En zomaar ineens begonnen mn vingers weer met schrijven.
Fijn, want ik miste het wel ergens, mn uitlaatklep.
Wat heerlijk, deze dagen vol zon. Afgelopen week heerlijk genoten van het weer, de mensen om me heen, en van het feit dat ik daarvan kan genieten.
Dat het zo goed gaat laatste tijd.
Wel met zijn donkere momenten, maar misscchien hoort dat ook gewoon bij me.
Ik doe alles heftig. Lachen, huilen, vrijen, ruzie maken.. Dus waarom zou ik dat 'rot voelen' wel genuanceerd doen.
Peuter zei vandaag ook iets wat me aan het denken zette. Dat ik veel minder aan het vechten ben laatste jaar. In ieder geval als je het vergelijkt met eerder.
Met mezelf, met mijn omgeving, met het leven.
Ik heb meer rust gevonden.
Met hoe het nu is, met dat ik het daarmee moet doen. Met hoe anderen zijn, en dat daartegen vechten ook meer vermoeiend dan zinvol is. En met mezelf.
Dat ik meer geaccepteerd heb dat ik dus zò ben.
Heftig in mijn doen en laten, en mijn gevoel. Als ik het voel.
En dat dat vaak moeilijk is, en mij of anderen last bezorgd. Maar dat het ook zeker zijn charmes kan hebben. Het ook iets levendigs en vrolijks heeft. En dat ik dus niet alleen maar slecht en zwart ben, maar dat die andere kant er best mag zijn.
Ik kan m zien, ook meer voelen. En ik ben er eigenlijk erg blij mee.
Want die kant vind ik eigenlijk wel erg leuk.
En eigenlijk, sprak ik vandaag ook uit, dat ik daar best trots op ben.
Redelijk stabiel, meer levend in het hier en nu, acceptatie van hoe ik ben, en zelfs positieve eigenschappen kunnen zien en daar blij mee zijn.
Er mogen zijn. Mèt problemen, heftigheid en al.
Denkfouten herkennen, veel minder tijd kwijt zijn.
Afgelopen 2,5 jaar is het zo hard gegaan. Hoewel het soms vooral stilstand leek op dat moment.
Het is gek om dit zo te beseffen. Emotioneel.
En er zo blij mee te zijn, ook echt trots op te zijn. Dat uit te kunnen spreken.
En ook aan te kunnen nemen dat Peuter òòk trots is.
Zonder dat weg te moeten maken, of om te draaien in mn hoofd.
Horen, kijken, checken en dan aannemen. En dat het echt binnenkomt.
Want dat kwam het.
Iemand trots op mij. Mij. Gekke slechte mij.
Haha, dat zit er dan dus wel nog.
Ach ja, er moet toch wat te doen blijven.
Nou, heb je spontaan een lang en emotioneel verhaal te pakken. Zomaar.
Dat was ik niet van plan!
woensdag 15 april 2009
donderdag 26 maart 2009
zebra motiefje
Zit beetje in de zenuwen.
Laatste week redelijk wat uren waarin alles teveel is en ik een depressieve zombie.
Nou is dat voor mij niet zo heel ongewoon, maar ik merk dat ze wat heftiger zijn en 'zonder aanleiding'.
Nou kan ik natuurlijk weer helemaal niet plaatsen wat ik voel, behalve dat het drukkend en donker is, en het maakt dat ik niets meer wil. Maar het leek met niet onlogisch dat spanning voor komende tijd er wat mee te maken heeft.
So far so good vond ik tot nu toe. Maar ik weet ook van mezelf dat het 'goed' gaat, tot ik ècht instort. 'niet goed' bestaat bij mij eigenlijk niet zo. 'mwah' ook niet. Ik stond er simpelweg nooit voor open, en nu herken ik het dus niet.
En zit ik dus ineens in zak en as: is dit een signaal dat het toch allemaal (te) spannend is? Wat als dit doorzet? Wat als over een paar dagen 'ineens' alles weer helemaal donker is, en ik er geen gat meer in zie en doordraai? Eigenlijk ben ik hier al tijden niet meer echt 'bang' voor geweest.
Omdat ik het gevoel heb dat het toch altijd 'wel goed gaat' tot het te laat is, maar ook omdat ik wèèt dat die crisissen erbij horen, en ook weer overgaan als ik blijf ademen. En tegenwoordig ook een beetje aan de bel kan trekken dan.
Alleen nu maak ik me er dus zorgen om. Heb nu gewoon geen tijd om 'even' door een crisis te gaan en te ademen.Bovendien vind ik een vers streepjespatroon ook niet zo'n goed idee bij een *zomer* jurk, en wil ik vriendje het niet aandoen dat ik nog suicidaal wordt. Liefst nooit niet, maar nu helemaal niet.
Dus.
Laatste week redelijk wat uren waarin alles teveel is en ik een depressieve zombie.
Nou is dat voor mij niet zo heel ongewoon, maar ik merk dat ze wat heftiger zijn en 'zonder aanleiding'.
Nou kan ik natuurlijk weer helemaal niet plaatsen wat ik voel, behalve dat het drukkend en donker is, en het maakt dat ik niets meer wil. Maar het leek met niet onlogisch dat spanning voor komende tijd er wat mee te maken heeft.
So far so good vond ik tot nu toe. Maar ik weet ook van mezelf dat het 'goed' gaat, tot ik ècht instort. 'niet goed' bestaat bij mij eigenlijk niet zo. 'mwah' ook niet. Ik stond er simpelweg nooit voor open, en nu herken ik het dus niet.
En zit ik dus ineens in zak en as: is dit een signaal dat het toch allemaal (te) spannend is? Wat als dit doorzet? Wat als over een paar dagen 'ineens' alles weer helemaal donker is, en ik er geen gat meer in zie en doordraai? Eigenlijk ben ik hier al tijden niet meer echt 'bang' voor geweest.
Omdat ik het gevoel heb dat het toch altijd 'wel goed gaat' tot het te laat is, maar ook omdat ik wèèt dat die crisissen erbij horen, en ook weer overgaan als ik blijf ademen. En tegenwoordig ook een beetje aan de bel kan trekken dan.
Alleen nu maak ik me er dus zorgen om. Heb nu gewoon geen tijd om 'even' door een crisis te gaan en te ademen.Bovendien vind ik een vers streepjespatroon ook niet zo'n goed idee bij een *zomer* jurk, en wil ik vriendje het niet aandoen dat ik nog suicidaal wordt. Liefst nooit niet, maar nu helemaal niet.
Dus.
donderdag 12 maart 2009
Filosofisch
Goh. Wat lang geleden.
Ik keek net -het kwam op dagboek/blog- hier terug, en werd helemaal sentimenteel.
Al 7 jaar gedachtenspinsels.
Een vervolgwerk over Nina-door-de-jaren-heen.
Bizarre is eigenlijk dat als ik schrijf, het leeft. Ik schrijf zonder denken. Het zit in me. Ik denk dòòr het schrijven. Begrijp dan.
En laat los.
Terug te lezen wat er zo speelt, wat ik deed, het verbaast me soms.
Dingen die ik neit meer weet, maar ook dingen die zò waar zijn. Waarover ik me verbaas hoe het klopt wat ik schreef. Hoe enorm het weergeeft wat zich in mijn hoofd bevind.
Hoe ik hetzelfde stuk zo weer zou kunnen schrijven.
En ook hoe snel al die goede voornemens, inzichten enz, weer vervliegen haha.
Na 7 jaar bloggen zou hier toch een mooie handleiding met do's en don'ts moeten staan. Veel opgedane inzichten. Zou de boel klaar moeten zijn, en alles wat er te begrijpen valt begrepen zijn.
Njet dus he.
Ik kan rustig 9 keer tot hetzelfde inzicht komen. Maar dan vanuit verschillende hoeken.
Zo van 'ooo, van deze kant issie òòk rond' 'nouja, als ik een bril opdoe is ie nog steeds rond'.
Het wordt wel herkenbaarder, de vaste patronen. De valkuilen.
Ik ken mijn triggers een beetje. Weet een beetje waar behoeftes vandaan komen, wat er achter bepaald gedrag zit. Waar mijn grenzen liggen.
Nu het spelen met 'wat doe je ermee'.
Ontloop je alle triggers, ga je ermee oefenen? Zoek je ze juist op?
En grenzen, moet je altijd luisteren naar je gevoel? Want even doorzetten wil op zijn tijd soms veel helender zijn dan wèèr een dag met je hoofd-onder-de-dekens.
Wanneer vraag je nou eigenlijk hulp? Want de verantwoordelijkheid uit handen geven is niet echt goed, maar op tijd aangeven dat je het niet red in je eentje wel.
Wat is grijs? Waar ligt dat evenwicht?
Ehm.
Help?
Ik heb geen borderline?!
Grr.
De pot op met peuter.
En ik weer vaker schrijven.
Want dat lucht zo lekker op.
Ik keek net -het kwam op dagboek/blog- hier terug, en werd helemaal sentimenteel.
Al 7 jaar gedachtenspinsels.
Een vervolgwerk over Nina-door-de-jaren-heen.
Bizarre is eigenlijk dat als ik schrijf, het leeft. Ik schrijf zonder denken. Het zit in me. Ik denk dòòr het schrijven. Begrijp dan.
En laat los.
Terug te lezen wat er zo speelt, wat ik deed, het verbaast me soms.
Dingen die ik neit meer weet, maar ook dingen die zò waar zijn. Waarover ik me verbaas hoe het klopt wat ik schreef. Hoe enorm het weergeeft wat zich in mijn hoofd bevind.
Hoe ik hetzelfde stuk zo weer zou kunnen schrijven.
En ook hoe snel al die goede voornemens, inzichten enz, weer vervliegen haha.
Na 7 jaar bloggen zou hier toch een mooie handleiding met do's en don'ts moeten staan. Veel opgedane inzichten. Zou de boel klaar moeten zijn, en alles wat er te begrijpen valt begrepen zijn.
Njet dus he.
Ik kan rustig 9 keer tot hetzelfde inzicht komen. Maar dan vanuit verschillende hoeken.
Zo van 'ooo, van deze kant issie òòk rond' 'nouja, als ik een bril opdoe is ie nog steeds rond'.
Het wordt wel herkenbaarder, de vaste patronen. De valkuilen.
Ik ken mijn triggers een beetje. Weet een beetje waar behoeftes vandaan komen, wat er achter bepaald gedrag zit. Waar mijn grenzen liggen.
Nu het spelen met 'wat doe je ermee'.
Ontloop je alle triggers, ga je ermee oefenen? Zoek je ze juist op?
En grenzen, moet je altijd luisteren naar je gevoel? Want even doorzetten wil op zijn tijd soms veel helender zijn dan wèèr een dag met je hoofd-onder-de-dekens.
Wanneer vraag je nou eigenlijk hulp? Want de verantwoordelijkheid uit handen geven is niet echt goed, maar op tijd aangeven dat je het niet red in je eentje wel.
Wat is grijs? Waar ligt dat evenwicht?
Ehm.
Help?
Ik heb geen borderline?!
Grr.
De pot op met peuter.
En ik weer vaker schrijven.
Want dat lucht zo lekker op.
donderdag 29 januari 2009
Aan Peuter...
Lieve Peuter,
Het wordt hoog tijd om eens te proberen te zeggen wat er nu echt omgaat vanbinnen. Want soms vervloek ik m'n logisch denken en snelle tong.
Laatste twee therapie keren heb ik heel erg het gevoel dat ik er zelf maar een beetje sneu bij zit en mijn mond allerlei dingen zegt die niet bij mij horen. Of deels wel waarschijnlijk, maar niet zoals ik ze ervaar.
En dat maakt dat ik me verschrikkelijk onmachtig voel, en heel heel alleen.
Ja, ik zie ook dat het raar is hoe ik omga met mijn ouders. Sterker nog, ik voel de weerzin bij alles. En ik ga mezelf er steeds meer om 'haten' dat ik toch zo mooi weer blijf spelen.
Ik wil ze niet aanraken, ik wil geen gesprekken met ze voeren die enigszins dichtbij komen. Ik wil al helemaal niet leuk lachen en doen alsof ik ze zo aardig vind. En bovenal wil ik niet dat de anderen (en/of ik?) ze steeds zo opzoeken. Hen nodig lijken te hebben. Of in ieder geval naar ze verlangen.
Wat ik wel wil weet ik niet zo goed, want zodra zo'n gedachte me te binnen popt begint er wel iemand heel hard overheen te brullen. En wie er ook brult, ze hebben allemaal een goede eigen reden, redenatie etc. Die ken je ondertussen wel. 'Het is zo handig zo' 'Het voorkomt zoveel erger' 'ik zou niet weten hoe anders'.
En ik hoor ze. Ik zie de logica ook wel.
Maar ondertussen zit ik er lekker bij zonder inbreng. En dat wil ik ook niet.
Want mij doet het heel veel verdriet, dat het zo loopt. Hoe praktisch het ook is, dit is niet wat ik verder wil.
Ik wil wèl verder gaan met voelen. Het jaagt me angst aan, maar ik wil het leren kunnen. Leren verdragen. Omdat het minder doods is, en zoveel minder eenzaam.
Bovendien voel ik nu eenmaal steeds meer.
Ja heus, je komt wel binnen hoor. Die tranen bij 'gruwelijk' en 'schrijnend' die zijn van mij. Omdat het fijn is het even hardop te mogen horen. Want als ik het denk krijg ik meteen de hele apenheul weer op mn dak. Die het fijn weg redeneren.
En dan zit ik dus niet alleen verdrietig te zijn om dat het gruwelijk was, en schrijnend is, maar ook omdat het dat dus niet mag zijn. En ik weer eenzaam ben as hell.
Moraal van het verhaal?
Ik wil graag gaan kijken hoe we langzaam verandering kunnen brengen in het patroon dat ik nu heb. Namelijk 'gedraag je zoals men van je verwacht'. In 'veilige' omgeving lukt het al wat beter. Laatste keer ging ze waarempel in een gemakkelijke houding zitten, in plaats van netjes stijf, benen naast/over elkaar. Zo ook met vrienden.
Maar met mijn ouders wil ik dat patroon ook doorbreken.
Ik zou graag me niet verplicht willen voelen ze te zoenen, leuk te lachen, lief te zijn. Door de angst heen, de angst die zegt dat dat niet kan.
Ik wil graag leren omgaan met de dingen die ik voel. Die anderen vaak wegredeneren, maar ook zij bij tijd en wijlen moeten voelen. Wat doet iets met me, en hoe kan ik daarmee omgaan.
Te beginnen heel simpel met 'na therapie'. Want elke week is dat weer een geweldige strijd tussen 'v&d praat' (en dus proberen alles weg te maken/te vergeten), de boel netjes van bovenaf proberen te bekijken, rationaliseren en opschrijven, of gewoon huilen en breken en huilen tot het op is.
Ik wil zelf kunnen gaan zeggen 'het was gruwelijk'. Nee, ik wil kunnen gaan zeggen 'mijn ouders hebben gruwelijke dingen met me gedaan.' Zonder lachen, scheef gezicht.
Maar dat zijn heel-ver-weg einddoelen, dat besef ik ook.
En jij lijkt daar een weg naartoe te weten. Tenminste, zo voelt dat hier. Of je weet de weg die andere mensen al afgelegd hebben. Ik wil die weg ook weten.
Ik weet het idee van 'alles op mijn tijd'. Maar op zich heb ik niet zo heel veel lust om nog 30 keer op mn bek te gaan. Dus als je dat nou van verre aan ziet komen, of ziet dat ik weer een kant op stuur die 'eindeloos' 'hopeloos' of 'niet richting eindpunt' is, kan je dat dan zeggen misschien?
Gewoon: goh, daar kunnen we het best over hebben, maar dan gaan we weer de herhaling in. Als je verder wilt richting eindpunt dan…..
Dan stop ik misschien met mn rondjes-loop-gedrag.
Want das heul frustrerend hoor, als je haast hebt om aan het einde te komen. Dat je dan een keer per week een rondje loopt. Die ik probeer te rennen, want dat gaat sneller.
Dus vandaag ook graag koppen met spijkers over de drama.
Ja, heel assertief, maar ik wil gewoon verder, harder en sneller.
Maar alleen kan ik dat niet, en red ik het ook niet.
Na therapie heb ik bijna nog een uur nodig om de gedachten en gevoelens die erbij horen te verwerken/plaatsen. En dan zijn we nog niet eens aan de helft van de lopende dingen toegekomen.
Concrete hulpvraag: zou je me wat meer kunnen sturen richting mijn einddoelen. Alternatieven voor hoe te gedragen/proberen/mee om te gaan zijn erg welkom. Zeker als we kunnen onderzoeken naar of dat een grote stap is, of misschien honderd kleintjes, en hoe die stomme stomme stomme angst een kopje kleiner gemaakt kan worden.
Alsjeblieft…
Het wordt hoog tijd om eens te proberen te zeggen wat er nu echt omgaat vanbinnen. Want soms vervloek ik m'n logisch denken en snelle tong.
Laatste twee therapie keren heb ik heel erg het gevoel dat ik er zelf maar een beetje sneu bij zit en mijn mond allerlei dingen zegt die niet bij mij horen. Of deels wel waarschijnlijk, maar niet zoals ik ze ervaar.
En dat maakt dat ik me verschrikkelijk onmachtig voel, en heel heel alleen.
Ja, ik zie ook dat het raar is hoe ik omga met mijn ouders. Sterker nog, ik voel de weerzin bij alles. En ik ga mezelf er steeds meer om 'haten' dat ik toch zo mooi weer blijf spelen.
Ik wil ze niet aanraken, ik wil geen gesprekken met ze voeren die enigszins dichtbij komen. Ik wil al helemaal niet leuk lachen en doen alsof ik ze zo aardig vind. En bovenal wil ik niet dat de anderen (en/of ik?) ze steeds zo opzoeken. Hen nodig lijken te hebben. Of in ieder geval naar ze verlangen.
Wat ik wel wil weet ik niet zo goed, want zodra zo'n gedachte me te binnen popt begint er wel iemand heel hard overheen te brullen. En wie er ook brult, ze hebben allemaal een goede eigen reden, redenatie etc. Die ken je ondertussen wel. 'Het is zo handig zo' 'Het voorkomt zoveel erger' 'ik zou niet weten hoe anders'.
En ik hoor ze. Ik zie de logica ook wel.
Maar ondertussen zit ik er lekker bij zonder inbreng. En dat wil ik ook niet.
Want mij doet het heel veel verdriet, dat het zo loopt. Hoe praktisch het ook is, dit is niet wat ik verder wil.
Ik wil wèl verder gaan met voelen. Het jaagt me angst aan, maar ik wil het leren kunnen. Leren verdragen. Omdat het minder doods is, en zoveel minder eenzaam.
Bovendien voel ik nu eenmaal steeds meer.
Ja heus, je komt wel binnen hoor. Die tranen bij 'gruwelijk' en 'schrijnend' die zijn van mij. Omdat het fijn is het even hardop te mogen horen. Want als ik het denk krijg ik meteen de hele apenheul weer op mn dak. Die het fijn weg redeneren.
En dan zit ik dus niet alleen verdrietig te zijn om dat het gruwelijk was, en schrijnend is, maar ook omdat het dat dus niet mag zijn. En ik weer eenzaam ben as hell.
Moraal van het verhaal?
Ik wil graag gaan kijken hoe we langzaam verandering kunnen brengen in het patroon dat ik nu heb. Namelijk 'gedraag je zoals men van je verwacht'. In 'veilige' omgeving lukt het al wat beter. Laatste keer ging ze waarempel in een gemakkelijke houding zitten, in plaats van netjes stijf, benen naast/over elkaar. Zo ook met vrienden.
Maar met mijn ouders wil ik dat patroon ook doorbreken.
Ik zou graag me niet verplicht willen voelen ze te zoenen, leuk te lachen, lief te zijn. Door de angst heen, de angst die zegt dat dat niet kan.
Ik wil graag leren omgaan met de dingen die ik voel. Die anderen vaak wegredeneren, maar ook zij bij tijd en wijlen moeten voelen. Wat doet iets met me, en hoe kan ik daarmee omgaan.
Te beginnen heel simpel met 'na therapie'. Want elke week is dat weer een geweldige strijd tussen 'v&d praat' (en dus proberen alles weg te maken/te vergeten), de boel netjes van bovenaf proberen te bekijken, rationaliseren en opschrijven, of gewoon huilen en breken en huilen tot het op is.
Ik wil zelf kunnen gaan zeggen 'het was gruwelijk'. Nee, ik wil kunnen gaan zeggen 'mijn ouders hebben gruwelijke dingen met me gedaan.' Zonder lachen, scheef gezicht.
Maar dat zijn heel-ver-weg einddoelen, dat besef ik ook.
En jij lijkt daar een weg naartoe te weten. Tenminste, zo voelt dat hier. Of je weet de weg die andere mensen al afgelegd hebben. Ik wil die weg ook weten.
Ik weet het idee van 'alles op mijn tijd'. Maar op zich heb ik niet zo heel veel lust om nog 30 keer op mn bek te gaan. Dus als je dat nou van verre aan ziet komen, of ziet dat ik weer een kant op stuur die 'eindeloos' 'hopeloos' of 'niet richting eindpunt' is, kan je dat dan zeggen misschien?
Gewoon: goh, daar kunnen we het best over hebben, maar dan gaan we weer de herhaling in. Als je verder wilt richting eindpunt dan…..
Dan stop ik misschien met mn rondjes-loop-gedrag.
Want das heul frustrerend hoor, als je haast hebt om aan het einde te komen. Dat je dan een keer per week een rondje loopt. Die ik probeer te rennen, want dat gaat sneller.
Dus vandaag ook graag koppen met spijkers over de drama.
Ja, heel assertief, maar ik wil gewoon verder, harder en sneller.
Maar alleen kan ik dat niet, en red ik het ook niet.
Na therapie heb ik bijna nog een uur nodig om de gedachten en gevoelens die erbij horen te verwerken/plaatsen. En dan zijn we nog niet eens aan de helft van de lopende dingen toegekomen.
Concrete hulpvraag: zou je me wat meer kunnen sturen richting mijn einddoelen. Alternatieven voor hoe te gedragen/proberen/mee om te gaan zijn erg welkom. Zeker als we kunnen onderzoeken naar of dat een grote stap is, of misschien honderd kleintjes, en hoe die stomme stomme stomme angst een kopje kleiner gemaakt kan worden.
Alsjeblieft…
maandag 19 januari 2009
Oei...
Okeej!
Na een avond stilzitten, maar toch wel lachen met de meiden ben ik nu een beeeeeetje wanhopig.
Het haren doen was gezellig. Beetje kleppen, beetje lachen.
Niet teveel bewegen, spannend ook.
En toen ik in de spiegel keek kon ik wel huilen.
Of erger.
Oei, ik vond het echt niet mooi.
Heel erg echt niet mooi.
Maar hoe zeg je dat.
Uiteindelijk heb ik na veel 'oohs' en 'aahs' en 'prachtigs' wel gezegd dat ik me wel een beetje niet mezelf voelde. Dat ik iets 'meer mij' in gedachte had.
Ik vond het eerlijk gezegd gewoon helemaal niet zo bij de vorm van mn gezicht staan...
Achteraf vind ik mezelf nu zò stom. Plààtje, denk ik maar, plààtje. Je laat je haar toch niet doen zonder plaatje! Want ik ben àltijd intens verdrietig als ik bij de kapper vandaan kom.
Want op een of andere manier heb ik dus al-tijd iets anders in mijn hoofd dan dat de kapper maakt...
Wat me nu helemaal een beetje wanhopig maakt is dat ik niet weet of ik vertrouwen heb in deze kapster. Het is een jong meisje, een 'vriendin' van me. Heel lief, dat wel, en heel begaan.
Maar goddegod, hoe moet dta goedkomen?
En Sera, die er de hele avond was als steun en toeverlaat, kwam huilend bij hààr thuis hoorde ik. (van vriend, want die was bij haar vriend) Haar haren zouden ook gedaan worden, maar daar zijn we niet eens aan toegekomen. En uiteindelijk was t 11 uur voor ik een beetje klaar was.
En Sera dus het gevoel had dat ze naar huis wilde.
Hoe schuldig ik me ook voel dat zij nu zo moe is enzo, ik ben wel heel heel dankbaar dat ze gebleven is tot het klaar was. Dat ze t ook gezien heeft.
Want o wat voelde ik me ongelukkig, nadat kapster weg was...
Zeker toen ik alle prut uit mn haar haalde, een staart maakte, en dat wèl heel mooi vond.
Kan dat niet?
Kan ik niet gewoon trouwen met alles naar achter een een staart?
Dan voel ik me veel meer mij.
*zucht*
Waar een mens zich al niet druk om kan maken he :D.
Wel heerlijk dat ik dat zo kan relativeren.
Ik geloof dat het probleem meer is dat ik dat meiske niet durf te vertellen wat ik vind, dan dat het ramp wordt die dag.
Want ik geloof dat ik dan gewoon hetzelfde doe als nu.
Alles eruit, stiekje erin. Klaar.
Nou, en een make-up mevrouw heb ik ook niet. En ik weet ook niet of ik dat wel wil.
Dat gaat alleen maar tegenvallen met mijn hoofd. :S
Zo voelt dat.
Nou goed, ik kruip lekker bij vriendje.
Die vond dat ik als Mij moest trouwen. :) Lieffie is het ook.
Dan valt dit kapsel iig af.
Want ik herkende mij helemaal niet!
Na een avond stilzitten, maar toch wel lachen met de meiden ben ik nu een beeeeeetje wanhopig.
Het haren doen was gezellig. Beetje kleppen, beetje lachen.
Niet teveel bewegen, spannend ook.
En toen ik in de spiegel keek kon ik wel huilen.
Of erger.
Oei, ik vond het echt niet mooi.
Heel erg echt niet mooi.
Maar hoe zeg je dat.
Uiteindelijk heb ik na veel 'oohs' en 'aahs' en 'prachtigs' wel gezegd dat ik me wel een beetje niet mezelf voelde. Dat ik iets 'meer mij' in gedachte had.
Ik vond het eerlijk gezegd gewoon helemaal niet zo bij de vorm van mn gezicht staan...
Achteraf vind ik mezelf nu zò stom. Plààtje, denk ik maar, plààtje. Je laat je haar toch niet doen zonder plaatje! Want ik ben àltijd intens verdrietig als ik bij de kapper vandaan kom.
Want op een of andere manier heb ik dus al-tijd iets anders in mijn hoofd dan dat de kapper maakt...
Wat me nu helemaal een beetje wanhopig maakt is dat ik niet weet of ik vertrouwen heb in deze kapster. Het is een jong meisje, een 'vriendin' van me. Heel lief, dat wel, en heel begaan.
Maar goddegod, hoe moet dta goedkomen?
En Sera, die er de hele avond was als steun en toeverlaat, kwam huilend bij hààr thuis hoorde ik. (van vriend, want die was bij haar vriend) Haar haren zouden ook gedaan worden, maar daar zijn we niet eens aan toegekomen. En uiteindelijk was t 11 uur voor ik een beetje klaar was.
En Sera dus het gevoel had dat ze naar huis wilde.
Hoe schuldig ik me ook voel dat zij nu zo moe is enzo, ik ben wel heel heel dankbaar dat ze gebleven is tot het klaar was. Dat ze t ook gezien heeft.
Want o wat voelde ik me ongelukkig, nadat kapster weg was...
Zeker toen ik alle prut uit mn haar haalde, een staart maakte, en dat wèl heel mooi vond.
Kan dat niet?
Kan ik niet gewoon trouwen met alles naar achter een een staart?
Dan voel ik me veel meer mij.
*zucht*
Waar een mens zich al niet druk om kan maken he :D.
Wel heerlijk dat ik dat zo kan relativeren.
Ik geloof dat het probleem meer is dat ik dat meiske niet durf te vertellen wat ik vind, dan dat het ramp wordt die dag.
Want ik geloof dat ik dan gewoon hetzelfde doe als nu.
Alles eruit, stiekje erin. Klaar.
Nou, en een make-up mevrouw heb ik ook niet. En ik weet ook niet of ik dat wel wil.
Dat gaat alleen maar tegenvallen met mijn hoofd. :S
Zo voelt dat.
Nou goed, ik kruip lekker bij vriendje.
Die vond dat ik als Mij moest trouwen. :) Lieffie is het ook.
Dan valt dit kapsel iig af.
Want ik herkende mij helemaal niet!
vrijdag 16 januari 2009
T komt, t komt.
De laatste tijd ineens veel behoefte om weer te praten over 'vroegah'.
Na een poos er bijna niet mee bezig geweest te zijn speelt het ineens weer een rol bij ongeveer alles wat ik doe.
Ik las net ook de vraag 'Als ik niet bang was dan zou ik... '
En mijn spontane antwoord daarop was dus 'aangifte doen tegen de mensen die mijn jeugd zo bijzonder gemaakt hebben'.
Pas toen ik na ging denken over mijn ouders, en dat ik dan de familie kapot zou maken kwam de paniek.
Zou er langzamerhand boosheid komen?
Merk wel dat ik soort van nijdig ben om het feit dat. Dat dit allemaal gebeurd is. Dat ik er allemaal maar mee moet dealen. Hoe 'oneerlijk' ik het ergens allemaal vind, en hoe moe ik t ben.
En dat zij gewoon lekker leuk verder leven. Allemaal.
Want leuk en aardig hoor, het grootste gedeelte is natuurlijk ouders hun pakkie aan. Maar die andere gekken.. Welke andere gekken vinden dat nou een goed idee?
Soms wilde ik dat mn geheugen me niet zo in de steek zou laten wat betreft gezichten, namen, details. Dat ik zò een lijst namen uit mn mouw kon schudden: zij!
Zij waren het, zij zijn van die gore pedofiele agressievelingen.
Ja, die lieve man van jou, leuke oom van hun, die fijne toegewijde collega.
En dan zit ik weer met tranen in mn ogen. Nijdig, dat ik het zelf zo laat gaan. Zover heb laten komen. Dat ik er niets mee kan. Dat ik er ergens wat mee wil.
Dat ik het kwijt kan. Dat iemand me zal begrijpen. Echt zal begrijpen.
Het stomme is dat ik het gevoel heb dat ik het in therapie niet kwijt kan. Een uur per week... Een uurtje. En daarin hebben we altijd al tijd tekort.
Omdat ik van mijn gewone dagelijkse leven al zo'n zooitje maak vaak.
Zo langzamerhand gaat het me steeds hoger zitten allemaal. het moet eruit.. Ik moet het kwijt...
Na een poos er bijna niet mee bezig geweest te zijn speelt het ineens weer een rol bij ongeveer alles wat ik doe.
Ik las net ook de vraag 'Als ik niet bang was dan zou ik... '
En mijn spontane antwoord daarop was dus 'aangifte doen tegen de mensen die mijn jeugd zo bijzonder gemaakt hebben'.
Pas toen ik na ging denken over mijn ouders, en dat ik dan de familie kapot zou maken kwam de paniek.
Zou er langzamerhand boosheid komen?
Merk wel dat ik soort van nijdig ben om het feit dat. Dat dit allemaal gebeurd is. Dat ik er allemaal maar mee moet dealen. Hoe 'oneerlijk' ik het ergens allemaal vind, en hoe moe ik t ben.
En dat zij gewoon lekker leuk verder leven. Allemaal.
Want leuk en aardig hoor, het grootste gedeelte is natuurlijk ouders hun pakkie aan. Maar die andere gekken.. Welke andere gekken vinden dat nou een goed idee?
Soms wilde ik dat mn geheugen me niet zo in de steek zou laten wat betreft gezichten, namen, details. Dat ik zò een lijst namen uit mn mouw kon schudden: zij!
Zij waren het, zij zijn van die gore pedofiele agressievelingen.
Ja, die lieve man van jou, leuke oom van hun, die fijne toegewijde collega.
En dan zit ik weer met tranen in mn ogen. Nijdig, dat ik het zelf zo laat gaan. Zover heb laten komen. Dat ik er niets mee kan. Dat ik er ergens wat mee wil.
Dat ik het kwijt kan. Dat iemand me zal begrijpen. Echt zal begrijpen.
Het stomme is dat ik het gevoel heb dat ik het in therapie niet kwijt kan. Een uur per week... Een uurtje. En daarin hebben we altijd al tijd tekort.
Omdat ik van mijn gewone dagelijkse leven al zo'n zooitje maak vaak.
Zo langzamerhand gaat het me steeds hoger zitten allemaal. het moet eruit.. Ik moet het kwijt...
maandag 5 januari 2009
1 migraine aub.
Vriendje is ziekjes. Alweer.
Afgelopen kwartaal was hij toch wel 2 keer per week 'niet fit'.
Wat natuurlijk gepaard ging met een hoop gepruttel, gezucht en gesteun.
Nou is ie ook echt wel heul zielig hoor, als hij ziekjes is, en ik probeer echt om lief te zijn en hem een beetje te vertroetelen.
Maar over het algemeen wordt ik er vooral onrustig -en uiteindelijk ongeduldig- van.
Wat is dat toch? Als vriendinnen ziek zijn ben ik de eerste die met een fruitmand op de stoep staat... En bij Vriendje, die toch altijd zo lief voor mij is, zeker als ik een keer ziek ben of me rot voel, wordt ik ongeduldig...
Dan vind ik mezelf toch zo'n kreng!
Ach ja, het zal wel menselijk zijn *grijnz*.
Nina is ondertussen langzaam weer op aan het krabbelen.
De moods zijn nog steeds niet overweldigend fijn, maar het ergste is eraf.
Nu kom ik met een hoop huilen (als Vriendje weg is :) ) en rustigjes aan wel de dag door.
Komt ook door de vele afleiding om me heen, en de spannende/leuke dingen die er allemaal gebeuren. Afleiding Rulez!
Deze week ook weer beginnen met werken.
Gister al thuis aan de slag gegaan met de voorbereidingen zodat ik vandaag en morgen iig geen stress zou hebben als het niet zou lukken. Het idee van verplichting vind ik vre-se-lijk, maar op zich het bezig zijn heeft ook wel wat.
Als hoogtepunt van deze week mogen Vriendje en ik trouwens zaterdag 'neutrale zone' zijn in een koffiemeeting van onze beide ouders... :S
Nou zien die elkaar al jaaaaren op verjaardagen, maar schoonmamma gaf aan dat ze het toch wel prettig vond als wij ook zouden komen. Voor het geval van lastiglastig.
Op mijn reactie dat ze meestal niet bijten antwoordde ze dat ze daar ook niet zo bang voor was, maar dat ze niet wist of ze zelf haar tanden thuis kon houden. *grijnz*
Hoezeer ik er ook om moest lachen, en het lieve gebaar waardeer, toch schijt ik 17 kleuren.
Ik houd er helemaal niet van als mijn twee werelden mixen.
En helemaal neit als ik daar dan tussen moet gaan zitten :S.
Kan ik alvast een migraine reserveren voor zaterdag? :D
Afgelopen kwartaal was hij toch wel 2 keer per week 'niet fit'.
Wat natuurlijk gepaard ging met een hoop gepruttel, gezucht en gesteun.
Nou is ie ook echt wel heul zielig hoor, als hij ziekjes is, en ik probeer echt om lief te zijn en hem een beetje te vertroetelen.
Maar over het algemeen wordt ik er vooral onrustig -en uiteindelijk ongeduldig- van.
Wat is dat toch? Als vriendinnen ziek zijn ben ik de eerste die met een fruitmand op de stoep staat... En bij Vriendje, die toch altijd zo lief voor mij is, zeker als ik een keer ziek ben of me rot voel, wordt ik ongeduldig...
Dan vind ik mezelf toch zo'n kreng!
Ach ja, het zal wel menselijk zijn *grijnz*.
Nina is ondertussen langzaam weer op aan het krabbelen.
De moods zijn nog steeds niet overweldigend fijn, maar het ergste is eraf.
Nu kom ik met een hoop huilen (als Vriendje weg is :) ) en rustigjes aan wel de dag door.
Komt ook door de vele afleiding om me heen, en de spannende/leuke dingen die er allemaal gebeuren. Afleiding Rulez!
Deze week ook weer beginnen met werken.
Gister al thuis aan de slag gegaan met de voorbereidingen zodat ik vandaag en morgen iig geen stress zou hebben als het niet zou lukken. Het idee van verplichting vind ik vre-se-lijk, maar op zich het bezig zijn heeft ook wel wat.
Als hoogtepunt van deze week mogen Vriendje en ik trouwens zaterdag 'neutrale zone' zijn in een koffiemeeting van onze beide ouders... :S
Nou zien die elkaar al jaaaaren op verjaardagen, maar schoonmamma gaf aan dat ze het toch wel prettig vond als wij ook zouden komen. Voor het geval van lastiglastig.
Op mijn reactie dat ze meestal niet bijten antwoordde ze dat ze daar ook niet zo bang voor was, maar dat ze niet wist of ze zelf haar tanden thuis kon houden. *grijnz*
Hoezeer ik er ook om moest lachen, en het lieve gebaar waardeer, toch schijt ik 17 kleuren.
Ik houd er helemaal niet van als mijn twee werelden mixen.
En helemaal neit als ik daar dan tussen moet gaan zitten :S.
Kan ik alvast een migraine reserveren voor zaterdag? :D
zondag 28 december 2008
Stampvoeten
Grrrr.
Grrrrrrrrrrrrrrrr.
Het is niet eerlijk.
Het is gewoon niet eerlijk!
Afgelopen tijd merk ik
hoe anders het was,
hoe anders het kàn.
De familievreugdes doen me
vergelijken
met wat ik nooit had.
En het schrijnt
als zout in een open wond.
Ineens lijkt het zo oneerlijk
allemaal.
Zo gemeen.
Als ik, als hij, als zij
Als men
wat gedaan had,
ooit.
Dan was nu
alles zò ontzettend anders.
Grrrrrrrrrrrrrrrr.
Het is niet eerlijk.
Het is gewoon niet eerlijk!
Afgelopen tijd merk ik
hoe anders het was,
hoe anders het kàn.
De familievreugdes doen me
vergelijken
met wat ik nooit had.
En het schrijnt
als zout in een open wond.
Ineens lijkt het zo oneerlijk
allemaal.
Zo gemeen.
Als ik, als hij, als zij
Als men
wat gedaan had,
ooit.
Dan was nu
alles zò ontzettend anders.
Bezigheidstherapie op niveau
Nina was druk vandaag.
Ein-de-lijk ging ik weer eens op tijd mn bedje uit, en alsof dat niet genoeg was deed ik dat om te gaan sporten!
Helemaal wakker en opgefrist kwam ik 3 uur later thuis om Vriendje op te jagen. We zouden namelijk naar de Ikea gaan.
Fout fout fout natuurlijk. Op een zondag (eerste fout) in de schoolvakantie (tweede fout).
Daar aangekomen worstelden we ons tussen de rest van Nederland door om een heul handig kastsysteem te kopen.
Volgens onze metingen en berekeningen paste dat precies...
Nou niet in de auto in elk geval. Daar kon je ook op wachten, want ik geloof dat ik nog nooit bij de Ikea vandaan gekomen ben en relaxed in de auto kon zitten.
Om de klep dicht te krijgen moest de bijrijdersstoel (mijne natuurlijk duuh) zo ver mogelijk naar voren, met 3 stangen langs mn neksteun op bijna door de voorruit.
De hotdogs maakten gelukkig wel weer een hoop goed.
Eenmaal thuis kwamen we er (natuurlijk) achter dat dit ont-zet-tend handige kant-en-klare systeem niet in ons oude scheve huisje paste. Ondanks de berekeningen.
Beteuterd bij huisbaas aangeklopt om een ijzerzaag te lenen, en toen met nieuwe moed aan het verbouwen geslagen.
Ik moet zeggen: wij kunnen klussen!
Na de stangen hebben we ook alle (!!!) plankjes even onderhanden genomen met inkepingen her en der, een werkbank op maat (scheef dus) gezaagd, poten op verkeerde plekken bevestigd, en nog meer inkepingen gemaakt.
Maar het staat als een (oud) huis nu! Precies op maat in ons kneuterige huisje met balken-op-allerlei-onlogische-plekken, scheve muren en vloeren, leidingen op rare plekken, en te weinig ruimte voor zo'n brede kast.
Dus lopen we nu heul tevree telkens op te scheppen over hoe mooi onze kast wel niet is. En hoe opgeruimd het resultaat.
Nou moet ik eerlijkheidsgehalve wel even toevoegen dat dat opgeruimde ook kan komen omdat alle zooi die eerst los op die plek lag, nu op de bank in de woonkamer ligt...
Mental notes van vandaag:
- Nooit meer op een vakantie-zondag naar de Ikea!
- Niet meer in eigen (kleine) auto naar Ikea!
- Boel goedkope dingen worden toch een dùùr ding.
- Makkelijk is bij Ikea een ander woord voor 'met grof geweld te doen'
- Op die paar millimeter komt het dùs wèl
- Ook al wordt het gereedschap 'bijgeleverd' volgens verpakking: meteen gereedschapskist pakken.
- Nou echt nooit meer zoeken naar waar die overgebleven schroefjes horen. Die zijn over!
- Voor 80 ct onbeperkt cola light drinken weegt niet op tegen het ellebogen en de lange rij.
- Als je toch met eigen auto gaat: eerst het reserve 6-pack cola eruit halen!!!! (al de 3e keer...)
Ein-de-lijk ging ik weer eens op tijd mn bedje uit, en alsof dat niet genoeg was deed ik dat om te gaan sporten!
Helemaal wakker en opgefrist kwam ik 3 uur later thuis om Vriendje op te jagen. We zouden namelijk naar de Ikea gaan.
Fout fout fout natuurlijk. Op een zondag (eerste fout) in de schoolvakantie (tweede fout).
Daar aangekomen worstelden we ons tussen de rest van Nederland door om een heul handig kastsysteem te kopen.
Volgens onze metingen en berekeningen paste dat precies...
Nou niet in de auto in elk geval. Daar kon je ook op wachten, want ik geloof dat ik nog nooit bij de Ikea vandaan gekomen ben en relaxed in de auto kon zitten.
Om de klep dicht te krijgen moest de bijrijdersstoel (mijne natuurlijk duuh) zo ver mogelijk naar voren, met 3 stangen langs mn neksteun op bijna door de voorruit.
De hotdogs maakten gelukkig wel weer een hoop goed.
Eenmaal thuis kwamen we er (natuurlijk) achter dat dit ont-zet-tend handige kant-en-klare systeem niet in ons oude scheve huisje paste. Ondanks de berekeningen.
Beteuterd bij huisbaas aangeklopt om een ijzerzaag te lenen, en toen met nieuwe moed aan het verbouwen geslagen.
Ik moet zeggen: wij kunnen klussen!
Na de stangen hebben we ook alle (!!!) plankjes even onderhanden genomen met inkepingen her en der, een werkbank op maat (scheef dus) gezaagd, poten op verkeerde plekken bevestigd, en nog meer inkepingen gemaakt.
Maar het staat als een (oud) huis nu! Precies op maat in ons kneuterige huisje met balken-op-allerlei-onlogische-plekken, scheve muren en vloeren, leidingen op rare plekken, en te weinig ruimte voor zo'n brede kast.
Dus lopen we nu heul tevree telkens op te scheppen over hoe mooi onze kast wel niet is. En hoe opgeruimd het resultaat.
Nou moet ik eerlijkheidsgehalve wel even toevoegen dat dat opgeruimde ook kan komen omdat alle zooi die eerst los op die plek lag, nu op de bank in de woonkamer ligt...
Mental notes van vandaag:
- Nooit meer op een vakantie-zondag naar de Ikea!
- Niet meer in eigen (kleine) auto naar Ikea!
- Boel goedkope dingen worden toch een dùùr ding.
- Makkelijk is bij Ikea een ander woord voor 'met grof geweld te doen'
- Op die paar millimeter komt het dùs wèl
- Ook al wordt het gereedschap 'bijgeleverd' volgens verpakking: meteen gereedschapskist pakken.
- Nou echt nooit meer zoeken naar waar die overgebleven schroefjes horen. Die zijn over!
- Voor 80 ct onbeperkt cola light drinken weegt niet op tegen het ellebogen en de lange rij.
- Als je toch met eigen auto gaat: eerst het reserve 6-pack cola eruit halen!!!! (al de 3e keer...)
donderdag 25 december 2008
For old times sake
In het kader van 'lezen doet schrijven'...
Zo anders, deze avond.
Met zijn zessen rond de tafel, de gourmetstellen in het midden.
Er wordt gelachen, gedronken en gegeten. Mensen praten, pakken schalen, geven door.
Een jonge vrouw zit tussen hen en geniet van het rumoer.
Haar bestek is gesloten, en ze kijkt naar de etende mensen.
De pratende volwassenen doen haar terugdenken aan toen.
Het verschil met de andere avonden is bijna tastbaar.
Diezelfde avonden langer geleden.
Waar om een andere tafel ook een familie zat.
De kinderen vol spanning kijkend naar de pannetjes van het gourmetstel.
Mensen praatten, mensen aten, mensen lachten.
De kinderogen blonken van plezier, om de pannekoekjes en de kleine pannetjes.
Een meisje, in een hooggesloten jurkje met lange mouwen, snijdt gespannen een frietje door tweeen. De vork naar haar mond trilt wat als ze haar arm optilt.
De geur van het gourmetten heeft haar misselijk gemaakt, maar ze wil haar bordje leegeten.
Wie weet hoe lang het duurt tot ze weer wat krijgt. En wie weet wat dat dan zal zijn.
De ogen van haar vader vernauwen als hij haar ziet treuzelen over haar hap. Prompt voelt ze onder tafel een doffe pijn. Een schop, tegen haar dikke maillot.
Meer eten wordt op haar bord geschoven. 'Niet zo treuzelen meiske.' Klinkt het vriendelijk, maar het bijbehorende schouderkneepje is te hard, de schouder al blauw. De vork valt, en tranen biggelen.
Tante kijkt op en vraagt of ze zich niet lekker voelt. Ze ziet zo pips.
De tranen worden lief gedroogd door moeder, die haar meeneemt voor een aspirientje en een slokje water in de keuken.
In de keuken sist de lucht dingen als 'verwend kreng' en 'ondankbare slet'. Het meisje heeft het wonderlijke gevoel dat de kamer ver weg is, en zelfs de keuken lijkt anders. Vanuit de verte voelt ze nog de doffe klappen, hoort ze het gesis. Het zegt haar niets.
Als het kerstliedje binnen afzwakt komen ze terug naar tafel. De maillot van het meisje kleeft aan haar schenen. Waarschijnlijk een korst die opengesprongen is.
Ze lijkt er niets van te merken. Haar ogen staan ver, haar gezicht lacht.
Als tante haar over haar haar strijkt lacht ze, en met ijle stem zet ze een kerstliedje in.
'Stille nacht, heilige nacht'
De pijn voelt ze niet. Ook later die week niet.
Een week waarin ze druk is.
De week van de kerstkado's en feesten.
Een week waarin zij telkens weer het kerstkado is.
En andere mensen feesten.
Zo anders, deze avond.
Met zijn zessen rond de tafel, de gourmetstellen in het midden.
Er wordt gelachen, gedronken en gegeten. Mensen praten, pakken schalen, geven door.
Een jonge vrouw zit tussen hen en geniet van het rumoer.
Haar bestek is gesloten, en ze kijkt naar de etende mensen.
De pratende volwassenen doen haar terugdenken aan toen.
Het verschil met de andere avonden is bijna tastbaar.
Diezelfde avonden langer geleden.
Waar om een andere tafel ook een familie zat.
De kinderen vol spanning kijkend naar de pannetjes van het gourmetstel.
Mensen praatten, mensen aten, mensen lachten.
De kinderogen blonken van plezier, om de pannekoekjes en de kleine pannetjes.
Een meisje, in een hooggesloten jurkje met lange mouwen, snijdt gespannen een frietje door tweeen. De vork naar haar mond trilt wat als ze haar arm optilt.
De geur van het gourmetten heeft haar misselijk gemaakt, maar ze wil haar bordje leegeten.
Wie weet hoe lang het duurt tot ze weer wat krijgt. En wie weet wat dat dan zal zijn.
De ogen van haar vader vernauwen als hij haar ziet treuzelen over haar hap. Prompt voelt ze onder tafel een doffe pijn. Een schop, tegen haar dikke maillot.
Meer eten wordt op haar bord geschoven. 'Niet zo treuzelen meiske.' Klinkt het vriendelijk, maar het bijbehorende schouderkneepje is te hard, de schouder al blauw. De vork valt, en tranen biggelen.
Tante kijkt op en vraagt of ze zich niet lekker voelt. Ze ziet zo pips.
De tranen worden lief gedroogd door moeder, die haar meeneemt voor een aspirientje en een slokje water in de keuken.
In de keuken sist de lucht dingen als 'verwend kreng' en 'ondankbare slet'. Het meisje heeft het wonderlijke gevoel dat de kamer ver weg is, en zelfs de keuken lijkt anders. Vanuit de verte voelt ze nog de doffe klappen, hoort ze het gesis. Het zegt haar niets.
Als het kerstliedje binnen afzwakt komen ze terug naar tafel. De maillot van het meisje kleeft aan haar schenen. Waarschijnlijk een korst die opengesprongen is.
Ze lijkt er niets van te merken. Haar ogen staan ver, haar gezicht lacht.
Als tante haar over haar haar strijkt lacht ze, en met ijle stem zet ze een kerstliedje in.
'Stille nacht, heilige nacht'
De pijn voelt ze niet. Ook later die week niet.
Een week waarin ze druk is.
De week van de kerstkado's en feesten.
Een week waarin zij telkens weer het kerstkado is.
En andere mensen feesten.
dinsdag 23 december 2008
Gered of niet?
En toen belde de kliniek terug.
Vanmiddag kan ik naar peuter.
En op een of andere manier, in plaats van opluchting, voel ik nu pas echt angst.
Dat ze boos is.
Dat ik niet uit mijn woorden kan komen.
Dat het allemaal overbodig en onzin is, en dat ik haar niet lastig moet vallen...
Help wat nu.
Vanmiddag kan ik naar peuter.
En op een of andere manier, in plaats van opluchting, voel ik nu pas echt angst.
Dat ze boos is.
Dat ik niet uit mijn woorden kan komen.
Dat het allemaal overbodig en onzin is, en dat ik haar niet lastig moet vallen...
Help wat nu.
maandag 22 december 2008
Temptation island
Nouja, hier dus de paranoia toegeslagen. En Peuter onbereikbaar. Vrijdagaaf (waarom altijd aan het begin van het weekend, dat de normale hulp onbereikbaar is?) paar pakjes pillen weggeslikt met wat alcohol toen vriendje niet keek, en gezegd dat ik wat oxa genomen had. Maar uiteindelijk (overduidelijk anders kreeg je de mail niet) weer wakker geworden en dan wordt je meteen geconfronteerd met het hoofd van vriendje (die natuurlijk snachts gemerkt had dat het pietsie meer was dan paar oxa). schuld schuld schuld. En balen balen balen.
En bang bang bang.
Vriendje nog geprobeerd de crisisdienst te bellen, maar de huisartsenpost (die moet je bellen hier, en dan belt de crisisdienst je terug als het goed is) stond erop dat er eerst een huisarts zou komen om te kijken of er wel echt crisis was. Dus zo'n doos een half uur op mn bed gehad met 'oh, wat rot. ja. naar. ja. ja, ik wilde dat ik wat kon doen.' En ondertussen begreep ze er geen reet van met 'Maar zo erg is dat toch niet?'.
Dus na 2 keer serieus antwoorden toch maar gezegd dat ik het heel lief vond dat ze heir zo zat, maar dat dat me geen reet ging helpen, en dat ze nu beter een paar keer vlug achter elkaar kon zeggen hoe rot het was, dan hadden we dat gehad. Kijk, en dat werkt dan weer beter dan alle antidepressiva bij elkaar. Dat hoofd.
Maar ik geloof dat ze echt wel lief was en ook nog wat humor bezat, want ze moest er wel om grinniken daarna.
Anyway, in het weekend is er een beetje in ploegendiensten ge-nina-sit, zodat vriendje kon tennissen enzo, en ik niet alleen was. Ja, ik zeg: je moet een kat niet op het spek binden.
Ik wil best proberen om mn impulsen een beetje onder controle te houden, maar als je me 3 uur de ruimte geeft in een leeg huis met van alles-en-nog-wat... Wat doet een hongerig kind in een lege snoepwinkel zegmaar.
Aan de ene kant heel fijn. Ik ben zelf ook erg bang, en zo ben ik niet alleen. Aan de andere kant ergeren, want nou wordt ik in de gaten gehouden enzo.
Het is gewoon in mij ook nog een strijd. Zo ga ik ervoor, probeer ik leuke dingen te doen, mezelf af te leiden, ben ik bang voor alles, zo sneak ik dingen in mn zak, kijk ik op het toilet wat we hebben aan spullen daar, en of er iets bij zit dat het zal doen.
Heb gister Peuter gemaild op werk. Want had evaluatie via post gekregen met de vraag mijn eigen evaluatie terug te mailen. Meteen maar even gemaild dat ik aan de bel wilde trekken.
Dus nu zit ik een beetje stom te wachten.
Want voglens mij is het vakantie daarzo. Maar misschien is die pas woensdag?
Of misschien leest ze mail thuis? En misschien, heel misschien dat er dan antwoord of iets komt?
En bang bang bang.
Vriendje nog geprobeerd de crisisdienst te bellen, maar de huisartsenpost (die moet je bellen hier, en dan belt de crisisdienst je terug als het goed is) stond erop dat er eerst een huisarts zou komen om te kijken of er wel echt crisis was. Dus zo'n doos een half uur op mn bed gehad met 'oh, wat rot. ja. naar. ja. ja, ik wilde dat ik wat kon doen.' En ondertussen begreep ze er geen reet van met 'Maar zo erg is dat toch niet?'.
Dus na 2 keer serieus antwoorden toch maar gezegd dat ik het heel lief vond dat ze heir zo zat, maar dat dat me geen reet ging helpen, en dat ze nu beter een paar keer vlug achter elkaar kon zeggen hoe rot het was, dan hadden we dat gehad. Kijk, en dat werkt dan weer beter dan alle antidepressiva bij elkaar. Dat hoofd.
Maar ik geloof dat ze echt wel lief was en ook nog wat humor bezat, want ze moest er wel om grinniken daarna.
Anyway, in het weekend is er een beetje in ploegendiensten ge-nina-sit, zodat vriendje kon tennissen enzo, en ik niet alleen was. Ja, ik zeg: je moet een kat niet op het spek binden.
Ik wil best proberen om mn impulsen een beetje onder controle te houden, maar als je me 3 uur de ruimte geeft in een leeg huis met van alles-en-nog-wat... Wat doet een hongerig kind in een lege snoepwinkel zegmaar.
Aan de ene kant heel fijn. Ik ben zelf ook erg bang, en zo ben ik niet alleen. Aan de andere kant ergeren, want nou wordt ik in de gaten gehouden enzo.
Het is gewoon in mij ook nog een strijd. Zo ga ik ervoor, probeer ik leuke dingen te doen, mezelf af te leiden, ben ik bang voor alles, zo sneak ik dingen in mn zak, kijk ik op het toilet wat we hebben aan spullen daar, en of er iets bij zit dat het zal doen.
Heb gister Peuter gemaild op werk. Want had evaluatie via post gekregen met de vraag mijn eigen evaluatie terug te mailen. Meteen maar even gemaild dat ik aan de bel wilde trekken.
Dus nu zit ik een beetje stom te wachten.
Want voglens mij is het vakantie daarzo. Maar misschien is die pas woensdag?
Of misschien leest ze mail thuis? En misschien, heel misschien dat er dan antwoord of iets komt?
zaterdag 20 december 2008
Fijn. vakantie.
Daar krijg ik dan dus de zenuwen van he.
Op zich niet omdat er een tennisvriendin van Vriendje op de kliniek rond blijkt te lopen hoor. Ook niet omdat ze als vervanger van Wow Groot van de beweging is gekomen. En dat zij en Vriendje elkaar vorige keer zagen en niet zwaaiden omdat ze niet-zeker-wisten-of-hij/zij-het-nou-echt-was.
Welnee, dat soort dingen gebeuren.
Waar ik wel de zenuwen van krijg is als Vriendje dan het onsamenhangende verhaal verteld (kan ie op zich ook niets aan doen) dat zijn kennis maar even bij MIJN Peuter langsgeweest is om het er even over te hebben. Maar hem verder bezwoor dat alles onder de geheimhoudingsplicht valt hoor. Maar me ook nog wel kent van vroeger, van de middelbare school. (ik haar niet, dat scheelt).
En waar ik dan nog meer de zenuwen van krijg, is dat ze dus al meer dan een maand geleden bij Peuter aanklopte hiermee, maar die mooi niets gezegd heeft. Terwijl 'He Nina, de nieuwe vervanger heeft vroeger bij jou op school gezeten' toch echt heel kort is. En duidelijk. Dan weet iedereen waar hij/zij aan toe is.
En je als vervanger òòk gewoon naar me toe kunt komen lopen dan. 'Hai, ik denk ik kom nog even gedag zeggen, dan weet je ook dat ik hier werk. We kennen elkaar nog van vroeger namelijk. En ik tennis met je vriend. Vind je het vervelend om me hier tegen te komen?'
Hoewel ik snap dat je dat minder snel doet.
Maar dan toch.
Nu heb ik dus meteen allerlei (waan) ideeen over dat ze bij mn ouders hoort, omgekocht is om me in de gaten te houden, dat ze niet wil dat ik weet dta ze daar werkt. Dat ze via Peuter geprobeerd heeft van alles over me na te zoeken...
Dat Peuter via haar geprobeerd heeft uit te horen over hoe ik vroeger was. Dat ze verteld heeft hoe raar ik was toen, of juist gelogen heeft over hoe geweldig leuk ons gezin overkwam.
En de kliniek is potdikkie 'even' 3 weken dicht vanwege de feestdagen. Verplichte vakantie. Ja. Fijn. En ik dan?
Lekker hoor.
Ik nam het ech theel nuchter op net, maar ik geloof dat ik het erg slecht trek.
3 weken. hiermee. Kutzooi.
Op zich niet omdat er een tennisvriendin van Vriendje op de kliniek rond blijkt te lopen hoor. Ook niet omdat ze als vervanger van Wow Groot van de beweging is gekomen. En dat zij en Vriendje elkaar vorige keer zagen en niet zwaaiden omdat ze niet-zeker-wisten-of-hij/zij-het-nou-echt-was.
Welnee, dat soort dingen gebeuren.
Waar ik wel de zenuwen van krijg is als Vriendje dan het onsamenhangende verhaal verteld (kan ie op zich ook niets aan doen) dat zijn kennis maar even bij MIJN Peuter langsgeweest is om het er even over te hebben. Maar hem verder bezwoor dat alles onder de geheimhoudingsplicht valt hoor. Maar me ook nog wel kent van vroeger, van de middelbare school. (ik haar niet, dat scheelt).
En waar ik dan nog meer de zenuwen van krijg, is dat ze dus al meer dan een maand geleden bij Peuter aanklopte hiermee, maar die mooi niets gezegd heeft. Terwijl 'He Nina, de nieuwe vervanger heeft vroeger bij jou op school gezeten' toch echt heel kort is. En duidelijk. Dan weet iedereen waar hij/zij aan toe is.
En je als vervanger òòk gewoon naar me toe kunt komen lopen dan. 'Hai, ik denk ik kom nog even gedag zeggen, dan weet je ook dat ik hier werk. We kennen elkaar nog van vroeger namelijk. En ik tennis met je vriend. Vind je het vervelend om me hier tegen te komen?'
Hoewel ik snap dat je dat minder snel doet.
Maar dan toch.
Nu heb ik dus meteen allerlei (waan) ideeen over dat ze bij mn ouders hoort, omgekocht is om me in de gaten te houden, dat ze niet wil dat ik weet dta ze daar werkt. Dat ze via Peuter geprobeerd heeft van alles over me na te zoeken...
Dat Peuter via haar geprobeerd heeft uit te horen over hoe ik vroeger was. Dat ze verteld heeft hoe raar ik was toen, of juist gelogen heeft over hoe geweldig leuk ons gezin overkwam.
En de kliniek is potdikkie 'even' 3 weken dicht vanwege de feestdagen. Verplichte vakantie. Ja. Fijn. En ik dan?
Lekker hoor.
Ik nam het ech theel nuchter op net, maar ik geloof dat ik het erg slecht trek.
3 weken. hiermee. Kutzooi.
vrijdag 19 december 2008
kerst overpeinzing
Soms vraag ik me ook af of ik niet gewoon weer full-time aan het werk moet gaan.
Bezig moet zijn, druk met dingen, net als ieder mens.
Of dat eenzame niet ook komt door het alleen thuis zijn, op de tijden dat elk normaal mens werkt.
Ik slaap dan, lees een boek, maak een puzzel of doe -in hoogst uitzonderlijke gevallen- een was of zuig de vloer. Die ochtenden alleen zijn heerlijk.
Niemand die ziet hoe lang ik slaap, die me op mijn vingers kijkt en zegt dta ik iets nuttigs moet gaan doen. Niemand die me verteld hoe slecht ik ben.
Maar ze zijn ook eindeloos lang of zo verslapen. Om 8 uur op duurt de morgen eindeloos.
Energie om het huis eens grondig te doen en daarna nog eens leuk boodschappen te doen vind ik niet. Sterker nog, tegen de tijd dat ik gedouched en ontbeten heb voel ik meestal de neiging om maar weer èventjes te gaan liggen.
Niet om 8 uur op verslaa je de morgen snel. Is het 11 uur voordat ik het weet, en eenmaal gedouched en op de bank gezet is de ochtend voorbij. En was ik nutteloos.
Mijn oordelen daarover zijn harder dan die van vriendjelief. Hij vind het wel best. Stelt voor dat ik lekker uitslaap, een boekje lees, en misschien een wasje opvouw. Da's in zijn ogen meer dan genoeg. De lieverd.
Vandaag had ik vrij. Door de kerstviering verviel mijn overdag-werk en was ik eigenlijk heul de dag alleen thuis. Vriendjes werk ging natuurlijk wel door.
Ik leefde toe naar het moment dat hij thuis kwam. En maakte me klaar voor het moment dat ik weg zou gaan. Naar werk, en met de kids naar de kerk.
Daar ben ik bezig. Er is altijd wel wat te doen. Een kind dat aandacht kan gebruiken, spullen die hun plekje nog moeten krijgen, of collega's om te helpen.
Hoe ongemakkelijk ik me ook nog kan voelen tussen m'n collega's, het is ook aanspraak en gezelligheid.
(zeker als je samen met een van je leukere collega's gaat proberen om de chocoladefontein schoon te maken. In een mini-keukentje zonder warm water. En de plastic zak waar je de chocolade in wil gieten lek blijkt te zijn. En je dan een lachstuip krijgt met z'n tweeen. Temidden van al die oudere-en-wijzere-collega's die zo'n beetje toegevend kijken van 'o guttegut ziet dat grut daar klungelen, laten we ze maar redden anders komt er niets van terecht'. )
Het is een plek waar het me lukt om me nuttig te maken.
Omdat het van me verwacht wordt? Omdat ik er niets anders kan (ontspannen lukt niet echt daar)? Omdat iedereen bezig is.
Thuis gekomen heb ik zere voeten maar ben ik vrolijk en vol energie. Het enthousiastme van het werk en de kinderen neem ik met me mee. Lijkt uit mij vandaan te komen.
Tot ik mn schoenen uitschop en ga zitten.
Gemoedelijk, bij de kerstboom. Beentjes omhoog, colaatje erbij.
M'n ogen en lijf zijn loodzwaar, en de wereld is wat wazig.
Zo zit ik, tot vriendje thuiskomt, ik mn schoenen weer aantrek en vertrek naar de volgende kerstborrel. En zo lusteloos als ik wegging van huis, zo levendig kom ik ervandaan.
De zenuwen maken dat ik op mn best wil functioneren. Scherp ben, en vrolijk.
Soms denk ik wel eens wat als..
Als ik nou gewoon full-time zou gaan werken.
Altijd mensen, druk en vrolijk. Bezig zijn, en dan achteraf tevreden kunnen terugkijken op een productieve dag. Aanspraak van kids en collega's, en geen tijd om te piekeren, sippen of te voelen.
Zou dat niet gewoon veel beter zijn? Veel makkelijker?
(donderdagavond weet ik trouwens meestal weer het antwoord daarop. Op de helft van mijn wel 9 (!!) urige werkweek. Als ik bij het naar bed gaan moet huilen omdat ik niet weet hoe ik het moet doen de volgende dag. Omdat er uberhaupt een voglende dag is waarin ik dingen moet doen.)
Bezig moet zijn, druk met dingen, net als ieder mens.
Of dat eenzame niet ook komt door het alleen thuis zijn, op de tijden dat elk normaal mens werkt.
Ik slaap dan, lees een boek, maak een puzzel of doe -in hoogst uitzonderlijke gevallen- een was of zuig de vloer. Die ochtenden alleen zijn heerlijk.
Niemand die ziet hoe lang ik slaap, die me op mijn vingers kijkt en zegt dta ik iets nuttigs moet gaan doen. Niemand die me verteld hoe slecht ik ben.
Maar ze zijn ook eindeloos lang of zo verslapen. Om 8 uur op duurt de morgen eindeloos.
Energie om het huis eens grondig te doen en daarna nog eens leuk boodschappen te doen vind ik niet. Sterker nog, tegen de tijd dat ik gedouched en ontbeten heb voel ik meestal de neiging om maar weer èventjes te gaan liggen.
Niet om 8 uur op verslaa je de morgen snel. Is het 11 uur voordat ik het weet, en eenmaal gedouched en op de bank gezet is de ochtend voorbij. En was ik nutteloos.
Mijn oordelen daarover zijn harder dan die van vriendjelief. Hij vind het wel best. Stelt voor dat ik lekker uitslaap, een boekje lees, en misschien een wasje opvouw. Da's in zijn ogen meer dan genoeg. De lieverd.
Vandaag had ik vrij. Door de kerstviering verviel mijn overdag-werk en was ik eigenlijk heul de dag alleen thuis. Vriendjes werk ging natuurlijk wel door.
Ik leefde toe naar het moment dat hij thuis kwam. En maakte me klaar voor het moment dat ik weg zou gaan. Naar werk, en met de kids naar de kerk.
Daar ben ik bezig. Er is altijd wel wat te doen. Een kind dat aandacht kan gebruiken, spullen die hun plekje nog moeten krijgen, of collega's om te helpen.
Hoe ongemakkelijk ik me ook nog kan voelen tussen m'n collega's, het is ook aanspraak en gezelligheid.
(zeker als je samen met een van je leukere collega's gaat proberen om de chocoladefontein schoon te maken. In een mini-keukentje zonder warm water. En de plastic zak waar je de chocolade in wil gieten lek blijkt te zijn. En je dan een lachstuip krijgt met z'n tweeen. Temidden van al die oudere-en-wijzere-collega's die zo'n beetje toegevend kijken van 'o guttegut ziet dat grut daar klungelen, laten we ze maar redden anders komt er niets van terecht'. )
Het is een plek waar het me lukt om me nuttig te maken.
Omdat het van me verwacht wordt? Omdat ik er niets anders kan (ontspannen lukt niet echt daar)? Omdat iedereen bezig is.
Thuis gekomen heb ik zere voeten maar ben ik vrolijk en vol energie. Het enthousiastme van het werk en de kinderen neem ik met me mee. Lijkt uit mij vandaan te komen.
Tot ik mn schoenen uitschop en ga zitten.
Gemoedelijk, bij de kerstboom. Beentjes omhoog, colaatje erbij.
M'n ogen en lijf zijn loodzwaar, en de wereld is wat wazig.
Zo zit ik, tot vriendje thuiskomt, ik mn schoenen weer aantrek en vertrek naar de volgende kerstborrel. En zo lusteloos als ik wegging van huis, zo levendig kom ik ervandaan.
De zenuwen maken dat ik op mn best wil functioneren. Scherp ben, en vrolijk.
Soms denk ik wel eens wat als..
Als ik nou gewoon full-time zou gaan werken.
Altijd mensen, druk en vrolijk. Bezig zijn, en dan achteraf tevreden kunnen terugkijken op een productieve dag. Aanspraak van kids en collega's, en geen tijd om te piekeren, sippen of te voelen.
Zou dat niet gewoon veel beter zijn? Veel makkelijker?
(donderdagavond weet ik trouwens meestal weer het antwoord daarop. Op de helft van mijn wel 9 (!!) urige werkweek. Als ik bij het naar bed gaan moet huilen omdat ik niet weet hoe ik het moet doen de volgende dag. Omdat er uberhaupt een voglende dag is waarin ik dingen moet doen.)
woensdag 17 december 2008
Nina telepateert aan Peuter
Lieve Peuter,
Misschien zat je wel heel raak vandaag, met je leegte. Dat je het gevoel had dat het belangrijk was dat ik daarmee leerde omgaan. Ik merk hem vaak niet eens meer. Niet bewust.
Ik 'voel' m alleen. En freak. Zonder nader te benoemen.
Nu zit ik hier, en voel duidelijk de leegte. Een verschrikkelijk eenzaam gevoel overheerst.
Eenzaamheid.
Ik voel me verschrikkelijk alleen op de wereld. Ondanks al de lieve mensen om me heen hoor, Vriendje zit hier zo dichtij.
Ik voel me alleen in mijn verdriet. In het enorme verdriet in me dat ik bij me draag. Verdriet om alles wat er gebeurd is. Om hoe ze me behandeld hebben. Om alles wat er gebeurd is.
De eenzaamheid die ik toen voelde. En het niet kunnen delen van dit alles.
Nouja, wel kunnen vertellen, maar niemand kan het begrijpen. Hoe het was voor mij.
Wat ik nu nog voel soms, de beelden en herinneringen.
Ik lach ze weg en zeg 'valt wel mee' of zwijg als het erop komt. Een houding.
Want met al mijn woorden kan ik gewoon niet uitleggen wat er in me omgaat. omging.
Dat maakt het zo eenzaam.
En soms ook zo uitzichtloos.
Mensen kunnen nog zo lief zijn, maar het neemt de eenzaamheid niet weg. Ik kan moeders zoeken wat ik wil, maar het voldoet niet in de behoefte die ik voel. Alle bevestiging in de wereld geeft me niet de zekerheid dat ik er mag zijn. En hoeveel woorden ik ook gebruik, het lukt me niet om vroeger te delen met mensen van nu.
En ik merk dat die behoefte er toch wel is. Sterk misschien zelfs?
Omdat ik hoop dat vertellen begrip oplevert? En begrip de eenzaamheid wegneemt?
Omdat ik hoop dat mensen me vertellen dat het niet mijn schuld was? En me bestaansrecht geven?
Omdat ik hoop dat door het benoemen van dingen de heftigheid eraf gaat?
Ik weet het niet. Misschien is dat iets om nog uit te zoeken? Waar de behoefte vandaan komt om gehoord te worden. En of er ruimte is om daar uberhaupt wat mee te doen?
Gosh, waarom komen dit soort dingen altijd op woensdagavond, nà therapie. (jaja, omdat dan alles lekker 'los' zit en de gevoelens rondvliegen)
Want voor volgende week heb ik het weggemaakt, of is het weggegleden, of krijg ik het in ieder geval niet ingebracht. Dus.
Nu dan maar opgeschreven. Misschien een goede start voortaan?
Nina
Misschien zat je wel heel raak vandaag, met je leegte. Dat je het gevoel had dat het belangrijk was dat ik daarmee leerde omgaan. Ik merk hem vaak niet eens meer. Niet bewust.
Ik 'voel' m alleen. En freak. Zonder nader te benoemen.
Nu zit ik hier, en voel duidelijk de leegte. Een verschrikkelijk eenzaam gevoel overheerst.
Eenzaamheid.
Ik voel me verschrikkelijk alleen op de wereld. Ondanks al de lieve mensen om me heen hoor, Vriendje zit hier zo dichtij.
Ik voel me alleen in mijn verdriet. In het enorme verdriet in me dat ik bij me draag. Verdriet om alles wat er gebeurd is. Om hoe ze me behandeld hebben. Om alles wat er gebeurd is.
De eenzaamheid die ik toen voelde. En het niet kunnen delen van dit alles.
Nouja, wel kunnen vertellen, maar niemand kan het begrijpen. Hoe het was voor mij.
Wat ik nu nog voel soms, de beelden en herinneringen.
Ik lach ze weg en zeg 'valt wel mee' of zwijg als het erop komt. Een houding.
Want met al mijn woorden kan ik gewoon niet uitleggen wat er in me omgaat. omging.
Dat maakt het zo eenzaam.
En soms ook zo uitzichtloos.
Mensen kunnen nog zo lief zijn, maar het neemt de eenzaamheid niet weg. Ik kan moeders zoeken wat ik wil, maar het voldoet niet in de behoefte die ik voel. Alle bevestiging in de wereld geeft me niet de zekerheid dat ik er mag zijn. En hoeveel woorden ik ook gebruik, het lukt me niet om vroeger te delen met mensen van nu.
En ik merk dat die behoefte er toch wel is. Sterk misschien zelfs?
Omdat ik hoop dat vertellen begrip oplevert? En begrip de eenzaamheid wegneemt?
Omdat ik hoop dat mensen me vertellen dat het niet mijn schuld was? En me bestaansrecht geven?
Omdat ik hoop dat door het benoemen van dingen de heftigheid eraf gaat?
Ik weet het niet. Misschien is dat iets om nog uit te zoeken? Waar de behoefte vandaan komt om gehoord te worden. En of er ruimte is om daar uberhaupt wat mee te doen?
Gosh, waarom komen dit soort dingen altijd op woensdagavond, nà therapie. (jaja, omdat dan alles lekker 'los' zit en de gevoelens rondvliegen)
Want voor volgende week heb ik het weggemaakt, of is het weggegleden, of krijg ik het in ieder geval niet ingebracht. Dus.
Nu dan maar opgeschreven. Misschien een goede start voortaan?
Nina
donderdag 20 november 2008
manipulatief of wanhopig?
Met mijn hoofd weet ik dat polsen doorsnijden ook wel erg heftig is om 'even rust' te krijgen. Maar het stomme is dat het gevoelsmatig niets voorstelt. Dat het me niets scheelt om dat te doen.
Hetgene dat me tegenhoud is al het gezeik met mn werk dat het op zou leveren. Ziek zijn, nieuwe lidtekens, blablabla. En dat ik dan bang ben dat ik daar ook het etiketje 'gek' meekrijg en anders aangekeken wordt.
Dan ben ik weer geneigd om het dan maar in een keer goed te doen. Dan zijn we daar ook vanaf.
Maar goed, het zal allemaal wel.
Ik merk dat er ook een beetje zo op gereageerd wordt door 'de zorg' (uitzondering is gelukkig huidige Peuter). 'Oh, je wil dood, je denkt na over hoe je voor altijd rust kan krijgen? Foei. Dat is niet de oplossing.
Nou, ga naar huis, ga het oplossen. het loopt vast wel los.'
En dus ook preventief op de paaz. En de bor voelt ook zo.
Want dan kom je daar, en vragen ze nog net waarom. Held die ik ben geef ik dan aan 'dat het niet zo lekker gaat'.
Nou, dan mag je je pillen inleveren, en veel succes verder. je kent de routine, geen suicide, geen drugs en geen zelfbeschadiging, als je denkt dat het nodig is kan je eventueel een gesprekje met groepsleiding aanvragen.
Ben je dus nog verder terug dan bij af he. Want thuis kèn je iig nog mensen, valt het op als je je drie dagen op je slaapkamer opsluit, en is er niet die inmense eenzaamheid.
Echt. Ik. Haat. De. Bor.
Als een mens ergens suicidaal van wordt...
Hetgene dat me tegenhoud is al het gezeik met mn werk dat het op zou leveren. Ziek zijn, nieuwe lidtekens, blablabla. En dat ik dan bang ben dat ik daar ook het etiketje 'gek' meekrijg en anders aangekeken wordt.
Dan ben ik weer geneigd om het dan maar in een keer goed te doen. Dan zijn we daar ook vanaf.
Maar goed, het zal allemaal wel.
Ik merk dat er ook een beetje zo op gereageerd wordt door 'de zorg' (uitzondering is gelukkig huidige Peuter). 'Oh, je wil dood, je denkt na over hoe je voor altijd rust kan krijgen? Foei. Dat is niet de oplossing.
Nou, ga naar huis, ga het oplossen. het loopt vast wel los.'
En dus ook preventief op de paaz. En de bor voelt ook zo.
Want dan kom je daar, en vragen ze nog net waarom. Held die ik ben geef ik dan aan 'dat het niet zo lekker gaat'.
Nou, dan mag je je pillen inleveren, en veel succes verder. je kent de routine, geen suicide, geen drugs en geen zelfbeschadiging, als je denkt dat het nodig is kan je eventueel een gesprekje met groepsleiding aanvragen.
Ben je dus nog verder terug dan bij af he. Want thuis kèn je iig nog mensen, valt het op als je je drie dagen op je slaapkamer opsluit, en is er niet die inmense eenzaamheid.
Echt. Ik. Haat. De. Bor.
Als een mens ergens suicidaal van wordt...
manipulatief of wanhopig?
Met mijn hoofd weet ik dat polsen doorsnijden ook wel erg heftig is om 'even rust' te krijgen. Maar het stomme is dat het gevoelsmatig niets voorstelt. Dat het me niets scheelt om dat te doen.
Hetgene dat me tegenhoud is al het gezeik met mn werk dat het op zou leveren. Ziek zijn, nieuwe lidtekens, blablabla. En dat ik dan bang ben dat ik daar ook het etiketje 'gek' meekrijg en anders aangekeken wordt.
Dan ben ik weer geneigd om het dan maar in een keer goed te doen. Dan zijn we daar ook vanaf.
Maar goed, het zal allemaal wel.
Ik merk dat er ook een beetje zo op gereageerd wordt door 'de zorg' (uitzondering is gelukkig huidige Peuter). 'Oh, je wil dood, je denkt na over hoe je voor altijd rust kan krijgen? Foei. Dat is niet de oplossing.
Nou, ga naar huis, ga het oplossen. het loopt vast wel los.'
En dus ook preventief op de paaz. En de bor voelt ook zo.
Want dan kom je daar, en vragen ze nog net waarom. Held die ik ben geef ik dan aan 'dat het niet zo lekker gaat'.
Nou, dan mag je je pillen inleveren, en veel succes verder. je kent de routine, geen suicide, geen drugs en geen zelfbeschadiging, als je denkt dat het nodig is kan je eventueel een gesprekje met groepsleiding aanvragen.
Ben je dus nog verder terug dan bij af he. Want thuis kèn je iig nog mensen, valt het op als je je drie dagen op je slaapkamer opsluit, en is er niet die inmense eenzaamheid.
Echt. Ik. Haat. De. Bor.
Als een mens ergens suicidaal van wordt...
Hetgene dat me tegenhoud is al het gezeik met mn werk dat het op zou leveren. Ziek zijn, nieuwe lidtekens, blablabla. En dat ik dan bang ben dat ik daar ook het etiketje 'gek' meekrijg en anders aangekeken wordt.
Dan ben ik weer geneigd om het dan maar in een keer goed te doen. Dan zijn we daar ook vanaf.
Maar goed, het zal allemaal wel.
Ik merk dat er ook een beetje zo op gereageerd wordt door 'de zorg' (uitzondering is gelukkig huidige Peuter). 'Oh, je wil dood, je denkt na over hoe je voor altijd rust kan krijgen? Foei. Dat is niet de oplossing.
Nou, ga naar huis, ga het oplossen. het loopt vast wel los.'
En dus ook preventief op de paaz. En de bor voelt ook zo.
Want dan kom je daar, en vragen ze nog net waarom. Held die ik ben geef ik dan aan 'dat het niet zo lekker gaat'.
Nou, dan mag je je pillen inleveren, en veel succes verder. je kent de routine, geen suicide, geen drugs en geen zelfbeschadiging, als je denkt dat het nodig is kan je eventueel een gesprekje met groepsleiding aanvragen.
Ben je dus nog verder terug dan bij af he. Want thuis kèn je iig nog mensen, valt het op als je je drie dagen op je slaapkamer opsluit, en is er niet die inmense eenzaamheid.
Echt. Ik. Haat. De. Bor.
Als een mens ergens suicidaal van wordt...
Hier gaat het met vlagen.
Therapiedag was op zich wel zinvol, hoewel we maar weer van de diepe thema's af zijn en terug naar basic dingen. Over dingen in het heir en nu en hoe daarmee om te gaan.
Om de spanning te verminderen, zodat ik niet meer de neiging krijg om eruit te stappen, maar ook om de spanning rondom bruiloft en ouders te bespreken en uit te zoeken nu het nog gaat allemaal. Om te voorkomen dat die te hoog oploopt zegmaar.
Wel fijn, dit aangepaste doel. Het is behapbaar, ik snap het, en het lucht op dat ik niet meer zo intens bang hoef te zijn over hoe ik me zal voelen en heo ik de therapie door moet komen. Maar ik kan er wel om janken.
Weer terug bij af, weer ons richten op spanningsverindering, symtoomreductie. Weer de oorzaak maar laten. Ik wil liever nog 2 jaar doodsbang voor therapie, loodzwaar en hard werken, maar dat het dan klaar is. Over, beter.
Het maakt me moedeloos. Omdat ik weet dat het zo niet werkt.
Deze week op zich wel gewerkt tot nu toe, en overdag uit bed geweest.
Zit serieus te overwegen of ik een aanvraag zal doen voor kortdurende opname bij de paaz. Omdat die bor klote is. Geen zorg, en zelf aan de bel trekken.
Alles leuk, maar dat doe ik dus niet. Het levert mij alleen maar meer gelegenheid op om mezelf wat aan te doen, door het gebrek aan sociale controle. En ik weet uit ervaring dat dat op de paaz niet zo is. Maar ook dat ze eigenlijk niet aan crisispreventie willen doen. Grof eigenlijk, dat ik dus eerst mn polsen door moet snijden voor ik er terecht kan.
Terwijl mn polsen doorsnijden vrij simpel is voor mij, en preventief hulp vragen het moeilijkste wat er is. En dus overweeg ik gewoon het eerste.
Ga ik er niet dood van -en dat ga je bijna nooit, polsen is zò inefficient- dan ben ik in ieder geval een tijdje verzekert van rust, zorg en controle.
En gèèn Sinterklazen en Pietengedoe. Dat drijft me tot waanzin.
Een van de kleintjes is er doodsbang voor, en zij zorgt voor complete paniek en een stortvloed aan gevoelens die zij blijkbaar normaal bewaard.
Waar het precies bij hoort is maar raden, maar het is doodsangstig, en hartverscheurend tegelijk. Ware het niet dat ik dus te moe ben en alleen maar geirriteerd door haar omdat we dit erbij krijgen. Ik kan het egwoon eigenlijk niet opbrengen om lief te troosten of begrip te tonen.
Therapiedag was op zich wel zinvol, hoewel we maar weer van de diepe thema's af zijn en terug naar basic dingen. Over dingen in het heir en nu en hoe daarmee om te gaan.
Om de spanning te verminderen, zodat ik niet meer de neiging krijg om eruit te stappen, maar ook om de spanning rondom bruiloft en ouders te bespreken en uit te zoeken nu het nog gaat allemaal. Om te voorkomen dat die te hoog oploopt zegmaar.
Wel fijn, dit aangepaste doel. Het is behapbaar, ik snap het, en het lucht op dat ik niet meer zo intens bang hoef te zijn over hoe ik me zal voelen en heo ik de therapie door moet komen. Maar ik kan er wel om janken.
Weer terug bij af, weer ons richten op spanningsverindering, symtoomreductie. Weer de oorzaak maar laten. Ik wil liever nog 2 jaar doodsbang voor therapie, loodzwaar en hard werken, maar dat het dan klaar is. Over, beter.
Het maakt me moedeloos. Omdat ik weet dat het zo niet werkt.
Deze week op zich wel gewerkt tot nu toe, en overdag uit bed geweest.
Zit serieus te overwegen of ik een aanvraag zal doen voor kortdurende opname bij de paaz. Omdat die bor klote is. Geen zorg, en zelf aan de bel trekken.
Alles leuk, maar dat doe ik dus niet. Het levert mij alleen maar meer gelegenheid op om mezelf wat aan te doen, door het gebrek aan sociale controle. En ik weet uit ervaring dat dat op de paaz niet zo is. Maar ook dat ze eigenlijk niet aan crisispreventie willen doen. Grof eigenlijk, dat ik dus eerst mn polsen door moet snijden voor ik er terecht kan.
Terwijl mn polsen doorsnijden vrij simpel is voor mij, en preventief hulp vragen het moeilijkste wat er is. En dus overweeg ik gewoon het eerste.
Ga ik er niet dood van -en dat ga je bijna nooit, polsen is zò inefficient- dan ben ik in ieder geval een tijdje verzekert van rust, zorg en controle.
En gèèn Sinterklazen en Pietengedoe. Dat drijft me tot waanzin.
Een van de kleintjes is er doodsbang voor, en zij zorgt voor complete paniek en een stortvloed aan gevoelens die zij blijkbaar normaal bewaard.
Waar het precies bij hoort is maar raden, maar het is doodsangstig, en hartverscheurend tegelijk. Ware het niet dat ik dus te moe ben en alleen maar geirriteerd door haar omdat we dit erbij krijgen. Ik kan het egwoon eigenlijk niet opbrengen om lief te troosten of begrip te tonen.
dinsdag 18 november 2008
Droom of werkelijkheid
De meest bizarre dromen heb ik lately.
Van Sera, die haar haar in laat dreaden door vriendin Jane, tot het drama van een Zie-zo boek (Annie M.G. Schmidt, ken je literatuur!) voor pleegbroertje en zusje dat vreselijk blijkt te zijn van binnen.
De meeste onthoud ik ook, en roepen me eenmaal wakker nog meer vraagtekens op dan toen ik sliep.
Nu ook net dacht ik 'O, ik moet mijn bestaan ong wissen van internet'. Maar dat bleek over een droom te gaan. Afgelopen tijd droomde ik regelmatig dat mijn vader mij 'ontdekte' op internet.
M'n weblog, mn verhalen, tutti.
Hoe hij er kwam verschilt regelmatig, maar bijna altijd kom ik binnenlopen als hij achter de computer mijn blog zit door te spitten. Met een strak gezicht, en zonder geluid.
Als ik binnenkom vraagt hij enkel 'Wat stelt dit voor?'. Ik klik dan meteen de pagina dicht, alsof het iets is wat ik open heb laten staan, en alsof hij er dan even niet meer bij kan ofzo.
Hij gaat er dan verder niet op in, maar de rest van de droom (wat we daarna doen kan verschillen) ben ik me bewust van dat ik heel snel op een computer moet om alles van mijn digitale ik te wissen. Mijn bestaan uit te wissen.
Wanhopig kom ik telkens wel in contact met computers, maar te weinig tijd ofzo, of hij komt binnenlopen. Het lukt niet.
Dat maakt me radeloos, want het lijkt of ik ervan overtuigd ben dat als ik alles maar wis, mezelf wis, het nooit bestond, het niet gebeurd is. En alles dus okee is.
Gaat nergens over natuurlijk, want gezien is gezien.
Maar hoe mn vader in die droom reageert: strak, verder geen woord erover, dat blijft me de hele dag bij. Dus als ik wakker een computer zie denk ik ook: ik moet mezelf nog wissen.
Al twee keer vandaag surfde ik naar hyves om de boel te deleten, net op tijd bedenkend dat het maar dromen waren. En dat wissen niet zou helpen.
En nu denk ik: zou er een tijd komen dat ik hem antwoord?
Dat ik niet probeer te ontkennen, probeer te doen alsof er nooit wat gebeurd is?
En dat ik dat vannacht wil proberen erbij te dromen.
'Dat is mijn weblog. Over alles wat er gebeurd is. Ik zwijg niet meer, het was niet mijn schuld. Maar jullie hebben mazzel, het is anoniem. Je bent veilig hoor, met je mooie brandschone reputatie.'
Ofzo.
Ja. Wat moet je eigenlijk zeggen dan?
Ik zou het niet eens weten.
En frankly, alleen het typen al voelde als een slecht geacteerde prutsmoes.
Ik zag zijn ogen al.
Priemend. Geringschattend.
'Het was niet jou schuld? Hà!'
De ijzige, ijzige kalmte.
En de wetenschap wat komen gaat.
Straf.
Want.
Dit soort dingen
doe je niet ongestraft.
Nog steeds
Heb ik het gevoel
Dat ik
Niet
mag zijn.
En dat alle
pogingen
om te zijn
wie ik ben
of was
gewelddadig
afgestraft
zullen worden.
O
Wanneer....
Van Sera, die haar haar in laat dreaden door vriendin Jane, tot het drama van een Zie-zo boek (Annie M.G. Schmidt, ken je literatuur!) voor pleegbroertje en zusje dat vreselijk blijkt te zijn van binnen.
De meeste onthoud ik ook, en roepen me eenmaal wakker nog meer vraagtekens op dan toen ik sliep.
Nu ook net dacht ik 'O, ik moet mijn bestaan ong wissen van internet'. Maar dat bleek over een droom te gaan. Afgelopen tijd droomde ik regelmatig dat mijn vader mij 'ontdekte' op internet.
M'n weblog, mn verhalen, tutti.
Hoe hij er kwam verschilt regelmatig, maar bijna altijd kom ik binnenlopen als hij achter de computer mijn blog zit door te spitten. Met een strak gezicht, en zonder geluid.
Als ik binnenkom vraagt hij enkel 'Wat stelt dit voor?'. Ik klik dan meteen de pagina dicht, alsof het iets is wat ik open heb laten staan, en alsof hij er dan even niet meer bij kan ofzo.
Hij gaat er dan verder niet op in, maar de rest van de droom (wat we daarna doen kan verschillen) ben ik me bewust van dat ik heel snel op een computer moet om alles van mijn digitale ik te wissen. Mijn bestaan uit te wissen.
Wanhopig kom ik telkens wel in contact met computers, maar te weinig tijd ofzo, of hij komt binnenlopen. Het lukt niet.
Dat maakt me radeloos, want het lijkt of ik ervan overtuigd ben dat als ik alles maar wis, mezelf wis, het nooit bestond, het niet gebeurd is. En alles dus okee is.
Gaat nergens over natuurlijk, want gezien is gezien.
Maar hoe mn vader in die droom reageert: strak, verder geen woord erover, dat blijft me de hele dag bij. Dus als ik wakker een computer zie denk ik ook: ik moet mezelf nog wissen.
Al twee keer vandaag surfde ik naar hyves om de boel te deleten, net op tijd bedenkend dat het maar dromen waren. En dat wissen niet zou helpen.
En nu denk ik: zou er een tijd komen dat ik hem antwoord?
Dat ik niet probeer te ontkennen, probeer te doen alsof er nooit wat gebeurd is?
En dat ik dat vannacht wil proberen erbij te dromen.
'Dat is mijn weblog. Over alles wat er gebeurd is. Ik zwijg niet meer, het was niet mijn schuld. Maar jullie hebben mazzel, het is anoniem. Je bent veilig hoor, met je mooie brandschone reputatie.'
Ofzo.
Ja. Wat moet je eigenlijk zeggen dan?
Ik zou het niet eens weten.
En frankly, alleen het typen al voelde als een slecht geacteerde prutsmoes.
Ik zag zijn ogen al.
Priemend. Geringschattend.
'Het was niet jou schuld? Hà!'
De ijzige, ijzige kalmte.
En de wetenschap wat komen gaat.
Straf.
Want.
Dit soort dingen
doe je niet ongestraft.
Nog steeds
Heb ik het gevoel
Dat ik
Niet
mag zijn.
En dat alle
pogingen
om te zijn
wie ik ben
of was
gewelddadig
afgestraft
zullen worden.
O
Wanneer....
zondag 16 november 2008
Als vanouds
Dit wil ik graag vasthouden, voor altijd.
Het gevoel nu, na een avondje samen met mijn pleegmams.
Hoe ongewenst en naar ik me voelde, en hoe fijn het was om gewoon samen te zitten en te eten.
Te praten over de kindjes, haar bruiloft ooit, mijn bruiloft, ooit.
Verder naar diepere onderwerpen, het vertrouwen weer terug, me geliefd te weten.
Verhuizend naar een tweezitter bij het haardvuur, kletsend met een wijntje en cola, tegen elkaar aanhangend, intiem.
Over onze mannen, over ons gezamenlijk verleden. Over hoe ik klein was, en zij jonger. Hoe ik gesloten was, en zij twijfelde.
De intimiteit die zo vanzelf weer kwam, of waarschijnlijk vooral dankzij haar.
Haar 'hmmmm's' als kleine zuchtjes, zoals ze ook doet als ze me knuffelt, of gewoon lang vasthoud. En hoe ze dat ook gewoon regelmatig doet.
Alsof het een voornemen is. En hoe ik verstijf, maar het toch fijn vind.
Me onhandig, maar geliefd voel.
Hoe fijn om uit te spreken dat ze er vroeger altijd was. Om ook haar kant te horen, van de twijfel en het zelfverwijt. Niet ingrijpen uit angst om me helemaal af te stoten.
En hoe dankbaar ik haar daar altijd voor was.
Hoe ik me vanavond, net als vroeger, als altijd, beschermd voelde. Een gelijke, maar veel jongere tegelijk.
Haar gevoel van 'moeder van de bruid' dat ze van de week spontaan ontdekte, en hoe ze voor haar gevoel toch 3 kinderen heeft... Toch wel...
En ik weet het.
Ik weet dat ze niet mijn moeder is.
Nooit kan zijn, nooit geweest.
Maar o, wat fijn dàt ze er was, en nog steeds is.
Laat me dit gevoel onthouden. Voor altijd.
Het gevoel nu, na een avondje samen met mijn pleegmams.
Hoe ongewenst en naar ik me voelde, en hoe fijn het was om gewoon samen te zitten en te eten.
Te praten over de kindjes, haar bruiloft ooit, mijn bruiloft, ooit.
Verder naar diepere onderwerpen, het vertrouwen weer terug, me geliefd te weten.
Verhuizend naar een tweezitter bij het haardvuur, kletsend met een wijntje en cola, tegen elkaar aanhangend, intiem.
Over onze mannen, over ons gezamenlijk verleden. Over hoe ik klein was, en zij jonger. Hoe ik gesloten was, en zij twijfelde.
De intimiteit die zo vanzelf weer kwam, of waarschijnlijk vooral dankzij haar.
Haar 'hmmmm's' als kleine zuchtjes, zoals ze ook doet als ze me knuffelt, of gewoon lang vasthoud. En hoe ze dat ook gewoon regelmatig doet.
Alsof het een voornemen is. En hoe ik verstijf, maar het toch fijn vind.
Me onhandig, maar geliefd voel.
Hoe fijn om uit te spreken dat ze er vroeger altijd was. Om ook haar kant te horen, van de twijfel en het zelfverwijt. Niet ingrijpen uit angst om me helemaal af te stoten.
En hoe dankbaar ik haar daar altijd voor was.
Hoe ik me vanavond, net als vroeger, als altijd, beschermd voelde. Een gelijke, maar veel jongere tegelijk.
Haar gevoel van 'moeder van de bruid' dat ze van de week spontaan ontdekte, en hoe ze voor haar gevoel toch 3 kinderen heeft... Toch wel...
En ik weet het.
Ik weet dat ze niet mijn moeder is.
Nooit kan zijn, nooit geweest.
Maar o, wat fijn dàt ze er was, en nog steeds is.
Laat me dit gevoel onthouden. Voor altijd.
Abonneren op:
Posts (Atom)