nina vermaakt zich.
Al de hele dag. Nouja, hele..
Zo rond half twee werd ze door vriendje uit bed gejaagd.
Uitgeput van deze zware ochtend belandde ze -in pyama- achter de computer. Waar ze nu nòg zit.
Wat ik al die tijd deed?
Funda rondspeuren!!!
Ik heb al een tijdje een nieuwe hobby. Heule heule dure huizen zoeken op Funda, en me verbazen over de eigenaren hiervan.
En ik moet zeggen, Wassenaar blijft een van mijn favorieten. Hoewel Den Haag ook leuk is hoor.
Nina vraagt zich af, waarom mensen met een huis van 2 of 3 miljoen niet even de moeite nemen om een binnenhuisarchitect in de hand te nemen. Zou er wel vanaf moeten kunnen, toch?
Of misschien -op zijn minst?- een gòède fotograaf.
Want. Een huis van 3 miljoen met wazige foto's.. Da's toch jammer.
Verder zit ik, sinds deze hobby, met een aantal ernstige dillemma's.
Namenlijk, hoe weet je waar je moet zitten? In de zithoek in de keuken? Of in een van je 3 woonkamers? Of misschien het luxe hanghoekje op je slaapkamer? Soms natuurlijk ook eens die van de logeerkamer... En die in je werk-kamer?
En waar eet je? Aan de tafel in de keuken? Of die enorme tafel in de woonkamer? Of toch gewoon in de eetzaal, aan de tafel voor 15 man? Kan je elkaar dan nog zien? En heb je een bediende ernaast staan voor als je het zout wilt?
En hoe vind je je kinderen terug? Het valt me op dat die toch vaak op de zolder slapen. Hoor je je kind nog wel dan, ergens anders in de villa? Of is dta juist de bedoeling, dat je ze niet hoort?
Nee heel flauw....
Maar ik blijf me gewoon verbazen. Over het feit dat heul veel geld nog niet garant staat voor ook maar een klein beetje smaak. En over het feit dat mensen dus ècht een heel huis inrichten met meubels uit de tijd van Louis Couperus zijn vader. Lijkt me dus nìet lekker chillen, in je dure huis.
Over badzalen met stoelen, kinderkamers, een huur van 12.000 euro per maand (ehm.. steek je vinger op als dat ongeveer je jaarsalaris is...), tuinen van 3 ha (je zal het moeten maaien!) en 3 of 4 badkamers in een huis met duidelijk maar 1 kind (de schoonmaakster zal wel bij de verkoopprijs inbegrepen zitten..)
Maar wat ik het moeilijkst te begrijpen vind...
De meeste van deze huizen gebruiken lang niet alle ruimte. Ze moeten kamers letterlijk opvullen met een zinloze 7e zitkamer, 2e sportruimte, of laten het gewoon leeg, uitgeput van het verzinnen.
In die huizen wonen vaak maar 3, maximaal 4 mensen, en de gastenhuizen staan leeg...
Als ìk zo'n huis zou hebben, en de lasten màkkelijk zou kunnen dragen (daar ga ik maar even vanuit), dan zou ik 9 pleegkinderen hebben. Of mijn gastenhuis/zolderverdieping weet ik het wat afstaan aan een arm gezinnetje dat met zijn 4én op een kamer woont en niet rondkomt..
En daar zou ik dan gèèn huur van 12.000 euro voor willen...
Hoe kan het, dat de mensen die zò graag willen helpen, de ruimte niet hebben. (want. Ik vind 'de financiele mogelijkheden' niet hebben onzin. Waar er 2 eten kunnen er ook makkelijk 3 eten. Delen heet dat.)
Wij hadden het al 2 jaar terug over een pleegkind.
Maar die moet je wel wat te bieden hebben. Behalve veel liefde natuurlijk.
Een beeetje een eigen plek zou fijn zijn. Want, in de woonkamer is ook zo sneu.
Of onder de computer van Vriendje.
(Zo'n huis van 3 miljoen, dat hoef ik trouwens niet. Laat mij maar lekker kijken en lachen :).
Goeie goden, je zal het moeten schoonmaken zeg!)
Al de hele dag. Nouja, hele..
Zo rond half twee werd ze door vriendje uit bed gejaagd.
Uitgeput van deze zware ochtend belandde ze -in pyama- achter de computer. Waar ze nu nòg zit.
Wat ik al die tijd deed?
Funda rondspeuren!!!
Ik heb al een tijdje een nieuwe hobby. Heule heule dure huizen zoeken op Funda, en me verbazen over de eigenaren hiervan.
En ik moet zeggen, Wassenaar blijft een van mijn favorieten. Hoewel Den Haag ook leuk is hoor.
Nina vraagt zich af, waarom mensen met een huis van 2 of 3 miljoen niet even de moeite nemen om een binnenhuisarchitect in de hand te nemen. Zou er wel vanaf moeten kunnen, toch?
Of misschien -op zijn minst?- een gòède fotograaf.
Want. Een huis van 3 miljoen met wazige foto's.. Da's toch jammer.
Verder zit ik, sinds deze hobby, met een aantal ernstige dillemma's.
Namenlijk, hoe weet je waar je moet zitten? In de zithoek in de keuken? Of in een van je 3 woonkamers? Of misschien het luxe hanghoekje op je slaapkamer? Soms natuurlijk ook eens die van de logeerkamer... En die in je werk-kamer?
En waar eet je? Aan de tafel in de keuken? Of die enorme tafel in de woonkamer? Of toch gewoon in de eetzaal, aan de tafel voor 15 man? Kan je elkaar dan nog zien? En heb je een bediende ernaast staan voor als je het zout wilt?
En hoe vind je je kinderen terug? Het valt me op dat die toch vaak op de zolder slapen. Hoor je je kind nog wel dan, ergens anders in de villa? Of is dta juist de bedoeling, dat je ze niet hoort?
Nee heel flauw....
Maar ik blijf me gewoon verbazen. Over het feit dat heul veel geld nog niet garant staat voor ook maar een klein beetje smaak. En over het feit dat mensen dus ècht een heel huis inrichten met meubels uit de tijd van Louis Couperus zijn vader. Lijkt me dus nìet lekker chillen, in je dure huis.
Over badzalen met stoelen, kinderkamers, een huur van 12.000 euro per maand (ehm.. steek je vinger op als dat ongeveer je jaarsalaris is...), tuinen van 3 ha (je zal het moeten maaien!) en 3 of 4 badkamers in een huis met duidelijk maar 1 kind (de schoonmaakster zal wel bij de verkoopprijs inbegrepen zitten..)
Maar wat ik het moeilijkst te begrijpen vind...
De meeste van deze huizen gebruiken lang niet alle ruimte. Ze moeten kamers letterlijk opvullen met een zinloze 7e zitkamer, 2e sportruimte, of laten het gewoon leeg, uitgeput van het verzinnen.
In die huizen wonen vaak maar 3, maximaal 4 mensen, en de gastenhuizen staan leeg...
Als ìk zo'n huis zou hebben, en de lasten màkkelijk zou kunnen dragen (daar ga ik maar even vanuit), dan zou ik 9 pleegkinderen hebben. Of mijn gastenhuis/zolderverdieping weet ik het wat afstaan aan een arm gezinnetje dat met zijn 4én op een kamer woont en niet rondkomt..
En daar zou ik dan gèèn huur van 12.000 euro voor willen...
Hoe kan het, dat de mensen die zò graag willen helpen, de ruimte niet hebben. (want. Ik vind 'de financiele mogelijkheden' niet hebben onzin. Waar er 2 eten kunnen er ook makkelijk 3 eten. Delen heet dat.)
Wij hadden het al 2 jaar terug over een pleegkind.
Maar die moet je wel wat te bieden hebben. Behalve veel liefde natuurlijk.
Een beeetje een eigen plek zou fijn zijn. Want, in de woonkamer is ook zo sneu.
Of onder de computer van Vriendje.
(Zo'n huis van 3 miljoen, dat hoef ik trouwens niet. Laat mij maar lekker kijken en lachen :).
Goeie goden, je zal het moeten schoonmaken zeg!)
woensdag 19 maart 2008
It's all about the way you're looking...
Soms werken dingen trouwens gewoon even tegen.
Als je pas ìn de kliniek erachter komt dat Peuter ziek is bijvoorbeeld. En je dan dus weer 1,5 uur terug kan rijden. Sacho.
Of de truitjes die je past in je 'normale maat' toch wel strak zitten. Net als je trainingsbroek trouwens...
Als je vriendje geen zin heeft om meteen samen naar bed te gaan omdat ie 'nog dingen moet doen' maar 10 minuten later met de laptop naar bed verdwijnt om 'een serietje te gaan kijken'.
Of gewoon als je ont-zet-tend veel zin hebt in nòg mèèr koekjes.
(en je er al zoveel op hebt...)
Gelukkig staan op dat soort dagen de narcissen in bloei, ga je in je vrijgekomen tijd winkelen in de stad (want toch al bij de kliniek), vallen de truitjes in die winkel vàst heul klein, en zal je trainingsbroek gekrompen zijn in de was. Kan je altijd nog bij vriendje -en laptop- kruipen en kijken of ie je dan nog kan weerstaan, en zijn er -zelfgemaakte- koekjes zat in huis.
Dus. :)
het is gewoon even de lichtpuntjes zoeken, en dan op de grond gaan liggen.
Zodat het halflege glas door de perspectief verandering tòch ineens halfvol lijkt!
Als je pas ìn de kliniek erachter komt dat Peuter ziek is bijvoorbeeld. En je dan dus weer 1,5 uur terug kan rijden. Sacho.
Of de truitjes die je past in je 'normale maat' toch wel strak zitten. Net als je trainingsbroek trouwens...
Als je vriendje geen zin heeft om meteen samen naar bed te gaan omdat ie 'nog dingen moet doen' maar 10 minuten later met de laptop naar bed verdwijnt om 'een serietje te gaan kijken'.
Of gewoon als je ont-zet-tend veel zin hebt in nòg mèèr koekjes.
(en je er al zoveel op hebt...)
Gelukkig staan op dat soort dagen de narcissen in bloei, ga je in je vrijgekomen tijd winkelen in de stad (want toch al bij de kliniek), vallen de truitjes in die winkel vàst heul klein, en zal je trainingsbroek gekrompen zijn in de was. Kan je altijd nog bij vriendje -en laptop- kruipen en kijken of ie je dan nog kan weerstaan, en zijn er -zelfgemaakte- koekjes zat in huis.
Dus. :)
het is gewoon even de lichtpuntjes zoeken, en dan op de grond gaan liggen.
Zodat het halflege glas door de perspectief verandering tòch ineens halfvol lijkt!
verhaal zonder moraal
Veuls te lang geleden.
In de tussentijd lekker gebezigd.
Het fotoproject is trouwens afgezegd, dus weer een zorg minder.
Ik kwam er vandaag achter dat ik me zo ontzettend laat beinvloeden door 'virtueel'commentaar. Hoe ik euforisch kan worden als ik online een complimentje krijg, of echt in de put kan zitten als ik tegen een cyber-conflict aanloop.
Bizar hoe dichtbij de hele internet wereld komt tegenwoordig.
Internetdaten wordt normaler, chatten is aan de orde van de dag, en zelf heb ik ook een heul goed stel vrienden overgehouden aan de diverse fora waar ik met veel plezier mn bekkie opentrek.
Af en toe bedenk ik dan weer hoe bijzonder het eigenlijk is dat ik deze mensen tegengekomen ben, en hoe fijn dat is. Hoe mensen zo met elkaar kunnen klikken ondanks enorme afstanden, leeftijdsverschillen of het 'internetcontact' wat voor veel mensen 'niet echt contact' is.
Dat is het ook niet.
Maar toch.
Toch kan je blij een berichtje posten en dan nieuwsgierig om de halve minuut kijken of er al mensen bijna net zo blij zijn als jij. Of bijna wanhopig op msn kijken en wachten of iemand je aan zal spreken...
Je verhaal wegschrijven wat je dwars zit, of juist in een verhitte discussie belanden met een wildvreemde... De wereld wordt zoveel kleiner, en contact zoveel makkelijker.
Want.
Je komt elkaar toch niet dagelijks tegen, dus soort van 'anonimiteit', je kan jezelf lekker neerzetten zoals je stiekem altijd al wilde zijn... Nadenken over elk woordje, elke actie... En mocht het mislopen heb je altijd nog je 'echte' vrienden.
Zoveel voordelen.
Dan baal ik er soms wel van dat ik me ook zo op mn kop laat zitten door die stomme cyberwereld.
Als het internet plat ligt, een dierbaar iemand niet (snel genoeg) terug mailt. Als je je gecyber-manipuleert voelt. Of als mensen bewust lullig doen, en zich dan lekker verschuilen achter hun anonimiteit.
Moraal van dit verhaal?
Eigenlijk geen.
Het viel me gewoon opeens op...
In de tussentijd lekker gebezigd.
Het fotoproject is trouwens afgezegd, dus weer een zorg minder.
Ik kwam er vandaag achter dat ik me zo ontzettend laat beinvloeden door 'virtueel'commentaar. Hoe ik euforisch kan worden als ik online een complimentje krijg, of echt in de put kan zitten als ik tegen een cyber-conflict aanloop.
Bizar hoe dichtbij de hele internet wereld komt tegenwoordig.
Internetdaten wordt normaler, chatten is aan de orde van de dag, en zelf heb ik ook een heul goed stel vrienden overgehouden aan de diverse fora waar ik met veel plezier mn bekkie opentrek.
Af en toe bedenk ik dan weer hoe bijzonder het eigenlijk is dat ik deze mensen tegengekomen ben, en hoe fijn dat is. Hoe mensen zo met elkaar kunnen klikken ondanks enorme afstanden, leeftijdsverschillen of het 'internetcontact' wat voor veel mensen 'niet echt contact' is.
Dat is het ook niet.
Maar toch.
Toch kan je blij een berichtje posten en dan nieuwsgierig om de halve minuut kijken of er al mensen bijna net zo blij zijn als jij. Of bijna wanhopig op msn kijken en wachten of iemand je aan zal spreken...
Je verhaal wegschrijven wat je dwars zit, of juist in een verhitte discussie belanden met een wildvreemde... De wereld wordt zoveel kleiner, en contact zoveel makkelijker.
Want.
Je komt elkaar toch niet dagelijks tegen, dus soort van 'anonimiteit', je kan jezelf lekker neerzetten zoals je stiekem altijd al wilde zijn... Nadenken over elk woordje, elke actie... En mocht het mislopen heb je altijd nog je 'echte' vrienden.
Zoveel voordelen.
Dan baal ik er soms wel van dat ik me ook zo op mn kop laat zitten door die stomme cyberwereld.
Als het internet plat ligt, een dierbaar iemand niet (snel genoeg) terug mailt. Als je je gecyber-manipuleert voelt. Of als mensen bewust lullig doen, en zich dan lekker verschuilen achter hun anonimiteit.
Moraal van dit verhaal?
Eigenlijk geen.
Het viel me gewoon opeens op...
vrijdag 7 maart 2008
Toch gaat het goed!
Voel me ontiegelijk rot.
Ik faal
als de ziekte
met gezond eten
en vriendje
-tonnetje rond-
lukt het zonder moeite.
Zelfs hij
kan het.
Verder
Nutteloze nietsnut
moet ik gestraft
terug naar
hen.
Omdat zij me
binnen een week
over al mn stomme kuren
heen helplen.
Zodta ik gewoon
weer een hardwerkend
nuttig
en beschaafd
meisje wordt.
Slank, gemotiveerd
om mn best te doen
en zonder al die rare problemen.
Zij maakten mij echt
een beter mens...
Ik faal
als de ziekte
met gezond eten
en vriendje
-tonnetje rond-
lukt het zonder moeite.
Zelfs hij
kan het.
Verder
Nutteloze nietsnut
moet ik gestraft
terug naar
hen.
Omdat zij me
binnen een week
over al mn stomme kuren
heen helplen.
Zodta ik gewoon
weer een hardwerkend
nuttig
en beschaafd
meisje wordt.
Slank, gemotiveerd
om mn best te doen
en zonder al die rare problemen.
Zij maakten mij echt
een beter mens...
dinsdag 26 februari 2008
Alweer
Alweer. Welja.
Ik zit hier toch.
maar mn hoofd blijft druk.
Over waarom ik eigenlijk reageerde op dat huiselijk geweld project...
tsja..Ik las haar oproepje en dacht: ja. Ja dat wil ik.
Ja hier ben ik aan toe.
Ja ik wil laten zien wat het nu nog doet.(haar thema gaat in op de gevolgen)Ik wil dat mensen zien hoeveel pijn het soms nog doethoe idioot mijn leven nu is.
En ik daarbij.
Ik wil er zo gaag 'iets' mee doen. met alles.
Maar van binnen de onrust!!! Pfoei.
Ze vinden me stom dat ik haar geloof. Volgens mij is er een compleet psychotisch: ervan overtuigd dat het een van 'hen' (vroeger) is, die me wil testen (kan niet, algemene oproep groot forum)... Dat we gechanteerd gaan worden met de foto's... Of dat ze 'per ongeluk' ook foto's laat zien waarop iemand me herkend ofzo..
en dat zijn de 'fijne' dingen die ze verwachten geloof ik...
Geloof dat het uit handen geven van de controle het grootste probleem is?
Angst voor -opnieuw?- misbruik.
Voor ontdekking van het-grote-geheim. Want. Eerlijk zijn heeft me altijd problemen opgeleverd. (en steun ook natuurlijk. Maar nooit alleen steun. eigenlijk.)
Anyway. ben lekker bezig he? :D
Als het leven simpel is maak ik het wel moeilijk.
Zo. Nu terug naar het doel van deze week.
Vakantie houden. Jippie.
Ik zit hier toch.
maar mn hoofd blijft druk.
Over waarom ik eigenlijk reageerde op dat huiselijk geweld project...
tsja..Ik las haar oproepje en dacht: ja. Ja dat wil ik.
Ja hier ben ik aan toe.
Ja ik wil laten zien wat het nu nog doet.(haar thema gaat in op de gevolgen)Ik wil dat mensen zien hoeveel pijn het soms nog doethoe idioot mijn leven nu is.
En ik daarbij.
Ik wil er zo gaag 'iets' mee doen. met alles.
Maar van binnen de onrust!!! Pfoei.
Ze vinden me stom dat ik haar geloof. Volgens mij is er een compleet psychotisch: ervan overtuigd dat het een van 'hen' (vroeger) is, die me wil testen (kan niet, algemene oproep groot forum)... Dat we gechanteerd gaan worden met de foto's... Of dat ze 'per ongeluk' ook foto's laat zien waarop iemand me herkend ofzo..
en dat zijn de 'fijne' dingen die ze verwachten geloof ik...
Geloof dat het uit handen geven van de controle het grootste probleem is?
Angst voor -opnieuw?- misbruik.
Voor ontdekking van het-grote-geheim. Want. Eerlijk zijn heeft me altijd problemen opgeleverd. (en steun ook natuurlijk. Maar nooit alleen steun. eigenlijk.)
Anyway. ben lekker bezig he? :D
Als het leven simpel is maak ik het wel moeilijk.
Zo. Nu terug naar het doel van deze week.
Vakantie houden. Jippie.
Wijsheid
Deze kwam ik tegen tijdens het surfen.
En hij raakte me.
Waar.
Erg waar.
''I thought how unpleasant it is to be locked out;
and I thought how it is worse,
perhaps,
to be locked in.''
En hij raakte me.
Waar.
Erg waar.
''I thought how unpleasant it is to be locked out;
and I thought how it is worse,
perhaps,
to be locked in.''
Doe es wat
Voor mn gevoel maak ik er echt een zooitje van.
De vakantie is heerlijk en relaxed, ik heb de boel tot nu toe echt de boel gelaten en ben begonnen aan een legpuzzel, wat aan het rommelen op mn blog, en lees veel.
Gezond eten schiet er echter compleet bij in, net als bewegen...
De kilootjes waren er toch al aangevlogen afgelopen maanden, en nu beginnen ze op mn geweten te werken. Dus spuug ik 3 keer per dag. Minimaal...
Maar.. deze week wel geprobeerd de tandarts te bellen *grijns*. Ironisch genoeg hield die ook vakantie!
Verder merk ik dat ik even in de knoop zit met mn lijf en geest.
Ik mailde met iemand.
Nee, ik mailde iemand.
Iemand die een project wilde doen over 'huisgelijk geweld'.
Ik was enthousiast.
En sinds die tijd is alles nogal chaotisch.
Want, foto's.
Van mij. In het kader van mn achtergrond.
Oftewel: mijn uiterlijk, identiteit, gecombineerd met mn verhaal. Compleet plaatje.
Okee, onherkenbaar als het goed is.
Maar ik merk dat er intern chaos is. De 'vriendelijke' termen die ik al in mn oren geslingerd kreeg maakten duidelijk dat ze het niet vertrouwden en mij stom vonden dat ik het wel graag wil proberen.
Zou het echt vragen om ellende zijn?
Morgen maar weer eens peuteren, voor de verandering.
Het Blijdorp verhaal is wat rustiger geworden. De angst wat weg.
Maar het blijft een moeilijk onderwerp.
Nina, liefde versus - afstand. Whaa.
Dus morgen eerst: zonnebanken @ Sera! :D Jeuj
De vakantie is heerlijk en relaxed, ik heb de boel tot nu toe echt de boel gelaten en ben begonnen aan een legpuzzel, wat aan het rommelen op mn blog, en lees veel.
Gezond eten schiet er echter compleet bij in, net als bewegen...
De kilootjes waren er toch al aangevlogen afgelopen maanden, en nu beginnen ze op mn geweten te werken. Dus spuug ik 3 keer per dag. Minimaal...
Maar.. deze week wel geprobeerd de tandarts te bellen *grijns*. Ironisch genoeg hield die ook vakantie!
Verder merk ik dat ik even in de knoop zit met mn lijf en geest.
Ik mailde met iemand.
Nee, ik mailde iemand.
Iemand die een project wilde doen over 'huisgelijk geweld'.
Ik was enthousiast.
En sinds die tijd is alles nogal chaotisch.
Want, foto's.
Van mij. In het kader van mn achtergrond.
Oftewel: mijn uiterlijk, identiteit, gecombineerd met mn verhaal. Compleet plaatje.
Okee, onherkenbaar als het goed is.
Maar ik merk dat er intern chaos is. De 'vriendelijke' termen die ik al in mn oren geslingerd kreeg maakten duidelijk dat ze het niet vertrouwden en mij stom vonden dat ik het wel graag wil proberen.
Zou het echt vragen om ellende zijn?
Morgen maar weer eens peuteren, voor de verandering.
Het Blijdorp verhaal is wat rustiger geworden. De angst wat weg.
Maar het blijft een moeilijk onderwerp.
Nina, liefde versus - afstand. Whaa.
Dus morgen eerst: zonnebanken @ Sera! :D Jeuj
Nieuwe look
Zo.
Na lang hetzelfde te hebben gehad, tijd voor wat nieuw geknutsel.
Niet dat je echt veel kan veranderen in blogger.
Maar toch :)
Na lang hetzelfde te hebben gehad, tijd voor wat nieuw geknutsel.
Niet dat je echt veel kan veranderen in blogger.
Maar toch :)
zondag 17 februari 2008
Oefenen
Stiekum ben ik afgelopen dagen ineens een beetje bang dat ze gelijk hadden...
Dat ik ìnderdaad aan mijn plafonnetje zit, en niets meer bij kan leren met turnen.
Omdat ik zo'n beroerde coordinatie heeft dat het 70000 aanwijzingen later toch nog niet lukt.
Want het omzetten van een aanwijzing in een houding van armen/benen... kàn ik dat wel?
Na het meetraininen van afgelopen donderdag weet ik het niet meer hoor.
Wat ik wel weet is dat ik heerlijk op academie niveau les kreeg.
Zelf weten of je wel of niet doet wat gezegd wordt, maar wèl goede basisoefeningen aangeboden krijgen. Mèt feedback, voor als je wel je best doet.
En hulp.
Wat dat betreft dus fantastisch! Eindelijk de mogelijkheid om bij te gaan leren.
En in eerste instantie werkte het ook, die feedback en die hulp.
Maar ja, als ik het dan zelfstandig om moet gaan zetten... :S
Nou was het ook een beetje boel extra zenuwen door 30 nieuwe mensen (waarvan ik zeker wist dat ze àllemaal naar mij keken en me uitlachten) die allemaal boel hoger niveau hadden. En elkaar goed kenden natuurlijk.
Ik hoop dat we donderdag weer verder gaan met hetzelfde onderwerp.
èn dat ik dan wat minder zenuwachtig ben.
Want ik wil oefenen. 100 keer. tot het lukt. En dan nòg 100 keer. Om het in te slijpen.
Dus dat wordt dubbel oefenen.
In turnen.
Hulp vragen.
Faalangst overwinnen.
Gewoon er mogen zijn. Niet meer of minder zijn dan de rest.
Spannend. Zoveel zin in de training.
Maar mooi niet dat ik wil!
Snap je :D
Dat ik ìnderdaad aan mijn plafonnetje zit, en niets meer bij kan leren met turnen.
Omdat ik zo'n beroerde coordinatie heeft dat het 70000 aanwijzingen later toch nog niet lukt.
Want het omzetten van een aanwijzing in een houding van armen/benen... kàn ik dat wel?
Na het meetraininen van afgelopen donderdag weet ik het niet meer hoor.
Wat ik wel weet is dat ik heerlijk op academie niveau les kreeg.
Zelf weten of je wel of niet doet wat gezegd wordt, maar wèl goede basisoefeningen aangeboden krijgen. Mèt feedback, voor als je wel je best doet.
En hulp.
Wat dat betreft dus fantastisch! Eindelijk de mogelijkheid om bij te gaan leren.
En in eerste instantie werkte het ook, die feedback en die hulp.
Maar ja, als ik het dan zelfstandig om moet gaan zetten... :S
Nou was het ook een beetje boel extra zenuwen door 30 nieuwe mensen (waarvan ik zeker wist dat ze àllemaal naar mij keken en me uitlachten) die allemaal boel hoger niveau hadden. En elkaar goed kenden natuurlijk.
Ik hoop dat we donderdag weer verder gaan met hetzelfde onderwerp.
èn dat ik dan wat minder zenuwachtig ben.
Want ik wil oefenen. 100 keer. tot het lukt. En dan nòg 100 keer. Om het in te slijpen.
Dus dat wordt dubbel oefenen.
In turnen.
Hulp vragen.
Faalangst overwinnen.
Gewoon er mogen zijn. Niet meer of minder zijn dan de rest.
Spannend. Zoveel zin in de training.
Maar mooi niet dat ik wil!
Snap je :D
woensdag 13 februari 2008
van een vogel een tijger maken
Er schijnt een heul groot patroon te zijn (alweer ja...)
Mijn enorm sterke vraag om zorg die dan direct weer afgewisseld wordt met afstoten van alles en iedereen.
Het 'red me, zorg voor me' en dan 'ga weg, ik doe het heus wel zelf'.
Eerst herkende ik het niet zo, maar toen dacht ik aan mn 'houd me vast, raak me neit aan', 'blijf bij me, ga weg' 'vind me lief, zie hoe slechtik ben', en begon ik bijna te grijzen.
Hoewel die 'zorg' wel naar klinkt. Ik HAAT zorg. Ik wil geen zorg nodig hebben, ik wil alles zelf doen, het liefst altijd. En dan te horen dat ik af en toe met mijn gedrag letterlijk lijk te zeggen 'zorg voor me', dat is moeilijk.
Grootste gedeelte zal onbewust zijn: als iets niet meer lukt, dissocieren, mezelf beschadigen.
Allemaal niet constructieve dingen die roepen 'zorg voor me'.
Maar als mensen dan dichterbij komen dan ga ik brullen en roep 'ga weg, ik kan het zelf, ik hoef je niet'.
Nu ik het zo schrijf klinkt het wel logisch. Daar kreeg ik echt schok na schok.
Kon niet eens echt over 'zorgwens' praten. Daar wat over vertellen.
Merkte dat ik verstijfde, het op afstand hield. Het ook echt echt niet wist.
Vooral de tegenstrijdigheid vna die dingen schijnt enorm verwarrend te zijn voor de omgeving.
De niet in te schatten omslag.
Peuter vergeleek het met een tijger, die soms ineens als een vogeltje was, of andersom. En dat ik door een klein zielig vogeltje te zijn liefde en zorg kreeg en een beetje kon accepteren.
Terwijl ik volgens haar een Tijger was (een 'slimme competente jonge vrouw' Waarom voelde dat zò slecht. Zò naar?Zo als bedrog?). Ik voel me helemaal geen tijger.
Ik heb een grote bek, en ik brul als een tijger, ik wil er graag een zijn. Maar ik dat lukt niet. Nooit. (dus die verwarring snap ik wel.. dat als iemand een vogeltje wil helpen er ineens een tijger gaat lopen brullen)
Ik vraag me dan af of ik geen raaf ben. Gewoon een sluwe vogel met een grote bek, waardoor het heel wat lijkt.
Maar volgens Peuter was ik zeker weten een Tijger. Alleen eentje die graag deed of ie een vogeltje was.
En op een of andere manier raakte ik daar helemaal van overstuur. De rest is vaag.
Een tijger die doet of ie een klein zielig vogeltje is. Dat klinkt als een aansteller. Of als een manipulerende tijger (hij doet het tenslotte voor de zorg=aandacht). Beiden niet koel. Beiden wat ik niet wil zijn.
Bovendien. Waarom red ik het neit tussen de andere tijgers?
Waarom trek ik het niet in de 'normale' wereld? Want dat heb ik nu zo'n 19 jaar geprobeerd, en het lukte redelijk, maar ondertussen viel de tijger af tot ie enkel nog vel en botjes had, en trok ook het vel eraf... Niet echt normaal tijgergedrag..
Ik weet het niet... Peuter zei ook dat ik als vogeltje wel fouten mag maken, eb als tijger niet. Van mezelf dan.
Dus ja, het levert me ook wel wat op om vogel te zijn.
Maar waarom ben iik nu zo overstuur.
Zo enorm overstuur dat ik bergen tijd kwijt ben, twee uur later thuis, en een flink gapend gat in mn arm heb. Terwijl ik dat al ZO LANG niet gedaan heb... Dat wordt dus wèèr een zomer lange mouwen dragen op t werk :(.
Ach. Eigen schuld dikke bult.
Net zoals dat Peuter me nu een irritante aansteller vind.
Hebbik zelf gedaan...
Ik zou bijna zeggen: help, wat moet ik nu. maar dat zal wel vogeltjess gedrag zijn.
Dus. Grauw. Rot maar op. Ik heb niemand nodig. Ik red het alleen wel.
Dan maar pijn.
Ik WEIGER me als een vogeltje te gedragen. Klote tijger.
Ik voel me dus heel niet tijgerachtig he.
Mijn enorm sterke vraag om zorg die dan direct weer afgewisseld wordt met afstoten van alles en iedereen.
Het 'red me, zorg voor me' en dan 'ga weg, ik doe het heus wel zelf'.
Eerst herkende ik het niet zo, maar toen dacht ik aan mn 'houd me vast, raak me neit aan', 'blijf bij me, ga weg' 'vind me lief, zie hoe slechtik ben', en begon ik bijna te grijzen.
Hoewel die 'zorg' wel naar klinkt. Ik HAAT zorg. Ik wil geen zorg nodig hebben, ik wil alles zelf doen, het liefst altijd. En dan te horen dat ik af en toe met mijn gedrag letterlijk lijk te zeggen 'zorg voor me', dat is moeilijk.
Grootste gedeelte zal onbewust zijn: als iets niet meer lukt, dissocieren, mezelf beschadigen.
Allemaal niet constructieve dingen die roepen 'zorg voor me'.
Maar als mensen dan dichterbij komen dan ga ik brullen en roep 'ga weg, ik kan het zelf, ik hoef je niet'.
Nu ik het zo schrijf klinkt het wel logisch. Daar kreeg ik echt schok na schok.
Kon niet eens echt over 'zorgwens' praten. Daar wat over vertellen.
Merkte dat ik verstijfde, het op afstand hield. Het ook echt echt niet wist.
Vooral de tegenstrijdigheid vna die dingen schijnt enorm verwarrend te zijn voor de omgeving.
De niet in te schatten omslag.
Peuter vergeleek het met een tijger, die soms ineens als een vogeltje was, of andersom. En dat ik door een klein zielig vogeltje te zijn liefde en zorg kreeg en een beetje kon accepteren.
Terwijl ik volgens haar een Tijger was (een 'slimme competente jonge vrouw' Waarom voelde dat zò slecht. Zò naar?Zo als bedrog?). Ik voel me helemaal geen tijger.
Ik heb een grote bek, en ik brul als een tijger, ik wil er graag een zijn. Maar ik dat lukt niet. Nooit. (dus die verwarring snap ik wel.. dat als iemand een vogeltje wil helpen er ineens een tijger gaat lopen brullen)
Ik vraag me dan af of ik geen raaf ben. Gewoon een sluwe vogel met een grote bek, waardoor het heel wat lijkt.
Maar volgens Peuter was ik zeker weten een Tijger. Alleen eentje die graag deed of ie een vogeltje was.
En op een of andere manier raakte ik daar helemaal van overstuur. De rest is vaag.
Een tijger die doet of ie een klein zielig vogeltje is. Dat klinkt als een aansteller. Of als een manipulerende tijger (hij doet het tenslotte voor de zorg=aandacht). Beiden niet koel. Beiden wat ik niet wil zijn.
Bovendien. Waarom red ik het neit tussen de andere tijgers?
Waarom trek ik het niet in de 'normale' wereld? Want dat heb ik nu zo'n 19 jaar geprobeerd, en het lukte redelijk, maar ondertussen viel de tijger af tot ie enkel nog vel en botjes had, en trok ook het vel eraf... Niet echt normaal tijgergedrag..
Ik weet het niet... Peuter zei ook dat ik als vogeltje wel fouten mag maken, eb als tijger niet. Van mezelf dan.
Dus ja, het levert me ook wel wat op om vogel te zijn.
Maar waarom ben iik nu zo overstuur.
Zo enorm overstuur dat ik bergen tijd kwijt ben, twee uur later thuis, en een flink gapend gat in mn arm heb. Terwijl ik dat al ZO LANG niet gedaan heb... Dat wordt dus wèèr een zomer lange mouwen dragen op t werk :(.
Ach. Eigen schuld dikke bult.
Net zoals dat Peuter me nu een irritante aansteller vind.
Hebbik zelf gedaan...
Ik zou bijna zeggen: help, wat moet ik nu. maar dat zal wel vogeltjess gedrag zijn.
Dus. Grauw. Rot maar op. Ik heb niemand nodig. Ik red het alleen wel.
Dan maar pijn.
Ik WEIGER me als een vogeltje te gedragen. Klote tijger.
Ik voel me dus heel niet tijgerachtig he.
donderdag 7 februari 2008
schluss
En toen ging ik duidelijkheid halen.
Op bibberbenen met mijn hart hoog in mijn keel. Beetje giebelig.
Toch maar vragen hoe zij het ervaren hadden dat gesprek. Even peilen hoe het zat.
Uiteindelijk redelijk 'goed' weer uit elkaar gegaan.
Ze (er was er maar èèn, ja die ene..) gaf aan dat ik de reden waarschijnlijk verkeerd begrepen had. Dat het niet meer aandurven niet te maken had met dat ik mijn dit-wil-ik-niet-grenzen niet goed aangaf, maar dat het te maken had met mijn hier-ligt-de-grens-van-wat-ik-kan, en of ik die in kon schatten.
Zij vinden dat ik mijn top bereikt heb, en durven me geen nieuwe dingen meer aan te leren.
Omdat ik motorisch geen held ben. (feit) En ze niet aan opbouw doen. En je als je dat combineert gevaarlijke dingen kan krijgen. Bijvoorbeeld een Nina die de verkeerde kant op vliegt omdat ze probeerde zich lang te maken maar dat even ìets anders uitpakte.
Tsja.
Wat breng je er tegenin.
Ik vind lekker dat ik nog wel nieuwe dingen kan leren, en waarschijnlijk ook goed. Als het maar in hapklare brokjes aangeboden wordt. Opgebouwd wordt.
En dan is het -mijns inziens- ook meteen veilig.
Omdat je begint met het aanleren van de kern van de beweging. Het mechanische principe dat de grondslag vormt. En dan pas de poespas eromheen. Gunstigere voorwaarden om aan dat principe te voldoen of te versterken.
Dus èèrst een afzet met rotatie oefenen. (opwerkende kracht met een zwaartepunt dat voor de werklijn van de kracht loopt, waardoor een koppel ontstaat, en dus rotatie) Maar nog zonder aanloop ( grotere opwaartse kracht) en zonder landing (netjes eindigen van het kunstje).
Maar ja, dat is vakinhoudelijke visie.
Ik hòùd van hapklare brokjes. Als leerling, maar ook als docent.
Ik vind het smullen als ik door precies de juiste deelopdrachtjes een leerling in èèn les een complete beweging zie verbeteren/aanleren. Supersmullen als ik in een beweging kan constateren wat ervoor zorgt dat het mechanische principe erachter niet tot uiting komt. En als ik dat kan verklaren in een jip-en-janneke aanwijzing, die voor dat kind echt NIETS te maken heeft met 'het plaatje'.
Dus als ik een kind een zakdoekje meegeef om tussen zijn kin en borst vast te houden, en t kind daardoor 'per ongeluk' goed klein blijft tijdens het rollen. Leuk leuk leuk.
Anyway, voor ik op mn stokpaardje klim, this is where it ends...
Ik stop bij mn oude vereniging, en ga eens bellen voor info bij een nieuwe.
Lekker een vers begin, beetje turnen, bezig blijven.
Geeeen selectie/kern/wedstrijdploeg of weet ik het heo je het wil noemen meer, maar wèl dingen blijven leren. Anders wordt het ook saai toch? Altijd hetzelfde...
Als laatste dappere daad van deze avond heb ik net het antwoordapparaat van trainster b ingesproken. Met mijn excuses voor wat ik vorige week bij het weggaan nog tegen haar zei. Want.
Het was bewust kwetsend, en achteraf niet terecht, gezien ik doelde op dat ze me nu uit de groep gooiden op dat 'jij geeft je grenzen niet aan' gedoe.
Vriendje vind het je reinste onzin dat ik mn excuses aanbied.
Maar voor mij is het nodig om dit netjes af te ronden. Want ik had het ook prettig gevonden als zij mij vorige week gebeld hadden om excuses aan te bieden. En het was niet netjes wat ik zei.
En dan kunnen zij 100 niet-nette dingen gezegd hebben, dat is geen reden voro mij om het ook te doen.
Dat vraag ik ook altijd aan mn kids op school: '' o. Dus als zij straks uitgebreid in hun neus peuteren en het daarna opeten, dan doe jij het ook?''
Het maakt me niet uit wat zij deden. Ik wil niet zo zijn. Ik wil verdorie niet in het openbaar mn neus leegeten. En als ik al in mn neus peuter, dan wil ik het op z'n minst daarna mijn vinger opsteken en vragen of ik een zakdoekje mag paken om het daar in te doen. Want.
Dat ben ik.
Ik schaam me niet voor bepaalde inperfectheden. Maar ik wil er wel graag netjes mee omgaan. Want ermee 'pronken'... nee dankje..
Op bibberbenen met mijn hart hoog in mijn keel. Beetje giebelig.
Toch maar vragen hoe zij het ervaren hadden dat gesprek. Even peilen hoe het zat.
Uiteindelijk redelijk 'goed' weer uit elkaar gegaan.
Ze (er was er maar èèn, ja die ene..) gaf aan dat ik de reden waarschijnlijk verkeerd begrepen had. Dat het niet meer aandurven niet te maken had met dat ik mijn dit-wil-ik-niet-grenzen niet goed aangaf, maar dat het te maken had met mijn hier-ligt-de-grens-van-wat-ik-kan, en of ik die in kon schatten.
Zij vinden dat ik mijn top bereikt heb, en durven me geen nieuwe dingen meer aan te leren.
Omdat ik motorisch geen held ben. (feit) En ze niet aan opbouw doen. En je als je dat combineert gevaarlijke dingen kan krijgen. Bijvoorbeeld een Nina die de verkeerde kant op vliegt omdat ze probeerde zich lang te maken maar dat even ìets anders uitpakte.
Tsja.
Wat breng je er tegenin.
Ik vind lekker dat ik nog wel nieuwe dingen kan leren, en waarschijnlijk ook goed. Als het maar in hapklare brokjes aangeboden wordt. Opgebouwd wordt.
En dan is het -mijns inziens- ook meteen veilig.
Omdat je begint met het aanleren van de kern van de beweging. Het mechanische principe dat de grondslag vormt. En dan pas de poespas eromheen. Gunstigere voorwaarden om aan dat principe te voldoen of te versterken.
Dus èèrst een afzet met rotatie oefenen. (opwerkende kracht met een zwaartepunt dat voor de werklijn van de kracht loopt, waardoor een koppel ontstaat, en dus rotatie) Maar nog zonder aanloop ( grotere opwaartse kracht) en zonder landing (netjes eindigen van het kunstje).
Maar ja, dat is vakinhoudelijke visie.
Ik hòùd van hapklare brokjes. Als leerling, maar ook als docent.
Ik vind het smullen als ik door precies de juiste deelopdrachtjes een leerling in èèn les een complete beweging zie verbeteren/aanleren. Supersmullen als ik in een beweging kan constateren wat ervoor zorgt dat het mechanische principe erachter niet tot uiting komt. En als ik dat kan verklaren in een jip-en-janneke aanwijzing, die voor dat kind echt NIETS te maken heeft met 'het plaatje'.
Dus als ik een kind een zakdoekje meegeef om tussen zijn kin en borst vast te houden, en t kind daardoor 'per ongeluk' goed klein blijft tijdens het rollen. Leuk leuk leuk.
Anyway, voor ik op mn stokpaardje klim, this is where it ends...
Ik stop bij mn oude vereniging, en ga eens bellen voor info bij een nieuwe.
Lekker een vers begin, beetje turnen, bezig blijven.
Geeeen selectie/kern/wedstrijdploeg of weet ik het heo je het wil noemen meer, maar wèl dingen blijven leren. Anders wordt het ook saai toch? Altijd hetzelfde...
Als laatste dappere daad van deze avond heb ik net het antwoordapparaat van trainster b ingesproken. Met mijn excuses voor wat ik vorige week bij het weggaan nog tegen haar zei. Want.
Het was bewust kwetsend, en achteraf niet terecht, gezien ik doelde op dat ze me nu uit de groep gooiden op dat 'jij geeft je grenzen niet aan' gedoe.
Vriendje vind het je reinste onzin dat ik mn excuses aanbied.
Maar voor mij is het nodig om dit netjes af te ronden. Want ik had het ook prettig gevonden als zij mij vorige week gebeld hadden om excuses aan te bieden. En het was niet netjes wat ik zei.
En dan kunnen zij 100 niet-nette dingen gezegd hebben, dat is geen reden voro mij om het ook te doen.
Dat vraag ik ook altijd aan mn kids op school: '' o. Dus als zij straks uitgebreid in hun neus peuteren en het daarna opeten, dan doe jij het ook?''
Het maakt me niet uit wat zij deden. Ik wil niet zo zijn. Ik wil verdorie niet in het openbaar mn neus leegeten. En als ik al in mn neus peuter, dan wil ik het op z'n minst daarna mijn vinger opsteken en vragen of ik een zakdoekje mag paken om het daar in te doen. Want.
Dat ben ik.
Ik schaam me niet voor bepaalde inperfectheden. Maar ik wil er wel graag netjes mee omgaan. Want ermee 'pronken'... nee dankje..
Wel ja!
O ja.
Dan denk je dat je alles gehad hebt
bellen je ouders
Sàmen.
Omdat ze het zo rot vinden
voor jou
Daar valt je pet toch van af...
(en toch was ik blij. Ergens. Kinderlijk blij.)
Dan denk je dat je alles gehad hebt
bellen je ouders
Sàmen.
Omdat ze het zo rot vinden
voor jou
Daar valt je pet toch van af...
(en toch was ik blij. Ergens. Kinderlijk blij.)
misser van de week
Soms kom je er achteraf achter dat het heel niet zo goed ging als jij dacht dat het ging.
Peuter concludeerde einde van het uur al dat ze 'iets' miste.
Ik pas in de auto.
Ik miste mij. Mijn gevoel.
Netjes weggerationaliseert afgelopen week.
Zodat ik fijn doorkan.
Zò deed ik dat dus al die jaren! Nu weet ik het weer!
Jammer dat ik er vooral mezelf mee heb.
Wat voelde ik me genaaid zeg.
Een heel uur zitten verkloten, een totaal ontevreden gevoel, en blijkbaar nog een boel agressie.
Ik blijk namelijk een heul aggressief persoontje.
:D
Ja ik wist het ook niet.
Maar pàssief aggressief.
Lekker zwijgen, mezelf kapot maken...
Werd ik er toch bijna pissig om. Om het idee dat ik een aggressief persoontje zou zijn.
Ik heb zo'n hekel aan aggressie dat ik walg van het idee van aggressief persoon.
Dus wilde ik in de tegenaanval maar besloot
te zwijgen.
Tot ik dacht
k*t. dan heeft ze toch gelijk....
Peuter concludeerde einde van het uur al dat ze 'iets' miste.
Ik pas in de auto.
Ik miste mij. Mijn gevoel.
Netjes weggerationaliseert afgelopen week.
Zodat ik fijn doorkan.
Zò deed ik dat dus al die jaren! Nu weet ik het weer!
Jammer dat ik er vooral mezelf mee heb.
Wat voelde ik me genaaid zeg.
Een heel uur zitten verkloten, een totaal ontevreden gevoel, en blijkbaar nog een boel agressie.
Ik blijk namelijk een heul aggressief persoontje.
:D
Ja ik wist het ook niet.
Maar pàssief aggressief.
Lekker zwijgen, mezelf kapot maken...
Werd ik er toch bijna pissig om. Om het idee dat ik een aggressief persoontje zou zijn.
Ik heb zo'n hekel aan aggressie dat ik walg van het idee van aggressief persoon.
Dus wilde ik in de tegenaanval maar besloot
te zwijgen.
Tot ik dacht
k*t. dan heeft ze toch gelijk....
maandag 4 februari 2008
Fijn virus
'Klassieke griep' riep de dokter vanochtend bijna enthousiast, toen ik me nog aan het verontschuldigen was over mijn komst voor zo-goed-als-niets.
'En ja, je keel is prachtig rood. Even je klieren voelen... Ja... Ja, dat dacht ik al. Keeltonsteking.'
Ik begon bijna te glunderen, dat al mijn pijntjes en moeheidjes een naam kregen van de dokter. Dat het niet in mijn hoofd zat.
Griep met gewrichtspijn en keelontsteking. Dan màg je best een beetje moe en hangerig zijn.
Dus nu hang ik wat rond, houd me koest, drink braaf veel water en gorgel netjes met de mondspoeling van de dokter. Dit, met behulp van een stripje ibuprofen (met doseringen moet je niet kinderachtig doen vind ik. Net als water: gewoon ruim voldoende binnenkrijgen) zorgt dat ik alleen wat hangerig ben.
Maar vriendje -die vanmiddag thuis was- behandeld me als een ernstig zieke prinses en komt steeds langs met dekentjes, glaasjes water, of gewoon om even over mn hoofd te aaien. Dus ben ik netjes rustig.
Want normaal doe ik niet aan ziek zijn. Dan doe ik àlleen aan ibuprofen. En zeker niet aan dokter.
Maar vandaag was ik ziek.
Ik belde de dokter, en ging erheen.
Dook braaf onder mijn dekentje en liet vriendje het recept ophalen.
Wat een zelfzorg he.
Zou ik spontaan geestelijk beter zijn?
'En ja, je keel is prachtig rood. Even je klieren voelen... Ja... Ja, dat dacht ik al. Keeltonsteking.'
Ik begon bijna te glunderen, dat al mijn pijntjes en moeheidjes een naam kregen van de dokter. Dat het niet in mijn hoofd zat.
Griep met gewrichtspijn en keelontsteking. Dan màg je best een beetje moe en hangerig zijn.
Dus nu hang ik wat rond, houd me koest, drink braaf veel water en gorgel netjes met de mondspoeling van de dokter. Dit, met behulp van een stripje ibuprofen (met doseringen moet je niet kinderachtig doen vind ik. Net als water: gewoon ruim voldoende binnenkrijgen) zorgt dat ik alleen wat hangerig ben.
Maar vriendje -die vanmiddag thuis was- behandeld me als een ernstig zieke prinses en komt steeds langs met dekentjes, glaasjes water, of gewoon om even over mn hoofd te aaien. Dus ben ik netjes rustig.
Want normaal doe ik niet aan ziek zijn. Dan doe ik àlleen aan ibuprofen. En zeker niet aan dokter.
Maar vandaag was ik ziek.
Ik belde de dokter, en ging erheen.
Dook braaf onder mijn dekentje en liet vriendje het recept ophalen.
Wat een zelfzorg he.
Zou ik spontaan geestelijk beter zijn?
vrijdag 1 februari 2008
Waar gààt het over!
Het moet ook niet gekker worden.
Wordt ik wakker,
is het eerste waar ik aan denk
turnen.
Potverdikkie.
Alsof ik geen belangrijkere dingen aan mijn hoofd heb.
(hoewel ik wel tot een prachtige gedachte kwam betreffende het schoolboekjesvoorbeeld van 'hoe mensen met mh-achtergrond geneigd zijn om een 'slechte' partner te zoeken (gelijk karakter als de ouder), en dit even koppelde aan het feit dat ik van mijn 12e tot 16e helemaal 'idolaat' was van 'foute' trainster. En ik maar denken dat ik zo mooi ontsnapt was uit dat boekje met vriendjelief... )
Wordt ik wakker,
is het eerste waar ik aan denk
turnen.
Potverdikkie.
Alsof ik geen belangrijkere dingen aan mijn hoofd heb.
(hoewel ik wel tot een prachtige gedachte kwam betreffende het schoolboekjesvoorbeeld van 'hoe mensen met mh-achtergrond geneigd zijn om een 'slechte' partner te zoeken (gelijk karakter als de ouder), en dit even koppelde aan het feit dat ik van mijn 12e tot 16e helemaal 'idolaat' was van 'foute' trainster. En ik maar denken dat ik zo mooi ontsnapt was uit dat boekje met vriendjelief... )
Abonneren op:
Posts (Atom)