Met mijn hoofd weet ik dat polsen doorsnijden ook wel erg heftig is om 'even rust' te krijgen. Maar het stomme is dat het gevoelsmatig niets voorstelt. Dat het me niets scheelt om dat te doen.
Hetgene dat me tegenhoud is al het gezeik met mn werk dat het op zou leveren. Ziek zijn, nieuwe lidtekens, blablabla. En dat ik dan bang ben dat ik daar ook het etiketje 'gek' meekrijg en anders aangekeken wordt.
Dan ben ik weer geneigd om het dan maar in een keer goed te doen. Dan zijn we daar ook vanaf.
Maar goed, het zal allemaal wel.
Ik merk dat er ook een beetje zo op gereageerd wordt door 'de zorg' (uitzondering is gelukkig huidige Peuter). 'Oh, je wil dood, je denkt na over hoe je voor altijd rust kan krijgen? Foei. Dat is niet de oplossing.
Nou, ga naar huis, ga het oplossen. het loopt vast wel los.'
En dus ook preventief op de paaz. En de bor voelt ook zo.
Want dan kom je daar, en vragen ze nog net waarom. Held die ik ben geef ik dan aan 'dat het niet zo lekker gaat'.
Nou, dan mag je je pillen inleveren, en veel succes verder. je kent de routine, geen suicide, geen drugs en geen zelfbeschadiging, als je denkt dat het nodig is kan je eventueel een gesprekje met groepsleiding aanvragen.
Ben je dus nog verder terug dan bij af he. Want thuis kèn je iig nog mensen, valt het op als je je drie dagen op je slaapkamer opsluit, en is er niet die inmense eenzaamheid.
Echt. Ik. Haat. De. Bor.
Als een mens ergens suicidaal van wordt...
donderdag 20 november 2008
manipulatief of wanhopig?
Met mijn hoofd weet ik dat polsen doorsnijden ook wel erg heftig is om 'even rust' te krijgen. Maar het stomme is dat het gevoelsmatig niets voorstelt. Dat het me niets scheelt om dat te doen.
Hetgene dat me tegenhoud is al het gezeik met mn werk dat het op zou leveren. Ziek zijn, nieuwe lidtekens, blablabla. En dat ik dan bang ben dat ik daar ook het etiketje 'gek' meekrijg en anders aangekeken wordt.
Dan ben ik weer geneigd om het dan maar in een keer goed te doen. Dan zijn we daar ook vanaf.
Maar goed, het zal allemaal wel.
Ik merk dat er ook een beetje zo op gereageerd wordt door 'de zorg' (uitzondering is gelukkig huidige Peuter). 'Oh, je wil dood, je denkt na over hoe je voor altijd rust kan krijgen? Foei. Dat is niet de oplossing.
Nou, ga naar huis, ga het oplossen. het loopt vast wel los.'
En dus ook preventief op de paaz. En de bor voelt ook zo.
Want dan kom je daar, en vragen ze nog net waarom. Held die ik ben geef ik dan aan 'dat het niet zo lekker gaat'.
Nou, dan mag je je pillen inleveren, en veel succes verder. je kent de routine, geen suicide, geen drugs en geen zelfbeschadiging, als je denkt dat het nodig is kan je eventueel een gesprekje met groepsleiding aanvragen.
Ben je dus nog verder terug dan bij af he. Want thuis kèn je iig nog mensen, valt het op als je je drie dagen op je slaapkamer opsluit, en is er niet die inmense eenzaamheid.
Echt. Ik. Haat. De. Bor.
Als een mens ergens suicidaal van wordt...
Hetgene dat me tegenhoud is al het gezeik met mn werk dat het op zou leveren. Ziek zijn, nieuwe lidtekens, blablabla. En dat ik dan bang ben dat ik daar ook het etiketje 'gek' meekrijg en anders aangekeken wordt.
Dan ben ik weer geneigd om het dan maar in een keer goed te doen. Dan zijn we daar ook vanaf.
Maar goed, het zal allemaal wel.
Ik merk dat er ook een beetje zo op gereageerd wordt door 'de zorg' (uitzondering is gelukkig huidige Peuter). 'Oh, je wil dood, je denkt na over hoe je voor altijd rust kan krijgen? Foei. Dat is niet de oplossing.
Nou, ga naar huis, ga het oplossen. het loopt vast wel los.'
En dus ook preventief op de paaz. En de bor voelt ook zo.
Want dan kom je daar, en vragen ze nog net waarom. Held die ik ben geef ik dan aan 'dat het niet zo lekker gaat'.
Nou, dan mag je je pillen inleveren, en veel succes verder. je kent de routine, geen suicide, geen drugs en geen zelfbeschadiging, als je denkt dat het nodig is kan je eventueel een gesprekje met groepsleiding aanvragen.
Ben je dus nog verder terug dan bij af he. Want thuis kèn je iig nog mensen, valt het op als je je drie dagen op je slaapkamer opsluit, en is er niet die inmense eenzaamheid.
Echt. Ik. Haat. De. Bor.
Als een mens ergens suicidaal van wordt...
Hier gaat het met vlagen.
Therapiedag was op zich wel zinvol, hoewel we maar weer van de diepe thema's af zijn en terug naar basic dingen. Over dingen in het heir en nu en hoe daarmee om te gaan.
Om de spanning te verminderen, zodat ik niet meer de neiging krijg om eruit te stappen, maar ook om de spanning rondom bruiloft en ouders te bespreken en uit te zoeken nu het nog gaat allemaal. Om te voorkomen dat die te hoog oploopt zegmaar.
Wel fijn, dit aangepaste doel. Het is behapbaar, ik snap het, en het lucht op dat ik niet meer zo intens bang hoef te zijn over hoe ik me zal voelen en heo ik de therapie door moet komen. Maar ik kan er wel om janken.
Weer terug bij af, weer ons richten op spanningsverindering, symtoomreductie. Weer de oorzaak maar laten. Ik wil liever nog 2 jaar doodsbang voor therapie, loodzwaar en hard werken, maar dat het dan klaar is. Over, beter.
Het maakt me moedeloos. Omdat ik weet dat het zo niet werkt.
Deze week op zich wel gewerkt tot nu toe, en overdag uit bed geweest.
Zit serieus te overwegen of ik een aanvraag zal doen voor kortdurende opname bij de paaz. Omdat die bor klote is. Geen zorg, en zelf aan de bel trekken.
Alles leuk, maar dat doe ik dus niet. Het levert mij alleen maar meer gelegenheid op om mezelf wat aan te doen, door het gebrek aan sociale controle. En ik weet uit ervaring dat dat op de paaz niet zo is. Maar ook dat ze eigenlijk niet aan crisispreventie willen doen. Grof eigenlijk, dat ik dus eerst mn polsen door moet snijden voor ik er terecht kan.
Terwijl mn polsen doorsnijden vrij simpel is voor mij, en preventief hulp vragen het moeilijkste wat er is. En dus overweeg ik gewoon het eerste.
Ga ik er niet dood van -en dat ga je bijna nooit, polsen is zò inefficient- dan ben ik in ieder geval een tijdje verzekert van rust, zorg en controle.
En gèèn Sinterklazen en Pietengedoe. Dat drijft me tot waanzin.
Een van de kleintjes is er doodsbang voor, en zij zorgt voor complete paniek en een stortvloed aan gevoelens die zij blijkbaar normaal bewaard.
Waar het precies bij hoort is maar raden, maar het is doodsangstig, en hartverscheurend tegelijk. Ware het niet dat ik dus te moe ben en alleen maar geirriteerd door haar omdat we dit erbij krijgen. Ik kan het egwoon eigenlijk niet opbrengen om lief te troosten of begrip te tonen.
Therapiedag was op zich wel zinvol, hoewel we maar weer van de diepe thema's af zijn en terug naar basic dingen. Over dingen in het heir en nu en hoe daarmee om te gaan.
Om de spanning te verminderen, zodat ik niet meer de neiging krijg om eruit te stappen, maar ook om de spanning rondom bruiloft en ouders te bespreken en uit te zoeken nu het nog gaat allemaal. Om te voorkomen dat die te hoog oploopt zegmaar.
Wel fijn, dit aangepaste doel. Het is behapbaar, ik snap het, en het lucht op dat ik niet meer zo intens bang hoef te zijn over hoe ik me zal voelen en heo ik de therapie door moet komen. Maar ik kan er wel om janken.
Weer terug bij af, weer ons richten op spanningsverindering, symtoomreductie. Weer de oorzaak maar laten. Ik wil liever nog 2 jaar doodsbang voor therapie, loodzwaar en hard werken, maar dat het dan klaar is. Over, beter.
Het maakt me moedeloos. Omdat ik weet dat het zo niet werkt.
Deze week op zich wel gewerkt tot nu toe, en overdag uit bed geweest.
Zit serieus te overwegen of ik een aanvraag zal doen voor kortdurende opname bij de paaz. Omdat die bor klote is. Geen zorg, en zelf aan de bel trekken.
Alles leuk, maar dat doe ik dus niet. Het levert mij alleen maar meer gelegenheid op om mezelf wat aan te doen, door het gebrek aan sociale controle. En ik weet uit ervaring dat dat op de paaz niet zo is. Maar ook dat ze eigenlijk niet aan crisispreventie willen doen. Grof eigenlijk, dat ik dus eerst mn polsen door moet snijden voor ik er terecht kan.
Terwijl mn polsen doorsnijden vrij simpel is voor mij, en preventief hulp vragen het moeilijkste wat er is. En dus overweeg ik gewoon het eerste.
Ga ik er niet dood van -en dat ga je bijna nooit, polsen is zò inefficient- dan ben ik in ieder geval een tijdje verzekert van rust, zorg en controle.
En gèèn Sinterklazen en Pietengedoe. Dat drijft me tot waanzin.
Een van de kleintjes is er doodsbang voor, en zij zorgt voor complete paniek en een stortvloed aan gevoelens die zij blijkbaar normaal bewaard.
Waar het precies bij hoort is maar raden, maar het is doodsangstig, en hartverscheurend tegelijk. Ware het niet dat ik dus te moe ben en alleen maar geirriteerd door haar omdat we dit erbij krijgen. Ik kan het egwoon eigenlijk niet opbrengen om lief te troosten of begrip te tonen.
dinsdag 18 november 2008
Droom of werkelijkheid
De meest bizarre dromen heb ik lately.
Van Sera, die haar haar in laat dreaden door vriendin Jane, tot het drama van een Zie-zo boek (Annie M.G. Schmidt, ken je literatuur!) voor pleegbroertje en zusje dat vreselijk blijkt te zijn van binnen.
De meeste onthoud ik ook, en roepen me eenmaal wakker nog meer vraagtekens op dan toen ik sliep.
Nu ook net dacht ik 'O, ik moet mijn bestaan ong wissen van internet'. Maar dat bleek over een droom te gaan. Afgelopen tijd droomde ik regelmatig dat mijn vader mij 'ontdekte' op internet.
M'n weblog, mn verhalen, tutti.
Hoe hij er kwam verschilt regelmatig, maar bijna altijd kom ik binnenlopen als hij achter de computer mijn blog zit door te spitten. Met een strak gezicht, en zonder geluid.
Als ik binnenkom vraagt hij enkel 'Wat stelt dit voor?'. Ik klik dan meteen de pagina dicht, alsof het iets is wat ik open heb laten staan, en alsof hij er dan even niet meer bij kan ofzo.
Hij gaat er dan verder niet op in, maar de rest van de droom (wat we daarna doen kan verschillen) ben ik me bewust van dat ik heel snel op een computer moet om alles van mijn digitale ik te wissen. Mijn bestaan uit te wissen.
Wanhopig kom ik telkens wel in contact met computers, maar te weinig tijd ofzo, of hij komt binnenlopen. Het lukt niet.
Dat maakt me radeloos, want het lijkt of ik ervan overtuigd ben dat als ik alles maar wis, mezelf wis, het nooit bestond, het niet gebeurd is. En alles dus okee is.
Gaat nergens over natuurlijk, want gezien is gezien.
Maar hoe mn vader in die droom reageert: strak, verder geen woord erover, dat blijft me de hele dag bij. Dus als ik wakker een computer zie denk ik ook: ik moet mezelf nog wissen.
Al twee keer vandaag surfde ik naar hyves om de boel te deleten, net op tijd bedenkend dat het maar dromen waren. En dat wissen niet zou helpen.
En nu denk ik: zou er een tijd komen dat ik hem antwoord?
Dat ik niet probeer te ontkennen, probeer te doen alsof er nooit wat gebeurd is?
En dat ik dat vannacht wil proberen erbij te dromen.
'Dat is mijn weblog. Over alles wat er gebeurd is. Ik zwijg niet meer, het was niet mijn schuld. Maar jullie hebben mazzel, het is anoniem. Je bent veilig hoor, met je mooie brandschone reputatie.'
Ofzo.
Ja. Wat moet je eigenlijk zeggen dan?
Ik zou het niet eens weten.
En frankly, alleen het typen al voelde als een slecht geacteerde prutsmoes.
Ik zag zijn ogen al.
Priemend. Geringschattend.
'Het was niet jou schuld? Hà!'
De ijzige, ijzige kalmte.
En de wetenschap wat komen gaat.
Straf.
Want.
Dit soort dingen
doe je niet ongestraft.
Nog steeds
Heb ik het gevoel
Dat ik
Niet
mag zijn.
En dat alle
pogingen
om te zijn
wie ik ben
of was
gewelddadig
afgestraft
zullen worden.
O
Wanneer....
Van Sera, die haar haar in laat dreaden door vriendin Jane, tot het drama van een Zie-zo boek (Annie M.G. Schmidt, ken je literatuur!) voor pleegbroertje en zusje dat vreselijk blijkt te zijn van binnen.
De meeste onthoud ik ook, en roepen me eenmaal wakker nog meer vraagtekens op dan toen ik sliep.
Nu ook net dacht ik 'O, ik moet mijn bestaan ong wissen van internet'. Maar dat bleek over een droom te gaan. Afgelopen tijd droomde ik regelmatig dat mijn vader mij 'ontdekte' op internet.
M'n weblog, mn verhalen, tutti.
Hoe hij er kwam verschilt regelmatig, maar bijna altijd kom ik binnenlopen als hij achter de computer mijn blog zit door te spitten. Met een strak gezicht, en zonder geluid.
Als ik binnenkom vraagt hij enkel 'Wat stelt dit voor?'. Ik klik dan meteen de pagina dicht, alsof het iets is wat ik open heb laten staan, en alsof hij er dan even niet meer bij kan ofzo.
Hij gaat er dan verder niet op in, maar de rest van de droom (wat we daarna doen kan verschillen) ben ik me bewust van dat ik heel snel op een computer moet om alles van mijn digitale ik te wissen. Mijn bestaan uit te wissen.
Wanhopig kom ik telkens wel in contact met computers, maar te weinig tijd ofzo, of hij komt binnenlopen. Het lukt niet.
Dat maakt me radeloos, want het lijkt of ik ervan overtuigd ben dat als ik alles maar wis, mezelf wis, het nooit bestond, het niet gebeurd is. En alles dus okee is.
Gaat nergens over natuurlijk, want gezien is gezien.
Maar hoe mn vader in die droom reageert: strak, verder geen woord erover, dat blijft me de hele dag bij. Dus als ik wakker een computer zie denk ik ook: ik moet mezelf nog wissen.
Al twee keer vandaag surfde ik naar hyves om de boel te deleten, net op tijd bedenkend dat het maar dromen waren. En dat wissen niet zou helpen.
En nu denk ik: zou er een tijd komen dat ik hem antwoord?
Dat ik niet probeer te ontkennen, probeer te doen alsof er nooit wat gebeurd is?
En dat ik dat vannacht wil proberen erbij te dromen.
'Dat is mijn weblog. Over alles wat er gebeurd is. Ik zwijg niet meer, het was niet mijn schuld. Maar jullie hebben mazzel, het is anoniem. Je bent veilig hoor, met je mooie brandschone reputatie.'
Ofzo.
Ja. Wat moet je eigenlijk zeggen dan?
Ik zou het niet eens weten.
En frankly, alleen het typen al voelde als een slecht geacteerde prutsmoes.
Ik zag zijn ogen al.
Priemend. Geringschattend.
'Het was niet jou schuld? Hà!'
De ijzige, ijzige kalmte.
En de wetenschap wat komen gaat.
Straf.
Want.
Dit soort dingen
doe je niet ongestraft.
Nog steeds
Heb ik het gevoel
Dat ik
Niet
mag zijn.
En dat alle
pogingen
om te zijn
wie ik ben
of was
gewelddadig
afgestraft
zullen worden.
O
Wanneer....
zondag 16 november 2008
Als vanouds
Dit wil ik graag vasthouden, voor altijd.
Het gevoel nu, na een avondje samen met mijn pleegmams.
Hoe ongewenst en naar ik me voelde, en hoe fijn het was om gewoon samen te zitten en te eten.
Te praten over de kindjes, haar bruiloft ooit, mijn bruiloft, ooit.
Verder naar diepere onderwerpen, het vertrouwen weer terug, me geliefd te weten.
Verhuizend naar een tweezitter bij het haardvuur, kletsend met een wijntje en cola, tegen elkaar aanhangend, intiem.
Over onze mannen, over ons gezamenlijk verleden. Over hoe ik klein was, en zij jonger. Hoe ik gesloten was, en zij twijfelde.
De intimiteit die zo vanzelf weer kwam, of waarschijnlijk vooral dankzij haar.
Haar 'hmmmm's' als kleine zuchtjes, zoals ze ook doet als ze me knuffelt, of gewoon lang vasthoud. En hoe ze dat ook gewoon regelmatig doet.
Alsof het een voornemen is. En hoe ik verstijf, maar het toch fijn vind.
Me onhandig, maar geliefd voel.
Hoe fijn om uit te spreken dat ze er vroeger altijd was. Om ook haar kant te horen, van de twijfel en het zelfverwijt. Niet ingrijpen uit angst om me helemaal af te stoten.
En hoe dankbaar ik haar daar altijd voor was.
Hoe ik me vanavond, net als vroeger, als altijd, beschermd voelde. Een gelijke, maar veel jongere tegelijk.
Haar gevoel van 'moeder van de bruid' dat ze van de week spontaan ontdekte, en hoe ze voor haar gevoel toch 3 kinderen heeft... Toch wel...
En ik weet het.
Ik weet dat ze niet mijn moeder is.
Nooit kan zijn, nooit geweest.
Maar o, wat fijn dàt ze er was, en nog steeds is.
Laat me dit gevoel onthouden. Voor altijd.
Het gevoel nu, na een avondje samen met mijn pleegmams.
Hoe ongewenst en naar ik me voelde, en hoe fijn het was om gewoon samen te zitten en te eten.
Te praten over de kindjes, haar bruiloft ooit, mijn bruiloft, ooit.
Verder naar diepere onderwerpen, het vertrouwen weer terug, me geliefd te weten.
Verhuizend naar een tweezitter bij het haardvuur, kletsend met een wijntje en cola, tegen elkaar aanhangend, intiem.
Over onze mannen, over ons gezamenlijk verleden. Over hoe ik klein was, en zij jonger. Hoe ik gesloten was, en zij twijfelde.
De intimiteit die zo vanzelf weer kwam, of waarschijnlijk vooral dankzij haar.
Haar 'hmmmm's' als kleine zuchtjes, zoals ze ook doet als ze me knuffelt, of gewoon lang vasthoud. En hoe ze dat ook gewoon regelmatig doet.
Alsof het een voornemen is. En hoe ik verstijf, maar het toch fijn vind.
Me onhandig, maar geliefd voel.
Hoe fijn om uit te spreken dat ze er vroeger altijd was. Om ook haar kant te horen, van de twijfel en het zelfverwijt. Niet ingrijpen uit angst om me helemaal af te stoten.
En hoe dankbaar ik haar daar altijd voor was.
Hoe ik me vanavond, net als vroeger, als altijd, beschermd voelde. Een gelijke, maar veel jongere tegelijk.
Haar gevoel van 'moeder van de bruid' dat ze van de week spontaan ontdekte, en hoe ze voor haar gevoel toch 3 kinderen heeft... Toch wel...
En ik weet het.
Ik weet dat ze niet mijn moeder is.
Nooit kan zijn, nooit geweest.
Maar o, wat fijn dàt ze er was, en nog steeds is.
Laat me dit gevoel onthouden. Voor altijd.
donderdag 13 november 2008
Tsja...
'Nee, dood willen is iets van jaren terug. Dat past niet bij je, en kan nu echt niet meer.'
'Het lijkt nu anders ook nog best fijn.'
'Nee echt, dood willen is niet meer van nu. Echt zò 2006.'
Aldus.
Dit onder het motto:
De top 10 van redenen waarom zelfmoord geen optie is.
Met stip op nummer 2 binnengekomen.
'Het lijkt nu anders ook nog best fijn.'
'Nee echt, dood willen is niet meer van nu. Echt zò 2006.'
Aldus.
Dit onder het motto:
De top 10 van redenen waarom zelfmoord geen optie is.
Met stip op nummer 2 binnengekomen.
donderdag 30 oktober 2008
Lange weg...
Het overvalt me vaak ineens 's avonds.
De 'blues'.
Dat ineens intens eenzame.
Verdrietige.
Dat enorme verlangen naar voor altijd slapen.
En dat het leven toch zoveel gedoe is. Pff.
Gedoe voor niets.
En dan ben ik stiekem bang.
Komt het weer terug? Dat zwarte gat van toen? Die enorme nare sombere periode?
Eigenlijk ben ik lately verdomd slecht bezig.
Ik voel zo weinig maar. Echt heel weinig.
En dingen die ik niet prettig vind, die weet ik niet.
Ik versterk mijn zieke gedrag.
En dan vraag ik me af 'wil ik wel beter worden?'
Ja! Denk ik dan. Ja, ja, ja!
Ik wil nergens meer last van hebben.
Normaal zijn, beter zijn, geen verdriet hebben.
Maar, ontdekte ik afgelopen kwartaal, daarbij hoort ook nare dingen zelf meemaken, voelen,(h)erkennen. Verdriet verdragen. Echt verdragen. Het voelen, meemaken, weten.
Nare dingen niet 'vergeten'.
Wil ik dat ook, is de vraag..
Nu wordt ik gillend gek als ik vijf minuten veel voel. Nu weet ik vaak niet van vroeger, tot ik ermee geconfronteerd wordt En dan is het weer een klap.
Wil ik wel continue weten hoe het was vroeger, wil ik àlles weten? Wil ik ook voelen wat ik voel? Kan ik dat verdragen? Het verdriet, de pijn?
En wil ik ook de praktische veranderingen die erbij horen?
Zoals anders met mijn ouders omgaan. Want weten wat ze gedaan hebben, voelen wat ze gedaan hebben...
Hoe zou ik dan staan tov hen? Hoe zou ik dan met hen om moeten/kunnen gaan?
Wil ik dat conflict aan, intern?
Van bovenstaande wordt ik erg erg wanhopig.
Want.
Dan voel ik meteen de enorme ''padstelling''. Dan zou ik niet meer 'leuk lief aardig' kunnen omgaan met mijn ouders. Omadt ik het niet meer zou willen. Maar, ik voel me al schuldig bij het idee. Het maakt me zo zo zo bang.
Zo bang dat ik misschien boos ben dan op ze, boos zal doen tegen ze. Ik voel nu al de schuld en schaamte.
En dat ga ik nu gewoon eens proberen te verdragen... Dit enorme intense gevoel van angst en schuld. Wanhoop van hoe ik dat moet gaan doen..
pff..
De 'blues'.
Dat ineens intens eenzame.
Verdrietige.
Dat enorme verlangen naar voor altijd slapen.
En dat het leven toch zoveel gedoe is. Pff.
Gedoe voor niets.
En dan ben ik stiekem bang.
Komt het weer terug? Dat zwarte gat van toen? Die enorme nare sombere periode?
Eigenlijk ben ik lately verdomd slecht bezig.
Ik voel zo weinig maar. Echt heel weinig.
En dingen die ik niet prettig vind, die weet ik niet.
Ik versterk mijn zieke gedrag.
En dan vraag ik me af 'wil ik wel beter worden?'
Ja! Denk ik dan. Ja, ja, ja!
Ik wil nergens meer last van hebben.
Normaal zijn, beter zijn, geen verdriet hebben.
Maar, ontdekte ik afgelopen kwartaal, daarbij hoort ook nare dingen zelf meemaken, voelen,(h)erkennen. Verdriet verdragen. Echt verdragen. Het voelen, meemaken, weten.
Nare dingen niet 'vergeten'.
Wil ik dat ook, is de vraag..
Nu wordt ik gillend gek als ik vijf minuten veel voel. Nu weet ik vaak niet van vroeger, tot ik ermee geconfronteerd wordt En dan is het weer een klap.
Wil ik wel continue weten hoe het was vroeger, wil ik àlles weten? Wil ik ook voelen wat ik voel? Kan ik dat verdragen? Het verdriet, de pijn?
En wil ik ook de praktische veranderingen die erbij horen?
Zoals anders met mijn ouders omgaan. Want weten wat ze gedaan hebben, voelen wat ze gedaan hebben...
Hoe zou ik dan staan tov hen? Hoe zou ik dan met hen om moeten/kunnen gaan?
Wil ik dat conflict aan, intern?
Van bovenstaande wordt ik erg erg wanhopig.
Want.
Dan voel ik meteen de enorme ''padstelling''. Dan zou ik niet meer 'leuk lief aardig' kunnen omgaan met mijn ouders. Omadt ik het niet meer zou willen. Maar, ik voel me al schuldig bij het idee. Het maakt me zo zo zo bang.
Zo bang dat ik misschien boos ben dan op ze, boos zal doen tegen ze. Ik voel nu al de schuld en schaamte.
En dat ga ik nu gewoon eens proberen te verdragen... Dit enorme intense gevoel van angst en schuld. Wanhoop van hoe ik dat moet gaan doen..
pff..
vrijdag 17 oktober 2008
So she said
Ik schreef.
Ik schreef en schreef en schreef.
En toen ik nog meer wilde schrijven, toen verdween het ineens.
En nu is het weg.
Het gekke is, het lijkt ook een beetje uit mijn hoofd.
Ik schreef over een bruiloft, over mn collega's, en over hoe gezellig het was.
En ook schreef ik over de autorit terug met mentor-collega.
En hoe ik mezelf hoorde vertellen over de band met mn ouders. En hoe ik niet goed meer kon geloven dat ze echt gedaan hadden wat zei dachten wat goed was. Omdat.
Omdat ze regelmatig probeerden wat de fysieke grenzen van een kind was. Dat het kind dacht nouhouhouhou, ik denk niet dat dit kan. Maar dat de buren het dan òòk nog best mochten proberen. Of 2 keer. Of gewoon een weekendje lenen. Geen probleem hoor, veel plezier.
Dat schreef ik dus.
En ik trilde erbij, en huilde.
Ik voelde dat dat best wel kut was. Voor mij.
En ik had er even verdriet om.
Bizar. Dat ik dit feit, dit enorme levensbepalende feit, 'vergeet' in het dagelijks leven. Het gewoon uit mijn hoofd ban, uit mijn bewustzijn.
Dat een mens zoiets kan.
En hoe het dan elke keer weer als een soort van verrassing lijkt te komen dat het er wèl is. Dat het wèl zo was. En dat het wèl zeer doet.
En het meest bizarre?
Dat ik dit al zo ont-zet-tend lang doe, en me er nu pas over verwonder.
Ik schreef en schreef en schreef.
En toen ik nog meer wilde schrijven, toen verdween het ineens.
En nu is het weg.
Het gekke is, het lijkt ook een beetje uit mijn hoofd.
Ik schreef over een bruiloft, over mn collega's, en over hoe gezellig het was.
En ook schreef ik over de autorit terug met mentor-collega.
En hoe ik mezelf hoorde vertellen over de band met mn ouders. En hoe ik niet goed meer kon geloven dat ze echt gedaan hadden wat zei dachten wat goed was. Omdat.
Omdat ze regelmatig probeerden wat de fysieke grenzen van een kind was. Dat het kind dacht nouhouhouhou, ik denk niet dat dit kan. Maar dat de buren het dan òòk nog best mochten proberen. Of 2 keer. Of gewoon een weekendje lenen. Geen probleem hoor, veel plezier.
Dat schreef ik dus.
En ik trilde erbij, en huilde.
Ik voelde dat dat best wel kut was. Voor mij.
En ik had er even verdriet om.
Bizar. Dat ik dit feit, dit enorme levensbepalende feit, 'vergeet' in het dagelijks leven. Het gewoon uit mijn hoofd ban, uit mijn bewustzijn.
Dat een mens zoiets kan.
En hoe het dan elke keer weer als een soort van verrassing lijkt te komen dat het er wèl is. Dat het wèl zo was. En dat het wèl zeer doet.
En het meest bizarre?
Dat ik dit al zo ont-zet-tend lang doe, en me er nu pas over verwonder.
dinsdag 7 oktober 2008
Rariteiten
Nou, dat nestje van laatst heeft echt heel erg opgelucht.
Nadat ik al mn eieren kwijt was en eens lekker een uurtje gesport had was mn hoofd al veel helderder, en wat te doen allemaal wat duidelijker.
Uiteindelijk moet ik zeggen dat ik best trots ben op hoe ik het allemaal gedaan heb :).
Inzake MammaK heb ik voet bij stuk gehouden dat ik melding/hulp wilde voor de kinderen. En dat is nu rond. Jeuj. Ook voor mezelf jeuj.
Met therapie nieuwe doelen en eerlijkheid gaat het okee. Afgelopen keer samen lekker zitten mopperen op MammaK. Soort van oefenen met 'niet loyaal zijn'. Zo voelde het.
Afgelopen week was raar onwerkelijk.
MammaK is op vakantie, wat eigenlijk even heerlijk is. Gewoon afstand en dan is het net of het allemaal niet bestaat.
Ja, ik weet dat dat niet meer de bedoeling is, maar het gaat echt vanzelf. En ik vind het eigenlijk prettig in dit soort gevallen. :)
Werken was wat rommelig. Ik had ineens 3 stagaires, en niet veel plannen, maar dat kwam op zich wel lekker uit.
Samen met Vriendjelief de bruiloftsplannen er maar weer eens bijgepakt. Knopen doorgehakt, dingen uitgezocht en beslissingen gemaakt. Fijn om samen te plannen. En bijna nog fijner om door te kunnen strepen op de to-do-list.
Want godsamme -excusez-le-mot- wat een kolere-werk. Leuk kolere-werk hoor. Maar wel kolere-werk.
Soms denk ik dat ik spontaan een zenuwinzinking ga krijgen als ik na 100 keer zoeken nog niet gevonden heb wat we willen tegen een normale prijs. Of uberhaupt als ik de prijzen zie. Ko-le-re!
Maar ik geloof dat mijn zenuwstelsel langzaamaan ongevoelig begint te raken voor de continue schrik-prikkels bij het zien van hoge prijzen. Ik wordt er steeds makkelijker in.
Vandaag rekende ik onverschrokken een idioot hoog bedrag af voor ondergoed. Jaja, onder-goed. Voor onder de jurk dus. Niemand die het ziet.
Maar ja.
Pas toen ik heul tevree met mijn tasje de auto in stapte bedacht ik dat ik hiervoor toch op zijn minst 50 onderbroeken-van-de-Hema van had kunnen kopen.
Of -uit de losse pols- 10 bh's, laat staan als ze 'hebbes' hebben! Dan wel 10 bh's èn 50 onderbroeken.
Achja.
Straks maar even de rekening inleven bij vader en moeder :D.
Schadevergoeding noemde Peuter het. Zo zou ik het niet willen zien. Want niets kan dat ooit goedmaken. En na dit luttele bedragje zijn ze ook mooi niet 'afgekocht'.
Maar hee.
Ze geld afhandig maken kan nooit kwaad toch? :D
(nouja, wel, maar daar denk ik lekker mooi niet aan. Lekker puh uh.)
Nadat ik al mn eieren kwijt was en eens lekker een uurtje gesport had was mn hoofd al veel helderder, en wat te doen allemaal wat duidelijker.
Uiteindelijk moet ik zeggen dat ik best trots ben op hoe ik het allemaal gedaan heb :).
Inzake MammaK heb ik voet bij stuk gehouden dat ik melding/hulp wilde voor de kinderen. En dat is nu rond. Jeuj. Ook voor mezelf jeuj.
Met therapie nieuwe doelen en eerlijkheid gaat het okee. Afgelopen keer samen lekker zitten mopperen op MammaK. Soort van oefenen met 'niet loyaal zijn'. Zo voelde het.
Afgelopen week was raar onwerkelijk.
MammaK is op vakantie, wat eigenlijk even heerlijk is. Gewoon afstand en dan is het net of het allemaal niet bestaat.
Ja, ik weet dat dat niet meer de bedoeling is, maar het gaat echt vanzelf. En ik vind het eigenlijk prettig in dit soort gevallen. :)
Werken was wat rommelig. Ik had ineens 3 stagaires, en niet veel plannen, maar dat kwam op zich wel lekker uit.
Samen met Vriendjelief de bruiloftsplannen er maar weer eens bijgepakt. Knopen doorgehakt, dingen uitgezocht en beslissingen gemaakt. Fijn om samen te plannen. En bijna nog fijner om door te kunnen strepen op de to-do-list.
Want godsamme -excusez-le-mot- wat een kolere-werk. Leuk kolere-werk hoor. Maar wel kolere-werk.
Soms denk ik dat ik spontaan een zenuwinzinking ga krijgen als ik na 100 keer zoeken nog niet gevonden heb wat we willen tegen een normale prijs. Of uberhaupt als ik de prijzen zie. Ko-le-re!
Maar ik geloof dat mijn zenuwstelsel langzaamaan ongevoelig begint te raken voor de continue schrik-prikkels bij het zien van hoge prijzen. Ik wordt er steeds makkelijker in.
Vandaag rekende ik onverschrokken een idioot hoog bedrag af voor ondergoed. Jaja, onder-goed. Voor onder de jurk dus. Niemand die het ziet.
Maar ja.
Pas toen ik heul tevree met mijn tasje de auto in stapte bedacht ik dat ik hiervoor toch op zijn minst 50 onderbroeken-van-de-Hema van had kunnen kopen.
Of -uit de losse pols- 10 bh's, laat staan als ze 'hebbes' hebben! Dan wel 10 bh's èn 50 onderbroeken.
Achja.
Straks maar even de rekening inleven bij vader en moeder :D.
Schadevergoeding noemde Peuter het. Zo zou ik het niet willen zien. Want niets kan dat ooit goedmaken. En na dit luttele bedragje zijn ze ook mooi niet 'afgekocht'.
Maar hee.
Ze geld afhandig maken kan nooit kwaad toch? :D
(nouja, wel, maar daar denk ik lekker mooi niet aan. Lekker puh uh.)
dinsdag 23 september 2008
nestje eieren
Ik zit mezelf er het meest mee dwars.
Dan merk ik dat ik mn ei kwijt moet, dat dingen blijven spoken, maar neem of maak ik niet de tijd om er even voor te gaan zitten. Om het op te schrijven.
En blijft het spoken tot het weggestopt is.
Zo is er de zaak Peuter en het gevoel te falen. Waar ik eigenlijk wel mee zit, en eigenlijk ook nog even een brief over moet maken.
Of de zaak MamaK en het vermoeden van de mishandelde kleinkinderen. Of in ieder geval, ze vertonen alle kenmerken (ineenkrimpen bij plotselinge bewegingen, angst bij laten vallen van dingen of niet gehoorzamen). Waarbij MamaK zeer serieus zegt dat zij hier toch niets aan kan doen. Haar dochter luistert toch niet naar haar. Nee, dit moeten de kindjes echt zelf met hun moeder uitzoeken. Ik weet nu nog niet of ik geschokt, geslagen, verdrietig of woedend ben.
Ik kan er nog niets mee. Maar t is een flink ei.
En vandaag dan een heul vriendelijke collega die -toen ik m er op wees dat we nu al een jaar vergaderden over dit onderwerp, en het al een jaar 6-1 was, - me toebeet dat ik dus mooi ff mn eigenwijze bekkie moest houden, want dat ik nog maar net kwam kijken, en een veels te veel praats had voor zo'n groentje. Dat ik eerst maar ook eens moest zien dat ik het 30 jaar volhield, en dat we dan verder konden praten. Dus nee, dat ik nou gewoon eens effe mn bek moest houden.
Aldus.
En dit alles op een zeer denigrerende en flink harde toon. Smalend.
Waarop ik -tactisch als altijd- eruitflapte dat ik tenminste 'iets dèèd'. Viel niet zo goed.
Was ook niet zo handig.
Maar wel waar.
Ik werk me uit de naad, maak jaarplannen, bereid projecten voor, zorg dat ik cijfers op tijd klaar heb. En meneer bedenkt soggies eens wat ie gaat doen, is er trots op dat hij in 30 jaar nooit iets veranderd heeft (hoezo met je tijd mee gaan...) en vind projecten, jaarplannen en 2e rapporten onzin. En zijn cijfers op tijd inleveren doet ie ook niet.
Wel heeft ie een keer mìjn cijfers op tijd ingeleverd. Met zijn naam erboven. Werd ik aangesproken op waar mn cijfers bleven, dat ze zelfs die van hèm al binnenhadden.
Dacht ik toch ècht ff dat we de middelbare achter ons gelaten hadden en volwassen waren. Blijkbaar niet. Dus netjes wezen klikken bij de juf.
Maar momenteel zit ie me flink dwars. Dit eigenwijze onbeleefde oude menneke dat mij zo onbeschoft de les las. Mn collegea namen het voor me op hoor, rustigjes.
Maar ben toch mooi per direct naar huis gegaan. Had er gewoon geen zin in om zo behandeld te worden. Echt niet.
Plus dat ik aan voelde komen dat ik nog veul onbeschofter kon doen dan hij. Kan ik ook. Maar liever niet in gezelschap :). Dus het hazenpad gekozen.
En nu natuurlijk reuze bang dat ik me heb laten kennen. Dat de rest me laf vind.
Eigenlijk zit je in de moderne maatschappij snel met een moreel dillemma.
Na zoiets als vandaag ben ik boos. Woedend. Over het respectloze, maar ook gewoon omdat het zo onredelijk is. Hij zo onredelijk is, en zich altijd overal vanaf maakt. En nu uiteindelijk na een jaar tòch weer zijn zin krijgt. Ondanks de 6 collega's voor, en alleen hij tegen.... Belachelijk toch?
Maar het dillemma:
Boos zijn is eigenlijk geen optie. Want 'dat is ie niet waard joh'. En je wil gewoon laten zien dat jij wèl verstandiger bent. En normaal met iemand om kan gaan. En wil je niet laten kennen. Respect van de rest van de wereld krijgen.
Maar dat strookt niet met het gevoel. De boosheid, de onterechtheid. De zin om hem ontzettend uit te kafferen en te vertellen wat een ongeloofelijke flapdrol ie is en dat zijn ego zo groot is dat ie daardoor blijkbaar niets meer kan zien ofzo. Het willen verdedigen van jezelf, en aanvallen van de ander tegelijkertijd.
Hoe strook je dat met volwassen zijn? Je netjes en respectvol gedragen?
Momenteel laat ik alles maar even zo, en tik ik morgen iig braaf de eerste helft van de notulen uit (daarna was ik pleite :D Die tikken ze zelf maar!).
En mocht ik het desbetreffende heerschap tegenkomen, heb ik me voorgenomen om mijn excuses aan te bieden voor wat ik eruitflapte. Het was niet mijn plaats om dat te zeggen, en way out of line. Plus dat ik gewoon niet zo wìl zijn. (al kan ik het net iets te goed)
Maar dat ik verwacht dat hij nòòit meer zo tegen me praat, hoe jong en onervaren ik ook ben. Dat ik graag zijn mening hoor over dingen en opbouwende kritiek, maar wel met respect. Zelfs al ben ik maar 24 en nog maar een jaartje bezig. Dat we zo nìèt met elkaar omgaan. Ik niet met hem, en hij niet met mij.
Voor mijn gevoel moet ik die grens aangeven. Duidelijk uitspreken.
Het voelt als voor mezelf opkomen.
Niet boos worden, maar wel duidelijk maken dat ik dit dus nìèt normaal vind, en niet tolereer. Zelfs niet van een ouder iemand met veel werkervaring.
Nu nog even zeggen :)
Dan merk ik dat ik mn ei kwijt moet, dat dingen blijven spoken, maar neem of maak ik niet de tijd om er even voor te gaan zitten. Om het op te schrijven.
En blijft het spoken tot het weggestopt is.
Zo is er de zaak Peuter en het gevoel te falen. Waar ik eigenlijk wel mee zit, en eigenlijk ook nog even een brief over moet maken.
Of de zaak MamaK en het vermoeden van de mishandelde kleinkinderen. Of in ieder geval, ze vertonen alle kenmerken (ineenkrimpen bij plotselinge bewegingen, angst bij laten vallen van dingen of niet gehoorzamen). Waarbij MamaK zeer serieus zegt dat zij hier toch niets aan kan doen. Haar dochter luistert toch niet naar haar. Nee, dit moeten de kindjes echt zelf met hun moeder uitzoeken. Ik weet nu nog niet of ik geschokt, geslagen, verdrietig of woedend ben.
Ik kan er nog niets mee. Maar t is een flink ei.
En vandaag dan een heul vriendelijke collega die -toen ik m er op wees dat we nu al een jaar vergaderden over dit onderwerp, en het al een jaar 6-1 was, - me toebeet dat ik dus mooi ff mn eigenwijze bekkie moest houden, want dat ik nog maar net kwam kijken, en een veels te veel praats had voor zo'n groentje. Dat ik eerst maar ook eens moest zien dat ik het 30 jaar volhield, en dat we dan verder konden praten. Dus nee, dat ik nou gewoon eens effe mn bek moest houden.
Aldus.
En dit alles op een zeer denigrerende en flink harde toon. Smalend.
Waarop ik -tactisch als altijd- eruitflapte dat ik tenminste 'iets dèèd'. Viel niet zo goed.
Was ook niet zo handig.
Maar wel waar.
Ik werk me uit de naad, maak jaarplannen, bereid projecten voor, zorg dat ik cijfers op tijd klaar heb. En meneer bedenkt soggies eens wat ie gaat doen, is er trots op dat hij in 30 jaar nooit iets veranderd heeft (hoezo met je tijd mee gaan...) en vind projecten, jaarplannen en 2e rapporten onzin. En zijn cijfers op tijd inleveren doet ie ook niet.
Wel heeft ie een keer mìjn cijfers op tijd ingeleverd. Met zijn naam erboven. Werd ik aangesproken op waar mn cijfers bleven, dat ze zelfs die van hèm al binnenhadden.
Dacht ik toch ècht ff dat we de middelbare achter ons gelaten hadden en volwassen waren. Blijkbaar niet. Dus netjes wezen klikken bij de juf.
Maar momenteel zit ie me flink dwars. Dit eigenwijze onbeleefde oude menneke dat mij zo onbeschoft de les las. Mn collegea namen het voor me op hoor, rustigjes.
Maar ben toch mooi per direct naar huis gegaan. Had er gewoon geen zin in om zo behandeld te worden. Echt niet.
Plus dat ik aan voelde komen dat ik nog veul onbeschofter kon doen dan hij. Kan ik ook. Maar liever niet in gezelschap :). Dus het hazenpad gekozen.
En nu natuurlijk reuze bang dat ik me heb laten kennen. Dat de rest me laf vind.
Eigenlijk zit je in de moderne maatschappij snel met een moreel dillemma.
Na zoiets als vandaag ben ik boos. Woedend. Over het respectloze, maar ook gewoon omdat het zo onredelijk is. Hij zo onredelijk is, en zich altijd overal vanaf maakt. En nu uiteindelijk na een jaar tòch weer zijn zin krijgt. Ondanks de 6 collega's voor, en alleen hij tegen.... Belachelijk toch?
Maar het dillemma:
Boos zijn is eigenlijk geen optie. Want 'dat is ie niet waard joh'. En je wil gewoon laten zien dat jij wèl verstandiger bent. En normaal met iemand om kan gaan. En wil je niet laten kennen. Respect van de rest van de wereld krijgen.
Maar dat strookt niet met het gevoel. De boosheid, de onterechtheid. De zin om hem ontzettend uit te kafferen en te vertellen wat een ongeloofelijke flapdrol ie is en dat zijn ego zo groot is dat ie daardoor blijkbaar niets meer kan zien ofzo. Het willen verdedigen van jezelf, en aanvallen van de ander tegelijkertijd.
Hoe strook je dat met volwassen zijn? Je netjes en respectvol gedragen?
Momenteel laat ik alles maar even zo, en tik ik morgen iig braaf de eerste helft van de notulen uit (daarna was ik pleite :D Die tikken ze zelf maar!).
En mocht ik het desbetreffende heerschap tegenkomen, heb ik me voorgenomen om mijn excuses aan te bieden voor wat ik eruitflapte. Het was niet mijn plaats om dat te zeggen, en way out of line. Plus dat ik gewoon niet zo wìl zijn. (al kan ik het net iets te goed)
Maar dat ik verwacht dat hij nòòit meer zo tegen me praat, hoe jong en onervaren ik ook ben. Dat ik graag zijn mening hoor over dingen en opbouwende kritiek, maar wel met respect. Zelfs al ben ik maar 24 en nog maar een jaartje bezig. Dat we zo nìèt met elkaar omgaan. Ik niet met hem, en hij niet met mij.
Voor mijn gevoel moet ik die grens aangeven. Duidelijk uitspreken.
Het voelt als voor mezelf opkomen.
Niet boos worden, maar wel duidelijk maken dat ik dit dus nìèt normaal vind, en niet tolereer. Zelfs niet van een ouder iemand met veel werkervaring.
Nu nog even zeggen :)
woensdag 10 september 2008
Willen
Dit geschrevende hebben vraag ik me af:
wat wil ik. Wat WIL ik. Ik.
Wat zou ik nu willen. Nu.
Rust. Okee.
Ja rust.
Hoe?
Snijden.
Echt?
Ja ik denk het wel. Ik verlang ernaar.
Maar WIL ik dat echt? Of is het iets in mijn relatie naar anderen toe, zoals Peuter dat zo mooi formuleert. Is het iets waarvan ik denk dat mensen het van me verwachten?
Ik denk dat mensen van mij verwachten dat het goed met me gaat. Daar wil ik aan voldoen. Daarom wil ik niet snijden.
Ik wil niet dat mensen over mij oordelen als 'het meisje dat snijd'.
Ik wil dat mensen zien dat het niet goed met me gaat. Dat wil ik kunnen uiten. Heel duidelijk maken, zoals ik het in woorden of logica niet vatten kan.
Ik wil dat mensen zien dat het meisje dat alles kan nìèt alles kan.
Ik wilde dat mensen niets konden zien. Dat ik kon snijden en mezelf kon uiten. En dat dan meedragen, onder mn kleding.
Zo veilig voelt dat, mijn geheim, veilig op mijn lijf.
Het geeft me kracht. Eraan voelen, krabben, ik doe het als een talisman als het even kan.
Omdat het geruststelt. Rustig maakt.
wat wil ik. Wat WIL ik. Ik.
Wat zou ik nu willen. Nu.
Rust. Okee.
Ja rust.
Hoe?
Snijden.
Echt?
Ja ik denk het wel. Ik verlang ernaar.
Maar WIL ik dat echt? Of is het iets in mijn relatie naar anderen toe, zoals Peuter dat zo mooi formuleert. Is het iets waarvan ik denk dat mensen het van me verwachten?
Ik denk dat mensen van mij verwachten dat het goed met me gaat. Daar wil ik aan voldoen. Daarom wil ik niet snijden.
Ik wil niet dat mensen over mij oordelen als 'het meisje dat snijd'.
Ik wil dat mensen zien dat het niet goed met me gaat. Dat wil ik kunnen uiten. Heel duidelijk maken, zoals ik het in woorden of logica niet vatten kan.
Ik wil dat mensen zien dat het meisje dat alles kan nìèt alles kan.
Ik wilde dat mensen niets konden zien. Dat ik kon snijden en mezelf kon uiten. En dat dan meedragen, onder mn kleding.
Zo veilig voelt dat, mijn geheim, veilig op mijn lijf.
Het geeft me kracht. Eraan voelen, krabben, ik doe het als een talisman als het even kan.
Omdat het geruststelt. Rustig maakt.
Hoe leeft men?
Help, ik voel weer. Heel veel, en ik weet niet goed hoe of wat.
Maar ik voel mamak ook weer een beetje geloof ik.
Of voel ik het gemis van mn moeder.
T is angstig, ben bang voor wat ik doen zal straks, als ik er niet meer tegen kan. als ik de rest niet meer tegen kan houden.
het is zoveel dat mn hoofd letterlijk zeer doet. Bonkt. Maar ik kan er geen vinger op leggen.
Ik weet ook niet wat ik ermee moet. Maar t is zo eenzaam zo.
Vanmiddag, wachtende in de kliniek, dacht ik heel even: ik ga naar Peuter. Ik ga nu zeggen dat het echt niet goed gaat. En dat ik niet weet hoe of wat, en dat ik bang ben voor wat ik kan doen nu. Als ik me zo voel.
Maar Peuter was 'high' van een net gegeven lezing. Herkenbaar jolig, uitgelaten en druk met collega's aan het napraten en lachen.
En ik zag hoe 'zielig' ik zat te wezen. En probeerde alles in te slikken. Want ik schaamde me kapot.
Want wat is 'echt niet goed'?
Ik leefde, ik functioneerde. De tranen bleven lopen, maar verder was er eigenlijk niets aan de hand. Ik voelde van alles. Maar is dat niet normaal?
Wat is 'echt niet goed'? En wanneer mag je dan aan de bel trekken om hulp?
En hoe moet dat dan? Wat houd dat in?
Zoals nu, wat nu?
Ik voel me rot. Okee.
Heel rot. ook genoteed.
En dan?
Dingen gaan toch nog goed? Ik heb wat krabwondjes, maar verder niets.
Ik weersta de drang om een mes te pakken. Of een overdosis te nemen.
Okee, ik vreet mezelf vol, als troost. En weersta net de drang om me weer leeg te spugen.
En dan?
Misschien lukt het me, om de hele avond alles te weerstaan.
Afleiding te zoeken. Mezelf bezig te houden tot het moment dat ik ècht naar bed moet.
Maar dan?
Rottigheid slaapt niet.
En ik met rottigheid ook niet.
Wat dan?
Afwachten, proberen doodstil te blijven liggen tot ik in slaap val? Of toch maar aan de pammen? Zodat ik rustiger wordt, een kans heb om snel en redelijk te slapen.
Zo bang, voor mij.
Zo bang dat het me lukt.
Dat het me lukt het gevecht te winnen, en dat ik nog niet weet hoe ik eraf kom, morgen weer verder moet zo. Alleen.
Ik wil zò graag gewoon verliezen.
Mezelf verliezen.
In bloed, in rust.
In eeuwige rust, vraag ik me af?
Ik ben er niet bang voor.
Wat nu?
Maar ik voel mamak ook weer een beetje geloof ik.
Of voel ik het gemis van mn moeder.
T is angstig, ben bang voor wat ik doen zal straks, als ik er niet meer tegen kan. als ik de rest niet meer tegen kan houden.
het is zoveel dat mn hoofd letterlijk zeer doet. Bonkt. Maar ik kan er geen vinger op leggen.
Ik weet ook niet wat ik ermee moet. Maar t is zo eenzaam zo.
Vanmiddag, wachtende in de kliniek, dacht ik heel even: ik ga naar Peuter. Ik ga nu zeggen dat het echt niet goed gaat. En dat ik niet weet hoe of wat, en dat ik bang ben voor wat ik kan doen nu. Als ik me zo voel.
Maar Peuter was 'high' van een net gegeven lezing. Herkenbaar jolig, uitgelaten en druk met collega's aan het napraten en lachen.
En ik zag hoe 'zielig' ik zat te wezen. En probeerde alles in te slikken. Want ik schaamde me kapot.
Want wat is 'echt niet goed'?
Ik leefde, ik functioneerde. De tranen bleven lopen, maar verder was er eigenlijk niets aan de hand. Ik voelde van alles. Maar is dat niet normaal?
Wat is 'echt niet goed'? En wanneer mag je dan aan de bel trekken om hulp?
En hoe moet dat dan? Wat houd dat in?
Zoals nu, wat nu?
Ik voel me rot. Okee.
Heel rot. ook genoteed.
En dan?
Dingen gaan toch nog goed? Ik heb wat krabwondjes, maar verder niets.
Ik weersta de drang om een mes te pakken. Of een overdosis te nemen.
Okee, ik vreet mezelf vol, als troost. En weersta net de drang om me weer leeg te spugen.
En dan?
Misschien lukt het me, om de hele avond alles te weerstaan.
Afleiding te zoeken. Mezelf bezig te houden tot het moment dat ik ècht naar bed moet.
Maar dan?
Rottigheid slaapt niet.
En ik met rottigheid ook niet.
Wat dan?
Afwachten, proberen doodstil te blijven liggen tot ik in slaap val? Of toch maar aan de pammen? Zodat ik rustiger wordt, een kans heb om snel en redelijk te slapen.
Zo bang, voor mij.
Zo bang dat het me lukt.
Dat het me lukt het gevecht te winnen, en dat ik nog niet weet hoe ik eraf kom, morgen weer verder moet zo. Alleen.
Ik wil zò graag gewoon verliezen.
Mezelf verliezen.
In bloed, in rust.
In eeuwige rust, vraag ik me af?
Ik ben er niet bang voor.
Wat nu?
woensdag 27 augustus 2008
Wil niet willen.
Zo hee, dat was een rotmiddag.
Eerst besloot Peuter het heel goed te snappen van zwager enzo allemaal, en kwam het erop hoe bizar het was dat ik 'gewoon' met mijn ouders kon. Waarna ze haarfijn even uitlegde wat ze met een bijl of eventueel knuppel zou willen doen als ze -maar ze is in principe tegen de doodstraf- een straf mocht verzinnen. Heel moeilijk om erbij te blijven en niet het allemaal weg te maken en minder erg te maken en te zeggen dat het heus wel meevalt allemaal. Maar ook heel moeilijk om te zien dat ze het meent, hoe heftig ze reageert en dat ik me ergens heel erg gesteund voel. Geloofd. Serieus genomen?
Daarna WowGroot bij wie ik wel heul dapper begon 'Zeg, zitten er ook stenen bij die sjoelbak?' Maar na zijn antwoord eigenlijk dichtklapte. En bleef.
En dus 10 minuten lang niet verder kwam dan niets. Terwijl ik eigenlijk had moeten uitleggen wat ik wilde doen en dat proberen samen uit te voeren.
WowGroot was aan de ene kant niet hulpvol door me ronduit uit te lachen en me niet tegemoet te komen, en aan de andere kant bleef hij wel vragen stellen en me 'prikkelen'.
Dat het uiteindelijk nog op een redelijk gesprekje uitkwam was meer geluk dan wijsheid vrees ik.
Hoe moeilijk kan het zijn: iets kiezen wat je wilt doen?
Ik kreeg het niet voor elkaar. Zo bedreigend, ik wilde eigenlijk alleen maar zo verdwijnen.
Voelde me zo onnozel, stom en slecht. Dat ik niet deed wat hij zei. Maar ik wist niet wat ik wilde, wat ik fijn vond.
Ik wist alleen wat ik nìèt wilde. En dat was eigenlijk alles wat ik kon bedenken.
Ook na de vragen van Wowgroot (wat vond je op school leuk, wat is ontspannend, wat doe je dan in je vrije tijd) kwam ik er niet uit. Turnen moest ik niet aan denken. Ikw as zo verstijfd, en ik vind het nog steeds vreselijk om te turnen bij mensen die misschien wel denken dat ik dat kan. Die verwachting hebben. Dat ze dan vol verwachting gaan zitten kijken wat ik zal doen. Dan schaam ik me voor wta ik ben, en voor wat ik doe. Nee geen turnen dus.
Badminton? Nee. Saai, en dat moet samen. Doodeng. want hem lastig vallen (nee aan zijn kop zeuren is niet lastig vallen). Tennissen? Nee, veel te eng, te onzeker. Gewoon zitten en koffiedrinken? Nee, mag niet. Ik Moet Dit Doen. Ik Wil Dit.
Ik had het lekker dichtgetimmerd.
Omdat ik niet kon kiezen tussen ogen dicht, verstand op nul en gewoon 'iets' noemen, en wegrennen bleef ik verstijfd staan en kwam echt niet uit mn woorden.
Want ik moest allerlei vragen antwoorden over wat ik voelde. En dat weet ik nu eenmaal niet goed. Dat gevoel, hoe ongrijpbaar is dat...
Wat ik achteraf trouwens treffend vind:
Na een bijna-zenuwinzinking van mijn kant en WowGroot die me voor volgende week bijna dezelfde opdracht mee wilde geven gooide ik eruit dat ik het erg prettig zou vinden als ik eerst zou kunnen oefenen met tijdens een oefening ruimte in nemen, in plaats van dat ik EN de oefening moet doen, EN de ruimte innemen.
Wow kneep een oog wat dicht, wreef nog net niet over zijn kin, knikte en gooide een matje in de zaal. Mijn matje wel teverstaan. Daar mocht ik op. Voor de oefening.
En hij zou 'verbaal' proberen op mijn matje te komen. En ik moest m verbaal tegenhouden.
Terwijl ik nog vraagtekens stond te denken hoe je verbaal op iemands matje kan komen begon hij al een beetje te vragen en zeuren.
'Mag ik op je matje erbij?' 'Ah joh, schuif eens op'
'Jesus, eigenlijk vind ik dit best wel irritant, je kan me toch gewoon even op dat matje laten.' 'Ik wil dat gewoon graag.'
Weer waren alle reflexen vluchten of 'gewoon 'iets' doen'. Waarbij 'iets' in dit geval een grote bek geven zou zijn. Want. In principe ben ik niet op mn bekkie gevallen, en herrie maken kan ik ook best.
Maar de bedreigendheid verlamde. Het lukte me wel om te zeggen dat ik dat niet wilde, dat hij niet op mn matje mocht en nee te zeggen, maar eerlijk is eerlijk, ik had mezelf ook uitgelachen.
Lekker slapjes.
Nu, achteraf -ja nu komt dat treffende-, besef ik dat ik het ergens 'prettig' vond dat hij 'boos' was. Hij kwam dichtbij, intimideerde, wilde over mn grenzen heen.
En ik voelde me alsof ik de dingen al heeeeel erg fout gedaan had. Ik was bang voor hem. Maar ergens was het ook goed. Straf. Bevestiging. Want.
Schrijnend.
Nina zegt: we hebben weer een onderwerp voor volgende week!!!!
PS: vanavond bij schoonouders gegeten. Na het zwager-drama. Zonder zwager weliswaar hoor, enkel met Vriendje. Maar het was ff spannend genoeg.
Vriendje vroeg of ik er wilde eten.
En het enige wat ik wilde is dat mensen niet meer vroegen wat ik wilde. Dus gingen we er eten.
Ze waren zò lief. Zijn zo lief.
Het was goed zo.
Is goed zo.
Net als de PMT.
Want ik heb nìèt gelogen, nìèt gedaan alsof, en herkende mezelf als 3e/4e/5e klasser. Toen ik nog niet zo idioot ver van mezelf afstond. Ik was doodsbang, maar besprak met WowGroot.
Hij beet niet. Ik leef nog.
Eerst besloot Peuter het heel goed te snappen van zwager enzo allemaal, en kwam het erop hoe bizar het was dat ik 'gewoon' met mijn ouders kon. Waarna ze haarfijn even uitlegde wat ze met een bijl of eventueel knuppel zou willen doen als ze -maar ze is in principe tegen de doodstraf- een straf mocht verzinnen. Heel moeilijk om erbij te blijven en niet het allemaal weg te maken en minder erg te maken en te zeggen dat het heus wel meevalt allemaal. Maar ook heel moeilijk om te zien dat ze het meent, hoe heftig ze reageert en dat ik me ergens heel erg gesteund voel. Geloofd. Serieus genomen?
Daarna WowGroot bij wie ik wel heul dapper begon 'Zeg, zitten er ook stenen bij die sjoelbak?' Maar na zijn antwoord eigenlijk dichtklapte. En bleef.
En dus 10 minuten lang niet verder kwam dan niets. Terwijl ik eigenlijk had moeten uitleggen wat ik wilde doen en dat proberen samen uit te voeren.
WowGroot was aan de ene kant niet hulpvol door me ronduit uit te lachen en me niet tegemoet te komen, en aan de andere kant bleef hij wel vragen stellen en me 'prikkelen'.
Dat het uiteindelijk nog op een redelijk gesprekje uitkwam was meer geluk dan wijsheid vrees ik.
Hoe moeilijk kan het zijn: iets kiezen wat je wilt doen?
Ik kreeg het niet voor elkaar. Zo bedreigend, ik wilde eigenlijk alleen maar zo verdwijnen.
Voelde me zo onnozel, stom en slecht. Dat ik niet deed wat hij zei. Maar ik wist niet wat ik wilde, wat ik fijn vond.
Ik wist alleen wat ik nìèt wilde. En dat was eigenlijk alles wat ik kon bedenken.
Ook na de vragen van Wowgroot (wat vond je op school leuk, wat is ontspannend, wat doe je dan in je vrije tijd) kwam ik er niet uit. Turnen moest ik niet aan denken. Ikw as zo verstijfd, en ik vind het nog steeds vreselijk om te turnen bij mensen die misschien wel denken dat ik dat kan. Die verwachting hebben. Dat ze dan vol verwachting gaan zitten kijken wat ik zal doen. Dan schaam ik me voor wta ik ben, en voor wat ik doe. Nee geen turnen dus.
Badminton? Nee. Saai, en dat moet samen. Doodeng. want hem lastig vallen (nee aan zijn kop zeuren is niet lastig vallen). Tennissen? Nee, veel te eng, te onzeker. Gewoon zitten en koffiedrinken? Nee, mag niet. Ik Moet Dit Doen. Ik Wil Dit.
Ik had het lekker dichtgetimmerd.
Omdat ik niet kon kiezen tussen ogen dicht, verstand op nul en gewoon 'iets' noemen, en wegrennen bleef ik verstijfd staan en kwam echt niet uit mn woorden.
Want ik moest allerlei vragen antwoorden over wat ik voelde. En dat weet ik nu eenmaal niet goed. Dat gevoel, hoe ongrijpbaar is dat...
Wat ik achteraf trouwens treffend vind:
Na een bijna-zenuwinzinking van mijn kant en WowGroot die me voor volgende week bijna dezelfde opdracht mee wilde geven gooide ik eruit dat ik het erg prettig zou vinden als ik eerst zou kunnen oefenen met tijdens een oefening ruimte in nemen, in plaats van dat ik EN de oefening moet doen, EN de ruimte innemen.
Wow kneep een oog wat dicht, wreef nog net niet over zijn kin, knikte en gooide een matje in de zaal. Mijn matje wel teverstaan. Daar mocht ik op. Voor de oefening.
En hij zou 'verbaal' proberen op mijn matje te komen. En ik moest m verbaal tegenhouden.
Terwijl ik nog vraagtekens stond te denken hoe je verbaal op iemands matje kan komen begon hij al een beetje te vragen en zeuren.
'Mag ik op je matje erbij?' 'Ah joh, schuif eens op'
'Jesus, eigenlijk vind ik dit best wel irritant, je kan me toch gewoon even op dat matje laten.' 'Ik wil dat gewoon graag.'
Weer waren alle reflexen vluchten of 'gewoon 'iets' doen'. Waarbij 'iets' in dit geval een grote bek geven zou zijn. Want. In principe ben ik niet op mn bekkie gevallen, en herrie maken kan ik ook best.
Maar de bedreigendheid verlamde. Het lukte me wel om te zeggen dat ik dat niet wilde, dat hij niet op mn matje mocht en nee te zeggen, maar eerlijk is eerlijk, ik had mezelf ook uitgelachen.
Lekker slapjes.
Nu, achteraf -ja nu komt dat treffende-, besef ik dat ik het ergens 'prettig' vond dat hij 'boos' was. Hij kwam dichtbij, intimideerde, wilde over mn grenzen heen.
En ik voelde me alsof ik de dingen al heeeeel erg fout gedaan had. Ik was bang voor hem. Maar ergens was het ook goed. Straf. Bevestiging. Want.
Schrijnend.
Nina zegt: we hebben weer een onderwerp voor volgende week!!!!
PS: vanavond bij schoonouders gegeten. Na het zwager-drama. Zonder zwager weliswaar hoor, enkel met Vriendje. Maar het was ff spannend genoeg.
Vriendje vroeg of ik er wilde eten.
En het enige wat ik wilde is dat mensen niet meer vroegen wat ik wilde. Dus gingen we er eten.
Ze waren zò lief. Zijn zo lief.
Het was goed zo.
Is goed zo.
Net als de PMT.
Want ik heb nìèt gelogen, nìèt gedaan alsof, en herkende mezelf als 3e/4e/5e klasser. Toen ik nog niet zo idioot ver van mezelf afstond. Ik was doodsbang, maar besprak met WowGroot.
Hij beet niet. Ik leef nog.
Niet voor de poes.
Wat een geluksgevoel toch.
Als zo'n klein beestje stampend op je schoot rondloopt.
Al het andere wegduwend om maar een beetje aandacht te krijgen.
Jou aandacht.
Zo zacht en eigenzinnig.
En volledig gericht op jou.
En als je dan haar oortje aanraakt
luid knorren
en nog harder duwen.
Oogjes dichtknijpend en
vier keer ronddraaien
om toch maar het allerbeste
plekje te vinden.
Wat een geluksgevoel.
Dat je dit zomaar krijgt.
Die poezenliefde.
Als zo'n klein beestje stampend op je schoot rondloopt.
Al het andere wegduwend om maar een beetje aandacht te krijgen.
Jou aandacht.
Zo zacht en eigenzinnig.
En volledig gericht op jou.
En als je dan haar oortje aanraakt
luid knorren
en nog harder duwen.
Oogjes dichtknijpend en
vier keer ronddraaien
om toch maar het allerbeste
plekje te vinden.
Wat een geluksgevoel.
Dat je dit zomaar krijgt.
Die poezenliefde.
maandag 25 augustus 2008
houd je leven spannend
Hier is het een zooitje.
Zwager vond het nodig om me gister in de auto bijna aan te vallen om de band met mn ouders. Ik kon geen kant op en vond dat hij wel recht had om zijn zegje te doen dus geen grenzen aangegeven. Schoonzusje ging zich er ook mee bemoeien en Vriendje hield z'n mond.
Na een half uur waren we in woonplaats van schoonouders en wilde ik terugrijden met de auto en het hele zooitje na het eten daar ophalen. Ik was er klaar mee.
Maar toen begon 3 man natuurlijk te kakelen dat dat niet handig en verantwoord was. En Vriendje dat hij mee wilde naar huis. Soit, maar ik wilde niet met hèm mee naar huis. Gezien hij de auto niet uit wilde ben ik toen maar uitgestapt.
Teruggelopen naar huis. 15 kilometer.
Vriend heeft me eerst nog een half uur met de auto geprobeerd t eachtervolgen -want wie weet wat zo'n labiel kind doet he. je moet er in ieder geval niet naar luisteren als ze zegt dat ze je niet wil zien- dus daar werd ik compleet paranoia van.
Net weer 12 jaar oud en proberen niet gezien te worden. Toen ie het na een half uur doorhad is ie terug naar z'n ouders gegaan en begonnen ze daar met z'n allen te sussen.
Uiteindelijk heb ik ze via mn mobiel zo'n uurtje toegetetterd (ik denk serieus dat mn microfoontje permanente schade opgelopen heeft van het geluidsniveau) en waren ze stil.
Toen ik rond half 12 thuis was was Vriend er ook.
Ik was te moe om verder boos te zijn.
We houden van elkaar, maar hij heeft iets fragiels verschrikkelijk kapot gemaakt. Hoe vaak die jongen gisteravond over 'Nee dat wil ik niet ga weg' heen gegaan is kan ik niet meer tellen.
Hij beseft het nu zelf ook wel, dus het is stil in huis.
Van schoongebroerzuste kregen we een 'het was niet zo bedoeld' brief, en of we erover in gesprek konden gaan. Op zich wel lief.
Heb brief teruggestuurd waarin ik ze aanraadde nooit meer tegen iemand te zeggen dat je zo'n moeite hebt met diens ouders of kinderen dat je deze niet in je huis wilt toelaten, zelfs niet voor een keer.
En verteld dat mijn priveleven van mij is, ze daar niets te zoeke hebben, en ik met hen nooit meer over de band tussen mij en mijn ouders wil praten. En dat nooit gewild heb ook.
Voor hen heb ik een fantastische jeugd gehad met liefdevolle ouders die me geholpen hebben waar ze maar kunnen. En ben ik een labiel kind. Iets anders kunnen ze niet aan, en dit zal ik dus voortaan aan hen vertellen. De muur is op, en zij staan buiten.
Zeker toen Zwager gisteravond bijna 'trots' zei dat hij heus wel wist hoe het zat omdat hij Sera's Vriend een keer onder druk gezet heeft en hem gedwongen heeft zijn ja/nee vragen te beantwoorden. Dus 'hij wist nu hoe het zat'. oeoeoeeooe. Wat een held die jongen he.
En wat heeft ie toch goed door hoe het zit. Want dat weet je natuurlijk precies na een aantal ja/nee vragen.
Het is dus even een zooitje hier.
Vriend en ik zijn verder wel okee. Alleen onwennig. Er is duidelijk iets kapot.
Zijn moeder sprak ik vnamiddag wel uitgebreid over msn. Die snapte eerst niet waarom ik zo boos was maar heeft nu ook beloofd om te stoppen 'voor mij te beslissen'. Al wil ik in paniek mn haar afscheren, een tattoe op mn neus nemen en met mijn blote voeten in de stront lopen. Dan is het niet aan hen om me tegen te houden. En als Ik met de auto naar huis wil mag ik dat. Ook als ik dood is die keuze aan mij.
Vriend en zij snappen dit nu allebei, hoewel ze er moeite mee hebben en het tweerichtingsverkeer vinden. Dat snap ik ook, maar ik heb de ruimte nu nodig. Hoe kan ik nu bezig zijn met 'ik mag er zijn' als wat ik zeg niet seriesu genomen wordt.
Zeg ik 'ga weg' dan loopt men door, en wil ik alleen zijn dan 'is dat niet zo verstandig'. Het is klaar. Ik ben geen 12 meer, en ik wil wel serieus genomen worden.
Zelfs als ik in paniek ben, en zelfs als 'het morgen wel weer los zal lopen'. Dan hoeven ze me nog niet zo te behandelen.
Van Zwager en Schoonzusje heb ik na mijn brief terug nog niets gehoord. Vriend heeft zijn zusje ondertussen weer gesproken en gaat er morgenavond heen. Hij wil zijnv erhaal kwijt over hoe boos hij is dat het zo liep in de auto.
Wat ik nogal schijnheilig vind, want hij heeft zelf een half uur lang z'n muil gehouden. Vind ie zelf achteraf ook. Maar hij wil toch zijn verhaal kwijt.
Ik vertrouw ze natuurlijk van geen kante meer en heb alleen maar horrorscenario's over die afspraak van ze.
De bruiloft gaat voorlopig gewoon door, we zullen zien liefde genoeg is in dit soort situaties. Voor mij is het echt een enorm iets dat hij gedaan heeft. En hij weet dat ook. Hij weet vanaf dat 1 dat 'dat wil ik niet' heilig is bij mij. Al is het maar bij een kietelpartijtje. Ik moet er blindelings van opaan kunnen dat hij stopt als ik stop zeg.
En dat is nu dus kapot.
Ik ben een lege huls in huis, en voel me vertrouwd en onveilig tegelijk als hij in mn buurt is. Verkracht.
Zwager vond het nodig om me gister in de auto bijna aan te vallen om de band met mn ouders. Ik kon geen kant op en vond dat hij wel recht had om zijn zegje te doen dus geen grenzen aangegeven. Schoonzusje ging zich er ook mee bemoeien en Vriendje hield z'n mond.
Na een half uur waren we in woonplaats van schoonouders en wilde ik terugrijden met de auto en het hele zooitje na het eten daar ophalen. Ik was er klaar mee.
Maar toen begon 3 man natuurlijk te kakelen dat dat niet handig en verantwoord was. En Vriendje dat hij mee wilde naar huis. Soit, maar ik wilde niet met hèm mee naar huis. Gezien hij de auto niet uit wilde ben ik toen maar uitgestapt.
Teruggelopen naar huis. 15 kilometer.
Vriend heeft me eerst nog een half uur met de auto geprobeerd t eachtervolgen -want wie weet wat zo'n labiel kind doet he. je moet er in ieder geval niet naar luisteren als ze zegt dat ze je niet wil zien- dus daar werd ik compleet paranoia van.
Net weer 12 jaar oud en proberen niet gezien te worden. Toen ie het na een half uur doorhad is ie terug naar z'n ouders gegaan en begonnen ze daar met z'n allen te sussen.
Uiteindelijk heb ik ze via mn mobiel zo'n uurtje toegetetterd (ik denk serieus dat mn microfoontje permanente schade opgelopen heeft van het geluidsniveau) en waren ze stil.
Toen ik rond half 12 thuis was was Vriend er ook.
Ik was te moe om verder boos te zijn.
We houden van elkaar, maar hij heeft iets fragiels verschrikkelijk kapot gemaakt. Hoe vaak die jongen gisteravond over 'Nee dat wil ik niet ga weg' heen gegaan is kan ik niet meer tellen.
Hij beseft het nu zelf ook wel, dus het is stil in huis.
Van schoongebroerzuste kregen we een 'het was niet zo bedoeld' brief, en of we erover in gesprek konden gaan. Op zich wel lief.
Heb brief teruggestuurd waarin ik ze aanraadde nooit meer tegen iemand te zeggen dat je zo'n moeite hebt met diens ouders of kinderen dat je deze niet in je huis wilt toelaten, zelfs niet voor een keer.
En verteld dat mijn priveleven van mij is, ze daar niets te zoeke hebben, en ik met hen nooit meer over de band tussen mij en mijn ouders wil praten. En dat nooit gewild heb ook.
Voor hen heb ik een fantastische jeugd gehad met liefdevolle ouders die me geholpen hebben waar ze maar kunnen. En ben ik een labiel kind. Iets anders kunnen ze niet aan, en dit zal ik dus voortaan aan hen vertellen. De muur is op, en zij staan buiten.
Zeker toen Zwager gisteravond bijna 'trots' zei dat hij heus wel wist hoe het zat omdat hij Sera's Vriend een keer onder druk gezet heeft en hem gedwongen heeft zijn ja/nee vragen te beantwoorden. Dus 'hij wist nu hoe het zat'. oeoeoeeooe. Wat een held die jongen he.
En wat heeft ie toch goed door hoe het zit. Want dat weet je natuurlijk precies na een aantal ja/nee vragen.
Het is dus even een zooitje hier.
Vriend en ik zijn verder wel okee. Alleen onwennig. Er is duidelijk iets kapot.
Zijn moeder sprak ik vnamiddag wel uitgebreid over msn. Die snapte eerst niet waarom ik zo boos was maar heeft nu ook beloofd om te stoppen 'voor mij te beslissen'. Al wil ik in paniek mn haar afscheren, een tattoe op mn neus nemen en met mijn blote voeten in de stront lopen. Dan is het niet aan hen om me tegen te houden. En als Ik met de auto naar huis wil mag ik dat. Ook als ik dood is die keuze aan mij.
Vriend en zij snappen dit nu allebei, hoewel ze er moeite mee hebben en het tweerichtingsverkeer vinden. Dat snap ik ook, maar ik heb de ruimte nu nodig. Hoe kan ik nu bezig zijn met 'ik mag er zijn' als wat ik zeg niet seriesu genomen wordt.
Zeg ik 'ga weg' dan loopt men door, en wil ik alleen zijn dan 'is dat niet zo verstandig'. Het is klaar. Ik ben geen 12 meer, en ik wil wel serieus genomen worden.
Zelfs als ik in paniek ben, en zelfs als 'het morgen wel weer los zal lopen'. Dan hoeven ze me nog niet zo te behandelen.
Van Zwager en Schoonzusje heb ik na mijn brief terug nog niets gehoord. Vriend heeft zijn zusje ondertussen weer gesproken en gaat er morgenavond heen. Hij wil zijnv erhaal kwijt over hoe boos hij is dat het zo liep in de auto.
Wat ik nogal schijnheilig vind, want hij heeft zelf een half uur lang z'n muil gehouden. Vind ie zelf achteraf ook. Maar hij wil toch zijn verhaal kwijt.
Ik vertrouw ze natuurlijk van geen kante meer en heb alleen maar horrorscenario's over die afspraak van ze.
De bruiloft gaat voorlopig gewoon door, we zullen zien liefde genoeg is in dit soort situaties. Voor mij is het echt een enorm iets dat hij gedaan heeft. En hij weet dat ook. Hij weet vanaf dat 1 dat 'dat wil ik niet' heilig is bij mij. Al is het maar bij een kietelpartijtje. Ik moet er blindelings van opaan kunnen dat hij stopt als ik stop zeg.
En dat is nu dus kapot.
Ik ben een lege huls in huis, en voel me vertrouwd en onveilig tegelijk als hij in mn buurt is. Verkracht.
donderdag 21 augustus 2008
Nog meer frustratie
O, en dan heb ik het nog niet eens gehad over PMT.
Waarbij WowGroot me eigenlijk vierkant uitlachte. Omdat ik me zoveel van anderen aantrek, omdat ik alles van mezelf zo slecht vind, en continue bevestiging lijk te zoeken.
Het werkte wel hoor.
Hij maakte van alles los.
Maar vooral gevoelens van minderwaardigheid en hoe slecht ik het deed.
En nu zit ik met de opdracht dat IK volgende week ga vertellen wat we gaan doen.
Het is mijn half uur, en ik mag iets verzinnen.
Wat ik wìl doen dan welteverstaan, niet wat ik denk dat hij wil dat ik doe, of wat ik denk dat therapeutisch verantwoord is, of wat het meest veilige is.
Maar wat ikzelf graag zou willen doen.
Ja.
Dat ik zou willen spijbelen is zeker geen optie?
Waarbij WowGroot me eigenlijk vierkant uitlachte. Omdat ik me zoveel van anderen aantrek, omdat ik alles van mezelf zo slecht vind, en continue bevestiging lijk te zoeken.
Het werkte wel hoor.
Hij maakte van alles los.
Maar vooral gevoelens van minderwaardigheid en hoe slecht ik het deed.
En nu zit ik met de opdracht dat IK volgende week ga vertellen wat we gaan doen.
Het is mijn half uur, en ik mag iets verzinnen.
Wat ik wìl doen dan welteverstaan, niet wat ik denk dat hij wil dat ik doe, of wat ik denk dat therapeutisch verantwoord is, of wat het meest veilige is.
Maar wat ikzelf graag zou willen doen.
Ja.
Dat ik zou willen spijbelen is zeker geen optie?
Furieus
Zwager was hier gister. Dat hij toch wel heel veel moeite heeft met mijn ouders en bepaalde dingen wat betreft bruiloft niet wil doen omdat 'dat niet goed voelt'. (zwager is al heul lang goede vriend van mij. veel langer dan hij zwager is. Maar zwager tikt nu eenmaal makkelijker.)
Hij gaat proberen om zich er 'voor de rest van de dag overheen te zetten' zei hij alsof het een megagunst was en ik dankbaar moest zijn. Een dag. Een dagje. Mijn dag.
En het voelt voor hem niet goed. Jaja.
Nou wat mij part kan ie de pot op als het zoveel moeite is. En komt ie maar niet. Het zal ook eens even om mijn gevoelens draaien op zo'n dag he. Want hoe moet ik me nou goed voelen bij alles?
Ik weet, merk in ieder geval dat ik ver-schrikkelijk kwaad ben op hem. Hij die zomaar even oordeeld dat ie ze niet mag, en 'dat het niet geod voelt'.
Jesus, ik voel me al mn halve leven niet goed met ze, en ik mag ze ook gewoon.
Sommige dingen blijven gewoon te aanvallend. Waarschijnlijk hetzelfde als een buitenstaander iets naars zegt over je kinderen ofzo. Hoe naar je ze zelf soms ook vind, als een ander het zegt doet het zeer. En als een ander er zo makkelijk over oordeeld helemaal.
Want. Hij is iemand tegen wie ik echt Nooit wat verteld heb over vroeger. Bewust niet. Hij vult zelf dingen in, en zal ondertussen van Sera grof gehoord hebben dat ze me niet altijd aardig behandeld hebben.
Maar hij heeft nooit met me inhuis gewoond, geconfronteerd met de nachtmerries en herbelevingen. Hij heeft me nooit geswitched meegemaakt. En gezien hoe kapot de kleintjes zijn. Heeft uit mijn mond nooit gehoord wat ze nou precies gedaa hebben.
Het enige wat hij weet is dat ik een moeilijke verstandshouding met mijn ouders heb. Dat ik soms heel verdrietig of boos op ze kan zijn. En hoe ik nu ben. Hoeveel moeite het leven me soms kost en heeft gekost.
Wie is hij om even te oordelen over mijn ouders. Wat weet hij ervan? En wat begrijpt hij er uiteindelijk nou allemaal van.
Ik was op zijn bruiloft uiterst beleefd tegen die rot-zeur oom van hem die de hele dag dronken was en niet naar me wilde luisteren en me zat uit te lokken. Achteraf ook niet tegen hem gezegd wat een irritante malloot het is. En ook niet over zijn tante die er neits aan deed, alleen wat lachen. Of z'n moeder die de hele dag veel te nerveus echt alleen maar in de weg liep. Ons werk flink moeilijk maakte door telkens onze aandacht op te eisen en dan alleen om te vragen of dat en dat geregeld was. Of zelf ineens wat te gaan doen waardoor wij de spullen niet meer terug konden vinden.
Op zo'n dag doet dat er toch niet toe.
Dan begrijp je dat zijn moeder belangrijk voro hem is. En zenuwachtig. En dan ben je lief voor haar. Omdat je hem daarmee ook een plezier doet. En omdat het voor hen allebei een belangrijke dag is. Veel belangrijker dan voor mij, hoe lang kennen wij elkaar nou.
Waarom, waarom vraag ik me af, moet ik me nu zo ontzettend druk gaan maken over of vrienden snappen dat mijn ouders belangrijk voor me zijn. Over het algemeen, maar zeker op mn trouwdag.
Natuurlijk is het dubbel. Natuurlijk wil ik ze ergnes niet uitnodigen.
Maar net zo moeilijk is het om niet vna huis uit te trouwen. Is het 'niet willen uitnodigen' waarschijnlijk meer uit boosheid, om verdriet en pijn te vermijden, dan omdat ik ze er niet bij wil.
Snappen mesnen dat dan echt niet?
O wat ben ik boos. Op iedereen, op de wereld.
Zeur niet, wil ik gillen. Zeur toch eens voor een keer allemaal niet zo.
Zeur maar over de rest van het jaar, over het weer, of over je haar dat slecht zit.
Maar laat nou voor een keer mij en mijn ouders met rust.
En houd je bek over onze trouwdag.
Het boeit met niet wat je van mn oduers vind. Of ik de goede, of juist de verkeerde jurk kies. En ook niet of je nou wel of niet van marsepeintaart en champagne houd. Of je een hekel hebt aan wit, wel of niet uitgenodigd wenst te worden, of met sommige gasten niet op kan schieten maakt me niet uit.
Het gaat erom wat IK ervan vind. En Vriendje. Of wij van wit houden, mijn jurk mooi vinden, en of we marsepein lekker vinden of niet.
De rest van de wereld slikt z'n mening maar gewoon lekker voor een keer in als het over de bruiloft gaat, en liegt maar fraai met me mee.
Ze doen maar of ze mijn jurk mooi vinden, mijn ouders aardig, en marsepein lekker.
En dan kunnen ze achteraf bij elkaar klagen.
Niet nu, niet hier, en al helemaal niet bij mij.
Want ze hebben er potdikkie niets mee te maken.
Ze mogen blij zijn dat ze mogen komen!
*Nina spuugt vuur en vraagt zich af of zwager de volgende ontmoeting met haar gaat overleven*
Dus. Pfieuw.
Nu proberen om die rook wolkjes boven mn hoofd weer weg te krijgen.
Hoofd in emmer koud water lijkt me een serieus te overwegen optie.
Misschien ook voor tijdens eventueel gesprek met zwager.
Hij gaat proberen om zich er 'voor de rest van de dag overheen te zetten' zei hij alsof het een megagunst was en ik dankbaar moest zijn. Een dag. Een dagje. Mijn dag.
En het voelt voor hem niet goed. Jaja.
Nou wat mij part kan ie de pot op als het zoveel moeite is. En komt ie maar niet. Het zal ook eens even om mijn gevoelens draaien op zo'n dag he. Want hoe moet ik me nou goed voelen bij alles?
Ik weet, merk in ieder geval dat ik ver-schrikkelijk kwaad ben op hem. Hij die zomaar even oordeeld dat ie ze niet mag, en 'dat het niet geod voelt'.
Jesus, ik voel me al mn halve leven niet goed met ze, en ik mag ze ook gewoon.
Sommige dingen blijven gewoon te aanvallend. Waarschijnlijk hetzelfde als een buitenstaander iets naars zegt over je kinderen ofzo. Hoe naar je ze zelf soms ook vind, als een ander het zegt doet het zeer. En als een ander er zo makkelijk over oordeeld helemaal.
Want. Hij is iemand tegen wie ik echt Nooit wat verteld heb over vroeger. Bewust niet. Hij vult zelf dingen in, en zal ondertussen van Sera grof gehoord hebben dat ze me niet altijd aardig behandeld hebben.
Maar hij heeft nooit met me inhuis gewoond, geconfronteerd met de nachtmerries en herbelevingen. Hij heeft me nooit geswitched meegemaakt. En gezien hoe kapot de kleintjes zijn. Heeft uit mijn mond nooit gehoord wat ze nou precies gedaa hebben.
Het enige wat hij weet is dat ik een moeilijke verstandshouding met mijn ouders heb. Dat ik soms heel verdrietig of boos op ze kan zijn. En hoe ik nu ben. Hoeveel moeite het leven me soms kost en heeft gekost.
Wie is hij om even te oordelen over mijn ouders. Wat weet hij ervan? En wat begrijpt hij er uiteindelijk nou allemaal van.
Ik was op zijn bruiloft uiterst beleefd tegen die rot-zeur oom van hem die de hele dag dronken was en niet naar me wilde luisteren en me zat uit te lokken. Achteraf ook niet tegen hem gezegd wat een irritante malloot het is. En ook niet over zijn tante die er neits aan deed, alleen wat lachen. Of z'n moeder die de hele dag veel te nerveus echt alleen maar in de weg liep. Ons werk flink moeilijk maakte door telkens onze aandacht op te eisen en dan alleen om te vragen of dat en dat geregeld was. Of zelf ineens wat te gaan doen waardoor wij de spullen niet meer terug konden vinden.
Op zo'n dag doet dat er toch niet toe.
Dan begrijp je dat zijn moeder belangrijk voro hem is. En zenuwachtig. En dan ben je lief voor haar. Omdat je hem daarmee ook een plezier doet. En omdat het voor hen allebei een belangrijke dag is. Veel belangrijker dan voor mij, hoe lang kennen wij elkaar nou.
Waarom, waarom vraag ik me af, moet ik me nu zo ontzettend druk gaan maken over of vrienden snappen dat mijn ouders belangrijk voor me zijn. Over het algemeen, maar zeker op mn trouwdag.
Natuurlijk is het dubbel. Natuurlijk wil ik ze ergnes niet uitnodigen.
Maar net zo moeilijk is het om niet vna huis uit te trouwen. Is het 'niet willen uitnodigen' waarschijnlijk meer uit boosheid, om verdriet en pijn te vermijden, dan omdat ik ze er niet bij wil.
Snappen mesnen dat dan echt niet?
O wat ben ik boos. Op iedereen, op de wereld.
Zeur niet, wil ik gillen. Zeur toch eens voor een keer allemaal niet zo.
Zeur maar over de rest van het jaar, over het weer, of over je haar dat slecht zit.
Maar laat nou voor een keer mij en mijn ouders met rust.
En houd je bek over onze trouwdag.
Het boeit met niet wat je van mn oduers vind. Of ik de goede, of juist de verkeerde jurk kies. En ook niet of je nou wel of niet van marsepeintaart en champagne houd. Of je een hekel hebt aan wit, wel of niet uitgenodigd wenst te worden, of met sommige gasten niet op kan schieten maakt me niet uit.
Het gaat erom wat IK ervan vind. En Vriendje. Of wij van wit houden, mijn jurk mooi vinden, en of we marsepein lekker vinden of niet.
De rest van de wereld slikt z'n mening maar gewoon lekker voor een keer in als het over de bruiloft gaat, en liegt maar fraai met me mee.
Ze doen maar of ze mijn jurk mooi vinden, mijn ouders aardig, en marsepein lekker.
En dan kunnen ze achteraf bij elkaar klagen.
Niet nu, niet hier, en al helemaal niet bij mij.
Want ze hebben er potdikkie niets mee te maken.
Ze mogen blij zijn dat ze mogen komen!
*Nina spuugt vuur en vraagt zich af of zwager de volgende ontmoeting met haar gaat overleven*
Dus. Pfieuw.
Nu proberen om die rook wolkjes boven mn hoofd weer weg te krijgen.
Hoofd in emmer koud water lijkt me een serieus te overwegen optie.
Misschien ook voor tijdens eventueel gesprek met zwager.
zaterdag 16 augustus 2008
Leerpuntje
Wat een stomme doos ben ik ook.
1. Naar mn ouders gaan na een drukke dag ( ja maar ja maar blablabla. Er waren duizenden logische redenen. En het was ook wel verstandig, rationeel gezien. Maar toch.)
2. Daar enthousiast een verhaal ophangen over iets dat ik belangrijk vind (ja maar, ja maar, er was zo'n goede reden. Want. Ze niet buiten sluiten hierbij, te belangrijk, enz enz. Maar toch.)
3. Het me aantrekken als vader daar (natuurlijk) ongeinteresseerd op reageerd. En het daarna afkraakt. Ik bedoel, kom op he. Ik ben geen 18 meer. En ik weet dat ie zo is, en dat ik dat kan verwachten. Get a life.
Getsie. Me daardoor overstuur laten maken en dan nog hard gaan lopen tsjenken thuis ook. Dan ga ik worden zoals ik Nooit wilde worden omdat ik wèèt hoe zinloos en stom dat is. Omdat het eigen keuze is.
Omdat ik het haat als mensen gaan lopen grienen over dit soort dingen terwijl het zo overduidelijk zo af zou lopen. Zo is.
Je weet hoe het is. Je weet hoe iemand is.
Kan je daar niet mee omgaan, blijf daar dan uit de buurt. Zoek je het toch zelf op, ga dan niet lopen tsjenken als diegene niet wonderbaarlijk veranderd is.
Gatverdegatver Nina.
Wat laat jij je op je kop zitten.
Maar o o. Wat ben je lekker bij je standpunten gebleven.
Wat niet zo handig was want waardoor je je uiteindelijk zelf schuldiger voelde dan hij.
Maar wat was je duidelijk.
En wat liet je je duidelijk niet manipuleren. Niet op andere gedachten brengen. :)
Nou nog leren om dat intern te doen. En hem te laten lullen.
Blablabla tuuuuuuurlijk.
Dat scheelt dan weer dat geknal. En daarbij schuldgevoelens. En dan dat getsjenk van jou. En dat je je zo slecht voelt, en zo weinig waard enzo.
Doos.
1. Naar mn ouders gaan na een drukke dag ( ja maar ja maar blablabla. Er waren duizenden logische redenen. En het was ook wel verstandig, rationeel gezien. Maar toch.)
2. Daar enthousiast een verhaal ophangen over iets dat ik belangrijk vind (ja maar, ja maar, er was zo'n goede reden. Want. Ze niet buiten sluiten hierbij, te belangrijk, enz enz. Maar toch.)
3. Het me aantrekken als vader daar (natuurlijk) ongeinteresseerd op reageerd. En het daarna afkraakt. Ik bedoel, kom op he. Ik ben geen 18 meer. En ik weet dat ie zo is, en dat ik dat kan verwachten. Get a life.
Getsie. Me daardoor overstuur laten maken en dan nog hard gaan lopen tsjenken thuis ook. Dan ga ik worden zoals ik Nooit wilde worden omdat ik wèèt hoe zinloos en stom dat is. Omdat het eigen keuze is.
Omdat ik het haat als mensen gaan lopen grienen over dit soort dingen terwijl het zo overduidelijk zo af zou lopen. Zo is.
Je weet hoe het is. Je weet hoe iemand is.
Kan je daar niet mee omgaan, blijf daar dan uit de buurt. Zoek je het toch zelf op, ga dan niet lopen tsjenken als diegene niet wonderbaarlijk veranderd is.
Gatverdegatver Nina.
Wat laat jij je op je kop zitten.
Maar o o. Wat ben je lekker bij je standpunten gebleven.
Wat niet zo handig was want waardoor je je uiteindelijk zelf schuldiger voelde dan hij.
Maar wat was je duidelijk.
En wat liet je je duidelijk niet manipuleren. Niet op andere gedachten brengen. :)
Nou nog leren om dat intern te doen. En hem te laten lullen.
Blablabla tuuuuuuurlijk.
Dat scheelt dan weer dat geknal. En daarbij schuldgevoelens. En dan dat getsjenk van jou. En dat je je zo slecht voelt, en zo weinig waard enzo.
Doos.
woensdag 13 augustus 2008
Nina gaat ervoor.
Stiekem vind ik mezelf wel een held.
Vandaag biechtte ik op aan meneer WowGroot dat ik mezelf niet echt leuk vond.
Hij was zelf zo vriendelijk om aan te vullen dat ik bedoelde dat ik mezelf dik, lelijk en slecht vond, dat scheelde mij weer stotteren.
Ook legde ik schoorvoetend uit dat ik vond dat ik er niet mocht zijn. Geen tijd en ruimte in mocht nemen.
WowGroot bleef serieus meedenken, en gaf aan dat dat wel erg lastig werd met mijn doelen. Namelijk goed in contact blijven met lichaam.
Want daarbij vestig je enorm de aandacht op je lichaam, je aanwezigheid, wat je doet.
Nu gaan we werken aan ruimte in mogen nemen.
Doodeng, en veel veel veel dichterbij dan wat ik van plan was.
Het raakte me, dat het zo diep zit dat ik er niet mag zijn. En het raakte me ook dat ik merkte dat ik dat heel graag anders zou willen. Dat het me zo fijn leek om dat even los te kunnen laten.
Dus leek dit me de kans. En vroeg ik -heel zachtjes- of we daar misschien aan konden werken.
Tussendoor vroeg hij zich trouwens ook nog even af waarom ik me in godsnaam opgegeven had voor een module individuele pmt als ik geen ruimte in wilde nemen, niet 'echt' gezien wilde worden. Duuuh.
Daarom was ik zo niet blij toen ik erachter kwam dat het individuele was.
Echt hoor. Je hoorde het muntje vallen bij m. :)
Vandaag biechtte ik op aan meneer WowGroot dat ik mezelf niet echt leuk vond.
Hij was zelf zo vriendelijk om aan te vullen dat ik bedoelde dat ik mezelf dik, lelijk en slecht vond, dat scheelde mij weer stotteren.
Ook legde ik schoorvoetend uit dat ik vond dat ik er niet mocht zijn. Geen tijd en ruimte in mocht nemen.
WowGroot bleef serieus meedenken, en gaf aan dat dat wel erg lastig werd met mijn doelen. Namelijk goed in contact blijven met lichaam.
Want daarbij vestig je enorm de aandacht op je lichaam, je aanwezigheid, wat je doet.
Nu gaan we werken aan ruimte in mogen nemen.
Doodeng, en veel veel veel dichterbij dan wat ik van plan was.
Het raakte me, dat het zo diep zit dat ik er niet mag zijn. En het raakte me ook dat ik merkte dat ik dat heel graag anders zou willen. Dat het me zo fijn leek om dat even los te kunnen laten.
Dus leek dit me de kans. En vroeg ik -heel zachtjes- of we daar misschien aan konden werken.
Tussendoor vroeg hij zich trouwens ook nog even af waarom ik me in godsnaam opgegeven had voor een module individuele pmt als ik geen ruimte in wilde nemen, niet 'echt' gezien wilde worden. Duuuh.
Daarom was ik zo niet blij toen ik erachter kwam dat het individuele was.
Echt hoor. Je hoorde het muntje vallen bij m. :)
Heimelijke genoegens
Tussen Peuteren en PMT de kliniek uitsluipen om stiekem op de achterbank een half uurtje te tukken.
O wat was mn hoofd zwaar.
En jeetje wat lag de achterbank comfortabel.
Met lief rose wangetjes van de slaap, en een ondeugend lachje kon ik er een half uurtje later weer tegenaan.
Volgende keer toch maar Red Bull?
O wat was mn hoofd zwaar.
En jeetje wat lag de achterbank comfortabel.
Met lief rose wangetjes van de slaap, en een ondeugend lachje kon ik er een half uurtje later weer tegenaan.
Volgende keer toch maar Red Bull?
Abonneren op:
Posts (Atom)