Het overvalt me vaak ineens 's avonds.
De 'blues'.
Dat ineens intens eenzame.
Verdrietige.
Dat enorme verlangen naar voor altijd slapen.
En dat het leven toch zoveel gedoe is. Pff.
Gedoe voor niets.
En dan ben ik stiekem bang.
Komt het weer terug? Dat zwarte gat van toen? Die enorme nare sombere periode?
Eigenlijk ben ik lately verdomd slecht bezig.
Ik voel zo weinig maar. Echt heel weinig.
En dingen die ik niet prettig vind, die weet ik niet.
Ik versterk mijn zieke gedrag.
En dan vraag ik me af 'wil ik wel beter worden?'
Ja! Denk ik dan. Ja, ja, ja!
Ik wil nergens meer last van hebben.
Normaal zijn, beter zijn, geen verdriet hebben.
Maar, ontdekte ik afgelopen kwartaal, daarbij hoort ook nare dingen zelf meemaken, voelen,(h)erkennen. Verdriet verdragen. Echt verdragen. Het voelen, meemaken, weten.
Nare dingen niet 'vergeten'.
Wil ik dat ook, is de vraag..
Nu wordt ik gillend gek als ik vijf minuten veel voel. Nu weet ik vaak niet van vroeger, tot ik ermee geconfronteerd wordt En dan is het weer een klap.
Wil ik wel continue weten hoe het was vroeger, wil ik àlles weten? Wil ik ook voelen wat ik voel? Kan ik dat verdragen? Het verdriet, de pijn?
En wil ik ook de praktische veranderingen die erbij horen?
Zoals anders met mijn ouders omgaan. Want weten wat ze gedaan hebben, voelen wat ze gedaan hebben...
Hoe zou ik dan staan tov hen? Hoe zou ik dan met hen om moeten/kunnen gaan?
Wil ik dat conflict aan, intern?
Van bovenstaande wordt ik erg erg wanhopig.
Want.
Dan voel ik meteen de enorme ''padstelling''. Dan zou ik niet meer 'leuk lief aardig' kunnen omgaan met mijn ouders. Omadt ik het niet meer zou willen. Maar, ik voel me al schuldig bij het idee. Het maakt me zo zo zo bang.
Zo bang dat ik misschien boos ben dan op ze, boos zal doen tegen ze. Ik voel nu al de schuld en schaamte.
En dat ga ik nu gewoon eens proberen te verdragen... Dit enorme intense gevoel van angst en schuld. Wanhoop van hoe ik dat moet gaan doen..
pff..
donderdag 30 oktober 2008
vrijdag 17 oktober 2008
So she said
Ik schreef.
Ik schreef en schreef en schreef.
En toen ik nog meer wilde schrijven, toen verdween het ineens.
En nu is het weg.
Het gekke is, het lijkt ook een beetje uit mijn hoofd.
Ik schreef over een bruiloft, over mn collega's, en over hoe gezellig het was.
En ook schreef ik over de autorit terug met mentor-collega.
En hoe ik mezelf hoorde vertellen over de band met mn ouders. En hoe ik niet goed meer kon geloven dat ze echt gedaan hadden wat zei dachten wat goed was. Omdat.
Omdat ze regelmatig probeerden wat de fysieke grenzen van een kind was. Dat het kind dacht nouhouhouhou, ik denk niet dat dit kan. Maar dat de buren het dan òòk nog best mochten proberen. Of 2 keer. Of gewoon een weekendje lenen. Geen probleem hoor, veel plezier.
Dat schreef ik dus.
En ik trilde erbij, en huilde.
Ik voelde dat dat best wel kut was. Voor mij.
En ik had er even verdriet om.
Bizar. Dat ik dit feit, dit enorme levensbepalende feit, 'vergeet' in het dagelijks leven. Het gewoon uit mijn hoofd ban, uit mijn bewustzijn.
Dat een mens zoiets kan.
En hoe het dan elke keer weer als een soort van verrassing lijkt te komen dat het er wèl is. Dat het wèl zo was. En dat het wèl zeer doet.
En het meest bizarre?
Dat ik dit al zo ont-zet-tend lang doe, en me er nu pas over verwonder.
Ik schreef en schreef en schreef.
En toen ik nog meer wilde schrijven, toen verdween het ineens.
En nu is het weg.
Het gekke is, het lijkt ook een beetje uit mijn hoofd.
Ik schreef over een bruiloft, over mn collega's, en over hoe gezellig het was.
En ook schreef ik over de autorit terug met mentor-collega.
En hoe ik mezelf hoorde vertellen over de band met mn ouders. En hoe ik niet goed meer kon geloven dat ze echt gedaan hadden wat zei dachten wat goed was. Omdat.
Omdat ze regelmatig probeerden wat de fysieke grenzen van een kind was. Dat het kind dacht nouhouhouhou, ik denk niet dat dit kan. Maar dat de buren het dan òòk nog best mochten proberen. Of 2 keer. Of gewoon een weekendje lenen. Geen probleem hoor, veel plezier.
Dat schreef ik dus.
En ik trilde erbij, en huilde.
Ik voelde dat dat best wel kut was. Voor mij.
En ik had er even verdriet om.
Bizar. Dat ik dit feit, dit enorme levensbepalende feit, 'vergeet' in het dagelijks leven. Het gewoon uit mijn hoofd ban, uit mijn bewustzijn.
Dat een mens zoiets kan.
En hoe het dan elke keer weer als een soort van verrassing lijkt te komen dat het er wèl is. Dat het wèl zo was. En dat het wèl zeer doet.
En het meest bizarre?
Dat ik dit al zo ont-zet-tend lang doe, en me er nu pas over verwonder.
dinsdag 7 oktober 2008
Rariteiten
Nou, dat nestje van laatst heeft echt heel erg opgelucht.
Nadat ik al mn eieren kwijt was en eens lekker een uurtje gesport had was mn hoofd al veel helderder, en wat te doen allemaal wat duidelijker.
Uiteindelijk moet ik zeggen dat ik best trots ben op hoe ik het allemaal gedaan heb :).
Inzake MammaK heb ik voet bij stuk gehouden dat ik melding/hulp wilde voor de kinderen. En dat is nu rond. Jeuj. Ook voor mezelf jeuj.
Met therapie nieuwe doelen en eerlijkheid gaat het okee. Afgelopen keer samen lekker zitten mopperen op MammaK. Soort van oefenen met 'niet loyaal zijn'. Zo voelde het.
Afgelopen week was raar onwerkelijk.
MammaK is op vakantie, wat eigenlijk even heerlijk is. Gewoon afstand en dan is het net of het allemaal niet bestaat.
Ja, ik weet dat dat niet meer de bedoeling is, maar het gaat echt vanzelf. En ik vind het eigenlijk prettig in dit soort gevallen. :)
Werken was wat rommelig. Ik had ineens 3 stagaires, en niet veel plannen, maar dat kwam op zich wel lekker uit.
Samen met Vriendjelief de bruiloftsplannen er maar weer eens bijgepakt. Knopen doorgehakt, dingen uitgezocht en beslissingen gemaakt. Fijn om samen te plannen. En bijna nog fijner om door te kunnen strepen op de to-do-list.
Want godsamme -excusez-le-mot- wat een kolere-werk. Leuk kolere-werk hoor. Maar wel kolere-werk.
Soms denk ik dat ik spontaan een zenuwinzinking ga krijgen als ik na 100 keer zoeken nog niet gevonden heb wat we willen tegen een normale prijs. Of uberhaupt als ik de prijzen zie. Ko-le-re!
Maar ik geloof dat mijn zenuwstelsel langzaamaan ongevoelig begint te raken voor de continue schrik-prikkels bij het zien van hoge prijzen. Ik wordt er steeds makkelijker in.
Vandaag rekende ik onverschrokken een idioot hoog bedrag af voor ondergoed. Jaja, onder-goed. Voor onder de jurk dus. Niemand die het ziet.
Maar ja.
Pas toen ik heul tevree met mijn tasje de auto in stapte bedacht ik dat ik hiervoor toch op zijn minst 50 onderbroeken-van-de-Hema van had kunnen kopen.
Of -uit de losse pols- 10 bh's, laat staan als ze 'hebbes' hebben! Dan wel 10 bh's èn 50 onderbroeken.
Achja.
Straks maar even de rekening inleven bij vader en moeder :D.
Schadevergoeding noemde Peuter het. Zo zou ik het niet willen zien. Want niets kan dat ooit goedmaken. En na dit luttele bedragje zijn ze ook mooi niet 'afgekocht'.
Maar hee.
Ze geld afhandig maken kan nooit kwaad toch? :D
(nouja, wel, maar daar denk ik lekker mooi niet aan. Lekker puh uh.)
Nadat ik al mn eieren kwijt was en eens lekker een uurtje gesport had was mn hoofd al veel helderder, en wat te doen allemaal wat duidelijker.
Uiteindelijk moet ik zeggen dat ik best trots ben op hoe ik het allemaal gedaan heb :).
Inzake MammaK heb ik voet bij stuk gehouden dat ik melding/hulp wilde voor de kinderen. En dat is nu rond. Jeuj. Ook voor mezelf jeuj.
Met therapie nieuwe doelen en eerlijkheid gaat het okee. Afgelopen keer samen lekker zitten mopperen op MammaK. Soort van oefenen met 'niet loyaal zijn'. Zo voelde het.
Afgelopen week was raar onwerkelijk.
MammaK is op vakantie, wat eigenlijk even heerlijk is. Gewoon afstand en dan is het net of het allemaal niet bestaat.
Ja, ik weet dat dat niet meer de bedoeling is, maar het gaat echt vanzelf. En ik vind het eigenlijk prettig in dit soort gevallen. :)
Werken was wat rommelig. Ik had ineens 3 stagaires, en niet veel plannen, maar dat kwam op zich wel lekker uit.
Samen met Vriendjelief de bruiloftsplannen er maar weer eens bijgepakt. Knopen doorgehakt, dingen uitgezocht en beslissingen gemaakt. Fijn om samen te plannen. En bijna nog fijner om door te kunnen strepen op de to-do-list.
Want godsamme -excusez-le-mot- wat een kolere-werk. Leuk kolere-werk hoor. Maar wel kolere-werk.
Soms denk ik dat ik spontaan een zenuwinzinking ga krijgen als ik na 100 keer zoeken nog niet gevonden heb wat we willen tegen een normale prijs. Of uberhaupt als ik de prijzen zie. Ko-le-re!
Maar ik geloof dat mijn zenuwstelsel langzaamaan ongevoelig begint te raken voor de continue schrik-prikkels bij het zien van hoge prijzen. Ik wordt er steeds makkelijker in.
Vandaag rekende ik onverschrokken een idioot hoog bedrag af voor ondergoed. Jaja, onder-goed. Voor onder de jurk dus. Niemand die het ziet.
Maar ja.
Pas toen ik heul tevree met mijn tasje de auto in stapte bedacht ik dat ik hiervoor toch op zijn minst 50 onderbroeken-van-de-Hema van had kunnen kopen.
Of -uit de losse pols- 10 bh's, laat staan als ze 'hebbes' hebben! Dan wel 10 bh's èn 50 onderbroeken.
Achja.
Straks maar even de rekening inleven bij vader en moeder :D.
Schadevergoeding noemde Peuter het. Zo zou ik het niet willen zien. Want niets kan dat ooit goedmaken. En na dit luttele bedragje zijn ze ook mooi niet 'afgekocht'.
Maar hee.
Ze geld afhandig maken kan nooit kwaad toch? :D
(nouja, wel, maar daar denk ik lekker mooi niet aan. Lekker puh uh.)
dinsdag 23 september 2008
nestje eieren
Ik zit mezelf er het meest mee dwars.
Dan merk ik dat ik mn ei kwijt moet, dat dingen blijven spoken, maar neem of maak ik niet de tijd om er even voor te gaan zitten. Om het op te schrijven.
En blijft het spoken tot het weggestopt is.
Zo is er de zaak Peuter en het gevoel te falen. Waar ik eigenlijk wel mee zit, en eigenlijk ook nog even een brief over moet maken.
Of de zaak MamaK en het vermoeden van de mishandelde kleinkinderen. Of in ieder geval, ze vertonen alle kenmerken (ineenkrimpen bij plotselinge bewegingen, angst bij laten vallen van dingen of niet gehoorzamen). Waarbij MamaK zeer serieus zegt dat zij hier toch niets aan kan doen. Haar dochter luistert toch niet naar haar. Nee, dit moeten de kindjes echt zelf met hun moeder uitzoeken. Ik weet nu nog niet of ik geschokt, geslagen, verdrietig of woedend ben.
Ik kan er nog niets mee. Maar t is een flink ei.
En vandaag dan een heul vriendelijke collega die -toen ik m er op wees dat we nu al een jaar vergaderden over dit onderwerp, en het al een jaar 6-1 was, - me toebeet dat ik dus mooi ff mn eigenwijze bekkie moest houden, want dat ik nog maar net kwam kijken, en een veels te veel praats had voor zo'n groentje. Dat ik eerst maar ook eens moest zien dat ik het 30 jaar volhield, en dat we dan verder konden praten. Dus nee, dat ik nou gewoon eens effe mn bek moest houden.
Aldus.
En dit alles op een zeer denigrerende en flink harde toon. Smalend.
Waarop ik -tactisch als altijd- eruitflapte dat ik tenminste 'iets dèèd'. Viel niet zo goed.
Was ook niet zo handig.
Maar wel waar.
Ik werk me uit de naad, maak jaarplannen, bereid projecten voor, zorg dat ik cijfers op tijd klaar heb. En meneer bedenkt soggies eens wat ie gaat doen, is er trots op dat hij in 30 jaar nooit iets veranderd heeft (hoezo met je tijd mee gaan...) en vind projecten, jaarplannen en 2e rapporten onzin. En zijn cijfers op tijd inleveren doet ie ook niet.
Wel heeft ie een keer mìjn cijfers op tijd ingeleverd. Met zijn naam erboven. Werd ik aangesproken op waar mn cijfers bleven, dat ze zelfs die van hèm al binnenhadden.
Dacht ik toch ècht ff dat we de middelbare achter ons gelaten hadden en volwassen waren. Blijkbaar niet. Dus netjes wezen klikken bij de juf.
Maar momenteel zit ie me flink dwars. Dit eigenwijze onbeleefde oude menneke dat mij zo onbeschoft de les las. Mn collegea namen het voor me op hoor, rustigjes.
Maar ben toch mooi per direct naar huis gegaan. Had er gewoon geen zin in om zo behandeld te worden. Echt niet.
Plus dat ik aan voelde komen dat ik nog veul onbeschofter kon doen dan hij. Kan ik ook. Maar liever niet in gezelschap :). Dus het hazenpad gekozen.
En nu natuurlijk reuze bang dat ik me heb laten kennen. Dat de rest me laf vind.
Eigenlijk zit je in de moderne maatschappij snel met een moreel dillemma.
Na zoiets als vandaag ben ik boos. Woedend. Over het respectloze, maar ook gewoon omdat het zo onredelijk is. Hij zo onredelijk is, en zich altijd overal vanaf maakt. En nu uiteindelijk na een jaar tòch weer zijn zin krijgt. Ondanks de 6 collega's voor, en alleen hij tegen.... Belachelijk toch?
Maar het dillemma:
Boos zijn is eigenlijk geen optie. Want 'dat is ie niet waard joh'. En je wil gewoon laten zien dat jij wèl verstandiger bent. En normaal met iemand om kan gaan. En wil je niet laten kennen. Respect van de rest van de wereld krijgen.
Maar dat strookt niet met het gevoel. De boosheid, de onterechtheid. De zin om hem ontzettend uit te kafferen en te vertellen wat een ongeloofelijke flapdrol ie is en dat zijn ego zo groot is dat ie daardoor blijkbaar niets meer kan zien ofzo. Het willen verdedigen van jezelf, en aanvallen van de ander tegelijkertijd.
Hoe strook je dat met volwassen zijn? Je netjes en respectvol gedragen?
Momenteel laat ik alles maar even zo, en tik ik morgen iig braaf de eerste helft van de notulen uit (daarna was ik pleite :D Die tikken ze zelf maar!).
En mocht ik het desbetreffende heerschap tegenkomen, heb ik me voorgenomen om mijn excuses aan te bieden voor wat ik eruitflapte. Het was niet mijn plaats om dat te zeggen, en way out of line. Plus dat ik gewoon niet zo wìl zijn. (al kan ik het net iets te goed)
Maar dat ik verwacht dat hij nòòit meer zo tegen me praat, hoe jong en onervaren ik ook ben. Dat ik graag zijn mening hoor over dingen en opbouwende kritiek, maar wel met respect. Zelfs al ben ik maar 24 en nog maar een jaartje bezig. Dat we zo nìèt met elkaar omgaan. Ik niet met hem, en hij niet met mij.
Voor mijn gevoel moet ik die grens aangeven. Duidelijk uitspreken.
Het voelt als voor mezelf opkomen.
Niet boos worden, maar wel duidelijk maken dat ik dit dus nìèt normaal vind, en niet tolereer. Zelfs niet van een ouder iemand met veel werkervaring.
Nu nog even zeggen :)
Dan merk ik dat ik mn ei kwijt moet, dat dingen blijven spoken, maar neem of maak ik niet de tijd om er even voor te gaan zitten. Om het op te schrijven.
En blijft het spoken tot het weggestopt is.
Zo is er de zaak Peuter en het gevoel te falen. Waar ik eigenlijk wel mee zit, en eigenlijk ook nog even een brief over moet maken.
Of de zaak MamaK en het vermoeden van de mishandelde kleinkinderen. Of in ieder geval, ze vertonen alle kenmerken (ineenkrimpen bij plotselinge bewegingen, angst bij laten vallen van dingen of niet gehoorzamen). Waarbij MamaK zeer serieus zegt dat zij hier toch niets aan kan doen. Haar dochter luistert toch niet naar haar. Nee, dit moeten de kindjes echt zelf met hun moeder uitzoeken. Ik weet nu nog niet of ik geschokt, geslagen, verdrietig of woedend ben.
Ik kan er nog niets mee. Maar t is een flink ei.
En vandaag dan een heul vriendelijke collega die -toen ik m er op wees dat we nu al een jaar vergaderden over dit onderwerp, en het al een jaar 6-1 was, - me toebeet dat ik dus mooi ff mn eigenwijze bekkie moest houden, want dat ik nog maar net kwam kijken, en een veels te veel praats had voor zo'n groentje. Dat ik eerst maar ook eens moest zien dat ik het 30 jaar volhield, en dat we dan verder konden praten. Dus nee, dat ik nou gewoon eens effe mn bek moest houden.
Aldus.
En dit alles op een zeer denigrerende en flink harde toon. Smalend.
Waarop ik -tactisch als altijd- eruitflapte dat ik tenminste 'iets dèèd'. Viel niet zo goed.
Was ook niet zo handig.
Maar wel waar.
Ik werk me uit de naad, maak jaarplannen, bereid projecten voor, zorg dat ik cijfers op tijd klaar heb. En meneer bedenkt soggies eens wat ie gaat doen, is er trots op dat hij in 30 jaar nooit iets veranderd heeft (hoezo met je tijd mee gaan...) en vind projecten, jaarplannen en 2e rapporten onzin. En zijn cijfers op tijd inleveren doet ie ook niet.
Wel heeft ie een keer mìjn cijfers op tijd ingeleverd. Met zijn naam erboven. Werd ik aangesproken op waar mn cijfers bleven, dat ze zelfs die van hèm al binnenhadden.
Dacht ik toch ècht ff dat we de middelbare achter ons gelaten hadden en volwassen waren. Blijkbaar niet. Dus netjes wezen klikken bij de juf.
Maar momenteel zit ie me flink dwars. Dit eigenwijze onbeleefde oude menneke dat mij zo onbeschoft de les las. Mn collegea namen het voor me op hoor, rustigjes.
Maar ben toch mooi per direct naar huis gegaan. Had er gewoon geen zin in om zo behandeld te worden. Echt niet.
Plus dat ik aan voelde komen dat ik nog veul onbeschofter kon doen dan hij. Kan ik ook. Maar liever niet in gezelschap :). Dus het hazenpad gekozen.
En nu natuurlijk reuze bang dat ik me heb laten kennen. Dat de rest me laf vind.
Eigenlijk zit je in de moderne maatschappij snel met een moreel dillemma.
Na zoiets als vandaag ben ik boos. Woedend. Over het respectloze, maar ook gewoon omdat het zo onredelijk is. Hij zo onredelijk is, en zich altijd overal vanaf maakt. En nu uiteindelijk na een jaar tòch weer zijn zin krijgt. Ondanks de 6 collega's voor, en alleen hij tegen.... Belachelijk toch?
Maar het dillemma:
Boos zijn is eigenlijk geen optie. Want 'dat is ie niet waard joh'. En je wil gewoon laten zien dat jij wèl verstandiger bent. En normaal met iemand om kan gaan. En wil je niet laten kennen. Respect van de rest van de wereld krijgen.
Maar dat strookt niet met het gevoel. De boosheid, de onterechtheid. De zin om hem ontzettend uit te kafferen en te vertellen wat een ongeloofelijke flapdrol ie is en dat zijn ego zo groot is dat ie daardoor blijkbaar niets meer kan zien ofzo. Het willen verdedigen van jezelf, en aanvallen van de ander tegelijkertijd.
Hoe strook je dat met volwassen zijn? Je netjes en respectvol gedragen?
Momenteel laat ik alles maar even zo, en tik ik morgen iig braaf de eerste helft van de notulen uit (daarna was ik pleite :D Die tikken ze zelf maar!).
En mocht ik het desbetreffende heerschap tegenkomen, heb ik me voorgenomen om mijn excuses aan te bieden voor wat ik eruitflapte. Het was niet mijn plaats om dat te zeggen, en way out of line. Plus dat ik gewoon niet zo wìl zijn. (al kan ik het net iets te goed)
Maar dat ik verwacht dat hij nòòit meer zo tegen me praat, hoe jong en onervaren ik ook ben. Dat ik graag zijn mening hoor over dingen en opbouwende kritiek, maar wel met respect. Zelfs al ben ik maar 24 en nog maar een jaartje bezig. Dat we zo nìèt met elkaar omgaan. Ik niet met hem, en hij niet met mij.
Voor mijn gevoel moet ik die grens aangeven. Duidelijk uitspreken.
Het voelt als voor mezelf opkomen.
Niet boos worden, maar wel duidelijk maken dat ik dit dus nìèt normaal vind, en niet tolereer. Zelfs niet van een ouder iemand met veel werkervaring.
Nu nog even zeggen :)
woensdag 10 september 2008
Willen
Dit geschrevende hebben vraag ik me af:
wat wil ik. Wat WIL ik. Ik.
Wat zou ik nu willen. Nu.
Rust. Okee.
Ja rust.
Hoe?
Snijden.
Echt?
Ja ik denk het wel. Ik verlang ernaar.
Maar WIL ik dat echt? Of is het iets in mijn relatie naar anderen toe, zoals Peuter dat zo mooi formuleert. Is het iets waarvan ik denk dat mensen het van me verwachten?
Ik denk dat mensen van mij verwachten dat het goed met me gaat. Daar wil ik aan voldoen. Daarom wil ik niet snijden.
Ik wil niet dat mensen over mij oordelen als 'het meisje dat snijd'.
Ik wil dat mensen zien dat het niet goed met me gaat. Dat wil ik kunnen uiten. Heel duidelijk maken, zoals ik het in woorden of logica niet vatten kan.
Ik wil dat mensen zien dat het meisje dat alles kan nìèt alles kan.
Ik wilde dat mensen niets konden zien. Dat ik kon snijden en mezelf kon uiten. En dat dan meedragen, onder mn kleding.
Zo veilig voelt dat, mijn geheim, veilig op mijn lijf.
Het geeft me kracht. Eraan voelen, krabben, ik doe het als een talisman als het even kan.
Omdat het geruststelt. Rustig maakt.
wat wil ik. Wat WIL ik. Ik.
Wat zou ik nu willen. Nu.
Rust. Okee.
Ja rust.
Hoe?
Snijden.
Echt?
Ja ik denk het wel. Ik verlang ernaar.
Maar WIL ik dat echt? Of is het iets in mijn relatie naar anderen toe, zoals Peuter dat zo mooi formuleert. Is het iets waarvan ik denk dat mensen het van me verwachten?
Ik denk dat mensen van mij verwachten dat het goed met me gaat. Daar wil ik aan voldoen. Daarom wil ik niet snijden.
Ik wil niet dat mensen over mij oordelen als 'het meisje dat snijd'.
Ik wil dat mensen zien dat het niet goed met me gaat. Dat wil ik kunnen uiten. Heel duidelijk maken, zoals ik het in woorden of logica niet vatten kan.
Ik wil dat mensen zien dat het meisje dat alles kan nìèt alles kan.
Ik wilde dat mensen niets konden zien. Dat ik kon snijden en mezelf kon uiten. En dat dan meedragen, onder mn kleding.
Zo veilig voelt dat, mijn geheim, veilig op mijn lijf.
Het geeft me kracht. Eraan voelen, krabben, ik doe het als een talisman als het even kan.
Omdat het geruststelt. Rustig maakt.
Hoe leeft men?
Help, ik voel weer. Heel veel, en ik weet niet goed hoe of wat.
Maar ik voel mamak ook weer een beetje geloof ik.
Of voel ik het gemis van mn moeder.
T is angstig, ben bang voor wat ik doen zal straks, als ik er niet meer tegen kan. als ik de rest niet meer tegen kan houden.
het is zoveel dat mn hoofd letterlijk zeer doet. Bonkt. Maar ik kan er geen vinger op leggen.
Ik weet ook niet wat ik ermee moet. Maar t is zo eenzaam zo.
Vanmiddag, wachtende in de kliniek, dacht ik heel even: ik ga naar Peuter. Ik ga nu zeggen dat het echt niet goed gaat. En dat ik niet weet hoe of wat, en dat ik bang ben voor wat ik kan doen nu. Als ik me zo voel.
Maar Peuter was 'high' van een net gegeven lezing. Herkenbaar jolig, uitgelaten en druk met collega's aan het napraten en lachen.
En ik zag hoe 'zielig' ik zat te wezen. En probeerde alles in te slikken. Want ik schaamde me kapot.
Want wat is 'echt niet goed'?
Ik leefde, ik functioneerde. De tranen bleven lopen, maar verder was er eigenlijk niets aan de hand. Ik voelde van alles. Maar is dat niet normaal?
Wat is 'echt niet goed'? En wanneer mag je dan aan de bel trekken om hulp?
En hoe moet dat dan? Wat houd dat in?
Zoals nu, wat nu?
Ik voel me rot. Okee.
Heel rot. ook genoteed.
En dan?
Dingen gaan toch nog goed? Ik heb wat krabwondjes, maar verder niets.
Ik weersta de drang om een mes te pakken. Of een overdosis te nemen.
Okee, ik vreet mezelf vol, als troost. En weersta net de drang om me weer leeg te spugen.
En dan?
Misschien lukt het me, om de hele avond alles te weerstaan.
Afleiding te zoeken. Mezelf bezig te houden tot het moment dat ik ècht naar bed moet.
Maar dan?
Rottigheid slaapt niet.
En ik met rottigheid ook niet.
Wat dan?
Afwachten, proberen doodstil te blijven liggen tot ik in slaap val? Of toch maar aan de pammen? Zodat ik rustiger wordt, een kans heb om snel en redelijk te slapen.
Zo bang, voor mij.
Zo bang dat het me lukt.
Dat het me lukt het gevecht te winnen, en dat ik nog niet weet hoe ik eraf kom, morgen weer verder moet zo. Alleen.
Ik wil zò graag gewoon verliezen.
Mezelf verliezen.
In bloed, in rust.
In eeuwige rust, vraag ik me af?
Ik ben er niet bang voor.
Wat nu?
Maar ik voel mamak ook weer een beetje geloof ik.
Of voel ik het gemis van mn moeder.
T is angstig, ben bang voor wat ik doen zal straks, als ik er niet meer tegen kan. als ik de rest niet meer tegen kan houden.
het is zoveel dat mn hoofd letterlijk zeer doet. Bonkt. Maar ik kan er geen vinger op leggen.
Ik weet ook niet wat ik ermee moet. Maar t is zo eenzaam zo.
Vanmiddag, wachtende in de kliniek, dacht ik heel even: ik ga naar Peuter. Ik ga nu zeggen dat het echt niet goed gaat. En dat ik niet weet hoe of wat, en dat ik bang ben voor wat ik kan doen nu. Als ik me zo voel.
Maar Peuter was 'high' van een net gegeven lezing. Herkenbaar jolig, uitgelaten en druk met collega's aan het napraten en lachen.
En ik zag hoe 'zielig' ik zat te wezen. En probeerde alles in te slikken. Want ik schaamde me kapot.
Want wat is 'echt niet goed'?
Ik leefde, ik functioneerde. De tranen bleven lopen, maar verder was er eigenlijk niets aan de hand. Ik voelde van alles. Maar is dat niet normaal?
Wat is 'echt niet goed'? En wanneer mag je dan aan de bel trekken om hulp?
En hoe moet dat dan? Wat houd dat in?
Zoals nu, wat nu?
Ik voel me rot. Okee.
Heel rot. ook genoteed.
En dan?
Dingen gaan toch nog goed? Ik heb wat krabwondjes, maar verder niets.
Ik weersta de drang om een mes te pakken. Of een overdosis te nemen.
Okee, ik vreet mezelf vol, als troost. En weersta net de drang om me weer leeg te spugen.
En dan?
Misschien lukt het me, om de hele avond alles te weerstaan.
Afleiding te zoeken. Mezelf bezig te houden tot het moment dat ik ècht naar bed moet.
Maar dan?
Rottigheid slaapt niet.
En ik met rottigheid ook niet.
Wat dan?
Afwachten, proberen doodstil te blijven liggen tot ik in slaap val? Of toch maar aan de pammen? Zodat ik rustiger wordt, een kans heb om snel en redelijk te slapen.
Zo bang, voor mij.
Zo bang dat het me lukt.
Dat het me lukt het gevecht te winnen, en dat ik nog niet weet hoe ik eraf kom, morgen weer verder moet zo. Alleen.
Ik wil zò graag gewoon verliezen.
Mezelf verliezen.
In bloed, in rust.
In eeuwige rust, vraag ik me af?
Ik ben er niet bang voor.
Wat nu?
woensdag 27 augustus 2008
Wil niet willen.
Zo hee, dat was een rotmiddag.
Eerst besloot Peuter het heel goed te snappen van zwager enzo allemaal, en kwam het erop hoe bizar het was dat ik 'gewoon' met mijn ouders kon. Waarna ze haarfijn even uitlegde wat ze met een bijl of eventueel knuppel zou willen doen als ze -maar ze is in principe tegen de doodstraf- een straf mocht verzinnen. Heel moeilijk om erbij te blijven en niet het allemaal weg te maken en minder erg te maken en te zeggen dat het heus wel meevalt allemaal. Maar ook heel moeilijk om te zien dat ze het meent, hoe heftig ze reageert en dat ik me ergens heel erg gesteund voel. Geloofd. Serieus genomen?
Daarna WowGroot bij wie ik wel heul dapper begon 'Zeg, zitten er ook stenen bij die sjoelbak?' Maar na zijn antwoord eigenlijk dichtklapte. En bleef.
En dus 10 minuten lang niet verder kwam dan niets. Terwijl ik eigenlijk had moeten uitleggen wat ik wilde doen en dat proberen samen uit te voeren.
WowGroot was aan de ene kant niet hulpvol door me ronduit uit te lachen en me niet tegemoet te komen, en aan de andere kant bleef hij wel vragen stellen en me 'prikkelen'.
Dat het uiteindelijk nog op een redelijk gesprekje uitkwam was meer geluk dan wijsheid vrees ik.
Hoe moeilijk kan het zijn: iets kiezen wat je wilt doen?
Ik kreeg het niet voor elkaar. Zo bedreigend, ik wilde eigenlijk alleen maar zo verdwijnen.
Voelde me zo onnozel, stom en slecht. Dat ik niet deed wat hij zei. Maar ik wist niet wat ik wilde, wat ik fijn vond.
Ik wist alleen wat ik nìèt wilde. En dat was eigenlijk alles wat ik kon bedenken.
Ook na de vragen van Wowgroot (wat vond je op school leuk, wat is ontspannend, wat doe je dan in je vrije tijd) kwam ik er niet uit. Turnen moest ik niet aan denken. Ikw as zo verstijfd, en ik vind het nog steeds vreselijk om te turnen bij mensen die misschien wel denken dat ik dat kan. Die verwachting hebben. Dat ze dan vol verwachting gaan zitten kijken wat ik zal doen. Dan schaam ik me voor wta ik ben, en voor wat ik doe. Nee geen turnen dus.
Badminton? Nee. Saai, en dat moet samen. Doodeng. want hem lastig vallen (nee aan zijn kop zeuren is niet lastig vallen). Tennissen? Nee, veel te eng, te onzeker. Gewoon zitten en koffiedrinken? Nee, mag niet. Ik Moet Dit Doen. Ik Wil Dit.
Ik had het lekker dichtgetimmerd.
Omdat ik niet kon kiezen tussen ogen dicht, verstand op nul en gewoon 'iets' noemen, en wegrennen bleef ik verstijfd staan en kwam echt niet uit mn woorden.
Want ik moest allerlei vragen antwoorden over wat ik voelde. En dat weet ik nu eenmaal niet goed. Dat gevoel, hoe ongrijpbaar is dat...
Wat ik achteraf trouwens treffend vind:
Na een bijna-zenuwinzinking van mijn kant en WowGroot die me voor volgende week bijna dezelfde opdracht mee wilde geven gooide ik eruit dat ik het erg prettig zou vinden als ik eerst zou kunnen oefenen met tijdens een oefening ruimte in nemen, in plaats van dat ik EN de oefening moet doen, EN de ruimte innemen.
Wow kneep een oog wat dicht, wreef nog net niet over zijn kin, knikte en gooide een matje in de zaal. Mijn matje wel teverstaan. Daar mocht ik op. Voor de oefening.
En hij zou 'verbaal' proberen op mijn matje te komen. En ik moest m verbaal tegenhouden.
Terwijl ik nog vraagtekens stond te denken hoe je verbaal op iemands matje kan komen begon hij al een beetje te vragen en zeuren.
'Mag ik op je matje erbij?' 'Ah joh, schuif eens op'
'Jesus, eigenlijk vind ik dit best wel irritant, je kan me toch gewoon even op dat matje laten.' 'Ik wil dat gewoon graag.'
Weer waren alle reflexen vluchten of 'gewoon 'iets' doen'. Waarbij 'iets' in dit geval een grote bek geven zou zijn. Want. In principe ben ik niet op mn bekkie gevallen, en herrie maken kan ik ook best.
Maar de bedreigendheid verlamde. Het lukte me wel om te zeggen dat ik dat niet wilde, dat hij niet op mn matje mocht en nee te zeggen, maar eerlijk is eerlijk, ik had mezelf ook uitgelachen.
Lekker slapjes.
Nu, achteraf -ja nu komt dat treffende-, besef ik dat ik het ergens 'prettig' vond dat hij 'boos' was. Hij kwam dichtbij, intimideerde, wilde over mn grenzen heen.
En ik voelde me alsof ik de dingen al heeeeel erg fout gedaan had. Ik was bang voor hem. Maar ergens was het ook goed. Straf. Bevestiging. Want.
Schrijnend.
Nina zegt: we hebben weer een onderwerp voor volgende week!!!!
PS: vanavond bij schoonouders gegeten. Na het zwager-drama. Zonder zwager weliswaar hoor, enkel met Vriendje. Maar het was ff spannend genoeg.
Vriendje vroeg of ik er wilde eten.
En het enige wat ik wilde is dat mensen niet meer vroegen wat ik wilde. Dus gingen we er eten.
Ze waren zò lief. Zijn zo lief.
Het was goed zo.
Is goed zo.
Net als de PMT.
Want ik heb nìèt gelogen, nìèt gedaan alsof, en herkende mezelf als 3e/4e/5e klasser. Toen ik nog niet zo idioot ver van mezelf afstond. Ik was doodsbang, maar besprak met WowGroot.
Hij beet niet. Ik leef nog.
Eerst besloot Peuter het heel goed te snappen van zwager enzo allemaal, en kwam het erop hoe bizar het was dat ik 'gewoon' met mijn ouders kon. Waarna ze haarfijn even uitlegde wat ze met een bijl of eventueel knuppel zou willen doen als ze -maar ze is in principe tegen de doodstraf- een straf mocht verzinnen. Heel moeilijk om erbij te blijven en niet het allemaal weg te maken en minder erg te maken en te zeggen dat het heus wel meevalt allemaal. Maar ook heel moeilijk om te zien dat ze het meent, hoe heftig ze reageert en dat ik me ergens heel erg gesteund voel. Geloofd. Serieus genomen?
Daarna WowGroot bij wie ik wel heul dapper begon 'Zeg, zitten er ook stenen bij die sjoelbak?' Maar na zijn antwoord eigenlijk dichtklapte. En bleef.
En dus 10 minuten lang niet verder kwam dan niets. Terwijl ik eigenlijk had moeten uitleggen wat ik wilde doen en dat proberen samen uit te voeren.
WowGroot was aan de ene kant niet hulpvol door me ronduit uit te lachen en me niet tegemoet te komen, en aan de andere kant bleef hij wel vragen stellen en me 'prikkelen'.
Dat het uiteindelijk nog op een redelijk gesprekje uitkwam was meer geluk dan wijsheid vrees ik.
Hoe moeilijk kan het zijn: iets kiezen wat je wilt doen?
Ik kreeg het niet voor elkaar. Zo bedreigend, ik wilde eigenlijk alleen maar zo verdwijnen.
Voelde me zo onnozel, stom en slecht. Dat ik niet deed wat hij zei. Maar ik wist niet wat ik wilde, wat ik fijn vond.
Ik wist alleen wat ik nìèt wilde. En dat was eigenlijk alles wat ik kon bedenken.
Ook na de vragen van Wowgroot (wat vond je op school leuk, wat is ontspannend, wat doe je dan in je vrije tijd) kwam ik er niet uit. Turnen moest ik niet aan denken. Ikw as zo verstijfd, en ik vind het nog steeds vreselijk om te turnen bij mensen die misschien wel denken dat ik dat kan. Die verwachting hebben. Dat ze dan vol verwachting gaan zitten kijken wat ik zal doen. Dan schaam ik me voor wta ik ben, en voor wat ik doe. Nee geen turnen dus.
Badminton? Nee. Saai, en dat moet samen. Doodeng. want hem lastig vallen (nee aan zijn kop zeuren is niet lastig vallen). Tennissen? Nee, veel te eng, te onzeker. Gewoon zitten en koffiedrinken? Nee, mag niet. Ik Moet Dit Doen. Ik Wil Dit.
Ik had het lekker dichtgetimmerd.
Omdat ik niet kon kiezen tussen ogen dicht, verstand op nul en gewoon 'iets' noemen, en wegrennen bleef ik verstijfd staan en kwam echt niet uit mn woorden.
Want ik moest allerlei vragen antwoorden over wat ik voelde. En dat weet ik nu eenmaal niet goed. Dat gevoel, hoe ongrijpbaar is dat...
Wat ik achteraf trouwens treffend vind:
Na een bijna-zenuwinzinking van mijn kant en WowGroot die me voor volgende week bijna dezelfde opdracht mee wilde geven gooide ik eruit dat ik het erg prettig zou vinden als ik eerst zou kunnen oefenen met tijdens een oefening ruimte in nemen, in plaats van dat ik EN de oefening moet doen, EN de ruimte innemen.
Wow kneep een oog wat dicht, wreef nog net niet over zijn kin, knikte en gooide een matje in de zaal. Mijn matje wel teverstaan. Daar mocht ik op. Voor de oefening.
En hij zou 'verbaal' proberen op mijn matje te komen. En ik moest m verbaal tegenhouden.
Terwijl ik nog vraagtekens stond te denken hoe je verbaal op iemands matje kan komen begon hij al een beetje te vragen en zeuren.
'Mag ik op je matje erbij?' 'Ah joh, schuif eens op'
'Jesus, eigenlijk vind ik dit best wel irritant, je kan me toch gewoon even op dat matje laten.' 'Ik wil dat gewoon graag.'
Weer waren alle reflexen vluchten of 'gewoon 'iets' doen'. Waarbij 'iets' in dit geval een grote bek geven zou zijn. Want. In principe ben ik niet op mn bekkie gevallen, en herrie maken kan ik ook best.
Maar de bedreigendheid verlamde. Het lukte me wel om te zeggen dat ik dat niet wilde, dat hij niet op mn matje mocht en nee te zeggen, maar eerlijk is eerlijk, ik had mezelf ook uitgelachen.
Lekker slapjes.
Nu, achteraf -ja nu komt dat treffende-, besef ik dat ik het ergens 'prettig' vond dat hij 'boos' was. Hij kwam dichtbij, intimideerde, wilde over mn grenzen heen.
En ik voelde me alsof ik de dingen al heeeeel erg fout gedaan had. Ik was bang voor hem. Maar ergens was het ook goed. Straf. Bevestiging. Want.
Schrijnend.
Nina zegt: we hebben weer een onderwerp voor volgende week!!!!
PS: vanavond bij schoonouders gegeten. Na het zwager-drama. Zonder zwager weliswaar hoor, enkel met Vriendje. Maar het was ff spannend genoeg.
Vriendje vroeg of ik er wilde eten.
En het enige wat ik wilde is dat mensen niet meer vroegen wat ik wilde. Dus gingen we er eten.
Ze waren zò lief. Zijn zo lief.
Het was goed zo.
Is goed zo.
Net als de PMT.
Want ik heb nìèt gelogen, nìèt gedaan alsof, en herkende mezelf als 3e/4e/5e klasser. Toen ik nog niet zo idioot ver van mezelf afstond. Ik was doodsbang, maar besprak met WowGroot.
Hij beet niet. Ik leef nog.
Niet voor de poes.
Wat een geluksgevoel toch.
Als zo'n klein beestje stampend op je schoot rondloopt.
Al het andere wegduwend om maar een beetje aandacht te krijgen.
Jou aandacht.
Zo zacht en eigenzinnig.
En volledig gericht op jou.
En als je dan haar oortje aanraakt
luid knorren
en nog harder duwen.
Oogjes dichtknijpend en
vier keer ronddraaien
om toch maar het allerbeste
plekje te vinden.
Wat een geluksgevoel.
Dat je dit zomaar krijgt.
Die poezenliefde.
Als zo'n klein beestje stampend op je schoot rondloopt.
Al het andere wegduwend om maar een beetje aandacht te krijgen.
Jou aandacht.
Zo zacht en eigenzinnig.
En volledig gericht op jou.
En als je dan haar oortje aanraakt
luid knorren
en nog harder duwen.
Oogjes dichtknijpend en
vier keer ronddraaien
om toch maar het allerbeste
plekje te vinden.
Wat een geluksgevoel.
Dat je dit zomaar krijgt.
Die poezenliefde.
maandag 25 augustus 2008
houd je leven spannend
Hier is het een zooitje.
Zwager vond het nodig om me gister in de auto bijna aan te vallen om de band met mn ouders. Ik kon geen kant op en vond dat hij wel recht had om zijn zegje te doen dus geen grenzen aangegeven. Schoonzusje ging zich er ook mee bemoeien en Vriendje hield z'n mond.
Na een half uur waren we in woonplaats van schoonouders en wilde ik terugrijden met de auto en het hele zooitje na het eten daar ophalen. Ik was er klaar mee.
Maar toen begon 3 man natuurlijk te kakelen dat dat niet handig en verantwoord was. En Vriendje dat hij mee wilde naar huis. Soit, maar ik wilde niet met hèm mee naar huis. Gezien hij de auto niet uit wilde ben ik toen maar uitgestapt.
Teruggelopen naar huis. 15 kilometer.
Vriend heeft me eerst nog een half uur met de auto geprobeerd t eachtervolgen -want wie weet wat zo'n labiel kind doet he. je moet er in ieder geval niet naar luisteren als ze zegt dat ze je niet wil zien- dus daar werd ik compleet paranoia van.
Net weer 12 jaar oud en proberen niet gezien te worden. Toen ie het na een half uur doorhad is ie terug naar z'n ouders gegaan en begonnen ze daar met z'n allen te sussen.
Uiteindelijk heb ik ze via mn mobiel zo'n uurtje toegetetterd (ik denk serieus dat mn microfoontje permanente schade opgelopen heeft van het geluidsniveau) en waren ze stil.
Toen ik rond half 12 thuis was was Vriend er ook.
Ik was te moe om verder boos te zijn.
We houden van elkaar, maar hij heeft iets fragiels verschrikkelijk kapot gemaakt. Hoe vaak die jongen gisteravond over 'Nee dat wil ik niet ga weg' heen gegaan is kan ik niet meer tellen.
Hij beseft het nu zelf ook wel, dus het is stil in huis.
Van schoongebroerzuste kregen we een 'het was niet zo bedoeld' brief, en of we erover in gesprek konden gaan. Op zich wel lief.
Heb brief teruggestuurd waarin ik ze aanraadde nooit meer tegen iemand te zeggen dat je zo'n moeite hebt met diens ouders of kinderen dat je deze niet in je huis wilt toelaten, zelfs niet voor een keer.
En verteld dat mijn priveleven van mij is, ze daar niets te zoeke hebben, en ik met hen nooit meer over de band tussen mij en mijn ouders wil praten. En dat nooit gewild heb ook.
Voor hen heb ik een fantastische jeugd gehad met liefdevolle ouders die me geholpen hebben waar ze maar kunnen. En ben ik een labiel kind. Iets anders kunnen ze niet aan, en dit zal ik dus voortaan aan hen vertellen. De muur is op, en zij staan buiten.
Zeker toen Zwager gisteravond bijna 'trots' zei dat hij heus wel wist hoe het zat omdat hij Sera's Vriend een keer onder druk gezet heeft en hem gedwongen heeft zijn ja/nee vragen te beantwoorden. Dus 'hij wist nu hoe het zat'. oeoeoeeooe. Wat een held die jongen he.
En wat heeft ie toch goed door hoe het zit. Want dat weet je natuurlijk precies na een aantal ja/nee vragen.
Het is dus even een zooitje hier.
Vriend en ik zijn verder wel okee. Alleen onwennig. Er is duidelijk iets kapot.
Zijn moeder sprak ik vnamiddag wel uitgebreid over msn. Die snapte eerst niet waarom ik zo boos was maar heeft nu ook beloofd om te stoppen 'voor mij te beslissen'. Al wil ik in paniek mn haar afscheren, een tattoe op mn neus nemen en met mijn blote voeten in de stront lopen. Dan is het niet aan hen om me tegen te houden. En als Ik met de auto naar huis wil mag ik dat. Ook als ik dood is die keuze aan mij.
Vriend en zij snappen dit nu allebei, hoewel ze er moeite mee hebben en het tweerichtingsverkeer vinden. Dat snap ik ook, maar ik heb de ruimte nu nodig. Hoe kan ik nu bezig zijn met 'ik mag er zijn' als wat ik zeg niet seriesu genomen wordt.
Zeg ik 'ga weg' dan loopt men door, en wil ik alleen zijn dan 'is dat niet zo verstandig'. Het is klaar. Ik ben geen 12 meer, en ik wil wel serieus genomen worden.
Zelfs als ik in paniek ben, en zelfs als 'het morgen wel weer los zal lopen'. Dan hoeven ze me nog niet zo te behandelen.
Van Zwager en Schoonzusje heb ik na mijn brief terug nog niets gehoord. Vriend heeft zijn zusje ondertussen weer gesproken en gaat er morgenavond heen. Hij wil zijnv erhaal kwijt over hoe boos hij is dat het zo liep in de auto.
Wat ik nogal schijnheilig vind, want hij heeft zelf een half uur lang z'n muil gehouden. Vind ie zelf achteraf ook. Maar hij wil toch zijn verhaal kwijt.
Ik vertrouw ze natuurlijk van geen kante meer en heb alleen maar horrorscenario's over die afspraak van ze.
De bruiloft gaat voorlopig gewoon door, we zullen zien liefde genoeg is in dit soort situaties. Voor mij is het echt een enorm iets dat hij gedaan heeft. En hij weet dat ook. Hij weet vanaf dat 1 dat 'dat wil ik niet' heilig is bij mij. Al is het maar bij een kietelpartijtje. Ik moet er blindelings van opaan kunnen dat hij stopt als ik stop zeg.
En dat is nu dus kapot.
Ik ben een lege huls in huis, en voel me vertrouwd en onveilig tegelijk als hij in mn buurt is. Verkracht.
Zwager vond het nodig om me gister in de auto bijna aan te vallen om de band met mn ouders. Ik kon geen kant op en vond dat hij wel recht had om zijn zegje te doen dus geen grenzen aangegeven. Schoonzusje ging zich er ook mee bemoeien en Vriendje hield z'n mond.
Na een half uur waren we in woonplaats van schoonouders en wilde ik terugrijden met de auto en het hele zooitje na het eten daar ophalen. Ik was er klaar mee.
Maar toen begon 3 man natuurlijk te kakelen dat dat niet handig en verantwoord was. En Vriendje dat hij mee wilde naar huis. Soit, maar ik wilde niet met hèm mee naar huis. Gezien hij de auto niet uit wilde ben ik toen maar uitgestapt.
Teruggelopen naar huis. 15 kilometer.
Vriend heeft me eerst nog een half uur met de auto geprobeerd t eachtervolgen -want wie weet wat zo'n labiel kind doet he. je moet er in ieder geval niet naar luisteren als ze zegt dat ze je niet wil zien- dus daar werd ik compleet paranoia van.
Net weer 12 jaar oud en proberen niet gezien te worden. Toen ie het na een half uur doorhad is ie terug naar z'n ouders gegaan en begonnen ze daar met z'n allen te sussen.
Uiteindelijk heb ik ze via mn mobiel zo'n uurtje toegetetterd (ik denk serieus dat mn microfoontje permanente schade opgelopen heeft van het geluidsniveau) en waren ze stil.
Toen ik rond half 12 thuis was was Vriend er ook.
Ik was te moe om verder boos te zijn.
We houden van elkaar, maar hij heeft iets fragiels verschrikkelijk kapot gemaakt. Hoe vaak die jongen gisteravond over 'Nee dat wil ik niet ga weg' heen gegaan is kan ik niet meer tellen.
Hij beseft het nu zelf ook wel, dus het is stil in huis.
Van schoongebroerzuste kregen we een 'het was niet zo bedoeld' brief, en of we erover in gesprek konden gaan. Op zich wel lief.
Heb brief teruggestuurd waarin ik ze aanraadde nooit meer tegen iemand te zeggen dat je zo'n moeite hebt met diens ouders of kinderen dat je deze niet in je huis wilt toelaten, zelfs niet voor een keer.
En verteld dat mijn priveleven van mij is, ze daar niets te zoeke hebben, en ik met hen nooit meer over de band tussen mij en mijn ouders wil praten. En dat nooit gewild heb ook.
Voor hen heb ik een fantastische jeugd gehad met liefdevolle ouders die me geholpen hebben waar ze maar kunnen. En ben ik een labiel kind. Iets anders kunnen ze niet aan, en dit zal ik dus voortaan aan hen vertellen. De muur is op, en zij staan buiten.
Zeker toen Zwager gisteravond bijna 'trots' zei dat hij heus wel wist hoe het zat omdat hij Sera's Vriend een keer onder druk gezet heeft en hem gedwongen heeft zijn ja/nee vragen te beantwoorden. Dus 'hij wist nu hoe het zat'. oeoeoeeooe. Wat een held die jongen he.
En wat heeft ie toch goed door hoe het zit. Want dat weet je natuurlijk precies na een aantal ja/nee vragen.
Het is dus even een zooitje hier.
Vriend en ik zijn verder wel okee. Alleen onwennig. Er is duidelijk iets kapot.
Zijn moeder sprak ik vnamiddag wel uitgebreid over msn. Die snapte eerst niet waarom ik zo boos was maar heeft nu ook beloofd om te stoppen 'voor mij te beslissen'. Al wil ik in paniek mn haar afscheren, een tattoe op mn neus nemen en met mijn blote voeten in de stront lopen. Dan is het niet aan hen om me tegen te houden. En als Ik met de auto naar huis wil mag ik dat. Ook als ik dood is die keuze aan mij.
Vriend en zij snappen dit nu allebei, hoewel ze er moeite mee hebben en het tweerichtingsverkeer vinden. Dat snap ik ook, maar ik heb de ruimte nu nodig. Hoe kan ik nu bezig zijn met 'ik mag er zijn' als wat ik zeg niet seriesu genomen wordt.
Zeg ik 'ga weg' dan loopt men door, en wil ik alleen zijn dan 'is dat niet zo verstandig'. Het is klaar. Ik ben geen 12 meer, en ik wil wel serieus genomen worden.
Zelfs als ik in paniek ben, en zelfs als 'het morgen wel weer los zal lopen'. Dan hoeven ze me nog niet zo te behandelen.
Van Zwager en Schoonzusje heb ik na mijn brief terug nog niets gehoord. Vriend heeft zijn zusje ondertussen weer gesproken en gaat er morgenavond heen. Hij wil zijnv erhaal kwijt over hoe boos hij is dat het zo liep in de auto.
Wat ik nogal schijnheilig vind, want hij heeft zelf een half uur lang z'n muil gehouden. Vind ie zelf achteraf ook. Maar hij wil toch zijn verhaal kwijt.
Ik vertrouw ze natuurlijk van geen kante meer en heb alleen maar horrorscenario's over die afspraak van ze.
De bruiloft gaat voorlopig gewoon door, we zullen zien liefde genoeg is in dit soort situaties. Voor mij is het echt een enorm iets dat hij gedaan heeft. En hij weet dat ook. Hij weet vanaf dat 1 dat 'dat wil ik niet' heilig is bij mij. Al is het maar bij een kietelpartijtje. Ik moet er blindelings van opaan kunnen dat hij stopt als ik stop zeg.
En dat is nu dus kapot.
Ik ben een lege huls in huis, en voel me vertrouwd en onveilig tegelijk als hij in mn buurt is. Verkracht.
donderdag 21 augustus 2008
Nog meer frustratie
O, en dan heb ik het nog niet eens gehad over PMT.
Waarbij WowGroot me eigenlijk vierkant uitlachte. Omdat ik me zoveel van anderen aantrek, omdat ik alles van mezelf zo slecht vind, en continue bevestiging lijk te zoeken.
Het werkte wel hoor.
Hij maakte van alles los.
Maar vooral gevoelens van minderwaardigheid en hoe slecht ik het deed.
En nu zit ik met de opdracht dat IK volgende week ga vertellen wat we gaan doen.
Het is mijn half uur, en ik mag iets verzinnen.
Wat ik wìl doen dan welteverstaan, niet wat ik denk dat hij wil dat ik doe, of wat ik denk dat therapeutisch verantwoord is, of wat het meest veilige is.
Maar wat ikzelf graag zou willen doen.
Ja.
Dat ik zou willen spijbelen is zeker geen optie?
Waarbij WowGroot me eigenlijk vierkant uitlachte. Omdat ik me zoveel van anderen aantrek, omdat ik alles van mezelf zo slecht vind, en continue bevestiging lijk te zoeken.
Het werkte wel hoor.
Hij maakte van alles los.
Maar vooral gevoelens van minderwaardigheid en hoe slecht ik het deed.
En nu zit ik met de opdracht dat IK volgende week ga vertellen wat we gaan doen.
Het is mijn half uur, en ik mag iets verzinnen.
Wat ik wìl doen dan welteverstaan, niet wat ik denk dat hij wil dat ik doe, of wat ik denk dat therapeutisch verantwoord is, of wat het meest veilige is.
Maar wat ikzelf graag zou willen doen.
Ja.
Dat ik zou willen spijbelen is zeker geen optie?
Furieus
Zwager was hier gister. Dat hij toch wel heel veel moeite heeft met mijn ouders en bepaalde dingen wat betreft bruiloft niet wil doen omdat 'dat niet goed voelt'. (zwager is al heul lang goede vriend van mij. veel langer dan hij zwager is. Maar zwager tikt nu eenmaal makkelijker.)
Hij gaat proberen om zich er 'voor de rest van de dag overheen te zetten' zei hij alsof het een megagunst was en ik dankbaar moest zijn. Een dag. Een dagje. Mijn dag.
En het voelt voor hem niet goed. Jaja.
Nou wat mij part kan ie de pot op als het zoveel moeite is. En komt ie maar niet. Het zal ook eens even om mijn gevoelens draaien op zo'n dag he. Want hoe moet ik me nou goed voelen bij alles?
Ik weet, merk in ieder geval dat ik ver-schrikkelijk kwaad ben op hem. Hij die zomaar even oordeeld dat ie ze niet mag, en 'dat het niet geod voelt'.
Jesus, ik voel me al mn halve leven niet goed met ze, en ik mag ze ook gewoon.
Sommige dingen blijven gewoon te aanvallend. Waarschijnlijk hetzelfde als een buitenstaander iets naars zegt over je kinderen ofzo. Hoe naar je ze zelf soms ook vind, als een ander het zegt doet het zeer. En als een ander er zo makkelijk over oordeeld helemaal.
Want. Hij is iemand tegen wie ik echt Nooit wat verteld heb over vroeger. Bewust niet. Hij vult zelf dingen in, en zal ondertussen van Sera grof gehoord hebben dat ze me niet altijd aardig behandeld hebben.
Maar hij heeft nooit met me inhuis gewoond, geconfronteerd met de nachtmerries en herbelevingen. Hij heeft me nooit geswitched meegemaakt. En gezien hoe kapot de kleintjes zijn. Heeft uit mijn mond nooit gehoord wat ze nou precies gedaa hebben.
Het enige wat hij weet is dat ik een moeilijke verstandshouding met mijn ouders heb. Dat ik soms heel verdrietig of boos op ze kan zijn. En hoe ik nu ben. Hoeveel moeite het leven me soms kost en heeft gekost.
Wie is hij om even te oordelen over mijn ouders. Wat weet hij ervan? En wat begrijpt hij er uiteindelijk nou allemaal van.
Ik was op zijn bruiloft uiterst beleefd tegen die rot-zeur oom van hem die de hele dag dronken was en niet naar me wilde luisteren en me zat uit te lokken. Achteraf ook niet tegen hem gezegd wat een irritante malloot het is. En ook niet over zijn tante die er neits aan deed, alleen wat lachen. Of z'n moeder die de hele dag veel te nerveus echt alleen maar in de weg liep. Ons werk flink moeilijk maakte door telkens onze aandacht op te eisen en dan alleen om te vragen of dat en dat geregeld was. Of zelf ineens wat te gaan doen waardoor wij de spullen niet meer terug konden vinden.
Op zo'n dag doet dat er toch niet toe.
Dan begrijp je dat zijn moeder belangrijk voro hem is. En zenuwachtig. En dan ben je lief voor haar. Omdat je hem daarmee ook een plezier doet. En omdat het voor hen allebei een belangrijke dag is. Veel belangrijker dan voor mij, hoe lang kennen wij elkaar nou.
Waarom, waarom vraag ik me af, moet ik me nu zo ontzettend druk gaan maken over of vrienden snappen dat mijn ouders belangrijk voor me zijn. Over het algemeen, maar zeker op mn trouwdag.
Natuurlijk is het dubbel. Natuurlijk wil ik ze ergnes niet uitnodigen.
Maar net zo moeilijk is het om niet vna huis uit te trouwen. Is het 'niet willen uitnodigen' waarschijnlijk meer uit boosheid, om verdriet en pijn te vermijden, dan omdat ik ze er niet bij wil.
Snappen mesnen dat dan echt niet?
O wat ben ik boos. Op iedereen, op de wereld.
Zeur niet, wil ik gillen. Zeur toch eens voor een keer allemaal niet zo.
Zeur maar over de rest van het jaar, over het weer, of over je haar dat slecht zit.
Maar laat nou voor een keer mij en mijn ouders met rust.
En houd je bek over onze trouwdag.
Het boeit met niet wat je van mn oduers vind. Of ik de goede, of juist de verkeerde jurk kies. En ook niet of je nou wel of niet van marsepeintaart en champagne houd. Of je een hekel hebt aan wit, wel of niet uitgenodigd wenst te worden, of met sommige gasten niet op kan schieten maakt me niet uit.
Het gaat erom wat IK ervan vind. En Vriendje. Of wij van wit houden, mijn jurk mooi vinden, en of we marsepein lekker vinden of niet.
De rest van de wereld slikt z'n mening maar gewoon lekker voor een keer in als het over de bruiloft gaat, en liegt maar fraai met me mee.
Ze doen maar of ze mijn jurk mooi vinden, mijn ouders aardig, en marsepein lekker.
En dan kunnen ze achteraf bij elkaar klagen.
Niet nu, niet hier, en al helemaal niet bij mij.
Want ze hebben er potdikkie niets mee te maken.
Ze mogen blij zijn dat ze mogen komen!
*Nina spuugt vuur en vraagt zich af of zwager de volgende ontmoeting met haar gaat overleven*
Dus. Pfieuw.
Nu proberen om die rook wolkjes boven mn hoofd weer weg te krijgen.
Hoofd in emmer koud water lijkt me een serieus te overwegen optie.
Misschien ook voor tijdens eventueel gesprek met zwager.
Hij gaat proberen om zich er 'voor de rest van de dag overheen te zetten' zei hij alsof het een megagunst was en ik dankbaar moest zijn. Een dag. Een dagje. Mijn dag.
En het voelt voor hem niet goed. Jaja.
Nou wat mij part kan ie de pot op als het zoveel moeite is. En komt ie maar niet. Het zal ook eens even om mijn gevoelens draaien op zo'n dag he. Want hoe moet ik me nou goed voelen bij alles?
Ik weet, merk in ieder geval dat ik ver-schrikkelijk kwaad ben op hem. Hij die zomaar even oordeeld dat ie ze niet mag, en 'dat het niet geod voelt'.
Jesus, ik voel me al mn halve leven niet goed met ze, en ik mag ze ook gewoon.
Sommige dingen blijven gewoon te aanvallend. Waarschijnlijk hetzelfde als een buitenstaander iets naars zegt over je kinderen ofzo. Hoe naar je ze zelf soms ook vind, als een ander het zegt doet het zeer. En als een ander er zo makkelijk over oordeeld helemaal.
Want. Hij is iemand tegen wie ik echt Nooit wat verteld heb over vroeger. Bewust niet. Hij vult zelf dingen in, en zal ondertussen van Sera grof gehoord hebben dat ze me niet altijd aardig behandeld hebben.
Maar hij heeft nooit met me inhuis gewoond, geconfronteerd met de nachtmerries en herbelevingen. Hij heeft me nooit geswitched meegemaakt. En gezien hoe kapot de kleintjes zijn. Heeft uit mijn mond nooit gehoord wat ze nou precies gedaa hebben.
Het enige wat hij weet is dat ik een moeilijke verstandshouding met mijn ouders heb. Dat ik soms heel verdrietig of boos op ze kan zijn. En hoe ik nu ben. Hoeveel moeite het leven me soms kost en heeft gekost.
Wie is hij om even te oordelen over mijn ouders. Wat weet hij ervan? En wat begrijpt hij er uiteindelijk nou allemaal van.
Ik was op zijn bruiloft uiterst beleefd tegen die rot-zeur oom van hem die de hele dag dronken was en niet naar me wilde luisteren en me zat uit te lokken. Achteraf ook niet tegen hem gezegd wat een irritante malloot het is. En ook niet over zijn tante die er neits aan deed, alleen wat lachen. Of z'n moeder die de hele dag veel te nerveus echt alleen maar in de weg liep. Ons werk flink moeilijk maakte door telkens onze aandacht op te eisen en dan alleen om te vragen of dat en dat geregeld was. Of zelf ineens wat te gaan doen waardoor wij de spullen niet meer terug konden vinden.
Op zo'n dag doet dat er toch niet toe.
Dan begrijp je dat zijn moeder belangrijk voro hem is. En zenuwachtig. En dan ben je lief voor haar. Omdat je hem daarmee ook een plezier doet. En omdat het voor hen allebei een belangrijke dag is. Veel belangrijker dan voor mij, hoe lang kennen wij elkaar nou.
Waarom, waarom vraag ik me af, moet ik me nu zo ontzettend druk gaan maken over of vrienden snappen dat mijn ouders belangrijk voor me zijn. Over het algemeen, maar zeker op mn trouwdag.
Natuurlijk is het dubbel. Natuurlijk wil ik ze ergnes niet uitnodigen.
Maar net zo moeilijk is het om niet vna huis uit te trouwen. Is het 'niet willen uitnodigen' waarschijnlijk meer uit boosheid, om verdriet en pijn te vermijden, dan omdat ik ze er niet bij wil.
Snappen mesnen dat dan echt niet?
O wat ben ik boos. Op iedereen, op de wereld.
Zeur niet, wil ik gillen. Zeur toch eens voor een keer allemaal niet zo.
Zeur maar over de rest van het jaar, over het weer, of over je haar dat slecht zit.
Maar laat nou voor een keer mij en mijn ouders met rust.
En houd je bek over onze trouwdag.
Het boeit met niet wat je van mn oduers vind. Of ik de goede, of juist de verkeerde jurk kies. En ook niet of je nou wel of niet van marsepeintaart en champagne houd. Of je een hekel hebt aan wit, wel of niet uitgenodigd wenst te worden, of met sommige gasten niet op kan schieten maakt me niet uit.
Het gaat erom wat IK ervan vind. En Vriendje. Of wij van wit houden, mijn jurk mooi vinden, en of we marsepein lekker vinden of niet.
De rest van de wereld slikt z'n mening maar gewoon lekker voor een keer in als het over de bruiloft gaat, en liegt maar fraai met me mee.
Ze doen maar of ze mijn jurk mooi vinden, mijn ouders aardig, en marsepein lekker.
En dan kunnen ze achteraf bij elkaar klagen.
Niet nu, niet hier, en al helemaal niet bij mij.
Want ze hebben er potdikkie niets mee te maken.
Ze mogen blij zijn dat ze mogen komen!
*Nina spuugt vuur en vraagt zich af of zwager de volgende ontmoeting met haar gaat overleven*
Dus. Pfieuw.
Nu proberen om die rook wolkjes boven mn hoofd weer weg te krijgen.
Hoofd in emmer koud water lijkt me een serieus te overwegen optie.
Misschien ook voor tijdens eventueel gesprek met zwager.
zaterdag 16 augustus 2008
Leerpuntje
Wat een stomme doos ben ik ook.
1. Naar mn ouders gaan na een drukke dag ( ja maar ja maar blablabla. Er waren duizenden logische redenen. En het was ook wel verstandig, rationeel gezien. Maar toch.)
2. Daar enthousiast een verhaal ophangen over iets dat ik belangrijk vind (ja maar, ja maar, er was zo'n goede reden. Want. Ze niet buiten sluiten hierbij, te belangrijk, enz enz. Maar toch.)
3. Het me aantrekken als vader daar (natuurlijk) ongeinteresseerd op reageerd. En het daarna afkraakt. Ik bedoel, kom op he. Ik ben geen 18 meer. En ik weet dat ie zo is, en dat ik dat kan verwachten. Get a life.
Getsie. Me daardoor overstuur laten maken en dan nog hard gaan lopen tsjenken thuis ook. Dan ga ik worden zoals ik Nooit wilde worden omdat ik wèèt hoe zinloos en stom dat is. Omdat het eigen keuze is.
Omdat ik het haat als mensen gaan lopen grienen over dit soort dingen terwijl het zo overduidelijk zo af zou lopen. Zo is.
Je weet hoe het is. Je weet hoe iemand is.
Kan je daar niet mee omgaan, blijf daar dan uit de buurt. Zoek je het toch zelf op, ga dan niet lopen tsjenken als diegene niet wonderbaarlijk veranderd is.
Gatverdegatver Nina.
Wat laat jij je op je kop zitten.
Maar o o. Wat ben je lekker bij je standpunten gebleven.
Wat niet zo handig was want waardoor je je uiteindelijk zelf schuldiger voelde dan hij.
Maar wat was je duidelijk.
En wat liet je je duidelijk niet manipuleren. Niet op andere gedachten brengen. :)
Nou nog leren om dat intern te doen. En hem te laten lullen.
Blablabla tuuuuuuurlijk.
Dat scheelt dan weer dat geknal. En daarbij schuldgevoelens. En dan dat getsjenk van jou. En dat je je zo slecht voelt, en zo weinig waard enzo.
Doos.
1. Naar mn ouders gaan na een drukke dag ( ja maar ja maar blablabla. Er waren duizenden logische redenen. En het was ook wel verstandig, rationeel gezien. Maar toch.)
2. Daar enthousiast een verhaal ophangen over iets dat ik belangrijk vind (ja maar, ja maar, er was zo'n goede reden. Want. Ze niet buiten sluiten hierbij, te belangrijk, enz enz. Maar toch.)
3. Het me aantrekken als vader daar (natuurlijk) ongeinteresseerd op reageerd. En het daarna afkraakt. Ik bedoel, kom op he. Ik ben geen 18 meer. En ik weet dat ie zo is, en dat ik dat kan verwachten. Get a life.
Getsie. Me daardoor overstuur laten maken en dan nog hard gaan lopen tsjenken thuis ook. Dan ga ik worden zoals ik Nooit wilde worden omdat ik wèèt hoe zinloos en stom dat is. Omdat het eigen keuze is.
Omdat ik het haat als mensen gaan lopen grienen over dit soort dingen terwijl het zo overduidelijk zo af zou lopen. Zo is.
Je weet hoe het is. Je weet hoe iemand is.
Kan je daar niet mee omgaan, blijf daar dan uit de buurt. Zoek je het toch zelf op, ga dan niet lopen tsjenken als diegene niet wonderbaarlijk veranderd is.
Gatverdegatver Nina.
Wat laat jij je op je kop zitten.
Maar o o. Wat ben je lekker bij je standpunten gebleven.
Wat niet zo handig was want waardoor je je uiteindelijk zelf schuldiger voelde dan hij.
Maar wat was je duidelijk.
En wat liet je je duidelijk niet manipuleren. Niet op andere gedachten brengen. :)
Nou nog leren om dat intern te doen. En hem te laten lullen.
Blablabla tuuuuuuurlijk.
Dat scheelt dan weer dat geknal. En daarbij schuldgevoelens. En dan dat getsjenk van jou. En dat je je zo slecht voelt, en zo weinig waard enzo.
Doos.
woensdag 13 augustus 2008
Nina gaat ervoor.
Stiekem vind ik mezelf wel een held.
Vandaag biechtte ik op aan meneer WowGroot dat ik mezelf niet echt leuk vond.
Hij was zelf zo vriendelijk om aan te vullen dat ik bedoelde dat ik mezelf dik, lelijk en slecht vond, dat scheelde mij weer stotteren.
Ook legde ik schoorvoetend uit dat ik vond dat ik er niet mocht zijn. Geen tijd en ruimte in mocht nemen.
WowGroot bleef serieus meedenken, en gaf aan dat dat wel erg lastig werd met mijn doelen. Namelijk goed in contact blijven met lichaam.
Want daarbij vestig je enorm de aandacht op je lichaam, je aanwezigheid, wat je doet.
Nu gaan we werken aan ruimte in mogen nemen.
Doodeng, en veel veel veel dichterbij dan wat ik van plan was.
Het raakte me, dat het zo diep zit dat ik er niet mag zijn. En het raakte me ook dat ik merkte dat ik dat heel graag anders zou willen. Dat het me zo fijn leek om dat even los te kunnen laten.
Dus leek dit me de kans. En vroeg ik -heel zachtjes- of we daar misschien aan konden werken.
Tussendoor vroeg hij zich trouwens ook nog even af waarom ik me in godsnaam opgegeven had voor een module individuele pmt als ik geen ruimte in wilde nemen, niet 'echt' gezien wilde worden. Duuuh.
Daarom was ik zo niet blij toen ik erachter kwam dat het individuele was.
Echt hoor. Je hoorde het muntje vallen bij m. :)
Vandaag biechtte ik op aan meneer WowGroot dat ik mezelf niet echt leuk vond.
Hij was zelf zo vriendelijk om aan te vullen dat ik bedoelde dat ik mezelf dik, lelijk en slecht vond, dat scheelde mij weer stotteren.
Ook legde ik schoorvoetend uit dat ik vond dat ik er niet mocht zijn. Geen tijd en ruimte in mocht nemen.
WowGroot bleef serieus meedenken, en gaf aan dat dat wel erg lastig werd met mijn doelen. Namelijk goed in contact blijven met lichaam.
Want daarbij vestig je enorm de aandacht op je lichaam, je aanwezigheid, wat je doet.
Nu gaan we werken aan ruimte in mogen nemen.
Doodeng, en veel veel veel dichterbij dan wat ik van plan was.
Het raakte me, dat het zo diep zit dat ik er niet mag zijn. En het raakte me ook dat ik merkte dat ik dat heel graag anders zou willen. Dat het me zo fijn leek om dat even los te kunnen laten.
Dus leek dit me de kans. En vroeg ik -heel zachtjes- of we daar misschien aan konden werken.
Tussendoor vroeg hij zich trouwens ook nog even af waarom ik me in godsnaam opgegeven had voor een module individuele pmt als ik geen ruimte in wilde nemen, niet 'echt' gezien wilde worden. Duuuh.
Daarom was ik zo niet blij toen ik erachter kwam dat het individuele was.
Echt hoor. Je hoorde het muntje vallen bij m. :)
Heimelijke genoegens
Tussen Peuteren en PMT de kliniek uitsluipen om stiekem op de achterbank een half uurtje te tukken.
O wat was mn hoofd zwaar.
En jeetje wat lag de achterbank comfortabel.
Met lief rose wangetjes van de slaap, en een ondeugend lachje kon ik er een half uurtje later weer tegenaan.
Volgende keer toch maar Red Bull?
O wat was mn hoofd zwaar.
En jeetje wat lag de achterbank comfortabel.
Met lief rose wangetjes van de slaap, en een ondeugend lachje kon ik er een half uurtje later weer tegenaan.
Volgende keer toch maar Red Bull?
dinsdag 12 augustus 2008
Koffie?
Ik zocht net toch die brief maar even op.
Om morgen triomfantelijk voor de neus van Peuter te houden. En om te weten hoe laat de PMT nou eigenlijk was. Detail.
Staat er toch echt luid en duidelijk module individuele PMT in die brief. Dikgedrukt èn onderstreept.
Tis een wonder dat ik uberhaupt op de goede dag verschenen ben joh.
(gezien er ook stond 16.15 en ik zè-kèr wist dat ik om 15.45 moest beginnen. Zelfs toen meneer WowGroot om exact 16.15 voor mijn bevallige neusje stond)
Om morgen triomfantelijk voor de neus van Peuter te houden. En om te weten hoe laat de PMT nou eigenlijk was. Detail.
Staat er toch echt luid en duidelijk module individuele PMT in die brief. Dikgedrukt èn onderstreept.
Tis een wonder dat ik uberhaupt op de goede dag verschenen ben joh.
(gezien er ook stond 16.15 en ik zè-kèr wist dat ik om 15.45 moest beginnen. Zelfs toen meneer WowGroot om exact 16.15 voor mijn bevallige neusje stond)
donderdag 7 augustus 2008
Bibberbeentjes en trilttandjes
Peuter: 'Wat zijn je doelen eigenlijk, straks bij WowGroot?'
Nina: 'Weet ik nog niet precies.'
Peuter: 'O daar zal ie blij mee zijn.'
Nina 'Ik wil straks ook even kijken wat de rest inbrengt.'
Peuter: 'Welke rest?'
Nina: 'De rest van de groep. Zijn het allemaal nieuwen, of zitter er meer bij die voor de tweede keer gaan?'
Peuter: 'Ehm. Je hebt individuele hoor!'
Nina: 'He?? !!?'
Peuter: 'Ja, we hadden het toch gehad over dat het wel heel makkelijk verstoppen was in een groep bij PMT. En dat je er in je eentje misschien meer uit kon halen?'
Nina: 'Euh. Ja? Ja. Maar...'
Peuter: 'Dus je hebt indiviudeel. Wist je dat dan niet?'
Nina, beteuterd: 'Nee...'
Peuter: 'Ja, goed hè? Hee, waarom moet je nou ineens zo huilen?'
En zo kwam het dat ik gister ineens in mn eentje PMT had van meneer WowGroot. En ik gelukkig 2 uur wachttijd had om de paniek te laten zakken. Wat overigens best lastig is, zonder weg te rennen.
Maar....
Hij beet niet.
Nina: 'Weet ik nog niet precies.'
Peuter: 'O daar zal ie blij mee zijn.'
Nina 'Ik wil straks ook even kijken wat de rest inbrengt.'
Peuter: 'Welke rest?'
Nina: 'De rest van de groep. Zijn het allemaal nieuwen, of zitter er meer bij die voor de tweede keer gaan?'
Peuter: 'Ehm. Je hebt individuele hoor!'
Nina: 'He?? !!?'
Peuter: 'Ja, we hadden het toch gehad over dat het wel heel makkelijk verstoppen was in een groep bij PMT. En dat je er in je eentje misschien meer uit kon halen?'
Nina: 'Euh. Ja? Ja. Maar...'
Peuter: 'Dus je hebt indiviudeel. Wist je dat dan niet?'
Nina, beteuterd: 'Nee...'
Peuter: 'Ja, goed hè? Hee, waarom moet je nou ineens zo huilen?'
En zo kwam het dat ik gister ineens in mn eentje PMT had van meneer WowGroot. En ik gelukkig 2 uur wachttijd had om de paniek te laten zakken. Wat overigens best lastig is, zonder weg te rennen.
Maar....
Hij beet niet.
Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter...
De derde vrije week al bijna om. Dat betekent dat de vakantie al op de helft is!
Zoals altijd voelt het alsof ik net pas èèn dag vrij heb, maar tegelijkertijd of het al jaren zo is.
Vriendje en ik deinen samen op een ongedwongen ritme van makkelijk of uitgebreid samen eten, spelletjes spelen, uitstapjes maken en uiterst lui niets doen. We kibbelen, zitten elkaar in de weg, en vinden het heerlijk om samen zo vrij te zijn.
Er worden plannen gemaakt, voor als Vriendje over een tijdje Nina-man gaat worden, en er worden dingen geregeld om daar een leuk feestje van te maken.
Het voelt raar zo, na al de eerder geplande bruiloften nu met de onze bezig te zijn. Morgen gaan Nina en Sera samen op jurken-jacht. En dat voelt heel groot. En tegelijkertijd heel klein.
En nog steeds erg stout. Als kleine meisjes die in een bruidsjurk willen kruipen terwijl ze best weten dat dat niet de bedoeling is en de winkelmevrouw daar niet blij van wordt.
We zullen zien.
En toch gaat het wel heel vanzelfsprekend dit. Samen met vriendje moppperen over de kosten, en erachter komen dat we toch lekker al hetzelfde bedacht hadden. Ons te verbazen over hoe we op dezelfde lijn liggen. Eindelijk in iets haha.
En dan zo snel mogelijk Sera op de hoogte brengen. Bijpraten, nog meer plannen smeden. Samen denken praten en doen. Zoals het goed voelt.
Ik ben blij met dit, met hoe het is.
Vriendje en Nina worden straks Meneer en Mevrouw. En plannen dat op hun manier, met de mensen die ze lief hebben. Hebben lak aan tradities, en samen dezelfde wensen en ideeen.
En Sera en haar Lief horen erbij. Zoals we altijd samen de plannen bespraken, samen kledingcrississen doormaakten en elkaars enthousiaste verhalen nog enthousiaster aanvulden. 20 onderwerpen per minuut doornemen en
Het voelt fijn.
Ik en hij.
En met haar achter me.
Want zonder hem geen rust en geen bruiloft. Maar zonder haar geen Nina.
Morgen beginnen we aan de kledingcrisis.
Laat dat maar aan ons over.
Wij zijn een kei in kledingcrississen.
Vooral veroorzaken trouwens.
Zoals altijd voelt het alsof ik net pas èèn dag vrij heb, maar tegelijkertijd of het al jaren zo is.
Vriendje en ik deinen samen op een ongedwongen ritme van makkelijk of uitgebreid samen eten, spelletjes spelen, uitstapjes maken en uiterst lui niets doen. We kibbelen, zitten elkaar in de weg, en vinden het heerlijk om samen zo vrij te zijn.
Er worden plannen gemaakt, voor als Vriendje over een tijdje Nina-man gaat worden, en er worden dingen geregeld om daar een leuk feestje van te maken.
Het voelt raar zo, na al de eerder geplande bruiloften nu met de onze bezig te zijn. Morgen gaan Nina en Sera samen op jurken-jacht. En dat voelt heel groot. En tegelijkertijd heel klein.
En nog steeds erg stout. Als kleine meisjes die in een bruidsjurk willen kruipen terwijl ze best weten dat dat niet de bedoeling is en de winkelmevrouw daar niet blij van wordt.
We zullen zien.
En toch gaat het wel heel vanzelfsprekend dit. Samen met vriendje moppperen over de kosten, en erachter komen dat we toch lekker al hetzelfde bedacht hadden. Ons te verbazen over hoe we op dezelfde lijn liggen. Eindelijk in iets haha.
En dan zo snel mogelijk Sera op de hoogte brengen. Bijpraten, nog meer plannen smeden. Samen denken praten en doen. Zoals het goed voelt.
Ik ben blij met dit, met hoe het is.
Vriendje en Nina worden straks Meneer en Mevrouw. En plannen dat op hun manier, met de mensen die ze lief hebben. Hebben lak aan tradities, en samen dezelfde wensen en ideeen.
En Sera en haar Lief horen erbij. Zoals we altijd samen de plannen bespraken, samen kledingcrississen doormaakten en elkaars enthousiaste verhalen nog enthousiaster aanvulden. 20 onderwerpen per minuut doornemen en
Het voelt fijn.
Ik en hij.
En met haar achter me.
Want zonder hem geen rust en geen bruiloft. Maar zonder haar geen Nina.
Morgen beginnen we aan de kledingcrisis.
Laat dat maar aan ons over.
Wij zijn een kei in kledingcrississen.
Vooral veroorzaken trouwens.
vrijdag 1 augustus 2008
Vakantie aan huis
Het is vakantie.
Het is vakantie èn het is goddelijk weer.
Het is ècht vakantie.
Nina wandeld over het strand,
Nina ligt op het strand,
Nina zwemt aan het strand,
en soms, ter afwisseling,
leest Nina ook wat op het strand.
Who needs France?
Nederland rules!
Het is vakantie èn het is goddelijk weer.
Het is ècht vakantie.
Nina wandeld over het strand,
Nina ligt op het strand,
Nina zwemt aan het strand,
en soms, ter afwisseling,
leest Nina ook wat op het strand.
Who needs France?
Nederland rules!
woensdag 16 juli 2008
hoe de geest stopt maar de wereld niet
Ik reed
was me bewust van
het afdwalen.
Deed ècht mn
uiterste best
Om maar niet
weg te raken.
van de
weg te raken.
De auto rijd
ik beweeg.
Focus.
Verzit.
Richt me op
wat ik zie,
voel en hoor.
Op het nu
de weg.
Schrik als ik
toch weer
even afdwaal.
Corrigeer.
Verder
nog een klein stukje
blijven focussen
blijven opletten.
bijna thuis.
Ineens
de auto
die niet blijkt te rijden
maar stilstaat
de rem
het remmen.
Verbazing
over de auto.
Over de klap.
Was de tijd
nou toch weg
of was dit
gewoon stom.
Schuldig
gek èn stom.
Hoe moet dit
wat moet ik
Mag ik nog
ooit
in de auto?
Kan dat?
of ben ik nu
te gek.
gevaarlijk
gek.
was me bewust van
het afdwalen.
Deed ècht mn
uiterste best
Om maar niet
weg te raken.
van de
weg te raken.
De auto rijd
ik beweeg.
Focus.
Verzit.
Richt me op
wat ik zie,
voel en hoor.
Op het nu
de weg.
Schrik als ik
toch weer
even afdwaal.
Corrigeer.
Verder
nog een klein stukje
blijven focussen
blijven opletten.
bijna thuis.
Ineens
de auto
die niet blijkt te rijden
maar stilstaat
de rem
het remmen.
Verbazing
over de auto.
Over de klap.
Was de tijd
nou toch weg
of was dit
gewoon stom.
Schuldig
gek èn stom.
Hoe moet dit
wat moet ik
Mag ik nog
ooit
in de auto?
Kan dat?
of ben ik nu
te gek.
gevaarlijk
gek.
wegvallen
Zo angstig
compleet gefocust
maar geheel afwezig.
Alleen maar denkend
aan
bij blijven en
opletten.
Om tot de conclusie te komen
dat je al weer weg was.
Denkend aan het hier
is het nu
toch alweer voorbij
zonder dat je het zag.
Wanhopig knipperen
maar ogen uitwrijven
helpt niet
als de geest
het af laat weten.
En toch wegvalt.
Wakker, bewegend
maar toch zo onmachtig
om te weten
wat je doet.
slaapwandelen
maar dan wakker.
compleet gefocust
maar geheel afwezig.
Alleen maar denkend
aan
bij blijven en
opletten.
Om tot de conclusie te komen
dat je al weer weg was.
Denkend aan het hier
is het nu
toch alweer voorbij
zonder dat je het zag.
Wanhopig knipperen
maar ogen uitwrijven
helpt niet
als de geest
het af laat weten.
En toch wegvalt.
Wakker, bewegend
maar toch zo onmachtig
om te weten
wat je doet.
slaapwandelen
maar dan wakker.
Abonneren op:
Posts (Atom)